სახელმწიფოს ყველაზე ძლევამოსილი დოქტრინაც კი გარკვეულწილად მაინც ხდება სახელმწიფოს მაღალ ეშელონებში მყოფი მმართველების მანიპულატორული ინტერესების მსხვერპლი. როგორც კი ადამიანი ხვდება ასეთ მაღალ თანამდებობაზე, ის უკვე არავის და არაფერს აღარ ემორჩილება, ის თავად ხდება „სახელმწიფოს პოლიტიკა“ და თავის ჭკუაზე მართავს ყველაფერს. ლუდოვიკო მეთოთხმეტის მსგავსად, მასაც შეუძლია თქვას „სახელმწიფო, ეს მე ვარ“. წარმოიდგინეთ რამხელა თავისუფლებაა, ასეთ ვითარებაში ამ ადამიანებს თავისუფლად შეუძლიათ გამოცალკევდნენ სახელმწიფო დოკტრინისგან და გამოავლონინ თავი, როგორც ინდივიდებმა, მაგრამ ნურას უკაცრავად, ისინი საკუთარი ყალბი შეხედულებების მონებად რჩებიან.  მსგავსი ცალხმრივობა ყოველთვის კომპენსირდება არაცნობიერის აფეთქებებით. მონობა და აჯანყება ერთმანეთის განუყოფელი ნაწილია.