რაც უფრო დიდია ბრბო, მით უფრო არარაობა ხდება ინდივიდი. თუ ეს ინდივიდი აივსება თავისი არარაობის და უსუსურობის შეგრძნებით, და იგრძნობს რომ მისმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა, იგრძნობს, რომ მისი ცხოვრება უკვე აღარ შეესაბამება საზოგადოებრივ კეთლდღეობის და ცხოვრების მაღალ დონეს, ის უკვე იქცევა სახელმწიფოს მონად და მისივე ნების საწინააღმდეგოდ და გაუცნობიერებლად ხდება სახელმწიფოს და ბრბოს მგზნებარე მიმდევარი. ადამიანი, რომლის მზერაც მიმართულია მხოლოდ გარე სამყაროზე და რომელიც „დიდი ბატალიონის“ დანახვაზეც კი იბუზება, ვერაფრით პასუხობს იმ სურვილებს, რასაც კარნახობს მისივე გრძნობის ორგანოები და გონება
