მთარგმნელი: მარიამ ადამია
წყარო: guardian.com
ინტერვიუში აღიარებული რეჟისორი საუბრობს კლიმატის კრიზისის ახალ ფილმზე, მის უნიკალურ სახეზე და იმაზე თუ რამ მიიყვანა იგი ტყემდე.
კაიაჰოგა ფოლსი გახლავთ შუა კლასის ინდუსტრიული აკრონის გარეუბანი, ოჰაიო, ფოთლოვანი ქუჩებისა და კომფორტული სახლების უბანი, რომელიც მდინარეს ესაზღვრება. ჯიმ ჯარმუში ჯერ კიდევ პატარა ბიჭი იყო, როცა მას წყლის გასუფთავება შეეძლო , რადგან, მიუხედავად იმისა, რომ ქალაქი მშვიდი იყო, მდინარე კუიაჰოგა ტოქსიკური ნარჩენებით იყო სავსე. ტოქსიკურ მჟავებს ღია ნარინჯისფერი შეფერილობა ჰქონდა. ქარხნის სარეცხი საშუალებების ნარჩენები მის ზედაპირზე თეთრი ქაფის კვალს ტოვებდნენ. 1969 წლის ივნისში მატარებლიდან ნაპერწკალმა კუიაგოგა ცეცხლის ალში მოიცვა, ცეცხლი 5 სართულიანი შენობის სიმარლეზე გავრცელდა.
50 წლის შემდეგ ჯარმუში იხსენებს: ეს ძალიან არასასიამოვნო და არასასურველი მომენტი იყო ჩემ ცხორებაში- თქვა მან დამცინავი მინიმალიზმით, რომელიც მის ხელწერად იქცა.
„რეალურად, თუ თქვენ ეძებთ თანამედროვე ამერიკული ცხოვრების მეტაფორას, ვერაფერი აღწერს მას ისე ნათლად, როგორც ის ფაქტი რომ, შენ საცხოვრებელ ადგილთან არსებულ მდინარეს ცეცხლი უჩნდება’’
ჯარმუშს, როგორც კინორეჟისორს ფილმების გადაღება მსოფლიოში არსებულ პატარა დეტალებზე უყვარს. დრიფტერების, მაძიებელთა და მძვინვარე შემოვლითი გზების შესახებ, რომლებიც ცხოვრების ნაწილია.
ეს ის ინტერესის სფეროა, რომელსაც ის წარმატებულად ემსახურებოდა, 1984 წლიდან მოყოლებული, მონოქრომული ‘’უცხო სამოთხიდან’’ 2016 წლამდე მშვიდ, მედიტაციურ ‘’პატერსონამდე’’. მაგრამ ძნელია ფოკუსირება პატარა სურათებზე, როდესაც დიდი ასეთი საშიშია: როდესაც მდინარე იწვის ან მთელი პლანეტა ანათებს. ის ამბობს: ”აშკარაა, რომ ჩვენ ეკოლოგიურ კრიზისში ვცხოვრობთ და მდგომარეობა სულ უფრო და უფრო მწვავდება. ჩვენ გვემუქრება მეცნიერების უარყოფა და კორპორატიული სიხარბე. თუ ეს არის ის გზა, რომელსაც ჩვენ გავაგრძელებთ, მაშინ ის მხოლოდ მსოფლიოს დასასრულამდე მიგვიყვანს.
‘’მე პირველად შეხვდი ჯარმუშს კანის უკანა ქუჩაზე მიმდინარე წლის მაისში, სადაც მისი ბოლო ნამუშევარი, "მკვდარი არ იღუპება" ხსნიდა კინოფესტივალს, რადგან კლიმატის კრიზისის მონაწილეები პალასის გვერდით იკრიბებოდნენ. რამდენიმე კვირის შემდეგ, მე კვლავ ვესაუბრე მას ტელეფონით ნიუ – იორკის შტატში, მის სახლში. ის განმარტავდა: მიუხედავად იმისა, რომ მან შეინარჩუნა თავშესაფარი მანჰეტენზე, ამ დღეებში ის კატსკილებში ცხოვრებას ამჯობინებდა. იგი ოთხი ათწლეულის პარტნიორთან, მსახიობთან და კინორეჟისორთან, სარა დრაივერთან ერთად ცხოვრობდა. "ეს ოჯახის დროა", - ყვება 66 წლის კაცი. " შეიძლება ითქვას, აქ იმისთვის ვარ, რომ გამოჯანმრთელდე".
ალტერნატიული მოსაზრებაა , რომ ის იმალება ტყეში: დამოუკიდებელი კინოს ვერცხლის მელა წვება დაბლა და მიწაზე გორავს. აპოკალიფსის დროს, ფილმში ‘’The Dead Don’t Die’’იგი გვიჩვენებს გზას, სადაც პოლარული ფრაკინგი ახვევს პლანეტის ღერძს, ტრამპის მხარდამჭერი რასისტები ტრიალებენ ბარის სკამებზე და მთავარი ქუჩა სავსეა ზომბების არმიით. ჯარმუში ფილმს კომედიად აგრძელებს - საკმაოდ სასაცილოდ , სავსე უამრავი ხუმრობით - მაგრამ მისი გაყიდვებისას , ფილმს საეჭვო შენიშვნა აქვს. მან იცის, რომ ფილმი არც ისეთი ქაფიანია, როგორც ამას გულისხმობდა.
ის ოხვრავს: ”ფერის ტონი განსხვავებულია იმისგან, რასაც ველოდი. ეს ტონი იმაზე ბევრად ბნელია, ვიდრე მე წარმომედგინა, განსაკუთრებით დასასრული. ვცდილობ, ზედმეტად არ გავაანალიზო ეს ყველაფერი, მაგრამ ეს ასახავს იმ სამყაროს, რომელშიც ჩვენ ვართ, მოსალოდნელი ეკოლოგიური კრიზისი სულ უფრო მეტად იქცევა ღრუბელად. ორი წელი ვმუშაობდი ამ ფილმზე და ამ ხნის განმავლობაში პლანეტა თითქოს თითქმის ყოველდღიურად იცვლებოდა ”.
გასაკვირი არ არის, რომ უკვე დასრულებული ფილმი სხვადასხვა მიმართულებით მიჰყავს და როგორც ჩანს, თითქმის საკუთარ თავს ებრძვის. ზღაპარი სიხარულის მომგვრელია, ზომბის ჟანრის დეკონსტრუქცია, მხოლოდ ფატალიზმისა და სასოწარკვეთის ჯვარზე გამოსდის . "ეს ყველაფერი ცუდად დასრულდება", - აფრთხილებს ადამ დრაივერის დაბა პოლიციელი მოსიარულე მკვდრებს როდესაც ისინი Centerville- ში ჩამოდიან, ყავასა და wifi- ზე, ისინი მათ შარდონესა და ქსანაქსზე ეპატიჟებიან.
მსახიობების, ჯარმუშის მეგობრებისა და თანამშრომლების სასიყვარულო ჩანთა: მას ბილ მიურეი, ტილდა სვინტონი, უკვდავი იგი პოპი შეადგენდნენ. ტომ ვეიტსი ჰერმიტ ბობის როლს ასრულებს, უხეში მოხუცი, რომელიც ტყეში ცხოვრობს და იგი ციყვებითა და ბაგეებით გადარჩა. მან იცის რა მოელის და მხრების აჩეჩვით იღებს ამ მოვლენას, ბოლოს კი გვამცნობს- "სამყარო საშინელია".
ფილმი გადაღებულია ჯარმუშის სახლის მახლობლად, მეზობელი ქალაქების კინგსტონისა და ფლეიშმანის გასაყარზე. ეს წარმოება უბრალო უნდა ყოფილიყო, მაგრამ რატომღაც არა. კოშმარული გრაფიკი იყო: მათ მძღოლი მხოლოდ სამი კვირის განმავლობაში ჰყავდათ. გარდა ამისა, მუდმივად წვიმდა. რეჟისორს გრიპი შეეყარა და გადასაღებ მოედანზე ფეხიც მოიტეხა. ‘’ჩვენ ვჩქარობდით, რომ საქმე დასრულებულიყო, რომ შეგვძლებოდა კანისთვის ფილმის გადაცემა. ისეთი განცდა მაქვს, რომ თითქოს ის კვლავ ცდილობს გაარკვიოს, რა გააკეთა. ”ვგულისხმობ, რომ ფილმს საერთოდ არ შევცვლიდი. მაგრამ, ალბათ, უფრო მეტ დროს დავუთმობდი იმაზე ფიქრს, რასაც ვაკეთებდი. ის მდინარის ნაპირზე თითქოს პატარა ბავშვივით გამივარდა ხელიდან . ”
აკრონში, ბავშვობაში დაბრუნებული ჯარმუში გაქცევაზე ოცნებობდა, ეს ადგილი ძალიან პატარა და ძალიან კონსერვატიული იყო. ყველა რეზინის კომპანიებში მუშაობდა: მამამისი BF Goodrich- ში, ბიძა Goodyear- ში, მეზობელი Firestone- ში. მისი დედა, ბეტი ფრანჩი, იყო Akron Beacon Journal- ის ხელოვნების რეპორტიორი. იქ მან მიმოიხილა ახალგაზრდა მარლონ ბრანდო A Streetcar Named Desire- ის ბროდვეის წარმოებაში და გააშუქა ჰოლივუდური ქორწილი ბოგარტისა და ბაკალის შესახებ. როდესაც ის დაქორწინდა, ხელი დღიურ სამუშაოს მიჰყო და სახლში პატარა კიბეებიანი ოფისი მოიწყო.
ჯერმუში იხსენებს ხმას, თუ როგორ კრეფდა ის ასოებს ძველ სამეფო საბეჭდ მანქანაზე და როგორ აქვეყნებდა ადგილობრივ სტატიებს ჟურნალში, როგორ იძიებდა თავისუფალ სტატიებს.
დედის დამსახურებად ითვლება მისი ადრეული ინტერესი ხელოვნების, მუსიკის და კინოს მიმართ. მაგრამ მან უფრო ბრწყინვალე წყაროდანაც მიიღო შთაგონება. ფილმში „მასპინძელი მოჩვენება“ გულოარდი კოსტუმიანი წამყვანი იყო, რომელმაც B- ფილმები წარადგინა კლივლენდის JWJ- ტელევიზიაში. ’’მკვდარი არ იღუპება’’ შეიცავს ღოულარდის პოსტერს მის საპატივცემულოდ.
ისე, ის მართლაც მნიშვნელოვანი კულტურული ფიგურა იყო, ”- განმარტავს ჯარმუში, უემოციოდ.”მას ჰქონდა სატელევიზიო შოუ პარასკევ საღამოს 11.30 საათზე, სადაც აჩვენებდა სამეცნიერო-ფანტასტიკურ, საშინელებათა ფილმებს - ძირითადად კი საშინელებათა ფილმებს. და მან ყველანაირი სიგიჟე ჩაიდინა არსებულთა შორის. ის იყო ბიტნიკი, ბიჭის თხა, თეთრ ლაბორატორიაში გამოწყობილი, შიშის პარიკით, მუქი სათვალეებით, რომელსაც ერთი ობიექტივი აკლია. მან გამოიყენა ბევრი ჰიპსტერული ფრაზა, რომელთა სიაც დეტალურად შედგინა. ის აფეთქებდა მოდელის მანქანებს ალუბლის ბომბებით და მან ეს ადრეული კინესკოპიური ეფექტი მოახდინა, იმ ფილმებში რომელსაც აჩვენებდა. ჰო, თუ ჰკითხავთ ვინმეს, ვინც 60-იან წლებში ჩრდილო-აღმოსავლეთ ოჰაიოში გაიზარდა, ჩვენ ყველამ კარგად ვიცით ლოარდი და მისი გავლენა ჩვენზე. ვფიქრობ, რომ კრისი ჰინდს ჯერ კიდევ აქვს ორიგინალური Ghoulardi -ს მაისური. ” ის პაუზას აკეთებს.“ თქვენ იცით, ვინ არის გოულარდის ვაჟი, არა?“ როგორც ხდება ხოლმე , გავაკეთე. გოუულარდის როლს თამაშობდა სატელევიზიო დიქტორი ერნი ანდერსონი, რომელიც მოგვიანებით მამა პოლ ტომას ანდერსონი გახდებოდა, მაგნოლიის, ბუგის ღამეებისა და მოჩვენებითი თემის რეჟისორი.”პოლს მხოლოდ ერთხელ შევხვდი და პირველი, რაც ვუთხარი, იყო:” მამაშენი იყო გოუულარდი! ” მან ერთგვარად გაახილა თვალები ამის შესახებ, მაგრამ ვგულისხმობ , რომ ეს იყო ჩემი ახალგაზრდა ბოჰემური ოცნება - უცნაური მამა, როგორიც გოულოარდია. ”
გარდა ამისა, რატომ უნდა შეჩერდე გულოარდთან? ჯარმუში არის პოპ-კულტურის ღრუბელი.ის თითქმის ყველაფერს იწოვს და უყვარს ჯო სტერმერის ძველი დევიზის ციტირება: ”არანაირი შესვლა, არანაირი გამოსვლა”. მისი ფილმები შედგება მეორადი კოეფიციენტებისგან და სოდებისაგან, გადახვეულდ , რომელიც შინაგან გრძნობას შეესაბამება. შესაძლოა საკუთარ იმიჯს.მე მას ვუთხარი, რომ ისინი გამორჩეულები და თანამედროვეები არიან, ზოგჯერ ეს მათი ბრალიც არის.”ისე, სტილი ძალიან მნიშვნელოვანია,” - ამბობს ის შეშფოთებული,
” მარტინ სკორსეზე ამბობს, რომ ყველა კინემატოგრაფისტს განასხვავებს. სტილი ვინმეს პიროვნული გამოხატვის მნიშვნელოვანი იდენტიფიკატორია. ”
-ბუნებრივია, ამბობს ჯარმუში, ფილმები კი მისი ანარეკლია.”მე ვიცი, რომ ლაკონური მიდგომა მაქვს, დროთა განმავლობაში. ვიცი, რომ ნელა ვსაუბრობ.მე ალბათ ნელადაც ვფიქრობ. მე მიყვარს ნელი მუსიკა.მე მომწონს ნელი ფილმები. ეს კი მხოლოდ თანდაყოლილია. გოდარდმა თქვა, რომ ყველა ფილმის მწარმოებელი ერთსა და იმავე ფილმს იღებს. ესეა ალბათ ჩემს შემთხვევაშიც ”.
მოდით ვისაუბროთ მის პირად სტილზე. ესეც მუდმივად დარჩა. ჯარმუშმა თმის გათეთრება დაიწყო, როდესაც ის თინეიჯერულ ასაკში იყო, დაახლოებით იმ დროს, როდესაც კუიაჰოგამ ცეცხლი წამოიწყო, რის შედეგადაც იგი ძლივს შეიცვალა მომდევნო ნახევარი საუკუნის განმავლობაში. შეადარე 80-იანი წლების სურათი დღევანდელ ჯარმუშთან , ძნელია განსხვავება იპოვო. მას აქვს იგივე მშვენიერი, ლამაზი თვისებები, იგივე კოსმოსური ასაკის ფუჟერი, იგივე მუქი ქარიზმა.ფოტოებზე, განზრახ თუ არა, ის ყოველთვის პოზირებს სხვადასხვა პოზაში. თითქოს ის საკუთარ თავს უყურებს, როგორც სურათების ფრონტმენს.
მაგრამ ეს წინადადება ხლართავს მას. ხელუხლებელი სიგრილის აურის გასაზრდელად უტყუარი გზაა მისი ხელუხლებელი სიგრილის აურის ამოკითხვა.”სასაცილოდ მიმაჩნია ეს იდეა,” - ამბობს ის. ”ჩემი პირადი სტილი, გარეგნობა და ჩაცმულობა - არ ვთვლი, რომ ეს ჩემი ხელოვნების ნაწილია. მახსენდება, როდესაც რაიმეს შექმნას ვიწყებდი და ხალხი ამბობდა:,,ღმერთო ჩემო, ის შავ ტანსაცმელს ატარებს და თმებს თეთრად იღებავს და ასევე შავ-თეთრ ფილმებს იღებს.’’რა პრეტენზიული აფორიაქებაა, ვინაიდან არცერთი მათგანი არ იყო ჩემთან დაკავშირებული, თმა ნაადრევად თეთრი იყო, შავის ტარება კი თინეიჯერობის ასაკში დავიწყე, რადგან მომწონდა ზორო და ჯონი ქეში.შემდეგ მოულოდნელად ნიუ – იორკში ჩასვლისას, ამბობდნენ :’’ ის ჰიპსტერია, ეს კი ჩემთვის უბრალოდ სასაცილოა ”.
”ვგულისხმობ იმას, რომ ვფიქრობ, რომ თინეიჯერობის ასაკში ყოველთვის ვფიქრობდი, როგორ გამოვიყურებოდი და როგორ ჩაცმულობამ უნდა ასახოს შენი მე. მაგრამ მას შემდეგ, როდესაც ოჰაიოში ვიყავი, ბევრად მეტი ყურადღება მივაქციე მას, ვიდრე ახლა, რადგან უბრალოდ ერთგვარი დავრჩი მასთან. ‘’მე’’ ნამდვილად არ შეცვლილა. ”
როდესაც იგი პირველად ჩამოვიდა ნიუ იორკში, მას სურდა ყოფილიყო პოეტი ან მუსიკოსი, რაც უფრო ადვილი იქნებოდა. ყველაფერზე მეტად მას სურდა ჩაეფლო საკუთარი თავი და ხელახლა აღმოეჩინა ის, რაც შეიძლება მეტი მანძილი გაეყვანა თავისსა და აკრონს შორის. მაცდურია მისი შედარება ენდი უორჰოლთან, ჟანგის ქამრიდან კიდევ ერთი გაქცეული ადამიანი ან სკოტ ფიცჯერალდის ჯეი გეტსბი, წარმატებული ჟესტების მშვენიერი სერია.სინამდვილეში, მისი თქმით, მანჰეტენი იმ დროს არც ისე ლამაზი იყო ვიდრე კუიაჰოგა ფოლსი, თავისი შხამიანი მდინარებით. ეს იყო 1977 წელი, გაშუქების წელი, ზაფხული, წარწერებით გაჟღენთილი დროლეიბუსები და მთელი ქალაქი გაკოტრების პირას. ასევე კარგი დრო იყო, შემოქმედებითი , ქუჩები, რომლებიც ჰიპ-ჰოპისა და პანკ-როკის ტროფიკისკენ მიისწრაფოდნენ.
ეს იყო ბინძური, საშიში. ეს იყო ყველაფერი, რაზეც ვოცნებობდი.ნეტავ ღამით გასულიყავით და დიახ, ენდი უორჰოლს ნახავდით. დაინახავდით ორნეტ კოლმანს, რომელსაც გვერდით უვლიდა და ატარებდა რქოს.(ექსპერიმენტული კინორეჟისორი) ჯეკ სმიტი ქუჩაში გავიცანი და ის ნაგვით სავსე ბავშვის ეტლის გამოყენებას აპირებდა ერთ-ერთი გადაცემისთვის.მან მომცა სავიზიტო ბარათი, სადაც ეწერა: ‘’ჯეკ სმიტი - ეგზოტიკური თეატრალური გენიოსი’’. ნიკო ქუჩაში გავიცანი და მან დამპატიჟა, რომ მივსულიყავი და მასთან ერთად ჩაი დამელია ჩელსის სასტუმროში. ეს იყო ენით აღუწერელი გრძნობა , ჯადოსნური, საოცარი. ეს იყო - ვაუ
ჯარმუშის ადრეული ფილმები იყო ქალებსა და მამაკაცებზე, მათ მოქმედებებზე, ეს ფილმები გახლდათ: გაქცეულები, კანონით დადგენილი, მემფისის ტურისტები, მისტიური მატარებელი, ტაქსების მგზავრები, ღამით დედამიწაზე. ცოტა ხნის შემდეგ, მისი გმირები, როგორც ჩანს, შენელდნენ და დასვენებისკენ ისწრაფოდნენ, ისევე როგორც გაღიზიანებული დეტროიტის ვამპირებიფილმში -‘’მხოლოდ შეყვარებულები გადარჩნენ’’. 2016 წელს ის გაემგზავრა პატერსონში, ნიუ ჯერსი, პოეტის უილიამ კარლოს ვილამის ყოფილ სახლში, რათა გაეკეტებინა ის, რაც, სავარაუდოდ, მის ყველაზე მარტივ, ყველაზე პირად სურათს წარმოადგენდა. პატერსონმა მოჰყვა ზღაპარი მშვიდი, ავტობუსის მამოძრავებელი პოეტის შესახებ. ჯარმუშმა გადაიღო ფილმი ამ ლოკაციაზე. მან კადრები ფრჩხილის ზოლებთან, პიცის სახსრებთან, ქარხნებთან და მდინარესთან გადაიღო. ამ დროის განმავლობაში მასგაუკვირდა ფაქტი, რომ პატერსონი, ნიუ – ჯერსი, ჰგავდა აკრონს, - და ფილმის გადაღებისას, ის გარკვეული გაგებით სახლში ბრუნდებოდა.
პატერსონმა მოიპოვა რეჟისორის კარიერის საუკეთესო მიმოხილვები. ეს განიხილებოდა, როგორც გულწრფელი და სუფთა, უწონო და ტრანსცენდენტური. ‘’მკვდრები არ კვდებიან’’- უფრო მგრძნობიარე რეაგირებას იწვევს. ჯარმუში ამტკიცებს, რომ ის კარგია. მან იცის, რომ მის ფილმებს აქვთ მაყურებლის გაყოფის ტენდენცია.რასაც ზოგი ლამაზად და უცნაურად მიიჩნევს, სხვები, ხელოვნურად და შეთხზულად მიიჩნევენ. მან თავი შეიკავა წუხილისგან, როცა ფილმი არასწორად გაიგეს.
ჯარმუშმა თქვა: ”აი, ეს არის საკითხი: დილემა ყველა კინემატოგრაფისტისთვის. კინოს მშვენიერება ისაა, რომ თქვენ ძირითადად პლატონის გამოქვაბულში მიდიხართ. მიდიხარ ჩაბნელებულ ოთახში და შედიხართ სამყაროში, რომლის შესახებ არაფერი იცით. თქვენ მიდიხართ სამოგზაუროდ და არ იცით რა გელით. ” ის პაუზას აკეთებს - ”მაგრამ თუ თქვენ დაწერილი გაქვთ სცენარი, მოაგროვეთ ფული და გადაიღეთ ფილმი, შემდეგ კი ექვსი თვის განმავლობაში იჯექით რედაქტორების გარემოცვაში, ამ შემთხვევაში თქვენ ვერ შეძლებთ იმქვეყნად სიარულს, ეს გამოცდილება მოგპარეს, შედეგი არის ის, რომ თქვენ ვერ ნახავთ თქვენს მიერ გადაღებულ ფილმს. სხვისი ინტერპრეტაცია უფრო მართებულია, ვიდრე შენი. ”
გარდა ამისა, მან დასძინა: თუ საკმარისად დიდხანს უყურებთ რაიმეს, ხვდებით, რომ თითქმის ყველა ელემენტს ეწინააღმდეგება სხვა ელემენტები. ასეა ყველა ფილმში, ეს ასეა ყველა ადამიანისთვის.”უბრალოდ მიყურე, მე ძალიან მძაფრად ვგრძნობ პლანეტის მდგომარეობას, მე ვფიქრობ, რომ გრეტა ტუნბერგის მოქმედებები და გადაშენების ამბოხი ძალიან მომაბეზრებელია, მე ვქმნი ფილმს, რომელიც ჟანრული გასართობია. ტალახიან მანქანას ვმართავ. საკრედიტო ბარათებსა და პლასტმასს ვიყენებ. რა ვქნა? მხოლოდ შავია თუ თეთრი? მე მხოლოდ პრობლემის ნაწილი ვარ თუ გადაჭრის ნაწილი? მე არ ვარ უარყოფითი, მე არ ვარ ფატალისტი, მე ვარსებობ სილამაზის გადარჩენისთვის, მე ვარ ცხოვრების საიდუმლო.“
მე ვკითხე, დაბრუნდებოდა თუ არა ის ოჰაიოში ამ დღეებში და მიპასუხა, რომ არა - ვიზიტის დიდი მიზეზი არ აქვს. დედა დაახლოებით ერთი წლის წინ გარდაეცვალა, მას უნდოდა დაბრუნებულიყო იმ დროისთვის, რომ მისი სახლის მოწესრიგება მოესწრო. მან დასძინა, რომ კლივლენდში კიდევ ჰყავს რამდენიმე ახლო მეგობარი, რომელთაგან ზოგი ჩანაწერების მაღაზიას ხელმძღვანელობს. ვკითხე, რას გრძნობდა იგი ნიუ-იორკის მიმართ და მან ამოიოხრა. დიდი ცვლილებებია, ის ბუნებით ნოსტალგიური არ არის, მაგრამ ეს არ არის იგივე ადგილი, სადაც ის მოვიდა, როგორც უცნაური ბავშვი, რომელსაც აქვს თეთრი თმა.
”სინამდვილეში სულ უფრო ნაკლებად მომწონს,” თქვა მან. ”ნიუ იორკმა იმდენი ენერგია მომცა, როდესაც ახალგაზრდა ვიყავი, რომ მას დღემდე ვიყენებ. ქალაქი დემოგრაფიულად ნაკლებად მრავალფეროვანია. უამრავი ახალგაზრდაა, რომელთა ღირებულებები ნამდვილად არ მესმის - ვფიქრობ, მათ უბრალოდ ფულის შოვნა უნდათ და მოდელებთან ერთად დროის გატარება. როგორც ჩანს, ეს არ ეხება გამოხატულებას და ხელოვნებას, როგორც ეს ადრე იყო.შეიძლება ეს უსამართლო იყოს, მე არ ვიცი. ამ დღეებში მე ტყეში ყოფნა მირჩევნია. ”
ჯარმუშის ტოპ 5 ფილმი
1984: უცნაური ვიდრე სამოთხე
ჯარმუშმა თავისი სადგომის ერთგვარი მშვენიერი საგულდაგულო ფილმი გამოუშვა, სადაც სამ კვადრატულ ღეროს (ჯაზის მუსიკოსი ჯონ ლური, დრამერი, მსახიობი რიჩარდ ედსონი და უნგრელი წარმოშობით ესტერ ბალინტი) გადაეყარა, ამერიკის მრგვალ ხვრელებს. ფილმი გადაღებულია შავ-თეთრზად, $ 125 000 დოლარის ბიუჯეტით. მან მოიგო ოქროს კამერის პრემია კანში და აშშ-ს დამოუკიდებელი კინემატოგრაფიისკენ მიმავალი გზა გაიკვალა.
1989: საიდუმლოებით მოცული მატარებელი
რეჟისორის აღფრთოვანებამ აშშ-ს პოპ-კულტურით პიკს მიაღწია Mystery Train- ით, ფერადი მემფისის პორტმანტოთი, რომელიც პარადოქსულად გაითვალისწინეს იაპონური ქეშით. ფილმის კურსი შემდეგია: სადგურიდან ჩასვლის შემდეგ, ისინი ბარებში მიდიან, სასტუმროს არკადულ, ურჯულო სადარბაზოში, სადაც სკრეამინ ჯეი ჰოკინსის ღამის მოხელე, უცხოელ ტურისტებს თვალს ადევნებს.
1995: მკვდარი კაცი
დამალულმა ამერიკელმა ვესტერნმა Dead Man- თან ერთად მიიღო უცნაური და მომაჯადოებელი ახალი ფორმა, რომელიც აშკარა ბედის ამბავი აღმოჩნდა, თავისთავად, მან ნახა ხედვები პრერიაში და ნილ იანგის ელემენტარული გიტარის ქვიშისგან გაჟღენთილი. რობერტ მიჩუმმა თავისი კარიერა swan song- ს მიანიჭა, როგორც მე -19 საუკუნის კოროზიულმა მრეწველმა, ხოლო ჯონი დეპმა სათაურით მოიგო უილიამ ბლეიკი, გაქცეული ბუღალტერი, რომელსაც ტყვია გულთან მოხვდა.
2014: მხოლოდ საყვარლები გადარჩებიან
ჯარმუში აღიარებს, რომ ის ყოველთვის უფრო ვამპირების გულშემატკივარი და მოყვარული ადამიანი იყო, ვიდრე ზომბის. მას უყვარს მათი დახვეწა, სილამაზე, დეკადენტური ღამის არსებობა. ფილმში- მხოლოდ საყვარლები გადარჩებიან, (მთავარ როლებში ტილდა სვინტონი და ტომ ჰიდლსტონი) მან საკუთარი ვამპირული ფილმი აიღო, დეტროიტის ეგზოტიკური ნანგრევების გარშემო ტრიალებდა და დიდების ღრუბლებს მიჰყვებოდა. კრიტიკოსები, ცდილობდნენ აუცილებლად ჩარჩოში ჩაესვათ ის, როგორც ნაზად დაფარული ავტოპორტრეტი.
2016: პატერსონი
ყოველდღე, მოკრძალებული ახალგაზრდა ავტობუსის მძღოლი მიემგზავრება თავის მარშრუტზე. ყოველდღე, ის თავის ბლოკნოტში მარტივ პოეზიას წერს. პატერსონი გვეუბნება, რომ მას რუტინული მნიშვნელობა აქვს, პატარაა, ლამაზია და ხელოვნების შექმნა ისეთივე ბუნებრივია, როგორც სუნთქვა. ეს არის ფილმი, რომელიც უილიამ ბლეიკის არასწორი ციტირებით - ხედავს მსოფლიოს ავტობუსების განრიგში და სამოთხეში ჰუმდრუმის ინდუსტრიული ქალაქის ძველ ქუჩებში.
თუ მოგეწონათ, გააზიარეთ...
