პრომეთეს აღზევება (ცნობიერების ევოლუცია)

თავი მეცხრე. ტვინების გამორეცხვა და პროგრამირება

თავი მეცხრე. ტვინების გამორეცხვა და პროგრამირება

ჩვენ განსაზღვრული მიკერძოებული შეხედულებები გვაქვს სივრცეში ჩვენს მდებარეობასთან დაკავშირებით, რომელიც მემკვიდრეობით ჩვენი მაიმუნისმაგვარი წინაპრებისგან გვერგო. (სერ არტურ ედინქტონი, „სივრცე, დრო და გრავიტაცია“.)

უდიდესი უტოპიური შესაძლებლობა, რომელიც ჩვენს წინ იხსნება, ამავდროულად წარმოადგენს უდიდეს ანტიუტოპიურ კოშმარს.

ჩვენ უფრო და უფრო მეტს ვგებულობთ ტვინის ცვლილების პრაგმატულ მხარეზე: როგორ ვიმოქმედოთ ვინმეს ტვინზე, რათა მასში სრულიად „ახალი“ რეალობა დავამყაროთ. ამის მხოლოდ წარმოსახვაში გაფიქრებაზეც კი ჩნდება სურათები „1984“-დან და „მშვენიერი ახალი მსოფლიოდან“. მაგრამ ჩვენ ასევე ვგებულობთ, თუ როგორ შევცვალოთ ჩვენი საკუთარი ტვინი - ვსწავლობთ მის გამოყენებას სიამოვნებისთვის და სარგებელისთვის, და არა საცოდავი რობოტული არსებობისთვის. როცა ამის წარმოდგენას ვცდილობთ, ჩვენ უცილობლად მივდივართ ზეადამიანურობის იდეამდე.

ისევე, როგორც ნებისმიერი ტელევიზორი, ტვინიც შეიძლება დააინსტალირო ისე, რომ გამორთო გარკვეული არხები და ჩართო სხვები. ეს იცოდნენ 1960-70 წლების ნეიროლოგიური რევოლუციის ვეტერანებმა, და ამაში მდგომარეობს ჩვენი დროის ძირითადი საფრთხე და ძირითადი იმედი.

განვიხილოთ ვარიანტები.

ციანიდი და სინქრონულობა

1978 წლის ნოემბერში მე სიეტლში ჩავედი, რათა დავსწრებოდი კენ კემბელის 10 საათიან დადგმას ჩემი და ბობ შის ტრილოგიის - „ილუმინატუსის“ მიხედვით! სპექტაკლის განმავლობაში გაჩნდა სცენა, რომელიც მე და შის პრაქტიკულად გადაგვავიწყდა ტრილოგიაზე მუშაობის დასრულებიდან (1971 წლიდან) შვიდი წლის შემდეგ. ამ სცენაში შეშლილი მესია უბრძანებს თავის 3300 რობოტულად მიმდევარს რომ ჩაიდინოს თვითმკვლელობა ციანიდის მეშვეობით. ეს უტვინო ავტომატები ემორჩილებიან, და ყოველი მათგანი სვამს თავის პორცია ციანიდიან კოქტეილს.

მე და შიმ ამ უცნაურ სიუჟეტურ სვლას იმისთვის მივმართეთ, რომ გვეჩვენებინა, თუ რა უკიდურესობამდე შეიძლება მივიდეს ტვინების გამორეცხვა. ჩვენ ორივენი ამ სცენას სატირული ხასიათის ექსტრავაგანტულ ფანტაზიად ვთვლიდით - გადაჭარბებად, როელიც ჩვენი სერიოზული თემის გახსნაში დაგვეხმარებოდა.

მაგრამ იმ დროს, როცა მსახიობები სცენაზე ამ „ფანტაზიას“ განასახიერებდნენ, ტელევიზიის ყოველ არხზე და ქვეყნის ყოველ გაზეთში მასიური ზომბირების ზუსტად ასეთივე მაგალითი განიხილებოდა. ჩვენი ფანტასტური მანიაკი გურუ - ადოლფ ჰიტლერი გახლდათ; 1978 წლის ნოემბერში კი, ჩვენი სპექტაკლის მიმდინარეობის დროს, - სხვა მანიაკმა გურუმ, ჯიმ ჯონსმა, ეს ყველაფერი რეალობაში გადმოიტანა. გაიანაში მან თავის 900 რობოტს უბრძანა, რომ ციანიდი დაელიათ, და ისინი ყველანი დაემორჩილნენ.

განსაკუთრებით საინტერესოდ მე მომეჩვენა ის, რომ ჯონსმა თავისი Gotterdammerung („ღმერთების შეკვეთა“) სწორედ მაშინ განახორციელა, როცა აშშ-ში ჩვენი სპექტაკლის პრემიერა შედგა. არანაკლებ საინტერესო იყო ის ფაქტი, რომ ჩვენს ფანტასტიურ ნაწარმოებშიც და ჯონსის შემთხვევაშიც თვითმკვლელობის იარაღი ციანიდი გახდა.

ფსიქოლოგი კარლ იუნგი და ფიზიკოსი ვოლფგანგ პაული მსგავსი სახის უცნაურ და ზებუნებრივ დამთხვევებს სინქრონულობას უწოდებდნენ და ამტკიცებდნენ, რომ ისინი წარმოადგენენ ბუნების აკაუზალურ და (ანუ) ქოლისტურ პრინციპს, რომელიც ნიუტონის დროის „წარსული-აწმყო-მომავალი“ ხაზის მიღმა მოქმედებს.

პაული, როგორც კვანტური ფიზიკოსების უმეტესობა, აცნობიერებდა, რომ სუბატომური მოვლენები ვერ იქნება გაგებული ნიუტონური ფიზიკის ფარგლებში და მათ ასახსნელად საჭიროა გარკვეული აკაუზალურობის (ინდეტერმინიზმის) ანუ ქოლიზმის (სუპერდეტერმინიზმის) არსებობის მიღება. ნებისმიერ შემთხვევაში ქრება განსხვავება „დამკვირვებელსა“ და „დაკვირვებადს“ შორის. (ამაზე ცოტა მოგვიანებით.)

იუნგმა, თავის მხრივ, აღმოაჩინა, რომ მსგავსი სინქრონულობები - უცნაური დამთხვევები, - როგორც წესი მაშინ ჩნდება, როცა აქტიურდება ფსიქეს გარკვეული ღრმა სტრუქტურები. მან ივარაუდა, რომ ეს სტრუქტურები იმყოფება იმ დონეზე, რომელსაც იგი „ფსიქოიდურ დონეს“ უწოდებს და რომელიც კოლექტიური არაცნობიერის ქვეშაა განლაგებული, იქ, სადაც ცნობიერება და მატერია ჯერ კიდევ არაა განრჩევადი - კვანტურ ქაფში, საიდანაც იერარქიულად ჩნდება მატერია, ფორმა და ცნობიერება.

მოიცადეთ. ახლა უფრო უცნაური რამეები დაიწყება...

საგაზეთო მაგნატის მემკვიდრე ბანკების მძარცველად იქცევა

1974 წლის 4 თებერვალს, როცა პატი ჰერსტი (პატრიცია ჰერსტი - მილიონერის, გაზეთების გამომცემელის - უილიამ რენდოლფ ჰერსტის ქალიშვილი) მოტაცებულ იქნა განთავისუფლების სიმბიონური არმიის მიერ, იგი „ნორმალური“ გოგო იყო. იგი ნორმალურ კოლეჯში სწავლობდა, ნორმალურ ბიჭს ხვდებოდა და მარიხუანას იმ დროის გოგოსთვის ნორმალურ რაოდენობას ეწეოდა. 57 დღის შემდეგ იგი იქცა ახალ ადამიანად, რომელსა ახალი სახელი - ტანია - ერქვა და რეალობის ახალ გვირაბში ცხოვრობდა.

თუ პატი ჰეტეროსექსუალი იყო, ტანია - ბისექსუალი გახდა. თუ პატი ძირითადად - მისი ასაკობრივი ჯგუფისთვის დამახასიათებელი მცირე „ლიბერალური“ მოდიფიკაციებით - ჰერსტების ოჯახის რეალობის გვირაბს იღებდა, ტანია გახდა სასტიკი და ფანატიკოსი რევოლუციონერი. თუ პატი თავის მშობლებს პატივს სცემდა, ტანია აძაგებდა მათ, „კორპორატიულ მატყუარებს“ უწოდებდა და სასტიკად აკრიტიკებდა მათ, როგორც კაპიტალისტური შეთქმულების მონაწილეებს აშშ-ში საწყალი ხალხის „მოკვლის“ მიზნით „უკანასკნელ ადამიანამდე“. თუ პატი ნაზი, ზრდილობიანი და ძალადობისადმი ცალსახად არა-მიდრეკილი გოგო იყო, ტანიამ გადაიღო ფოტო ავტომატით ხელში და მონაწილეობა მიიღო როგორც მინიმუმ ერთი ბანკის ძარცვაში, და შესაძლოა სხვა დანაშაულებებშიც.

მაშ, რა მოხდა? როცა პატი-ტანია დააპატიმრეს და სასამართლოს წინაშე წარადგინეს, დაცვამ განაცხადა, რომ გოგო „ტვინის გამორეცხვას“ დაექვემდებარა. მოსამართლემ ან ვერ გაიგო ეს, ან არ დაიჯერა; პატის პატიმრობა იმ დანაშაულისთვის მიუსაჯეს, რომელიც ტანიამ ჩაიდინა. კამათები ამ შემთხვევის გარშემო დღემდე არ წყდება - ერთნი ფიქრობენ, რომ მის ჰერსტი ატარებს „პასუხისმგებლობას“ ცნობიერების შეცვლაზე, რომელსაც ის დაექვემდებარა, როცა SLA-ს ხელში იმყოფებოდა, სხვები კი დარწმუნებულნი არიან, რომ იგი ამაზე არანაირ „პასუხისმგებლობას“ არ ატარებს.

თუკი ერთი წამით გვერდზე გადავდებთ „პასუხისმგებლობის“ მეტაფიზიკურ საკითხს, ცხადია, რომ გოგონა იმ სოციალური წრიდან, რომელსაც ჰერსტები ეკუთვნოდნენ, თითქმის ზუსტად ვიცით, რომ არ დაიწყებდა ბანკების ძარცვას, ის რომ მანამდე არ მოეტაცებინათ და SLA-ს რიგებში არ მიეღოთ.

რამდენადაც SLA საკუთარ თავს არმიას უწოდებდა, მოდით, შევადაროთ კიდეც იგი ჯარს; ეს შესაძლოა ჭეშმარიტების პოვნაშ დაგვეხმაროს.

ჩვეულებრივ ჯარში ადამიანებს არ იტაცებენ ისე, როგორც პატი მოიტაცა SLA-მ, თუმცაღა ამ ორ პროცესს ვერ დავარქმევთ სრულიად არამსგავსს. არმიის ჩინოვნიკები არ უვარდებიან სახლში ღამით ახალგაზრდებს იარაღით ხელში ისე, როგორც SLA-ს ბოევიკები შეუვარდნენ პატის: ისინი უბრალოდ ფოსტით მოსაწვევს უგზავნიან მას. მიუხედავად ამისა, ამაში უკვე არის იძულება; გასაწვევმა იცის, რომ თუ ამ წერილს იგნორირებას გაუკეთებს, მალე სახელმწიფო ჩინოვნიკები მოაკითხავენ (თუ მაინცდამაინც ქვეყანას არ დატოვებს). ამის შემდეგ იგი ან ჯარში წავა, ან ციხეში. ამრიგად, რომელ არმიაზე ვსაუბრობთ - სიმბიონურზე თუ ამერიკულზე, სუბიექტს ბავშვურ უმწეობამდე აგდებენ: სხვები წვეყენ, როგორ მოექცნენ მას. ადამიანს ერთგვარ ახალშობილის მდგომარეობაში აბრუნებენ - ერთფუტიან ადამიანამდე ექვსფუტიანი გიგანტების სამყაროში. პატარა ბავშვის მსგავსად, იგი გებულობს, რომ გადარჩენის პირველი კანონი - ესაა მორჩილება.

ადამიანთა უმეტესობას (ნუდისტების გამოკლებით) რცხვენია თავისი სიშიშვლის საჯაროდ დემონსტრირების. ეს ღამის კოშმარების ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული სიუჟეტია. (ჯოისთან ესაა ყოვლისმომცველი სიზმრის ცენტრალური მოვლენა „ფინეგანის სამძიმარში“.) პირველი ნაბიჯი რეალობის სამოქალაქო გვირაბის სამხედრო გვირაბით შეცვლისთვის - ესაა სამედიცინო კომისია, რომელშიც სუბიექტს ბოლომდე აშიშვლებენ და აიძულებენ, რომ დიდ შენობაში სხვა შიშველ მსხვერპლებთან ერთად იარონ, მაშინ, როცა სრულიად შემოსილი სამხედრო პერსონალი მაქსიმალურად მოკლე ბრძანებებს იძლევა: „ადექით. დასხედით. აქ მოდით. ადგილზე დაბრუნდით“. და ა.შ. ინიციაციის მასონური რიტუალი, რომელშიც ტანსაცმლის მხოლოდ ნაწილს იხდიან, წარმოადგენს იმ სოციალური პარამეტრების მოცილების შედარებით რბილ ვერსიას, რომლებიც მანამდე უსაფრთხოების სიმბოლოებს წარმოადგენდნენ.

ამ დროს სუბიექტს აკარგვინებენ მთელ სოციალურ სისტემას, რომელშიც იგი მანამდე არსებობდა, სანამ ამერიკულ ან სიმბიონურ არმიაში განამწესებდნენ. როცა ექიმი ეუბნება ახალწვეულს: „დაიხარეთ, გაწიეთ დუნდულები“, - ე.წ. ნორმალური რეალობა ისევე შეუქცევადად სრულდება, როგორც მაშინ, მსხვერპლი რომ სიურეალისტურ ფილმში აღმოჩენილიყო. თუ დამქირავებელი სრულიად აუტანელი ხდება, ყოველთვის შეიძლება სხვა სამსახურის პოვნა. სიმბიონურ ან ამერიკულ არმიებში ეს ნომერი არ მუშაობს, რადგანაც იქ ხდება პირველი წრედის მწვავე უმწეობის იმპრინტირება.

როცა რუსმა მათემატიკოსმა უსპენსკიმ გურჯიევის შესწავლა დაიწყო, მას არ ესმოდა ის დაჟინებ ულობა, რომლითაც გურჯიევი ამტკიცებდა, რომ ადამიანების უმეტესობა წარმოადგენს მექანიზმს, რომლებიც საერთოდ ვერ აღიქვამენ მათ გარშემო არსებულ ობიექტურ სამყაროს. ერთხელ, როცა უკვე პირველი მსოფლიო ომი მიდიოდა, უსპენსკიმ დაინახა სატვირთო მანქანა, რომელიც ფეხის პროთეზებით იყო სავსე. ეს პროთეზები ფრონტის ჰოსპიტალებში მიჰქონდათ იმ ჯარისკაცებისთვის, რომელთა ფეხებიც ჯერ კიდევ მთელი იყო, მაგრამ მალე აღარ იქნებოდა. იმის წინასწარ განსაზღვრა რომ ადამიანები ფეხებს დაკარგავდნენ, იმდენად მკაფიო იყო, რომ პროთეზები უკვე გზაში იყვნენ, რათა ბუნებრივი კიდურები ჩაენაცვლებინათ. ეს წინასწარმეტყველება დაფუძნებული იყო იმ მათემატიკურ ალბათობაზე, რომ მილიონი ყმაწვილი წავა ომში, რათა დასახიჩრებული ან მოკლული იქნეს, ისევე უგუნურად, როგორც საქონელს უშვებენ სასაკლაოზე.

იმავე წამში უსპენსკიმ გააცნობიერა ჩვეულებრივი ადამიანის ცნობიერების მექანიკური ბუნება.

(«არ შემიძლია გამოსვლა — ჩემი რქები ვერ გამოეტევიან კარში».)

„მენსონის ოჯახში“ ინიციაციაც არაფრით განსხვავდებოდა ამისგან. ლინეტ ფრომი ბევრი რამით ჰგავდა პატი ჰერსტს - „ნორმალური“ ამერიკელი გოგო, რომელიც თუმც კი უფრო ღარიბ ოჯახს მიეკუთვნებოდა, ვიდრე ჰერსტი, ასევე არ ავლენდა განსაკუთრებულ მიდრეკილებას დამნაშავეობრივი საქმიანობისადმი. გაიარა რა სპეციალური მომზადება გენერალ მენსონთან, ლინეტი წიკვინა ფრომად იქცა და ბრალდებულ იქნა აშშ-ს პრეზიდენტზე თავდასხმაში.

შემდეგ თავში ჩვენ განვაგრძობთ იმის ახსნას, თუ როგორ შეიძლება იყოს ჯარში მიტაცება („გაწვევა“) ტვინის გამორეცხვის ყველა ექსპერიმენტის მოდელი.

ადამიანური საზოგადოება მთლიანობაშ ტვინის გამორეცხვის უზარმაზარ მექანიზმს წარმოადგენს, საზოგადოების, რომლის სემანტიკური წესები და სექსუალური როლები სოციალურ რობოტებს წარმოშობენ.

„გამორეცხვის“ კონცეფცია რა თქმა უნდა არამეცნიერული და უხეშია. ტვინი. -ეს არაა ჭუჭყიანი ტანსაცმელი, არამედ წარმოადგენს ელექტროკოლაიდურ ინფორმაციულ პროცესორს - 110 მილიარდზე მეტი ნერვული უჯრედისგან შემდგარ ცოცხალ ქსელს, რომელსაც შეუძლია წარმოშვას 102733000 კავშირი, რაც ჩვენს სამყაროში ატომების რაოდენობას აღემატება. ამ დახვეწილ მინიატურულ ბიოკომპიუტერში ყოველ წუთში ხდება 100 მილიონზე მეტი პროცესის პროგრამირება.

ნეიროსოციოლოგიის თვალსაზრისით, ის, თუ როგორ აღვიქვამ „ჩემს თავს“ და „ჩემს სამყაროს“, დამოკიდებულია ჩემი წრედების იმპრინტირების დონეზე. საზოგადოებამ ყოველთვის იცოდა, როგორ მოეხდინა ბავშვების იმპრინტირება; ეს ხსნის, თუ რატომ ხდებიან კათოლიკების შვილები როგორც წესი კათოლიკები, რატომ ეწერებიან სამოელების შვილები სამოელთა საზოგადოებაში, რატომ ხდებიან კომუნისტების შვილები სანაქებო ნორჩი კომუნისტები და ა.შ. ყოველი თაობა „ტვინს ურეცხავს“ მომდევნოს.

ქრისტიანობა, ბუდიზმი და ისლამი - ესენია ამ პლანეტაზე ტვინების გამორეცხვის ყველაზე მძლავრი აპარატები. ხელოვნების ნაწარმოებებისა და ფილოსოფიური სისტემების თითქმის ნახევარს ამ სამი დიდი თეოლოგიური სისტემის დამღა ადევს. მე ამას იმ მიზნით არ ვამბობ, რომ კონფუციანიზმის, იუდაიზმის, ინდუიზმის, თანამედროვე მეცნიერების და ა.შ. როლი დავაკნინო, არამედ იმისთვის, რომ ხაზი გავუსვა იმ გავლენების მასშტაბებს, რომელიც კაცობრიობაზე ამ ზე-რელიგიების ოთხმა შემქმნელმა მოახდინა: ბუდამ, მუჰამედმა, იესომ და წმ. პავლემ. რა საერთო ჰქონდა ამ ოთხს?

როგორც ალისთერ ქროულიმ შენიშნა, „მათ არ ჰქონიათ საერთო მომენტები არც დოქტრინაში, არც ეთიკაში, არც „სიკვდილის შემდეგ ცხოვრების“ თეორიაში, და მაინც, მათ ბიოგრაფიებში, მრავალ განსხვავებებს შორის ვპოულობთ ერთ მსგავსებას“.

ბუდა გახლდათ ჩვეულებრივი მდიდარი ინდუსი, რომელმაც ტვინის უეცარი ცვლილება განიცადა, რის შემდეგაც დიადი მასწავლებელი გახდა.

მუჰამედი თავიდან აქლემების ღარიბი გამრეკავი იყო, და არ გამოირჩეოდა არც განსაკუთრებული ინტელექტით, და არც ამბიციებით. შემდეგ მან განიცადა ტვინის უეცარი ცვლილება და გახდა მასწავლებელი, დამპყრობელი, კანონმდებელი და წინასწარმეტყველი.

იესოზე არაფერი ვიცით (გარდა რამდენიმე ლეგენდისა) მანამ, სანამ 30 წელი შეუსრულდებოდა, როცა მან ტვინის უეცარი ცვლილება განიცადა და წამოაყენა დოქტრინა, რომელმაც რომის იმპერია დაამხო და დღემდე გავლენას ახდენს დასავლურ ცივილიზაციაზე.

წმინდა პავლემ, რომელმაც იესოს სწავლება საომარ მოძრაობად აქცია, განიცადა ტვინის ძალიან ძლიერი ცვლილება: მისი სიტყვებით, იგი დროებით დაბრმავდა და ზეცაში იქნა აღმართული, სადაც დაინახა რაღაცეები, „რაზე ლაპარაკიც დაუშვებელია“.

ერთადერთი, რაშიც ისინი ერთმანეთს ჰგვანან, - ესაა გასხივოსნების გამოცდილება. ბუდა ამტკიცებდა, რომ მისი გასხივოსნება სრულიად ბუნებრივი იყო.

„შენ - ღმერთი ხარ?“ - ჰკითხეს მას ერთხელ.

„არა“.

„წმინდანი ხარ?“

„არა“.

„მაშ, ვინ ხარ?“

„მე გამოღვიძებული ვარ“.

მუჰამედი გვეუბნებოდა, რომ ანგელოზთან - გაბრიელთან „საუბრობდა“, იესო გვეუბნებოდა, რომ „ჩვენი ზეციური მამა“ გვესაუბრება მისი საშუალებით, ხოლო წმ. პავლე ამბობდა, რომ სინათლე და სასწაულები იხილა.

თუკი გადავაგდებთ ყველა შესაძლო მითიურ დაშენებას, ჩვენ ვღებულობთ ამ ერთადერთ დამთხვევას: ვიღაც განიცდის ტვინის უეცარ ცვლილებას (ცნობიერების გაფართოებას) და უეცრად ხდება ფრიად მნიშვნელოვანი ისტორიული ფიგურა. არ ვიცი, კარგია ეს თუ ცუდი, მაგრამ კაცობრიობის დიდი ნაწილი ჯერ კიდევ ამ ოთხი ბიო-ელექტრული „გასხივოსნების“ გავლენის ქვეშაა.

ადამიანთა უმეტესობა (ამ წიგნის ავტორის ჩათვლით) იმას, რაც პატი ჰერსტს შეემთხვა, შეაფასებს, როგორც „ცუდს“, ხოლო იმას, რაც ბუდას შეემთხვა, - როგორც „კარგს“. უნდა აღვნიშნოთ, რომ ტვინის „ცუდი“ და „კარგი“ ცვლილება ფუნქციონალურად აბსოლუტურად ერთნაირია. ამ პროცესის უხეში მოდელირება შეგვიძლია ამის მსგავსი ნებისმიერი სურათით:

თუ ამ სურათზე ერთი გამოსახულება დაინახეთ, დააკვირდით კიდევ ერთხელ - მასზე მეორეს დანახვაც შეიძლება.

როცა მთელი თქვენი სამყარო, და არა უბრალოდ ნახატი წიგნის გვერდზე, მსგავსი სახით ტრანსფორმირდება, თქვენ განიცდით ტვინის ცვლილებას, რომელსაც შეუძლია მდიდარი მემკვიდრე ბანკების მძარცველად აქციოს, უცნობი ხურო - მესიად, ხოლო ჩვეულებრივი ადამიანი - სულიერად ავადმყოფად.

ტვინის სრული ცვლილების მსგავსი ფორმები საფუძვლად უდევს ყველა რევოლუციურ მოძრაობას როგორც ხელოვნებაში, ასევე მეცნიერებაში. ნეიროსოციოლოგია - ესაა ტვინის მნიშვნელოვანი ცვლილებების ისტორია. „ტომობრივი“ რეალობიდან ჩვენ მოვახდინეთ კვანტური ნახტომი „ფეოდალურ“ რეალობაში, „ფეოდალურიდან“ – „ინდუსტრიულში“, ახლა კი ვაკეთებთ ნახტომს მომავალ რეალობაში.

დაფიქრდით სიკვდილის წინააღმდეგ რევოლუციაზე, თუკი ფიქრობთ, რომ ტვინის გამორეცხვას თავი აარიდეთ.

ყველა ადამიანი არ ეგუება იმას, რომ მოკვდავია. მისტიკოსები, რა თქმა უნდა, ყოველთვის ამტკიცებდნენ, რომ არსებობს განსაკუთრებული, „სულიერი“ უკვდავება, და გარდა ამისა, დაოსებმა ჩინეთში და ალქიმიკოსებმა ევროპაში ასობით წელი დახარჯეს სიცოცხლის ელექსირის ძიებაში, რომელიც შესაძლებელს გახდიდა ფიზიკურ უკვდავებას. პარაცელსმა, მაგალითად, თავისი სპერმა დატოვა მითითებებთან ერთად მოსწავლისადმი, თუ როგორ შეეძლო ამ თესლისგან მისი აღდგენა. (მას ალბათ რაღაც ბუნდოვანი წარმოდგენა ჰქონდა კლონირებაზე). 1780-იან წლებში ბენჟამინ ფრანკლინი ამერიკაში და კონდორსე საფრანგეთში წერდნენ, რომ მედიცინა დროთა განმავლობაში დაამარცხებდა სიკვდილს, ისევე როგორც ნებისმიერ სხვა დაავადებას.

თანამედროვე იმორტალისტური მოძრაობები დაიწყო 1964 წელს ფიზიკოსის რ.ჩ.უ. ეტინგერის წიგნის - „უკვდავების პერსპექტივის“ გამოჩენასთან ერთად. ეტინგერმა, რომელიც ჩვენი ტომის მიერ იმპრინტირებული კონსენსუსური რეალობისგან განსხვავებულ რეალობის გვირაბში შევიდა, თქვა, რომ ჩვენ შეგვიძლია გავხდეთ თაობა, რომელიც სიკვდილს დაამარცხებს, და რომ ამ მიზნისკენ სვლა უნდა დავიწყოთ.

მას შემდეგ სიცოცხლის გახანგრძლივებასთან დაკავშირებულმა კვლევებმა უზარმაზარი კვანტური ნახტომი განიცადა. გამოჩნდა მრავალი წიგნი, რომლებიც იგივეს ამბობენ, რასაც ეტინგერის წიგნი. მათ შორის შეგვიძლია გამოვყოთ შემდეგნი:

«შენელებული მოქმედების ბიოლოგიური ბომბი», ტეილორი, 1968.
«იმორტალისტი», ჰერინგტონი, 1969.
«უკვდავების ფაქტორი», სიგერბერგი, 1973.
«უკვდავება ახლოვდება», ტუსილი, 1974.
«დღეგრძელობა», როზენფორდი, 1976.
«სიკვდილი აღარ არსებობს», კურცმანი, 1978.
«სიცოცხლის გახანგრძლივების რევოლუცია», კენტი, 1980.

გაჩნდა მრავალი საზოგადოება, რომლებიც დაკავებულნი არიან დაბერების პრობლემების კვლევით, ამ კვლევების ლობირებით ან უბრალოდ ჩვენს წინაშე გაჩენილი შესაძლებლობების გასაჯაროვებით - უზარმაზარი ევოლუციური ნახტომით მოკვდავობიდან უკვდავობისკენ. მივაქციოთ ყურადღება კიდევ ერთ ცოტა ხნის წინ გამოსულ წიგნს: „სიკვდილზე გამარჯვება“, ალან სილვერსტაინი, ფილოსოფიის დოქტორი. მის გარეკანზე მსხვილი შრიფტით, მაგრამ მოკრძალებული სიტყვებით წერია:

საკამათო შეხედულება მედიცინაში რევოლუციაზე, და იმაზე, თუ რატომ შეიძლება გავხდეთ უკანასკნელი მოკვდავი თაობა.

ალბათ შენიშნავდით ამ სიტყვებში დამალულ პესიმიზმს: უკვდავება გვიახლოვდება, მაგრამ ჩვენ არა. ჩვენ უწინდებურად სიკვდილისთვის ვართ განწირულნი. ჩვენი რქები კარში ვერ გაეტევა.

დოქტორ სილვერსტაინის იდეის ეს ფატალისტური ვარიანტი, როგორც ჩანს მისმა გამომცემლებმა ჩასვეს, რომლებმაც იგრძნეს, რომ სიტყვები: „ჩვენ შეგვიძლია მარადიულად ვიცოცხლოთ“ შესაძლოა ძალზე შოკისმომგვრელი იყოს საშუალოსტატისტიკური მკითხველისთვის. რა? მე და შენ მარადიულად ვიცხოვრებთ? ნონსენსია! ჩვენი რეალობის გვირაბები სიკვდილზეა იმპრინტირებული.

მაგრამ გარე ყდის შიგა ნაწილზე ჩნდება უკვე უფრო ზუსტი ვერსია იმისა, რასაც სილვერსტაინი ამბობს:

არაა აუცილებელი, რომ ჩვენ ბოლო მოკვდავი თაობა ვიყოთ - ჩვენ შეგვიძლია უკვე ჩვენივე დროში დავამარცხოთ სიკვდილი.

ცხადია, რომ ამ სიტყვების გარეკანზე გამოჩენა „ნეიროლოგიური რევოლუცია“ იქნებოდა საშუალო მკითხველისთვის - ყოველ შემთხვევაში გამომცემელს ასე მოეჩვენა.

თუკი ამ წიგნის 189-ე გვერდს წავიკითხავთ, იქ შეგვიძლია აღმოვაჩინოთ თავად დოქტორ სილვერსტეაინის შეფასებები, რომლებიც უკვდავების ქრონოლოგიის სავარაუდო ალბათობას ეხება:

კარგი ამბებია, მეგობრებო:

დაახლოებით 1983. ჩვენ ვიწყებთ დაბერების პროცესის შეჩერებას.

დაახლოებით 1989. სიცოცხლის ხანგრძლივობა განუსაზღვრელი დროით იზრდება.

დაახლოებით 1999. ავადმყოფობებზე და სიკვდილზე გამარჯვება.

როგორც ხედავთ, მეტისმეტად ოპტიმისტური აღმოჩნდა, თუმცა ჩვენ უკვე მივაღწიეთ პირველ ეტაპს (1997).

ვინ თქვა, რომ უნდა მოკვდეთ? იყვნენ თუ არა ეს ადამიანები ისევე უცოდველები, როგორც ისინი, ვინც პატი ჰერსტს და სხვებს აპროგრამებდა?

„მაგრამ იმორტალისტები უმცირესობას წარმოადგენენ“... (აინშტაინის იდეის მომხრეები 1910 წელს ასევე უმცირესობაში იყვნენ.)

„მაგრამ მამაო ჯონსმა მიბრძანა, რომ ციანიდი დამელია, მან კი ნამდვილად იცის, რა არის ჭეშმარიტება...“

მაგრამ ჩემი რქები ხომ კარში ვერ გამოეტევა...“

სავარჯიშოები

1. წარმოიდგინეთ საკუთარი თავი იმ უკიდურესად მემარჯვენე ჯგუფის რეალობის გვირაბში, რომელიც ცნობილია, როგორც ჯონ ბერჩის საზოგადოება. ერთი წუთით დაიჯერეთ, რომ აშშ-ს მთავრობის 85% გაეროს საიდუმლო კონტროლის ქვეშ იმყოფება და მალე ეს ორგანიზაცია ღიად გამოაცხადებს თავის დიქტატურას. ჩართეთ ტელევიზორი ამ აზრებით და იპოვეთ ნებისმიერი მტკიცებულება, რომ ახალი ამბების ყოველი დიქტორი ცნობიერად ან გაუცნობიერებლად გაეროს შეთქმულებაში მონაწილეობს.

2. წარმოიდგინეთ საკუთარი თავი დოგმატიკოს რაციონალისტად. სცადეთ გააანალიზოთ სინქრონულობა: „ჯიმ ჯონსი - ციანიდი - ილუმინატუსი!“ როგორც „უბრალო დამთხვევა“.

3. წარმოიდგინეთ საკუთარი თავი ოკულტისტად. ეცადეთ გააანალიზოთ სინქრონულობა „ჯიმ ჯონსი - ციანიდი - ილუმინატუსი!“ როგორც ნიშანი ზემოდან. რა არის მისი აზრი? იუნგის მომხრეები ამტკიცებენ, რომ სინქრონულობები შეიცავენ გზავნილებს კოლექტიური გონების ღრმა სტრუქტურიდან. რა გზავნილია ეს?

4. რამდენიმე წუთით გახდით უკვდავი. წარმოიდგინეთ, რომ 1000 დოლარს დებთ ბანკში რთული პროცენტით, რომელიც ყოველ წელს ითვლება. რა თანხა აღმოჩნდება თქვენს ანგარიშზე 100 წლის შემდეგ? 200 წლის შემდეგ? (ჯერ არავის უცდია მსგავსი კონსერვატული მეთოდით გამდიდრება შეზღუდული სიცოცხლის ვადის გამო).

5. რატომ არ ხართ ნუდისტი (თუკი არ ხართ)? მოიფიქრეთ ხუთი კარგი მიზეზი, შემდეგ იპოვეთ ნუდისტი და აუხსენით მას ეს მიზეზები.

6. ოცდაცამეტი წუთით გახდით ნაცისტი. დაიჯერეთ, რომ პოლიტიკა - ესაა ძალის, დაფარულობის და ღალატის სფერო, რომ ლიბერალიზმი - ეს ან პირფერობაა, ან სიგიჟე. დაგეგმეთ კომპანია მსოფლიოს დასაპყრობად ძალისა და ტყუილის მეშვეობით.

7. წადით ფუნდამენტალისტების შეკრებაზე, სადაც ჩატარდება „რწმენით განკურნება“. ან უყურეთ ჯერი ფოლუელს ტელევიზორში. არ დაგავიწყდეთ, რომ ჯიმ ჯონსი ამ ყველაფრით იწყებდა. სცადეთ, რომ დროებით მორწმუნე გახდეთ და გადაწყვიტეთ, დალევთ თუ არა კალიუმის ციანიდს, თუკი თქვენი წმინდანი გიბრძანებთ ამას.