მაშ, რა წარმოდგენს ქანქარასგან დაცვას? სიცარიელე. თუ მე ცარიელი ვარ, ვერაფერზე მომეჭიდებიან. მე არ ვერთვები ქანქარას თამაშში, მაგრამ არც მისგან თავის დაცვას ვცდილობ. უბრალოდ იგნორირებას ვუკეთებ მას. ქანქარას ენერგია ისე ჩამოვლის, რომ ვერ შემეხება, და სივრცეში გაიფანტება. ქანქარას თამაში არ მაღელვებს, არ მეხება. მასთან მიმართებაში ცარიელი ვარ.
მეორეც, თქვენ არ გაქვთ უფლება, რომ რაიმე გაკიცხოთ ან შეცვალოთ ამ სამყაროში. ყველაფერი ისე უნდა მიიღოთ, როგორც ექსპონატები მუზეუმში - მოგწონთ ისინი თუ არ მოგწონთ. მუზეუმში შეიძლება მრავალი ექსპონატი იყოს, რომლებიც არ მოგეწონებათ. მაგრამ აზრად არ მოგდით მოითხოვოთ, რომ ისინი იქიდან მოაშორონ. მას შემდეგ, რაც თქვენ აღიარეთ ქანქარას უფლება არსებობაზე, იმის უფლებაც გაქვთ, რომ წახვიდეთ მისგან და არ დაექვემდებაროთ მის ზეგავლენას. მაგრამ მთავარია - არ ებრძოლოთ მას, არ განიკითხოთ, არ გაბრაზდეთ, არ გამოხვიდეთ მწყობრიდან, რადგანაც ეს ყველაფერი მის თამაშში თქვენს მონაწილეობას ნიშნავს. პირიქით, მშვიდად უნდა მიიღოთ იგი, როგორც თავისთავადი, როგორც გარდუვალი ბოროტება, შემდეგ კი წახვიდეთ მისგან. როდესაც ავლენთ მიუღებლობას ნებისმიერი ფორმით, ენერგიას აძლევთ ქანქარას.
ომის თანამედროვე კონცეფციები კი დაახლოებით შემდეგნაირად გამოიყურება: ტყეში ხეზე ფუტკრების სკა ჰკიდია. იქ ველური ფუტკრები ცხოვრობენ, თაფლს გამოიმუშავებენ და თავიანთ პატარებს ზრდიან. მაგრამ აი, სკასთან მიდის ქანქარა და თავის მიმდევრებს უცხადებს: „ესენი ველური ფუტკრები არიან, და ძალიან საშიშები არიან, ამიტომ უნდა გავანადგუროთ, ან სკა მაინც დავაცარიელოთ. არ გჯერათ? შეხედეთ!“ ამ დროს იგი ჯოხს ესვრის სკას. ფუტკრები გამოფრინდებიან და ქანქარას მიმდევრების დანესტვრას იწყებენ. ქანქარა კი ზეიმობს: „აი, ხომ ხედავთ, როგორი აგრესიულები არიან! ისინი უნდა განადგურდნენ!“