პ. უსპენსკი - "მეოთხე გზა"

თავი მეთექვსმეტე

თავი მეთექვსმეტე

მთარგმნელი: ნინო ტურაბელიძე
 
ეზოთერიზმის იდეა. - აზროვნების ლოგიკური და ფსიქოლოგიური მეთოდები. - ფსიქოლოგიური მეთოდის ახსნა. - რას ნიშნავს ეზოთერიზმის იდეა. - ეზოთერული იდეების ზოგიერთი სახეობა მისაწვდომი მხოლოდ რთულ პერიოდებში ხდება. - გაერთიანების აუცილებლობა. - ცოდნის მატერიალურობა. - დიდი ცოდნა და რით განსხვავდება ის ჩვეულებრივისგან. - ცოდნის აკუმულატორები. - სკოლები. - შეიძლება თუ არა გარე მოვლენებზე ზემოქმედება? - ცხოვრების შესწავლა. - ცხოვრების მნიშვნელოვანი მოვლენები და მათი გავლენა. - სუბიექტური გზები და ობიექტური გზა. - დამოკიდებულება როგორც გავლენების შეცვლის საშუალება. - ცხოვრების მოვლენების შეფასება. – B გავლენების თანდათანობით გაქრობა. - ეზოთერული წრეების გავლენის შემცირების მიზეზი. - არასაკმარისი მომზადებულობა. - სისტემა, და როგორ ისწავლება ის. - სხვადასხვა სკოლები. - სკოლების სიკვდილი და მათი არსებობისთვის აუცილებელი პირობები. - სისტემის დამოკიდებულება ქრისტიანობასთან. - სიკვდილი და ხელახალი დაბადება. - ლოცვა. - საუფლო ლოცვის შესწავლასთან დაკავშირებული რეკომენდაციები.
 
სისტემის ძირითად პრინციპებზე ზოგადი წარმოდგენა უკვე შეგიქმენით, და აქამდე ჩვენი მუშაობის - სულ მცირე, პრაქტიკული მუშაობის - სიმძიმის ცენტრი თავად ჩვენში იყო. ახლა კი მსურს, გაცილებით ფართო ხედვა შემოგთავაზოთ.
 
აუცილებელია,ეზოთერიზმის იდეა გვესმოდეს და გავაცნობიეროთ, ადამიანთა ერთ ნაწილს რატომ ესმის ეს იდეა, ხოლო მეორე ნაწილს კი - არა. უნდა ვიცოდეთ, რას ნიშნავს ეზოთერიზმი, რას მოიცავს, რას გამორიცხავს, რა არის მასთან დაკავშირებული და რა შეიძლება გამოდგეს ტესტად ან საჯილდაო ქვად იმ ადამიანთა საცნობად, რომელთაც მისი გაგება ძალუძთ.
ზოგიერთებისთვის ეზოთერიზმის იდეა აბსურდული და შეუძლებელია. მათთვის ეზოთერიზმი არა მარტო ღირებული არაა, არამედ შესაძლო ჭეშმარიტებად არც კი გამოიყურება. მაგრამ სხვებისთვის ეზოთერიზმი აუცილებელი და მნიშვნელოვანია. მიზეზი მეთოდების განსხვავებებში უნდა ვეძებოთ. აზროვნების ყველა მეთოდი ორ კატეგორიად შეიძლება დაიყოს: ლოგიკური აზროვნება და ფსიქოლოგიური აზროვნება, და აზროვნების ფსიქოლოგიური მეთოდის გამოყენების უნარი ან უუნარობა ადამიანებში უზარმაზარ განსხვავებას ქმნის. მეთოდის საერთოდ არარსებობას ლოგიკური მეთოდი სჯობს, მაგრამ ის ძალზე შეზღუდულია. სასამართლო საქმეებში ის სასარგებლოა, მაგრამ ჭეშმარიტი გაგებისთვის არასაკმარისია. ლოგიკური აზროვნებისთვის ეზოთერიზმი შეუძლებელია, რადგან მისი დემონსტრირება ან ფორმულირება არ შეიძლება, სამაგიეროდ, ფსიქოლოგიური აზროვნებისთვის, რომელიც საგანთა და მოვლენათა ფსიქოლოგიურ ბუნებას ხედავს, ეზოთერიზმის იდეა მრავალი დაკვირვებადი ფაქტიდან გამომდინარეობს. ამიტომ ფსიქოლოგიურ მეთოდს ადამიანის ეზოთერიზმის იდეამდე და მისი არსებობის მტკიცებულებამდე (რა თქმა უნდა სუბიექტურ, მაგრამ მაინც მტკიცებულებამდე) მიყვანა შეუძლია. ამას კი, თავის მხრივ, შეუძლია ადამიანი ეზოთერული წარმოშობის სისტემების ან სწავლებების აუცილებლობის გაცნობიერებამდე მიიყვანოს. ის მას ასეთი სისტემების იდეების გაგების შესაძლებლობას აძლევს და მუშაობის სამი ხაზის აუცილებლობის გაცნობიერებამდე და მათ გარკვეულ გაგებამდე მიჰყავს.
 
თავდაპირველად ლოგიკურ და ფსიქოლოგიურ მეთოდებს შორის განსხვავება უნდა გავიგოთ და დავადგინოთ, როგორ მუშაობს ყოველი მათგანი.
 
ფსიქოლოგიური მეთოდის განსაზღვრება შეუძლებელია, მაგრამ მისი გამოყენების, მისი მუშაობის მაგალითები შეიძლება მოვიძიოთ. ჩვენ შეგვიძლია დავინახოთ, როგორ ხსნის ფსიქოლოგიური მეთოდი აზროვნების ახალ გზებს, მისი გამოყენებით რამდენი რამ ხდება გასაგები.
 
როდესაც ფსიქოლოგიური მეთოდის მეშვეობით გამოვიკვლევთ იმ სწავლებებს, რომლებიც თავიანთ ეზოთერულ წარმოშობას ამტკიცებს, შედეგად ეზოთერულად მიჩნეულ სწავლებათა თვისებებს მეტ-ნაკლებად გავიცნობთ, და ამ სისტემის შესახებ სწორად აზროვნებას და მისი პრინციპების პრაქტიკაში გამოყენებას შევძლებთ.
 
ფსიქოლოგიური მეთოდი ორი დაშვებით იწყება. პირველი: საგნებს შინაგანი აზრი გააჩნია. მეორე კი ასე ჟღერს: საგნები ერთმანეთთანაა დაკავშირებული, ისინი ცალკეულებად მხოლოდ გვეჩვენება. საგნები ერთმანეთზეა დამოკიდებული, გარკვეულ ურთიერთმიმართებაშია, ლოგიკური მეთოდი კი ყოველ მათგანს ცალკე აღებულს განიხილავს.
 
ანუ, ფსიქოლოგიური მეთოდი ყოველ საგანს შეისწავლის, პირველი, მისი შინაგანი არსის შესაბამისად და, მეორე, მსგავსებას განსხვავებულში პოულობს. ამ მეთოდის საფუძველს და სხვა მეთოდებისგან მის მთავარ განსხვავებას გონების ფარდობითობის გაცნობიერება წარმოადგენს - გამოყენებული გონების ტიპის და სახეობის გაგება და გაცნობიერება, რომ გონების ერთ მდგომარეობაში საგნების აღქმა ერთი სახით, მეორეში კი - სრულიად სხვაგვარად ხდება. ლოგიკური გონებისთვის ყველაფერი განსაზღვრული და ერთადერთია. მაგრამ ფსიქოლოგიური მეთოდი გვიჩვენებს, რომ ყოველი საგანი, ყოველი დასკვნა, ყოველი გადაწყვეტილება - მხოლოდ აზრობრივი ფორმა და უბრალოდ ჩვენი გონების მუშაობის შედეგია. იმისთვის, რომ საგანთა ფარდობითი ღირებულება იპოვოთ, განასხვავოთ და შეადაროთ და განსაზღვროთ, რა არის მეტი და რა ნაკლები, მხოლოდ სხვადასხვა გონების არსებობის შესაძლებლობის ამ გაცნობიერებით შეგიძლიათ დაიწყოთ. როდესაც, მაგალითად ახალი აღთქმის, უპანიშადების ან პითაგორასა ან პლატონის მიერ გამოთქმულ იდეებად მიჩნეულ ზოგიერთ იდეას სამეცნიერო იდეებს ან ფილოსოფიას ადარებთ, ხანდახან სხვადასხვა დონეზე გონებებს შორის განსხვავებების გაცნობიერება შეგიძლიათ.
 
მსურს გაიგოთ, რომ ჩვეულებრივი ცოდნის  გამოყენებითაც კი შეგიძლიათ იდეების ფარდობით ღირებულებამდე მიხვიდეთ და დაინახოთ საწყისი წერტილი, რაც გაცნობიერებაა იმისა, რომ ჩვენი ჩვეულებრივი გონება - არსებულ გონებათაგან ერთადერთი არაა.
 
შეეცადეთ, ფსიქოლოგიური მეთოდის მაგალითები იპოვოთ; თუ ამას ახლა ვერ ახერხებთ, მოგვიანებით უნდა სცადოთ ისეთი შემთხვევების მოძიება, როდესაც გაგების ახალი შესაძლებლობები მოგეცათ.
 
კითხვა: თქვენ გულისხმობთ, რო ადამიანი ფაქტების გარეგნული მსგავსებით არ ხელმძღვანელობს?
 
პასუხი: ეს ერთი ასპექტია. თუ შეგხვდათ, გეცოდინებათ, რომელია ფსიქოლოგიური მეთოდი, და რომელი არა.
 
კითხვა: ფსიქოლოგიური მეთოდი - ინტელექტუალური ცენტრის ინტელექტუალური ნაწილის გამოყენებაა?
 
პასუხი: არა, მთლად ასე არაა. რაც უფრო მეტ ცენტრს და ცენტრების ნაწილებს იყენებთ, მით უკეთესია ფსიქოლოგიური მეთოდი. ის ყველა იმ ძალის გამოყენებას ნიშნავს, რასაც ფლობთ. ლოგიკური მეთოდი ინტელექტუალური ცენტრის მხოლოდ მექანიკური ნაწილის გამოყენებას ნიშნავს.
 
კითხვა: ეზოთერული მეთოდი - მაღალი ცენტრების გამოყენებაა?
 
პასუხი: არა, ეს ამ სისტემის გამოყენებაა. თქვენ მაღალი ცენტრების გამოყენება არ ძალგიძთ, მაგრამ სისტემის გამოყენება შეგიძლიათ.
 
კითხვა: ფსიქოლოგიური აზროვნება მხოლოდ მაშინაა შესაძლებელი, როდესაც ყველა ჩვენი ფუნქცია სწორად მუშაობს?
 
პასუხი: ისეთებმა უნდა დავიწყოთ, როგორებიც ვართ. ვერ დაველოდებით, როდის შევიცვლებით, იმიტომ, რომ თუ დავიცდით, ვერასოდეს შევიცვლებით, მექანიკურად კი მხოლოდ უარესისკენ ვიცვლებით.
 
კითხვა: ფსიქოლოგიურად აზროვნების მცდელობისას, თავიდან რა უნდა შევისწავლოთ? ვგრძნობ, რომ ეს ჩემს შესაძლებლობებს აღემატება.
 
პასუხი: როდესაც ამბობთ, რომ ეს თქვენს შესაძლებლობებს აღემატება, თქვენ დასრულებულ პროცესზე ფიქრობთ. მე კი თავად პროცესზე, მუშაობის დასაწყისზე ვსაუბრობ. თუ ამბობთ, რომ ეს თქვენს ძალებს აღემატება, რომ არაფრის გაკეთება არ ძალგიძთ და ა.შ., რა თქმა უნდა არაფერი მოხდება. ეს სწორედ აბსოლუტური ცნებებით აზროვნების ჩვევაა.
 
კითხვა: როგორია ეზოთერიზმის ძირითადი ნიშნები?
 
პასუხი: რთულია ძირითად ნიშნებზე საუბარი, რადგან ეს დამოკიდებულია იმაზე, როგორ გესმით ეს სიტყვა. სიტყვა „ეზოთერული“ შინაგანს ნიშნავს. ეზოთერიზმი საკუთარ თავში კაცობრიობის შინაგანი წრის არსებობის იდეას მოიცავს. ალბათ გახსოვთ კაცობრიობის აღწერა - ის ოთხი წრისგან შედგება - შიდა წრისგან, რომელსაც ქმნის ეზოთერული, მეზოთერული და ეგზოთერული წრეები, და ასევე გარე წრისგან, რომელშიც ვცხოვრობთ. ეზოთერიზმის იდეა ცოდნის გადაცემას გულისხმობს; ის ადამიანთა ჯგუფის არსებობას მოიაზრებს, რომელსაც გარკვეული ცოდნა ეკუთვნის. ეს არა მისტიურად, არამედ უფრო გარკვეულად, კონკრეტულად უნდა გავიგოთ. გარე და შიდა წრეებს შორის ძალზე ბევრი განსხვავება არსებობს. მაგალითად, ძალზე ბევრი რამ, რომელთა პოვნა ან შექმნა გვსურს, მხოლოდ შიდა წრეში არსებობს. დადებითი ემოციები, ადამიანთა ურთიერთგაგება, ცოდნის გარკვეული სახეობა - შიდა წრეს მიეკუთვნება. ვფიქრობ, შიდა, ანუ ეზოთერული, წრის იდეის გასაგებად ეს საკმარისია.
 
კითხვა: რამდენადაც გავიგე, ეზოთერული ცოდნის მთავარი ნიშანი ისაა, რომ ის ფარულია, და ადამიანს მისი მოძიება ფაქტობრივად არ ძალუძს. მაშ, როგორ ამოვიცნოთ ეზოთერული ცოდნა ან ეზოთერული სკოლა?
 
პასუხი: ჩვენ ვსწავლობთ სისტემას, რომელიც, როგორც ივარაუდება, ეზოთერულია, ამიტომ მისი მეშვეობით შეგვიძლია ჩვენთვის საჭირო ამოვიცნოთ. თუმცაღა ეზოთერული ცოდნა ფარულია, მისი პოვნა შესაძლებელია. ის აბსოლუტურად ფარული არაა - იმგვარად, რომ ვერავინ იპოვოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში მას აზრი არ ექნებოდა. ეს მისი მიზნების საწინააღმდეგო იქნებოდა და მისი არსებობის შედეგებს დააზიანებდა. ცოდნის ფარულობის მთელი აზრი მისი პოვნის შესაძლებლობაშია, მაგრამ მისი ამოცნობაც ძალზე მნიშვნელოვანია. როდესაც ამ იდეების მეშვეობით ერთმანეთს ვადარებთ ჩვეულებრივი ინტელექტუალური გზით თუ რისი პოვნა შეიძლება და რისი არ შეიძლება, შემდეგ კი ამას სისტემას ვადარებთ, საკმაო სიზუსტით შეგვიძლია შემხვედრი ცოდნის დონის განსაზღვრა.
 
თუ ისტორიას ცალკეული მოვლენების სერიად აღვიქვამთ, ეზოთერიზმის მტკიცებულებებს ვერ ვიპოვით. ერთი მეორეს მიყვება, ზედაპირულად, რაიმე ხილული კავშირის გარეშე. მაგრამ თუ ვიცით, რომ ყველაფერი ურთიერთკავშირშია, და ამ კავშირებს ვეძებთ, მათ ზედაპირს ამოფარებულს აღმოვაჩენთ. მაგალითად, ბევრი დიდი ისტორიული ცვლილება თითქოსდა ჰაერიდან განხორციელდა: მათ არაფერი უძღოდა წინ, არანაირი წყარო არ ყოფილა. ძველი საბერძნეთის ისტორიაში არაფერია ზედაპირზე, რაც ახსნიდა ჩვენს ერამდე მეშვიდე საუკუნეში მომხდარ მოვლენას[1]. მერვე და მეცხრე საუკუნეებში არაფერი მომხდარა ისეთი, რაც ამ მოვლენას გამოიწვევდა; განვითარების სწორი ხაზი არ არსებობს.
 
ზუსტად ასევე ბერძნული ხელოვნება, თითქოს, არაფრისგან წარმოიშვა. მას ისტორია არ გააჩნია, ის უცებ გაჩნდა.
 
წინაისტორიულ კულტურაშიც ასეა - ანუ ყველაფერში, რაც ათი ათასი წლის წინ იყო, - არაფერია ზედაპირზე, რაც ახსნიდა, მაგალითად, დიდ სფინქსს. ის უფრო დიდია არსით და მაღალია დონით, და, ასე ვთქვათ, უფრო ჭკვიანია (თუმცა ეს მთლად სწორი სიტყვა არაა), ვიდრე ის, რასაც აქამდე ვიცნობდით. ვინ გააკეთა? რატომ აღმოჩნდა ხელოვნების ასეთი ნიმუშები უდაბნოში?
შემდეგ, ავიღოთ ლიტერატურა, განსაკუთრებით აღმოსავლეთის ლიტერატურა. აქ ვხვდებით დიდებულ ინდურ პოემებს და ახალ აღთქმას, რომლებიც უფრო მაღალი დონისაა, ვიდრე სხვა დანარჩენი, რაც ჩვენთვისაა ცნობილი. მათი მსგავსი არაფერია, ვერაფერი ჩვეულებრივი მათ ვერ ახსნის - ისინი უნიკალურია. თუ მათ ცალკე განვიხილავთ და დავუშვებთ, რომ მათ შინაგანი აზრი არ გააჩნიათ, მათი ახსნა შეუძლებელი გახდება. მაგრამ თუ ფსიქოლოგიურ მეთოდს გამოვიყენებთ, კავშირს აღმოვაჩენთ.
 
შეეცადეთ, ეზოთერიზმზე დაფიქრდეთ: რა სახითაა შესაძლებელი, რა ფორმით შეუძლია არსებობა, და რა ფორმით - არა. შეგიძლიათ წაიკითხოთ აღმოსავლეთში და ტიბეტში საიდუმლო საზოგადოებების, საიდუმლო ბიბლიოთეკების არსებობის, ადამიანთა ჯგუფების შესახებ, რომლებიც ფარულ ადგილებში ცხოვრობდნენ და უძველეს ცოდნას ინახავდნენ. მაგრამ ეს უხეში აზროვნებაა. არაფერია შეუძლებელი იდეაში, რომ ადამიანთა ასეთი ჯგუფები არსებობენ. მაგრამ ეზოთერიზმის იდეა ბევრად უფრო დახვეწილია. მას საიდუმლო საზოგადოებები არ სჭირდება. საიდუმლო ორგანიზაციათა იდეა - აზროვნების გამარტივებული ფორმაა. სრულიად შესაძლებელია, რომ აქ, დედამიწაზე, არსებობენ ადამიანები, რომლებიც გაცილებით დიდ ცოდნას ფლობენ, ვიდრე ჩვენ, მაგრამ თუ ეს ცოდნა მათ აქვთ, საიდუმლო ორგანიზაციები არ სჭირდებათ. მათ მთებში ცხოვრება არ სჭირდებათ, შეუძლიათ ყველგან იცხოვრონ.
 
კითხვა: აუცილებელია თუ არა რომელიმე ეზოთერული სწავლების ცოდნა იმისთვის, რომ ეზოთერული იდეების არსებობა ამოვიცნოთ?
 
პასუხი: არა, ეზოთერულ იდეებს ფსიქოლოგიური მეთოდის მეშვეობით ამოიცნობთ. მხოლოდ ფსიქოლოგიური მეთოდით აღმოაჩენთ მეტს იმ სისტემაში, რომელიც იცით.
კითხვა: ფსიქოლოგიური მეთოდის გამოსაყენებლად რა უნდა ვიცოდეთ აუცილებლად?
პასუხი: ფსიქოლოგიური მეთოდი რაიმე სპეციალურ ცოდნას არ საჭიროებს. აუცილებელია აზროვნება, მაგრამ არა ჩვეულებრივი ვიწრო აზროვნება. ლოგიკური აზროვნება ვიწროა; ფსიქოლოგიური გაცილებით ფართოა - ის არა ორს, არამედ, შესაძლოა, ხუთ საგანს ადარებს. ლოგიკური აზროვნება ყოველთვის ორი - ჭეშმარიტი და მცდარი - ცნებით ოპერირებს. ფსიქოლოგიური მეთოდისთვის ეს აუცილებლად ასე არაა - ერთიც და მეორეც შეიძლება მცდარი, ან პირიქით, ორივე სწორი იყოს.
 
ფსიქოლოგიური მეთოდის მაგალითს მოგიყვანთ.
 
1915 წელს სანკტ-პეტერბურგში სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის შესახებ საჯარო ლექციას ვკითხულობდი. ვცდილობდი, სიკვდილის შემდეგ სიცოცხლის შესახებ ყველა არსებული (პოზიტივისტური; სიკვდილის, როგორც გაქრობის სამეცნიერო იდეა; რელიგიური წარმოდგენა, დაკავშირებული უკვდავი სულის, სამოთხის, როგორც ჯილდოს და ჯოჯოხეთის, როგორც სასჯელის იდეასთან; არსებობის გაგრძელების იდეის სპირიტუალური გაგება; გარდასახვის თეოსოფიური იდეა; დაბრუნების ბუდისტური იდეა და მრავალი სხვა) იდეისთვის ერთად მომეყარა თავი. საინტერესოა ის, რომ ყველა სწორია - ისინი წინააღმდეგობრივად მხოლოდ გამოიყურება. ლოგიკურად ისინი ერთიმეორეს ეწინააღმდეგება, მაგრამ ფსიქოლოგიური მეთოდის თვალთახედვით ერთმანეთს ავსებს.
 
საილუსტრაციოდ ასეთი კითხვა დავსვი: როგორ შეიძლება ყველა ეს წარმოდგენა სწორი იყოს, როდესაც ეგზომ განსხვავებულად გამოიყურება? იმიტომ, რომ არსებობს კანონი, რომელიც არ გვესმის. ადამიანის გონებას აბსოლუტურად მცდარის გამოგონება არ ძალუძს. თავისუფლად მომუშავე ნორმალური გონება, რომელიც რომელიმე წინასწარდადგენილ ჭეშმარიტებასთან არ არის მიბმული, გარკვეულ ჭეშმარიტებამდე ყოველთვის მიდის. სრული ტყუილის გამოგონება მხოლოდ ავადმყოფ გონებას ან შებოჭილ გონებას შეუძლია.
 
კითხვა: საჭიროა თუ არა სხვა ეზოთერული სწავლების ცოდნა და კავშირის პოვნა?
 
პასუხი: ამ სისტემის ადგილის მოსაძებნად ზოგადი ცოდნა საკმარისია. შედარებისთვის და კავშირების საპოვნელად კი თქვენი ცოდნა არაა საკმარისი. როდესაც ამ სისტემაზე ფიქრობთ და რამეს კითხულობთ, რაც მის შესახებ გახსენებთ, თქვენ ერთ ან ორ იდეას განიხილავთ - ყველაფერს ერთმანეთს არ ადარებთ. ნაწილები ყოველთვის შეიძლება ანალოგიური იყოს, მაგრამ ასეთი შედარება სასარგებლო მხოლოდ მაშინ იქნება, როდესაც ნაწილების უკან მთელის დანახვას შეძლებთ, - და აღმოაჩენთ, რომ ამ ორ ნაწილს არაფერი აქვს საერთო, რადგან იმისთვის, რომ მსგავსები იყვნენ, ყველაფერი მსგავსი უნდა იყოს. დავუშვათ, რომელიმე პუნქტი ერთ სისტემაში ჰგავს მეორე სისტემის რომელიმე პუნქტს, მაგრამ ამ პუნქტებს გარს აკრავს სხვა თხუთმეტი პუნქტი, რომელთაც არაფერი მსგავსება არ გააჩნიათ - ამის გამო სისტემები არსობრივად სხვადასხვაა. ჩვენ ჯერჯერობით ამის გაკეთება არ შეგვიძლია; ჩვეულებრივი აზროვნებით ნაწილის მთელთან მიმართების აღმოჩენას ჩვეული არ ვართ. მიგვაჩნია, რომ ნაწილების შედარება შესაძლებელია, რომ ისინი შეიძლება სწორი ან მცდარი იყოს მთელთან მიმართების გარეშე.
 
კითხვა: მაგრამ თუ ფილოსოფიის ორ სისტემას იპოვით, რომელთაც ერთმანეთის მსგავსი პუნქტები ან უმაღლესი წერტილები აქვთ?
 
პასუხი: საიდან იცით, რომ ისინი ერთმანეთს გვანან? თქვენ მხოლოდ სიტყვები იცით, მაგრამ მათ უკან რა დგას, არ იცით. სიტყვები საზრისის გარანტია არ არის. აი რატომაა რეკომენდებული დიდი ხნის განმავლობაში არ ეცადოთ პარალელების მოძებნა, აი, რატომ მოითხოვება ამ სისტემის ცალკე შესწავლა. მოგვიანებით, როდესაც მეტს გაიგებთ, შეგიძლიათ პარალელების მოძებნა სცადოთ.
 
კითხვა: არსებობს თუ არა გარანტია, რომ ამ სისტემას მისი წარმოშობის დროიდან არავითარი ახალი იდეა არ დამატებია?
 
პასუხი: ეს სრულიად ნათელია. თუ პრინციპები შენარჩუნებულია, ეს მცდარ იდეებს გამორიცხავს. მაფორმირებელ იდეებს ეზოთერულ იდეებთან ერთად არსებობა არ ძალუძთ.
 
კითხვა: რა ზომები უნდა მივიღოთ, რომ იდეები გარანტირებულად შეურყვნელი დარჩეს?
 
პასუხი: იდეები მაშინ მახინჯდება, როდესაც ადამიანები საკუთარ ახსნას და თეორიებს იგონებენ; მაგრამ ვიდრე გულწრფელად მუშაობენ და ყველაფრის, რაც მათ გონებაში ხვდება, შემოწმებას და პრინციპებისა და წესების მიხედვით მუშაობას ცდილობენ, დამახინჯება სავალდებულო სულაც არაა. სკოლის მუშაობის ორგანიზაციაში დამახინჯების საწინააღმდეგოდ ყველა ხერხი იხმარება, და თუ ის მაინც ხდება, მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამიანებს ავიწყდებათ ეს უსაფრთხოების ზომები. დამახინჯება - როგორც წესი, მაფორმირებელი ცენტრის გავლენაა, რადგან როდესაც ადამიანები მაფორმირებელი ცენტრით მუშაობას იწყებენ და მათ არავინ უსწორებს, არ არსებობს ისეთი იდეა, რომლის დამახინჯებაც ოცდაოთხ საათში არ იყოს შესაძლებელი.
 
კითხვა: თუ დამახინჯების ასეთი მასშტაბი გაქვთ მხედველობაში, ეს ნიშნავს, რომ მე, რა თქმა უნდა, იდეებს საკუთარი თავისთვის ვამახინჯებ.
 
პასუხი: ასეთ დამახინჯებას მნიშვნელობა არ აქვს - თქვენ მისი გამოსწორების შანსი გაქვთ. თავდაპირველად, იდეების სრულად მოგროვებამდე, მათ ყველა ამახინჯებს, მაგრამ ერთი ნაწილის გაგებით სხვა ნაწილის გაგების გამოსწორება ხდება. თქვენ არ შეგიძლიათ გესმოდეთ ყველაფერი და არ გესმოდეთ ნაწილები, და თუ სწორად ფიქრობთ მთელზე, ე.ი. ყოველი ნაწილი გესმით. ამას გარდა, თქვენი შეკითხვები აჩვენებს, სწორად ფიქრობთ თუ არა, და თუ არასწორად ფიქრობთ, მისი გასწორება შესაძლებელია.
 
კითხვა: სხვადასხვა ადამიანებს განსხვავებული რამ სურთ. როგორ უნდა გვესმოდეს სკოლაში მუშაობის მნიშვნელობა?
 
პასუხი: სკოლაში მუშაობა სხვადასხვა ნაწილისგან შედგება - და ყოველი მათგანი გამოღვიძებაში დახმარებისთვისაა მოწოდებული. ყველა ადამიანს საკუთარი მიზანი უნდა გააჩნდეს. თუ ინდივიდუალური მიზნები სკოლის მიზნებს ესადაგება, ადამიანები სკოლაში მუშაობენ. თუ არ ესადაგება, ისინი სკოლას ტოვებენ.
 
თქვენ შეგიძლიათ ცოდნის შეძენის იდეით დაიწყოთ. თუ ახალ იდეებს იპოვით, მათაც შეაფასებთ. სიტყვა „მუშაობა“ ხშირად უალტერნატივოდ გამოიყენება.
 
კითხვა: მაგრამ თავად იყენებთ მას!
 
პასუხი: მე სწორედ მუშაობასვგულისხმობ. მინდა გიჩვენოთ, რომ თქვენთვის ერთადერთი გზა - ფსიქოლოგიური მეთოდის, ეზოთერიზმის იდეის, მისი არსებობის მტკიცებულების გაგებაა; და სისტემის გარკვეული გაგება, წვდომა უნდა გაგაჩნდეთ. ამის შემდეგ მუშაობის დაწყებას შეძლებთ. სისტემა - ცოცხალი არსებაა, ორგანული არსებაა, რომელიც იზრდება და ახალ ჰორიზონტებს ხსნის.
 
იცით რა, ჩვენ განსაკუთრებულ დროში ვცხოვრობთ, და ეს მუშაობა ძალზე მნიშვნელოვანია იმიტომ, რომ სხვა დანარჩენთან ერთად, ის საშუალებას გვაძლევს საღ გონებაზე დავრჩეთ - ან დავუბრუნდეთ მას. რაც უფრო შორს მივდივართ, რაც უფრო ინტენსიურად ვსაუბრობთ იდეებზე, მით მეტად ვართ მიდრეკილი მხედველობიდან დავკარგოთ მთლიანის აზრი. ჩვენ ამ იდეებს ვიღებთ, როგორც თავისთავად ნაგულისხმევს, მათზე ვსაუბრობთ, ამ სწავლებიდან რაღაცის მიღება გვსურს, მაგრამ არ ვფიქრობთ იმის შესახებ, რატომ მოგვეცა ამ იდეების ქონის და მათზე საუბრის შესაძლებლობა.
 
თავად სწავლება, სწავლების გარკვეული სახეობები, იდეების გარკვეული სახეობები ადამიანებისთვის ხელმისაწვდომი მხოლოდ ზოგიერთ მომენტებში, ძალზე რთულ პერიოდებში ხდება. ეს არაა უბრალოდ ჩვეულებრივი იდეები, რომელთა მიღება ნებისმიერ დროსა და ნებისმიერ მომენტში შეგიძლიათ. სრულიად საპირისპიროდ, თავად ფაქტი, რომ ამ იდეებს ვფლობთ, ამბობს, რომ დრო ახლა ძალზე რთულია. ბევრად იოლი იქნებოდა ამ იდეებთან მუშაობა, ვთქვათ, ოცდაათი ან ორმოცი წლის წინ, მაგრამ რეალურად ერთი მეორეზეა დამოკიდებული, რადგან დრო რომ ასეთი რთული არ ყოფილიყო, ჩვენ ეს იდეები არც გვექნებოდა.
 
ამიტომ, თუ ეს გვახსოვს, თუნდაც ერთი ასეთი გაცნობიერება თავისთავად მიგვიყვანდა სწორ დამოკიდებულებასთან. ის ყოველთვის შეგვახსენებს, რომ ეს იდეები სერიოზულად უნდა მივიღოთ, რომ მათში არაფრის მიღება არ შეიძლება ჩვეულებრივი სიმპათიის და ანტიპათიის თვალთახედვით, სწორზე და მცდარზე სტანდარტული შეხედულებით. ამჟამად შეუძლებელია წინასწარმეტყველება, რას მოიტანს მომავალი, ამიტომ იდეებისა და სისტემის მიმართ განსაკუთრებული მადლიერება და პატივისცემა უნდა გაგვაჩნდეს და ვეცადოთ გავაკეთოთ არა მხოლოდ ის, რაც სწორია რომელიღაც ცალკეულ მომენტში, პირადად, ინდივიდუალურად, არამედ ის, რაც სწორია მთლიანთან დაკავშირებით; არ უნდა ვიფიქროთ მხოლოდ პირად მიზანზე, არამედ მუშაობასთან დაკავშირებულ მთელ ტრადიციაზე.
 
და, რა თქმა უნდა, პირველ რიგში აუცილებელია ერთობა, რადგან თავად მუშაობის საჭიროებების დაკმაყოფილება მხოლოდ მაშინაა შესაძლებელი, როდესაც ჩვენ ყველანი მზად ვართ, ერთი გზით ვიაროთ. თუ აზრთა სხვადასხვაობაა და ერთი ფიქრობს, რომ მარჯვნივ წასვლა აჯობებს, მეორეს კი მარცხნივ გადახვევა სურს, არავინ არაფერს სწორად არ გააკეთებს, რადგან მიმართულება საერთოდ არ იარსებებს. თუ ერთი ადამიანი ერთს ფიქრობს, მეორე კი მეორეს, ორივე შემცდარი იქნება - და არა ისე, რომ ერთი სწორი იყოს, მეორე კი არასწორი. მოქმედებები დაკავშირებული უნდა იყოს, შეთანხმებული უნდა იყოს ერთმანეთთან. არ არსებობს ისეთი წესი, რომ ყველა ყველაფერში ეთანხმებოდეს ერთმანეთს და გონებაში ყველაფერი ესმოდეს, მაგრამ მოქმედებებში სხვაობა არ უნდა იყოს.
 
გარემოებები ჩვენს ხელთ არაა, ისინი შეიძლება შეიცვალოს, ამა თუ იმ მხარეს წარიმართოს. მაგრამ სკოლის მუშაობის იმიტაციის პრინციპი იმაში მდგომარეობს, რომ მოქმედებებთან დაკავშირებით აზრთა სხვადასხვაობა არ უნდა იყოს, რადგან წინააღმდეგ შემთხვევაში მუშაობას ვერ შევძლებთ. მხოლოდ იმის ჩვენება მსურს, რომ, როდესაც საქმე გაქვთ სისტემის პრინციპებთან და მუშაობის ორგანიზაციასთან, არასდროს არ უნდა დაგვავიწყდეს: საქმე გვაქვს რაღაც ძალზე მნიშვნელოვანთან, და არანაკლებ მნიშვნელოვანიც არსებობს - ის, რაც ჩვენს წინააღმდეგაა. თუ ეს გვემახსოვრება, სწორ გზას ვიპოვით. თუ დაგვავიწყდება, მუშაობიდან არაფერი გამოვა.
 
კითხვა: რას გულისხმობთ სკოლის მუშაობის იმიტაციაში?
 
პასუხი: ეს სიტყვა არა გარეგანი მეთოდების იმიტაციის, არამედ შინაგანი იმიტაციის აზრით გამოვიყენე, რომლის პოვნა მხოლოდ გარკვეული ორგანიზაციის საფუძველზეა შესაძლებელი.
ადამიანები ამ მუშაობაში უნდა გაერთიანდნენ. რაც უფრო მეტად გავერთიანდებით, მით მეტ წინააღმდეგობას გავუწევთ ყოველგვარ არახელსაყრელ გავლენებს, მით უფრო უკეთ მოვახერხებთ მათგან გათავისუფლებას, რადგან ჩვენ, ასე ვთქვათ, სხვადასხვაგვარი ენერგიით სავსე დიდი აკუმულატორის ცენტრში აღმოვჩნდებით. როდესაც დახშულები ვართ, ენერგიას ამ დიდი აკუმულატორიდან ვიღებთ; როდესაც საცერივით ვართ დაცხრილული, ენერგიას ვერ ვინარჩუნებთ.
 
ერთი იდეა უნდა აგიხსნათ. ამქვეყნად ყველაფერი მატერიალური და შეზღუდულია, განსხვავება მხოლოდ თავად მატერიალურობაშია. უდაბნოში ქვიშის შეზღუდული რაოდენობაა და ოკეანეში წყლის. ცოდნაც მატერიალურია და ამიტომ შეზღუდულია. ძალზე სასარგებლოა გვახსოვდეს, რომ ყოფიერების შესაცვლელად საჭირო ცოდნაც ძალზე შეზღუდული რაოდენობით არსებობს. ცოდნა - ნივთიერებაა. გარკვეულ პერიოდში - მაგალითად ასი წლის განმავლობაში - კაცობრიობას გარკვეული რაოდენობის ცოდნა აქვს, რომლის გამოყენებაც შეუძლია. თუ ძალზე ბევრს სურს ეს ცოდნა, მათ იმდენად მცირე რაოდენობის ცოდნა ექნებათ, რომ ვერაფერში გამოიყენებენ მას. მაგრამ რამდენადაც საკმაოდ ცოტას სურს მისი მიღება, ამიტომ ისინი, ვისაც ეს სურს, იღებენ კიდეც მას.
 
კითხვა: ცოდნის შესახებ ეს იდეა არ მესმის. განა ცოდნა - ცნობიერება არაა?
 
პასუხი: არა, ცნობიერება - სულ სხვა რამაა. თუმცა თქვენი ვარაუდი სწორია იმ შემთხვევაში, რომ ცნობიერების უმაღლესი დონე მოიცავს ცოდნას. ის ყველა ცოდნას არ მოიცავს, არამედ იმას, რასაც უკვე ფლობთ. ცნობიერების მდგომარეობაში თქვენ რაც იცით, ყველაფერი ერთდროულად იცით. ამ აზრით შეგიძლიათ თქვათ, რომ ცნობიერება ცოდნაა, თუმცა თავისთავად ცნობიერებას არ შეუძლია მეტი ცოდნის მოცემა, თუმცა ამ საკითხს შეიძლება სხვადასხვა კუთხიდან შევხედოთ.
 
 რაც შეეხება უდიდესი (უმაღლესი, ან ეზოთერული) ცოდნის იდეას, პირველ რიგში უნდა გავიგოთ, რომ მთელი ჩვენი ჩვეულებრივი ცოდნა, სამეცნიეროს ჩათვლით, ესაა ყოველთვის ჩვეულებრივი გონებით შეძენილი ცოდნა. სამეცნიერო კვლევის ყველა მეთოდი - ჩვეულებრივი გონების მუშაობაა. მაგრამ სხვა ცოდნაც არსებობს, რომელსაც მაღალი ანუ უფრო განვითარებული გონება იძენს, და ეს ცოდნა ჩვეულებრივისგან განსხვავდება, რადგან ჩვეულებრივი გონების მიერ შეძენილი ცოდნა ყოველთვის შემოსაზღვრულია კვლევის მეთოდებით, მხედველობით და სმენით, რადგან საბოლოოდ ყველაზე რთული ინსტრუმენტები, რომლებიც სამეცნიერო კვლევებში შეიძლება გამოიყენებოდეს, მხედველობით და სმენით უნდა შემოწმდეს. ეს ცოდნა ძალზე ვიწროა, ის მთელის გაგებაზე არაა დაფუძნებული, მაშინ როდესაც უდიდესი ცოდნა უფრო განვითარებული გონებით მთელის გაგებას ეფუძნება. ამრიგად, ცოდნის სხვადასხვა დონეები არსებობს, რომლებიც იმდენად განსხვავებულია, რომ მათი შედარებაც კი შეუძლებელია. თუ გამრავლების ტაბულას სწავლობთ, ცოდნის ეს სახეობა რაოდენობაში შეზღუდული არაა, მას არავის ართმევთ. თუმცა, სინამდვილეში, არც ეზოთერული ცოდნის შემთხვევაში ართმევთ მას სხვას, მაგრამ ასე იმიტომ ხდება, რომ ძალზე ცოტა ადამიანს სურს მისი მიღება.
 
ცოდნის მატერიალურობის შესახებ იდეის მიღება თავიდან რთულია, მაგრამ თუ დაუფიქრდებით, შესაძლოა თანდათან ჩაწვდეთ მას. მოდით, ასე განვიხილოთ: ცოდნა შეიძლება სხვადასხვა - ძალზე განზავებულ, ან უფრო კონცენტრირებულ ხსნარებში არსებობდეს. როდესაც ცოდნაზე ვსაუბრობ, უფრო კონცენტრირებულ ხსნარს ვგულისხმობ, რომლის რაოდენობა ძალზე შეზღუდულია. ჩვენ მიგვაჩნია, რომ თუ რაღაც არ ვიცით, იმიტომ, რომ არ ვიცით, სად ვისწავლოთ. არ გვესმის, რაოდენ ბევრი რამ არსებობს, რაც არ შეგვიძლია ვიცოდეთ. ამიტომ გვიჭირს გაგება, რომ ცოდნა მატერიალურია და რა განაგებს მის გადანაწილებას. ზუსტად ისევე, როგორც სხეულში - აკუმულატორები, ცხოვრებაში ცოდნის აკუმულატორები არსებობს. ისტორიის განსაზღვრულ პერიოდებში ის იქ აკუმულირდა, და იქვე ინახება. თუ ასეთ აკუმულატორს იპოვით, ცოდნას მიიღებთ. რას წარმოადგენს ეს აკუმულატორები? ესაა სკოლები, ძველი სკოლებიც კი, რომლებიც უკვე აღარ არსებობს. ადამიანს განვითარება არ ძალუძს, თუ ამ აკუმულატორს არ მიუერთდა, მაგრამ თუ ამას განახორციელებს, ის მათგან ენერგიას მიიღებს, რეალურ ენერგიას, ისეთს, როგორსაც ცენტრები იღებენ. №1, 2 და 3 ადამიანი მხოლოდ უხეშ ენერგიას მიიღებს; ენერგია, რომელიც №5 ადამიანს შეუძლია მიიღოს, გაცილებით ნატიფია. როდესაც ვამბობთ, რომ ცოდნა შეზღუდულია, ეს სწორედ ასეთ აკუმულატრებში არსებულ ენერგიას ეხება.
 
კითხვა: აქვს თუ არა ამ ცოდნას ფორმა და წონა?
 
პასუხი: ფორმა არაა აუცილებელი, წონა კი გააჩნია, ოღონდ არა ჩვეულებრივი, არამედ სიმკვრივის გაგებით. ჩვეულებრივ ენაში ზოგიერთ სიტყვასაც გააჩნია წონა, მაშინ, როდესაც სხვა სიტყვებს არანაირი წონა არ აქვს.
 
კითხვა: როგორ ვიმუშაოთ, ეს აკუმულატორი რომ ვიპოვოთ? ეს მხოლოდ სკოლებს ეხება, თუ ჩვენშიც არის რამე?
 
პასუხი: ეს რომ შეძლოთ, უბრალოდ შეისწავლეთ ის, რის შესწავლაც შეგიძლიათ. ეს თქვენც გეხებათ, და სკოლებსაც.
 
კითხვა: აქვს თუ არა დიდი ცოდნის მქონე ადამიანს გარკვეული პასუხისმგებლობა იმ ადამიანის წინაშე, რომელსაც ნაკლები ცოდნა გააჩნია? ვგულისხმობ ადამიანს ეზოთერული ცოდნით.
პასუხი: ეზოთერული ცოდნა სკოლას მოიაზრებს, ამიტომ ადამიანი ეზოთერული ცოდნით - სკოლიდან მოსული ან მასში მყოფი ადამიანია. მას პასუხისმგებლობა სკოლის მიმართ გააჩნია. როდესაც ადამიანი სკოლის ცოდნას ეუფლება, მას პასუხისმგებლობაც უჩნდება. მაგრამ ამ საკითხის ზოგადად განხილვა შეუძლებელია, რადგან ბევრი პირობა შეიძლება არსებობდეს, რომლის შესახებ არაფერი ვიცით. მაგალითად, ზოგიერთი ცოდნა მხოლოდ გარკვეული პირობებით ეძლევა ადამიანს.
 
კითხვა: რამდენად წვრილი ძაფით ვყოფილვართ ეზოთერულ ცოდნასთან დაკავშირებული, თუ ეს მხოლოდ თქვენს მიერ მის გადმოცემაზეა დამოკიდებული.
 
პასუხი: აუცილებლად უნდა გესმოდეთ, რომ ეზოთერულ ცოდნასთან კავშირი ერთ ადამიანზე დამოკიდებული ვერ იქნება. წარმოიდგინეთ, რომ იცნობთ ადამიანს, რომელიც ეზოთერულ სკოლასთანაა დაკავშირებული, მაგრამ მისი იდეების არ გესმით. ასეთ შემთხვევაში თქვენი კავშირი ეზოთერულ სკოლასთან არ არსებობს, და თუ ეს ადამიანი გარდაიცვლება, ასეთი კავშირის ყოველგვარი შესაძლებლობა გაქრება. ახლა წარმოიდგინეთ, რომ მის სიცოცხლეში მის იდეებს ჩაწვდით, ეს ნიშნავს, რომ თქვენკავშირში ხართ, და თუ ის გარდაიცვლება, კავშირი რჩება. ამრიგად, ეზოთერულ წრეებთან კავშირში ყოფნა მხოლოდ იდეებითაა შესაძლებელი და არა ადამიანებით.
 
კითხვა: შეუძლიათ თუ არა სისტემაში მყოფ ადამიანებს, ჰქონდეთ ცხოვრებისეულ მოვლენებზე რაიმენაირი გავლენა?
 
პასუხი: თქვენ როგორ გგონიათ? რანაირად?
 
კითხვა: არ ვიცი, ამას როგორ განახორციელებდნენ, გარდა იმისა, რომ დაეხმარონ ცალკეულ ადამიანებს, გახდნენ უფრო ცნობიერნი.
 
პასუხი: თითოეულ ადამიანს? როგორ მოახერხებთ მათ უფრო ცნობიერად ქცევას, თუ თავად არ სურთ ეს? ეს ტიპიური მაგალითია იმისა, თუ როგორ ვფიქრობთ. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ პრაქტიკულ კითხვებს ვსვამთ. თუ ადამიანი კითხვას სვამს, ის გამოყენების შესაძლებლობას უნდა ხედავდეს. დავუშვათ, რომ ადამიანებს მოვლენებზე ზემოქმედება შეუძლიათ, - მათ ამისთვის გარკვეული ენერგია უნდა დახარჯონ. მაგრამ თქვენ არ იცით, რა რაოდენობის ენერგია უნდა დაიხარჯოს, რომ დინების საწინააღმდეგოდ თუნდაც სულ მცირე ეფექტი მიიღოთ. ძალზე ცუდ დროში ვცხოვრობთ, ძალიან უსიამოვნო მოვლენები ხდება. დიდ სკალაზე ერთი ტიპიური მოვლენის შესაჩერებლად მზის სისტემის მთელი ენერგიაა საჭირო. შეგიძლიათ კი მისი მართვა? და მეორე: იცით კი, რა არის უკეთესი? როგორ შეგიძლიათ დარწმუნებული იყოთ ამაში? ახლა არ ვლაპარაკობ იმის შესახებ, შესაძლებელია თუ არა ეს, შესაძლებელი რომ ყოფილიყო, გაქვთ კი ენერგია, და იცით კი, რა არის უკეთესი? ჩვენ ვართ №1, 2 და 3 ადამიანები - როგორ შეიძლება ვიცოდეთ, რა არის სწორი? ჩვენ ახლახანს დავიწყეთ სისტემის შესწავლა, რომელიც, სავარაუდოდ, ადამიანს უმაღლეს საფეხურზე აიყვანს. ეს ძალზე სასარგებლო მასალაა განსჯისთვის.
 
კითხვა: და მაინც, ვერ ველევი იდეას, რომ სასარგებლო ვართ გარკვეული სახის ცნობიერი მუშაობისთვის, რომელიც საზოგადო უგნურების წინააღმდეგაა მიმართული.
 
პასუხი: მაგრამ ეს წარმოსახვაა! პირველ რიგში, სასარგებლო საკუთარი თავისთვის უნდა ვიყოთ. როგორ ვიქნებით სასარგებლო უფრო მნიშვნელოვანი სახის მუშაობისთვის, თუ საკუთარ მუშაობას არ ვარგივართ? თავდაპირველად უნდა ვისწავლოთ, საკუთარი მუშაობისთვის როგორ ვიყოთ სასარგებლო, შემდეგ კი უფრო მნიშვნელოვანი სამუშაოსთვისაც სასარგებლო გავხდებით. ამას გარდა, რას ნიშნავს, იყო სასარგებლო? გახსოვთ მუშაობის მესამე ხაზი? ადამიანს იმაზე მეტის გაკეთება არ ძალუძს, ვიდრე შეუძლია; არსებობს სხვადასხვა გარემოებები, უნარები და პირობები, ამიტომ იდეის „იყო სასარგებლო“ ვალდებულებად მიჩნევა არ შეიძლება. მაგრამ მასზე ფიქრი და გაჩენილი შესაძლებლობების გამოყენებაა საჭირო. თუმცა, წესად უნდა დავადგინოთ, რომ არაფერი მოვიმოქმედოთ მუშაობის ინტერესების საწინააღმდეგოდ. ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ყოველ მათგანს ნებისმიერ მომენტში დახმარება მართლა შეუძლია, ამას არც ელის და არც ითხოვს არავინ. მაგრამ ყველა მზად უნდა იყოს იმისთვის, რომ ხელსაყრელი შემთხვევისას გააკეთოს ის, რაც შეუძლია და რის საშუალებასაც გარემოებები აძლევს, და, რა თქმა უნდა, მუშაობის მესამე ხაზის წინააღმდეგარაფრის გაკეთება არ შეიძლება, რადგან ადამიანს მისთვის საზიანო მრავალი ქმედების განხორციელება შეუძლია.
თავიდან, როდესაც A, B და C გავლენებზე ვსაუბრობდით, ზუსტად არ განგვისაზღვრია, რას წარმოადგენს ისინი, უბრალოდ განვიხილეთ, როგორც გავლენები. ახლა უნდა შევეცადოთ, ეს გავლენები კლასებად დავყოთ, და ამ კვლევის პრაქტიკული მხარე იქნება ის, თუ როგორ ვმართოთ ეს გავლენები, როგორ მივიღოთ ზოგიერთი გავლენა, და ავისხლიტოთ ის გავლენები, რომელთა მიღება არ გვსურს.
 
სხვა სიტყვებით, ცხოვრება უნდა შევისწავლოთ. საკუთარი თავის შესწავლა გაგრძელდება, მაგრამ გარე საკითხების შესწავლაც აუცილებლად უნდა დავიწყოთ, მათი გაგება და მათზე სწორი აზრის შექმნა უნდა ვცადოთ. წინ ვერ წავიწევთ, ვიდრე გარე მოვლენებში, მოვლენებში დიდ სკალაზე განსხვავებას ვერ დავინახავთ, ვიდრე კარგსა და ცუდს ვერ ვიპოვით შესაძლო ევოლუციის თვალთახედვით. თუ გარე მოვლენებში რამეს ვიპოვით, რაც ევოლუციას ეხმარება, ეს კითხვის წინაშე დაგვაყენებს: როგორ შეუძლია ინდივიდუალურ ევოლუციას, ანუ ადამიანთა მცირე რაოდენობის ევოლუციას, გავლენა იქონიოს კაცობრიობის საერთო მდგომარეობაზე? თუ ამჟამინდელ გარეგან ცხოვრებას შევხედავთ და ვიკითხავთ, როგორ შეგვიძლია მისი განხილვა კაცობრიობის ეზოთერული წრეების არსებობის კუთხით, დავინახავთ, რომ კაცობრიობის მდგომარეობა შორსაა იდეალურისგან, იმიტომ, რომ, თუმცაღა ვიცით, რომ ყველა ადამიანი ვერ იქნება ეზოთერულ წრეში, ცხოვრებაში ამ წრეებიდან წამოსული გარკვეული გავლენები არსებობს. მაგრამ გარკვევით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ეზოთერული წრეების მიერ ცხოვრების მართვის ვერანაირ ნიშანს ვერ ვხედავთ - ცხოვრება თავისთვის მიედინება.
 
ადამიანის სიტუაცია უხეშად ამგვარად შეიძლება აღიწეროს: ის მანქანაა, რომელიც მის გარშემო მყოფი დიდი მანქანებიდან წამოსული სხვადასხვაგვარი დენით იმართება. რას წარმოადგენს ეს დიდი მანქანები? ყველა დიდი ისტორიული მოვლენა: ომები, რევოლუციები, ცივილიზაციები, რელიგიები, მეცნიერება, ხელოვნება, ბოლო ასწლეულის გამოგონებანი - ეს ყველაფერი გარკვეულ გავლენებს იწვევს, რაც ადამიანზე ზემოქმედებს.
 
შემდეგ, სკოლებთან დაკავშირებით, აგიხსენით, რომ გაქცევის შესაძლებლობა მხოლოდ სკოლებში არსებობს, ანუ C გავლენების დახმარებით. მაგრამ როგორია იმ ადამიანების მდგომარეობა, რომლებიც სკოლას საერთოდ არ იცნობენ, რადგან სკოლაში მუშაობის შესაძლებლობა ძალზე მცირე და იშვიათია? ნიშნავს თუ არა ეს, რომ სკოლის გარეშე აბსოლუტურად შეუძლებელია რამეს მივაღწიოთ, თუ ასეთი შესაძლებლობა არსებობს? ალბათ გახსოვთ, სამი ტრადიციული გზისა და მეოთხე გზის შესახებ გესაუბრეთ. ეს ოთხი გზა სუბიექტურად მოიხსენიება. მათ, როგორც მიიჩნევა, ადამიანი გარკვეულ შედეგებამდე მიჰყავს. მაგრამ ზოგიერთ ადამიანს - შესაძლოა, ძალზე მცირე ნაწილს - გარკვეულ საფეხურამდე განვითარება სკოლაში მუშაობის გარეშეც შეუძლია. ამას ობიექტური გზა ეწოდება, მაგრამ ეს ძალზე ნელი გზაა. სუბიექტური გზები - გზის შემოკლებაა, ის იმ ადამიანებისთვისაა მოწოდებული, რომელთაც გარკვეული წარმატების მიღწევის მიუხედავად ჩვეულებრივი ნელი მუშაობისთვის მოთმინება არ ჰყოფნით. ეს ნიშნავს, რომ თეორიულად სრულიად ყოფითი ცხოვრების პირობებშიც კი განვითარების შესაძლებლობის მიღება შეგიძლიათ, C გავლენების გარეშე, B გავლენების მიერ მოწოდებული მასალის გამოყენებით. გახსოვთ B გავლენები? ესაა რელიგია, ფილოსოფია, ხელოვნება, მეცნიერება. მთლიანობაში, ადამიანებს რომ ამგვარი მასალის გარკვეული რაოდენობის ათვისება შეეძლოთ, ეს განვითარებისთვის საკმარისი იქნებოდა, მაგრამ საუკეთესო შემთხვევაშიც კი ასეთი განვითარება ნელი და არასაიმედო იქნება. ყველა სკოლა, ყველა გზა - მოუთმენელი ადამიანებისთვისაა, აი რატომ ეწოდება მათ სუბიექტური. ამიტომ, ამ კითხვაზე პასუხი - კიცაა და არაც; ზოგ ადამიანს შეუძლია სკოლის გარეშე განვითარება, ზოგს კი არ შეუძლია, რადგან ეს სხვადასხვა ტიპის ადამიანების საკითხია. ამას გარდა, ობიექტურ გზასაც ესაჭიროება პირობები. მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ყველაადამიანს, ვინც არ მუშაობს, შეუძლია განვითარება. გარკვეული აზრით ობიექტური გზა უფრო რთულია, ვიდრე სკოლაში მუშაობა, რადგან ადამიანს არავითარი საშუალება არ აქვს, შეამოწმოს, სწორია თუ არასწორი ის, რის გაკეთებასაც გადაწყვეტს. სკოლაში ადამიანს შემოწმება შეუძლია, მაგრამ შემოწმება ერთია, ხოლო კეთება - მეორე.
 
კითხვა: ანუ ადამიანისთვის შეუძლებელი არაა სკოლის დახმარების გარეშე განვითარება?
 
პასუხი: მხოლოდ გარკვეული ხარისხით, და მაინც, ეს სკოლის დახმარებით ხდება, თუმცა მოსწავლემ ამის შესახებ არაფერი იცის. რადგან ბევრი რამაა, რაშიც სკოლას დახმარება შეუძლია - როგორ წესი რელიგიაში, ფილოსოფიურ სისტემებში და ა.შ.
ალბათ გახსოვთ, უკვე გითხარით, რომ სხვადასხვა სკოლები არსებობს: ერთ ადამიანს ერთი ესაჭიროება, მეორეს - სხვა. არ არსებობს ყველასთვის შესაფერისი უნივერსალური სკოლა. ამავე დროს უნდა გესმოდეთ, რომ თუნდაც რომელიმე სკოლის შეხვედრის შანსი ძალზე მცირეა - რეალურ ცხოვრებაში სკოლასთან შეხვედრას ვგულისხმობ და არა წიგნებში ან თეორიაში; და თუ ადამიანი სკოლას შეხვდა, როგორც წესი, მისთვის ალტერნატივა არ არსებობს. თუ მას ეს სკოლა ძალზე რთულად მოეჩვენება და სხვა სკოლის ძებნას დაიწყებს, რომც იპოვოს, იქ იგივე სირთულეს წააწყდება. ამ აზრით სკოლებს შორის არავითარი განსხვავება არ არსებობს, რადგან განსხვავებები ადამიანის ყოფიერების სკოლასთან დამოკიდებულებით იქმნება. ამიტომ ის ყოველთვის ერთი და იგივე იქნება, რომელი სკოლაც არ უნდა იპოვოს ადამიანმა.
 
მახსენდება ერთი ისტორია, რომელიც ოდესღაც ერთმა კაცმა საკუთარი გამოცდილებიდან მიამბო. ერთი სკოლიდან, რომელიც ნახევრად იოგას სკოლა იყო და ნახევრად - რელიგიური, რამდენიმე მოსწავლე სხვაგან გადავიდა, რადგან ეს სკოლა ძალიან რთულად მიიჩნიეს. მათდა გასაოცრად, დაუყოვნებლივ ზუსტად იგივე სამუშაო დაავალეს, დამატებითი სირთულით. ერთი მათგანი შეეკითხა დავალების მიმცემს, თუ როგორ გაიგო მან და ხომ არ ატყობინებენ ერთმანეთს სკოლები, როდესაც მოსწავლე მათგან მიდის. ოსტატმა უპასუხა: „როდესაც ადამიანი გარბის ერთი სკოლიდან და მეორეს აკითხავს, ასეთი შეტყობინების საჭიროება არ დგება. როგორც კი დაგინახეთ, მივხვდი, რა სახის დავალება გქონდათ მოცემული, და თავადაც მხოლოდ მსგავსი დავალების მოცემა შევძელი, შესაძლოა ოდნავ გართულებული ფორმით“. ამრიგად, როგორც ხედავთ, არჩევანი სინამდვილეში არ არსებობს.
 
კითხვა: რა ხდება, თუ ადამიანი ყოფიერების ცვლილებას სკოლის გარეშე აღწევს?
 
პასუხი: თუ ადამიანი ობიექტურ გზაზე ყოფიერებას ან ცოდნას დაუმსახურებლად იძენს, როგორც წესი ის არასრული და უარესია, ვიდრე არაფერი, ცალკეული გამონაკლისების გარდა, რაც იმდენად იშვიათია, რომ სალაპარაკოდაც არ ღირს. მცდარი გზების ზოგიერთ მაგალითს მოგვიანებით აგიხსნით, რადგან, მცდარი გზის გაგებით სწორ გზას უკეთ გავიგებთ. მაგალითად, ძალისხმევა შეიძლება შიშის ნიადაგზე განხორციელდეს, მაგრამ ის სწორი არ იქნება, რადგან სწორი ძალისხმევა გაგებას ეფუძნება, და არა შიშს.
 
მაგრამ მოდით, ჩვენს სიტუაციას დავუბრუნდეთ. ყველაფერი უნდა გვახსოვდეს, რაც დამოკიდებულების შესახებ მოვისმინეთ და გავიგეთ. დამოკიდებულება სადენების მსგავსია, რომლებიც მოვლენებთან გვაკავშირებს, და ამ სადენებში ამ დამოკიდებულების მიერ შექმნილი გარკვეული სახის დენები მოძრაობს. დენის ბუნება გავლენის სახეობას განაპირობებს, რომელსაც ამა თუ იმ მოვლენისგან ვიღებთ. თუ რომელიმე მოვლენა ჩვენზე მოქმედებს, ასეთი ზემოქმედება ჩვენი დამოკიდებულებით შეიძლება შეიცვალოს.
 
ჩვენ შინაგანი საკითხების გარკვეული გაგება უნდა შევქმნათ. ეს ნიშნავს, რომ მათზე არა საკუთარი სიმპათიების და ანტიპათიების მიხედვით, არამედ, როგორც გითხარით, შესაძლო ევოლუციისადმი მათი დამოკიდებულების მიხედვით, ანუ ეზოთერიზმის გავლენის ზრდის შესაძლებლობის კუთხით უნდა ვიმსჯელოთ, რადგან კაცობრიობის ევოლუცია ცხოვრებაზე ეზოთერული წრეების გავლენის გაზრდას ნიშნავს.
 
უკვე გითხარით, რომ ადამიანი ყოველ მომენტში მრავალი ცვალებადი მნიშვნელოვანი მოვლენითაა გარშემორტყმული, რომლებიც ყოველთვის ზემოქმედებს მასზე, აცნობიერებს ის ამას, თუ არა. ისინი ყოველთვისმოქმედს მასზე ამა თუ იმ სახით. ადამიანს შეუძლია გარკვეული სახის დამოკიდებულება ჰქონდეს ისეთ საკითხებთან, როგორიცაა ომები, რევოლუციები, სოციალური თუ პოლიტიკური ცხოვრების მოვლენები და ა.შ., ის შეიძლება გულგრილი იყოს, მათ მიმართ დადებითი ან უარყოფითი დამოკიდებულება ჰქონდეს. ნებისმიერ შემთხვევაში, ერთი მხრივ დადებითი დამოკიდებულება მეორე მხრივ უარყოფით დამოკიდებულებას ნიშნავს, ამიტომ ეს არაფერს ცვლის. სწორი დამოკიდებულება თავის თავში მოიცავს მოცემული საკითხის თვისებების გაგებას ევოლუციის და ევოლუციის წინააღმდეგობის კუთხით, როდესაც „ევოლუციის“ ქვეშ ინდივიდუალური ადამიანის ცნობიერი, ნებაყოფლობითი და შეგნებული განვითარება იგულისხმება გარკვეული სისტემის მიხედვით და გარკვეული მიმართულებით მისი ამქვეყნიური ცხოვრების განმავლობაში. იმას, რაც ადამიანს არ ეხმარება, არ ითვალისწინებენ, რაც არ უნდა დიდებულად გამოიყურებოდეს გარეგნულად - ადამიანი მათ უბრალოდ „ვერ ხედავს“. და თუ ის არ ითვალისწინებს ან ვერ ხედავს, მათ გავლენას გაურბის. მაგრამ, ისევ და ისევ, საჭიროა გაგება, რომ მცდარი საკითხების არგათვალისწინება გულგრილობას არ ნიშნავს, რადგან გულგრილი ადამიანებიც არ ითვალისწინებენ საგნებსა თუ მოვლენებს, მაგრამ მათ გავლენას განიცდიან.
 
კიდევ გაგიმეორებთ, რომ საგნებსა თუ მოვლენებზე ჩვეულებრივი ემოციური და აზროვნებითი უნარების გამოყენებით ფიქრია აუცილებელი, და უნდა ეცადოთ, დაადგინოთ, რა დამოკიდებულება აქვთ მათ იმასთან, რასაც ჩვენევოლუციას ვუწოდებთ, ანუ შინაგანი წრეების გავლენის და კონკრეტული ადამიანებისთვის კონკრეტული ცოდნის მოპოვების შესაძლებლობის ზრდას. ჩვენ საკითხთა წონა უნდა გვესმოდეს. ალბათ გახსოვთ, სიტყვებზე გესაუბრეთ, რომ მათ სხვადასხვა წონა აქვთ, რომელსაც უნდა ვგრძნობდეთ. იგივე ეხება მოვლენებს. წარმოსახვითი და მოგონილი ჩვენშიც ბევრია და ცხოვრებაშიც. ისინი მოქმედებს, რადგან ადამიანებს სწამთ მათი. ამ აზრით თითქმის მთელი ცხოვრება არარეალურია. ადამიანები არარსებულ საგნებსა თუ მოვლენებში ცხოვრობენ და რეალურს ვერ ხედავენ; ისინი მათზე ფიქრით არც კი ირჯებიან, რადგან წარმოსახვითიც სრულიად აკმაყოფილებთ.
 
შეეცადეთ კონცენტრირდეთ კითხვაზე, რა არის მნიშვნელოვანი და რა უმნიშვნელო - ამ ორის გარჩევა უნდა ვისწავლოთ. აქამდე, მუშაობის მეშვეობით, საკუთარ თავთან მიმართებით სიკეთის და ბოროტების დადგენა შეგვეძლო. ახლა კი საკუთარი ნაჭუჭიდან უნდა გამოვიდეთ და გარშემო მიმოვიხედოთ, იგივე მეთოდების და პრინციპების გამოყენებით. თუ ჩვენ საკუთარი თავის მიმართ ერთი სახის პრინციპებს ვიყენებთ და გარე სამყაროს მიმართ სხვას, ვერასდროს ვერაფერს მივიღებთ. ჩვენ არასაკმარისად ვფიქრობთ ამ მუშაობის დამოკიდებულების შესახებ ზოგადად ცხოვრების მიმართ, წარმოდგენაც არ გვაქვს, რა ადგილი უკავია მას. არ ვამბობ, რომ ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას შეძლებთ, მაგრამ უნდა დაფიქრდეთ ამ საკითხზე, შეხედოთ მას ამა თუ იმ თვალთახედვით. მანამ, სანამ ამ საკითხზე არ დაფიქრდებით, თქვენთვის საკითხები სწორი პერსპექტივით არ დალაგდება, და სამუშაოს სწორად ვერ გაიგებთ. სამუშაო - პატარა საკითხია, ცხოვრებას კი უზარმაზარი საკითხები შეადგენენ. ომებს და რევოლუციებს არ ვგულისხმობ, არამედ იმას, რაც ყოფით ცხოვრებას ეკუთვნის. თქვენ დაინახავთ, რომ მას იქ ადგილი არ აქვს, და ცხოვრების თვალთახედვით მისი არსებობა საერთოდ არაა საჭირო.
 
იმავე დროს მუშაობა - ყველაზე მნიშვნელოვანია მათთვის, ვისაც ის ესმის. ისე უნდა გავაკეთოთ, რომ ის გაგრძელდეს, და ცხოვრებისგან არანაირ დახმარებას არ უნდა ველოდოთ. ცხოვრების საპირისპიროდ უნდა ვიაროთ, ყველაფერი თავად ვაკეთოთ. არ უნდა ვიფიქროთ, რომ ბევრი დრო გვაქვს, რომ თუ ახლა არ გავაკეთებთ, იმას მომავალ წელს გავაკეთებთ, რადგან მომავალ წელს ყველაფერი შეიძლება სრულიად განსხვავებული იყოს.
 
ცხოვრებისეული მოვლენების ანალიზი შეიძლება დაფუძნებული იყოს A, B და C გავლენების იდეაზე. შეგვიძლია საკუთარ თავს ვკითხოთ: მაინც რამდენ მესამე სახის, ანუ თავისი წარმოშობით და მოქმედებით ცნობიერ, გავლენას ვხედავთ? უნდა ვაღიაროთ, რომ არასოდეს გვინახავს ისინი. თუ რაღაცას ვეძებთ, მხოლოდ B გავლენის ზოგიერთ გამოვლინებას ვხვდებით, და ყოველი B გავლენა მრავალრიცხოვანი საშიშროებითა და სხვადასხვაგვარი ძალებითაა გარშემორტყმული, რომლებიც მის განადგურებას ცდილობს. ბევრი B გავლენა ჩვენს თვალწინ ქრება; ის, რის პოვნაც სულ ახლახანს შეიძლებოდა, აღარ იძებნება. წარსულის რამდენი B გავლენა აღწევს ჩვენამდე? B გავლენები დიდხანს არ არსებობს, მათი ცხოვრება ხანმოკლეა, ორის ან სამის გამოკლებით, რომლებიც მექანიკური მექანიზმების ისეთ ქსელშია გამოხვეული, რომ თითქმის A გავლენებად იქცა - მხოლოდ ამ ფორმით შეუძლიათ გადარჩენა. ყველა მექანიკური ძალა მათი განადგურებისკენ ისწრაფვის, რადგან ისინი თავისი წარმოშობით მექანიკური ძალების საპირისპიროა.
 
კითხვა: როგორაა დაკავშირებული მსოფლიო ცივილიზაცია და პირადი ევოლუცია?
 
პასუხი: ჩვენ ვერ ვაცნობიერებთ, რომ ცხოვრებაში ბევრი მოქმედების საწყისს ცნობიერი ადამიანების მუშაობა წარმოადგენს. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ მთელი მუშაობა, რომელსაც ვხედავთ, ჩვენნაირმა, „მძინარე“ ადამიანებმა დაიწყეს და აგრძელებენ. მაგრამ მძინარე ადამიანებს რაიმე სასარგებლოს გამოგონება მხოლოდ შემთხვევით შეუძლიათ, ამასთან, სასარგებლო და საზიანო საგნებს ერთნაირი სიამოვნებით იგონებენ - ისინი ერთს მეორესგან ვერ ანსხვავებენ. თუ ცნებას „ცივილიზაცია“ მივიღებთ, მაშინ ეს მძინარე ადამიანთა საქმეა, და ამიტომ გარანტიაც არ გვაქვს: დღეს ცივილიზაციაა, ხვალ კი ბარბაროსობა.
 
წარმოიდგინეთ, რომ ის, რასაც თქვენ ან ვინმე სხვა ცივილიზაციას უწოდებს, B გავლენებს ანადგურებს, და საკუთარ თავს A გავლენების გარემოცვაში პოულობთ - თქვენ შანსი არ გექნებათ. და მართლაც, ის, რასაც ჩვეულებრივ ცივილიზაციას ვუწოდებთ, ანადგურებს B გავლენებს. რევოლუციები, ომები - ყველაფერი ანადგურებს ეზოთერულ გავლენებს. მაგალითად, სკოლებს ყოველთვის ანადგურებდა ომები - ეს კარგად ცნობილი ფაქტია. სკოლები სამარადჟამოდ ვერ იარსებებს. ომები სკოლებს სპეციალურად არ ანადგურებს, ამას როგორღაც სხვათა შორის აკეთებს. ომი - კაცობრიობის მდგომარეობის ერთ-ერთი მდგომარეობაა, რომელიც მუშაობას შეუძლებელს ხდის და სკოლებს ანადგურებს. სკოლაში მუშაობა ცხოვრებაში ნორმალურობის გარკვეულ ხარისხს მოითხოვს: თუ ცხოვრება ზედმეტად არანორმალურია, მუშაობა შეუძლებელი ხდება, სკოლა კი ქრება.
 
კითხვა: მაგრამ ადამიანები, რომლებიც სკოლაში მუშაობით სარგებელს იღებენ, ხომ არ ქრებიან; რაც ისწავლეს, ხომ მათთან რჩება?
 
პასუხი: თუ საკმარისად შეისწავლეს, იღებენ სარგებელს, მაგრამ თუ მხოლოდ ცოტაოდენი ისწავლეს, სარგებელიც ცოტა იქნება. აქ გარკვეული სტანდარტი არსებობს, აუცილებელი ცოდნის გარკვეული რაოდენობა, და თუ ამ რაოდენობას შეიძენთ, შეგიძლიათ მუშაობის გაგრძელება, მაგრამ თუ საკმარისად არ შეიძინეთ, არ შეგიძლიათ. ცალკეული ადამიანები, თუ მათ მიაღწიეს ცნობიერების განვითარების გარკვეულ საფეხურს, საკუთარი თავის გარემოებებისგან იზოლირება და მუშაობის გაგრძელება შეუძლიათ, ვიდრე ცოცხალი არიან. მაგრამ სკოლა სხვა კანონებს ემორჩილება: მას გარეგანი ფორმა სჭირდება. სკოლა ვერაფერს გახდება ამის წინააღმდეგ - მათ გარემოებები ისეთი უნდა მიიღოს, როგორიც არის, როგორც პატარა, ასევე დიდმა სკოლებმა, როგორც დამწყებმა, ასევე მაღალგანვითარებულმა სკოლებმა. მათ იმ გარემოებებში უნდა იარსებონ, რომლებშიც არიან, და თუ გარემოებები შეუძლებელი ხდება, სკოლაც შეუძლებელი ხდება. ეს უნდა გვახსოვდეს.
 
და კიდევ ერთი რამ ამასთან დაკავშირებით. რელიგია - ბევრად სტაბილურია. შესაძლოა, მისი ორგანიზება იმგვარად მოხდა, რომ ეარსება. მაგრამ სკოლების შემთხვევაში ასე არაა, და მათი არსებობისთვის უსაფრთხოების გარკვეული მინიმუმია საჭირო.
 
კითხვა: რატომ მცირდება ამ ბოლო დროს უფრო და უფრო ეზოთერული წრეების გავლენა?
 
პასუხი: ადამიანები თანდათან ნაკლებად გონებრივად ნორმალურები ხდებიან. მათ სულ უფრო ნაკლებათ სჭირდებათ ჭეშმარიტება, და სულ უფრო უარესად ცნობენ მას, სულ უფრო ადვილად აკმაყოფილებთ სიცრუე. ამ იდეებისადმი ინტერესმა იკლო, და ადამიანთა მომზადების დონეც დაეცა, ვიდრე ოცდაათი ან ორმოცი წლის წინ. და ეს მხოლოდ პოლიტიკური მოვლენების შედეგი როდია, თუმცა მათი წვლილიცაა ამაში.
 
კითხვა: რას გულისხმობთ, როდესაც ამბობთ, რომ ადამიანები ნაკლებ მომზადებულები არიან?
 
პასუხი: მაგალითად სანკტ-პეტერბურგში ეზოთერიზმის იდეა არ აუხსნიათ - ივარაუდებოდა, რომ ის ცნობილი იყო. ახლა უკვე ვეღარ დავუშვებთ, რომ აზროვნების ფსიქოლოგიური მეთოდი, ეზოთერიზმის არსებობა და ეზოთერული წარმოშობის სკოლების აუცილებლობა ადამიანებს ესმით. ჩვენ ვერასოდეს ჩავწვდებით ეზოთერიზმის და კაცობრიობის შინაგანი წრეების აზრს, ვიდრე არ გავაცნობიერებთ, რომ ცხოვრება ქაოსია, და რომ მოვლენები, იმის მაგივრად, რომ უფრო მართვადი და მოწესრიგებული გახდეს, უფრო რთული და უმართავი ხდება. ჩვენ გართულება პროგრესი გვგონია. ყოფით ცხოვრებაში ადამიანთა ქმედებები არაა შეთანხმებული, და შედეგების წინასწარ განჭვრეტაც შეუძლებელია. ყოველი ადამიანი მოქმედებს საკუთარი მიმართულებით, და ამ მოქმედებათა ჯამურ შედეგად ვიღებთ იმას, რაც გვაქვს. ცხოვრებისეული შედეგები - არა მიზანმიმართულ მოქმედებათა, არამედ ურთიერთგაუგებრობის შედეგებია. უნდა გავაცნობიეროთ, რომ გარე წრეში მუდამ ასე ხდება, სხვაგვარად არასდროს. ჩვენ ამ ვითარების შესაცვლელად ვერაფერს მოვიმოქმედებთ. ჩვენ ტალღებზე მოქცეულ ტივტივებს ვგავართ, რომლებიც ფიქრობენ, რომ თავად მართავენ დინებას. ძალზე მნიშვნელოვანია, ვიფიქროთ ამ საკითხებზე და ყველაფერს ამ კუთხით შევხედოთ. თუ ადამიანი შიდა და გარე წრეებს შორის განსხვავებას ვერ ხედავს, სხვას ვეღარაფერს გაიგებს. ის, რაც შიდა წრეებშია შესაძლებელი, ჩვენს წრეში შეუძლებელია.
 
კითხვა: ნუთუ მსოფლიოს დღევანდელმა მდგომარეობამ უფრო ბევრი ადამიანი არ უნდა აიძულოს, სკოლა ეძებოს? ადამიანები შეშინებულები არიან, თავს უხერხულად გრძნობენ.
 
პასუხი: ერთი დისკომფორტიდან მეორეში გადასვლა რატომ უნდა გინდოდეთ? თქვენ გგონიათ, ეს აიძულებს მათ მოსვლას? მათგან ძალზე ბევრს ელით. თქვენ შეგიძლიათ ადამიანს უთხრათ, რომ, თუ ის სისტემას შეისწავლის, ის უფრო გამოღვიძებული გახდება, მაგრამ ვერ დაპირდებით, რომ მას ცხოვრება გაუიოლდება.
 
კითხვა: ისინი გაიგივებისგან გათავისუფლდებიან.
 
პასუხი: და იტყვიან, რომ გაიგივების გარეშე მუშაობა არ ძალუძთ, და თუ არ გაიგივდებიან, მთელ ფულს დაკარგავენ. არავითარი კავშირი არ არსებობს სისტემის მიმართ ინტერესსა და ამჟამინდელი სიტუაციის დისკომფორტს შორის.
 
კითხვა: საგონებელში ჩამაგდო ახალგაზრდებზე დაკვირვებამ. თუ ისინი ბედნიერები და სავსებით ნორმალურები არიან, სავარაუდოდ, ეზოთერიზმის იდეით არ დაინტერესდებიან.
 
პასუხი: ეზოთერიზმის იდეა ძალზე რთულია. ხანდახან ადამიანს მისი აზრის მოხელთება ადრეულ ასაკშიც შეუძლია, მაგრამ ხშირად მასზე სწორი თვალთახედვა აკლია. ჩვენ იმდენად ბევრი მცდარი დამოკიდებულება და მცდარი იდეა გვაქვს, რომ რაიმეს მოლოდინი არ უნდა გვქონდეს. ვფიქრობ, რომ ადამიანი, რომელიც სერიოზულად დაინტერესდება ამ იდეებით, - გამონაკლისია, რადგან ადამიანთა გონება აბსურდული და ურთიერთსაპირისპირო იდეებითაა არეული.
 
კითხვა: მე ამ სისტემის მხოლოდ ფსიქოლოგიური მხარე მაინტერესებს, ეზოთერული კი არა.
 
პასუხი: მაგრამ ფსიქოლოგიური მხარეც ეზოთერულია. სისტემა ეზოთერულის გარდა არაფერს იძლევა, რადგან სისტემა მთლიანობაში მოდის ადამიანთა გონებიდან, რომელიც სულაც არ არის ჩვეულებრივი გონება; ის იმ ადამიანებისგან მოდის, რომლებიც არსს ჩაწვდნენ. ჩვეულებრივი სისტემები ცვლილებებს სრულებით არ იწვევს. სისტემის ფსიქოლოგიური მხარე მის სხვა მხარესთან შედარებით უფრო ეზოთერულიც კია, წინააღმდეგ შემთხვევაში მას ღირებულება არ ექნებოდა. ის ღირებული მხოლოდ იმიტომაა, რომ უფრო მაღალი გონებიდან, მათი გაგებიდან და მათი იდეებიდან მომდინარეობს. ეს უნდა გვესმოდეს. როგორღაც მივიღეთ ეს სისტემა. თუ ვივარაუდებთ, რომ ის ჩვენს დონეზე მყოფმა ადამიანებმა შექმნეს, ან, რომ ეს მხოლოდ თეორიაა, მას ფასი არ ექნება. მაგრამ ეს თეორია არაა; როგორც ივარაუდება, ის სკოლიდან, უფრო მაღალგანვითარებული ადამიანებისგან მომდინარეობს. რომ არ ყოფილიყვნენ უფრო მაღალგანვითარებული ადამიანები, ჩვენ სისტემა არ გვექნებოდა.
თავიდან, რუსეთში, გურჯიევი ამტკიცებდა, რომ ეს სისტემა არაა, არამედ სისტემის ფრაგმენტებია, რომელთაგან სისტემა უნდა შეიქმნას. და ის მოითხოვდა, რომ ის სწორედ ამგვარად ყოფილიყო მოწოდებული. ახლა მე ამას უფრო სისტემას ვამსგავსებ, რადგან მეტი ადამიანი გვყავს. მაგრამ როდესაც მხოლოდ მცირე ჯგუფი იყო, უბრალო საუბრები გვქონდა და არა ლექციები. ლექციებში რთულია ფრაგმენტების გადმოცემა, თუმცა, არსობრივად, ეს ისევ ფრაგმენტებია. ეს ფრაგმენტები სხვადასხვა სკალაზე იმყოფება, ამიტომ ბევრი რამ უნდა გესმოდეთ იმისთვის, რომ მათი შეერთება სწორ სკალაზე შეძლოთ. მაგალითად, ერთი და იგივე სიტყვები და თეორიები სხვადასხვა დიაგრამებში გამოიყენება - ყველა სრულიად სხვადასხვა სკალაზე.
 
კითხვა: შეგიძლიათ თუ არა სისტემის ფრაგმენტობის მაგალითი მოგვიყვანოთ?
 
პასუხი: ბევრი რამ ამგვარად გვეძლევა: ყველაფერი ენერგიის შექმნის შესახებ, ფსიქოლოგიური მხარე, მანქანის მუშაობის ახსნა, მხარე, რომელიც მსოფლიოს ეხება და ა.შ. მნიშვნელოვანია, ეს გავიგოთ. როდესაც გაიგებთ, როგორ იცვლება სკალა, მხოლოდ შემდეგ გაიგებთ სისტემას. როგორც გითხარით, ის ფრაგმენტულად გვეძლევა, რომელთაგან ყოველი საკუთარ სკალაზე იმყოფება. თქვენ ისინი უნდა შეაერთოთ და ერთდროულად სკალა დააკორექტიროთ. ეს იგივეა, განსხვავებული მასშტაბის და ნაწილებად დაჭრილი რამდენიმე გეოგრაფიული რუკა რომ გქონდეთ. თქვენ უნდა დაინახოთ, რომელი ნაწილი რომელს შეესაბამება, მასშტაბი სად განსხვავდება ძლიერ და სად ნაკლებად. ეს სისტემის შესწავლის ერთადერთი გზაა.
 
კითხვა: თქვენ გულისხმობთ, რომ სამყაროებზე ვერ ვისაუბრებთ, თუ მათ ჩვენს მასშტაბამდე არ შევამცირებთ?
 
პასუხი: არა, სრულიად სხვას ვგულისხმობდი. რა თქმა უნდა, ჩვენ ყველაფერს ვამცირებთ, მაგრამ ვიგულისხმე ის, რომ ჩვენ ყველაფერი სხვადასხვა სკალაზე უნდა შევისწავლოთ. ეს უნდა გვახსოვდეს, გვესმოდეს სხვადასხვა სკალებს შორის შეფარდება და ის ფაქტი, რომ სკალის ცვლილებით ყველაფერი იცვლება. ასევე უნდა გვახსოვდეს, ბევრი რამ ღირებულად მიგვაჩნია, მაშინ, როდესაც ისინი სრულიად უმნიშვნელოა. სისტემა გვასწავლის, ვიპოვოთ განსხვავება რეალურ ფაქტებსა და წარმოსახვით (და წარმოსახვითზე უარეს) სიდიდეებს შორის.
 
კითხვა: ვგრძნობ, რომ სისტემის იმ ცოდნის მხოლოდ ნახევარი მაქვს, რაც შეიძლებოდა მქონოდა.
 
პასუხი: ნახევარზე გაცილებით ცოტა. ისეთები, როგორებიც ვართ, მხოლოდ ფრაგმენტებს ვიღებთ, მაგრამ ფრაგმენტები საკმაოდ დიდია იმისთვის, რომ მათგან რამე ავაწყოთ. ჩვენ სტრუქტურის გაგება უნდა ვცადოთ. როდესაც ყველა ფრაგმენტი თვალწინ გაქვთ, გარკვეულ კავშირებს ხედავთ, ხოლო როდესაც ამ კავშირებს პოულობთ, სხვა დანარჩენსაც დაინახავთ.
 
კითხვა: ბევრად შეცვალეთ სწავლება?
 
პასუხი: მე ის არ შემიცვლია. მაგრამ ხანდახან სხვა პუნქტიდან დაწყებას ვამჯობინებ. ამ სისტემაში, ისევე როგორც ნებისმიერ სხვა ორგანულ სისტემაში, ნებისმიერი პუნქტიდან შეიძლება დაწყება - ეს ცვლილება არაა. სხვა ყველაფერი იგივე რჩება, მაგრამ მე ვამჯობინებ, ფსიქოლოგიური მხრიდან დავიწყო.
 
კითხვა: აკონტროლებენ თუ არა შიდა წრის ადამიანები გარეთა წრის ადამიანებს?
 
პასუხი: დიახ, მაგრამ დიდი წინაპირობებით (დათქმებით). ცნობიერი წრე არა უშუალოდ, არამედ მხოლოდ გავლენებით მოქმედებს. C გავლენები მხოლოდ იმ შემთხვევაში ვლინდება, როდესაც B გავლენები მიღებულია და ადამიანები მათ ეძებენ. შიდა წრის ადამიანები არ აკონტროლებენ ადამიანებს, რომლებსაც მათ შესახებ არაფრის გაგონება არ სურთ. ისინი არ ძალადობენ, რადგან ეს მცდარი ტრიადა, არასწორი მოქმედება იქნებოდა. ნებისმიერი შედეგისთვის სპეციალური ტრიადა არსებობს. მაგალითად, თუ ადამიანებს კონტროლის მოპოვება სურთ, ამას მხოლოდ ერთი გზით მიაღწევენ. თუ განსხვავებულად მოქმედებენ, საპირისპირო შედეგს მიიღებენ. ომები, რევოლუციები და ა.შ. არასოდეს იძლევა სასურველ შედეგებს, შედეგები სრულიად საპირისპიროა, რადგან მცდარი ტრიადებია გამოყენებული. თუ შიდა წრეების ადამიანებს სხვა ადამიანებზე ზემოქმედება სურთ, ისინი დადებით შედეგებს მხოლოდ იმ შემთხვევაში მიაღწევენ, თუ გაგება არსებობს, და მხოლოდ იმ ადამიანებთან, რომლებსაც ეს სურთ. ეს სასარგებლო კითხვაა. იფიქრეთ ამ საკითხზე.
 
კითხვა: თქვენ ჩვენი დროის არასტაბილურობაზე საუბრობდით. ექნება თუ არა სკოლას თავდაცვის მცდელობა? თუ სწორად გაგიგეთ, თქვენ თქვით, რომ სკოლა შემთხვევის კანონს არ ემორჩილება.
 
პასუხი: ვიგულისხმე, რომ სკოლა შემთხვევით არ იქმნება, მაგრამ მისი განადგურება შემთხვევით შეიძლება. ის მექანიკურად ვერ შეიქმნება, მაგრამ მექანიკურად დანგრევა შეიძლება. ხელოვნების ნებისმირი ნიმუში რომ ავიღოთ - ის წმინდად მექანიკურად არ არის შექმნილი, ის რომელიღაც სპეციალური ტრიადით იქმნება, მაგრამ როგორც სხვა დანარჩენის, მისი დაწვა შეიძლება.
 
კითხვა: თუ სკოლები - რეალური ცოცხალი არსებებია, მაშ რატომ კვდებიან ისინი?
 
პასუხი: რას გულისხმობთ, როდესაც ამბობთ, რომ სკოლები ცოცხალი არსებებია? ეს ბუნდოვანი და განუსაზღვრელია. მაგრამ თუ პირდაპირ გავიგებთ, სრულიად ნათელი გახდება, რატომ კვდება სკოლები. ყველა ცოცხალი არსება ადრე თუ გვიან კვდება. თუ ადამიანი კვდება, სკოლაც უნდა მოკვდეს. მე აგიხსენით, რომ სკოლებს გარკვეული პირობები ესაჭიროება. თუ ეს პირობები ქრება, სკოლა ნადგურდება.
 
კითხვა: მაგრამ იდეები ხომ რჩება?
 
პასუხი: იდეებს ფრენა არ შეუძლია: მათ ადამიანების თავები სჭირდება. და სკოლა იდეებისგან არ შედგება. თქვენ გამუდმებით გავიწყდებათ, რომ სკოლა ასწავლის, როგორ გავაუმჯობესოთ ყოფიერება.
 
კითხვა: ნუთუ წარსულში იდეებს არ იწერდნენ?
 
პასუხი: რა თქმა უნდა, იწერდნენ, მაგრამ იდეების ჩაწერა სხვადასხვა ფორმით შეიძლება. ხანდახან იმგვარადაა ჩაწერილი, რომ ვერავინ წაიკითხავს მცოდნე ადამიანის კარნახის გარეშე ან ყოფიერების შეცვლის გარეშე. ავიღოთ სახარება - ის სხვადასხვა შიფრითაა ჩაწერილი; მის გასაშიფრად გასაღების ცოდნაა აუცილებელი, წინააღმდეგ შემთხვევაში ის მხოლოდ ისტორიული თვალთახედვით საკმაოდ საეჭვო მოთხრობა იქნება, რომელიც ბევრ მცდარ შედეგს იწვევს.
 
კითხვა: სისტემა სახარების გასაღებს იძლევა?
 
პასუხი: ზოგიერთ გასაღებს, მაგრამ ყველას მიღების იმედი არ უნდა გქონდეთ. ბევრი გასაღები მხოლოდ ყოფიერების შეცვლით მიიღება, ეს მხოლოდ ცოდნის საკითხს არ წარმოადგენს. ყოფიერებას კვლავ ივიწყებთ. ყოფიერების შეცვლა მაღალ ცენტრებთან კავშირს ნიშნავს. ჩვეულებრივ ცენტრებთან შედარებით მაღალ ცენტრებს გაცილებით მეტი ესმის.
 
კითხვა: ახალმა აღთქმამ ბევრი ადამიანი შეიყვანა შეცდომაში?
 
პასუხი: ახალი აღთქმა სკოლებისთვის და სხვადასხვა საფეხურებისთვისაა დაწერილი. სკოლებში ყოველ სიტყვას ხსნიან. ახალ აღთქმაში ყოველ წინადადებას ათეულობით მნიშვნელობა აქვს, აი რატომაა მასში ბევრი რამ გაუგებარი. ჩვენ №1, 2 და 3 ადამიანის დონიდან №4 ადამიანის გაგების დონეზე გადასვლას ვცდილობთ; სხვები შესაძლოა №5 ადამიანის დონეზე გადასვლას ცდილობენ, კიდევ სხვები - №6 ადამიანის დონეზე და ა.შ. და ყველა ახალ აღთქმას კითხულობს. ამიტომ ამჟამინდელ დონეზე სახარების სრულად გაგების მოლოდინი არ უნდა გვქონდეს, რადგან ის ძალზე ოსტატურადაა დაწერილი. ვიღაცამ თქვა, რომ ახალ აღთქმას შვიდი ბეჭედი ადევს, და ეს სიმართლეა. ჯერ ერთი გასაღები უნდა იპოვოთ და გამოიყენოთ, შემდეგ, მისი დახმარებით, მეორე გასაღების პოვნა შეიძლება, და ა.შ.; მაგრამ ჩვენ ახალ აღთქმას სრულად მანამ ვერ გავიგებთ, ვიდრე შვიდივე ბეჭედს არ გავხსნით. ამიტომ, თუ ყველაფერი გვესმის, რასაც ჩვენს დონეზე შეგვიძლია ჩავწვდეთ, მეტის გაგების შესაძლებლობა გვეძლევა.
 
კითხვა: შეუძლია თუ არა სკოლას, მიაღწიოს უფრო მაღალ საფეხურს, ვიდრე იმ სკოლას აქვს, რომლისგანაც დაიწყო?
 
პასუხი: დიახ, თუ ის სკოლის მუშაობის მეთოდების და პრინციპების შესაბამისად მუშაობს, ის შეიძლება გაიზარდოს. მაგრამ, ისევ და ისევ, უნდა გახსოვდეთ, რომ სკოლის დონე იმ ადამიანთა ყოფიერების დონეზეა დამოკიდებული, რომლებიც მას შეადგენენ.
 
კითხვა: იყო თუ არა თვითგახსენება ძველი ეზოთერული ცოდნის ერთ-ერთი ნიშან-თვისება?
 
პასუხი: ყოველთვის, ყველგან. მაგრამ ხანდახან - მაგალითად, რელიგიურ სკოლებში - მას სხვა სახელი აქვს. ის შემთხვევითი ელემენტი არაა; თვითგახსენება - ადამიანის განვითარებაში აუცილებელი სტადიაა, და არა თვითნებურად თავსმოხვეული დავალება. ადამიანმა თვითგახსენება უნდა გამოიაროს, და ამის გაკეთება მხოლოდ ერთი გზით შეუძლია.
 
კითხვა: ქრისტეს თუ უსაუბრია ამის შესახებ როდისმე და რა სიტყვებით?
 
პასუხი: თითქმის ყოველ გვერდზე, სხვადასხვა სიტყვებით, მაგალითად: „იფხიზლეთ“, „ნუ გძინავთ“. ის გამუდმებით ამის შესახებ ლაპარაკობდა.
 
კითხვა: როგორი დამოკიდებულება უნდა გვქონდეს საეკლესიო რელიგიის მიმართ?
 
პასუხი: რელიგიის განსჯა არ შეგვიძლია, რადგან ეს სრულიად სხვა რამაა; მასში სხვადასხვა ელემენტი შედის. ნებისმიერი რელიგია რწმენას ეფუძნება, მაგრამ, როგორც უკვე ვთქვი, რწმენა ჩვენს სისტემაში არ შედის. ჩვენ მხოლოდ იმის თქმა შეგვიძლია, რომ რელიგიები სხვადასხვა დონეზე იმყოფებიან, როგორც უკვე აგიხსენით პირველ ლექციებზე. რელიგია - ფარდობითი ცნებაა. ადამიანები სხვადასხვა დონის ადამიანებად იყოფიან, და რელიგიებიც ანალოგიურად იყოფა. ყველა რელიგია საკუთარ თავში ყველა დონეს მოიცავს. ეს ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი რამაა, რაც უნდა გესმოდეთ. ჩვენ მხოლოდ ჰორიზონტალურ დაყოფას ვიცნობთ - ისტორიულს და გეოგრაფიულს. მაგრამ სხვა დაყოფაც არსებობს. არსებობს რელიგიური გზები, და რელიგია არ ეწინააღმდეგება რომელიმე სხვა სისტემას, ყველა განსხვავება დონეებში მდგომარეობს. დავუშვათ, თქვენ იცნობთ №2 რელიგიას - ეს საკმარისი არაა, თუ საკუთარი თავის შესწავლა და №4 ადამიანად ქცევა გსურთ. და დავუშვათ, აღმოაჩინეთ, რომ ეს სისტემა გარკვეულ დონეზე იმყოფება, და საკმარისად მაღალი დონის რელიგიებს არ იცნობთ - აქ უკვე კონფლიქტია შესაძლებელი. კონფლიქტი მხოლოდ სხვადასხვა დონეების მოვლენებს შორის წარმოიშვება.
 
კითხვა: ვგრძნობ, რომ მას შემდეგ, რაც ამ სისტემას შევხვდი, მგონი უკეთ მესმის ლოცვები და ბიბლია. შეუძლია თუ არა სისტემას დაგვეხმაროს ქრისტეს სწავლების უკეთ გაგებაში?
 
პასუხი: უკვე გითხარით, რომ სისტემა - რელიგია არაა. თქვენ საკუთარი გონებრივი მანქანის და გაგების უნარის, საკუთარი ემოციების გაუმჯობესება შეგიძლიათ. მაგრამ სისტემას ამ მიმართულებით დახმარება შეუძლია თუ არა, ვერ გეტყვით. მოგვიანებით, შესაძლოა, სისტემის იდეებსა და რელიგიის ეზოთერულ ნაწილებს შორის კავშირი დაინახოთ. მაგრამ ჩვენ ეზოთერულ რელიგიას არ ვიცნობთ, ამიტომ მის შესახებ ვერაფერს ვიტყვით.
სანკტ-პეტერბურგში გურჯიევს მსგავსი კითხვა დაუსვეს. მას ჰკითხეს, რა დამოკიდებულებაშია ეს სისტემა ქრისტიანობასთან. გურჯიევმა ბევრი ისაუბრა იმაზე, სხვადასხვანაირ ადამიანებს რამდენად თავისებურად ესმით ქრისტიანობა. შემდეგ კი თქვა: „თუ გნებავთ, ეს ეზოთერული ქრისტიანობაა“. და დაამატა: „თქვენი აზრით, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ქრისტეს სწავლებაში? ეს მოქმედებაა: გააკეთეთ ეს, არ გააკეთოთ ის. კითხვა მთლიანად იმაში მდგომარეობს, შეგიძლიათ თუ არა ამის გაკეთება?“ თავად უნდა გადაწყვიტოთ, უკეთ გესმით ქრისტიანობა თუ არა, მაგრამ ის უნდა მიიღოთ როგორც მოქმედების სწავლება, და არა როგორც გონებრივი სწავლება.
 
თუ ქრისტიანულ სწავლებას თანამედროვე სენტიმენტალური დამოკიდებულების გარეშე განიხილავთ, დაინახავთ, რომ ეს უნიკალური რელიგიაა. მასში განუწყვეტლივ მეორდება და მეორდება, რომ მხოლოდ მცირედს აქვს შანსი - რთული გზა, ვიწრო გზა, მხოლოდ მცირედი შეძლებს გავლას, და ა.შ.
 
კითხვა: შეუძლებელია არ იფიქრო, რომ აბსოლუტი - ღმერთის ერთ-ერთი სახელია.
 
პასუხი: არა, სავსებით ცდებით. აბსოლუტი - პრინციპია, რომელიც ყველაფრის სათავეში და ყველა მოვლენის უკან დგას. არასოდეს დამიკავშირებია აბსოლუტი ღმერთთან რელიგიური აზრით. რელიგიაში ღმერთი თქვენთვის ბევრს აკეთებს, მაგრამ აბსოლუტი თქვენთვის არაფერს აკეთებს. ამ აზრით ის ღმერთი არაა, თქვენ აბსოლუტის მიმართ ვერ ილოცებთ. თუ რელიგიურ საკითხს განიხილავთ, რელიგიურ ახსნას მიჰყევით. თუ განსხვავებას დაინახავთ, რელიგია და სისტემა ერთმანეთისგან შორიშორს დააყენეთ.
 
კითხვა: მართალია თუ არა, რომ არსებობს მაღალი ძალები, რომლებთან დაკონტაკტებაც ადამიანს შეუძლია, როდესაც ის უკეთეს მდგომარეობაშია?
 
პასუხი: ყოველ სიტუაციაში, ყველა კითხვაში მხოლოდ რაც ვიცით, რაშიც დარწმუნებული ვართ, იმის შესაბამისი უნდა ვიყოთ. და შეგვიძლია დარწმუნებულები ვიყოთ, რომ ჩვენი დროის უდიდეს ნაწილში ისეთ მდგომარეობაში ვიმყოფებით, რომელშიც მაღალ ძალებთან დაკონტაქტება არ ძალგვიძს. ჩვენ ან სრულად გვძინავს, და არავითარ მაღალ ძალებს ჩვენში შემოღწევა არ შეუძლიათ, ან იმდენად უარყოფითები ვართ, რომ ჩვენთან მოსული, ყველაფერი უარყოფითობის ამა თუ იმ სახეობად ტრანსფორმირდება. ამ მდგომარეობაში რას ველოდებით?
 
კითხვა: ბევრი ეზოთერული სწავლება არსებობს თუ მხოლოდ ერთია?
 
პასუხი: ეზოთერული წარმოშობის ნებისმიერი სწავლება არსით სხვებს ეთანხმება. იმისთვის, რომ ჭეშმარიტი იყოს, სწავლება ბევრიდან ერთ-ერთი უნდა იყოს. თუ ის უნიკალურია, ე.ი. გამოგონილია.
 
კითხვა: ახალ აღთქმაში ხშრად გვირჩევენ ვიფხიზლოთ და ვილოცოთ. ამ სისტემაში ლოცვას რა შეესაბამება?
 
პასუხი: ვის ლოცვას? თუ მანქანა ლოცულობს, რა შედეგს ელოდებით? რომელი ლოცვა? ლოცვა აუცილებლად ვედრება არაა. ლოცვების უმეტესობის მიზანს კონკრეტულ იდეებზე გონების კონცენტრირება წარმოადგენს - ეს მედიტაციის ფორმაა.
 
კითხვა: თვლით თუ არა, რომ თვითცნობიერების მიღწევა ლოცვითაა შესაძლებელი? და თუ კი, როგორ უნდა ვილოცოთ?
 
პასუხი: ადამიანს რომ უწყვეტად ლოცვა შეძლებოდა, ეს თვითცნობიერებას შექმნიდა. საქმე იმაშია, რომ ეს არ ძალგვიძს. ადამიანი ლოცვას იწყებს, ხუთი წუთის შემდეგ კი ლოცვა სიტყვების მექანიკურ გამეორებად იქცევა. ადამიანმა რომ ლოცვა იცოდეს, ლოცვა შეძლებდა ამას, მაგრამ ადამიანმა არ იცის, იმიტომ რომ ადამიანიარ არის. ადამიანი ბევრ რამეს გააკეთებდა,ის რომ არსებობდეს, ანუ ის რომ მუდმივი იყოს. მაგრამ, როგორც ამჟამად ხდება, იწყებს ერთი, ხოლო აგრძელებს სხვა.
 
კითხვა: ჭეშმარიტი ლოცვა - მაღალ ძალებთან კონტაქტია?
 
პასუხი: არ შეგეკამათებით, მაგრამ ზუსტად ვიცით, რომ ჩვეულებრივ ცენტრებში მხოლოდ ამ ცენტრების კუთვნილი ძალები გვაქვს. ამავე დროს ვიცით, რომ მაღალი ცენტრები ფლობენ ძალებს, რომლებიც ჩვეულებრივ ცენტრებს არ აქვთ. ამიტომ სისტემის ენაზე გიპასუხებთ, რომ თუ ასეთი კონტაქტი შესაძლებელია, ეს მხოლოდ მაღალი ცენტრებითაა შესაძლებელი. ჩვენი პრობლემა იმაში მდგომარეობს, როგორ ვიპოვოთ გზა მაღალი ცენტრებისკენ. ჩვენ ასეთი კონტაქტი ახლა არ გვაქვს, მაგრამ მაღალ ცენტრებს ეს შეუძლია. გარანტიას ვერავინ მოგვცემს, რადგან ჩვენი მოლოდინებიც კი შესაძლოა მცდარი იყოს. ყოველ შემთხვევაში, ჩვენ ვიცით, - ზოგიერთს კი ხანმოკლედ განუცდია კიდეც, - რომ მაღალ ცენტრებს ახალი უნარები აქვთ, და ამიტომ მხოლოდ ის შეგვიძლია, მაღალ ცენტრებთან დაკავშირება ვცადოთ: შევისწავლოთ, როგორ გავხდეთ ცნობიერნი. როდესაც ცნობიერები გავხდებით, მაღალ ცენტრებთან კავშირს დავამყარებთ, და შედეგად ახალ ძალებს და ახალ ცოდნას შევიძენთ.
 
კითხვა: მაგრამ ხომ გვაქვს უკვე მაღალი ემოციური ცენტრის გაელვებები?
 
პასუხი: ზოგს აქვს, მაგრამ მხოლოდ გაელვებები, რომლის გაკონტროლებაც არ ხელეწიფება. ასეთი გამოვლინებების გაკონტროლება მხოლოდ №5 ადამიანს შეუძლია, ჩვენ კი ჯერ №1, 2 და 3 ადამიანები ვართ.
 
კითხვა: ზოგიერთი ეზოთერული სწავლების მიხედვით, ადამიანის გონება ტბის მსგავსია. როდესაც ის მშვიდია, ის ყველაფერს ნათლად ხედავს და „დუმილის ხმა“ ესმის.
 
პასუხი: აქ ბევრი საშიშროებაა. ძალზე იოლია ჭეშმარიტი „დუმილის ხმა“ წარმოსახვაში აგერიოთ, ადვილზე ადვილია ჭეშმარიტება წარმოსახვაში აგერიოთ. ზოგისთვის ის შეიძლება გზა გახდეს, მაგრამ ჩვენთვის ეს გზა არაა. ჩვენ გვსურს უფრო ზუსტად ვიცოდეთ, როგორ განვვითარდეთ, ამიტომ ჩვენთვის მსგავსი განსაზღვრებები საშიშია, რადგან არ არსებობს მექანიზმი, რომლითაც წარმოსახვას რეალობისგან გამოვარჩევდით. ესაა, რაც უნდა გახსოვდეთ ამსისტემაში, - რომ თავიდანვე წარმოსახვითის რეალობისგან გამორჩევას სწავლობთ, როდესაც საკუთარ თავშიწარმოსახვითის რეალობისგან გარჩევას სწავლობთ. შემდეგ, მოგვიანებით, ცნობიერების მაღალ დონეზე, მათ გარჩევას ობიექტურ სამყაროშიც შეძლებთ. ამ მისტიური გზებიდან ბევრი გაუგებრობას მხოლოდ ზრდის. ადამიანის ჭეშმარიტებასთან დაახლოების მაგიერ, მას კიდევ უფრო აშორებს.
 
კითხვა: ამიტომ მუდამ გაღიზიანება უნდა ვეძიოთ?
 
პასუხი: რატომ გაღიზიანება? თქვენ ამ მტკიცებას დამტკიცებულად მიიჩნევთ, შემდეგ კი საპირისპიროს ეძებთ. შეიძლება მთელი ცხოვრება ცდილობდეთ და ვერაფერი მიიღოთ, თუ არასწორად მუშაობთ. მაგრამ უნდა ეცადოთ - სწორად - საკუთარი თავის გახსენებას, არ გაიგივებას, კონტროლის მოპოვებას. არავინ ფლობს საკმარის კონტროლს. ჩვენ არ ვართ საკუთარი თავის ბატონი, ამიტომაც არ შეგვიძლია ვაკეთოთ ეს და არ ვაკეთოთ ის. თავდაპირველად უნდა შევისწავლოთ და გავიგოთ. საკუთარი თავი უნდა შევისწავლოთ, და ხანდახან რაღაც ერთს ვცვლით, შემდეგ მეორეს და ამგვარად ვიწყებთ შეცვლას. თავიდანვე ამ დიდი სიმშვიდით დაწყება შეუძლებელია. შეიძლება გინდოდეთ, იყოთ მშვიდი, თუ არ ხართ მშვიდი, მაგრამ ეს იგივეა, ილაპარაკო ისეთ ქრისტიანულ პრინციპებზე, როგორიცაა გიყვარდეთ საკუთარი მტრები.
 
კითხვა: მთელი ეზოთერული ცოდნის ანბანს თესლის სიკვდილი ხომ არ წარმოადგენს?
 
პასუხი: ასეც შეიძლება ითქვას. სხვათა შორის, ამასთან დაკავშირებით კიდევ ერთი რამაა, რომელიც ჩვენი სიტუაციის ახსნაში დაგვეხმარება. ახალ აღთქმაში ორჯერ თუ სამჯერ გამეორებული ამ გამონათქვამის (იმისთვის, რომ მცენარე აღმოცენდეს და გაიზარდოს, თესლი უნდა მოკვდეს) შესახებ დიდი ხნის წინ გურჯიევის ნათქვამი მახსენდება. მან თქვა, რომ ეს გამონათქვამი ადამიანთან მიმართებაში სრული არაა. ადამიანთან მიმართებაში ის უნდა გაფართოვდეს. მუშაობაზე მთლიანობაში, მის შესაძლებლობებზე და მიმართულებაზე საუბრისას, გურჯიევი ამას ამგვარად ხსნიდა. პირველი, ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ, რომ გვძინავს, მეორე, უნდა გამოვიღვიძოთ. როდესაც გამოვიღვიძებთ, უნდა მოვკვდეთ; როდესაც მოვკვდებით, დაბადებას შევძლებთ. ეს პროცესია დაწვრილებით, და ეს მიმართულებაა. სასარგებლოა ამის შესახებ ფიქრი, სასარგებლოა გავიგოთ, რას ნიშნავს ძილი, რას ნიშნავს გამოღვიძება, რას ნიშნავს სიკვდილი და რას ნიშნავს დაბადება. დავუშვათ, დაბადება გვსურს. ვერ დავიბადებით, ვიდრე არ მოვკვდებით, და ვერ მოვკვდებით, ვიდრე არ გამოვიღვიძებთ. ვერ გამოვიღვიძებთ, ვიდრე არ გავაცნობიერებთ, რომ გვძინავს. ანუ, გარკვეული საფეხურები არსებობს.
 
კითხვა: რას ნიშნავს სიკვდილი იმ აზრით, რომლითაც თქვენ ამბობთ?
 
პასუხი: „სიკვდილი“ ნიშნავს სიკვდილს, გაქრობას, არყოფნას, არარსებობას. უსარგებლოა ძილში სიკვდილი, რადგან დაბადებას ვერ შეძლებთ. თავდაპირველად უნდა გამოიღვიძოთ.
 
* * *
 
საუფლო ლოცვის[2]გაგების სურვილით ბევრ ადამიანს დაუსვამს ჩემთვის კითხვები, რომელთა ნაწილიც ძალზე გულუბრყვილო იყო. ისინი მთხოვდნენ, ამეხსნა მათთვის, რას ნიშნავს ესა თუ ის ფრაზა. მაგალითად, მეკითხებოდნენ, რას ნიშნავს „მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა“, ვინ არიან „ჩვენი თანამდებნი“ და რას წარმოადგენს „თანანადებნი ჩვენნი“ და ა.შ. - თითქოს შესაძლებელი იყოს საუფლო ლოცვის „უბრალო სიტყვებით“ ახსნა. პირველ რიგში, უნდა გესმოდეთ, რომ ჩვეულებრივ, საუფლო ლოცვაში უბრალო სიტყვები ვერაფერს ახსნის. აუცილებელია გარკვეული მომზადებული გაგება, რასაც შემდგომი გაგება მოჰყვება, მაგრამ როგორც ძალისხმევის და სწორი დამოკიდებულების შედეგი.
 
საუფლო ლოცვა შეიძლება განვიხილოთ, როგორც გადაუწყვეტელი პრობლემის მაგალითი. ის ყველა ენაზეა თარგმნილი, მას ზეპირად სწავლობენ, ყოველდღიურად იმეორებენ, თუმცა ადამიანებს წარმოდგენაც არ აქვთ, რა არის ის სინამდვილეში. მისი აზრის გაგების ასეთი უკმარისობა ახალი აღთქმის გაგების ჩვენს საერთო უუნარობასთანაა დაკავშირებული.
 
თუ გახსოვთ, ჩვენი ერთ-ერთი საუბრისას ახალი აღთქმა მოვიყვანეთ როგორც ობიექტური ხელოვნების მაგალითი, ანუ როგორც უმაღლესი გონის შემოქმედება. ამ შემთხვევაში როგორ უნდა გვქონდეს იმედი ჩვენი ჩვეულებრივი გონებით გავიგოთ ის, რაც უმაღლესმა გონმა ჩამოაყალიბა და მოგვცა?
 
ჩვენ კი უნდა ვეცადოთ და გონება უმაღლესი გონის აზროვნების დონემდე ავიყვანოთ; და თუმცა ამას ვერ ვაცნობიერებთ, ეს მრავალი განსხვავებული გზითაა შესაძლებელი. მათემატიკაში, მაგალითად, საქმე გვაქვს უსასრულობებთან - უსასრულოდ მცირე და უსასრულოდ დიდ სიდიდეებთან, რომლებიც არაფერს წარმოადგენს ჩვეულებრივი გონებისთვის. ხოლო რაც შესაძლებელია მათემატიკაში, ჩვენთვისაც შესაძლებელია, თუ სწორი გზით სვლას ვიწყებთ და მივყვებით მას.
 
ერთ-ერთი პირველი, რაც უნდა გვესმოდეს და გვახსოვდეს, მანამ, სანამ საუფლო ლოცვის შესწავლა შესაძლებელი გახდება, - ესაა განსხვავება რელიგიურ ენასა და სისტემის ენას შორის.
რას წარმოადგენს რელიგია? ეს სიტყვა ძალზე ხშირად გამოიყენება; არიან ადამიანები, რომლებიც ამ სიტყვას ყოველდღიურად იყენებენ, მაგრამ ისინი ვერ განსაზღვრავენ, რა იგულისხმება რელიგიის ქვეშ.
 
სისტემაში გაგვიგია, რომ სხვადასხვა ადამიანისთვის რელიგია განსხვავებულია, რომ არსებობს №1 ადამიანის რელიგია, №2 ადამიანის რელიგია, №3 ადამიანის რელიგია და ა.შ. მაგრამ როგორ დავადგინოთ მათ შორის განსხვავება? ვიდრე განსაზღვრებებამდე მივალთ, უნდა გავიგოთ, რომ ყველა ჩვენთვის ცნობილ რელიგიაში ყველაზე აუცილებელ ელემენტს ღმერთის იდეა წარმოადგენს - ღმერთის, რომელთანაც პირადი ურთიერთობა გვაკავშირებს, რომელსაც, ასე ვთქმათ, ვესაუბრებით, ვისაც დახმარებას ვეაჯებით, და მისგან დახმარების შესაძლებლობის გვწამს. რელიგიის განუყოფელი ნაწილი - ღმერთის, ანუ ყოვლადძლიერი და ყველგანმყოფი უმაღლესი არსების რწმენაა, რომელიც რაც გვსურს, ყველაფერში გვეხმარება.
 
არაფერს ვამბობ იმის შესახებ, სწორია ეს თუ არა, შესაძლებელია თუ არა. უბრალოდ გეუბნებით, რომ რწმენა, ანუ ღმერთის და მისი ჩვენდამი დახმარების უნარის რწმენა - რელიგიის მთავარი ნაწილია.
 
ლოცვაც რელიგიის განუყოფელი ნაწილია, მაგრამ ლოცვები მრავალგვარია. ლოცვა შეიძლება იყოს ჩვენს ნებისმიერ საქმიანობაში დახმარების ვედრება, მაგრამ მუშაობაში ლოცვა თავად შეიძლება დახმარებად იქცეს. ის შეიძლება მუშაობის ინსტრუმენტი გახდეს, რომელიც სისტემის იდეების გასაცოცხლებლად გამოიყენება, ის თვითგახსენებისთვის, ძილის და გამოღვიძების აუცილებლობის შემახსენებლად შეიძლება გამოიყენოთ.
 
იმავე დროს რელიგიური ენის გამოხატულების სისტემის ენაზე ზუსტად გადათარგმნა შეუძლებელია. პირველი, რელიგიაში რწმენის ელემენტის გამო, მეორე, იმის გამო, რომ რელიგიაში და რელიგიურ ენაში მიიღება ფაქტები და მტკიცებები, რომლებიც სისტემაში არალოგიკურად და ურთიერთსაწინააღმდეგოდ ითვლება. მიუხედავად ამისა, არასწორი იქნებოდა გვეთქვა, რომ რელიგია და სისტემა შეუთავსებელია და ერთმანეთს ეწინააღმდეგება; ჩვენ მხოლოდ ის უნდა ვისწავლოთ, რომ ეს ორი ენა ერთმანეთში არ ავურიოთ. თუ ჩვენ მათ ავურევთ, ნებისმიერ სასარგებლო დასკვნას დავაზიანებთ, რომლებიც ამა თუ იმ ხაზზე შეიძლებოდა გამოგვეტანა.
 
რელიგიისა და რელიგიური ენისგან განუყოფელ ღმერთის იდეასთან დაბრუნებისას, თავდაპირველად ზოგადად თუ ისტორიული კუთხით რელიგიების დაყოფით უნდა დავინტერესდეთ. მათი დაყოფა შეიძლება ერთი ღმერთის აღმსარებელ და მრავალღმერთიან რელიგიებად. მაგრამ ასეთი დაყოფის შემთხვევაშიც კი უნდა გვახსოვდეს, რომ უზარმაზარი განსხვავება არსებობს მონოთეიზმის და პოლითეიზმის ჩვეულებრივ გაგებასა და სისტემაში ამ იდეების გაგებას შორის. თუმცა ღმერთებს შორის გარკვეული განსხვავებები არსებობს - როგორც, მაგალითად, ბერძნულ მითოლოგიაში - პოლითეიზმის ჩვეულებრივი გაგებით ყველა ღმერთი დაახლოებით ერთ დონეზე იმყოფება. სისტემის თვალთახედვით, რომელიც სხვადასხვა დონეებზე სხვადასხვა სკალებისა და განსხვავებული კანონების იდეას მოიცავს, ღმერთების ურთიერთდამოკიდებულების სრულიად განსხვავებულ გაგებას ვღებულობთ.
 
თუ აბსოლუტს ღმერთად მივიღებთ, დავინახავთ, რომ მას ჩვენთან არავითარი დამოკიდებულება არ გააჩნია. აბსოლუტი - ღმერთია ღმერთებისთვის, მას დამოკიდებულება აქვს მხოლოდ შემდეგ სამყაროსთან, ანუ მესამე სამყაროსთან. მესამე სამყარო - ღმერთია შემდეგი სამყაროსთვის, ანუ მეექვსე სამყაროსთვის, ასევე ყველა შემდგომი სამყაროსთვის, მაგრამ სულ უფრო და უფრო ნაკლები ხარისხით. ასეთ შემთხვევაში გალაქტიკა, მზე, პლანეტები, დედამიწა და მთვარე - ყველა ღმერთია, რომელთაგან ყოველი საკუთარ თავში უფრო მცირე ღმერთებს მოიცავს. ქმნილების სხივი როგორც მთელი, მიღებული როგორც ერთი ტრიადა, ასევე ღმერთია: ღმერთი წმიდა, ღმერთი ძლიერი, ღმერთი უკვდავი.
 
ამგვარად, ჩვენ შეგვიძლია ავარჩიოთ, რომელ დონეზე გვსურს ჩვენი ღმერთის მიღება, თუკი სიტყვის „ღმერთი“ რელიგიური აზრით, ანუ ჩვენს ცხოვრებასთან უშუალო წვდომის მქონე ღმერთის აზრით გამოყენება გვინდა. სისტემის თვალთახედვით ჩვენ ვერაფრით დავამტკიცებთ, რომ ამ სამყაროთაგან თუნდაც რომელიმეს ჩვენთან პირადი დამოკიდებულება გააჩნია, თუმცა სისტემაში ღმერთის ადგილი მაინც არის.
 
გვერდით ოქტავაში, რომელიც მზეში იწყება როგორც დო, არის ორი სრულიად უცნობი წერტილი, რომელთა შესახებ განსჯისთვის მასალა საერთოდ არ გაგვაჩნია. ოქტავა იწყება როგორც დომზეში, შემდეგ პლანეტების დონეზე სი-ში გადადის. დედამიწაზე ის ლა-სოლ-ფახდება, რომლებიც ორგანულ სიცოცხლეს შეადგენს, ადამიანის ჩათვლით. როდესაც ყოველი ცალკეული არსება ადამიანების, ცხოველების, მცენარეთა სამეფოში კვდება, სხეული - ან ის, რაც მისგან რჩება, მიწაში მიდის და მიწის ნაწილი ხდება, სული კი მთვარისკენ მიემართება და მისი ნაწილი ხდება. აქედან შეგვიძლიამი-ს და რე-ს გაგება, მაგრამ სი-ს დადო-ს შესახებ სრულიად არაფერი ვიცით. ამ ორ ნოტს მრავალი ვარაუდი ეფუძნება ქმნილების სხივში ჩვენთან გარკვეული დამოკიდებულების მქონე ღმერთის ან ღმერთების შესაძლო ადგილმდებარეობის შესახებ.
 
ახლა კი, საუფლო ლოცვის შესწავლას შევუდგეთ.
 
პირველი - გავიგოთ, რატომ და როდის გაჩნდა ის. ჩვენ ვიცით, რომ ის მრავალი უსარგებლო ლოცვის ნაცვლად მიეცა ადამიანებს.
 
მეორე - თავად საუფლო ლოცვაში და მის სრულიად განსაკუთრებულ აგებულებაში ბევრ საინტერესო თავისებურებაზე გავამახვილოთ ყურადღება. თუ ეს აგებულება გვესმის და სამის კანონი ვიცით, შესაძლოა აღმოვაჩინოთ, რომ, სისტემის თვალთახედვით, საუფლო ლოცვის გაცნობიერების გზით გაგების განვითარების შესაძლებლობა არსებობს.
 
მრავალი მათემატიკური პრობლემის მსგავსად, საუფლო ლოცვის შესწავლა პრობლემის ცალკეული ნაწილების სწორი განლაგებით ან განთავსებით უნდა დავიწყოთ. ორი საინტერესო საკითხი მასში თავიდანვე შეიმჩნევა: პირველი - რომ საუფლო ლოცვა სამჯერ სამადაა დაყოფილი, და მეორე - რომ მასში არის გარკვეული საკვანძო სიტყვები, ანუ ისეთი სტყვები, რომლებიც სხვა სიტყვებს ხსნის. სამჯერ სამად დაყოფას სამ ტრიადად დაყოფად ვერ ჩავთვლით, რადგან მათი ურთიერთდამოკიდებულება არ ვიცით და ძალებს ვერ ვხედავთ, მხოლოდ სამ ნაწილს ვხედავთ.
 
თუ პირველ სამ ვედრებას ერთად წაიკითხავთ, როგორც ერთ ნაწილს, ბევრ ისეთ რამეს აღმოაჩენთ, რასაც ჩვეულებრივად წაკითხვისას ვერ ამჩნევთ.
 
1.     მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა! წმიდა იყავნ სახელი შენი.
2.     მოვედინ სუფევა შენი.
3.     იყავნ ნება შენი ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა.
 
პირველი ვედრების („მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი“) წაკითხვის შემდეგ მომენტალურად გვიჩნდება შეკითხვა: ვინაა „მამაო ჩვენო“? საკვანძო სიტყვა აქ არის „ცათა შინა“.რას ნიშნავს „ცათა შინა“? თუ ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას ქმნილების სხივის თვალთახედვით შევეცდებით, იქნებ შევძლოთ კიდეც რაღაცის გაგება. ჩვენ დედამიწაზე ვცხოვრობთ, ამიტომ „ცათა შინა“ უფრო მაღალ დონეებს, ანუ პლანეტებს, მზეს ან გალაქტიკას უნდა აღნიშნავდეს. „ცათა შინა“-ს იდეა გარკვეულ ძალებს, ანუ იმ უფრო მაღალ დონეებზე გარკვეულ გონს მოიაზრებს, რომელთანაც მიმართვას გვირჩევს საუფლო ლოცვა. შეუძლებელია „ცათა შინა“ დედამიწის დონეზე რამეს შეესაბამებოდეს. მაგრამ თუ ვაცნობიერებთ, რომ გალაქტიკასთან, მზესთან ან პლანეტებთან დაკავშირებული კოსმიური ძალები ძალზე დიდია იმისთვის, რომ ჩვენთან რაიმე დამოკიდებულება ჰქონდეს, ასეთ შემთხვევაში ჩვენ შეგვიძლია „ცათა შინა“ ჩვენი„მამის“ ადგილსამყოფელი დო ან სი გვერდით ოქტავაში ვეძებოთ - ან კვლავ უფრო მაღალ სფეროებში დავტოვოთ.
 
შემდგომ სიტყვებში პიროვნული არაფერია. „წმინდა იყავნ სახელი შენი“ - ღმერთისადმი სწორი დამოკიდებულების განვითარების და  ღმერთის ან უმაღლესი გონის იდეის უკეთ გაგების სურვილის გამოხატულებაა, და ეს განვითარების სურვილი აშკარად მთელ კაცობრიობას ეხება.
მეორე ვედრება „მოვედინ სუფევა შენი“, - ეზოთერიზმის ზრდის სურვილის გამოხატულებაა. წიგნში „სამყაროს ახალი მოდელი“ ვეცადე ამეხსნა, რომ ცათა სასუფეველი შეიძლება მხოლოდ ეზოთერიზმს ნიშნავდეს, ანუ კაცობრიობის გარკვეულ შინაგან ნაწილს, რომელიც განსაკუთრებულ კანონებს ემორჩილება.
 
მესამე ვედრება, „იყავნ ნება შენი ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა“, - დედამიწის უფრო მაღალ დონეზე, უმაღლესი გონის უშუალო ნების ქვეშ გადასვლის სურვილს გამოხატავს. „იყავნ ნება შენი“ ეხება იმას, რაც შეიძლება მოხდეს, მაგრამ ჯერ არ განხორციელებულა. ეს სამი ვედრება ეხება პირობებს, რომლებიც შეიძლება დადგეს, მაგრამ ჯერ არ დამდგარა.
 
საუფლო ლოცვის მეორე ნაწილის პირველი ვედრება ასეთია: „პური ჩვენი არსობისა მოგვეც ჩვენ დღეს“.
 
სიტყვა „არსობისა“ არ გვხვდება ყველაზე ძველ ცნობილ ბერძნულ და ლათინურ ტექსტებში. სწორი სიტყვა, რომელიც მოგვიანებით ჩაანაცვლეს სიტყვით „არსობისა“, იყო „ზენივთიერი“. სწორი ტექსტი ასეთი უნდა იყოს: „ზენივთიერი პური მოგვეც ჩვენ დღეს“. „ზენივთიერი“ ანუ „სულიერი“, როგორც ზოგიერთი ადამიანი ამბობს, შეიძლება ეხებოდეს უმაღლეს საკვებს, უმაღლეს წყალბადებს, უმაღლეს ზემოქმედებას და უმაღლეს ცოდნას.
 
მეორე ნაწილის შემდეგი ორი ვედრება, „და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა“ და „და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან“, გასაგებად და ასახსნელად ყველაზე რთულია. განსაკუთრებით რთული იმიტომაა, რომ მათ საზოგადოდ მიღებულ მნიშვნელობას ჭეშმარიტ აზრთან არაფერი აქვს საერთო. როდესაც ადამიანები სიტყვებზე „და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა“ ჩვეულებრივად ფიქრობენ, უმალვე ლოგიკურ და ფსიქოლოგიურ შეცდომებს უშვებენ. პირველ რიგში, მათ პირდაპირი გაგებით ესმით, რომ ცოდვების მიტევება შეუძლიათ,და რომ მათზეა დამოკიდებული, მიუტევებენ თუ არ მიუტევებენ. მეორე, მიაჩნიათ, რომ ერთნაირად კარგია - სხვათა ცოდვების მიტევებაც და საკუთარი ცოდვების მიტევების მიღებაც. ეს შეცდომაა, და მას არავითარი საფუძველი არ გააჩნია. თუ ადამიანები ფიქრობენ, სწავლობენ და აკვირდებიან საკუთარ თავს, ძალიან მალე დაინახავენ, რომ არანაირი ცოდვების მიტევება მათ არ ძალუძთ,ზუსტად ისევე, როგორც არაფრის გაკეთება არ შეუძლიათ.
 
იმისათვის, რომ აკეთოს,და იმისთვის, რომ მიუტევოს,ადამიანს ჯერ თავი უნდა ახსოვდეს, ის გამოღვიძებული უნდა იყოს და ნებაგააჩნდეს. ისეთებს, როგორებიც ახლა ვართ, ათასობით სხვადასხვა ნება გვაქვს, და თუ ერთ ნებას მიტევება სურს, ყოველთვისაა ბევრი სხვა, რომლებსაც ეს არ სურთ და ფიქრობენ, რომ მიტევება - სისუსტე, არათანმიმდევრულობა ან დანაშაულიც კია. და ყველაზე უცნაური ისაა, რომ ხანდახან მიტევება მართლაც დანაშაულია. აქ საინტერესო მომენტს ვუახლოვდებით. ჩვენ არ ვიცით, მიტევება კარგია თუ ცუდი, ყოველთვის კარგია თუ არა მიტევება, თუ აჯობებს ზოგიერთ შემთხვევაში მივუტევოთ, სხვა შემთხვევაში კი არ მივუტევოთ. თუ დავუფიქრდებით ამ საკითხს, დავასკვნით, რომ მიტევება რომც შეგვეძლოს, შესაძლოა მოცდა უკეთესი ყოფილიყო მანამ, სანამ მეტი გვეცოდინებოდა, ანუ გვეცოდინებოდა როდის მიგვეტევებინა და როდის არა.
 
აქ უნდა გავიხსენოთ, რა ითქვა დადებით და უარყოფით დამოკიდებულებაზე, და უნდა გავიგოთ, რომ დადებითი დამოკიდებულება ყოველთვის სწორი არაა, რომ ხანდახან სწორი გაგებისთვის უარყოფითია აუცილებელი. ამიტომ, თუ „მიტევება“ ყოველთვის დადებით დამოკიდებულებას ნიშნავს, მაშინ ის ხანდახან მცდარი იქნება.
 
უნდა გვესმოდეს, რომ განურჩეველი მიტევება შესაძლოა გაცილებით უარესი აღმოჩნდეს, ვიდრე საერთოდ რომ არ მიუტევოთ არავის; და ამ გაგებას ჩვენი ცოდვებთან დაკავშირებით საკუთარ პოზიციაზე სწორ თვალთახედვამდე მიყვანა შეუძლია. ერთი წამით დაუშვით, რომ არსებობს ერთი სულგრძელი და საკმაოდ სულელი ღმერთი, რომელიც ყველა ცოდვას მოგვიტევებდა. ეს უარესია, რაც შეიძლებოდა დაგვმართოდა. ჩვენ მუშაობის არავითარი სტიმული, არცერთი მიზეზი აღარ გვექნებოდა. ჩვენ გავაგრძელებდით ჩვენს არასწორ საქმიანობას, და საბოლოოდ ისინი ჩვენ გვეპატიებოდა. ასეთი შესაძლებლობა სრულებით ეწინააღმდეგება მუშაობის ნებისმიერ იდეას. მუშაობისას უნდა ვიცოდეთ, რომ არაფერი გვეპატიება. მხოლოდ ეს ცოდნა მოგვანიჭებს მუშაობის რეალურ სტიმულს, და სულ მცირე, აღარ გავიმეორებთ ქმედებას, რომელიც უკვე ვიცით, რომ მცდარია.
 
საინტერესოა ამ კუთხით სკოლებს გადავხედოთ და ისინი ყოფით ცხოვრებას შევადაროთ. ცხოვრებაში ადამიანები შესაძლოა მიტევებას ელოდებიან, ან მინიმუმ, მისი იმედი აქვთ. სკოლაში არაფერს პატიობენ. ეს სისტემის, მეთოდის და სკოლის ორგანიზაციის მნიშვნელოვანი ნაწილია. სკოლები ზუსტად არ-პატიებისთვის არსებობს, და სწორედ ამ ფაქტის წყალობით შეუძლია ადამიანს იმედი ჰქონდეს, რომ სკოლისგან რაღაცას მიიღებს. სკოლაში რომ ყველაფერი მიეტევებოდეს ადამიანს, მათ არსებობას აზრი საერთოდ აღარ ექნებოდა.
 
სიტყვების „და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა“ შინაგანი აზრი სინამდვილეში გავლენებს ეხება, ანუ მაღალი დონეებიდან მომავალ გავლენებს. მაღალი გავლენების ჩვენსკენ მოზიდვა მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეგვიძლია, თუ სხვა ადამიანებს იმ გავლენებს გადავცემთ, რომლებსაც ვიღებთ ან უკვე მივიღეთ. ამ სიტყვების კიდევ ბევრი მნიშვნელობა არსებობს, მაგრამ ეს მათი გაგების გზის დასაწყისია.
 
მეორე ნაწილის მესამე ვედრება ამბობს: „და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან“.
 
რას წარმოადგენს ჩვენი ყველაზე დიდი განსაცდელი? სავარაუდოდ, ეს ძილია, ამიტომ პირველი სიტყვები გასაგებია - „დაგვეხმარე, რომ ნაკლებად გვეძინოს“ ან „დაგვეხმარე, რომ ხანდახან გამოვიღვიძოთ“. შემდეგი ნაწილი უფრო რთულია. ის ამბობს: „არამედ გვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან“. შესაძლოა, უნდა იყოს „დაგვიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან“. სიტყვის „არამედ“ ბევრი ახსნა არსებობს, მაგრამ ბოლომდე დამაკმაყოფილებელი არცერთი არაა ჩვეულებრივ ენაზე გადათარგმნისას, ამიტომ ამ საკითხს მცირე ხნით შევეშვათ.
 
მთავარი კითხვაა - რას ნიშნავს „ბოროტი“? წარმოგიდგენთ ერთ-ერთ შესაძლო ახსნას: ჩვეულებრივ განსაცდელთან მიმართებით, რომელიც მხოლოდ ძილია, ეს ნიშნავს, რომ უკვე გამოღვიძებული კვლავ ჩაძინებას ეთანხმები. ეს შეიძლება მუშაობის აუცილებლობის გაცნობიერების და ძალისხმევის განხორციელების დაწყების შემდეგ მათზე უარის თქმას, და როგორც უკვე ითქვა, სულელური და მავნე ქმედებების განხორციელებას, მაგალითად სკოლის წესების საწინააღმდეგო მოქმედებას და შემდეგ თავის მართლებას ნიშნავდეს. ბევრი ამ სახის საინტერესო მაგალითის მოძიება შეიძლება იმ ადამიანთა ქმედებებში, რომლებმაც სკოლა მიატოვეს, და მით უფრო მათ ახსნაში, თუ რატომ მოიქცნენ ასე.
 
და ბოლოს, საუფლო ლოცვის მესამე ნაწილი ეხება მომავალს, და არა ამჟამინდელ მდგომარეობას.
 
1.     რამეთუ შენი არს სუფევა,
2.     ძალა
3.     და დიდება უკუნისამდე. ამინ.
 
ის ვარაუდობს, რომ პირველ ნაწილში გამოხატული სურვილი უკვე შესრულებულია, უკვე არსებობს. სინამდვილეში ეს სიტყვები მხოლოდ მომავალს შეიძლება ეხებოდეს.
დასკვნის სახით გეტყვით შემდეგს. მთელი საუფლო ლოცვა შეიძლება ერთ ტრიადად ჩაითვალოს. მისი გაგება იმ აზრით, რომ მისი ერთი ნაწილი აქტიური ძალაა, მეორე ნაწილი - პასიური, მესამე კი გამანეტრალებელი, არ შეიძლება, რადგან ყველა მიმართება, სავარაუდოდ, ყურადღების სიმძიმის ცენტრის ცვალებადობასთან ერთად იცვლება. ეს ნიშნავს, რომ სამი ნაწილიდან ყოველი თითო ძალად უნდა იქნას მიჩნეული, ყველა ერთად კი ტრიადას ქმნის.
 
* * *
 
ეს მნიშვნელოვანი იდეები ლოცვის ფორმითაა მოწოდებული. მათი გაშიფრვის შემდეგ ლოცვა ვედრებას აღარ ნიშნავს.
 
კითხვა: რა განსხვავებაა მიუტევო და თავად მოგეტევოს?
 
პასუხი: სუბიექტი და ობიექტი. მაგრამ ჩვენ ვერ ვიქნებით მიტევებული. ჩვენ რაღაც მოვიმოქმედეთ, და, მიზეზშედეგობრიობის კანონის შესაბამისად, ამას გარკვეული შედეგი მოჰყვება. ჩვენ არ ძალგვიძს კანონის შეცვლა, მაგრამ გათავისუფლება ხელგვეწიფება - შეგვიძლია მას გავექცეთ. ჩვენ შეგვიძლია შევცვალოთ აწმყო, აწმყოს გზით - მომავალი, ხოლო მომავლის გზით - წარსული. ჩვენ ყველა ვალი უნდა გადავიხადოთ. მათი გადახდის გზით ვცვლით წარსულს, თუმცა გადახდის სხვადასხვა გზა არსებობს.
 
კითხვა: როგორია ეს გზები?
 
პასუხი: მექანიკური ან ცნობიერი. ჩვენ ვალებს ნებისმიერ შემთხვევაში ვიხდით: მიზეზების შედეგებს ველით და მათით ვიხდით, ან წარსულს ვცვლით და სხვაგვარად ვიხდით. დღევანდელი დღე - რომელიღაც წარსულის შედეგია. თუ დღევანდელ დღეს ვცვლით - წარსულს ვცვლით.
 
კითხვა: წარსულის შეცვლა - ჩვეულებრივი მიმდინარეობის წინააღმდეგ ბრძოლაა?
 
პასუხი: ეს მხოლოდ დასაწყისია. დადებითი ემოციები და მაღალი გავლენებია აუცილებელი. მათ გარეშე ვერაფერს შევცვლით. რამდენიმე სტადია არსებობს. ეს უცებ არ მოდის, მუშაობაა საჭირო. ზოგიერთი პრინციპი წარმოგიდგინეთ - ახლა უნდა მიხვდეთ, როგორ მიაღწიოთ ამას.
აქ ბევრი საინტერესო საკითხია. მაგალითად, საუფლო ლოცვაში არცერთი „მე“ ან „ჩემი“ არაა. ეს ნიშნავს, რომ პირადი უპირატესობა არ არსებობს - ყველა ადამიანი ერთნაირ დამოკიდებულებაშია უმაღლეს ძალებთან, ყველას ერთი და იგივე რამ ესაჭიროება.

 
[1]არქაული პერიოდი საბერძნეთის ისტორიაში (650-480 წლები ძვ. წ.) - ამ პერიოდში, რომელიც „ბნელ ხანას“ კვალად მოჰყვა, პოლიტიკური თეორიის მნიშვნელოვანი განვითარება, დემოკრატიის, ფილოსოფიის, თეატრის, პოეზიის აღმავლობა, სამწერლობო ენის აღორძინება შეიმჩნევა.

[2]მამაო ჩვენო (იგივე საუფლო ლოცვა; ლათ. Pater noster) - მთავარი ლოცვა ქრისტიანობაში. სახარების თანახმად, იესო ქრისტემ ეს ლოცვა ასწავლა თავის მოწაფეებს, როდესაც მათ სთხოვეს, ლოცვა ესწავლებინა მათთვის. მოყვანილია მათეს სახარებაში (6:9-13) და ლუკას სახარებაში (11:2-4). 

მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა,

წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი,

იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა,

პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს,

და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა

და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან.