ავტორი : გოგი ნარეკლიშვილი.
თქვა უფალმა ღმერთმა : აჰა, გახდა ადამი, როგორც ერთი ჩვენთაგანი, შემაცნობელი კეთილისა და ბოროტისა. არ გაიწოდოს ახლა ხელი და არ მოწყვვიტოს სიცოცხლის ხის ნაყოფიც, არ შეჭამოს და მარადიულად არ იცოცხლოს.
ბიბლია.
ჭეშმარიტი გზა დაჭიმული თოკია არა სიმაღლეზე, არამედ მიწიდან ახლოს, მისი დანიშნულება არა მასზე გავლა, არამედ მასზე წაბორძიკებაა.
ფრანც კაფკა
ცხოვრებაში უამრავი ბარიერია და იმდენად დიდი რამდენადაც დიდია მიზანი.
ფრანც კაფკა.
თუ ადამიანს ძირისძირობამდე გავაშიშვლებთ ყველა ჩემნაირი აღმოჩნდება.
აკუტაგავა რიუნოსკე.
ადამიანი ყოფილა მხეცი,
რომელიც თან მძულს, თან მეცოდება.
გალაკტიონ ტაბიძე.
ვეცდები მეყოს ძალა გამოვთქვა ის მძიმე და უცხო შეხედულებები, რომელიც წარმოადგენს რეალობას, რომელიც ადამიანმა საკუთარ თავზე არ იცის. რეალობა სამწუხაროდ იმაზე გაცილებით მძიემეა ვიდრე ეს ზედაპრიზე ჩანს. პირველრგში "არარსებული და გამოგონილი სოციალური ბალანსის" გამო ჩვენ ისტორიულ სიმულაციაში ვცხოვრობთ და ჩვენს გენეტიკას ჩვენი ბუნებისთვის გამანადგურებელ ფსიქოლოგიურ საფუძვლებს ვუქმნით რის შემდეგაც ვერცერთ ადამიანში ვერასდროს ვერ მოხდება ევოლცუია, რაც აპრიორი ნიშნავს უფრო მაღალ საფეხურზე ასვლას და მათემატიკურად გარდასახვას ჩვენი ორგანიზმის. ეს ზღაპარული თეზისი, რომელიც თანამედროვე საზოგადოებაში წარმოუდგენელი რეალობაა სინამდვილეში კაცობრიობის გადარჩენის ერთადერთი შესაძლო შესაძლებლობა შეიძლება აღმოჩნდეს მომავალში, რომელიც რა საფრთხეს გვიზმადებს ამაზე წარმოდგენა ვერაფრით ვერ გვექნება. ჩვენი მეხსიერება ისტორიულად დახშულლია და გენეტიკურად განადგურებული. ადამინიანის პროგრამამ რომ შეძლოს მარადიული განახლება მას უნდა ქონდეს მეხსიერების და აღქმის სხვა სტრუქტურა ვიდრე ახლა აქვს. სხვა შემთხევაში ადამიანი ვერ გადარჩება, რადგან რეალურად ჩვენი პროგრამირება ურთულესია და ამავდროულად ძალიან მარტივი. ეს პარადოქსი ქმნის მოცემულობას რომლის შედეგად ჩვენი შესაძლებლობები არის უსასრულო, მაგრამ თვითგამანადგურებელი თავისი ბუნებით და მას მუდმივად ჭირდება რეალური განახლება მეხსიერებიდან ან ისეთი ილუზიის შექმნა, რომელიც დაშვებაში რეალურია. ამისთვის მას უნდა ქონდეს მარადიულად წვდომა საკუთარ წარსულზე და აზროვნების ძლიერი სიჩქარე, რომლითაც ის სიმულაციურ სამყაროში დამაჯერებელ და დასაშვებ სიმულაციებს შექმნის, რომ კონკრეტული საჭირო სიმულაციით შეძლოს გადარჩენა და ახლალ რეალობასთან ადაპტირება. ამავდროულად ეს გზაა არ გახდეს თვითგამანადგურებელი. ადამიანის ბუნებაზე როგორც პროგრამაზე და მოცემულობაზე პირველრგში რაც უნდათ ვიცოდეთ არის ის რომ ის აბსოლიტური ეგოისტია და თანაც ისეთი აბსოლიტური ეგოისტი, რომ თუ საკუთარ ეგოისზმს მცირედი დააკლდა სინდისი ქენჯნის სხვის და საკუთარი თავის წინაშე რომ ეს აბსოლიტური ეგოიზმი დაუმსახურებელია. ის სხვის წინაშე და საკუთარი თავის წინაშე აბსოლიტურად ქედმაღლურად მართალი რომ აღმოჩნდეს ვერ აიტანს აბსოლუტის უკუხევას და თავს გაიქორბს. ადამიანი, როგორც კი აგებს თამაშს მაღალ ვიბრაციაში საკუთარ პროგრამასთან ის თვითაფეთქებისკენ მიდრეკილი ხდება და შუაზე იხლიჩება.
ეს გახლეჩა გამოიხატება თვითგადარჩენის ინსტიქტის გამოძახილში, რომ მისთვის სიცოცხლე ერთდერთია რაშიც ვლინდება. გამოვლინება , რომლის ალტერნატიული ვარნაიტი სხვა ფიზკურად არ აქვს და ამოუხსნელ სინდისის მათემატიკაში სადაც ის ვერ იტანს სრულყოფილების სიმაღლიდან გამომდინარე წაგებულად არსებობას და სტანჯავს შეურაწყოფილი არსებობა თუნდაც მხოლოდ საკუთარ თავთან სარკეში და ის დამარცხებულ სიცოცხლეს შეგნებული აზრით არჩევს თვითგანადგურებას, რადგან მისი პროგრამა ბიოლოგიურად ფუნქციონირებს მხოლოდ და მხოლოდ აღმაფრენის შემცველ გზაზე სადაც ის მოითხოვს თანასწორობას ან გამარჯვებულად ყოფნას საკუთარ ეგოში სხვისთან მიმართებით. ის რამდენამდე ამტანია წააგოს თუ ეს წაგება პროგრამის (ბუნების) საფუძვლებს არ არღვევს, რადგან მიდრეკილია გამოცადოს წაგების გემოც, მაგრამ თუ ირღვევა პროგრამის (ბუნების) სუბსტანციური საფუძვვლები ის საკუთარ თავთან კვდება, როგორც თავისუფალი დამპყრობელი, მეცონებე, დიქტატორი, ბავშვი და სინდისი ქენჯნის რომ მისი არსებობა უკვე განადგურების ღირსია, რადგან საფუძვლებში მკვდარია, დეგრადირებული და რაც მთავარია დამარცხებული თამაშში. ადამიანი ბუნებით მიდრეკილია თამაშისკენ. მისი ფსიქიკა ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ითხოვს თამაშს, როგორც მისი მანიპულატორი ბუნების ერთგვარ მოთხოვნილებას.
აქ მივდივართ კიდევ ერთ საიდუმლომდე, რომლის ღრმა გააზრება თანამედროვე ადამიანისთვის შეუძლებელიც კი არის თითქმის, რადგან ის არ იცნობს საკუთარ ბუნებას დაბალი ვიბრაციაზე გადასული მეხსიერების, აზროვნების და იმ კოლექტიური ცნობიერების გამო სადაც ის როგორც ასეთი არ ვლინდება მისი ნამდვილი ბუნებით. "მე თუ პირველად წავაგე აზარტული თამაში, 100 ჯერ რომ მოვიგო შემდეგ თუ ჩემი არსებობაში დრო იმ პირველი წაგების უკან არ მიტოვებს გამარჯვების შაანსს მე აღარ მაინტერესებს სხვა მოგებული პარტიები. ყველაფეირ ან არაფერი. რადგან საწყის წერტილში ვაგებ ცხოვრების გაგრძლებას მირჩევნია თავი ავიფექთო, რადგან ჩემი მათემატიკა მეუბნება რომ არსებობის გაგრძლების ღირსი აღარ ვარ". მაგალითმა შესაძლებელია დაგაბნიოთ, მაგრამ ეს ნამდვილად ასეა. დრო აქ გადამწყვეტ როოლს თამაშობს. როდესაც მეხსერებას არ აქვს ინფორმაცია გადაწყვეტილად არის თუ არა მომხდარი ფაქტი მაშინ ყველაფერი "სულერთია" და წაგებისა და მოგების მანიპულაცია თავისუფალია მის გზაში, მაგრამ თუ მეხსიერებამ შეიტყო, რომ პირველად დამარცხდა ან პირველად მოტყუვდა (მისი პირველობისკენ სწრაფვიდან გამომდინარე) მისი დროის ათვლიდან როგორც პერსონა და ბუნება სხვასთან მიმართებით ან თუნდაც სხვამ თუ მცდარი ინფორმაციის ხარჯზე დაიჯეროს ირწმუნოს (პროგრამა ამ დროს არ აქცევს მნიშვნელობას მართალია თუ არა ფაქტი , რომელიც მხოლოდ თავად იცის. სხვის თვალში პირველადი რწმენითი ფაქტი საკუთარ დამარცხებაზე ან მოტყუებაზე უკვე დასასრულის დასაწყისია) რომ პერსონა საწყის წერტილში გადადის უარყოფის მდგომარეობაში და არა წინსვლის ის ხდება თვითგამანადგურებელი. აბსოლიტური ეგო ვერ იტანს უარყოფას, რომელითაც ის სხვებისგან საწყისის მომენტში გამოირჩევა და შეურაწყოფილი ბუნებრივად ჰორმონების დონეზე დეგრადირდება. შესაძლებელია უსაზღვროებიდან ის დაქვეითდეს პრიმიტის დონეზე და სრულებით უუნიკალური გენური კოდებით დამშვენებული აღქმებითა და მანიპულაციებით სრულყოფილი პროგრამა (ბუნება) დაეცეს თითქმის არარაობამდე. ჩვენ სინამდვილეში "პოლიტიკური ცხოველები" ვართ და გვიზიდავს პირველად ინსტიქტებში სხვაზე მაღლა დგომა, სხვისი მოტყუება, სხვისი განადგურება აზრობრივი თუ მოქმედებაში არსებული მანიპულირებით და ტკბობა საკუთარი "მათემატიკურად დაუმარცხბელი ბოროტების პოეზიით".
ადამიანის ძირი ეს მოაზროვნე მხეცია, რომელიც ვერსად გაურბის საკუთარ ეგოს და მხოლოდ ნატიფი და დახვეწილი ელასტიური სული მიისწრაფვის სიყვარულისკენ, როგორც არსებითად საკუთარი აღმაფრენისთვის ღირებულების მიმანიჭებელ განცდამდე. აქ საკამოდ უცნაურ მაგალითს მოვიყვან ამ ისედაც უცნაური ტექსტისთვის. ეს პატარა იგივავითაა, რომელიც ასე ხედავს მოვლენას ბოლო ჟამს. "გიყვარდეს თავი შენი ისე როგორც მტერი შენი"? . კონკრეტულ დროსა და სივრცეში დაიბადა აბსოლიტური ეგოისტი და მას არ გააჩნდა წინა ცხოვრება. სიყვარულის წარმოშობის მეტამორფოზა შემდეგია. აბსოლიტური ეგოისტის გულდაწყვეტის შემდეგ, როდესაც მან მოკლა ერთადერთი ადამიანი ვისაც მისი გაგება შეეძლო აბსოლიტური ეგოისტის სიკვდილის წინა წამებში გახლეჩილ არარაში, რომელშიც სხვა დრო აღარ იარსებებდა ადამიანის ფსიქიკურ ევოლუციაში წარმოიშვა აბსოლიტური ეგოისტის სიყვარული. გულწრფელობა, რომელშიც გაჩნდა ოცნება რომლის შემდეგ მან საკუთარი სიკვდილის წინა წამებში საკუთარ სიცოცხლზე მეტად სხვისი სიცოცხლე შეიყვარა. ეს იყო სინდისი ქენჯნისგან თავისუფალი გრძნობა, რადგან სიყვარული გულდაწყვეტამ წარმოშვა მისი სულისადმი. ამ გრძნობას ახსნა არ აქვს და ყველა სიყვარული მისი ანარეკლია მხოლოდ. ეს იყო წამის შეჩერება. აბსოლიტური გადახრა ბუნებაში, რომელიც გენურ ცვლილებას იწვევს, რითაც ჩვენ უცნობ გენურ მრავალფეროვნებას ვიღებთ სხვადასხვა ინდივიდში. წარმოვდგინოთ რომ აბსოლიტური ეგოისტი, რომელსაც სინდისის ქენჯნა არ გააჩნდა მკვლელობის გამო უბრალოდ სხვა ინდივიდის სული ოცნებით გატაცებულს შეუყვარდა, რადგან მისი განსხვებული სული დაინახა და გაიაზრა, რომელიც მასთან ახლოს იყო და თან მისგან განსხვდებოდა იმდენად აშკარად რომ სხვაობებმა წარმოშვა სიყვარული. ყოველი სიყვარული იდუმალ სხვაობათა აღფრთოვანებით წარმოიშობა.
როდესაც აბსოლიტურმა ეგოისტმა სხვა განზომილებაში დაბადებულმა გაიზრა რომ ეს მისი მეორე განზომილებაა ის მიხვდა რომ მისი სიკვდილის წინ შეიყვარა სხვა და არა თავისი თავი. სიკვდილი მან პირველად გამოცადა და ამ დროის მონაკვეთში საკუთარი ეგო გააქრო და საკუთარ თავზე მაღლა სხვისი ეგო დააყენა. ეს იყო როგორც მოცემულობითი აქტი, რომელსაც ის ვეღარასდროს ვეღარ შეცვლიდა. უკედ რომ განვმარტოთ ეს იქნებოდა ბოლო მომენტში უნებლიე თვითუარყოფა. ეს აბსოლიტური ეგოისტის ბუნებაში შექმნიდა მათემატიკურ მომაკვდინებელ დამთხვევას მცნებასთან "დასასრული" და მას ჩაკეტებოდა სიყვარულის უნარი, რადგან დაარღვევდა თანასწორობის პრინციპს სხვასა და მე-ს შორის ისეთ მძაფრ სუბსტანციაში როგორც არის "სიყვარულის უნარი". ყველაფერს აქვს საწყისი და სასრული. ეს შალადი ბუნების მკაცრი კანონია რაც ნიშნავს უკვე ჩაკეტვის აპრიორი განხორცილებას აღქმაში, რადგან რაც კეტავს ის აერთებს ერთმანეთთან საკუთარ თავებს. აქედან გამომდინარე დასასრულის მცენბა იგაივდება დასაწყისთან და შესაბამისად მთელს პროცესთანაც. თუ მოტყუვდი დასაწყისში შენ ტყუვდები სასრულში და პირიქით. "დასასრულში" არსებული გადახრა გამოიწვევს მთელი პროცესის უგუველყოფას, რადგან შენ არ გაქვს წარსული რადგან დაიბადე განზომილებაში ანუ შენი ათვლა კონკრეტული დროიდან დაიწყო მისმა სასრულში არსებულმა პროცესმა შენი პროგრამის(ბუნების) უარყოფას დაუდო საფუძველი და სხვა განზომილებაში შენ აბსოლიტურ ეგოს და შესაძლებლობებს გააუქმებს შენივე მაშტაბური აღქმა, რომელიც შესაძლოა ყველაზე უკეთესი და მართალი იყო, რაც აბსოლიტურმა ეგოისტმა გამოსაცადა პროგრამასთან წინააღმდეგობაში. რეალურად სიყვარული და მეგობროვბბა, რომელიც გაჩნდა პროცესში წარმოდგენდა კარიბჭის გასაღებას სადაც თავისუფლება შექმნიდა სამყაროს შემაცნობელ ხვრელებს, მაგრამ აბსოლიტურ ეგოისტს არ გაუმართლა სამყაროს ბრმა შემთხვევითობასთან, რადგან ის არასწორ დროს დასრულდა და შეეჯახა მე-სა და საკუთარ აღქმას შორის არსებულ წინააღმდეგობას და მეგობარი იქცა მტრად და სიყვარული სიძულვილად. ამიერიდან მას ეყვარება საკუთარი თავი ისე როგორც მეგობარი? მან საკუთარი თავი შეიძულა და შესაბამისად ინსტიქტით გამოეყო მეორე აბსოლიტურ ეგოისტს იქამდე, სანამ იგი არ გათანაბრდება მასთან ან სამარადისოდ დასცილდა მას თუ მანაც არსებობა მეორე განზომილებაში გააგრძელა როგორც ჯერ არგანადგურებულმა პროგრამამ.
შეიძლება კი გვიყვარდეს ის ვისი თანასწორიც არ ვართ დროის პერსპექტიულ მოცემულობაში? შეიძლება, ოღონდ ეს იქნება უსამართლობის ბენეფისი ინდივიდუალურად თანაბარუფლებიან სულებს შორის, რომლის ამაღლებასა და დაცემას ხშირად პროგრამული შემთხვევითობა განაპირობებს. მე ახლა ავღწერე ნამდვილი სიყვარულისა და და სიძულვილის ისტორია ადამიანის რეალური ბუნებიდან გამომდინარე როგორც შესაძლებელი და იქნებ ისტორიული პარადოქსის ძირიც, რაც იწვევს მუდმივ გაორებას სიკვიდილსა და სიცოცხლეს შორის. ჩვენ ან გვიყვარს საკუთარი თავი ან გვძულს შესაბამისად ჩვენ გვინდა ვიყოთ მრავალფეროვანად გამოვლენილები სამყაროში, რომლის ცენტრადაც აღვიქვამთ თავს ან გავინადგუროთ თავი, რადგან დავმარცხდეთ ბუნებასთან, რომელიც ჩვენს ეგოს აქცევს მახეში და გვამარცხებს. ადამიანს, რომლის ძირი მოაზრვნე სრულყოფილი ეგოისტია დამარცხებულად და საკუთარ პროგრამაში გაჭედილად ყოფნას ანუ პარადოქსულ არსებობს როდესაც მხოლოდ არსებობაღა რჩება როგორც ასეთი ურჩენვნია განადგურდეს, რადგან ჩვენ სინამდვილეში სიკვდილი გვაშინებს, მაგრამ შიში ევოლუციურ განცდებში არაა გადამწყვეტი ელემნეტი. ჩვენ ვერ ვიტანთ ვიყოთ უბედურები და სიძულვილით შეპყრობილები. ადამიანს ურჩევნია მოკვდეს ვიდრე იარსებობს მუდმივ და უსასრულო ჯოჯოხეთში რასაც საკუთარი თავის უარყოფა ქვია ანუ საკუთარ თავში არსებული მოთამაშის რომელიც იპყრობს, ატყუებს, იმარჯვებს, უყვარს... ჩვენ არ ვკვდებით მაშინ როდესაც ვქრებით არამედ ვკვდებით მაშინ როდესაც ვკარგავთ იმას რის გამოც სიცოცხლე გვიღირს და გვიყვარს. აქედან ჩვენ შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ ჩვენ გენეტიკირად მკვდრები ვართ, რადგან თავს ვავლენთ იმ სიმულაციაში სადაც ეს ყველაფერი გვაქვს, მაგრამ გვეშინია გადავეწყოთ სხვა მოდელზე რაც ნიშნავს იმას რომ გვეშინია შევასკდეთ ჩვენ ბუნებას, რომელიც ადრე თუ გვიან უარგვყოფს რაც აპრიორი ნიშნავს მიდრეკილებას აუცულებელი სიკვდილისკენ, რადგან ჩვენ გვძულს საკუთარი თავი, რომელიც ჩვენში იმალება. მხეცი, რომელიც თავისუფლებას ვეღარ გრძნობს ესპობა "გარდასასხვის უნარიც" და რჩება უბრალოდ მხეცად, რომელიც თვითმკვლელობაზე ოცნებობს. მხეცის, რომელიც ვერ ვლინდება როგორც თავისუფალი არსება მზადაა მოკვდეს დაუკამყოფილებლობის გრძნობის ისტერიაში, როგორც შეურაწყოფილი არსებობის კანონების გამო. ჩვენ გვაქვს იმაზე მეტის მოთხოვნილება, რომელიც არსებობას შეუძლია მოგვცეს როგორც ასეთს და აქედან წარმოიშობა ისეთი განცდა როგორც არის "სიბრალული" და "ზიზღი". ეს ორი განცდა ერთმანეთისგან იშობა, რადგან რაც გვებრალება თუ ის გვიყვარს გვაზიზღებს ყველაფერს რაც არსებობს თუ ის ვეღარ გამოიხსნის საკუთარ თავს იმ პროცესისგან რის გამოც გვებრალება. წერის დროს თავს დაცულად ვერ ვგრძნობ. მრჩება შთაბეჭდილება, რომ არ მეყოფა უნარი გამოვთქვა გასეგებად ის რასაც ვგულისხმობ და სამყარომ ისევ ისე გააგრძელოს არსებობა -"საკუთარი ნამდვილი ბუნების უცოდინარმა და იმდენად დაშორებულმა მასთან, რომ მისი გააზრების საშუალებაც კი არ ქონდეს".
ჩვენ ისტორიულ სიმულაციაში ვცხოვრობთ. ჩვენი ეგრეგორი მოწამლულია აბსურდით, რომელიც სამყარომ საკუთარ თავზე გამიგონა, როგორც უცოდინარმა ბავშვმა, რომელსაც უყვარს ზღაპრების შეთხვზა და რა დამღუპველი თვითოული ზღაპარი ვერ იაზრებს. ჩვენი სოციუუმის ეგრეგორი დამყარებულია თეზისზე "სამყარო ღმერთმა შექმნა" რაც აპრიორი გულისხმობს ჩვენს ბიოლოგიურ დეგრადირებას ინსტიქტების დონეზე, რაც არაცნობიერში თავიდანვე ბადებს გადაულახავ პარადოქსს. მაღალ და შესაბამის ვიბრაციაში, სადაც ჩვენს რეალობას ვხდებით ადამიანი არის "აბსოლიტური ეგოისტი", რაც ავტომატურად ნიშნავს რომ მას აქვს თავმოყვარეობა, რომლის დაზიანებასაც ის ვერ შეეგუება. ეს არის რეფლექსია, რომელიც მუდმივად იწვევს მოთხოვნილებას არ შეეგუოს საკუთარ თავს როგორც ქმნილებას, არამედ მიიღოს საკუთარი თავი როგორც თავისთავადი არსება ამოზრდილი საკუთარი თავიდან, რომლის ფესვი რჩები აპერიონი და ამოუხსნელი, რადგან თავმოყვარე სულისთვის ფესვის ამოხხსნა არ არსებობს, რადგან მას აქვს მოთხოვნილება დარჩეს საიდუმლოდ მისი წარმოშობა, რათა მომავალის იმედი არსებობდეს. აუხსნელობა ფესვში აპრიორი განაპირობებს მომავლის იმედს ეგზსიტენციაში როგორც მარადიულ აქტს. ამ მოცემულობიდან გამომდინარე ის ვერ იქნება შეგუებადი ფაქტთან რომ ის არის ქმნილება. "ქმნილება" როგორც გენეტიკური კოდი მას დაუკეტავს გზას მისი ეგოიზმისკენ. ეს იქნება კიბო, რომელიც მოსპობს მის თავისუფლების ცენტრს იყოს უსასრულოდ გამჭირვალე და ბედნიერი საკუთარ აღქმაში, როდესაც ის ქმნის და არ წარმოეშვას თავისუფლების უარყოფა. როდესაც აბსოლიტურ ეგოისტს ინსტიქტების დოენზე აჯერებენ რომ ის ვიღაცის ქმნილებაა სანამ საკუთარი თავის გააზრებამდე მივა მას ექნება უკვე რწმენა იმის რაც მას მოსპობს, როგორც შემოქმედს. როდესაც გაიაზრებს რომ ის ვერანაირად ვერ იქნება ქმნილება და უარყოფს ღმერთს მას გაუჩნდება ეჭვი რომ თუ მე არ ვარ ქმნილება, მაშინ "ღმერთი" სუბსტანციაში მატყუებს? და ინსტიქტზე მიჭერს. აქ უკვე ჩნდება გახლეჩვა. აბსოლიტურ ეგოისტს ურჩევნია იყოს ქმნილება და ეს საწყისში ირწმუნოს ვიდრე მას საწყისში ატყუებდნენ და თან ისეთ ფაქიზ მაპროვოცირებელ აქტზე როგორც არის "საწყისი დაბადება". აბსოლიტური ეგოისტი უარსაც კი იტყოდა საკუთარ ნამდვილ თავისუფლებაზე ოღონდ ის ღმერთს არ მოეტყუებინა, რადგან მაშინ ის თვითგანდგურდებოდა, მაგრამ ის გაიჭედებოდა საკუთარ პარადოქსში, რადგან მისი ეგო ვერ დაკმაყოფილედებოდა იმით რომ ის ქმნილებაა და უარყოფასა და რწმენას შორის გაჩნდებოდა მუდმივი ეჭვი, რაც მას არ მისცემდა ნებას ყოფილიყო თავისუფალი აზრისგან რომ ის მოტყუვდა. მარტივად რომ ვთქვათ ის ვერ დაიჯერებდა რწმენის დოზნეზე ვერასდროს დაშვებას რომ ის ასეთ მაპროვოცირებელ მომენტში არ მოატყუეს და თვითგანდგურებისკენ წავიდოდა.
ეს არის სამყაროს ეგრეგორი, რომელსაც ჩვენ ბავშვს ვთავაზობთ სოციალურ დონეზე და ვდებთ მის არაცნობიერში. ეს შეურაწყოფილი მდგომარეობა, რომლითაც სამყაროს "დაბადება" სათვაზობს ადამიანს გენეტიკურად ქმნის ენერგიას, რომელიც ინსტიქტების დაჩლუნგებას იწვევს. ისეთი აბსოლიტური ეგოისტი და აბსოლიტური თავისუფლებისკენ მიდრეკილი არსი როგორიც ადამიანი უნდა დაიბადოს არა ამ გამანდგურებელ მოდელში, რომელიც პროგრამის გართულების შემთხვეაში აზროვნებაში წინ დაუხვდება როგორც მომსპობი ბერკეტი, არამედ თავისუფალ სამყაროში სადაც არსებობს თეზისი, რომელიც გვეუბნება რომ ჩვენი ბუნება თვითქმნილია და არა თუ თვითქმნილია ამოუხსნელია როგორც შევძელით თვითწარმოშობა. ეს ეგრეგორი ჩვენს ისტიქტებს გაანთავისუფლებდა და "საწყისი საიდუმლოთი" შეპყრობილი სული ყველა ინსტიქტს იდუმალებით მოეპყრობოდა. ის გახდებოდა მაძიებელი და იდუმალება მთელს სპექტრს მოიცავდა. გაქრებოდა თავისუფლების ქვესიხშირები და თავიუფელბა გახდებოდ გამჭირვალე. ჩვენ მოვკლავდით ღმერთს, რომელსაც ვერ შევეგუებოდით და მეტიც ეს მოდელი ახალი სულისთვის არა თუ უარყოფილი არამედ გამქრალი დარჩებოდა. თვიითქმნილს შექმნის პროცესში ვერავინ მოატყუებს და ამასთან ერთად ვერავინ გაუწევს კონკურენციას საკუთარი არსებობის დამოუკიდებლობა საწყისიდან თავად აღმოაცენოს. საუკეთესო რამ რაც შეიძლება აბსოლიტურ ეგოისტს საკუთარ თავზე ეთქვა არის შემდეგი : "მე არ ვიცი სად გავჩნდი მე და არც მინდა ვიცოდე ეს, მაგრამ ზუსტად ვიცი ის რომ ჩემი საიდუმლო მხოლოდ ჩემშია გადაფარული სამარადისოდ და ამას ვერავინ ვერ მისწვდება ჩემს გარდა. მეც არ მაქვს სურვილი, მას მივწვდე რადგან სასწყისი ჩემი უნდა დარჩეს მარად ამოუხსნელი, რადგან ფესვის ამოუხსნელობა ბადებს სრულ თავისუფლებას დროში. ჩემს შექმნაში არ მონაწილეობდა არავინ სხვა და ჩემი ინსტიქტები სრულებით თავისუფალია ამ საკითში. ჩემი დაბადება თუ გამოცანაა გამოცანად იქცევა ჩემი უსასრულობაც. მე ვარ დამოუკიდებელი თვთნაბადი არსება, რომელიც მაძლევს უფლებას დრო წარსულში უსასრულობამდე გავწელო და სივრცეს არ მივანიჭო კონკრეტეტულობა. როდესაც დრო როგორც იდეა უსასრულოდ გაიწელება წარსულში ჩვენ ინსტიქტების დოენზე შევძლებთ მასში მოგაზურობის ჩვენს ცნობიერებაში დაშვებას. ჩვენ გვჭირდება მარდიულად საკუთარ თავში გაწელელი დრო, რომელშიც შევძლებთ კონკრეტულ სივრცით და დროით სიმულაციებში არსებული მომაკვდინებელი უარყოფის უარყოფას და გამოვლინებას ყოფიერებაში. ამისთვის აუცილებელია დრო როგორც იდეა ჩვენ დავტოვოთ ამოუსხენლად ჩვენს დაბადების აქტთან დაკავშირებით, მაგრამ აბსოლიტურად გვწამდეს ჩვენი პროგრამიდან (ბუნებიდან) გამომდინარე რომ ჩვენი დაბდების მომენტში ჩვენ ვიყავით სრულ თავისუფლებაში ჩვენს თავთან და ჩვენს წარმოშობაში ჩვენს გარდა მონაწილება არავის არ მიუღია. ეს აპერიონული საწყისი ჩვენს გენეტიკას მისცემდა ფსიქოლოგიურ ბერკეტს შეექმნა საფუძველი საკუთარ ცნობიერებაში დროის იდეა "აუცილებლობის, საჭიროების და სურვილის" გამო გაეწელა უსასრულოდ საკუთარ თავში და გადასულიყო სივრციდან სივრცეში და დროიდან დროში, რათა მიეღო ის რაც აკლია ახლა". ჩვენ ფსიქოლოგიურად ვანადგურებთ საკუთარ ინსტიქტებს, რომელიც როგორც იდეას წელავს დროს უსასრულოდ, რადგან სინამდვილეში უსასრულოდ დროის გაწელვა ჩვენ გვჭირდება მარადიული თვითგადარჩენისთვის და ჩაქრალი კოცონის განახლებაში ანუ გენეტიკურ ცვლილებაში. ასეთი ეგრეგორით არაცნობიერი ბლოკავს საკუთარ წიაღს, რადგან ჩვენ ვარსებობთ დროით ენერგეტიკულ მოცემულობაში, სადაც წართმეული გვაქვს საწყისი "დამოუკიდებლობა", "ამოუსხნელობა" , უკონკურენტობა" და რაც მთვარია დროის უსასრულო გაწლევა ჩვენში არ იწვევს მხეცურ მოთხოვნილებას თვითგადარჩეინისა.
სიკვდილის შიშის შებრუნებითი ვარიაცია იქნებოდა ინსტიქტური მოთხოვნილება თვითგადარჩეინისა რისი ფუძეც ასევე სიკვდილის შიშია გაგვეწელა დრო თავის თავში უსასრულობამდე უკან, რადგან ჩვენ არ გვეცოდინებოდა საწყისი წერტილი და მარადიულად გვექნებოდა მოტივაცია უარყოფის უარყოფისა. ჩვენ ეს მოტივი დღეს არ გვაქვს, რადგან ჩვენ ასე თუ ისე ვერთობით ჩვენი პროგამის უცოდინრობით ერთ კონკრეტულ სიმულაციაში. ჩვენ სიმულაციიდან გამოღწვეის ნება რომ დავრთოთ საკუთარ თავს ინსტიქტების დონეზე უნდა ჩამოვაყალიბოთ სამყაროს ის ეგრეგორი, რომელიც ჩვენს ბუნებასთსთან არის თავსებადი. ჩვენ უნდა შეგვეძლოს ვიგრძნოთ სრული დამოუკიდებლობა და ძალაუფლება ჩვენ საწყის წერტილსა და მოდელში, რათა დრო ჩვენში უსასრულოდ გაიწელოს უკან. ჩვენ ნამდვილ ძალაუფლებას მაშინ ვგრძნობთ როდესაც თვითგადარჩენის ინსტიქიდან გამომდინარე ვახერხებთ ისეთ მანიპულირებას სადაც ჩვენ საკუთარ სიკვდილზე ძალაუფლებას შევიგრძნობთ და მას უკან მოვიტოვებთ როგორც ნამდვილ საფრთხეს. დავამარცხოთ მუდმივად საკუთარი პროგრამა (ბუნება) დროის უსასრულო უკაგაწელვით და ამის ცნობიერებაში განხორციელებით და ვიგრძნოთ ძალაუფლება სიკვდილზე ყველა ბრმა შემთხვევითობის მიუხედავად, რომელიც ჩვენს პროგრამას თვითაფეთქბისკენ უბიძგებს არის ერთადერთი გამოსავალი რათა მარადიულად ვიარსებოთ. ჩვენ უნდა შევძლოთ და დავიკარგოთ უსასრულობაში. ამისთვის კი უნდა გამოვცალოთ ის ინსტიქტები, რომლითაც ვიბადებით. ამ ინსტქტებზე ფართო გასასვლელად მოდი ვიმსჯელოთ ჩვენი სტატიის გადახვევით და ჩავთვალოთ რომ ადამი არის ღმერთის შექმნილი არსება. ვნახოთ რა ხდება მის ცნობიერებაში შესაქმისის მიხედვით. რა პირველადი გარძნობები ქონდა ჩაპროგრამებული ადამს გარდა იმისა რომ ქონდა ბედნიერება მორჩილებაბაში რომელიც მას შეუქმნეს. ამ შემთხვევაში თავი რომ ადამის ადგილას წარმოვიდგინო მე ვარ რობოტი. ჩაპროგრამებული მაქვს სითბური ენერგია, რომელიც მანიჭებს სრულ ჰარმნიზაციას და სიყვარულის შეგრძნებას მეორე ნახევარისადმი. ასევე მოვალეობის გრძნობას რათა მოვუარო ცხოველებს, რომლებიც არინ ბაღში. მოვალეობის შეგრძნება დამოუკიდებელი აზროვნების გარეშე და სიყვარული, რომელიც თითქმის უაზრობამდეა დაყვანილი. ეს რობოტი ფუნქციონირებს ერთი მიმართულებით, მაგრამ სინამდვილეში ინსტიქტები პროგრამირდება მრავალგვარად. ამას ფაქტოობრივად ქვია ქვეცნობიერის შექმნა. პირველრიგში ინსტიქტი, რომელიც ჯდება პროგრამაში არის ის რომ ის არის ქმნილება და ქმნილება ბედნიერი უნდა იყოს იმით რომ ქმნილებაა. მას არ უნდა ქონდეს დამოუკიდებლობის (ეჭვის) უნარი. ეჭვის სიკვდილი ნიშნავს ინსტიქტის სიკვდილის, რომელიც დაკავშირებულია საიდუმლოს აღმოაჩენასთან.თუ არ მაქვს ეჭვი ვერ განვავითარებ აპრიორი მოცემულობის საწინააღმდეგო ლოგიკას ანუ ვერ შევქმნი აზროვნების ახალ მოდელს და ვერ ვიქნები ამბოხებული ვერანაირი მოცემულობის მიმართ. ეჭვის მოკვლა მე მაყალიბებს სრულ ენერგეტიკულ მორჩილებაში ბრმა მოცემულობასთან. ჩვენი პროგრამა ილუზიურად (რომლისკენაც გამუდმებით ვისწრაფვით) ადაპტირებულია ბედნიერებასთან, რომელიც დაცლილია რისკისგან, ბრძოლისგან, გამუდმებული ტაჯვისა და ქაოსისგან. ჩვენ ვეჩვევით მდგომარეობას, რომელიც ჩვენი პროგრამის (ბუნების) მუდმივი ძალადობრივი სისტემისგან გვანთავისუფლებს.
ჩვენ აღარ გვინდა ომი, თამაში, მუდმივი თავდაცვა, თვითგადარჩენის ისნტიქტისგან წარმოშობილი გამარჯვება და გზა, რომელიც მარადიულად მოგვიწოდებს აბსურდული ომისკენ თვითგადარჩენის მიზნით. ჩვენ ვირჩევთ სიმულაციას სადაც ვიქნებით თავიუსფლები ქმედებაში, რათა ჩვენი ბუნების თავისუფლებით დავტკბეთ, რაც შეუძლებელი იქნება თუ ჩვენ მას გავაცნობიერებთ. მაგრამ ეს ვერასდროს იქნება სრული და გამჭირვალე თავისუფლება, რადგან სიმულაცია მაინც არის სიმულაცია და არა რეალობა. ბალზაკი წერდა რომ ამ ქვეყნად სრულყოფილი მხოლოდ უბედურებაა და ის აბსოლიტურად მართალი იყო. სინამდვილეში ჩვენი გაცნობიერებული ბუნება ეს არის წინსვლის დროს მარადიული წრწოლა და ომი, რომ არ დამარცხდე. შენ რეალურად მუდმივ დაძაბულობაში და შოკში მიიწევ წინ რათა თავიდან აიცილო მუდმივად ჩასაფრებული ერთადერთი მკვლელი "დაცემა", რომლის იქით შენი უსასრულო გზა განადგურდება. შენ შოკურ მდგომარეობაში მარადიულად იმარჯვებ იქამდე სანამ კონკურენტი ან ბრმა შემთხვევითობა არ მიგიყვანს დაცემამდე. დაცემის შემდეგ თუ ის ჩვენ ძირითად ინსტიქტებს (გამარჯვებულის, დამპყრობლის, მოთამაშე ბავშვის, დამნაშავის, ამბოხებულის, პირველობის მოთხოვნილების) მახეში მოაქცევს და დაბდების ათვლის წერტილიდან შეგვიყვანს ისეთ ეგზისტენციალურ ჩიხში, რომელსაც ანალოგი არ გააჩნია ჩვენის არსებობის ძირითადი ინსტიქტები ფორმირდება ნულოვან არარად და იქამდე ვართ გაუქმებულები საკუთარ თავში სანამ არ ვიპოვით ჩიხის ანალოგს სადაც ჩვენ მოვდივართ უპირატესობის მდგომარეობაში და არა სხვა. თუ ვერ ვიპოვეთ ანალოგიური ქსოვლისგან შემდგარი ფაქტი, სადაც ჩიხის საპირსპირო მოცემულობას დავამტკიცებთ ჩვენ უსასრულო შესაძლებლობებიც რომ გვქონდეს აღარ მოგვინდება მისი გამოყენება, რადგან აღარ ვიქნებით სრულყოფილად მართლები საკუთარი თავის წინაშე. ეს უტოპიურად რთული და თვითგამადგურებელი გზაა, რომელიც სავსეა უამრავი ჩიხით ამიტომ უსასრულობა იქამდე ინარჩუნებს მოძრაობის პერსპექტივას „ბავშური აღფრთოვანებით“ სანამ არ გააცნობიერებს საკუთარ ბუნებას და გაცნობიერების შემდეგ იწყებს მუდმივ თამაშს რათა ეს ბუნება გადარჩეს.
თამაში შეიძლება გაგრძელდეს მცირე ან დიდი დროით, მაგრამ მარცხის საფრთხე მუდმივია და მისი რეზულტატი შესაძლებელში გამოუსწორებელი. გამრჯვებას კი თან მოსდევს მუდმივად ახალი მეტამორფოზა. გზა წინ მეტამორფოზებისკენ არასრულყოფილი და უსასრულოა დროში და ის ვერ მიაღწევს კონკრეტულ მოცემულობას, რომლის შემდეგ საფრთხე აღარ იქნება. დამარცხება კი აღწევს ამ სრულყოფილებას, რადგან ჩიხს რომელსაც არ მოეპოვება "ჩვენი ტვინისთვის საჭირო ანალოგი" ჩვენს ინსტიქტებს გარდაქმნის და გვაქცევს ჯადოსნურ წრეში, რომლიდანაც ვეღარ გამოვდივართ. ის იძენს კონკრეტულ მოცემულობას (სრულყოფილებას) და სიყვარულს გარდაქმნის სიძულვილად, აღმაფრენას მოწყენილობის ჭაობად, გამარჯვებისსკენ სწრაფვას კი თვითგანადგურებისკენ ლტოლვად, რადგან ჩვენ უმაღლეს ინსტანციაში გვასამართლებს ჩვენი "მე", რომელიც მოქმედებს უმოწყალო ლოგიკით იყოს სრულყოფილი თავის მიდრეკილებებში სრულყოფილად. აქედან გამომდინარე ჩვენ მიდრეკილები ვართ ილუზიისკენ, რათა შევინარჩუნოთ ის გრძნობები და ემოციები რის გამოც განვიცდით ბედნიერებას. როდესაც ჩვენ ბედნიერების ილუზიაში ვხდებით, რომელსაც თითქოს დასასრული არ გააჩნია ჩვენ ვეჩვევით მას და მუდამ მისკენ მივილტვით თუნდაც ის იყოს ჩვენივე ნამდვილი ბუნების საწინააღმდეგო. ჩვენ გენეტიკური მხეცები დაღლილები საკუთარ თავთან და სხვასთან ბრძოლის გამოცდილებით ვირჩევთ ერთგვარ სალხინებელს სადაც ჩვენს ორ ძირითად ინსტიქტს სიცრუესა და ძალაუფლების მოთხოვნილებას ვივიწყებთ ჩვენივე ბუნების მეტ-ნაკლები გაუცნობიერებლობის ხარჯზე და თავს ვაფარებთ ისეთ გრძნობებს, როგორებიცაა ბედნიერებისა და სიყვარულის სუფთა გამოცდილება იმ მანიპულაციების გარეშე, რომლითაც ჩვენს ძირითად ინსტიქტებს სინამდვილეში ვიკმაყოფილებთ. ეს არის ერთგვარი ნეტარი თვითდავიწყება, რომელიც გვაკმაყოფილებს და შიშის გარეშე მიგავქანებს ილუზიური ბედნიერებისკენ, რომელიც იწვევს ერთგვარ შეჩვევას და მასზე დამოკიდებულების განცდას. რადგან მხეცს სინამდვილეში ებრალება საკუთარი თავი და აქვს მარადიული მოთხოვნილება იცხოვროს სამყაროში, რომელიც ისეთი არ იქნება როგორც არის. ფიოდორ დოსტოევსკიმ თავის გრანდიოზულ ქმნილებაში "ეშმკანი" დახატა შედარებით გაცნობიერებული ადამიანის პორტრეტი ნიკოლაი სტავროგინის სახით, რომელიც მაღალი ცნობიერების და გამო უნებლიედ კარგავს ბოროტისა და კეთილის ზღვარს და აპრიორი ნებსით თუ უნებლიედ აწყდება ეგზისტენციალურ ჩიხებს, რომლის შემდეგ მას საკუთარი პროგრამა თამაშს უწყებს. ერთ ეპიზოდში ის ნახულობს სიზმარს, სადაც ოქროს ხანაში ადამინები სრულ ბედნიერებასა და ჰარმონიაში ცხოვრობენ. აქ გამოხატულია "აბსოლიტური ეგოისტის, რომელიც პარალელურად იაზრებს ამ ეგოიზმის მომხიბლავ, მაგრამ გამანდგურებელ შედგებს ბუნებრივი წინააღმდეგობა და ამბოხი საკუთარი ბუნების მიმართ და სურვილი სამყარო შეიცავდეს რაღაც კიდევ უფრო დამალულ საიდუმლოს, რომლის მიღმა იარსებებს თავისუფლება, როგორც დაუბრკოლებელი და გაუსამართლებელი შინაარსი, მაგრამ ეს არის "მოაზროვნის" ოცნება და მას დამტკიცებული რეალური საფუძველი არ გააჩნია. ასეთი ადამაინები მიდრეკილები არიან შეიქმნას ჰარმონია, რადგან მხოლოდ მასში ავლენენ იმ ბავშვს ვისთვისაც ყველაფერი "სულერთია" და ვისთვისაც წინააღმდეგობები მხოლოდ ილუზია და ფარსი. "ბავშვი, რომელიც მუდმივად ერთობა ყველა მისი ვნებითა და აკრძალული ხილის გასინჯვის დაუბრკოლებელი თავისუფლებით" ყველა აბსოლიტური ეგოისტის ოცნებას წარმოადგენს, მაგრამ ყველა ასეთი ბავშვი ადრე თუ გვიან მიდის იმ აზრამდე რომ ის სინამდვილეში ურჩხულია და "საყოველთაო პროგრამის დაუნდობელი მათემატიკა" , რომელსაც შეგვიძლია ბოროტი პოეზიაც კი ვუწოდოთ მას შეუქმნის აუცილებლად ჩიხს, რომეელიც საკუთარი თავის უარყოფამდე მივა და ჩააყენებს მდგომარეობაში, რომელსაც შეგვიძლია ვუწოდოთ როგორც ისტორიული გენიალური თაღლითი ფიოდორ დოსტოევსკი მოიხსენებდა "იძულებითი თავისუფლება". იძულებითი თავისუფლების მდგომარეობაში ადამიანის იდეალიზრებული მაქსიმუმი იქნება რწმენის დონეზე უსამართლო პროგრაბა (ბუნება) უარყოს და თავის სამართლიანობაში მისი სიძულვილის ძალიდან გამომდინარე იმდენად იყოს თავისუფალი, რომ უარყოფილმა შეძლოს თვითგანადგურებულმა წინსვლა და ყველა იმ ვნების დაკმაყოფილება, რომელიც მის ბუნებაში არსებობს. ასეთი უარყოფა კი შეუძლებელია მიუხედავად იმისა რომ სამართლიანია. ეს არის საწყის ტყუილზე დამყარებული თავისუფლება, რომელიც შესაძლებელია გამოწვეული იყოს "შემთხვევითობის", "დაუფიქრებლობის" "წამიერი დაძინების" "მოწყობილი თამაშის" ან მრავალი სხვა ვითარებიდან გამომდინარე არსებული მარცხის შედეგად და თავის თავში აღმოჩნდეს საბედისწეროდ სასაცილო მოვლენიდან წარმომავალი გარადუვალი ფიასკოს მსხერპლი, რაც გიჩენს გულისწყრომას, უსამართლობის შეგრძნებას და მიდრეკილებაში ეგოისტი იქნება უარყოფაში სამართლიანი, მაგრამ უკვე აღარ მართალი პროგრამის (ბუნების) წინაშე, მაგრამ ასეთ უარყოფას აქვს აზრი და ეს უკვე არის იდეა, რამაც შესაძლებელია მეხსიერება გატეხოს. ამიტომ ადამიანი არასდროს უნდა დანებდეს მისი უბედურების მიუხედავად. ის დაცემულ მდგომარეობაშიც უნდა დარჩეს ცბიერი მოთამაშე სანამ ამის შანსს აძლევს სიცოცხლე. შესაქმისის ანალზიდან სადაც ვაყალიბებდი აზრს თუ რა მიმართულებებით ყალიბდება ადამის ქვეცნობიერი საკამოდ ვრცელი გადახვევა გავაკეთე, რათა მივსულიყავი ერთ ალბათ შორეული მომავლისთვის არსებულ დასკვნამდე, რომლითაც საკუთარ პროგრამაში მიმავალ ინდივიდუალს ეს მოსაზრება შესაძლო ჩამოაცილებს გარდაუვალ დაცემას თუ ცხადია ამ სტატიას საზოგადოების მხრიდან ის ყურადღება დაეთმო რასაც ის თავისი შინაარსით უდაოდ იმსახურებს. ეს მაინც უფრო მომავალის აზროვნებისთვისაა განკუთვნილი რადგან თანამედროვეობაში, როგორც ისტორიულ პროცესში მხოლოდ გამონაკლისები აწყდებიან საკუთარ რეალურ ბუნებასთან ჭიდილს და რადგან გამონაკლისებს უწევთ მათი ინსტიქტებისთვის სრულებით საწინააღმდეგო სამყაროში არსებობა ისინი შორს ვერ მიდიან და მალევე იფიტებიან და იცვლიან გეზსს. ბიბლიური შესაქმისის მოდელი ეს თითქმის ერთადერთი და ყველაზე გავრცელებული მოდელია სოციალურ ისტორიაში რომელიც ყვება თუ როგორ შეიქმნა ადამიანი. ეს არის ადამიანის "აზროვნების პროდუქტი" , რომელიც მისი რეალურ ბუნებასთან სრულებით შეუთავსებელია და რადგან ფსიქოლოგიაში ყველაფერი "აზროვნების პროდუქტია" , რომ არ მოხდეს პირდაპირი შეუთავსებლობით თავისუფალი ინსტიქტების დაბლოკვა სრული არგუმენტაციის გარეშე ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ პროგრამის (ბუნების) ღრმა დაკვირვებით შევქმნათ ალტერნატიული მოდელი ადამის მოქმედების მოტივაციებისა, რომელიც ცვლის მის პროგრამულ არსს დროსა და სივრცეში და "აზროვნების პროდუქტში" ჩნდება ახალი სქემა პროგრამასთან საპირისპიროდ როგორც ასეთი. ადამის წინმსწრები ინსტიქტი შესაძლო ყოფილიყო არჩევანი მოეტყუებინა თავი ღმერთისგან დამოუკიდებლად და ფარულად და შესულიყო ანტიპროგრამაში წინასწარგანძრახვული სიმულირებით, რომელიც დაახლოებით ამ სქემას ხდის ფარდას. მე ვიტყუები ჩემი არცოდნის გათამაშებით რაც ჩემი არჩევანია რათა დავკარგო ყველაფერი და შენ როგორც ჩემს ერთადერთ მოწინააღმდეგეს და ორეულს შეგიქმნა ილუზია, რომ შენ შეგიძლია მე მომატყუო. ეს არის მტრის ფსიქიკური იზოლირების ყველაზე მწვავე ხერხი, როდესაც შენ მის თავისუფალ ქმედებს ყოველ ტყუილისა და მზაკვრულ ჩანაფიქრში წინ უსწრებ შენივე ტყუილით, რომელიც შენივე გეგმის ნაწილია და მხოლოდ შემდეგ იხსენებ ამას. ჩანაფიქრში არსებული ტყუილის სქემა, რომლითაც კონკურნეტს აჯერებ რომ შენ არ გაქვს ცოდნა მისი ტყულის ნიშნავს კონკურენტის ყოველი გრძნობის სიმულირებას შენი კონკრეტული ჩანაფიქრის საფუძვლით. ეს ნიშნავს სხვისი განცდებისა და ჩანაფიქრების წინმსწრები მახე გამოიგონო, რომლითაც შენი დაფარული გეგმა შენივე ჩანაფიქრში რჩება. კონკურენტს შეუძლია დაგიზიანოს მთელი სისტემა, მაგრამ ვერასდროს წარმოიდგენს რომ ამის მაპროვოცირებელი შენივე არჩევანი იყო, რომლის მიზანი და მიზეზი მას დაუმალე და აპრიორი მოატყუე რომ ხარ სრულებით გამოთიშული თამაშს. აზროვნების ასეთი მოდელი ჩვენ გვაწყობს, რადგან ეს ახალი "აზროვნების პროდუქტია", რომელიც უპირსპირდება ჩვენი ბუნებისთვის გამანდგურებელ მოდელს სულის მათემატიკის დონეზე ცნობიერებაში მოაზროვნისთვის, მაგრამ ამას ვერაფრით დავასბუთებთ ამიტომ მომგებიან პოზიციაში არსებული ფაქტებიდან გამომდინარე ისევ ღმერთი ჩავაყენოთ და ასე გავაგრძელოთ მსჯელობა. რაც შეეხება არსებულ სქემას, რომელიც ჩვენ უბრალოდ გვაწყობს რათა შევეწინააღდეგოდ პროგრამას დავუტოვოთ მის წინაშე მდგარ ინდივიდუალისტებს ამოსახსნელად. ჩვენ გავაგრძელოთ მსჯელობა თუ რა გათვლებით აპროგრამებს ღმერთი ადამის ქვეცნობიერს და არაცნობიერსაც ინსტიქტების დონეზე და ვეცადოთ ყველანაირად დავასაბუთოდ მისი „გამიზნული ძალადობრივი ბოროტება“ ჩვენი ინსტიქტების დოენზე, რათა მომავალი თაობები განთავისუფლდნენ სოციალური ცრურწმენებისგან და მათი ინსტიქტები საწყიოსშივე მოეწყოს ამ პროგრამის საწინააღმდეგოდ, რაც უპირველესად მოხდება მხოლოდ მაშინ თუ ეს ყველაფერი სოციალურ აღქმებში გადავა როგორც მოქმედება და ეგრეგორი. შესაქმისის მიხედვით ადამში ღმერთის მიერ პროგრამირდება ინსტიქტი ბედნიერებაზე ენერგეტიკული ველების მიმართ. შენ ბედნიერი ხარ იმით რაც მოგეცა. შენ არ უნდაა მიიღო მეტი. ინსტიქტი პროგრამირდება კმაყოფილების შეგრძნებაზე. მექანიზმს უჩნდება ბრმა კმაყოფილების გრძნობა თუ ის განციდის დავუშვათ სითბოს სპეციფიურ მოქმედებას მის სხეულში. კმაყოფილება წარმოშობს მიჯაჭვებას და დაუკმაყოფილებლობა განცდას, რომელიც იწვევს მუდმივად სიხლისკენ მიდრეკილებას. ქცვეცნობიერში ფორმირდება ინსტიქტი რომ "არ არსებობს სიხალე რომელიც ბედნიერებას მოგიტანას". ეს არის ბრმა მორჩილება შემოქმედების წყვეტისადმი.
რადგან დაუკმაყოფილებლობის განცდა იძლევა აპირიორი იმპულსს აღმოაჩინო რაღაც რაც გზრდის. განვითარების მოკვლის ინსტიქტის პროგრამირება. არაცნობიერში იბლოკება ძალაუფლებისკენ ლტოლვის მდგომარეობა, რომელიც ერთადერთი გზაა მიხვიდე შენი პროგრამის გააზრებამდე, რომელიც შენ სარკეში გახედებს თავს როგორც „აბსოლიტურ ეგოისტს“ და გამზადებს დაიწყო რისკიანი თამაში ბედისწერასთან. ეს ყველაფერი ნაცვლდება ძალაუფლების განცდის ალტერნატიული ვერსიით პროგრამაში, რაც ნიშნავს ბედნიერების შეგრძნებას, რომელსაც არ აქვს რაიმე აზრობრივი მიმართულება. ეს არის გაცვლა მოაზროვე თვითგანახლებადი არსება ინსტიქტურად დაქვეითდეს ენერგეტიკულ ველებზე დამოკიდებულ არსებად, რომელიც იწვევს შეჩვევას და არსებას აყალიბებს მუდმივად მიდრეკილად ერთი და იმავე მიმართულებაზე სადაც ინსტიქტების დოენზე საკუთარი ბუნების უარყოფის საპირისპიროდ ის მიიწევს თუნდაც მისი ბუნებრივი მდგომარეობის განადგურების ფასად მიღწეულ ჰარმონიაზე, რითაც შესაძლო ჩნდება სიკვდილისკენ მიდრეკილება ინსტიქტურად, რადგან ეჩვევი სქემას, რომელიც გაიძულებს საკუთარი ბუნების სიძულვილს და აპრიორი ეს სქემა შენ ცნობიერებას უქმნის ბურუსს, რომ იგი ბოლომდე გააცნობბიერე საკუთარ თავში. ამიტომაც ჩვენი პროგრამის სქემაში პირველად მოთხოვნილებად ყალიბდება არა ის რაც ვართ არამედ ის რაც არ ვართ და ჩვენი პრპგრამა საწყისების დონეზე მოგზაურობს მისთვისე გამანადგურებელ სიმულაციაში, რადგან სიმულაცია პირველად მოთხოვნილებად აქვს გადაქცეული. ეს არის მომაკვიდნებელი სტრუქტურა, რომლითაც არა მხოლოდ შესაქმისის ფარული კარტები იხსნება არამედ გაჟღენთილია ჩვენი ინსტიქტები რეალურად. ჩვენ ვერასდდროს გადავიყვანთ ტვინს ამ ინსტიქტებით მაღალ ვიბრაციაზე, რადგან საწყისი ინსტიქტების მოთხოვნილებაა შექმნას სიმულაცია სადაც ის საკუთარ ბუნებას დაემალება და შესაბამისად ენერგეტიკულად მუდმივად დაშორებული ვართ იმას რაც ჩვენი გონების გახსნას იწვევს. ჩვენი სიზმარიც კი ამგვარად არის მოწყობილი თუ არ მოხდა აზროვნებაში ე.წ ანომალიები, რომლებიც თანამედროვე სიმულაციურ ფსიქოლოგიაში დეფექტების დონემდეც კი დაიყვანება. სინამდვილეში კი რეალურად გამანადგურებელი საწყისების ნგრევის მცდელობაა. კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი დეტალია ცხოველების მოვლის აქტი. ცხოველების მოვლა რადგან ხარ ქმნილება. ეს არის აქტივიზაცია ინსტიქტზზე დაემორჩილო ბრძანებას და ეს გააკეთო სიხარულით. ყველა მანიპულაცია რომ იდეალურად შესრულდეს „ბრძანებელის“ მიერ აუცილებელია პროგრამა მბრძანელებლის მიმართ არ გაგაიჩნდეს უნდობლობა. ბრძანება უნდა იწვევდეს სიხარულს. მე მაქვს დავალება, რომელსაც ვასრულებ და ეს მიხარია. ეს ერთ-ერთი ყველაზე საშინელი ინსტიქტია. ამ დროს პროგრამა ვერ თავისუფლდება ფსიქოლოგიურად. უჭირს გადაწყობა აზროვნებაში. ეს გადახრას აყალიბებს. შენ კმაყოფილების განცდას განიცდი რაღაც მოვალეობის დროს და ასრულებ ბრძანებას. აქ მთლინად იკეტები დიქტატორის აურაში. ღმერთი კრძალავს ბაღის ცენტრში მდგარ ხეს, რომელიც ასოცრიდება აკრძალული ხილთან, რომლის ცოდნის უფლება ადამს არ აქვს. აქ მთავრი არის დრო. შენ გაქვს რაღაც პერიოდი (არაკანონკრეტული დრო) სადაც გაქვს ბრძანება, რომელიც იწვევს შიშს და თან რადიკალურ შიშს რომ არა თუ ბედნიერებას დაკარგავ არამედ მოკვდები. ამ დროის განამვლობაში ყალიბდება სიკვდილის შიში და თან როგორ გადახრაში. შენ არ იცი რას გიკრძალავენ და ეს იწვევს "ცნობისმოყავრეობას". "საიდუმლოს შეგრძნებას" "საიხლისადმი ინტერესს" "ამოუცნობისადმი დაუფლების სურვილს", "აკრძალვის დარღვევის სურვილს" , "ბრძაანებისადმი დამოუკიდებელი წინააღმდეგონბის სურვილს" ...ეს ყველაფერი სინამდვილეში ისჯება სიკვდილით. ანუ პროგრამაში ყალიბდება შიში, რომ არა თუ ბედნიერებას დაკარგავ არამედ გაქრები თუ ეს გრძნობები ინსტიქტურად დაიკმაყოფილე. ამით ყველა ჩამოთვლილი ინსტიქტი შიშის ძალუფლების ქვეშ იძულებით თვითუარყოფაში გადადის და ჩლუნგდება.
ბიბლია ჩვენს საწყის კოდებზე სიმართლეს რომ შეიცავდეს ჩვენი საწყისი ინსტიქტები ფაქტობრივად სრულებით თვითდესტრუქციულია. ჩვენ არაცნობიერად სიკვდილის შიშზე გვაქვს მიმართული ისეთი გრძნობები როგორებიცაა "ცნობისმოყვარეობა", "საიდუმლოს შეგრძნება", "საიხლისადმი ინტერესი" , "ამოუცნობისადმი დაუფლების სურვილი", "აკრძალვის დარღვევის სურვილი", "წინააღმდეგობის იმპულსი არსებული ბრძანებისადმი", "შიში იმის რომ მუდმივად გხედავენ ანუ წინააღმდეგობას აზრი არ აქვს“. ფაქტობრივად ყველაფერი რითაც იქმნება ჩვენი სული მიერთებულია რადიკალურ შიშზე. ეს ბედნიერების დაკარგვის შიშიც არაა...ესაა სიკვდილი. მოჩვენებითი ბედნიერებით პროგრამა დაჭერილია და არაცნობიერად უყალიბდება შიში ფაქტობრივად ყველა იმ განცდის მიმართ რამაც ის საკუთარ თავამდე უნდა მიიყვანოს და გზა გაუხსნას მეტამორფოზისკენ. ადამმა არ იცი რა არის აკრძალული. "ანუ რაც აკრძალულია მისი მნიშვნელობის არცოდნისადმი ბრმა მორჩილებაში უნდა აღმოჩნდეს ". აკრძალული ხილი და მისი ყოფნა მათემატიკურად ბაღის შუაგულში იწვევს აზრობრივ პროდუქტში და მეტაერიალურ მისწრაფებაში ცენტრალური საიდუმლო მიზნისკენ არსებული ინსტიქტური სწრაფვის დაზიანებას. ინსტიქტურად ყალიბდება მდგომარეობა როდესაც პროგრამა ხდება ამოუცნობი (აზროვნების მოდელს +- პოეზია მათემატიკით) . ადამს როგორც სუბიექტს რადიკალურად ეშინია მისი მიღების, რადგან განადგურდება „შემქნნელის“ მიერ და ამავდორულად უყალიბდება "ეჭვი" რომ აკრძალულის მნიშვნელობა თავად ვერასდროს ვერ ეცოდინება, რადგან ეს საჭიუროებას არ წარმოადგენს. რაც არ უნდა წარმოუდგენლად ჟღერდეს განცდა "ეჭვი“ ყველანაირად კვდება და ტივტივდება ქვეცნობიერში ამ მიმართულებით რაც ნამდვილად ქვეცნობიერის დამპროექტებლის მხრიდან მზაკვრული ჩანაფიქრია. ეჭვი გარდაიქმნება "ეჭვის" ერთი მიმართულებით განვითარებაში. ადამს არასდროს ეცოდინება აკრძალულის მნიშვნელობა თავად , რადგან ამის საჭიროება არ არსებობს თორემ დაინტერესების შემთხვეაში ქმნილება მოკვდება. ამას დამატებული ადამს არ აქვს წარსული. ქმნილება ხარ ნიშნავს იმას რომ ყალიბდება ინსტიქტი, რომლის ფუძე იმაშია რომ არ არსებობს ჩემი არსებობის მიღმა "დამოუკიდებელი არსებობა" რაც აპრიორი კლავს აზროვნებას რომ მე შესაძლებელია თვითნაბადი ვიყო. ჩემი წარსული რადგან არ არსებობს მე ვარ ერთი და იმავეში გამომწყდეული და არაცნობიერი ყალიბდება დაბლოკოს ყველა უცხო განცდა რაც სხვა სამყაროებიდან მოდის, რადგან ადამიანის ფსიქიკა ინსტიქტის დონეზე ყველა უცხო ინფორმაციას "შესაძლებელში უკავშირებს საკუთარ ამოუცნობ წარულს" რასაც მისი არსებობა შესაძლო ატივტივებდეს. იუნგის აზრითაც როდესაც ადამიანი ხედავს ხილვას ის პირველი ფრიქრობს რომ ეს შესაძლებელია იყოს მისი სხვა ცხოვრების გადმონაშთი. ამით ადამს ებლოკება ინსტიქტი საკუთარი ქვეცნობიერით გადაეშვას სამაყროს წარსულში, სადაც ეძებს საკუთარ თავს და თუ საკუთარ თავს არ ეძებს ინტერესაც კარგავს. ამ საწყისის გამო იქნებ ჩვენ სულით დროში ვერც კი ვმოგზაურობთ, რადგან ინსტიქტურად ჩვენ გვიდევს კოდი რომ ეს არა თუ აკრძალულია, არამედ არც არსებობს. რადგან წარსული არ არსებობს ჩვენ ჩვენივე თავი მოგვეჩვენება ილუზიად"...ანუ რომც გადავიდეთ სხვა დროში ჩვენი ტვინი ილუზის დონეზე დაამახინჯებს ამ დროს...განბლოკავს და მხოლოდ მის ფრაგმენტულ სიმულაციას შექმნის. ანუ წარმოსახვით რეალობას, რადგან სინამდვილე არ არსებობს რადგან არ გვაქვს წარსული. ეს ჩვენი გამანადგურებელი ინსტიქტია, რაც ჩვენს ტვინს სწამს.
ჩვენ კოდირებული ვართ რომ ასეთი სიმართლე არ არსებობს და ჩვენ კოდს უნდა შევეწიააღდეგოთ. ჩვენ თავიდან უნდა გადავპროგრამდეთ. ადამიანის ტვინი მიდრეკილია ტყილუისკენ. ის ტყუილით იღებს სიამოვნებას. ტყუილი აძლევს საშუალებას შექმნას მანიპულაცია რომლითაც დაუძვრება მახეს. სატანა ეუბნება " ადამს „ღმერთმა მოგატყუა არ მოკვდები გახდები სიკეთის და ბორტის შემცნობელი მასავით"...ადამის ფიზკურ დროში ტყუილი არ არსებობს და უცებ იგებს რომ ღმერთი ატყუებს. აქ ხდება მისი სრული დესტრუქცია. ის ვერასდროს მოიტყუება საკუთარ პროგრამაში საკუთარი პროგრამის წინააღმდეგ, რადგან უნვითარდება ინსტიქტი რომლის მიხედვითაც პირველად სწორედ ის ტყუვდება. ის ვერასდროს გაიმარჯვებს საკუთარ პროგრამაზე იმით რაც ყველაზე მეტად უყვარს და ანიჭებს საიმოვნებას. აქ ის როგორც აზარტული მოთამაშე კვდება, რადგან უკვე წაააგო. აქ გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს იმას რომ ის პირველად ეხება „ტყუილის მცნებას“. სრულყოფილებისკენ მიდრეკილი აბსოლიტური ეგოისტს პროგრამა ვერ იტანს როდესაც ის ტყუვდება პირველი და არა მისი კონკურენტი. ადამს ფიზიკურად არ აქვს დრო მოიტყუოს პირველმა ამიტომ მისი პროგრამა საწყისშივე უარყოფაში გადადის. პირველობის ინსტიქტი მას გენეტიკურად საჭურისს ხდის მიდრეკილებაში იყოს გამარჯვებული მანიპულატორი. ადამი რაღაც დროის შემდეგ გააცნობიერებს რომ მოტყუვდა და თუნდაც არ მოტყუვებულიყო გააცნობიერებს იმას რომ ტყულის მცნება პირველად სხვამ გაუკეთა მას და არა მან სხვას. რაღაც დროის მერე გააცნობიერებს რომ მოტყუვდა და თუნდაც არ მოტყუვებულიყო გააცნობიერებს იმას რომ ტყულის მცნება პირველად სხვა გაუკეთა მას და არა მან სხვას. + ამის ინსტიქტი ებლოკება გადავიდეს იქნებ "რეალურ სხვა წარსულში" და იქ ალტერნატიული რეალობა ნახოს ანუ ჩიხის ანალოგი სადაც თავად მოდის უპირატესობის მდგომარეობაში. ამ დროს შეიცნობს სიკეთესა და ბოროტებას და თავს დამნაშავედ გრძნობს რაც აპრიორი აღმაფრენას უკლავს. "ანუ გამოდის რომ თუნდაც ასეთ პირობებში" შეცნობილი საიდუმლოება მას მოუკლავს აღმაფრენის ინსტიქტს. აპრიორი რაც არ უნდა შევიცნო მე დამნაშავე ვარ და შესაბამისად აღამფრენის გარეშე რაც აპრიორი თავიუსფლების ინსტიქტია ვერ შევძლებ ცოდნა ჩემში რეალიზდეს..ის დამხინჯდება და მისი თვითგანდგურება მომინდება. მე აქ განძრახ აღარ განვაგრძობ ბიბლიური შესაქმისის განხილავას, რადგან ციტატას წინ წამძღვარებული აქვს ღმერთის ბოროტი და ორაზროვანი ჩანაფიქრის აშკარა გამოხატულება პირდაპირ ციტირებული ბიბლიიდან. ჩემი მიზანი იყო კარგად ჩამოომეყლიბებინა თუ რა გვიდევს საფუძვლად საწყის ინსტიქტებში და როგორ ვართ დეგრადირებულები პროგრამის დონეზე, რაც საკმარისად იქნა დასაბუთებული. დაიხ სწორედ ასე ჩააპროგრამა ღმერთმა ადამის ქვეცნობიერი იდუმალ დროში, რომლის კონკრეტიზირებას ჩვენ ვერ მოვახდენთ. ჩვენ გვაქვს რამდენიმე გზა. პირველი გზაა გაუცნობიერებლად და უყურადღებოდ დავტოვოთ ამ სტატიის რევოლუციური მნიშვნელობა და ვქსოვოთ ილუზიები ჩვენი ისედაც დაღუპული სულის დასაღუპად. ყველა ფილოსფიური მიმდინარეობა, რომელიც გამორიცხავს სამყაროს საწყის ბოროტ და სასტიკ კანონებს და მას გვერდს აუვლის და ასევე აუვლის გვერდს რომ ჩვენ ვართ „აბსოლიტური ეგოისტები“ არის ილუზია და გაუცნობიერებლობის შედეგი ჩვენივე საკუთარი ბუნების. ჩვენ გვაქვს არჩევანი მოვსპოთ საშინელი უაზრო თეოლოგიური მონობის ეგრეგორი და პირვერიგში „ეკლესიური სამყაროს“ ნგრევით დავიწყოთ სამყაროს ეგრეგორის ახალი ფორმირება, სადაც ადამიანი შიშვლად შეხვდება საკუთარ მტკივნეულ თავისუფლებას და საშინელ რეალობას თვალს გაუსწორებს სადაც თავად როგორც არსებითაც ძალაუფლებისკენ მიდრეკილი მხეცი მარტოა სამყაროსთან და მის სასტიკ კანონებთან და საკუთარ თავთან მუდმივ შინაგან ომში აღიზრდება ახალ ინსტიქტებზე, რომელსაც შეგვიძლია ჭეშმარიტი ინსტიქტები ვუწოდოთ და თანდათანობით დაიწყებს საკუთარ ქვეცნობიერში იმ გენეტიკური კოდებისგან განწმენდას, რომელიც მას ასუსტებს და საკუთარ თავთან აბსურდულ წინააღმდეგობაში მოჰყავს. ეს არის თანდათანობითი ცვლილების გზა, რომელიც პრინციპში „ინდივიდის შემთხევით ევოლუციაზე“ გადის ახალ სამყაროში, სადაც თანდათანობით შეიცვლება სოციალურ დონეზე და პერსონალურად ყველაში ადამიანის არსებობის მამოძრავებელი ინსტიქტები თავიდან საკუთარ რეაალობასთან შესაბამისად გადაპროგრამრიდეს.
ჩვენ მოვკლავთ ღმერთს, რელიგიურ აბსურდს და გავხდებით სამყაროს ცენტრები ჩვენი რეალური ინსტიქტებით. მეორე გზა უფრო რთული, მტკივნეული და რადიკალურია. ვინაიდან და რადგანაც პროგრამის გაცნობიერებას და მასთან შესკდომას თუნდაც მტკივნეული „თვითუარყოფის“ გზით მხოლოდ ის სულები შეძლებენ ვინც გენეტიკურად შედარებით მაღალგანვითარებადები არიან საკუთარ ეგოსთან (გამორჩეულად თავმოყვარე სულები) და აზროვნებასთან მიმართებით და ინსტიქტურ გარდასახვას სრული სოციუმის დიდი დრო სჭირდება და მოაზროვნეები უარყოფაში(რადგან ბუნების სასტიკ კანონებთან მისი გაცნობიერების შემთხვევაში თითქმის შეუძლებელია ვინმე გადაურჩეს) დარჩებიან მაინც სოციალურ უმცირესობაში მათ გაუჭირდებათ საკუთარ თავთან მუდმივი ომის პირობებში შეეგუონ მოცემულობას როდესაც უმრავლესობაში ხედავენ მათ საწინააღდეგო მოცემულობას და ნებით თუ უნებლიეთ ექცევიან უსამართლო კონკურენციის პირობებში მოახდინონ თვითევოლუცია გენეტიკის დოენზე. ამიტომ ყველა უნდა მოექცეს პროგრამასთან მიმართებით უარყოფის მდგომარეობაში. როდესაც უარყოფილი ტვინები სრულ უმრავლესობაში მოექცევიან მე ზუსტად ვიცი როგორ ჩაირთვება ამ დროს პროგრამა. როდესაც ყველა ტვინი ერთად განადგურდება აქ „ეგო“ დაკმაყოფილდება თანასწორობით და თავს განადგურებულად აღარ ჩათვლის. უარყოფილი დარჩება უარყოფაში, მაგრამ ამოვა უარყოფის მდგომარეობიდან ამ მოცემულობის მიუხედავად რადგან აღარ ექნება შიში რომ მას უარყოფენ რადგან ის უკვე იქნება უარყოფის ტყვე, რომელსაც გაგრძლება აღარ აქვს. ის ნულიდან შექმნის თავსიუფლების გზას დაბრკოლების გარეშე, რადგან უარყოფის მიღმა აღარ იარსებებს შესაძლებელი უარყოფა. ბუნების სასტიკი კანონები გამოცხადება გაუქმებულად საკუთარ თავში, რადგან ის უკვე განხორციელდება ყველაში თანასწორად და ის ავტომატურად გადაკეთდება თავისუფლებისკენ მიმავალ უსასრულო გზად. უარყოფა როგორც ასეთი დაკანონდება და გამოიწვევს პარადოქსს რაც სრულ წინსვლაში გამოიხატება. როდესაც ჩვენ ყველა ვიქნებით ბუნების მიერ უარყოფილნი და აღარავის აღარ გვექნება აღარსად გასაქცევი ჩვენ აღარ განვიცდთ მარცის, კონკურენცის, წაგების გრძნობას და ყველაფერი დაიწყება თავიდან. ტვინი ისევ იგრძნობს თანასწორობას და წინსვლის შესაძლებლობას. მკვდარი ბიოლოგია გარდაიქმნება და წავა კონკურენცია, რომლის უკან აღარ იარსებებს სიკვდილი რაც აპრიორი იმიტომ არსებობს რომ ყველა სხვადასხვა მდგომარეობს განვიცდით. მე რომ პოლიტიკური ძალკაუფლება მქონდეს პირველი რასაც ვიზავდი ის იქნებოდა რომ კაცობრიობის უდიდეს უმრლესობას გავანადგურებდი. დავხოცავდი...რჩეულ უმცირესობას მივცემდი სრულ ეკონომიკურ ჰარმონიას..ამის შემდეგ მას გავაცნობიერებდი პროგრამაში და უმცირესობას საკუტარ პროგრამაშივე გავჭედავდი. პირველრიგში ადამინაებმა „უაზრო მონსტრად“ , რომ არ ჩამთვალონ მთელი ამ საბუთების მიუხედავად რაც მათ კარგად გამოსდით, რადგან წყალივით გამჭირვალე სიმართლეშიც რომ ჩაახედო მაინც სუბიექტურობას დაინახავენ მინდა განვარტო რომ ამგვარი „ცივილიზაციის პროექტი“ არ არის გათვლილი ისეთ ჭარბ მოსახლეობაზე როგორიც დღესაა, რადგან უკვე ზემოთ ახსნილი მიზეზების გამო ყველას არ აქვს საშუალება ჩასწვდეს ამ ურთულესი და უმარტვივესი ფუძეებისგან შემდგარ პროგრამას და გააცნობიერესო ის და თუ ვერ გაააცნობიერებს ვერ უარყოფს და ვერც დაუსხლტება მას და ვერც მის უარყოფაში მოქეცევა რაც აქ პარადოქსალური მიზანია. ამიტომ რაც მცირე იქნება მოსახლეობა მით მეტად გამარტივდება წინსვლა. აგრეთვე დედამიწა „გადარჩენილ მოაზროვნეებს“ ეკონომიკურად მხოლოდ მაშინ უზრუნველყოფს სრულ ჰარმონიზაციაში თუ რაოდენობობა ასევე მცირე იქნება, რადგან მას ადვილად შეინახავს. ეკონომიკურად ჰარმონირებული და უზრუნველყოფილი მცირე მოსახლეობა განთავისუფლდება უამრავი სოციალური უაზრო და ხელისშემშლელი სილულაციებისა და ინსტიქტებისგან, რომელიც აჩლუნეგბს საკუთარ თავთან ისედაც ამის შემდეგ ურთულეს პროცესებში წასულ ადამინებს, რომელიც ადამიანს საბოლოო ჯამში ბუნების პარადოქსის მოხლეთებით სთავზობს აქამდე არნახულ თავისუფლების გზა ცნობიერებაში და მის გენეტიკურ შესაძლებელ ევოლუციას, რომლის შემდეგ გაიხსნება ამოუხსნელი კარიბჭეები ჩვენს ცნობიერებაში. ეს არის სისხლიანი გზა განვითარებისკენ, რომელსაც ღრმა დაფიქრების შემთხევაში ანალოგი არ აქვს. ეკონომიკური სამოთხე ეს აუცილებელი პირობაა, რათა ადამინები განთავისუფლდნენ ინსტიქტების არა საკუთარი თავისკენ არამედ გარერეალობაზე მიმართვისგან და შეიქმნან დრო, სადაც თავის თავში გამოვლინდებიან სრულფასოვნად. არ არის აუცილებელი არსებობდეს მრავალი ერი და ენა. ამდაგვარი პოლიტიკური პროექტი მოსახლეობას ერთ ერშიც და ენაშიც დაიტევს და მთვარ ღირებულებად მის მიზანს ტვინის წინსვლას და გენეტიკურ ევოლუციას დაისახავს. ბოროტებას მაშინ არ აქვს საფუძველი საკუთარ თავში განვითარდეს შენს ტვინში თუ ის ბოლომდე დაგამარცხებს. როდესაც ის ბოლომდე დაგარმცხებს და გასაქცევი აღარსად დაგრჩება თავადაც ამოიწურება საკუთარ მომქედების პერსპექტივაში და შენი თვითგანადგურებით დატკბება. შენი ტვინი მხოლოდ მაშინ ამოისუნთქებს როდესაც ყველა შენს გარშემო ბოროტების მსხვერპლი გახდება. ამ მომენტში შენი ეგო გათავისუფლდება მისგან და ბოროტება ავტომატურად გარდაისახება თავისულფების და ბედნიერების გზად დაბრკოლების გარეშე, რადგან ბოროტება ვეღარ დაგედევნება შენ თუ ბოლომდე მისი ტყვე უკვე ხარ და ვერც გაგაკონტროლებს. უარყოფის უარყოფის იდეას უარყოფის გავლით მისი სამუდამო დამრცხების პარადოქსით არის გენეტიკის ევოლუციის იდეა.
