ავტორი: მეკო გელაშვილი
ელრონდი - ტოლკინის ლეგენდარიუმის ერთ-ერთი ყველაზე რთული და მრავალგანზომილებიანი პერსონაჟი, რომლის არსებობაც თავისთავად წარმოადგენს ღრმა ფილოსოფიურ და ეგზისტენციალურ განცხადებას თავისუფალი ნების, მორალური არჩევანისა და თავგანწირვის შესახებ. იგი არის არა მხოლოდ რივენდელის მბრძანებელი, არამედ, მთელი შუამიწეთის სულიერი და ინტელექტუალური საძირკველი, პერსონაჟი, რომელშიც ერთმანეთს ხვდება ორი რასის, ელფებისა და ადამიანების ყველაზე ღირებული თვისებები და, ამავდროულად, ორივე მათგანის ტრაგიზმი. ელრონდის ნახევარელფური წარმომავლობა არ არის უბრალოდ გენეტიკური ფაქტი, ეს არის მდგომარეობა, რომელიც მას აყენებს უნიკალურ პოზიციაში მთელ შუამიწეთში. ელრონდის გვარი წარმომავლობით უკავშირდება დიდი სიყვარულის ისტორიას, ბერენისა და ლუთიენის ამბავს. ის არის იმ ადამიანებისა და ელფების შთამომავალი, რომლებმაც სიყვარულის გამო გადალახეს რასობრივი საზღვრები, რითაც ქმნიდნენ რაღაც ახალს, რაც არც სრულად ელფური იყო და არც სრულად ადამიანური.
ტოლკინის ლეგენდარიუმის მიხედვით, ცნობილია, რომ უზენაესმა სულებმა, ვალარებმა ნახევარელფებს მისცეს განსაკუთრებული საჩუქარი და, ამავდროულად, განსაკუთრებული ტვირთი - არჩევანის უფლება. ელრონდს უნდა აერჩია, გახდებოდა უკვდავებით და მარადიული სილამაზით დაჯილდოვებული ელფი, თუ ადამიანი, მოკვდავი, მაგრამ, სრულიად თავისუფალი. ეს არჩევანი არ არის უბრალო პრაქტიკული გადაწყვეტილება. ეს არის ღრმად ეგზისტენციალური აქტი, რომელშიც პიროვნება განსაზღვრავს არა მხოლოდ თავის მომავალს, არამედ, თავისი არსებობის ბუნებას. ელრონდმა აირჩია ელფური ბუნება, თუმცა, ეს არჩევანი არ იყო თავისთავად გასაგები ან ადვილი. მისმა ძმამ, ელროსმა, პირიქით, აირჩია მოკვდავობა და გახდა ნუმენორის პირველი მეფე, დააარსა დიადი სამეფო და ჩაუყარა საფუძველი არაგორნის მემკვიდრეობას. ეს ორი ძმა, რომლებიც ერთი და იმავე სისხლისგან არიან, ირჩევენ პოლარულად საპირისპირო გზებს. ელროსი ირჩევს დროულობას, ცვალებადობას, ისტორიის ნაწილად ყოფნას. ელრონდი კი ირჩევს მარადისობას, სტაბილურობას, ისტორიის მოწმედ ყოფნას. ამ არჩევანში ჩანს ღრმა თეოლოგიური აზრი. ელფების უკვდავება ტოლკინისთვის არ არის უპირობო კურთხევა. ეს არის ტვირთი, რომელიც ავალდებულებს მათ, იყვნენ მოწმეები ყველაფრის დაცემისა, დანაკარგისა და ცვლილებისა. ელრონდი ხედავს სამყაროს უწყვეტ დეგრადაციას, ხედავს, როგორ იღუპებიან მისი საყვარელი ადამიანები, როგორ იშლება სამეფოები, როგორ სუსტდება ელფების ძალა. მისი უკვდავება ამ თვალსაზრისით არის მუდმივი მწუხარების წყარო, რადგან, ის ვალდებულია ცხოვრობდეს სამყაროში, რომელიც მუდმივად კარგავს თავის სილამაზეს.
ელრონდის სიბრძნე არ არის აბსტრაქტული ან თეორიული. ეს არის სიბრძნე, რომელიც დაფუძნებულია პირად გამოცდილებაზე, ტანჯვაზე, დანაკარგზე და გადარჩენაზე. მას ნანახი აქვს შუამიწეთის პირველი და მეორე ეპოქების უმნიშვნელოვანესი მოვლენები. ის იყო ბრძოლებში, რომლებმაც გადაწყვიტეს მთელი სამყაროს ბედი. ის იყო ნუმენორის დაცემის, ელფებისა და ადამიანების დიადი ალიანსის მორგოთის (მელკორის) წინააღმდეგ, საურონის პირველი დამარცხების და მისი დაბრუნების მოწმე. მისი სიბრძნის განსაკუთრებული ხარისხი მდგომარეობს იმაში, რომ მან უბრალოდ ისტორია კი არ იცის, არამედ, პირადად განიცადა ყველაფერი. როდესაც ელრონდი საუბრობს წარსულზე, ის არ ეხმიანება წიგნებში წაკითხულს, ის ეხმიანება მოვლენებს, რომლებშიც თავად მიიღო მონაწილეობა, იმ ადამიანებს და ელფებს, რომლებთან ერთადაც იბრძოდა და რომლებიც დაკარგა. მისი სიბრძნე ცოცხალი, სისხლიანი, ტანჯვით გაჟღენთილი გამოცდილებაა. ელრონდის მეხსიერებაში ინახება ის, რაც სხვებისთვის მითოსი ან ლეგენდაა. ის პირადად იცნობდა გილ-გალადს, ელფების უკანასკნელ უზენაეს მეფეს. გილ-გალადი ელრონდს თავის მემკვიდრედ და რწმუნებულად მიიჩნევდა. ის იცნობდა ისილდურს და ხედავდა, როგორ დაემორჩილა ის ბეჭდის ცდუნებას. ეს მეხსიერება ტვირთია, რადგან, ელრონდს მუდმივად უხდება ცხოვრება წარსულით, რომელიც დიდებულად უფრო დიდი იყო ვიდრე აწმყო. ამავდროულად, ეს მეხსიერება არის რესურსი, რადგან, მან იცის, რა შეცდომები დაუშვეს წინამორბედებმა და შეუძლია გააფრთხილოს სხვები.
რივენდელი (იმლადრისი), ელრონდის სამეფო, უნიკალური ადგილია შუამიწეთში. ეს არის არა მხოლოდ გეოგრაფიული წერტილი, არამედ, სულიერი სივრცე, სადაც დროება და მარადიულობა ერთმანეთს ხვდება. რივენდელი არის „უკანასკნელი სახლი“, ადგილი, სადაც დაღლილი მოგზაურები პოულობენ სიმშვიდეს და განკურნებას. ამ სივრცის შექმნა და შენარჩუნება წარმოადგენს ელრონდის ერთ-ერთ უდიდეს მიღწევას. ელრონდს განკურნების უნარი აქვს და ის არ შემოიფარგლება მხოლოდ ფიზიკური ჭრილობების მკურნალობით. მისი სამკურნალო ძალა სიმბოლურად გულისხმობს სულიერ განკურნებას, ტრავმის დამუშავებას, იმედის აღდგენას. როდესაც ფროდო მოდის რივენდელში მორგულის დანით მიყენებული ჭრილობით, ელრონდი არა მარტო კურნავს მის სხეულს, არამედ, აბრუნებს მის შესაძლებლობას, განაგრძოს თავისი მისია. ეს განკურნება არის როგორც ფიზიკური, ასევე, მეტაფიზიკური აქტი. რივენდელში ყოფნა ჰობიტებისთვის წარმოადგენს ტრანსფორმაციულ გამოცდილებას. ისინი შედიან როგორც შეშინებული, გამოუცდელი მოგზაურები და ტოვებენ როგორც გაძლიერებული, მზად მყოფი უფრო დიდი გამოწვევებისთვის. ელრონდის როლი ამ პროცესში არ არის დირექტიული. ის უბრალოდ ქმნის სივრცეს, სადაც ისინი შეძლებენ საკუთარი თავის შეცნობას და გაძლიერებას. რივენდელის კარი ღიაა ყველასთვის, ვისაც დახმარება სჭირდება. ეს უნივერსალური მოწყალება ასახავს ქრისტიანულ იდეას უპირობო სიყვარულისა. ელრონდი არ ითხოვს არაფერს სანაცვლოდ, მისი სამკურნალო მოვლა არის უსასყიდლო მოცემულობა, როგორც წვიმა ცაზე, ან მზე აღმოსავლეთით.
ელრონდის მოწყალება განსაკუთრებულია იმით, რომ იგი არ არის ბრმა ან ნაივური. მან პირადად იხილა ისილდურის დაცემა, როდესაც ადამიანმა, რომელსაც შეეძლო ბეჭდის განადგურება, არჩია მისი შენახვა. ელრონდი იყო იქ, ბედისწერის მთაზე, როდესაც ისილდურმა უარი თქვა ბეჭდის ცეცხლში გადაგდებაზე. მან იხილა, როგორ შეიძლება ერთმა მცდარმა არჩევანმა განსაზღვროს ათასწლეულების ბედი. მიუხედავად ამისა, ელრონდი არ ხდება ცინიკური ან უიმედო. ის ინარჩუნებს სიკეთის ძალას, რწმენას. როდესაც ფროდო იღებს პასუხისმგებლობას ბეჭდის გამადგურებაზე, ელრონდი მხარს უჭერს მას, მიუხედავად იმისა, რომ მან იცის, რა საშინელ ცდუნებას წარმოადგენს ის. ის არ ცდილობს ფროდოს მისიის შეზღუდვას, ის უბრალოდ ამარაგებს მას ყველა შესაძლო რესურსით - ინფორმაციით, რჩევით, მატერიალური დახმარებით. ელრონდის მოწყალება ასევე ვლინდება არაგორნისადმი მის დამოკიდებულებაში. არაგორნი იზრდება რივენდელში როგორც ელრონდის აღსაზრდელი. ელრონდმა იცის მისი წარმომავლობა, იცის, რომ ის არის ისილდურის შთამომავალი, იმ ადამიანის, რომელმაც უღალატა თავის მისიას. ელრონდი არ ამხელს არაგორნს მისი წინაპრის ცოდვებში. პირიქით, ის ეხმარება მას, გახდეს ის, ვინც უნდა იყოს სინამდვილეში - გონდორისა და არნორის ლეგიტიმური მეფე.
ელრონდის ურთიერთობა თავის ქალიშვილთან, არუენთან, წარმოადგენს ყველაზე ტრაგიკულ და, ამავდროულად, ყველაზე ამაღლებულ ასპექტს მის პერსონაჟში. არუენი არის ელრონდისთვის არა მხოლოდ შვილი, არამედ, ყველაფერი ძვირფასის სიმბოლო - სილამაზის, სინათლის, იმ ელფური ბუნების, რომელიც ელრონდმა აირჩია დასაწყისში. როდესაც არუენი გადაწყვეტს დაქორწინდეს არაგორნზე, ეს არის ეგზისტენციალური გადაწყვეტილება, რომელიც გულისხმობს მოკვდავების არჩევას უკვდავების ნაცვლად. არუენი ირჩევს, გახდეს ადამიანი, რაც ნიშნავს, რომ ის განწირულია სიკვდილისთვის. ელრონდისთვის ეს არის უდიდესი ტრაგედია. მან მთელი ცხოვრება აირჩია უკვდავება, რათა შეენარჩუნებინა ის, რაც ღირებული იყო. ახლა კი მისი ქალიშვილი, მისი უთვლადი წლების სიხარულის წყარო, ირჩევს გზას, რომელიც ჩამოშორდება მარადიულობას და გადაეცემა დროულობას. ელრონდის თავდაპირველი წინააღმდეგობა ამ კავშირისადმი შეიძლება აღქმული იქნას როგორც მამობრივი მზრუნველობა, მაგრამ, ის გაცილებით ღრმაა. ეს არ არის უბრალო შიში, რომ მისი ქალიშვილი დაზარალდება. ეს არის ფუნდამენტური შიში, რომ ის დაკარგავს მას სრულად და საბოლოოდ. ელფები როდესაც იღუპებიან, მიდიან მანდოსის დარბაზებში და საბოლოოდ შეიძლება დაბრუნდნენ ან დარჩნენ ვალინორში, სადაც ელრონდსაც ელის საბოლოო მიგრაცია. მაგრამ, არუენი, როდესაც მოკვდავ ადამიანად მოკვდება, მიდის სადღაც, სადაც ელრონდი ვეღარ გაჰყვება. ილუვატარის საჩუქარი ადამიანებისთვის, სიკვდილი, ნიშნავს იმას, რომ მათი სულები ტოვებენ არდას და მიდიან სადღაც უცნობში, რაც ელფებისთვის არ არის ხელმისაწვდომი. ამ კონტექსტში ელრონდის საბოლოო თანხმობა არუენისა და არაგორნის ქორწინებაზე არის აქტი უდიდესი მსხვერპლისა. ის არ ეთანხმება მარტივად ან მალე. ის აყენებს პირობას, რომ არაგორნი უნდა გახდეს გონდორისა და არნორის მეფე. ესაა დავალება, რომელიც თითქმის შეუძლებლად გამოიყურება იმ მომენტში. როდესაც არაგორნი ასრულებს ამ მისიას, ელრონდი ინახავს თავის სიტყვას და ამ სიტყვის დაცვაშია სწორედ ღრმა მორალური ღირებულება. მან თქვა და აასრულა, მიუხედავად პირადი ტკივილისა. ამ კავშირის კურთხევა ელრონდისგან არის სიყვარულის აქტი, რომელიც ბევრად სცილდება პერსონალურ სურვილს. ელრონდი აქ მოქმედებს არა როგორც ბატონი, რომელსაც უფლება აქვს შვილის ბედზე მბრძანებლობის, არამედ, როგორც მამა, რომელიც პატივს სცემს თავის ქალიშვილის თავისუფალ ნებას.
ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ეპიზოდი მთელ ლეგენდარიუმში არის რივენდელის საბჭო, სადაც მიიღება გადაწყვეტილება ბეჭდის განადგურების თაობაზე. ამ საბჭოზე ელრონდის როლი არ არის დიქტატორული ან ავტორიტარული. ის არ ამბობს, რა უნდა გაკეთდეს. ის ამზადებს სივრცეს, სადაც სხვადასხვა რასის, ხალხის, ინტერესის წარმომადგენლები შეძლებენ გაიზიარონ ინფორმაცია, მოუსმინონ ერთმანეთს და ერთობლივად მივიდნენ გადაწყვეტილებამდე. ელრონდი აქ მოქმედებს როგორც ფასილიტატორი და მოძღვარი. როდესაც ფროდო გამოდის და ამბობს, რომ ის წაიღებს ბეჭედს, ელრონდი არ ცდილობს მის შეჩერებას, მიუხედავად იმისა, რომ ჰობიტი სუსტად, დაუცველად და გამოუცდელად გამოიყურება. ელრონდი ხედავს რაღაც უფრო ღრმას - ფროდოს გულწრფელობას, მის შინაგან ძალას, მის სისუფთავეს, რაც აუცილებელია ასეთი მისიისთვის. ელრონდის ლიდერობის სტილი დაფუძნებულია არა ძალაზე, არამედ, სიბრძნესა და მორალურ ავტორიტეტზე. ადამიანები, ელფები, ჯუჯები, ჰობიტები ყველა პატივს სცემს მას, რადგან, იციან, რომ ელრონდი არასოდეს მოქმედებს ეგოისტური ინტერესებიდან გამომდინარე. მისი რჩევები და გადაწყვეტილებები ყოველთვის ემყარება საყოველთაო კეთილდღეობის იდეას. ელრონდს არ სურს ძალაუფლება თავისთვის. ის უბრალოდ ცდილობს სამყაროს დახმარებას მთელი თავისი შესაძლებლობით. საბჭოს შემდეგ ელრონდი პირადად ზრუნავს ბეჭდის საძმოს მომზადებაზე. ის არ აგზავნის მათ მოუმზადებლად ან დაუცველად.
ელრონდისთვის მეხსიერება არის ორმაგი ძალა. ერთი მხრივ, ეს არის უდიდესი ძალა - იცოდე, რა მოხდა წარსულში, იცნობდე იმ ადამიანებს და ელფებს, რომლებმაც შექმნეს ისტორია, იცოდე მათი მოტივები, მათი შეცდომები, მათი გამარჯვებები. ის არ იხედება მხოლოდ თავის ცხოვრების მასშტაბით. ის ხედავს დიდ სურათს, გრძელ ისტორიულ ნარატივს, სადაც ინდივიდუალური ცხოვრებები არის მხოლოდ ეპიზოდები. მაგრამ, ეს მეხსიერება ტვირთია, რადგან, ელრონდი ვერასოდეს შეძლებს დავიწყებას. ყველა დანაკარგი, ყველა ტრაგედია, ყველა წარუმატებლობა რჩება მის გონებაში სიცოცხლის ბოლომდე. ის იხსენებს თავის ძმას ელროსს, რომელმაც აირჩია მოკვდავება და გარდაიცვალა უკვე ათასწლეულების წინ. ის იხსენებს გილ-გალადს, ელფების უკანასკნელ უზენაეს მეფეს, რომელიც დაიღუპა ბრძოლაში საურონის წინააღმდეგ. ის იხსენებს ისილდურს და მის შეცდომას, რომელმაც განსაზღვრა მომდევნო სამიათასი წლის ბედი. ელრონდს არ შეუძლია დაივიწყოს მისი ცოლის, კელებრიანის ტრაგედია. კელებრიანი, გალადრიელის ქალიშვილი და ელრონდის საყვარელი მეუღლე, დაატყვევეს და აწამეს ორკებმა. მიუხედავად იმისა, რომ ელრონდმა განკურნა მისი ფიზიკური ჭრილობები, სულიერი ტრავმა იყო იმდენად ღრმა, რომ კელებრიანმა გადაწყვიტა, დაეტოვებინა შუამიწეთი და წასულიყო ვალინორში, მარადიულ სამეფოში, სადაც შეძლებდა სიმშვიდის მოპოვებას. ელრონდისთვის ეს იყო წინასწარი გამოთხოვება. მისი საყვარელი ცოლი მიდის სადღაც, სადაც ის ჯერ ვერ მიჰყვება და რჩება მარტო რივენდელში, ელოდება მომენტს, როდესაც საბოლოოდ შეძლებს მასთან წასვლას.
ელრონდის უნიკალურობა მდგომარეობს იმაში, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მან აირჩია ელფური ბუნება, მას აქვს ღრმა გაგება ადამიანების ბუნებისა. ის არ არის „სუფთა“ ელფი, როგორც გალადრიელი ან კელებორნი. მას აქვს ადამიანური სისხლი და, რაც მთავარია, ადამიანური პერსპექტივა. ელრონდი არ უყურებს ადამიანებს ქედმაღლურად. ის ხედავს მათში პოტენციალს, ხედავს მათ ღირსებას, ხედავს მათი გმირობის უნარს. არაგორნის აღზრდა არის ამის საუკეთესო მაგალითი. ელრონდი ზრდის არაგორნს არა როგორც უბრალოდ ადამიანს, რომელსაც დახმარება სჭირდება, არამედ, როგორც მომავალ მეფეს, როგორც ადამიანს, რომელსაც შეუძლია დიადი საქმეების კეთება.
ელრონდი არის ვილიას, ჰაერის ბეჭდის მფლობელი, ერთ-ერთი სამი ელფური ბეჭდისა, რომლებიც შეიქმნა საურონის მონაწილეობის გარეშე და არ იყო დამახინჯებული მისი ბოროტებით. ეს ბეჭედი ელრონდს აძლევს განსაკუთრებულ ძალას, შესაძლებლობას განკურნებისა, დაცვისა და შენარჩუნებისა. ვილია არის ბეჭედი, რომელიც აძლევს მის მფლობელს უნარს შექმნას სივრცე, სადაც ბოროტება ვერ შეაღწევს, სადაც დრო თითქოს ნელდება და სილამაზე ნარჩუნდება. რივენდელის შენარჩუნება, როგორც თავშესაფარი მნიშვნელოვნადაა დამოკიდებული ვილიაზე. ამ ბეჭდის ძალა არის ის, რაც იცავს რივენდელს ბოროტი ძალებისგან, რაც ინახავს მის სილამაზეს და მშვიდობას მაშინაც კი, როდესაც გარე სამყარო მოცულია ბნელეთით. თუმცა, ელრონდმა იცის, რომ ეს ბეჭედი დაკავშირებულია ერთ ბეჭედთან. როდესაც ერთი ბეჭედი განადგურდება, ყველა ბეჭედი დაკარგავს თავის ძალას, მათ შორის ელფური ბეჭდებიც. ელრონდმა იცის, ბეჭდის განადგურებით ის კარგავს ვილიას ძალას და, შედეგად, რივენდელს აღარ შეეძლება იყოს თავშესაფარი. რივენდელი დაბერდება, გაქრება, მისი ელფები იძულებული გახდებიან წავიდნენ ვალინორში. მიუხედავად ამისა, ელრონდი მხარს უჭერს ბეჭდის განადგურების მისიას. ეს არის კიდევ ერთი მსხვერპლი, რომელსაც ის შეგნებულად იღებს. თავისი სახლის, თავისი სამეფოს, ყოველივე იმის დაკარგვა, რაც ათასწლეულების განმავლობაში შექმნა და შეინარჩუნა, იმისთვის, რომ სამყარო გათავისუფლდეს საურონის ბოროტებისგან.
ბეჭდის ომების დასრულების შემდეგ, როდესაც ერთი ბეჭედი განადგურებულია და საურონი დამარცხებულია, ელრონდი იღებს გადაწყვეტილებას, დატოვოს შუამიწეთი და წავიდეს ვალინორში. ეს არ არის გაქცევა ან დამარცხების აღიარება. ეს არის აღიარება იმისა, რომ ელფების დრო შუამიწეთში დასრულდა. მესამე ეპოქა მთავრდება და იწყება ადამიანების დრო. ვალინორისკენ მიმავალ ხომალდზე ელრონდთან ერთად არიან გალადრიელი, გენდალფი და, მოულოდნელად, ფროდო. ფროდოს ჩართვა ამ მიგრაციაში არის განსაკუთრებული მოწყალების აქტი. ელრონდისა და გალადრიელის სამუკურნალო ბეჭდების ძალამ, ვილიამ და ნენიამ გახადეს შესაძლებელი, რომ ფროდოს მიეღო ვალინორში გამგზავრების კურთხევა. ეს იყო სულიერი გამონაკლისი გმირისთვის, რომელმაც ბეჭდის მძიმე ტვირთი ატარა.
ელრონდისთვის ეს მოგზაურობა არის როგორც დასასრული, ასევე დასაწყისი. ის ტოვებს შუამიწეთს, რომელსაც ათასწლეულები მიუძღვნა, მაგრამ, მიდის ვალინორში, სადაც შეხვდება თავის ცოლს კელებრიანს. ის მიდის მშობლიურ მიწაზე, მაგრამ, იცის, რომ მისი ქალიშვილი არუენი რჩება შუამიწეთში, როგორც მოკვდავი და ის ვეღარასოდეს შეხვდება მას. ეს არის ბოლო და უდიდესი დანაკარგი, ფასი, რომელიც მან გადაიხადა სამყაროს გადასარჩენად. ტოლკინის, როგორც ღრმად კათოლიკური ავტორის ნაწარმოებები გაჟღენთილია ქრისტიანული სიმბოლიკითა და თეოლოგიური იდეებით, მიუხედავად იმისა, რომ ეს არ არის პირდაპირი რელიგიური ალეგორია. ელრონდის პერსონაჟში შეიძლება ვიხილოთ მრავალი ქრისტიანული მოტივი, რომლებიც ასახავს ღრმა სულიერ და ღვთისმეტყველებით იდეებს. პირველი და ყველაზე აშკარა პარალელია ელრონდის როლი როგორც განმკურნებელისა და მხსნელისა. მისი სახლი, რივენდელი, არის თავშესაფარი, „უკანასკნელი სახლი“, ადგილი, სადაც დაღლილები და დაჭრილები პოულობენ სიმშვიდეს. ეს ეხმიანება ქრისტეს მოწოდებას: „მოდით ჩემთან, ყოველნო მაშვრალნო და ტვირთმძიმენო, და მე მოგასვენებთ თქვენ!.“
ელრონდის პერსონაჟი რელევანტურია დღევანდელი მკითხველებისთვის მრავალი მიზეზის გამო. პირველ რიგში, ის წარმოადგენს ლიდერობის მოდელს, რომელიც დაფუძნებულია არა ძალაზე, არამედ, სიბრძნეზე, მოწყალებაზე და მსახურებაზე. თანამედროვე სამყაროში, სადაც ლიდერობა ხშირად ასოცირდება ძალაუფლებასთან, დომინირებასთან და კონტროლთან, ელრონდის მაგალითი გვიჩვენებს, რომ ნამდვილი ლიდერობა არის მსახურება, დახმარება, სხვების გაძლიერება. ელრონდის მსხვერპლი, მისი პირადი ბედნიერების დათმობა უფრო დიდი სიკეთისთვის არის გზავნილი, რომელიც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ინდივიდუალისტურ საზოგადოებაში. ელრონდი გვიჩვენებს, რომ ზოგჯერ ჩვენ უნდა გავაკეთოთ არჩევანი, რომელიც პირადად ჩვენთვის მტკივნეულია, მაგრამ, საჭიროა სხვებისთვის. ეს არის ალტრუიზმის იდეა მის სრულყოფილ ფორმაში. ელრონდი არის პერსონაჟი, რომელშიც გაერთიანებულია სიბრძნე და მოწყალება, ძალა და თავმდაბლობა, გრძელვადიანი ხედვა და ემპათია. ის არის ლიდერი, რომელიც ხელმძღვანელობს არა მბრძანებლობით, არამედ, მაგალითით. ის არის განმკურნებელი, რომელიც კურნავს არა მხოლოდ სხეულს, არამედ, სულს.
ტოლკინის ლეგენდარიუმში, სადაც ბევრნაირ პერსონაჟს ვხვდებით - მებრძოლებს, მეფეებს, ჯადოქრებს - ელრონდი გამოირჩევა როგორც პერსონაჟი, რომლის გმირობაც არის ჩუმი, მუდმივი, ყოველდღიური. ეს არის ყველაზე რთული და ყველაზე მნიშვნელოვანი სახის გმირობა. ელრონდის მემკვიდრეობა არ არის იმპერიები და სამეფოები, ნაგებობები და ძეგლები, მისი მემკვიდრეობა არის იმ ადამიანებში, ელფებსა და ჰობიტებში, რომლებსაც საკუთარი თავი აღმოაჩენინა. არაგორნში, რომელიც გახდა დიადი მეფე. ფროდოში, რომელმაც შეძლო შეუძლებელი. არუენში, რომელმაც აირჩია სიყვარული. ყველა ეს პერსონაჟი ატარებს ელრონდის გავლენას, მისი სიბრძნის, მოწყალების და რწმენის ნაწილს.
ელრონდის ისტორია გვახსენებს, რომ ჩვენ ყველას გვაქვს არჩევანი. ჩვენ შეგვიძლია ავირჩიოთ გახსნილობა ან დახურულობა, სიყვარული ან შიში, იმედი ან უიმედობა, მსახურება ან ეგოიზმი. ელრონდმა აირჩია გახსნილობა, სიყვარული, იმედი და მსახურება. ამ არჩევანმა, მიუხედავად ყველა პირადი ტრაგედიისა და დანაკარგისა, ქმნა მშვენებათა მშვენება - სამყარო, სადაც ბოროტება დამარცხდა, სადაც თავისუფლება აღდგა, სადაც სიყვარულმა გაიმარჯვა.
