იმ მომენტში, როდესაც არჩევანი კეთდება, ანუ საბოლოო მიზნის-სურათის დასახვა ხდება, სამყაროს სარკე შეკვეთას ღებულობს და გარკვეული გეგმით მის რეალიზაციას იწყებს. რა გზით მოხდება სურათის ანარეკლის ფორმირება, მხოლოდ სარკემ იცის - გონებისთვის ეს გზა შეუცნობელია. მაგრამ, როდესაც გონება ხედავს, რომ მოვლენები რაღაც უცნაური სცენარით ვითარდება, ის განგაშის ზარს შემოკრავს, და ადამიანი სამყაროს ყელში ეცემა. რაღაცის გაკეთებაა საჭირო! ის ფიქრობს, რომ არაფერი გამოდის, და ამით ამახინჯებს სამიზნე სურათს. დამატებით კი ისე იწყებს მოქმედებას, რომ საკუთარ სცენარს დაეხმაროს, და ისევ მხოლოდ სწორედ იმ მისთვის უცნობი გეგმის რეალიზაციას უშლის ხელს, რომელიც ნამდვილად მიიყვანს წარმატებამდე.   ამრიგად, საკუთარ სცენარს ჩაბღაუჭებული ადამიანი, რომელზეც, როგორც თავად ეჩვენება, მიზნისკენ მიმავალი გზა გადის, ამ მიზნის რეალიზაციას თავადვე უშლის ხელს. მაგრამ ეს ყველაფერი არაა. თავისი დაუოკებელი სურვილით, მალე მიიღოს სათამაშო, ადამიანი ისეთ ჭარბ პოტენციალს ქმნის, რომ სარკე ფაქტობრივად მრუდდება.