ავტორი: ირინა ნოზაძე
მიზეზი რატომაც დაუსაბამო ფიქრები არ გვტოვებენ არის ის, რომ ყოველ მათგანთან თავს ვაიგივებთ, ცხოვრების სხვადასხვა ეტაპზე აღმოჩნდება რომ ფიქრები და წარმოდგენები რომლებთანაც თავს ვაიგივებდით წინააღმდეგობაში მოდიან. ვიწყებთ ამ ყველაფრის გადაფასებას ზოგჯერ უძილო ღამების, ზოგჯერ კი „კომპეტენტური“ პირების რჩევით მივდივართ ალტერნატიულ გადაწყვეტილებამდე. დავიჯერებთ ისევ ამ ყველაფერს და მივკუჭავთ ისევ სადღაც ჩვენ შინაგან ხმას. რამოდენიმე ხნის შემდეგ რაიმე მოვლენა ისევ დაგვარწმუნებს წარმოდგენების აფსურდულობაში. ახლიდან გჭირდება გადაფასება რადგან ისევ წინააღმდეგობაშია ჩვენი წარმოდგენები და რეალობა.
ვხვდებით რომ ისევ მეორე და შესააძლოა მეათე წრეზე მივდივართ. სანამ ჩვენში მადლია და სინდისის ხმას ჯერ კიდევ არ მიუტოვებივართ და ღირსად გვთვლის შემოვიდეს ჩვენთან კომუნიკაციაში და მზადაა ყველა კითხვაზე გვიპასუხოს, მიუხედავად ყველაფრისა, ნუ გავიმეტებთ ისევ სადღაც სიღრმეში მისაკუჭად. როგორც ნოდარ დუმბაძეს ურჩია მეველემ: "ადამიანს აქვს შუბლის ძარღვი, ის რომ გაუწყდება მერე იოლია ძალიან ცხოვრება, ნუ გაიწყვიტავ მაგ შუბლის ძარღვს და ნუ დაიწყებ თავიდან, ნუ გაიიოლებ ცხოვრებასო". ამ ყველაფრის შემდეგ ლოგიკურია გვებადება კითხვა თუ სად უნდა იყოს ის ნანატრი ჰარმონის განცდა. ჩემი თვალთახედვით, ეს ყველა მნიშვნელოვანი ფიქრი რომელიც ჩვენში ასე მძლავრად ბობოქრობს, თავის საკუთარ არსს ეძებს რომელიც ფაქტია ჩევნ არსთან არ მოდის თანხვედრაში. ასე რომ იყოს არც ამხელა მნიშვნელობას მივანიჭებდით და არც ამდენი ხნით დარჩებოდა ჩვენში.
პასუხ გაუცემელი ფიქრები გადადის ქვეცნობიერში და როგორც კი მსგავს გამოვლინებას შეხვდება ცხოვრების ნებისმიერ ეტაპზე ისევ იგივე განცდა და ფიქრები დაიწყებს თავის წარმოჩენას და ისევ გაუცემელ კითხვებზე მოითხოვს პასუხის გაცემას. ამას ემატება ახალი სიტუაციიდან დამატებული კითხვებიც და ცხადია რთული გახდება გონების დამშვიდება. სად შეიძლება გამოსავალი მოვძებნოთ? ყველა კითხვაზე პასუხი ჩვენშია. მანამდე რომ მსგავს თემაზე ჩვენში არ ყოფილიყო ჩატვირთული პროგრამა არც დილემის წინაშე დაგვაყენებდა ჩვენი გონება. ჩვენი ამოცანაა "რატომ?" კითხვით ჩავიდეთ ჩვენს ქვეცნობიერში მანამ სანამ ამ კითხვის დასმის საჭიროება აღარ იქნება და ემოციისგან არ გავთავისუფლდებით.
როცა ვიგრძნობთ ჭეშმარიტებას მივაღწიეთ, ამოვიცნობთ სად იყო ჩვენი პასუხისმგებლობა და რატომ მოვიქეცით ასე და არა სხვაგვარად. ანუ რატომ მოვიქეცით ვიღაცის აზრის შესაბამისად და არა ჩვენი საკუთარი გულის თქმის ან შინაგანი ხმის შესაბამისად პასუხიც ეს უნდა იყოს. რატომ კითხვის დასმა ხშირ შემთხვევაში საჭიროებს ბევრჯერ გამეორებას. სწორი პასუხის პოვნის დროს გვეუფლება განცდა თითქოს ენერგიისათვის ადგილი გამოვათავისუფლეთ, ყოველი ნაპოვნი პასუხის შემთხვევაში უფრო და უფრო ვუახლოვდებით ჭეშმარიტებას და სიბრძნეს, რომელიც ყოველ ჩვენგანშია ჩადებული დაბადებიდან.
