(რუდოლფ შტაინერმა ეს ლექცია 1906 წლის 25 ოქტომბერს ბერლინში, თეოსოფიური საზოგადოების შეხვედრაზე წაიკითხა. იგი გერმანულიდან თარგმნეს ინგლისურ ენაზე, საიდანაც ითარგმნა ქართულად)
მთარგმნელი: ადილარი წირღვავა
ყოველმა თქვენგანმა იცის, რომ ამ ლექციის სათაური გოეთეს ფაუსტიდანაა აღებული. ამ პოემაში ჩვენ ვხედავთ ადამიანის უმაღლესი წარმომადგენელი ფაუსტი, როგორ ურიგდება ბოროტ ძალებს, რომელიც ამ პოემაში მეფისტოფელის - ჯოჯოხეთის ემისარის სახითაა წარმოდგენილი. თქვენ ასევე გეცოდინებათ, რომ ფაუსტმა გარიგება უნდა დადოს მეფისტოფელთან, რომლის აქტზეც ხელი უნდა მოეწეროს საკუთარი სისხლით. თავდაპირველად ფაუსტს ეს ხუმრობა ჰგონია, თუმცა მეფისტოფელი წარმოთქვამს წინადადებას, რაც ეჭვგარეშეა გოეთეს სურდა, რომ სერიოზულად მიღებულიყო: „სისხლი განსაკუთრებული სითხეა“.
გოეთეს ფაუსტის ამ საკითხთან დაკავშირებით ე.წ. გოეტეს კომენტატორების საკმაოდ უცნაურ მახასიათებელთან მივედით. თქვენ რა თქმა უნდა იცით იმდენად ბევრია ლიტერატურა ფაუსტის ლეგენდის გოეთესეულ ვერსიაზე, რომ მთელი ბიბლიოთეკები გაივსება. ბუნებრივია მე არ ძალმიძს ჩემს საქმიანობად გავხადო ფაუსტის ამ კონკრეტული ადგილის სხვადასხვა კომენტარების შესწავლა. გარდა ერთ-ერთი უკანასკნელთაგანის, პროფესორი მინორისა. არც ერთ მათგანს არ მოუფენია სინათლე ზემოთხსენებული წინადადებისათვის. იგი სხვათა მსგავსად ამ სიტყვებს მეფისტოფელის ირონიულ შენიშვნად განიხილავს და ამასთან დაკავშირებით ძალიან კურიოზულ დაკვირვებამდე მიდის, რასაც გთხოვთ მიაქციოთ დიდი ყურადღება, ვინაიდან ნამდვილად გაგიკვირდებათ, თუ რა უცნაური დასკვნები შეიძლება გოეთეს კომენტატორებმა მიიღონ.
პროფესორი მინორი აღნიშნავს, რომ „ეშმაკი სისხლის მტერია“. იგი უთითებს, რომ - სისხლი იცავს და ინახავს სიცოცხლეს, ეშმაკი, რომელიც არის ადამიანის მოდგმის მტერი, ასევე უნდა მტრობდეს სისხლსაც. შემდეგ კი სრულიად სამართლიანად იგი ამახვილებს ყურადღებას იმაზე, რომ ფაუსტის ლეგენდის უძველეს ვერსიებში და საერთოდ ლეგენდებში სისხლი ერთიდაიგივე ფუნქციას ასრულებს.
ფაუსტის შესახებ ძველ წიგნში დეტალურად აღწერილია იგი როგორ იჭრის მარცხენა ხელს პატარა დანით, როგორ იღებს კალამს შეთანხმებაზე მისი სახელის ხელმოსაწერად (შენიშვნა N1), ამ დროს სისხლი, რომელიც მისი ხელის ჭრილობიდან მოედინება ქმნის სიტყვებს „ო, ადამიანო, თავს უშველე!“ ეს ყველაფერი სრულად აუთენტურია. თუ ეშმაკი სისხლის მტერია და ამიტომ ითხოვს იგი სისხლით მოეწეროს ხელი, მაინტერესებს შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ ვინმე, რომელსაც სურდეს იმის ფლობა, რომლისადმი ანტიპათიურადაა განწყობილი? მიუხედავად იმისა რას ჰგულისხმობდა გოეთე, ფაუსტის ყველა მთავარი ლეგენდისა და ყველა პოემის ერთადერთი გონივრული ახსნაა, ის რომ ეშმაკისათვის სისხლი რაღაც მნიშვნელოვანია და მისთვის სრულებით არ იყო სულერთი ფაუსტი რითი მოაწერდა ხელს სისხლით თუ მელნით.
აქ ჩვენ სხვას ვერაფერს ვივარაუდებთ გარდა იმისა, რომ ბოროტი ძალების წარმომადგენელი დარწმუნებულია, რომ ფაუსტზე ბევრად მეტად ექნება გავლენა თუ ხელში ჩაიგდებს მისი სისხლის ერთ წვეთს მაინც. ეს თავისთავად ნათელია და სხვაგვარად ამ სტრიქონის გაგება შეუძლებელია. ფაუსტმა საკუთარი სახელი მისივე სისხლით უნდა დაწეროს არა იმიტომ, რომ ეშმაკი მტრულად ექცევა, არამედ იმიტომ რომ ამ გზით მასზე ძალაუფლებას მოიპოვებს, ანუ ვინც ადამიანის სისხლზე იძენს ძალაუფლებას იგი თავად ადამიანზე იძენს ძალაუფლებას და რომ სისხლი განსაკუთრებული სითხეა, რადგან სწორედ მის ირგვლივ უნდა გაიმართოს ნამდვილი ბრძოლა როდესაც საქმე ეხება ადამიანის შესახებ ბოროტისა და კეთილის დაპირისპირებას.
ყველა ეს მოვლენა, რომელიც ჩვენამდე მოვიდა სხვადასხვა ხალხთა ლეგენდებში და მითებში და რომელიც ადამიანის ცხოვრებას შეეხება, ჩვენს ეპოქაში თავისებურად გარდაიქმნება ადამიანის ბუნების მთლიანი აღქმისა და განმარტების შესაბამისად. წავიდა ის დრო, როცა ლეგენდებს, ზღაპრებსა და მითებს მხოლოდ ხალხის ბავშვური ფანტაზიის გამოხატულებად თვლიდნენ. უფრო მეტიც უკვე დასრულდა ის პერიოდიც, როდესაც ნახევრად მეცნიერული, ნახევრად ბავშვური მიდგომით მითებს ერის სულის პოეტურ გამოხატულებად მოიხსენიებდნენ.
ახლა ეს ნაციის ე.წ. „პოეტური სული“ არაფერია გარდა ნაყოფი სწავლულთა ბიუროკრატიისა, რადგან ასეთი სახის ბიუროკრატია არსებობს ზუსტად ისე, როგორც ოფიციალური ბიუროკრატია. ვინც ოდესმე ჩაღრმავებია თავი ხალხის სულს, კარგად იცის, რომ აქ საქმე გამონაგონთან ან რაიმე მსგავსთან კი არაა, არამედ გაცილებით უფრო ღრმა რაღაცასთან, და რომ სინამდვილეში სხვადასხვა ხალხის ლეგენდები და ზღაპრები გამოხატავს საოცარ ძალებსა და მოვლენებს.
თუ ჩვენ ვიმედიტირებთ ძველ ლეგენდებსა და მითებზე, საშუალებას მივცემთ ჩვენს გონებაზე იმუშაოს იმ გრანდიოზულმა და ძლიერმა სურათებმა, რომლებიც ადრინდელი დროიდან მოდიან, და ჩვენ ამ მიზნისთვის ვიქნებით აღჭურვილი ოკულტური მეცნიერებით, ვიპოვით, რომ ეს ლეგენდები და მითები უაღრესად ღრმა და უძველესი სიბრძნის გამოხატულებაა.
შეიძლება თავდაპირველად ვიკითხოთ როგორ შეიძლება განვითარების პრიმიტიულ დონეზე, პრიმიტიული იდეებით, გაუნათლებელ ადამიანს ლეგენდებში და ზღაპრებში სამყაროს გამოცანები თავისთვის ხატოვნად წარმოედგინა?! როგორ ხდება, როდესაც ჩვენ ვმედიტირებთ მათზე ვხედავთ ხატოვნად იმას, რასაც დღეს ოკულტური კვლევა გვიმჟღავნებს დიდი სიცხადით?! ეს არის საკითხი, რომელიც თავდაპირველად გაგაოცებთ, თუმცა ის ვინც უფრო და უფრო ჩაუღრმავდება ამ ზღაპრებისა და მითების წარმოშობის გზებსა და საშუალებებს - ყველანაირი გაკვირვება ქრება, ყველა ეჭვი ქარწყლდება. ის ამ ლეგენდებში რა თქმა უნდა არა მხოლოდ იმას იპოვნის, რაც მიამიტური და დაუხვეწავია, არამედ სამყაროს გასაოცრად ღრმა და ბრძნული გამოხატვის პირველყოფილ და ნამდვილი კონცეფციას.
გაცილებით მეტი შეიძლება გაიგო ამ მითებისა და ლეგენდების საფუძვლიანი შესწავლით, ვიდრე თანამედროვე ინტელექტუალური და ექსპერიმენტული მეცნიერების მეშვეობით. მაგრამ ამ ტიპის სამუშაოსათვის მოსწავლე აუცილებლად გაცნობილი უნდა იყოს სულიერი მეცნიერებას მიკუთვნებულ კვლევის მეთოდებს. ახლა ყველაფერ ამას შეიცავს ეს ლეგენდები და ძველი სამყაროს კონცეფციები. სისხლის შესახებ იმ ძველ დროში იყო სიბრძნე, რომლითაც ადამიანი იგებდა სისხლის ნამდვილ მნიშვნელობას, ამ განსაკუთრებული სითხისას, რომელიც თავისთავად მჩქეფარე სიცოცხლეა ადამიანში.
ჩვენ დღეს არ განვიხილავთ შეკითხვას საიდან მოდის ეს სიბრძნე უძველეს დროში, თუმცა ზოგიერთი მინიშნება ამის შესახებ ლექციის ბოლოში იქნება. აქტუალური სწავლება ამ საკითხებისა მომავალ ლექციებში განიხილება. ჩვენს ყურადღებას დღეს მიიპყრობს სისხლი თავისთავად, მისი მიმოქცევა და ადამიანის ცივილიზაციის პროგრესში მისი როლი.
ჩვენ ამას არ განვხილავთ არც ფიზიოლოგიური და არც წმინდა სამეცნიერო თვალსაზრისით, არამედ სამყაროს სულიერი კონცეფციის თვალთხედვიდან. ჩვენ უკეთ მივუახლოვდებით ჩვენს საკითხს, თუ გავიგებთ უძველესი მაქსიმას მნიშვნელობას, რომელიც მჭიდროდაა დაკავშირებული ძველ ეგვიპტესთან, სადაც ჰერმესის სასულიერი სიბრძნე ჰყვაოდა. ეს არის აქსიომა, რომელიც ქმნის ფუნდამენტურ პრინციპს მთლიანად სულიერი მეცნიერებისათვის და რომელიც ცნობილია ჰერმეტული აქსიომით: „როგორც ზევით, ისე ქვევით“.
აღმოაჩენთ, რომ ამ წინადადების ბევრი დილეტანტური განმარტება არსებობს. თუმცა ახსნა, არის შემდეგი - სულიერი მეცნიერებისათვის ელემენტარულია, რომ სამყარო, რომელსაც ადამიანი შეიცნობს მისი ხუთი გრძნობით, არ წარმოადგენს მთელ სამყაროს. ეს არის გამოხატულება უფრო ღრმა სამყაროსი, სულიერი სამყაროსი, რომელიც მის უკანაა დამალული. ამ შემთხვევაში, ჰერმეტული აქსიომის თანახმად, სულიერი სამყაროს, უმაღლეს სამყაროს ჰქვია „ზევით“. და გრნობების სამყაროს, რომელიც ჩანს ჩვენს ირგვლივ, რომელსაც ჩვენი გრძნობის ორგანოებით ვიმეცნებთ, და რომელიც ჩვენი ინტელექტით შეიძლება შევისწავლოთ არის ქვედა სამყარო - სამყარო „ქვევით“ - გამოხატულება უმაღლესი და სულიერი სამყაროსი. ოკულტისტი, რომელიც ყურადღებას მიაპყრობს გრძნობების სამყაროს, არ ნახულობს რაღაც საბოლოოს, არამედ ხედავს ერთგვარ ფიზიონომიას, ერთგვარ გარეგამოხატულებას, რომელსაც ის აღიარებს სულიერი სამყაროს წარმოჩენად, ისევე როგორც ადამიანის სახის დაკვირვებისას არ უნდა შეჩერდე სახის ფორმაზე და მასზე გამოხატულ მიმიკებზე არამედ უნდა გადახვიდე ფიზიონომიიდან და ჟესტებიდან იმ სულიერი ელემენტზე, რაც მასში გამოსჭვივის.
რასაც ნებისმიერი პირი ინსტიქტურად აკეთებს, როდესაც სხვა ადამიანს ხვდება, იგივეა რასაც ოკულტისტი ან სულიერი მეცნიერი აკეთებს მთელი სამყაროს მიმართ. „როგორც ზევით, ისე ქვევით“ ადამიანზე, რომ მივმართოთ შემდეგნაირად აიხსნება - „მისი სულის ნებისმიერი იმპულსი სახეზე აისახება“. მკაცრი სახე სულის სიმკაცრეს გამოხატავს, ღიმილი გვიამბობს შინაგან სიხარულზე, ტირილი შინაგან ტკივილს ამხელს.
რა არის სიბრძნე სინამდვილეში? აქ მე გამოვიყენებ ჰერმეტულ აქსიომას. სულიერი მეცნიერება ყოველთვის აღნიშნავს, რომ ადამიანური სიბრძნე დაკავშირებულია გამოცდილებასთან და ეს გამოცდილება არის მტკივნეული. ვინც იტანჯება ამ ტანჯვაში ამჟღავნებს შინაგანი ჰარმონიის ნაკლებობის მსგავსს. ვინც ტკივილი და ტანჯვა გადალახა და მათ ნაყოფს შიგნით ატარებს ყოველთვის იტყვის, რომ ტანჯვის გავლით მან რაღაც ოდენობით სიბრძნე მოიპოვა. ის ამბობს „მადლიერებით ვიღებ ყველაფერს, რასაც ცხოვრება მთავაზობს სიხარულისა და სიამოვნებების სახით, თუმცა უფრო მეძნელება ჩემს ტკივილთან და ტანჯვასთან განშორება, რადგან ჩემს სიბრძნეს მათ ვუმადლი“. ასე რომ სიბრძნეში ოკულტურმა მეცნიერებამ აღმოაჩინა ის რასაც შეიძლება დაერქვას კრისტალიზებული ტკივილი - ტკივილი, რომელიც დაძლეულია და ასე შეიცვალა მის საპირისპიროდ.
საყურადღებოა აღინიშნოს, რომ ბევრი თანამედროვე მატერიალისტური კვლევა მოგვიანებით იგივე დასკვნამდე მივიდა. ახლახანს დაიბეჭდა წიგნი „აზროვნების მიმიკა“, რომელიც წაკითხვად ღირს. ეს არა თეოსოფისტის შრომაა, არამედ ბუნებისა და ადამიანის ფსიქიკის მკვლევარისა. ავტორი ცდილობს აჩვენოს ადამიანის შინაგანი ცხოვრება, მისი ფიქრის დროს როგორ გამოიხატება მის ფიზიონომიაზე. იგი ყურადღებას ამახვილებს იმ ფაქტზე, რომ მოფიქრალის სახეზე არსებულ გამომეტყველებაში ყოველთვის არის რაღაც, რაც შეიძლება აღვწეროთ როგორც „შთანთქმული ტკივილი“
ამრიგად თქვენ ხედავთ, რომ ეს პრინციპი დღესდღეობით დღის სინათლეს ნახულობს მატერიალისტური თვალსაზრისითაც, შესანიშნავი დადასტურება სულიერი მეცნიერების უხსოვარი აქსიომის. თქვენ უფრო და უფრო ღრმად იგრძნობთ და აღმოაჩენთ, რომ თანდათანობით, ნაწილ-ნაწილ უძველესი სიბრძნე კვლავ გამოჩნდება თანამედროვე მეცნიერებაში.
ოკულტური კვლევა ეჭვმიუტანლად გვიჩვენებს, რომ ყველაფერი რაც გარს გვაკრავს ამ სამყაროში - მინერალური სამყარო, მცენარეული საფარი და ცხოველთა სამყარო - მიჩნეული უნდა იქნას, როგორც ფიზიონომიური გამოხატულება ან „ქვევით“ იმისა რაც არის „ზევით“ ანუ სულიერი ცხოვრებისა, რომელიც მათ უკან დევს. ოკულტიზმიდან აღებული თვალსაზრისით, გრძნობათა სამყაროში წარმოდგენილი საგნები მართებულად მხოლოდ მაშინ შეიძლება გავიგოთ თუ ჩვენი ცოდნა მოიცავს „ზევით“-ის, სულიერ არქეტიპის, თავდაპირველი სულიერ არსებების შემეცნებას, საიდანაც ყველაფერი ცოცხალი წარმოიშვა. ამ მიზეზით ჩვენ მივმართავთ ჩვენს გონებას იმის შესასწავლად, რაც სისხლის ფენომენის უკან იმალება, ის რაც სისხლში ჩამოყალიბდა, როგორც ფიზიონომიური გამოხატულება გრძნობათა სამყაროში. როდესაც ერთხელ გაიგებ სისხლის სულიერ საფუძველს, შეძლებთ გააცნობიეროთ ამგვარი საკითხების ცნობა როგორ ახდენს გავლენას ჩვენს მთლიან შეხედულებაზე ცხოვრების მიმართ.
განსაკუთრებული მნიშვნელობის შეკითხვები გვაწუხებს თანამედროვე ცხოვრებაში. საკითხები, რომელიც განათლებას ეხება, არა მარტო ახალგაზრდის არამეთ სრულად ნაციის, და უფრო მეტიც ჩვენს წინაშეა მნიშვნელოვანი საგანმანათლებლო საკითხი, რომელიც მომავალში შეეჩეხება კაცობრიობას და რომელიც შეუძლებელია არ აღიარონ მათ ვინც შენიშნავს ჩვენი დროის დიდ სოციალურ გარდატეხებს და იმ მოთხოვნებს, რომლებიც ყველგან წამოიჭრება იქნება ეს მშვიდობის საკითხი თუ შრომის საკითხი.
მაგრამ ასეთი შეკითხვები ნათელი ხდება, როგორც კი გავიგებთ სულიერი არსის ბუნებას, რაც ჩვენი სისხლის უკან იმალება. ვის შეუძლია უარყოს, რომ ეს საკითხი ახლოსაა დაკავშირებული რასის საკითხთან, რაც თანამედროვე ეპოქაში კიდევ ერთხელ წამოიჭრა? დიახ ეს საკითხი რომელიც რასას შეეხება, არის ის რომელსაც ვერასოდეს გავიგებთ, თუ ვერ გავიგეთ სისხლის საიდუმლოებები და სხვადასხვა რასების სისხლის შერევის შედეგები. ასევე ვეცადოთ უფრო ყოვლისმომცველი გაგებით მივუდგეთ და განვთავისუფლდეთ აქამდე იმ საკითხისადმი მიზანმოკლებული მიდგომებისგან, რომლის მნიშვნელობა უფრო და უფრო იზრდება.
ეს პრობლემა არის კოლონიზაცია, რომელიც წარმოიქმნება ყოველთვის როდესაც ცივილიზებული რასები კონტაქტში შედიან არაცივილიზებულებთან: კერძოდ რამდენად შეუძლიათ არაცივილიზებულებულ ხალხებს ცივილიზებულებად ჩავმოყალიბება? როგორ შეიძლება სრულიად ბარბაროსი ცივილიზებული გახდეს? და როგორ უნდა მოვიქცეთ მათთან? აქ გასათვალისწინებელია არა მხოლოდ გაურკვეველ მორალზე დაფუძნებული გრძნობები, არამედ ჩვენს წინაშე დგას დიდი, სერიოზული და სასიცოცხლო პრობლემები, რომლებიც თავათ არსებობის ფაქტს ეხება.
დამკვირვებელს, სხვა ხალხის ცივილიზაციაში გაერთიანების სწორი გზის პოვნა არასოდეს შეეძლება, თუ მას არ ესმის იმ პირობების არსი, რომლებიც განსაზღვრავენ ხალხის განვითარების დონეს, იქნება ეს აღმავლობის თუ დაღმავლობის ფაზა, სადაც სისხლით განპირობებული მიზეზ-შედეგები მოქმედებს.
სისხლი რაც არის, სავარაუდოდ ყველამ იცის საბუნებისმეტყველო მეცნიერების სწავლებებიდან. ადამიანთან და მარალგანვითარებულ ცხოველებთან სისხლი პრაქტიკულად თხევადი სიცოცხლეა.
სისხლის მეშვეობით შინაგანი ადამიანი ეკონტაქტება გარეგანს და ამ პროცესში ადამიანის სისხლი შთანთქავს ჟანგბადს და იგი ახლდება. სისხლი, რომელიც მიეწოდება შემომავალ ჟანგბადს არის თავისებური შხამი ორგანიზმისათვის, რაღაც დამანგრეველი და დამღუპველი, მაგრამ ჟანგბადის შთანთქმით, ლურჯ-წითელი სისხლი დაჟანგვით გარდაიქმნება წითელ, სიცოცხლის მომცემ სითხედ.
სისხლი, რომელიც ეძებს გზას სხეულის ყველა ნაწილისაკენ და გადააქვს საკვების ნაწილაკები, ასრულებს შემდეგ ამოცანას - პირდაპირ ითვისებს გარე სამყაროს მასალებს და შესაძლო უმოკლესი გზით იყენებს სხეულის საკვებად. ადამიანისა და უმაღლესი ცხოველისათვის უპირველესად აუცილებელია ჰაერიდან ჟანგბადის შეწოვა რათა მისი მეშვეობით შენარჩუნდეს და აშენდეს სხეული.
ერთმა სულიერი ცოდნით დაჯილდოებულმა, ტყულიად არ აღნიშნა: სისხლი მისი მიმოქცევით არის მეორე არსების მსგავსი და ადამიანის ძვლებთან, კუნთებთან, ნერვებთან მოქმედებს გარე სამყაროს მსგავსად. ფაქტია, ადამიანი მუდმივად იღებს საზრდოს სისხლისაგან და იმავდროულად გამოჰყოფს მასში იმას, რაც გამოუსადეგარია. ადამიანის სისხლი ამიტომაც ნამდვილად მეორეული არსებაა, მუდმივად თანმხლები, საიდანაც იღებს ახალ ენერგიას და აძლევს იმას რაც არაა საჭირო „ადამიანის თხევადი სიცოცხლე“ კარგი სახელია შერჩეული სისხლისათვის, რადგან ეს მუდმივად ცვალებადი „სპეციალური სითხე“ იმდგვარად მნიშვნელოვანია ადამიანისათვის, როგორც ცელულოზა დაბალგანვითარებული ორგანიზმებისათვის.
გამოჩენილმა მეცნიერმა ერნესტ ჰეკელმა,რომელმაც საფუძვლიანად შეისწავლა ბუნება, თავის რამდენიმე პოპულარულ ნაშრომში მართებულად გაამახვილა ყურადღება იმ ფაქტზე, რომ სისხლი არის ორგანიზმში წარმოშობის უახლესი ფაქტორი. თუ ჩვენ გავყვებით ადამიანის ემბრიონის განვითარებას ჩვენ ვნახავთ, რომ ძვლის წანაზარდები და კუნთები გაცილებით ადრე ყალიბდება ვიდრე სისხლის ფორმირების პირველი ნიშნები გამოჩნდება.
სისხლის ფორმირების საფუძველი თანმხლებ სისხლძარღვთა სისტემასთან ერთად ადამიანის ემბრიონის განვითარებისას გვიან ჩნდება. ამიტომაც საბუნებისმეტყველო მეცნიერებამ მართებულად დაასკვნა, რომ სისხლის ფორმირება სამყაროს ევოლუციაში გვიან მოხდა. სხვა ძალები საჭიროებდა სისხლის დონემდე ამაღლებას რათა ამ მაღალ საფეხურზე იმისთვის მიეღწიათ, რაც ადამიანის შინაგან სამყაროში უნდა განხორციელებულიყო.
სანამ ადამიანის ემბრიონი არ გაიმეორებს თავისთავში ადამიანის განვითარების ადრინდელ სტადიებს, რომელშიც სამყარო იყო სისხლის ფორმირებამდე, მანამ არ არის მზად შეასრულოს ევოლუციის ეს უმაღლესი აქტი - ადრე არსებული ყველაფრის გარდაქმნა და ამაღლება „განსაკუთრებული სითხით“, რომელსაც სისხლი ჰქვია.
თუ გვსურს შევისწავლოთ სულიერი სამყაროს ის იდუმალი კანონები, რომლებიც სისხლს მიღმა არსებობს, უნდა გავეცნოთ ანთროპოსოფიის ყველაზე ელემენტარულ ცნებებს. ეს ცნებები ხშირად განუხილიათ და თქვენ დაინახავთ, რომ ანთროპოსოფიის ეს ელემენტარული იდეები არის „ზემოთ და რომ ეს „ზემოთ“ თითქოს ფიზიონომიაშია გამოხატული სისხლის მმართველ მნიშვნელოვან კანონებში ასევე, ცხოვრების სხვა ასპექტებში.
ანთროპოსოფიის ძირითად კანონების მცოდნე აქ დამსწრენი მჯერა დაუშვებთ მცირე გამეორებას მათთვის ვინც აქ პირველადაა. ასეთმა გამეორებამ, როდესაც ისინი ახალ და განსაკუთრებულ შემთხვევებზე გამოიყენება, შეიძლება ხელი შეუწყოს ამ კანონები უფრო მეტ სიცხადეს მათთვის ვისაც სმენია. მათთვის ვისაც არაფერი სმენია ანთროპოსოფიაზე, ვინც ჯერ არ გაცნობილა ცხოვრებისა და სამყაროს ამ კონცეფციებს, ის რასაც მე ვაპირებ, რომ ვთქვა, ერთმანეთთან შეერთებულ სიტყვების ნაკრებად მოეჩვენებათ საიდანაც ვერანაირ აზრს ვერ გამოიტანენ. მაგრამ ეს სიტყვების მიღმა იდეების ნაკლებობის ბრალი როდია, როდესაც უკანასკნელი რეალურად არაფერს გადასცემს ადამიანს. აქ ჩვენ შეგვიძლია მცირე ალიტერაციით მივიღოთ ლიხტენგბერგის შენიშვნა, რომელმაც თქვა: „ თუ თავი და წიგნი ერთმანეთს დაეჯახა და სიცარიელის ხმა გაისმა, სრულებით არაა აუცილებელი წიგნის ბრალი იყოს“.
ამრიგად ესეა ჩვენს თანამედროვეებში როდესაც ისინი განსჯიან ანთროპოსოფიულ ჭეშმარიტებებს. თუ ეს ჭეშმარიტებები ბევრისთვის უბრალო სიტყვებად ჟღერს, რომელსაც ისინი რაიმე მნიშვნელობას ვერ ანიჭებენ ეგ სულაც არ არის აუცილებლად ანთროპოსოფიის ბრალი. ვინც ამ საკითხებში გაერკვა იცის ყველა მინიშნების უკან უმაღლესი არსებებია. ასეთი არსებები ნამდვილად არსებობენ თუმცა ისინი გრძნობათა სამყაროში არ გვხვდება.
სამყაროს ჩვენი თეოსოფიური კონცეფცია გვაჩვენებს, რომ ადამიანი ისე როგორც ცხადდება ჩვენი გრძნობათა ორგანოების წინაშე გარე სამყაროში თავისი მოცულობით და ფორმით, ნაწილია მთლიანი ადამიანური არსებისა და შესაბამისად ფიზიკური სხეულის გარდა სხეულის სხვა ნაწილებიც გააჩნია. ადამიანი ატარებს ამ ფიზიკურ სხეულს ისევე როგორც ე.წ. უსიცოცხლო მინერალურ ობიექტს, რითაც გარემოცულია. ამას გარდა ადამიანი ფლობს ეთერულ ანუ სასიცოცხლო სხეულს (აქ სიტყვა ეთერი არ გამოიყენება იმ მნიშვნელობით, როგორც ფიზიკაში). ეს ეთერული ან სასიცოცხლო სხეული, როგორადაც მას ზოგჯერ ეძახიან, შორსაა წარმოსახვის ნაყოფისაგან და ისე ცხადად სანახავია განვითარებული სულიერი გრძნობების ოკულტისტისათვის, როგორც გარეგნულად აღქმადი ფერები ფიზიკური თვალისათვის. ეს ეთერული სხეული რეალურად შეიძლება ნათელმხილველმაც ნახოს. ესაა პრინციპი, რომელიც არაორგანულ მასალებს სიცოცხლისაკენ იხმობს. რომელიც მათ უსიცოცხლო მდგომარეობიდან გამოჰყავს და ცხოვრების სამოსის ძაფებად ქსოვს. ნუ წარმოიდგენთ, რომ ეს სხეული ოკულტისტისათვის მხოლოდ ისაა, რასაც ის ფიქრში ამატებს უსიცოცხლოს - ასე ბუნებისმეტყველები აკეთებენ. ისინი ცდილობენ დაასრულონ ის, რასაც მიკროსკოპით ხედავენ იმის გამოგონებით რასაც სიცოცხლის პრინციპს უწოდებენ.
მსგავსი თვალსაზრისი მიუღებელია თეოსოფიურ კვლევაში. ეს დადგენილი პრინციპია. ის არ ამბობს: „როგორც მაძიებელი აქ ვდგევარ ისეთი როგორიც ვარ. ყველაფერი რაც სამყაროშია უნდა დადასტურდეს ჩემი ამჟამინდელი შეხედულებით. ის რისი აღქმაც არ შემიძლია არ არსებობს“. ამ ტიპის არგუმენტი ემსგავსება ბრმის ნათქვამს, ფერზე - ფანტაზიის საკითხიაო. ადამიანმა, რომელმაც არაფერი იცის რომელიმე საკითხზე, ვერ განსჯის მას. იგი უნდა შეაფასოს იმან, ვისაც ამ საკითხზე აქვს გარკვეული გამოცდილება.
ადამიანი ევოლუციას გადის და ამაზე ანთროპოსოფია ამბობს: „თუ იგივე დარჩები როგორიც ხარ, შენ ვერ ნახავ ეთერულ სხეულს, და ამიტომ შესაძლოა ილაპარაკო „ცოდნის საზღვრებზე“ და „არასოდეს გვეცოდინებაზე“, მაგრამ თუ განავითარებ და შეიძენთ სულიერი მოვლენების შემეცნებისათვის საჭირო უნარებს, აღარ ისაუბრებთ ცოდნის საზღვებზე, რადგან ეს საზღვრები მანამ არსებობს, სანამ ადამიანმა არ განავითარა მისი შინაგანი უნარები. სწორედ ამ მიზეზით აგნოსტიციზმი მძიმე ტვირთია ჩენი ცივილიზაციისათვის, რადგან ის ამბობს: „ადამიანი ასეთი და ასეთია და რადგან ასეთი და ასეთია მან შეიძლება იცოდეს ესა და ეს“. ასეთ დოქტრინას ჩვენ ვუპასუხებთ: „თუმცა დღეს ის ასეთი და ასეთია, მას განსხვავებული უნდა რომ გახდეს და როცა განსხვავებული გახდება, მაშინ ის სხვა რამეს გაიგებს“.
ადამიანის სხეულის მეორე წევრი ეთერული სხეულია, რომელსაც იგი მცენარეთა სამყაროს მსგავსად ფლობს.
ადამიანის სხეულის მესამე ნაწილი არის ე.წ. ასტრალური სხეული - მნიშვნელოვანი და ლამაზი სახელი, რომლის მიზეზსაც მოგვიანებით ავხსნი. იმ თეოსოფებს, რომლებსაც სურთ ამ სახელის შეცვლა არა აქვთ იდეა რა იგულისხმება მასში. ასტრალურ სხეულს ადამიანშიც და ცხოველშიც ენიჭება ამოცანა აამაღლოს სასიცოცხლო სუბსტანცია გრძნობამდე, ისე რომ არა მხოლოდ სითხეებში მოძრაობდეს სასიცოცხლო სუბსტანცია, არამედ მასში გამოიხატოს ყველაფერი, რაც ცნობილია როგორც ტკივილი და სიამოვნება, სიხარული და მწუხარება. ესაა განსხვავება მცენარესა და ცხოველს შორის, თუმცა არსებობს გარდამავალი ფორმებიც.
ბუნებისმეტყველთა თანამედროვე სკოლა მიიჩნევს, რომ გრძნობა მისი პირდაპირი მნიშვნელობით უნდა მიეწეროს მცენარეებსაც. ეს არაფერია თუ არ სიტყვებით თამაში. არსებობენ განსაზღვრული მცენარეები ისეთი მგრძნობიარენი, რომ ისინი „პასუხობენ“ გარკვეულ საგნებს, რომლებიც მათ სიახლოვეს მიიტანეს, მაგრამ ეს არ შეიძლება გრძნობად აღიწეროს. გრძნობა, რომ არსებობდეს, თავათ არსებაში უნდა ჩამოყალიბდეს სურათი, როგორც რეფლექსი, რომლისგანაც გრძნობა იწარმოება. თუ ზოგიერთი მცენარე გარე გამაღიზიანებელზე პასუხობს, ეს არაა იმის მტკიცებულება, რომ მცენარე გამაღიზიანებელზე გრძნობით პასუხობს, რომ იგი ამას შინაგანად განიცდის. ის რასაც შინაგანად განიცდის მდებარეობს ასტრალურ სხეულში. ამგვარად ჩენ ვხედავთ, რომ იმას რამაც მიაღწია ცხოველის მდგომარეობას გააჩნია - ფიზიკური სხეული, ეთერული ანუ სასიცოცხლო სხეული და ასტრალური სხეული.
ადამიანი ცხოველზე მაღლა დგას სრულიად განსხვავებულის ფლობით. მოაზროვნე ადამიანები ყოველთვის აცნობიერებდნენ რა იყო ეს უპირატესობა. ამაზე ჟან პაულიც (შენიშვნა N1) საუბრობს მის ავტობიოგრაფიაში. ის ყვება, რომ მას ახსოვს ის დღე, როდესაც თვითონ ბავშვი იდგა მისი მშობლების სახლის ეზოში და მოულოდნელად აზრმა გაუელვა თავში, რომ ის იყო არსება, რომელსაც შინაგანად შეეძლო ეთქვა „მე“ მის თავზე. პაული გვეუბნება, რომ ამან წარუშლელი შთაბეჭდილება მოახდინა მასზე.
ყველა ე.წ. გარეგანი მეცნიერება უარჰყოფს აქ განხილულ ყველაზე მნიშვნელოვან საკითხს. გთხოვთ გამომყვეთ რამოდენიმე წუთით რათა განვიხილოთ ძალიან დახვეწილი არგუმენტი, რომელიც გაჩვენებთ როგორც დგას საკითხი. ადამიანის მთელ მეტყველებაში არსებობს ერთი პატარა სიტყვა, რომელიც სრულად განსხვავდება დანარჩენისაგან. თქვენ შეგიძლიათ დაარქვათ სახელი თქვენს გარშემო არსებულ ნივთებს, მაგიდას მაგიდა უწოდოთ, სკამს - სკამი, მაგრამ არის ერთი სიტყვა, ერთი სახელი, რომელსაც ვერაფერზე გამოიყენებთ, გარდა იმისა რაც მას ფლობს, და ეს არის პატარა სიტყვა „მე“. ვერავინ მიმართავს სხვას, როგორც „მე“. ეს „მე“ თავათ სულის შინაგანი სიღრმიდან უნდა გაისმას, ეს არის სახელი, რომელსაც თავათ სული იყენებს საკუთარ თავზე. ყველა სხვა ადამიანი ჩემთვის არის - „შენ“ და მე ვარ „შენ“ მისთვის. ყველა რელიგიამ აღიარა ეს „მე“ როგორც გამოხატულება სულის იმ პრინციპის გამოხატულება რომლის მეშვეობითაც მისი ყველაზე შინაგანი არსი, მისი ღვთაებრივი ბუნება გამოითქმის. აქ იწყება ის, რაც ვერასდროს შეაღწევს გარეგანი გრძნობების მეშვეობით, რაც თავის ნამდვილ მნიშვნელობა ვერასოდეს დაერქმევა გარედან, არამედ უნდა გაისმას შინაგანი არსის სიღრმიდან, აქ იწყება სულის ის მონოლოგი, რომლის მეშვეობითაც ღვთაებრივი მე ასახელებს მის ყოფნას, როდესაც ბილიკი თავისუფალია სამშვინველის ადამიანის სულში შესვლისათვის.
ადრინდელი ცივილიზაციების რელიგიებში, მაგალითად ძველ ებრაელთა შორის, ეს სახელი ცნობილი იყო როგორც „ღმერთის გამოუთქმელი სახელი“, და თანამედროვე ფილოლოგიამ, რაც არ უნდა ინტერპრეტაცია შეარჩიოს, ძველ ებრაელთა ღმერთს არა აქვს სხვა მნიშნელობა გარდა იმისა, რასაც ჩვენ გამოვხატავთ სიტყვაში „მე“. შეკრებილებში აღფრთოვანებამ დაიარა, როდესაც „უცნობი ღმერთის სახელი“ ინიციანტებმა წარმოთქვეს, როდესაც მათ ბუნდოვნად გაიგეს რას ნიშნავდა ტაძარში წარმოთქმული ეს სიტყვები: „მე ვარ ის, რაც ვარ“. ამ სიტყვაში გამოხატულია ადამიანის სხეულის მეოთხე ნაწილი, ის რაც მხოლოდ დედამიწაზე ადამიანს გააჩნია და ეს „მე“ თავის მხრივ მოიცავ და ავითარებს საკუთარ თავში კაცობრიობის უფრო მაღალი საფეხურების ჩანასახებს.
ჩვენ მხოლოდ გარკვეულწილად გადავხედავთ იმათ, რაც მომავალში განვითარდება ამ მეოთხე სხეულის მეშვეობით. ჩვენ უნდა აღვნიშნოთ, რომ ადამიანი შეიცავს ფიზიკურ სხეულს, ეთერულ სხეულს, ასტრალურ სხეულს, ეგოს - მე სხეულს. ამ მე სხეულში არის სამი შემდგომი სხეულის განვითარების საწყისები, რომელიც სისხლიდან წარმოიქმნება. ეს სამი არის მანასი - თვითსული, ბუდჰი - სიცოცხლე სული და ატმა - სულის ადამიანი შორეული იდეალი დღევანდელი ადამიანისა. ჩანასახები, რომლებიც ლატენტურად იმყოფებიან შიგნით, თუმცა მომავალში სრულყოფილებას მიაღწევენ.
ცისარტყელაში შვიდი ფერი გვაქვს, მუსიკალურ გამმაში - შვიდი ტონი, ქიმიური ელემენტების პერიოდულ სისტემაში - ატომური წონების შვიდი სერია, ხოლო ადამიანს შვიდი სხეული აქვს, რომელიც იყოფა ოთხ ქვედა და სამ ზედა სხეულებად.
უნდა შევეცადოთ ნათელი სურათის მიღებას როგორ ხდება ქვედა ოთხეულზე სულიერი ტრიადის - ზედა სხეულების ფიზიონომიურად გამოხატვა და როგორ ჩნდება ისინი გრძნობათა სამყაროში.
პირველად განვიხილოთ ის, რაც ფორმად გაქვავდა, როგორც ადამიანის ფიზიკური სხეული, ეს მას საერთო აქვს ყოველივე იმასთან, რასაც ჩვენ უსიცოცხლო ბუნებას ვუწოდებთ. როდესაც თეოსოფიურად ვსაუბრობთ ადამიანის ფიზიკურ სხეულზე, არც ვგულისხმობთ იმას რასაც თვალი ხედავს, არამედ იმ ძალების ერთობას, რომელმაც ეს ფიზიკური სხეული ააგო, იმ სასიცოცხლო ძალას, რომელიც არსებობს ხილული ფორმის უკან.
მოდით ახლა მცენარეს დავაკვირდეთ. ესაა არსება, რომელსაც ეთერული სხეული გააჩნია, რომელიც ფიზიკურ სუბსტანციას სიცოცხლეს ანიჭებს. ანუ იგი ამ ნივთიერებას გარდაქმნის ცოცხალ სითხედ. რა არის ის რაც უსიცოცხლო ძალებს ცოცხალ სითხედ გარდაქმნის? ჩვენ მას ეთერულ სხეულს ვუწოდებთ. ეთერული სხეული ზუსტად იმავე საქმეს აკეთებს ცხოველებში და ადამიანებში, ის აიძულებს იმათ, რაც მატერიალურად არსებობს გახდეს ცოცხალი კონფიგურაცია, ცოცხალი ფორმა.
ეთერული სხეული თავის მხრივ განმსჭვალულია ასტრალური სხეულით. რას აკეთებს ასტრალური სხეული? ის შინაგანად მოძრავ სუბსტანციას, გარეგნულად იმდაგვარად განიცდევინებს მოძრავი სითხეების ცირკულაციას, რომ გარეგანი მოძრაობა ასახოს შინაგან განცდაში.
ჩვენ ახლა მივაღწიეთ იმ წერტილს, სადაც შეგვიძლია გავიგოთ ადამიანი იმდენად, რამდენადაც ეს ეხება მის ადგილს ცხოველთა სამეფოში. ყველა ნივთიერება, საიდანაც შედგება ადამიანი, როგორიცაა ჟანგბადი, აზოტი, წყალბადი, გოგირდი, ფოსფორი და ა.შ., ასევე გვხვდება გარეთ, უსიცოცხლო ბუნებაში. თუ მათ რომელსაც ეთერული სხეული გარდაქმნის ცოცხალ სუბსტანციად ექნება შინაგანი გამოცდილებები, თუ მათ შინაგანი რეაქცია ექნებათ გარეთ მომხდარზე, მაშინ ეთერული სხეული უნდა გაჟღენთილი იქნას იმით, რასაც ჩვენ ასტრალურ სხეულს ვუწოდებთ, რადგან სწორედ ასტრალური სხეული იწვევს შეგრძნებას. ეთერული სხეული არაორგანულ ნივთიერებებს სასიცოცხლო სითხეებად აქცევს, ხოლო ასტრალური სხეული თავის მხრივ ამ სასიცოცხლო ნივთიერებას გრძნობად ნივთიერებად გარდაქმნის, მაგრამ რისი შეგრძნება შეუძლია არსებას, რომელსაც მხოლოდ ეს სამი სხეული გააჩნია? მას მხოლოდ საკუთარი თავის, საკუთარი სასიცოცხლო პროცესების შეგრძნება შეუძლია, ის საკუთარ თავში შემოფარგლულ ცხოვრებას ეწევა.
ეს საინტერესო ფაქტია. განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს, რომ ვატაროთ ის გონებაში. თუ შეხედავ ერთ-ერთ დაბალგანვითარებულ ცხოველს რას პოულობ დასრულებულს? მან უსულო გააცოცხლა და ცოცხალი აქცია მგრძნობიერად, მგრძნობიარე კი იქ შეიძლება არსებობდეს, სადაც არსებობს იმის ნიშნები, რაც მოგვიანებით ნერვული სისტემად გვევლინება.
ამრიგად ჩვენ გვაქვს უსულო სუბსტანცია, ცოცხალი სუბსტანცია და ნერვებით გაჯერებული სუბსტანცია, რომელსაც შეგრძნება გააჩნია. თუ შენ შეხედავ კრისტალს შენ უნდა აღიარო, რომ ის გარკვეული ბუნებრივი კანონების გამოხატულებაა, რაც ჭარბობს გარე, ე.წ. მინერალურ სამყაროში. არცერთი კრისტალი არ ფორმირდება გარესამყაროს დახმარების გარეშე. თუ ადამიანის მოაშორეს მის გარემოს და დედამიწიდან რამოდენიმე მილის სიმაღლეზე აიყვანეს აუცილებლად დაიღუპება. ისევე როგორც ადამიანი წარმოსადგენია მხოლოდ იქ, სადაც ის იმყოფება, სადაც მასში აუცილებელი ძალებია გაერთიანებული ასევეა კრისტალის შემთხვევაშიც. ვინც სწორად უყურებს კრისტალს, მასში დაინახავს მთელი ბუნების, უფრო მეტიც მთელი კოსმოსის სურათს. რაც კუვიემ (შენიშვნა N2) თქვა სინამდვილეში ასეა, რომ კომპეტენტურ ანატომისტს შეუძლია თქვას თუ რომელ ცხოველს ეკუთვნის ძვალი, რადგან ყველა ცხოველს აქვს თავისი განსაკუთრებული ძვლის ტიპი.
ამგვარად მთელი კოსმოსი ცხოვრობს კრისტალის ფორმაში. ამავე ფორმით მთელი კოსმოსი არის გამოხატული თითოეული არსების ცოცხალ ნივთიერებაში. სითხეები, რომელიც მოძრაობენ არსებაში იმავდროულად პატარა სამყაროა და ანალოგი დიდი სამყაროსი. როდესაც ნივთიერება ხდება შეგრძნების უნარის მქონე, რა ცხოვრობს მაშინ ყველაზე ელემენტარული არსებების შეგრნებებში? ასეთი გრძნობები ასახავს კოსმიურ კანონებს ისე, რომ თითოეული ცალკეული ცოცხალი არსება თავის-თავში მიკროკოსმიურად აღიქვამს მთელ მაკროკოსმოსს. ელემენტარული არსების გრძნობითი ცხოვრება არის ასლი სამყაროს ცხოვრებისა, ისე როგორც კრისტალია მისი ფორმის გამოსახულება. ასეთი ცოცხალი არსებების ცნობიერება რა თქმა უნდა ბუნდოვანია. თუმცა ცნობიერების ეს ბუნდოვანება ბალანსდება მისი გაცილებით დიდი დიაპაზონით, რადგან მთელი კოსმოსი იგრძნობა ელემენტარული არსების ბუნდოვან ცნობიერებაში. ადამიანში უფრო რთული სტრუქტურაა იმავე სამი სხეულისა, რომლებიც გვხვდება ყველაზე მარტივ მგრძნობიარე ცოცხალ არსებაში.
ავიღოთ ადამიანი სისხლის გათვალისწინების გარეშე, ავიღოთ იგი როგორც არსება, რომელიც შექმნილია გარშემო არსებული ფიზიკური სამყაროს ნივთიერებისაგან, და მცენარის მსგავსად შეიცავს სითხეებს, რომელიც გარდაქმნის ცოცხალ ნივთიერებად და მასში ნერვული სისტემის თანდათანობით ჩამოყალიბება ხდება, პირველი ნერვული სისტემა ეს არის ე.წ. სიმპათეტიკური ნერვული სისტემა და ადამიანის შემთხვევაში ის არსებობს ხერხემლის მთელ სიგრძეზე და პატარა ძაფებით დაკავშირებულია ორივე მხარეზე. მას ასევე თითოეულ მხარეზე აქვს კვანძების სერია, საიდანაც ძაფები განშტოებულია სხვა ნაწილებში მაგალითად ფილტვებში საჭმლის მომნელებელ ორგანოებში და ა.შ. ეს სიპატეთიკური ნერვული სისტემა აღწევს პირველ რიგში გრძნობების ცხოვრებას რომელიც აღიწერა, მაგრამ ადამიანის ცნობიერება არ ვრცელდება საკმარისად ღრმად, რომ შეეძლოს მას გაჰყვეს მის ნერვულ სისტემაში ასახულ კოსმიურ პროცესებს. ისინი არის გამოხატვის საშუალება, და როგორც ადამიანის ცხოვრება ფორმირდება გარშემომყოფი კოსმოსური სამყაროთი იგივე კოსმოსური სამყარო აისახება სიმპათეტიკურ ნერვულ სისტემაში. ეს ნერვები ცხოვრობს ბუნდოვანი შინაგანი ცხოვრებით და ადამიანი, რომ ჩაფლობილიყო მის სიმპათეტიკურ ნერვულ სისტემაში და ჩაეხშო თავისი უფრო მაღალი ნერვული სისტემა ის დაინახავდა როგორც ნათელი ცხოვრებაში დიდი კოსმოსური კანონების ჩუმ მოქმედებას.
წარსულში ადამიანებს გააჩნდათ ნათელხილვის უნარი, რომელიც შეიცვალა მაგრამ მისი განცდა შესაძლებელია, როდესაც განსაკუთრებული პროცესებით ხდება უმაღლესი ნერვული სისტემის აქტივობის შეჩერება და თავისუფლდება ქვედა ცნობიერება. ასეთ დროს ადამიანი ცხოვრობს იმ ნერვულ სისტემაში, რომელიც თავისებურად გარემომცველი სამყაროს ანარეკლია.
ზოგი დაბალგანვითარებული ცხოველი ჯერაც ინარჩუნებს ამ ცნობიერებას რომელიც ბუნდოვანი და გაურკვეველია, მაგრამ არსებითად გაცილებით ფართეა, ვიდრე დღევანდელი ადამიანის ცნობიერება. ფართოდ გადაშლილი სამყარო აისახება, როგორც ბუნდოვანი შინაგან ცხოვრება და არა მხოლოდ მცირე ნაწილი, როგორც ეს დღევანდელი ადამიანის მიერ აღიქმება. ადამიანის შემთხვევაში დამატებით სხვა რამ ხდება. როდესაც ევოლუცია ისე შორს წავიდა, რომ განვითარდა სიმპათეტიკური ნერვული სისტემა ისე, რომ მასში აისახა კოსმოსი, მაშინ განვითარებადი არსება ისევ გარეთ იხსნება, სიმპათეტიკურ ნერვულ სისტემას ემატება ზურგის ტვინი. ტვინისა და ზურგის ტვინის სისტემა შემდეგ მიჰყავს იმ ორგანოებამდე, რომლებითაც ხდება კავშირის დამყარება გარე სამყაროსთან.
ადამიანი, რომელიც აქამდე პროგრესირდა, აღარ არის მოწოდებული, რომ მხოლოდ სარკედ იქცეს კოსმიური ევოლუციის პირველსაწყისი კანონების ასახვისათვის, არამედ დამყარდა ურთიერთობა თავათ ამ ანარეკლსა და გარე სამყაროს შორის. სიმპათეტიკური და უმაღლესი ნერვული სისტემის შეერთება გამოხატავს იმ ცვლილებას, რომელიც წინასწარ მოხდა ასტრალურ სხეულში. ეს უკანასკნელი აღარ ცხოვრობს მხოლოდ კოსმიური ცხოვრებით ბუნდოვანი ცნობიერების მდგომარეობაში, არამედ ამატებს ამას თავის განსაკუთრებულ შინაგან არსებობას. სიმპათეტიკური სისტემა არსებას აგრძნობინებს მის გარეთ მომხდარს. ნერვების უმაღლესი სისტემა საშუალებას ადამიანს აღაქმევინებს იმას, რაც მის შიგნით ხდება. ხოლო ნერვული სისტემის უმაღლესი ფორმა, როგორიც ზოგადად აქვს კაცობრიობას ევოლუციის ამჟამინდელ ეტაპზე, იღებს მასალას უფრო მაღალგანვითარებული ასტრალური სხეულიდან გარე სამყაროს სურათების ანუ წარმოდგენების შესაქმნელად. ადამიანმა დაკარგა გარე სამყაროს ყოფილი ბუნდოვანი, პირველსაწყისი წარმოდგენების აღქმის უნარი, მაგრამ მეორეს მხრივ ის ახლა ცნობიერია თავისი შინაგანი ცხოვრების და ამ შინაგანი ცხოვრებიდან ის ქმნის უფრო მაღალ საფეხურზე წარმოედგენების ახალ სამყაროს, რომელშიაც გარე სამყაროს მხოლოდ მცირე ნაწილი აისახება, მაგრამ უფრო ნათლად და სრულყოფილად ვიდრე ადრე.
ამ გარდაქმნის პარალელურად სხვა ცვლილება ხდება განვითარების უფრო მაღალ საფეხურებზე. გარდაქმნა ვრცელდება ასტრალური სხეულიდან ეთერულ სხეულზე. როგორც ეთერული სხეული თავის გარდაქმნის პროცესში ავითარებს ასტრალურ სხეულს, როგორც სიმპათეტიკურ ნერვულ სისტემას ემატება ტვინისა და ხერხემლის სისტემა, ასევე ის, რაც - დაბალი სითხეების მიმოქცევის მიღების შემდეგ - გაიზარდა და განთავისუფლდა ეთერული სხეულიდან გადაქმნის ამ დაბალ სითხეებს იმად, რასაც ჩვენ ვიცნობთ, როგორც სისხლს.
სისხლი ამიტომაც არის ინდივიდუალიზებული ეთერული სხეულის გამოხატულება, ისევე როგორც თავის ტვინი და ზურგის ტვინი არის ინდივიდუალიზებული ასტრალური სხეულის გამოხატულება. სწორედ ეს ინდივიდუალიზება იწვევს იმას, რაც ცხოვრობს როგორც ეგო ან როგორც “მე“. ადამიანის ევოლუციის ამ ეტაპამდე მიყოლით, ჩვენ ვხვდებით, რომ საქმე გვაქვს ჯაჭვთან, რომელიც შედგება 5 რგოლისაგან რომლებიც გავლენას ახდენენ:
ფიზიკურ სხეულზე, ეთერულ სხეულზე და ასტრალურ სხეულზე. ეს რგოლებია:
1. ორგანული, ნეიტრალური ფიზიკური ძალები
2. სასიცოცხლო სითხეები, რომლების ნახვა მცენარეებშიც შეიძლება
3. დაბალი ანუ სიმპათეტიკური ნერვული სისტემა
4. მაღალი ასტრალური სხეული, რომელიც დაბალიდან წარმოიქმნება და თავის გამოხატულებას ზურგისა და თავის ტვინში ჰპოვებს
5. პრინციპი, რომელიც ეთერულ სხეულს აინდივიდუალიზებს.
ისევე როგორც, ეს ორი უკანასკნელი პრინციპი გახდა ინდივიდუალიზებული, ასევე გახდება ინდივიდუალიზებული პირველი პრინციპი, რომლის მეშვეობითაც უსიცოცხლო მატერია შედის ადამიანის სხეულში, ემსახურება მის აგებას: მაგრამ ჩვენს დღევანდელ კაცობრიობაში ვხვდებით ამ გარდაქმნის მხოლოდ პირველ საწყისებს.
ჩვენ ვნახეთ გარე უფორმო სუბსტანცია როგორ შევიდა ადამიანის სხეულში და ეთერულმა სხეულმა ეს საგნები როგორ აქცია ცოცხალ ფორმებად. როგორ ქმნის ასტრალური სხეული გარე სამყაროს სურათებს, როგორ გარდაიქმნება გარე სამყაროს ეს ანარეკლი შინაგან გამოცდილებად და როგორ ახდენს ეს შინაგანი ცხოვრება შემდგომ საკუთარი თავიდან გარე სამყაროს სურათების ხელახლა წარმოებას.
როდესაც ეს მეტამორფოზა გავრცელდა ეთერულ სხეულზე სისხლის ფორმირება მოხდა. სისხლძარღვები გულთან ერთად არის ტრანსფორმირებული ეთერული სხეულის გამოხატულება. იგივენაირად, როგორც ზურგის და თავის ტვინი არის ტრანსფორმირებული ასტრალური სხეულის გამოხატულება. როგორც ტვინის საშუალებით განიცდება გარესამყარო შიგნით, მსგავსად სისხლის საშუალებით ეს შიდა სამყარო გარე გამოხატულებად ტრანსფორმირდება ადამიანის სხეულზე. მე უნდა ვილაპარაკო მეტაფორებით იმისათვის, რომ აღგიწეროთ რთული პროცესი, რომელიც გასათვალისწინებელია.
სისხლის შეიწოვს ამ სურათებს გარე სამყაროდან,რომელსაც ტვინი აფორმირებს შიგნით, გარდაქმნის მათ ცოცხალ კონსტრუქციულ ძალებად და მათით თანამედროვე ადამიანი სხეულს აგებს. სისხლი არის კომპონენტი, რომლითაც ადამიანის სხეული აიგება. ჩვენს წინაშეა პროცესი, რომელშიც სისხლი თავისი კოსმოსური გარემოდან იღებს უმაღლეს ნივთიერებას, რომლის მიღებაც შესაძლებელია, კერძოდ ჟანგბადს, რომელიც სისხლს აახლებს და მას ახალი სიცოცხლით ამარაგებს. ამ გზით ჩვენი სისხლი გარე სამყაროსათვის იხსნება.
ამრიგად ჩვენ გავიარეთ გზა გარე სამყაროდან შინაგანი სამყაროსაკენ და ასევე უკან, შინაგანი სამყაროდან გარე სამყაროში. ორი რამ არის ახლა შესაძლებელი ჩვენ ვხედავთ, რომ სისხლი წარმოიქმნება, როდესაც ადამიანი გარე სამყაროს დამოუკიდებელ არსებად უპირისპირდება, როდესაც გარე სამყაროს მიერ გამოწვეული აღქმებიდან ის თავის მხრივ წარმოქმნის განსხვავებულ ფორმებსა და სურათებს, ამგვარად თავათ ხდება შემოქმედებითი და შესაძლებელს ხდის ეგოს, ინდივიდუალური ნების გაცოცხლებას. არსება, ვისშიც ეს პროცესი ჯერაც არ მომხდარა ვერ იტყოდა „მე“-ს. სისხლში ძევს ეგოს განვითარების პრინციპი. „მე“ მხოლოდ მაშინ გამოიხატება, როდესაც არსებას ძალუძს მასში ფორმირება იმ სურათებისა, რომელსაც იგი გარე სამყაროდან იღებს. მე-არსებას უნდა შეეძლოს თავის თავში გარე სამყაროს მიღება და შიგნით მისი გადამუშავება.
ადამიანს მხოლოდ ტვინი, რომ ჰქონოდა, ის მხოლოდ გარე სამყაროს სურათების თავის თავში გამეორებასა და მათ შინაგან განცდას შეძლებდა, მაშინ ის მხოლოდ იმას იტყოდა: „გარე სამყარო ჩემში, როგორც სარკეში აისახება“. თუ ის შეძლებს გარე სამყაროს ამ ანარეკლისათვის ახალი ფორმის შექმნას, ეს ფორმა აღარ არის მხოლოდ გარე სამყაროს ანარეკლი, ის არის „მე“-ს დადასტურება. არსება, რომელსაც გააჩნია ზურგის ტვინი და თავის ტვინი აღიქვამს ამ ანარეკლს, როგორც მის შინაგან ცხოვრებას, მაგრამ როდესაც არსებას გააჩნია სისხლი, ის თავის შინაგან ცხოვრებას განიცდის, როგორც საკუთარ ფორმას. სისხლით, გარე სამყაროს ჟანგბადის დახმარებით ინდივიდუალური სხეული ყალიბდება შინაგანი ცხოვრების სურათების მიხედვით. ეს ფორმირება, გამოხატულია „მე“-ს აღქმაში.
ეგო ორი მიმართულებით მიისწრაფვის და სისხლი ამ ფაქტს გარეგნულად გამოხატავს. ეგოს ხედვა შიგნითაა მიმართული, მისი ნება კი - გარეთ. სისხლის ძალები შიგნითაა მიმართული და აგებენ შინაგან ადამიანს, აგრეთვე გარეთაცაა მიმართული გარე სამყაროს ჟანგბადისაკენ. ამიტომ ძილისკენ მიმავალი ადამიანი ცნობიერება ეკარგება, ის ეფლობა იმაში რასაც მისი ცნობიერება სისხლში განიცდის. როდესაც ის კვლავ ახელს თვალებს გარე სამყაროსაკენ მისი სისხლი ამატებს მის მშენებელ ძალებს ტვინისა და გრძნობების მიერ წარმოქმნილ სურათებს. ამგვარად სისხლი თითქოს შუაშია, შინაგანი სურათებისა და გარე ცოცხალი ფორმების სამყაროს შორის. ეს როლი ნათელი ხდება, როდესაც ჩვენ ვსწავლობთ ორ ფენომენს, კერძოდ, წარმომავლობას - ცნობიერ არსებებს შორის ურთიერთობას და გარე მოვლენების სამყაროში გამოცდილებას. წარმომავლობა ანუ ნათესაობა, განაგებს თუ სად ვდგავართ სისხლის ნათესაობის კანონის მიიხედვით. ადამიანი იბადება კავშირიდან, რასიდან, ტომიდან, წინაპართა ხაზიდან, და ის რაც ამ წინაპრებმა მას მემკვიდრეობით გადასცეს, მის სისხლშია. სისხლში თითქოს შეგროვებულია ყველაფერი, რაც მატერიალურმა წარსულმა ადამიანში ააგო და სისხლში ასევე ყალიბდება ყველაფერი რაც მომავლისთვის მზადდება.
როდესაც ადამიანი დროებით დათრგუნავს მის მაღალ ცნობიერებას, როდესაც იგი ჰიპნოზშია, ან სომნამბულურ მდგომარეობაში, ან ატავისტური ნათელხედვა აქვს ის ეშვება გაცილებით ღრმა ცნობიერებაში, ოღონდ სიზმრისებრ აცნობიერებს დიდ კოსმიურ კანონებს, მაგრამ მიუხედავად ამისა მათ ბევრად უფრო ნათლად აღიქვამს, ვიდრე ჩვეულებრივი ძილის ყველაზე ნათელ სიზმრებში. ასეთ დროს მისი ტვინის მოქმედება შეჩერებულია, ხოლო სომნამბულიზმის ყველაზე ღრმა მდგომარეობის დროს იგი ეხება ზურგის ტვინსაც. ადამიანი განიცდის თავისი სიმპათიკური ნერვული სისტემის აქტივობას, ანუ ბუნდოვნად ის გრძნობს მთელი კოსმოსის სიცოცხლეს. ასეთ დროს სისხლი აღარ გამოხატავს შინაგანი ცხოვრების სურათებს, რომლებიც ტვინის მეშვეობით იქმნება, არამედ წარმოადგენს იმ სურათებს, რომელიც გარე სამყარომ ჩამოაყალიბა მასში. უნდა გვახსოვდეს, რომ ადამიანი როგორც მისი წინაპრებისაგან იღებს მემკვიდრეობით ცხვირის ფორმას, ასევე მემკვიდრეობით იღებს მთელი სხეულის ფორმას. ცნობიერების დათრგუნვის ასეთ მომენტებში ის გრძნობს გარე სამყაროს სურათებს, ანუ მისი წინაპრები აქტიურობენ მის სისხლში და ასეთ დროს ის ბუნდოვნად მონაწილეობს მათ შორეულ ცხოვრებაში.
ყველაფერი სამყაროში ევოლუციონირებს მათ შორის ადამიანის ცნობიერებაც. ადამიანს ყოველთვის არ ჰქონდა ის ცნობიერება რაც ახლა აქვს. როდესაც ჩვენ უკან, შორეული წინაპრების დროში წავალთ აღმოვაჩენთ სრულიად სხვა ცნობიერებას. თანამედროვე ეპოქაში ადამიანი თავისი ფხიზელი ცნობიერებით იღებს გარე მოვლენებს თავისი გრძნობის ორგანოების მეშვეობით და იქმნის მათზე აზრებს. ეს იდეები გარე სამყაროს შესახებ მუშაობს მის სისხლში. ამიტომაც ყველაფერი, რომელსაც იგი იღებს გრძნობადი გამოცდილების შედეგს ცხოვრობს და აქტიურია მის სისხლში. მისი მახსოვრობა დგება მისი გრძნობების გამოცდილებით. მისი მეხსიერება ინახავს ამ გრძნობების გამოცდილებებს. თუმცა, მეორეს მხრივ, დღევანდელი ადამიანი ვერ აცნობიერებს რას ფლობს მისი წინაპრებისაგან მემკვიდრეობით თავის შინაგან სხეულებრივ ცხოვრებაში. ადრეულ დროში კი ეს სხვაგვარად იყო. მაშინ სისხლში ცხოვრობდა არა მხოლოდ ის, რაც გრნობებმა მიიღეს გარე სამყაროდან, არამედ სხეულის ფორმაში არსებულიც. რადგან ეს სხეულის ფორმა მას მემკვიდრეობით გადაეცა წინაპრებისაგან ადამიანი გრძნობდა მათ ცხოვრებას საკუთარ თავში.
თუ ჩვენ ვიფიქრებთ ამ ცნობიერების გაძლიერებულ ფორმაზე, ჩვენ გვექნება ზოგიერთი იდეა როგორ გამოიხატებოდა ეს მეხსიერების შესაბამის ფორმაზე. ადამიანი, რომელიც მხოლოდ იმას განიცდის, რასაც იღებს მისი გრძნობათა ორგანოებით, ახსოვს მხოლოდ იმ მოვლენებს, რომელიც ამ გარე გრძნობითი ორგანოებით გამოსცადა. მას შეუძლია იცოდეს ეს მოვლენები, რადგან მას ეს გამოსცადა ბავშვობიდან. მაგრამ პრეისტორიული ადამიანის შემთხვევაში ეს სხვანაირად იყო. ასეთი ადამიანი გრძნობდა იმას რაც მის შიგნით იყო, რადგან ეს შინაგანი გამოცდილება მემკვიდრეობის შედეგი იყო, ის თავისი შინაგანი უნარით გადიოდა თავისი წინაპრების გამოცდილებებსაც. მას არა მარტო მისი ბავშვობიდან ახსოვდა მოვლენები არამედ წინაპართა გამოცდილებებიც. ეს დღევანდელი მატერიალისტური აზროვნებისათვის წარმოუდგენელია, თუმცა არსებობდა ცნობიერების ფორმა, რომლის მეშვეობითაც ადამიანები თავიანთ გამოცდილებად მიიჩნევდნენ არა მხოლოდ საკუთარ გრძნობად აღქმებს, არამედ წინაპრების გამოცდილებებსაც, მისი წინაპრების ეს ცხოვრება, ფაქტობრივად ყოველთვის იყო წარმოდგენილი იმ სურათებში, რომლებსაც მისი სისხლი იღებდა. იმ დროში, როდესაც ისინი ამბობდნენ „მე განვიცადე ეს და ეს მოვლენა“, მიუთითებდნენ არა მხოლოდ იმას რა განიცადეს პირადად, არამედ უთითებდნენ წინაპრების გამოცდილებაზეც, რადგან მათ შეეძლოთ ამის გახსენება.
ჭეშმარიტებაა, რომ ადრინდელი ცნობიერება იყო ძალიან ბუნდოვანი ფორმის, დღევანდელი ადამიანის ფხიზელ ცნობიერებასთან შედარებით. ის უფრო ჰგავდა ნათელი სიზმრის ბუნებას, მაგრამ მეორეს მხრივ ის მოიცავდა გაცილებით მეტს, ვიდრე ჩვენი ამჟამინდელი ცნობიერება. ვაჟი თავს გრძნობდა დაკავშირებულად მამასთან და ბაბუასთან, როგორც ერთი „მე“, რადგან ის მათ გამოცდილებებსაც ისე განიცდიდა, როგორც საკუთარი ყოფილიყო. ადამიანი იმიტომ კი არ ფლობდა მის ცნობიერებას, რომ ის ცხოვრობდა მხოლოდ მის პერსონალურ სამყაროში, არამედ იმიტომ, რომ მასში ცხოვრობდა წინა თაობათა ცნობიერებაც. თავისი თავის დასახელებისას იგი ამ სახელში აერთიანებდა ყველაფერს, რაც ეკუთვნოდა მისი წინაპრების ხაზს. მამა, შვილი, ბაბუა, და ა.შ. ერთი სახელით აღნიშნავდნენ რაც მათთვის საერთო იყო, რაც გადიოდა ყველა მათგანში. მოკლედ ადამიანი გრძნობდა მთელი შთამომავლობითი ხაზის ერთ-ერთ წევრად თავს. ეს შეგრძნება ნამდვილი და რეალური იყო.
ჩვენ ახლა უნდა გამოვიკვლიოთ როგორ შეიცვალა ადამიანის ცნობიერების ფორმა. ეს მოხდა ოკულტურ ისტორიაში კარგად ცნობილი მიზეზით (შენიშვნა N4). თუ წარსულში დაბრუნდებით აღმოაჩენთ, რომ თითოეული ერის ისტორიაში გამოირჩევა ერთი განსაკუთრებული მომენტი. ეს არის მომენტი როდესაც ხალხი გადადის ცივილიზაციის ახალ ფაზაში. მომენტი, როდესაც ჰკარგავს ძველ სიბრძნეს, რომელიც თაობიდან თაობას გადაეცემოდა სისხლით, რომელზეც ერს გააჩნდა ცნობიერება და ეს გამოხატულია მის ლეგენდებში.
ადრინდელ ეპოქაში ტომები განცალკევებით ცხოვრობდნენ, ხოლო ოჯახის ინდივიდუალური წევრები ერთმანეთზე ქორწინდებოდნენ (შენიშვნა N5). ამას თქვენ ნახავთ ყველა რასაში და ყველა ხალხებში. კაცობრიობისათვის მნიშვნელოვანი იყო ის მომენტი, როდესაც ეს წესი დაირღვა უცხო სისხლის შერევით, როდესაც ნათესავთაშორის ქორწინება ანუ ენდოგამია შეიცვალა უცხო ადამიანებს შორის ქორწინებით - ეგზოგამიით. ენდოგამია ინარჩუნებს თაობათა სისხლს. ის საშუალებას იძლევა, რომ ცალკეულ წევრებში ერთიდაიგივე სისხლმა იდინოს, როგორც თაობების განმავლობაში მთელ ტომში ან მთელ ერში. ეგზოგამია ადამიანს ახალი სისხლით აჯერებს და ეს ტომობრივი პრინციპის დარღვევა, სისხლის შერევა, რომელიც ადრე თუ გვიან ყველა ხალხში მოხდება, ნიშნავს გარეგანი გაგების დაბადებას, ინტელექტის დაბადებას.
მნიშვნელოვანი მოვლენა, რომელიც უნდა დავიმახსოვროთ არის ის, რომ ძველ დროში იყო ბუნდოვანი ნათელხილვა, რომლისგანაც დაიბადა მითები და ლეგენდები. ეს ნათელხილვა შეიძლებოდა არსებულიყო ნათესაურად დაკავშირებული სისხლით, ისევე როგორც შერეული სისხლით წარმოიშვება დღეს არსებული ცნობიერება. რაოდენ გასაკვირი არ უნდა იყოს ჭეშმარიტებაა, რომ ეგზოგამიის გაჩენასთან ერთად დაიბადა ლოგიკური აზროვნება და ინტელექტი. ეს არის ის ფაქტი, რომელიც სულ უფრო და უფრო დადასტურდება გარეგანი გამოკვლევებით. ამ მიმართულებით პირველი ნაბიჯები უკვე გადადგმულია.
ეგზოგამიით მომხდარი სისხლის შერევით ქრება ძველი ნათელხედვა, იმიტომ რომ კაცობრიობამ მიაღწიოს განვითარების უფრო მაღალ დონეს. სწორედ იმგვარად, როდესაც ადამიანმა, რომელმაც ოკულტური განვითარების საფეხურები გაიარა, ხელახლა იძენს ამ ნათელხილვას და გადაქმნის მას ახალ ფორმაში, ზუსტად ასე ჩამოყალიბდა ჩვენ ამჟამინდელი ცნობიერება იმ ბუნდოვანი ნათელხილვიდან, რომელიც არსებობდა ძველ დროში.
ახლანდელ დროში ყველაფერი ადამიანის ბუნებაში აისახება მის სისხლზე. ამიტომ გარემო ფორმირებს შინაგან ადამიანს გარე სამყაროს შესაბამისად. პირველყოფილი ადამიანის შემთხვევაში სისხლში უფრო სრულად ის გამოიხატებოდა, რასაც სხეულში შეიცავდა. იმ ადრეულ დროში წინაპრების გამოცდილებების მოგონებები და კარგი თუ ცუდი მიდრეკილებები მემკვიდრეობით გადაეცემოდა. შთამომავლების სისხლში შესაძლებელი იყო წინაპართა მიდრეკილებების გავლენის კვალის მოძებნა. ახლა, როდესაც სხვა სისხლი შეერია ექსოგამიის შედეგად ეს მჭიდრო კავშირი წინაპრებთან გაწყდა და ადამიანმა დაიწყო საკუთარი პირადი ცხოვრებით ცხოვრება, ამგვარად შეურეველ სისხლში გამოიხატება წინაპრების ცხოვრების ძალა, ხოლო შერეულ სისხლში - პირადი გამოცდილების ძალა.
მითები და ლეგენდები გვესაუბრება ამაზე, ისინი ამბობენ: „ის რაც ბატონობს შენს სისხლზე ბატონობს შენზე“. ეს განცხადება ძალაშია ყველაზე ფართო გაგებით. ნებისმიერი ძალამ, რომელსაც სურს ადამიანზე ბატონობა, ისე უნდა იმოქმედოს მასზე, რომ ეს ზემოქმედება გამოხატული იყოს სისხლში. ამიტომ თუ ბოროტ ძალას სურს ადამიანზე გავლენის მოხდენა, მას უნდა შეეძლოს მის სისხლზე ზემოქმედება. ეს არის ფაუსტის ციტატის ღრმა და სულიერი მნიშვნელობა. ამიტომ ამბობს ბოროტი ძალის წარმომადგენელი „შეთანხმებას შენივე სისხლით მოაწერე ხელი. თუ ერთხელაც მე მექნება შენი სისხლით მოწერილი სახელი, მაშინ მე შევძლებ ხელთ ვიპყრო ის რაც ყველაფერზე მეტად მართავს ადამიანს“.
როდესაც ორი ხალხის ჯგუფი ერთმანეთს ეურთიერთება, როგორც ეს ხდება კოლონიზაციის შემთხვევაში, მაშინ მათ, ვინც იციან ევოლუციის პირობების შესახებ, შეუძლიათ იწინასწარმეტყველონ შეძლებენ თუ არა სხვები უცხო ცივილიზაციის ათვისებას. მაგალითად აიღეთ ხალხი, რომელიც თავისი გარემოს პროდუქტია, რომლის სისხლშიც ეს გარემოა ჩაშენებული და სცადეთ ამ ხალხზე ახალი ცივილიზაციის ფორმის მიწერა. ეს შეუძლებელია, ამიტომაა, რომ გარკვეული აბორიგენული ხალხი გაქრა, როგორც კი კოლონიზატორები მათი სამყაროს ამა თუ იმ ნაწილში მივიდნენ.
სწორედ ამ თვალსაზრისით უნდა განიხილებოდეს ეს საკითხი და დროთა განმავლობაში შეწყდება იმ აზრის მხარდაჭერა, რომ თითქოს ცვლილების იძულებით დამკვიდრება ყველასთვის შესაძლებელი იყოს, რადგან უსარგებლოა სისხლიდან უფრო მეტის მოთხოვნა, ვიდრე მას შეუძლია იტვირთოს (შენიშვნა N6).
თანამედროვე მეცნიერებამ აღმოაჩინა, რომ სასიკვდილოა ერთი ცხოველის სისხლს შერევა მეორეში, რომელიც მას არ ენათესავება. ეს ოკულტიზმისათვის საუკუნეების უკან იყოო ცნობილი. თუ ადამიანის სისხლს შევურევთ დაბალგანვითარებული მაიმუნების სისხლს შედეგი იქნება დამანგრეველი, რადგანაც ერთი სახეობა მეორესაგან ძალიან შორსაა. თუ შევურევთ ადამიანის სისხლს მაღალგანვითარებული მაიმუნის სისხლს - სიკვდილი არ მოჰყვება (შენიშვნა N7). ისევე როგორც სხვადასხვა ცხოველთა სახეობის სისხლის შერევა იწვევს სიკვდილს, ასევე ადრინდელი ადამიანის წინარე ნათელხილვა კვდებოდა, როდესაც მისი სისხლი ერწყმოდა სხვა ადამიანის სისხლს, რომელიც იმავე გვარს არ ეკუთვნოდა. დღევანდელი მთელი ინტელექტუალური ცხოვრება სისხლის შერევის შედეგია. არც ისე შორია დრო, როდესაც ამ თვალთხედვიდან ჩატარებული კვლევებით შეისწავლიან ადამიანის ცხოვრებაზე მის გავლენას და დაადგენენ მის კვალს კაცობრიობის ისტორიაში.
ჩვენ ვნახეთ, რომ სხვადასხვა სახეობის ცხოველების სისხლის შერევა კლავს. ეგზოგამისას, როდესაც ერთი ადამიანის სისხლი ერევა სხვა ადამიანის სისხლს ძველი ნათელხილვის ძალა ქრება და ცნობიერების ახალი ფორმა იკავებს მის ადგილს.
ამგვარად ადამიანის განვითარების მაღალ საფეხურზე ჩვენ ვნახულობთ მსგავსს რაც ხდება ცხოველთა დაბალ საფეხურზე. უცხო სისხლი უცხოს კლავს. ადამიანებში უცხო სისხლი კლავს იმას რაც მჭიდროდაა დაკავშირებული ნათესაურ სისხლთან ანუ ბუნდოვან, ძველ ნათელხილვას. ჩვენი ყოველდღიური ობიექტური ცნობიერება შესაბამისად დესტრუქციული პროცესის შედეგია. ევოლუციისას ენდოგამიით გამოწვეული გონებრივი ცხოვრების სახე განადგურდა, მაგრამ მის ნაცვლად ეგზოგამიამ გააჩინა ინტელექტი, დღევანდელი დღის ფხიზელი ცნობიერება.
რასაც შეუძლია იცოცხლოს ადამიანის სისხლში არის ის რაც ცხოვრობს მის ეგოში. იმდაგვარად, როგორც ფიზიკური სხეული არის ფიზიკური პრინციპის (შენიშვნა N8) გამოხატულება, ეთერული სხეული - სასიცოცხლო სითხეების და მათი სისტემების გამოხატულება, ასტრალური სხეული - ნერვული სისტემისა, ამდაგვარად სისხლი არის „მე“-ს ან ეგოს გამოხატულება. ფიზიკური პრინციპი, ეთერული სხეული, ასტრალური სხეული არის „ზევით“, ფიზიკური სხეული, სასიცოცხლო სისტემა და ნერვული სისტემა არის „ქვევით“. ანალოგიურად, ეგო არის „ზევით“, ხოლო სისხლი - „ქვევით“. ამიტომ ვისაც სურს ადამიანზე ბატონობა, ჯერ მის სისხლზე უნდა იბატონოს. ეს გასათვალისწინებელია თუ გვსურს რაიმე პრაქტიკულ ცხოვრებაში. მაგალითად ხალხის ინდივიდუალობა შეიძლება განადგურდეს თუ კოლონიზაციისას მისი სისხლსაგან მოითხოვება მეტი ვიდრე მას შეუძლია გაუძლოს, რადგან სისხლში გამოხატულია ეგო. სილამაზე და ჭეშმარიტება ფლობენ ადამიანს მხოლოდ მაშინ, როდესაც ფლობენ მის სისხლს, ანუ როდესაც ისინი სრულად აისახება მის ინდივიდუალურ ცნობიერებაში - ეგოში (შენიშვნა N9).
მეფისტოფელი ფლობს ფაუსტის სისხლს, რადგანაც სურს მართოს ფაუსტის ეგო. შეიძლება ითქვას, რომ წინადადება, რომელიც არის ამ ლექციის თემა ამოღებულია ცოდნის ღრმა სიღრმეებიდან. ჭეშმარიტად - „სისხლი განსაკუთრებული სითხეა“
შენიშვნები
1) ზოგიერთ ოკულტურ პრაქტიკაში მარცხენა ხელით ხელმოწერა გამოიყენებოდა როდესაც ადამიანი ექვემდებარება შინაგან არაცნობიერ მისწრაფებებს ან გარე სულიერ ძალებს (აქ: მეფისტოფელი), საიდუმლო ან ფარულ ძალებთან დასაკავშირებლად, ეშმაკთან გარიგებისას.
2) იოან პაული - იოჰან პაულ ფრიდრიჰ რიხტერი 1763-1825, გერმანელი რომანტიკოსი მწერალი, ნოველისტი.
3) კუვიე - ჟორჟ კუვიე 1769-1832, ფრანგი ბუნებისმეტყველი, ზოოლოგი, ცხოველთა შედარებითი ანატომიისა და პაალეონტოლოგიის ერთ-ერთი ფუძემდებელი
4) ადამიანის ცნობიერების ევოლუციური გარდაქმნა, რაც დაკავშირებულია ძირეული რასების განვითარებასთან, განსაკუთრებით ატლანტიდის განადგურებასთან და ძველი სიბრძნის დაკარგვასთან.
5) ცალკეული ადამიანები, რომლებიც ერთი ოჯახის ან ნათესაობის ხაზის ნაწილი იყო ერთმანეთზე ქორწინდებოდნენ, რათა შეენარჩუნებინათ სისხლის „სიწმინდე“. ეს პრაქტიკა, რუდოლფ შტაინერის აზრით ხელს უწყობდა ძველი, კოლექტიური ცნობიერების შენარჩუნებას, სადაც სისხლი გადმოსცემდა წინაპრების გამოცდილებას.
6) რუდოლფ შტაინერის აზრით თითოეულ ხალხს აქვს თავისი უნიკალური სისხლის (გენეტიკური და სულიერი) თავისებურებები, რომლებიც განსაზღვრავს მათ უნარს, აითვისონ გარე გავლენები. თუ ამ თავისებურებებს უგულვებელჰყოფენ მაშინ ცვლილებები, მაგალითად უცხო ცივილიზაციის თავსმოხვევა ვერ იმუშავებს, რადგან სისხლი ანუ ხალხის ევოლუციური მზაობა არ იძლევა ამის საშუალებას. ესე იგი არსებობს ბუნებრივი ზღვარი იმისა რისი მიღება შეუძლია ხალხს მათი სისხლის (გენეტიკური, კულტურული და სულიერი მემკვიდრეობის) საფუძველზე. ეს იდეა დროთა განმავლობაში უფრო აშკარა გახდება, რადგანაც ადამიანები დაიწყებენ სისხლისა და ცნობიერების კავშირის გაგებას.
7) თანამედროვე მედიცინისა და მეცნიერების თვალსაზრისით, ადამიანისა და შიმპანზეს სისხლის შერევა (ქსენოტრანსფუზია) ძალიან რთული და სარისკო პროცესია, რომელიც, სერიოზულ გართულებებს გამოიწვევს, მაგრამ არა აუცილებლად სიკვდილს ყველა შემთხვევაში. თანამედროვე მეცნიერება ადასტურებს, რომ შიმპანზეს სისხლი, როგორც „უფრო მაღალგანვითარებული მაიმუნის“ უფრო თავსებადია ადამიანის სისხლთან გენეტიკური სიახლოვის გამო, ვიდრე მაგალითად, ძაღლის ან ცხვრის სისხლი.
8) რუდოლფ შტაინერი ჰგულისხმობს სულიერ ძალას, რომელიც ფორმას აძლევს მატერიალურ სხეულს, ფიზიკური სხეული არაა უბრალო მატერიის ერთობა იგი არის იმ ძალის გამოვლენაა, რომელიც მოდის „ზევით“ სულიერი სამყაროდან.
9) იგულისხმება ღრმა შინაგანი ინტეგრაცია. სილამაზე და ჭეშმარიტება მაშინ ფლობენ ადამიანის სისხლს, ნუ მაშინ ახდენენ გავლენას ადამიანზე, როდესაც ისინი ხდებიან ადამიანის შინაგანი არსის - მისი ეგოს ნაწილი, რომელიც გამოხატულია სისხლის მეშვეობით. ეს ნიშნავს, რომ ღირებულებები უნდა იყოს არა გარეგანი, არამედ შინაგანად განცდილი და ათვისებული, რათა გარდაქმნან ადამიანის ცნობიერება.
