ყოფიერების მეცნიერების შვიდი გაკვეთილი

გაკვეთილი პირველი

გაკვეთილი პირველი

მთარგმნელი: ლიკა მარღანია

უხსოვარი დროიდან მოყოლებული, კაცობრიობას ერთი დიდი კითხვა აწვალებს - ყველაზე დიადი არსებულ კითხვებს შორის - „არსებობს თუ არა ღმერთი?“ რელიგიური თვალსაზრისით, მიღებულია რწმენა იმისა, რომ არსებობს ღმერთი, ღვთაებრივი არსი, რომელიც იწოდება კაცობრიობის და სამყაროს მამად. მაგრამ ადამიანები არ კმაყოფილდებიან მხოლოდ ბრმა რწმენით მის არსებობაში; მათ სურთ იცოდნენ, ჰქონდეთ დასაბუთებული მტკიცებულება, რათა ირწმუნონ ღვთაებრივის არსებობა.

იმიტომაც იქცა ეს საკითხი მეცნიერული კვლევის საგნად, რომ ეპოვა პასუხი ამ კითხვაზე, პასუხი, რომელიც დააკმაყოფილებდა რაციონალურ მაძიებელ გონებას; და მეცნიერებამ ღირსეულად გაართვა თავი ამ დილემას.

მეცნიერული კვლევების საფუძველზე აღმოჩენილ იქნა, რომ არსებობს აბსოლუტური ძალა, რომელსაც შეიძლება ვუწოდოთ მუდმივი ენერგია - პირველადი ენერგია, რომელიც ყველგანმყოფია და ვრცელდება მთელს სამყაროში, და რომელიც ავსებს უსასრულო სივრცეს.

პირველადი ენერგია წამიერად ავსებს უსასრულო სივრცეს და ის ამ დროს სივრცეს ერწყმის; და თუ ის წამიერად ერწყმის სივრცეს, ის ასეთი დარჩება მარად, რადგან არ არსებობს ადგილი, სადაც მას შეუძლია დაიკარგოს. ამიტომ, ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ, სამყაროს პირველადი ენერგია მიჩნეულია დაუსაბამოდ, უსასრულოდ, და, იმავდროულად, მარადიულად, რომელიც ყოველთვის არსებობდა და ყოველთვის იარსებებს.

შემდგომი კვლევებით გამოირკვა, რომ უსასრულო ენერგია ავლენს თავის თავს ყველაზე საოცარ კანონებში, ამაღლებულ კანონებში; ის ავლენს ღრმა ინტელექტს და ლოგიკას, თვითშეგნებას, რაც ღვთაებრიობაში გამოიხატება; ეს კანონები უცვლელი, თავისი თავის ერთგული, მათემატიკურად ზუსტი და, ამ ყველაფერთან ერთად, ჰარმონიული და მშვენიერია.

ამ მსჯელობის შედეგად აღმოჩნდა, რომ მისი, როგორც პირველადი ენერგიის აბსოლუტური პირველსაწყისი მანიფესტაცია, რომელიც ყოველთვის არსებობდა, მარადიული არაცხადი, რომელსაც ღმერთს ვუწოდებთ, რომელსაც გაცნობიერებული აქვს თავისი ძალაუფლება, კანონშემოქმედი, კანონმორჩილი და ზეჰარმონიული. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იგი თავს ავლენს საკუთარი ქმნილებების გავლით, სამყაროს გავლით, ცნობიერად მართავს ამ სამყაროს, ინარჩუნებს მას მარადიული ჰარმონიის მდგომარეობაში, და უყვარს ის - რადგან ჰარმონია იგივე სიყვარულია. ჰარმონია ნიშნავს მიზიდულობას. სიყვარულიც მიზიდულობაა.

ამრიგად, მეცნიერებამ აღმოაჩინა ღვთაებრივი სხვა სახელწოდებით. ამიტომ სიტყვას „ღმერთი“, რომელსაც ვიყენებდით რელიგიასა ან ფილოსოფიაში, ჩაანაცვლებს უფრო ღრმა მნიშვნელობის სიტყვა, რომელიც მეტ შინაარსს იტევს, - სიტყვა „წყარო“.

სიტყვა წყარო არ მიემართება კონკრეტულად ღვთაებრივს, მაგრამ თანაბრად მიემართება ნებისმიერ მეცნიერებას, ლოგიკას, ქმედებას და ხელოვნებას, როგორც მუსიკის წყარო, მათემატიკის წყარო და ა.შ. სიტყვა წყარო დიდი პირველმიზეზის უფრო მკაფიო იდეას მოიცავს, ვიდრე სიტყვა „ღმერთი“. თვით ამ სიტყვის ამოწურვა შეუძლებელია მისი სხვადასხვა დეფინიციებით, და თუ ნაცვლად რამდენიმე დეფინიციისა, მას ათი ათას დეფინიციას მივანიჭებთ, მაინც ვერ გადმოვცემთ სრულად მის მნიშვნელობას. მიუხედავად ამისა, არსებობს ხუთი სიტყვა, რომელიც ზოგადად დაახასიათებდა სიტყვას წყარო, რომელიც მოიაზრებს წყაროს, როგორც დიდი პირველმიზეზის (ღვთაებრივის), დიადი წყაროს შესაფერისს.

სიტყვა წყაროს მეცნიერული დეფინიცია:

"წყარო არის ის, რაც ქმნის, აწესრიგებს, მართავს, ინარჩუნებს და მოიცავს ყოველივეს“.

აღნიშნული ხუთი სიტყვა თავის თავში მოიცავს სხვა არსებულ შედარებით მცირე დეფინიციებს. რა უნდა მოიმოქმედოს წყარომ პირველ რიგში? პირველად მან უნდა შექმნას, რადგან მას არ შეუძლია მოუაროს რამეს, ვიდრე არ შექმნის თვით ამ რამეს, რათა შემდეგ მოუაროს მას.

ამრიგად, პირველი რამ, რაც ნებისმიერმა წყარომ უნდა გააკეთოს, არ აქვს მნიშვნელობა, ის მუსიკის წყაროა, თუ მათემატიკის, ან სხვა ნებისმიერი, არის შექმნა. მუსიკის წყარო ქმნის ნოტებს, მათემატიკის წყარო ქმნის რიცხვებს, და ა.შ.

მაგრამ შექმნა არ გულისხმობს აუცილებლად წესრიგს. ეს შეიძლება ქაოსი იყოს. ასე, რომ წესრიგის მისაღებად, მან უნდა მოაწესრიგოს, რაც ნიშნავს, რომ მიუჩინოს თითოეულ ფენომენს თავისი შესაფერისი სწორი ადგილი, რომელსაც მარადიულად შეინარჩუნებს. რიცხვების შემთხვევაში, მოწესრიგება ითხოვს, რომ ერთი ჩამოყალიბდეს, როგორც 1, ორი ჩამოყალიბდეს, როგორც 2, სამი, როგორც 3 და ა.შ. და თითოეულს თავისი შესაფერისი ადგილი ჰქონდეს. ორი ვერასოდეს იქცევა სამად, ან სამი ვერასოდეს გახდება ოთხი, - ისინი უცვლელნი არიან. ეს იმიტომ, რომ ისინი წარმოადგენენ იმას, რასაც წარმოადგენენ, მარადიულად, უცვლელად, რომ ჩვენ შევძლოთ მათი მათემატიკურად გამოთვლა. ყველაზე რთული, ჩახლართული გამოთვლები შესაძლებელია მხოლოდ იმიტომ, რომ თითოეულ ციფრს აქვს თავისი მიჩენილი ადგილი, ის ჩამოყალიბებულია წესრიგად ქაოსისგან.
რა იქნება წყაროს შემდეგი ქმედება? მან უნდა შვას თავისი კანონები - უცვლელი კანონები - რომლითაც ის შემდეგ მართავს იმას, რაც შექმნა და რასაც ადგილი მიუჩინა, მოაწესრიგა. ამ კანონებს შემდგომში სახელები დაერქვა. ასეთია, მაგალითად, მათემატიკის კანონები. ამ კანონების გამოყენებით ჩვენ ვიღებთ გამოთვლების უცვლელ შედეგებს. თუ ჩვენ გვერდს ავუვლით ამ კანონებს, შეცდომებს დავუშვებთ. აღნიშნული თანაბრად მიესადაგება მუსიკას, ლოგიკას და ა.შ.

მაგრამ, შექმნის, მოწესრიგებისა და მართვის აქტები წუთიერიც შეიძლება იყოს. არაფერია ამ სამ აქტში ისეთი, რაც მათ განგრძობითობას უზრუნველყოფდა. მას შემდეგ, რაც წყარო შექმნის, მოაწესრიგებს და მართავს, მან ასევე უნდა შეინარჩინოს თავისი ქმნილება, რომ ის გახადოს მუდმივი, მარადიული.

და ბოლოს, თუ წყარო ქმნის ყოველივეს, თავისი არსიდან გამომდინარე, მან უნდა შეინარჩუნოს კიდეც თავის თავში ყოველივე, რაც შექმნა. ის უნდა იყოს თავისი ქმნილების მამა. ის უნდა იყოს წრე, საიდანაც ამოიტყორცნება ყველა მისი ქმნილება; და რადგან წყარო თავისი ცენტრიდან ქმნის ყოველივეს და ხდება საკუთარი თავის წრე, შესაბამისად, ის არის თავისივე თავის ცენტრი და ყოველივეს დამტევი წრე. წყარო არის ყველაფერი.

ეს არის ის დიადი წყარო, დიადი პირველმიზეზი, რომელსაც ჩვენ ღვთაებრივს, ან ღმერთს ვუწოდებთ.

ამ მარადისობიდან, რაც მასშივეა, დიადმა წყარომ შექმნა სამყარო, ადამიანის და იმ ყოველივეს ჩათვლით, რაც სამყაროშია.

მარადისობიდან მან მიუჩინა ყოველ მის ქმნილებას თავისი შესაფერისი ადგილი.

ბალახის თითოეულ ღეროს აქვს თავისი ადგილი, ყოველმა ვარსკვლავმა იცის თავისი გზა; და რამდენადაც ყველაფერი ინარჩუნებს თავის ადგილს და ასრულებს თავის მოვალეობას, წესრიგის კანონი სამყაროში განაგრძობს მოქმედებას. მაგრამ, თუკი ეს ქმნილებები აცდებიან თავის გეზს, ან ვერ შეასრულებენ თავის მოვალეობებს, ქაოსი დაისადგურებს. წესრიგის კანონი და ჰარმონია დაირღვევა.

შედეგად, წყარო თავის შესაბამის სახეს, ინდივიდუალობას ანიჭებს ყველაფერს. ის საკუთარი თავიდან შობს აბსოლუტურ, უცვლელ კანონებს, რომლებითაც შემდეგ მართავს მათ.

ყველაფერი უმცირეს ელექტრონებამდე იმართება მისი კანონებით - კანონებით, რომლებიც ისევე ზუსტია, ისევე უცვლელი, ისევე მათემატიკური, როგორც თვით მათემატიკის კანონები, რამდენადაც მათემატიკაც მისი ქმნილების ნაწილია და ექვემდებარება მის კანონებს. არაფერია ამ კანონებზე მაღლა ან მათ მიღმა, რადგან ისინი წარმოადგენენ თვით დიადი წყაროს მარადიულ ქმედებას.

დიადი წყაროს მეოთხე ქმედება წარმოადგენს შენარჩუნების ძალას. იგი აფრქვევს მთელ თავის სიცოცხლეს და ენერგიას და იფარავს და იცავს თავის საკუთარ სიცოცხლეს, ინტელექტს, კანონებს და სიყვარულს, რათა მათ იარსებონ მარადიულად.

მისგან გამომდინარეობს ყოველივე.

და ბოლოს, როგორც დედა-ჩიტი იფარავს ბარტყებს თავისი ფრთებით, ასევე დიადი წყარო იფარავს ყველა თავის ქმნილებას უსაზღვრო დაცვისა და სიყვარულის გარემოცვაში.

ის მოიცავს მთელ სამყაროს და ამიტომ, შეიძლება ითქვას, რომ შეუდარებლად დიადია, ვიდრე მისი ქმნილებები. ამავე დროს, ის იდენტურია თავისი ქმნილებისა, რადგან ქმნილება ზუსტი ასლია დიადი წყაროს, მარადიული არაცხადისა, რომლის გამოვლინებებსაც აღვიქვამთ მხოლოდ. არავის არასოდეს უნახავს დიადი წყარო, მარადიული არაცხადი. ჩვენ მას აღვიქვამთ და შევიცნობთ მხოლოდ მისი თვალნათლივი კანონების მეშვეობით.

სამყარო თავად წარმოადგენს დიადი წყაროს არსებობის მანიფესტაციას და რეალურ მეცნიერულ მტკიცებულებას.

დღეს ადამიანის ცნობიერებაში დიადი წყარო ოთხ გამორჩეულ ასპექტში ვლინდება:

სიცოცხლე

გონება

სიმართლე

სიყვარული

ისინი გარკვეულ მეცნიერულ თანმიმდევრობაში არიან; ისინი მარადიულად ასე იყვნენ და ეს ვერ შეიცვლება. ნათქვამია, „ღმერთი არის პირველი სიყვარული“. მაგრამ არავის ძალუძს სიყვარული, თუ მას ჯერ არ უცოცხლია, და თვით ღვთაებრივს არ ძალუძს ამ თანმიმდევრულობის დარღვევა.

დიადი პრინციპი არის პირველი სიცოცხლე.

მას ჯერ უნდა ეცოცხლა და შემდეგ ეფიქრა. მას ჯერ უნდა ეცოცხლა და შემდეგ გამოევლინა ჭეშმარიტება, კანონი. მას ჯერ უნდა ეცოცხლა და შემდეგ შეძლებდა სიყვარულს.

სწორედ ამიტომ დიადი წყაროს პირველი ასპექტი არის სიცოცხლე.

რა მოდის შემდეგ? გონება. რადგან სიცოცხლემ უნდა გააცნობიეროს საკუთარი რაობა, გააცნობიეროს საკუთარი არსებობა. თუკი ის ვერ გააცნობიერებდა საკუთარ არსს, მაშინ სიცოცხლის არსებობა ვერ იქნებოდა სრულყოფილი; მაგრამ ის ამბობს: „მე ვაზროვნებ, ესე იგი, მე ვცოცხლობ“.

შემდეგ მოდის სიმართლე (ჭეშმარიტება), კანონი. ცნობიერი სიცოცხლე საკუთარი არსის ერთგული კანონშემოქმედი, კანონმორჩილი უნდა იყოს მარადიულად, რადგან მას შეუძლია არსებობა ჰარმონიაში მხოლოდ მაშინ, თუ ის საკუთარი არსის ერთგული იქნება.

და ბოლოს, რა იქნება ბოლო ასპექტი? ეს სიყვარული - ჰარმონიაა. რადგან თუ სიცოცხლე ვერ დაიტევდა სიყვარულს, ჰარმონიას, ის საკუთარ არსს დაუპირისპირდებოდა, განაგდებდა მიზიდვის ნაცვლად, თვითმოძულე გახდებოდა და ამიტომ თვითგამანადგურებელიც. სიყვარული და ჰარმონია სინონიმებია. სიყვარული არის კანონი და თვით ამ კანონის განსხეულებაც; მხოლოდ სიყვარულია ის, რაც მარადიულობის ნიშნით აღბეჭდავს ყოველივეს; სიყვარულია ის, რაც ადასტურებს მარადიულობას და აქცევს მას იმად, რაც უნდა იყოს, ღვთაებრივ საჩუქრად. სიყვარულის გარეშე, მარადიულობა ყველაზე საზარელი ჯოჯოხეთი იქნებოდა, რომლის წარმოდგენაც კი შესაძლებელია, რადგან ჩვენ ვიცით, რომ მხოლოდ უსასრულო ჰარმონიაში ვპოვებთ მარადიულობას. და ერთადერთი გარანტია უსასრულო ჰარმონიისა სწორედ იმ ფაქტში ძევს, რომ დიადი წყარო თავისთავად მარადიულ სიყვარულში უნდა სუფევდეს, რომ მთელი მისი არსებობა მარადიული იყოს დაუსაბამოდ. ამიტომაც არის, რომ ჩვენ ასე ვებღაუჭებით სიყვარულს ბოლო წუთამდე, როდესაც სხვა ყველაფერი, სიცოცხლე და თვით სიმართლეც კი გვტოვებს. სიყვარული არ არის პირველი რიგითობით, მაგრამ მნიშვნელოვნებით პირველია.

რასაც არ უნდა მიაღწიოთ, სიყვარულის გარეშე აზრს კარგავს, რადგან სიყვარულია სამყაროს სილამაზე, ბრწყინვალება და სიხარული.

ეს გახლავთ დიადი წყაროს ოთხი ასპექტი. ისინი წამიერი და სინქრონული ბუნებისაა, თუმც გამოიხატებიან თავიანთ ლოგიკურ თანმიმდევრობაში. ეს რიგითობა უცვლელია; ის ფუნდამენტური და მეცნიერულია. დიადი წყაროს ეს ოთხი ასპექტი, როგორც ისინი გამოვლინდებიან ჩვენს ცხოვრებაში, შეიძლება წარმოვიდგინოთ, როგორც იდეალური კვადრატის ოთხი კუთხე, ხოლო მათი ურთიერთდამოკიდებულებები კი განვიხილოთ მეცნიერული თვალსაზრისიდან გამომდინარე.

მოდით, ავიღოთ მარცხენა ზედა კუთხე - სიცოცხლე. რასთან მოვა სიცოცხლე შეხებაში, თუკი ჩვენ ამ კვადრატს დიაგონალის ხაზით გადავსერავთ? დავინახავთ, რომ სიცოცხლე სიმართლესთან (ჭეშმარიტებასთან) მივა. და რას ნიშნავს ეს? ეს იმას ნიშნავს, რომ სიცოცხლის უპირველესი მარადიული ვალია, რომ იცოცხლოს, რომ თავის თავს უერთგულოს. რადგან სიცოცხლე არ ვლინდება ქმედებაში, სადაც არ არის ამის იმედი. რადგან ქმედება განგრძობითი უნდა იყოს, ენერგიის მიერ სიცოცხლის მანიფესტირებამ (რაც ყოველივეს შესაძლებელს ხდის) უნდა გაამართლოს თავისი მისია, უნდა იცოცხლოს; სწორედ ამ მიზნით მოდის ის შეხებაში სიმართლესთან.

და რას ვხედავთ სიცოცხლის მარჯვენა მხარეს? ეს არის გონება. მარჯვენა მხარე ყოველთვის მოიაზრება დომინანტ მხარედ, რადგან ის სიმართლის მხარეა. ამიტომაც სიცოცხლის მარჯვნივ დგას გონება. ეს გულისხმობს, რომ სიცოცხლე უნდა აცნობიერებდეს საკუთარ არსებობას, თავის ქმედებებს, თავის მოვალეობებს, რადგან თუ ის არ იქნება გათვითცნობიერებული, ვერ მიაღწევს იმ ყველაფერს, რასაც უნდა მიაღწიოს.

სიყვარული სიცოცხლის მარცხენა მხარეს იკავებს ადგილს, სიცოცხლე მოიცავს სიყვარულს. ეს გულისხმობს, რომ სიცოცხლე არამხოლოდ მუდმივ მოძრაობაში უნდა იყოს, აცნობიერებდეს თავის თავს და ქმედებებს, არამედ იმისათვის, რომ იყოს მარადიული, ის უნდა იყოს სიყვარულითა და ჰარმონიით აღსავსე. ეს არის მარცხენა მხარე, გულის მხარე, იმ ორგანოსი, რომელიც სიყვარულის სიმბოლოდ აღიქმება.

ახლა კვადრატის ქვედა მარცხენა კუთხე განვიხილოთ, ანუ, გონება და კვლავ გავავლოთ დიაგონალის ხაზი კვადრატში. რასთან მიგვიყვანს გონება? სიყვარულთან. ეს ნიშნავს, რომ გონების მარადიული მოვალეობა ის არის, რომ უპირველესად სიყვარულში გამოიხატოს; მან უნდა მოახდინოს ჰარმონიის ინტერპრეტირება, რადგან ამის გარეშე მისი ქმედებები ვერაფერ კარგთან ვერ მიგვიყვანს. სწორედ ამიტომ, გონება მუდმივ კავშირში უნდა იყოს სიყვარულთან. ეს არის ის უდიდესი გაკვეთილი, რომელიც გონებამ უნდა ისწავლოს, სიყვარულის გაკვეთილი.

და რა არის გონების მარჯვენა მხარეს? ეს არის სიმართლე. ეს ნიშნავს, რომ გონებამ უნდა მოახდინოს ჭეშმარიტების დემონსტრირება, რადგან უწინ მან უკვე დაამახინჯა სიმართლე საკუთარ ბუნებაში. სატანა ამბობს, რომ ის დასაწყისიდანვე მატყუარაა; და დღესაც სატანა ლუციფერია, თავისი გონებით. სწორედ ამიტომ, შემდეგი გაკვეთილი, რაც გონებამ უნდა ისწავლოს, არის იყოს მართალი. სიმართლე გულისხმობს თავის თავში კანონს - ის მუდმივად შეახსენებს გონებას, რომ იყოს კანონმორჩილი, რადგან სწორედ გონებამ დაარღვია პირველად კანონი.

ხოლო გონების მარცხენა მხარეს სიცოცხლე დგას. გონება უნდა გამოიხატებოდეს ქმედებებში, გონება უნდა იყოს ქმედითი, მოფიქრალი.

და, რადგანაც ეს გონების ბუნებრივი ფუნქციაა, ის მეორე მოვალეობად იქცა; ვინაიდან გონებას მარცხნივ სიცოცხლე უდგას.

კვადრატის მესამე კუთხეში დგას ჭეშმარიტება - სიმართლე. და რას მიემართება იგი? ის სიცოცხლეს მიემართება, რადგან სიმართლე უპირველესად უნდა ცოცხლობდეს. თუკი ის სიცოცხლეს მოკლებულია, ის ვერ იქნება სიმართლე. ამ მიზეზით, პირველი, რასაც სიმართლე მუდმივად მიემართება თავის გამოხატულებაში, არის მანიფესტაცია. კანონი, როგორც სამართლიანობის შედეგი, უნდა იყოს დემონსტრირებული, უნდა იქნეს ამოქმედებული. სამყაროს კანონები მარადიული უნდა იყოს და მუდმივად ისმოდეს მათი ხმა, წინააღმდეგ შემთხვევაში, სამყარო ქაოსში ჩაიძირებოდა.

და რა დგას სიმართლის მარჯვენა მხარეს, როგორც მისი დომინანტური ძალა? სიყვარული. რადგან სიმართლე, კანონი უნდა ავლენდეს თავს, როგორც მგზნებარე, თანაგრძნობით სავსე, სათნო ბუნების, ჰარმონიისა და მშვენიერების კანონი. ის უნდა იყოს კაშკაშა და სიკეთით აღსავსე გულის მქონე, და არა ცივი, მშრალი ინტელექტის სიმართლე. ეს არის სიყვარულის მწველი სიმართლე.

სიმართლის მარცხენა მხარეს დგას გონება. ეს მიუთითებს, რომ სიმართლე ცნობიერად უნდა იყოს გამოხატული; კანონი ინტელექტუალურად უნდა იყოს ფორმულირებული; ვინაიდან ეს ფუნქციები ბუნებრივია სიმართლისთვის, ამიტომაც დგას გონება მისგან მარცხნივ.

და ბოლოს, დიადი წყაროს მეოთხე ქმედება. რას მიემართება სიყვარული? გონებას. სიყვარული ბოლოს ავლენს თავს, თუმცა ყველაზე ამაღლებული ასპექტია ამ ოთხ ასპექტს შორის.

ეს ისეთი დიადი ძალაა, ისეთი ძვირფასი საჩუქარია, რომელსაც უნდა მოვუფრთხილდეთ და არ გავფლანგოთ ამაოდ. სიყვარული გონივრულად უნდა გამოვიყენოთ; სწორედ ამიტომ, ის მიემართება გონებას, ანუ დისკრიმინაციულ შესაძლებლობას.

იესომ თქვა: „ნუ დაუყრით ღორებს მარგალიტებს“. ნუ გაფლანგავთ სიყვარულს, ამ უძვირფასეს საჩუქარს, იმათზე, ვისაც არ ესმის მისი მნიშვნელობა. იესომ იცოდა ამ კანონების და დიადი წყაროს ოთხი ასპექტის ურთიერთდამოკიდებულებების შესახებ; ამიტომაც, გვმოძღვრავს, რომ ფრთხილად ვიყოთ და არ გავფანტოთ ამაოდ ეს უმშვენიერესი განძი.

ამდენად, სიყვარული, პირველ რიგში, გონებას უნდა მიემართებოდეს.

რა დგას სიყვარულის მარჯვენა მხარეს? ეს არის სიცოცხლე. ეს ნიშნავს, რომ სიყვარული მუდმივად უნდა გამოიხატებოდეს ცხოველქმედებაში.

თუკი ჩვენ არ ვაცოცხლებთ სიყვარულს, მაშასადამე, ჩვენ არ გვიყვარს.

სიყვარულის მარცხენა მხარეს სიმართლე დგას. სიყვარული მართალი უნდა იყოს საკუთარი თავის წინაშე. სიმართლე, კანონი, ეს რიგით მეორე ძალაა სიყვარულისა, რადგან თავისი ჰარმონიული ბუნების გამო, იგი ყოველთვის კანონმორჩილია, ყოველთვის მართალია თავის თავთან.

ორი უძლიერესი ძალა სამყაროში, სიყვარული და გონება კვადრატში ერთმანეთს მიემართება. ეს არის ორი მანიფესტაცია, დიადი წყაროს, ღვთაებრივის პირველი დუალური ემანაციები - ქრისტე და ლუციფერი. სიყვარული გამოხატულია ქრისტეში; გონება - ლუციფერში. სატანას ერთ დროს ლუციფერი ერქვა, მარადიული სინათლის მატარებელი; მისი მარადიული მეწყვილე იყო ქრისტე, მირონცხებული. მაგრამ გონებამ შესცოდა თავის ამპარტავნებაში, ხოლო ქრისტე, სიყვარული, მოევლინა სამყაროს მხსნელად. გამოდის, ცხოველქმედებები, რომელიც ლუციფერს მიეწერებოდა, შემდეგ იქცა იდეალურ სიყვარულად და ბრწყინვალე გონებად.

თავიდანვე ეს სხვაგვარად იყო, და საბოლოოდაც, ეს კვლავ სხვაგვარად იქნება. მოვა თანასწორობისა და თანხმობის დრო და მხარეები კვლავ გაერთიანდებიან და აღდგება თანასწორობა.

გონება მოდის და მივყავართ სრულყოფილებისკენ, თუმცა მას არ ძალუძს სრულყოფილების, სამოთხის კარიბჭეში ჩვენთან ერთად შესვლა, რადგან ის გაძევებულია სამოთხიდან. დღეისათვის, ის არ არის დაშვებული; და რადგან იგი გარეგნულად გამოცალკევებულია უსასრულო წყაროსგან, მას არ შეუძლია შეერწყას უსასრულობას. მხოლოდ განსაკუთრებით ჩვენი უმაღლესი მე-ს ინტუიციისა და ემოციის გავლით, შეგვიძლია ერთიანი გავხდეთ დიად წყაროსთან, ავიდეთ უმაღლეს ვიბრაციებში, უსასრულობაში. გონებას არ ძალუძს აქ ჩვენი მიყვანა. ეს მხოლოდ სიყვარულია, ქრისტეა ჩვენს ბუნებაში, ის ჩვენი ნაწილი, რომელიც არასოდეს დაცემულა, და რომელიც მარადიულად სრულყოფილად რჩებოდა, რომელსაც ერთადერთს შეუძლია კვლავ დაგვაბრუნოს უსასრულობაში. ამიტომაც, ჩვენი ვალია გავცდეთ ჩვენი გონების მიერ ჩვენთვის დაწესებულ საზღვრებს, ლუციფერის პრინციპს ჩვენში და მივმართოთ ჩვენი გონება ჩვენში ქრისტეს პრინციპზე; ეს გამოსასყიდი გაგვაერთიანებს კვლავ ამ ორ აშკარად განსხვავებული პრინციპებს მარადიულ ჰარმონიაში.

თუკი თანაბარ ხაზებს გავავლებთ კვადრატის ოთხივე კუთხიდან ზევით ერთ საერთო წერტილამდე, მიღებული ფიგურა პირამიდის სახეს მიიღებს. და თუ ჰარმონიულად და სინქრონულად ვიმოქმედებთ ოთხივე კუთხიდან, სიცოცხლის, გონების, სიმართლისა და სიყვარულის კუთხეებიდან და განვავრცობთ ამას ერთ წერტილამდე, ეს წერტილი იქნება სულის სიმბოლო, აბსოლუტი, ყოვლისმომცველი წყარო, რომლისგანაც ყოველივე მომდინარეობს და რომელშიც ყოველივე ბრუნდება საბოლოოდ. უძველესი ეგვიპტური პირამიდა, რომელიც მრავალი საუკუნის წინ აშენდა, სწორედ ამას ნიშნავს. ის ნიშნავს ღვთაებრიობას, რომელიც ქმედებაა ადამიანის ოთხკუთხა კვადრატიდან სიცოცხლის, გონების, სიმართლისა და სიყვარულის გავლით მიმართული თავისი მწვერვალისკენ - სულისკენ.

გეომეტრიულად შეუძლებელი იქნებოდა სრულყოფილი პირამიდის აგება, თუ მისი ოთხივე გვერდი ერთმანეთის ტოლი არ იქნებოდა; მწვერვალამდე ვერასოდეს მივაღწევთ, თუკი თუნდაც ერთი გვერდი დაარღვევს თავის პროპორციებს. მსგავსადვე, შეუძლებელია, აბსოლუტური კანონიდან გამომდინარე, ავმაღლდეთ სულამდე, თუკი დიადი წყაროს რომელიმე ასპექტი ჩვენში დარღვეულია. ოთხივე გვერდი ჰარმონიულად თანასწორი უნდა იყოს; არც ერთი არ უნდა ჩამორჩებოდეს, ან დომინირებდეს სხვაზე. ჩვენ ზედმეტად არ უნდა ვშფოთავდეთ მწვერვალამდე, სულამდე ამაღლებასთან დაკავშირებით, არამედ გაცნობიერებულად უნდა ვიღვაწოთ ოთხივე გვერდის ჰარმონიზებაზე, რადგან თავად კანონი შეაფასებს ჩვენი შრომის შედეგებს.

დიადი წყაროს ოთხი ასპექტის გააზრება-განვითარებით ჩვენშივე ვაშენებთ მკვიდრ საძირკველს, ვინაიდან:

ყოველ ჯერზე, როდესაც ვახორციელებთ ქმედებას ენერეგიულად, ინტელექტუალურად, სწორად და სიყვარულით, ჩვენ ამით ფეხქვეშ იმ ნიადაგს ვქმნით, რომელიც განივრცობა ჩენი კვადრატის ოთხივე კუთხემდე.

ამრიგად, ჩვენ გარკვეული დონით ავმაღლდით, თანდათანობით, ყოველ ჩვენს ქმედებას ვახორციელებთ ენერგიულად, გონივრულად, სწორად და სიყვარულით, როგორც ნაბიჯს ზევით, უფრო და უფრო ვუახლოვდებით იმ წერტილს, რომელიც სულია, და რომელიც კაცობრიობის ნებისმიერი ძალისხმევის საბოლოო მიზანს შეადგენს. როდესაც სულამდე ვაღწევთ, ჩვენ თავადაც არ ვუწყით, როგორ მოხდა ეს. და ეს არც გვჭირდება, რადგან ეს კანონზომიერად ხდება. ერთადერთი, რაც უნდა გავაკეთოთ, არის შემდეგი: დავრთოთ ნება კანონს იმუშაოს ჩვენზე და ნუ შევიწუხებთ თავს ჩვენი ქმედებების ნაყოფზე ფიქრით. თუკი სამუშაო კარგად იქნა შესრულებული, შედეგიც კარგი იქნება, მიზეზ-შედეგობრიობის კანონის თანახმად. ეს ყველაფერი იმდენად მარტივია, და მაინც, ადამიანებს ძალიან ნაკლებად ესმით ეს და უკვირთ, რატომ შეჩერდა მათი პროგრესი. ვიღაც იტყვის: „მე ასეთი მოსიყვარულე ვარ, ასეთი კეთილი, მზად ვარ ყველაფერი გავცე. რატომ არ შემიძლია ავმაღლდე?“ შესაძლოა, რომელიმე მისი თვისება არ განვითარებულა, რომელიმე კუთხე მის პირამიდაში არ იყო სწორად აგებული.

პრობლემა იმაში მდგომარეობს, თუ რომელი კუთხეა ნაკლებად განვითარებული. ავიღოთ, მაგალითად, ნებისმიერი ყოფითი ყოველდღიური ქმედება, რომელსაც დღემუდამ ვიმეორებთ ხოლმე ცხოვრებაში თითოეული ჩვენგანი - ის კი არა, რისი კეთებაც განსაკუთრებით მოგვწონს, არამედ, ჩვეულებრივი რუტინული საქმე, რასაც უფრო მოვალეობის გამო ვაკეთებთ, ვიდრე სიამოვნების - და მოდით, გავაანალიზოთ, როგორ ვაკეთებთ ამას. თუკი ამაში ენერგიას ვდებთ, სიცოცხლის კუთხე მყარად აიგება. თუკი ამას გონივრულად ვაკეთებთ, გონების კუთხე სათანადოდ იქნება წარმოჩენილი. თუ ამას სწორად ვაკეთებთ, სიმართლის (კანონის) კუთხე ასევე კარგად იქნება დაბალანსებული. ხოლო თუ ამას სიყვარულით ვაკეთებთ, სიყვარულის კუთხე ამ დროს ჰარმონიაში მოდის დანარჩენ სამ კუთხესთან. მაგრამ, თუკი იმ ქმედებებში, რომელსაც ვაანალიზებთ, აღმოვაჩენთ, რომ ზოგიერთი ამ ოთხი თვისებიდან ძალზედ სუსტია სხვა ძლიერებთან შედარებით, აი, რა უნდა მოვიმოქმედოთ: ისე უნდა გავაძლიეროთ სუსტი მახასიათებლები, რომ მათ დაამყარონ საჭირო ბალანსი ძლიერებთან. ამ გზით, იმ ერთ-ერთი ორდინალური ქმედების მეშვეობით, ჩვენ შევქმნით ჩვენი პიროვნების მთლიან სურათს, იმის მსგავსად, როცა აუზიდან წყლის ერთი წვეთის ანალიზი საშუალებას გვაძლევს გავიგოთ, როგორია წყლის ხარისხი მთელ აუზში. სუსტი ადგილების კორექტირებით იმ ყოველდღიურ ქმედებებში, ჩვენ თანდათანობით მთლიანობაში გავზრდით ჩვენს პიროვნებას და გავხდით მას უფრო ჰარმონიულს, რითიც შევძლებთ ჩვენი სიცოცხლის პირამიდის სწორად აგებას. ეს კი დაგვეხმარება დავაჩქაროთ ჩვენი პიროვნული ევოლუციის პროგრესი.

მთავარი აქ სრულყოფილი ჰარმონიის მიღებაა ყველა მხრიდან.

ამ ოთხი ძირითადი კუთხიდან, ადამიანის ეგრეთ წოდებული კვადრატიდან, ჩვენ ავმაღლდებით ღვთაებრივ წერტილამდე. თუკი ჩვენ გადმოვიხედავთ ზევიდან ქვევით, იქ დავინახავთ ოთხ ასპექტს, მანიფესტაციას. და თუკი ჩვენ ავიხედავთ მაღლა ამ ოთხიდან, ჩვენ ვიხილავთ ერთ წერტილს, ერთიანობას, დიად წყაროს, არაცხადს, სულს.

ამრიგად, ჩვენ ასევე სახეზე გვაქვს რიცხვების კორელაცია; გვაქვს რიცხვი ოთხი ჩვენი ადამიანური კვადრატის და რიცხვი სამი ღვთაებრივი სამკუთხედისა წარმოდგენილი პირამიდის გვერდზე. ოთხს დამატებული სამი გვაძლევს შვიდს - სრულის, მთლიანის გამომხატველ რიცხვს. გარდა ამისა, ოთხის სამზე გამრავლებით ვიღებთ თორმეტს, ისევ მთლიანობის, სრულის გამოხატულებას, ამჯერად სხვა ასპექტის მანიფესტირებით. შვიდს და თორმეტს მნიშვნელოვანი დატვირთვა ენიჭებათ ჩვენი ევოლუციის მიმდინარე ეტაპზე.

დიადი წყაროს ამ ოთხი ასპექტის გააზრებისას, ჩვენ გვევალება ბუნებრივად მოვახდინოთ მათი მანიფესტირება ჩვენს ცხოვრებაში, ვიცხოვროთ ამ ოთხი ასპექტით. რას ნიშნავს იცხოვრო სიცოცხლე? რა თქმა უნდა ჩვენ ყველანი ვცოცხლობთ, მაგრამ იცხოვრო სიცოცხლე ბევრად მეტს გულისხმობს. ეს ნიშნავს ყოველთვის და საჭირო დროს შეასრულო შენი მოვალეობა. დღეს ადამიანები არ ასრულებენ თავიანთ მოვალეობებს საჭირო დროს. მათ არ ესმით ყველაფრის დროულად კეთების აუცილებლობა. წარმოიდგინეთ, რომ ორკესტრი უკრავს; თითოეული მუსიკოსის ვალი, ორკესტრირების კანონების მიხედვით, არის დაუკრას თავისი ნოტები, შეასრულოს თავისი პასაჟი, გარკვეულ დროს; და თუ ის და თავისი კოლეგა მუსიკოსები ამას საჭირო დროს და სწორად გააკეთებენ, ჩვენ მშვენიერ და ჰარმონიულ მუსიკას ვისმენთ. მაგრამ თუკი თითოეული მუსიკოსი დაუკრავდა თავის ნოტებს ცოტა ადრე, ან ცოტა გვიან, რა მოხდებოდა მაშინ? მივიღებდით დისონანსს. გარკვეული აზრით, ადამიანი არ უკრავს თავის ნოტებს შეცდომით, რადგან ყველა ეს ნოტი სწორია; მაგრამ ადამიანი უკრავს არასწორად, როდესაც ის ამ ნოტებს იღებს არასწორ დროს. სწორედ ეს ხდება, როდესაც ჩვენ, ადამიანები, ვერ ვასრულებთ ჩვენს მოვალეობებს სათანადოდ. ჩვენ ან სწორ ქმედებას ვახორციელებთ არასწორ დროს, ან როდესაც ეს საჭირო მომენტი დგება, ჩვენ არ ვასრულებთ ჩვენს ვალს. შედეგი ჩვენთვის დისონანსია. დისონანსი, რომელიც ჩვენ თვითონ შევქმენით ამ გზით, დესტრუქციულია, რადგან თუ ჩვენი ქმედებები დაურეგულირებელი და დროში აცდენილია, ჩვენ ახალ მიზეზებს წარმოვშობთ, რომლებიც გარკვეულ დროს გამოიღებენ თავიანთ ნაყოფს; და თუ ეს მიზეზები არასწორ დროს შეიქმნა, მათი ეფექტებიც არასწორ დროს წარმოჩინდება. ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ დავთესეთ დისჰარმონიის თესლი და სწორედ ამ მიზეზით, ხშირად დისჰარმონიაში ვიმყოფებით ჩვენს ცხოვრებასთან, და მოვლენებიც, რომლებიც ხდება დაუსრულებლად აგრძელებენ ამ დისჰარმონიას. ჩვენი ცხოვრება ამ პატარა მოვლენებისგანაა შემდგარი, რომელთაგან ზოგი მოჩვენებითად მნიშვნელოვანი გვგონია, ზოგი კი, სრულიად უმნიშვნელო; მაგრამ ყოველთვის არის რაღაც, რაც სწორად არ ხდება, და ამის მიზეზი, ჩვეულებრივ, წარსულში ჩადენილი არასწორი ქმედებაა. ჩვენ ვერ შევასრულეთ ჩვენი მოვალეობა სწორ და საჭირო დროს. ყოველთვის ყურადღებით უნდა ვიყოთ, რომ არ გამოგვრჩეს რაღაც ჩვენს მიერ შესასრულებელი სავალდებულო ქმედება და ყოველთვის გავაკეთოთ ის. უფრო მეტად მნიშვნელოვანი რამ თუა გასაკეთებელი, და თუ შედარებით მცირედი მნიშვნელობის რამ შესაძლებელია, რომ სხვამ გააკეთოს, ჩვენ შეგვიძლია დავუთმოთ ის სხვას და შევასრულოთ უფრო მნიშვნელოვანი მოვალეობა. მაგრამ, თუკი არავინაა, ვინც იმ მცირე საქმეს გააკეთებს და ის პირველ რიგშია გასაკეთებელი, მაშინ ჩვენ თავად უნდა გავაკეთოთ ის პირველ რიგში; რადგან, ბოლოს და ბოლოს, ეს მხოლოდ ადამიანური კონცეფციებია მნიშვნელოვანთან და მცირედთან მიმართებაში. ყველაფერი ძალიან მნიშვნელოვანია გარკვეული თვალსაზრისით, და ყველაფერი, იმავდროულად, ნაკლებად მნიშვნელოვანი. სიმფონიაში ერთ ნოტს არ ენიჭება სხვა ნოტზე მეტი მნიშვნელობა. ისინი თანაბრად მნიშვნელოვანები არიან. ყველაზე დელიკატური ნოტიც კი ისეთივე მნიშვნელობის მატარებელია, როგორც ყველაზე დაბალი ღრმა ნოტი, რადგან თითოეულ მათგანს თავის ადგილი აქვს. ამიტომ, ნუ დაგვავიწყდება, რომ ცხოვრება ისევე მეცნიერულია, როგორც საორკესტრო მუსიკა და თუ გვსურს ჩვენი ცხოვრება ჰარმონიულად ვიცხოვროთ, ჩვენ უნდა შევასრულოთ ჩვენი პარტია ისევე თანმიმდევრულად, როგორც ამას გავაკეთებდით ორკესტრში. ცხოვრება ერთი დიდი ორკესტრია. სწორედ ეს იგულისხმებოდა სიტყვებში -ვიცხოვროთ ჩვენი ცხოვრება, შევასრულოთ ჩვენი მოვალეობა თავის დროზე და არ ვიდარდოთ შედეგზე. შედეგი თავისით დადგება აუცილებლად, თუკი ჩვენ სწორად ვიმოქმედებთ. არსებობს კანონი, რომელიც გვიჩვენებს გზას. როდესაც ჩვენ გვეცოდინება ეს კანონი, ჩვენ განვვლით ცხოვრებას მშვიდად. ახლა კი, რას ნიშნავს ცნობიერად, გონივრულად ცხოვრება -გონების დემონსტრირება ჩვენს ცხოვრებაში? რა თქმა უნდა, ჩვენ მოაზროვნე ადამიანები ვართ; ზოგიერთ ჩვენგანს მეტი ცოდნა აქვს, მეტი ინტელექტი; და მაინც, ინტელექტის, გონივრულობის დემონსტრირება ჩვენს ცხოვრებაში უფრო მეტს ნიშნავს. ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ ყოველთვის სწორად უნდა განვსაჯოთ, ყოველთვის უნდა მივაქციოთ ყურადღება ძირითად საკითხებს, ყოველთვის ვიპოვოთ არსებითი და მივუჩინოთ არაარსებითს თავისი ადგილი.

და ბოლოს, ეს ნიშნავს, რომ არ უნდა დავიკარგოთ წვრილმანებში, რომ უნდა შევინარჩუნოთ სწორი მენტალური თვალთახედვა, რადგან წვრილმანებში ჩაფლობა ადამიანების ერთ-ერთი მუდმივად თანამდევი ცოდვაა. თუ გვსურს კარგად შევისწავლოთ ხე და მივალთ ისე ახლოს, რომ მხოლოდ ფოთლებს დავინახავთ, მივხვდებით, რომ ვერ გვექნება სწორი შეხედულება ამ ხეზე, როგორც მთლიანზე. ფოთლის შესწავლა ვერ მოგვცემს ერთიან სურათს ამ ხის რაობაზე. რაღაც მანძილით უნდა მოვშორდეთ მას, რომ მთლიანად დავინახოთ ხე. მხოლოდ მაშინ შევძლებთ ვთქვათ, „ეს არის ხე, ეს ტოტებია, ხოლო ეს ფოთლები.“ ეს არის, რაც უნდა გავაკეთოთ და ეს არის, რასაც ძალიან ცოტანი თუ ვაკეთებთ ცხოვრებაში. ჩვენ, ჩვეულებრივ, წვრილმანებში ვეფლობით ხოლმე და არაარსებითს მეტ მნიშვნელობას ვანიჭებთ, ვიდრე არსებითს. გონივრულად ცხოვრება ნიშნავს მიუჩინო ყველა ადამიანს და ყველა საგანს თუ მოვლენას თავისი შესაფერისი ადგილი, თავი ავარიდოთ ვინმეს განსჯას და ვეცადოთ შეძლებისდაგვარად მიუკერძოებლები დავრჩეთ. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, გავამარტივოთ ეს ყველაფერი და არა გავართულოთ.

ცხოვრების სირთულე ნებისმიერი მიმართულებით მსოფლიოს ერთ-ერთი უდიდესი შეცდომაა, განსაკუთრებით ეს თანამედროვე ცივილიზაციას ეხება. დიადი წყარო ერთი წერტილია. არაფერია უფრო მარტივი, ვიდრე წერტილი. იმავდროულად, დიადი წყარო სფეროა. არაფერია იმაზე სრულყოფილი, მთლიანი და თან მარტივი, ვიდრე სფერო. ეს არის სრულყოფილება აბსოლუტურ სიმარტივეში.

ახლა კი, რას ნიშნავს ვიცხოვროთ სიმართლე? ჩვენ გვასწავლიდნენ, ვყოფილიყავით მართალნი, და ჩვენ ვიცით რა შეურაცხმყოფელია წინასწარგანზრახული ტყუილი. დიახ, სიმართლით ცხოვრება რაღაც ამაზე მეტია. ეს ნიშნავს, რომ ყოველთვის უნდა ვგულისხმობდეთ იმას, რასაც ვამბობთ. ჩვენი, ადამიანების უმრავლესობა, საუბრის დროს სულაც არ ვგულისხმობთ იმას, რასაც ვამბობთ. ადამიანები ჩვენულებრივ ამბობენ ერთს და გულისხმობენ სრულიად სხვა რამეს. ჩვენ ვამბობთ, „მე შენ ისე ძლიერ მიყვარხარ, რომ მზად ვარ მოვკვდე შენთვის!“ და რამდენი ჩვენგანი გულისხმობდა რეალურად სწორედ ამას? ბევრისთვის ეს მხოლოდ საუბრის მანერაა. ჩვენ ისეთი გაზვიადების ეპოქაში ვცხოვრობთ, რომ როდესაც ვხვდებით ადამიანებს, ვინც სიმართლეს ამბობენ, მათი ზოგჯერ აღარც კი გვჯერა. ჩვენ გავიზარდეთ ისე, რომ მიჩვეულნი ვართ სიმართლის გაუფასურებას. ადამიანები ჯეროვნად ვერც აცნობიერებენ რა უზარმაზარი ღირებულება აქვს იმას, როცა სიტყვა და ფიქრი ერთიდაიგივეა. საკრალური წიგნის, ბიბლიის ერთი პასაჟის თავი ასე იწყება: „პირველად იყო სიტყვა და სიტყვა იყო ღმერთთან და სიტყვა იყო ღმერთი.“ რას ნიშნავს ეს? პირველად იყო ყოვლისშემძლე სათნოება, ძალა, რომელსაც შეეძლო მანიფესტაცია, თავის გამოხატვა და ეს ძალა იყო დიად წყაროსთან და ის თავად იყო დიადი წყარო. ამიტომაც ენიჭება სიტყვას უზარმაზარი ყოვლისშემძლე ძალა. სიტყვა უნდა იყოს ქმნილება, უნდა იყოს კანონი. და როგორ გამოვიყენეთ ჩვენ, ადამიანებმა სიტყვა? როგორც უამრავი მკვდარი ფოთოლი, როგორც უამრავი ამაო ბგერა, რომელსაც ღირებულება არ გააჩნია. და ეს დიდი დანაკარგია ჩვენთვის, რადგან უგუნურად ვფლანგავთ სამყაროში ერთ-ერთ ყველაზე დიად ძალას, სიმართლის ძალას. სწორედ ამიტომ სიმართლით ცხოვრება გულისხმობს ყოველთვის ვილაპარაკოთ ის, რასაც ვფიქრობთ. როდესაც ვამბობთ, რომ დღეა, ეს უნდა ნიშნავდეს, რომ დღეა, ხოლო როდესაც ვამბობთ, რომ ეს სწორია, ეს უნდა იყოს სწორი; და თუკი, რამე მიზეზით, არ შეგვიძლია სიმართლე ვთქვათ, ტყუილის თქმას ჯობს საერთოდ არ ვთქვათ არაფერი, რადგან ფიქრსა და სიტყვას შორის კავშირი გაწყვეტილია. ამით ორივე, ფიქრი და სიტყვა ძალადაკარგულია.

კანონი ამბობს, რომ შედეგი უნდა შეესაბამებოდეს მიზეზს. ამიტომ, ამ ორთა კავშირის გაწყვეტით, ჩვენ ვარღვევთ ერთ-ერთ ფუნდამენტურ კანონს, დიადი წყაროს კანონს, კანონს, რომელიც ასერიგად ძლევამოსილია ჩვენს ხელში. კომპრომისი აბსოლუტთან ვერ დაიშვება.

არსებობს სხვა მოსაზრებაც. ჩვენ ხშირად ვამბობთ არასიმართლეს ხუმრობით. ჩვენ არ ვფიქრობთ იმას, რასაც ვამბობთ. ჩვენ ვიცით, რომ ეს არ არის სიმართლე და არც გულისხმობს სიმართლეს. ჩვენ ძალიან ხშირად დავცინით ადამიანებს და საგნებს, თუმცა, სულაც არ გვსურს ამით მათი განაწყენება და უკეთური საქციელის ჩადენა. მაგრამ, არსებობს კანონი, რომელიც ამბობს, რომ დაცინვა კლავს. თუკი ჩვენ დავცინით რამეს, ჩვენ ვკლავთ ამ ადამიანში ამ რაღაცის მნიშვნელობას. თუ ეს კარგი რამ არის, ისეთი, რაც მომდინარეობს სრულყოფილების წყაროდან, მას არ შეუძლია მოკვდინებულ იქნეს; მაგრამ ჩვენ იმ პიროვნებაში ვანადგურებთ ამ კარგის მიმართ დამოკიდებულებას, რაც იგივეა, რომ მოკლა ეს რაღაც მასში. ვთქვათ, ორატორი წარმოთქვამს გონიერებითა და გულწრფელობით აღსავსე სიტყვას, რომელიც შთაბეჭდილებას ახდენს აუდიტორიაზე თავისი სიტყვების ძალითა და მშვენიერებით.

ოპონენტის მხარეს იოლად შეუძლია გააქარწყლოს ამ სიტყვის ეფექტი დაცინვით. უკეთეს, ან უფრო ბრწყინვალე გამოსვლას არ შეუძლია ასე მარტივად გააქარწყლოს იგი, მაგრამ რამდენიმე ფრივოლურ დამცინავ სიტყვას ძალუძს ეს სიტყვა კარიკატურად აქციოს, აბუჩად აიგდოს და გააცინოს აუდიტორია, და ამით გააცამტვეროს ამ სიტყვის ღირებულების აღქმა. ბევრმა იცის ამის ძალა და იყენებს ამ ხერხს. მავანნი იყენებენ ამ ძალას და არც იციან ამის შესახებ. მნიშვნელოვანია იმის ცოდნა, რომ დაცინვით, აბუჩად აგდებით შეგვიძლია გავანადგუროთ ნებისმიერი რამ, მაგრამ ფრთხილად უნდა ვიყოთ, ეს რაღაც არ აღმოჩნდეს კარგი, ან ჩვენთვის საკრალური რამ. დაცინვა და აბუჩად აგდება ორლესული ხმლის პირებია, ისინი ორივე მხარეს ანადგურებენ.

თუ ჩვენ გაგვაჩნია რაღაც ძალიან საკრალური, რასაც ძალიან ვუფრთხილდებით, არასოდეს არ უნდა მივცეთ მისი დაცინვის ნება ვინმეს, რადგან ეს გაანადგურებს მას ჩვენში. ეს კანონის ქმედებაა. ბუნებამ მოგვმადლა სიცილის ნიჭი ნეგატიური შეგრძნებების გასანეიტრალებლად, რადგან გარშემო იმდენ დისჰარმონიას ვხედავთ, ჩვენ რომ ეს ნიჭი არ გაგვაჩნდეს, დისჰარმონია ტოტალურად შთაგვნთქავდა. ამიტომაცაა, რომ როდესაც რაღაც არაჰარმონიულს ვამჩნევთ, ჩვენ მას დავცინით. თუკი მას სერიოზულად მოვეკიდებოდით, მას ვერ დავამარცხებდით და ის ზიანს მოგვაყენებდა; და რამდენადაც არ გვსურს ეს, რადგან ჩვენ მხოლოდ რეალური ჰარმონია გვინდა, ჩვენ დავცინით დისჰარმონიას და ამ გზით ვანადგურებთ მის არსს ჩვენში. სწორედ ამიტომ გვაქვს თეატრები და სხვა მსგავსი ადგილები, სადაც ადამიანებს შეუძლიათ წავიდნენ, იცინონ და გაერთონ; რადგან ეს ცხოვრება ისეთი დაძაბულია, რომ დიდძალი მენტალური ძალისხმევაა საჭირო, რომ განდევნო დისჰარმონია საკუთარი ფიქრებიდან. უფრო იოლი გზაც არსებობს - შეგვიძლია წავიდეთ და სიცილით უკუვაგდოთ იგი. როგორც ჩანს, თუ ჩვენ ვხედავთ რამე სასაცილოს, თითქოს ტვირთისგან ვთავისუფლდებით. გვახსოვდეს, რომ სიფრთხილით უნდა მოვეკიდოთ ამ ბუნებისგან ნაბოძებ ნიჭს.

ბოლოს მოდის სიყვარული - იცხოვრე სიყვარული, რომ მოახდინო სიყვარულის მანიფესტირება ჩვენს ცხოვრებაში. რას ნიშნავს ეს? გიყვარდეს - ბუნებრივია ჩვენთვის, რადგან ეს ბუნების ძირითადი კანონია. არ არსებობს ადამიანი დედამიწაზე, რომელსაც ვინმე, ან თუნდაც, სულ მცირე, რამე არ უყვარდეს. სწორედ ეს არის უბედურება; მას ოქრო უყვარს. წესით, ის ყველაზე საზიზღარი არსება უნდა იყოს, მაგრამ, მას ხომ უყვარს; ოღონდ მას უყვარს ლითონი. ეს ძვირფასი ლითონია, კეთილშობილი ლითონი, და ამიტომაც უყვარს მას ის. ოდესმე ის შეიყვარებს ცხოველს, სიყვარულის უფრო მაღალ კონცეფტს; და ბოლოს, იგი შეიყვარებს ადამიანს; აქვე უნდა ითქვას, რომ უამრავი სხვადასხვა ადამიანური დონეა, რომელიც მას შეუყვარდება, და მუდმივად უფრო და უფრო მაღალი. აი, ავიღოთ თუნდაც ადამიანი, ვინც მიდის და იპარავს, მიდის და კლავს ვიღაცას, რატომ აკეთებს ის ამას? რაღაცის სიყვარულის გამო. მას სურს ამით მიიღოს ის, რაც უყვარს, რაც მისთვის ძვირფასია.

ეს არასწორი სიყვარულია, რომლის დამახინჯების გამოც, ერთ მშვენიერ დღეს, მას საფასურის გადახდა მოუწევს, მაგრამ მასში მაინც არსებობს ლატენტური სიყვარული. სწორედ ამიტომ, სადაც არ უნდა წავიდეთ, ყველგან ვნახავთ ადამიანს, რომელსაც რამე, ან ვინმე უყვარს. თუმცა, სრულყოფილი სიყვარული, სიყვარულის გამოხატვა ჩვენს ცხოვრებაში, ბევრად მეტს გულისხმობს. ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ ყოველთვის უნდა ვეცადოთ, რომ მოყვასმა იგრძნოს ეს სიყვარული, გამოვავლინოთ ჩვენი მოსიყვარულე ბუნება ყოველწამიერად და იმდენად, რამდენადაც კი შესაძლებელია. „უწილადე უცნობს შენი ღიმილის სიმდიდრე“ - ეს კეთილი რჩევაა და რას გულისხმობს? იმას, რომ ჩვენ უცნობების მიმართაც უნდა გამოვხატოთ სიყვარული, მათ მიმართ, ვისაც არც ვიცნობთ. უნდა ვეცადოთ, რომ ჩვენი წილი სიკეთე გავცეთ ადამიანებზე, თუმცა, ხშირად უმცირეს წვრილმანებთან, თუ ადამიანის გულისთვის ძალიან ძვირფასთან შეხებაში, ხშირად გვავიწყდება ხოლმე სიკეთე, ღიმილი. თვითონ საგანს, ან საქციელს კი არ ენიჭება მნიშვნელობა, არამედ იმას, თუ როგორ ვაკეთებთ ამას, ანუ, რა გზით გავცემთ. ვიღაცამ შეიძლება მარტივი, უბრალო რამ გაჩუქოთ ისეთი სიყვარულით, რომ ამ საჩუქარს უდიდესი საგანძურის ფასი დაედოს; ხოლო, ვიღაცას შეუძლია კალმის ერთი მოსმით უდიდესი სიმდიდრე გასცეს, და ადამიანები მიიღებენ ამას, რადგან ეს ნაბოძები კეთილდღეობაა, მაგრამ ვერ იგრძნობენ ამ გაცემის მადლს, მის სიძვირფასეს; რადგან ყველაზე მნიშვნელოვანი არის მოტივი, სიყვარული ამ ქმედებაში.

„მნიშვნელობა არ აქვს, რას აკეთებ, თუ არ არის ამის კეთების სიყვარული შენს გულში, მთელი შენი თავგანწირვა ამაოა“ - ეს ამაღელვებელი და, ამავე დროს, მეცნიერული თეზაა ბიბლიიდან. ჩვენ შეიძლება გაჭირვებულ ადამიანს ვაჩუქოთ უძვირფასესი საჩუქრები, მაგრამ, თუ ამ ქმედებაში არ დევს სიყვარული, ეს ყოველივე ამაოა. სიყვარულია ის, რაც, თავისი კონსტრუქციული ბუნებიდან გამომდინარე, აკეთილშობილებს და ძვირფასს ხდის ნებისმიერ სამსახურს, რომელსაც გასწევთ; და სწორედ ეს არის გზა, განსაკუთრებით, ჩვენს დროში, რომელსაც უნდა მივდიოთ - ყოველთვის ვეცადოთ გამოვხატოთ სიკეთე, რომელსაც ვგრძნობთ ადამიანების მიმართ.
ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ სიყვარული ჩვენთვის კი არ შევინახოთ, არამედ ყოველ ჯერზე, როგორც კი ამის საშუალება მოგვეცემა, გამოვხატოთ იგი, დავანახოთ ყველას, მისი მანიფესტირება მოვახდინოთ, იქნება ეს სიტყვით, ღიმილით, მზერით, თუ ხელის ჩამორთმევით. „როდესაც ვინმე გიყურებთ, ისეთი შეგრძნება გიჩნდებათ, თითქოს რაღაც ძვირფასი საჩუქარი მიიღეთ“ - ეს მშვენიერი გამოთქმა მოარულია რუსეთის გლეხობაში. ის გულისხმობს, რომ ერთი ადამიანი თავს გრძნობს ამაღლებულად, გამდიდრებულად, როცა მას მეორე ადამიანი უბრალოდ, უყურებს და სულერთია, ეს კაცია თუ ქალი, რადგან სქესს აქ არ აქვს არავითარი მნიშვნელობა; სწორედ სიყვარული, მზერის სიმდიდრე არის ის, რაც თავს ისე გაგრძნობინებს, თითქოს რაღაც ძალიან ძვირფასი რამ გაგიზიარეს. აქ ჩანს სიყვარულის მთელი სიდიადე. ყველაფრის ყიდვა შეიძლება; სიყვარულია ის ერთადერთი რამ, რასაც ვერ იყიდი. ამიტომაც არის ის ასეთი ძვირფასი და ამიტომაც არ უნდა მოვეპყროთ მას უდიერად, რადგან ის ყოველთვის საკმარისია იმისთვის, რომ გასცე. ფაქტობრივად, რაც მეტს გავცემთ, მით მეტი რჩება გასაცემი. ეს ყველაფერი არავითარ შემთხვევაში არ ეწინააღმდეგება ზემორე ნათქვამს კვადრატის რაობის ახსნისას, სადაც სიყვარული მიემართებოდა გონებას.

სიყვარული არ უნდა გაიცეს, როგორც განსაკუთრებული საჩუქარი იმათზე, ვინც არ იმსახურებს მას, არამედ უნდა ვასხივებდეთ სიყვარულს, როგორც საერთო საჩუქარს მტრებისთვისაც, როგორც მეგობრებისთვის, როგორც ყველასთვის, ისევე, როგორც მზის სხივები ეფინება თანაბრად კეთილსა და ბოროტს, ყვავილებსა და სარეველებს, ყველას და ყველაფერს თანაბრად ერგება მზის სხივები, თუნდაც მათ არ იყენებდნენ მსგავსად.

ყოფიერების ხუთი დებულება:

1. ყველა სიცოცხლის ერთობლიობა ერთი სიცოცხლეა, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

2. ყველა გონების ერთობლიობა ერთი გონებაა, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

3. ყველა სიმართლის ერთობლიობა ერთი სიმართლეა ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

4. ყველა სიყვარულის ერთობლიობა ერთი სიყვარულია, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

5. ყველა სულიერის ერთობლიობა ერთი სულიერია, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

ეს ხუთი მეცნიერული დებულება ეთანადება იმ ხუთ ქმედებას, რასაც მოიცავს და გულისხმობს სიტყვა „წყარო“. პირველი მიემართება შექმნის ქმედებას; მეორე - წესრიგის შეტანის, კონსტრუირების ქმედებას; მესამე - მართვის ქმედებას; მეოთხე - შენარჩუნების ქმედებას; ხოლო მეხუთე - შინაარსის დატევის ქმედებას. ისინი ასევე ეთანადებიან კვადრატს თავისი ოთხი კუთხით და წერტილს - სიცოცხლე... ყველა სიცოცხლის ერთობლიობას; გონებას - ყველა ინტელექტის ერთობლიობას; სიმართლეს - ყველა სიმართლის ერთობლიობას; სიყვარულს - ყველა სიყვარულის ერთობლიობას და სულს - ყველა სულიერის ერთობლიობას. რას გულისხმობს ეს? ყველა სიცოცხლის ერთობლიობა ერთი სიცოცხლეა, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება - ნიშნავს იმას, რომ ნებისმიერი ინდივიდუალური სიცოცხლე (არ აქვს მნიშვნელობა, ეს სხეულის უმცირესი უჯრედის სიცოცხლეა, მიკრობის, ელექტრონის, ვარსკვლავის, პლანეტის, ადამიანის, თუ სიცოცხლის ნებისმიერი გამოვლინება ამ სამყაროში, მცირე, თუ დიდი) ერთმანეთთანაა დაკავშირებული, ერთად არსებობენ, როგორც ერთი დიდი მთლიანობა, მსგავსად წყლის წვეთებისა, რომელთა ერთობლიობა ოკეანეს ქმნის. ყველა ეს სიცოცხლე ერთად ერთ დიდ მთლიან სიცოცხლეს ქმნის, როგორც ყველა წყლის წვეთი ერთად - ოკეანეს, და სწორედ ეს არის აბსოლუტი; და როდესაც ჩვენ გავაცნობიერებთ, რომ ამ ერთი სიცოცხლის ნაწილი ვართ, მაშინ შევძლებთ შევეხოთ ამ ერთი მთლიანი სიცოცხლის ძლიერებას და მარადიულობას. მაგრამ, ვიდრე თავს ამ სიცოცხლისგან განცალკევებულად ვგრძნობთ, ჩვენ ვკარგავთ საკუთარ ძლიერებას და გარემოებების, იღბლის იმედად ვრჩებით; ზუსტად ისე, როგორც წყლის პატარა წვეთი, რომელიც ოკეანისგან გამოიტყორცნა და მარტოა ქვიშაში და ქრება, რადგან ის ცალკე აღებული ერთეულია, ხოლო თუ ის ოკეანესთან ერთიანობაშია, მას ყველა ის ძალა გააჩნია, რაც ოკეანეს, რომ იარსებოს მასში. ასევე ხდება ჩვენს შემთხვევაშიც. როდესაც ჩვენ ვაცნობიერებთ, რომ ვართ ერთიანი ამ დიდ სიცოცხლესთან, აბსოლუტთან, დიად წყაროსთან, მაშინ ვართ ძლიერები. მაშინ ვართ ის, რაც სინამდვილეში ვართ; მაგრამ თუ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ცალკე ვართ, მაშინ სუსტები ვართ, რადგან მარტოდ ვართ მიტოვებულები. ეს ასე ხდება არა იმიტომ, რომ ასეთია კანონი; და თუ მეცნიერული კუთხით გავაანალიზებთ, ეს სიცოცხლეები ერთად აღებული წარმოადგენენ სწორედ ერთ უნივერსალურ მარადიულ სიცოცხლეს.

რას ნიშნავს, ყველა გონების ერთობლიობა ერთი გონებაა, ეს არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება? ეს ნიშნავს იმას, რომ ყველა გონება მთელ სამყაროში, ყველა აზრი, ფიქრი, გენიოსების კრეატიული ინტელექტი და სხეულის პატარა უჯრედის მცირე მენტალიტეტი, რომელსაც ჰყოფნის გონიერება შეასრულოს თავისი ფუნქცია ისე, რომ ავტომატურად იმუშაოს ჩვენთვის, ეს ყველა ერთად აღებული, როგორც ერთი მთლიანობა, შეადგენს სწორედ იმ ერთიან გონს, რომელსაც კოსმიურ გონს ვუწოდებთ, (THB) სამყაროს ცნობიერებას.

და როდესაც ვიგრძნობთ ერთიანობას ამ კოსმიურ გონთან, ჩვენ შევძლებთ მივიღოთ მთელი ის ცოდნა ამ ცნობიერებისგან, რომელიც მასშია და ეს ყველაფერი ჩვენ გვეცოდინება; ჩვენ ვეზიარებით ამ ცოდნას ყოველგვარი სწავლის გარეშე, თვით ლოგიკური მტკიცების პროცესის გარეშე. ჩვენ აღარ დაგვჭირდება ერთი საკითხიდან მეორეზე გადანაცვლება, რადგან ეს ყველაფერი ერთდროულად გვეცოდინება. ჩვენს წინ მთლიანობა დგას და ჩვენ ამ მთლიანობის ნაწილი ვართ. და ისევ, ერთი წვეთის მაგალითს მივუბრუნდეთ, როცა ოკეანესთან ერთად არის, ის ძლიერია, მის გარეთ კი - სუსტი. და ეს იმიტომ კი არა, რომ ასე მოგვწონს, ან გვინდა ასე იყოს, არამედ იმიტომ, რომ ეს კანონია. ყველაფერი ერთ გონშია და ჩვენ მისი ნაწილი ვართ. ყველა სიმართლის ერთობლიობა ერთი სიმართლე არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

ეს ნიშნავს, რომ ყველაფერი, რაც სინამდვილეში არსებობს მარადიულიდან მოდის და მარადიულობაში მიდის, ნებისმიერი კანონი, განურჩევლად იმისა, მცირეა თუ სამყაროსეული, ყოველი სიმართლე, რაც ოდესმე თქმულა ან გაფიქრებულა, ქმნის ერთ დიდ მთლიანობას, ერთ უნივერსალურ სიმართლეს და ჩვენ მისი ნაწილი ვართ.

როდესაც ვაცნობიერებთ, ამ ერთი-ანობას დიად სიმართლესთან და ვიცავთ მას და ვცხოვრობთ ამ სიმართლით, მაშინ ჩვენს უკან დგას მთელი სამყაროს სიმართლე, რადგან ჩვენ მისი ნაწილი ვართ, როგორც წვეთია ოკეანის ნაწილი. წვეთი შეიძლება ტალღის ზედაპირზეც აღმოჩნდეს; ეს წვეთის ძალა კი არ არის, რაც მას ზევით უბიძგებს, ეს ტალღის ძალაა, ხოლო ტალღა ოკეანის ნაწილია. ასე ვართ ჩვენც. როდესაც ჩვენ ვიცავთ სიმართლეს, ჩვენ ვიცით, რომ ერთიანი ვართ დიდ სიმართლესთან. და ამ დროს ჩვენ გადაულახავ, დაუმარცხებელ ძალას ვფლობთ, რადგან დიადი წყარო - ღმერთი არის თავად ერთიანი სიმართლე.

ყველა სიყვარულის ერთიანობა, ერთი სიყვარული არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება. რას ნიშნავს ეს? ეს ნიშნავს, რომ ყოველი მღელვარება, ყოველი მგზნებარე ემოცია, ყოველი სიყვარულით სავსე ფიქრი, სიტყვა, მზერა ან საქმე - ყველა ეს სიყვარულის სახე, დაე იყოს სიყვარული, რომლის გამოც ვიბრირებს სამყარო, ან ორი ქიმიური ნივთიერების პატარა გაუცნობიერებელი სიყვარული, რომელიც ერთმანეთის არსებობას იგებენ და ერთდებიან, რადგან ორმხრივად იზიდავენ ერთმანეთს - დიდი და პატარა სიყვარული, გაცნობიერებული და გაუცნობიერებელი, ამაღლებული, თუ მდაბალი, ერთად აღებული და გაერთიანებული ერთ დიდ მთლიანში, ქმნის ერთ უსასრულო, სამყაროსეულ (უნივერსალურ) სიყვარულს, რომლისთვისაც არ არსებობს უფრო დიადი რამ. როდესაც უანგაროდ (არაეგოისტურად) გვიყვარს, და ეს სიყვარული მოდის არა ჩვენი პირადი პატარა „მე“-დან, არამედ უმაღლესი ‘“მე“-დან, მაშინ ეს უსასრულო ძალისა და ჰარმონიის ოკეანე მყისვე ჩვენს ზურგსუკან აღმოჩნდება სიყვარულის უდიადესი, უმშვენიერესი მანიფესტაციით - მანიფესტაციით, რომელიც უკანასკნელია და იმავდროულად, პირველი, რადგან ის უმნიშვნელოვანესია და რადგან იგია თვით დიადი წყარო, აბსოლუტი.

სწორედ ამიტომ, როდესაც ჩვენ უანგაროდ გვიყვარს და გამოვხატავთ ამ სიყვარულს, მთელი სამყაროს სიყვარული დგას ჩვენს ზურგსუკან, და არ არსებობს მასზე უფრო დიადი ძალა არც დედამიწაზე და არც ზეცაში.

და ბოლოს, ყველა ქმნილების ერთობლიობა, ერთი ქმნილება, არის დიადი წყარო, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

რას ნიშნავს ეს? ეს ნიშნავს, რომ ყველა ცალკეული ქმნილება, სამყაროები, ვარსკვლავები, პლანეტები, ადამიანები, ცხოველები, მინერალები, უჯრედები, ატომები, ელექტრონები - უმცირესი ნაწილაკები და უდიდესი საგნები - ქმნიან ერთს, წარმოადგენენ მარადიულ უნივერსალურ ქმნილებებს, რომლის სხეულიც თავად სამყაროა, რომლის ინტელექტი - კოსმიური გონი, ხოლო სული - მარადიული სიყვარული.

ეს ყველაფერი ერთად აღებული თავიანთი სხეულით, გონებით და სულით, ერთად შეკრული განუყოფელი მიზიდულობის ძალით, იმავდროულად, საკუთარი იდენტობების შენარჩუნებით, თავიანთ ინდივიდუალურ ორბიტებზე თავისუფლად მოძრავნი, ერთმანეთისკენ მიზიდულნი მიზიდულობის კანონის ძალით, რაც მთელ სამყაროში მოქმედებს, ისინი ქმნიან ერთ დიად არსს ისევე, როგორც ჩვენი ორგანიზმის თითოეული უჯრედი, რომელიც ასევე მიიზიდება სხვა უჯრედების მიერ, და რომელიც ქმნის სწორედ ამ ჩვენს სხეულს. სხეული ამ უამრავი ინდივიდუალური უჯრედებისგან შედგება, თუმცა, ის ერთიან სრულყოფილ მთლიანობას წარმოადგენს, რომელიც ძლიერია და საკუთარ ძალებს ფლობს. სწორედ ასევეა იმ დიად ერთიან არსთან მიმართებაში. ის ჩვენგან, თითოეული ჩვენგანისგან შედგება; ჩვენ მისი მარადიული ნაწილი ვართ; და სწორედ ამ არსს ვუწოდებთ დიად წყაროს, აბსოლუტს, ან ღმერთს.

შესაძლოა დაისვას კითხვა: რატომ გახდა საჭირო ხუთი სიტყვა, რომელთაც მეცნიერულად განსაზღვრეს სიტყვა „წყარო“, და არა ექვსი ან ოთხი ან შვიდი? რატომ გამოხატა თავი დიადმა წყარომ ოთხ ასპექტში - სიცოცხლე, გონება, სიმართლე და სიყვარული, რომელთა კულმინაციაც მეხუთე ასპექტით - სულით სრულდება? რატომ გვაქვს ყოფიერების ხუთი განმსაზღვრელი დებულება და არა მეტი, ან ნაკლები? რადგან ჩვენ ვცხოვრობთ ახლა კაცობრიობის ევოლუციის მეხუთე ერაში, რომელიც ალეგორიულადაა ბიბლიაში წარმოდგენილი (სამყაროს) შექმნის მეხუთე დღის სახით. ამ ეპოქის ევოლუციური რიცხვი ‘ხუთი’ არის რიცხვი, რომელიც გამუდმებით გამოიხატება ჩვენს დროში როგორც მატერიალურ, ისე მენტალურ პლანში. ამიტომაა, რომ გვაქვს ხუთი გრძნობა, ხუთი ექსტრემალურობა, ხუთი თითი და ა.შ. თანამედროვე კაცობრიობის რასა (მეხუთე რასა) მოიცავს ხუთ მკვეთრად გამოხატულ სახეტიპს: თეთრი, ყვითელი, წითელი, ყავისფერი და შავი. თვით ეს პლანეტა ხუთ ძირითად ნაწილადაა დაყოფილი. ‘პენტაგრამა’ ანუ ხუთქიმიანი ვარსკვლავი დღევანდელი კაცობრიობის სიმბოლოა. ამგვარი მაგალითების მოყვანა განუსაზღვრელი ოდენობით შეიძლება. თავად ადამიანების გამოგონებებიც მუდმივად გამოხატავენ რიცხვს ‘ხუთი’, ანუ ‘შექმნის მეხუთე დღეს.’ ბიბლიაში ვკითხულობთ, რომ მეხუთე დღეს შექმნეს დიდი ვეშაპები, თევზი, ფრინველები და ყველა მცოცავი არსება. რას მიაღწია ადამიანის გონებამ დღეისათვის მექანიკური გამოგონებების კუთხით? ჩვენი გიგანტური ორთქლის მანქანები დიდ ვეშაპებს შეესატყვისება, ჩენი წყალქვეშა ნავები - თევზებს, ჩვენი საჰაერო ხომალდები და თვითმფრინავები - ფრინველებს, ჩვენი მატარებლები, ავტომობილები და ა.შ. - მცოცავ არსებებს. კაცობრიობის გამომგონებლური გენია თავის თავში ატარებს ჩვენი ევოლუციის მეხუთე პერიოდის ანაბეჭდს. ამ ეპოქის წარმომადგენელ ადამიანთა უმეტესობა მენტალური თუ ემოციური განვითარებით შეესატყვისებიან მცოცავ არსებებს, ან, უკეთეს შემთხვევაში - ფრინველებს.

ცნობიერების დღევანდელი მდგომარეობის ფონზე ჩვენთვის ძნელია თუნდაც წარმოვიდგინოთ ის ტრანსცენდენტური ძალა, ინტელექტი და სიდიადე, რომელსაც მიაღწევს კაცობრიობა ‘ევოლუციის მეექვსე პერიოდის’ დასასრულს, ‘შექმნის მეექვსე დღეს’, როდესაც ბიბლიური ალეგორიის მოშველიებით, ღვთაებრივმა შექმნა ადამიანი ხატებად და მსგავსად თავისა და მიანიჭა მას მბრძანებლობის ნება ყოველივე დანარჩენზე. როდესაც ადამიანი, თავისი ცოდნის და თავისი შინაგანი ლატენტური თვისებებისა და ძალების განვითარების შედეგად, შეიმეცნებს თავის თავს, იმას, რასაც რეალურად წარმოადგენს - ღმერთის შვილს, აბსოლუტის მტკიცებულებას, უდიადესის სრულყოფილ მანიფესტაციას, იგი მიაღწევს იმ სიდიადეს, რომელიც ყველა გაგების მიღმა სუფევს. ამდენად, თვითგანვითარება შეადგენს კაცობრიობის გადაუდებელ და ყველაზე მნიშვნელოვან ამოცანას.

აბსოლუტის სამი ატრიბუტი:

ყველგანმყოფობა

ყოვლისმცოდნეობა

ყოვლისშემძლეობა

თეოლოგიური სწავლება, რომელიც ამბობს, რომ ღვთაებრივს ახასიათებს სამი მკაფიო ატრიბუტი; ყველგანმყოფობა, ყოვლისმცოდნეობა და ყოვლისშემძლეობა. ეს ნიშნავს, რომ დიადი წყარო, აბსოლუტი არის ყველგანმყოფი, ყოვლისმცოდნე და ყოვლისშემძლე.

რას ნიშნავს ყველგანმყოფობა? დიადმა წყარომ მარადიულიდან, საკუთარი თავისგან შექმნა ყოველივე, რაც არსებობს. თვითონ არის საკუთარი თავის ცენტრიც და პერიფერიაც. აბსოლუტი, დიადი ყოვლისმომცველი, ყველგან სუფევს, მიუხედავად იმისა, ვაცნობიერებთ ჩვენ მას, თუ არა. ეს ნიშნავს, რომ როდესაც არ უნდა ვისურვოთ დიად წყაროსთან დაკავშირება, არ უნდა ვიფიქროთ მასზე, როგორც ძალიან შორს მყოფსა და მიუწვდომელზე. ერთადერთი, რაც გვევალება, ესაა ვიცოდეთ უცვლელი ფაქტი, რომ მისი პირველადი გამოხატულება, უნივერსალური ენერგია, ყოველთვის ჩვენთანაა მთელი თავისი სიძლიერით. ის უფრო ახლოსაა ჩვენთან, ვიდრე ჩვენი საკუთარი კანი, რომელიც ფაქტობრივად მისი ნაწილია. ამიტომ, როცა ვინმე აღიქვამს ამ სიახლოვეს ცნობიერად, სწორედ იქ არის ის მთელი თავისი ძალმოსილებით. კვლავ მივუბრუნდეთ ოკეანესთან შედარებას. ვერ ვიტყვით, რომ ოკეანის რომელიმე ერთ წერტილში მისი ძალა მეტია, ვიდრე სხვა წერტილში. ძალა ყველგანაა. თუკი ვინმეს ოკეანის ძალასთან, მის თვისებებთან შეხება მოუნდება, მან უბრალოდ უნდა ჩაყოს ხელი წყალში და ის იგრძნობს ყველაფერს, რასაც ოკეანე წარმოადგენს და თუკი ვინმე ოკეანის სხვა ნაწილში ჩაყოფს ხელს, ისიც იგივეს იგრძნობს. მილიონობით ადამიანს შეუძლია ერთდროულად გააკეთოს ეს და ამ დროს უკლებლივ ყველა შეეხება ოკეანის იგივე სისრულეს. ასევეა დიად წყაროსთან მიმართებაში. როდესაც ჩვენ ცნობიერად ვუკავშირდებით აბსოლუტს მის გამოხატულებაში სამყაროსეული ენერგიის სახით, ის მთელი თავისი ყოვლისშემძლეობით წარმოგვიდგება, რადგან ის ყოვლისმომცველია. ამიტომაც არ არის სწორი, რასაც ხშირად ვხვდებით ლიტერატურაში, რომ თუ წარმოვიდგენთ, რომ სადღაც სამყაროში არსებობს ძალთა ცენტრი, საიდანაც გამოსხივდება ძალები, რომლებიც უფრო ძლიერ ზემოქმედებენ მათთან შედარებით ახლოს მყოფ საგნებზე და უფრო სუსტად - უფრო შორსმყოფებზე.

ჩვენ ყოველთვის შეგვიძლია მივიღოთ აქ და ახლა, ოღონდ ეს უნდა გავაცნობიეროთ. ეს ჩვენი ურწმუნობა, ჩვენი შიშია, რაც ხელს უშლის ‘კანონს’ ჰპოვოს განხორციელება. უნდა გადავლახოთ ეს ურწმუნობა, ეს შიშები, და ჩვენ მათ დავინახავთ, როგორც განმარტებულია მომდევნო გაკვეთილებში.

ვინაიდან, დიადი წყარო ყოვლისმომცველია, ის, ბუნებრივია, მოიცავს ძირითად ცოდნას. ამიტომ, როდესაც ვეკონტაქტებით მას თავისი უნივერსალური (სამყაროსეული) ენერგიის ასპექტში, ჩვენ იმავდროულად ვეხებით მის ასპექტს კოსმიური გონის სახით, და ამ გზით ვიღებთ სამყაროში არსებულ მთელ ცოდნას, სიბრძნეს, რადგან აბსოლუტი მოიცავს ამ ყოველივეს თავის თავში. ცოდნა რომელიც მასშია, ჩვენთვის ხელშესახები/ხელმისაწვდომი უნდა იყოს. ყოვლისმცოდნეობის ბუნებრივი შედეგი ყოვლისშემძლეობაში ვლინდება, რადგან როდესაც ვიცით, შეგვიძლია. ჩვეულებრივ, გვიჭირს ხოლმე იმ რაღაცის კეთება, რაც არ ვიცით. ცოდნა გვაძლევს ამის მიღწევის შესაძლებლობას; და, რადგანაც, ყოვლისშემძლეობა ყოვლისმცოდნეობის უშუალო შედეგია, როდესაც ჩვენ ვუკავშირდებით ყოვლისმცოდნეობას, რაც ნიშნავს, ლოგიკურად, რომ ჩვენ აუცილებლად მივაღწევთ ყოვლისშემძლეობას. ეს გულისხმობს, რომ აბსოლუტის რეალიზებით აქ, ჩვენთან ახლოს, ჩვენ ვახდენთ საკუთარი თავის იდენტიფიცირებას მთელ მის ძლიერებასთან. არაფერია ჩვენთან იმაზე ახლოს, ვიდრე დიადი წყარო, რადგან მან საკუთარი თავისგან შეგვქმნა ჩვენ და მასში ვცხოვრობთ, ვმოძრაობთ და ვართ ჩვენს ყოფიერებაში. ის ჩვენშია და ჩვენს გარეთ. საპნის ბუშტის მსგავსად, სადაც ჰაერი ბუშტის შიგნითაცააა და ბუშტის გარეთაც და უთხელესი გარსი ჰყოფს მათ, ასე ვართ ჩვენც - აბსოლუტი ჩვენში და აბსოლუტი ჩვენს გარეთ, და არაფერი გარდა ამ სიფრიფანა გარსისა (ჩვენი ცნობიერების დღევანდელი დონე), არ გვყოფს ამ დროისთვის; და ერთ მშვენიერ დღეს, ეგ მცირე გამყოფიც გაქრება და აღარ იარსებებს.

სამება

* ამ საკითხსაც ალბათ რელიგიური ან ფილოსოფიური კუთხით უნდა შევხედოთ, და კვლავ მეცნიერება ახსნის მას თეოლოგიური ფუნდამენტური თვალსაზრისიდან.

* სამების ეს იდეა უძველესია. რამდენად შორსაც არ უნდა წავიდეთ, მეცნიერული კვლევისას, უძველეს რელიგიებშიც კი ჩვენ აღმოვაჩენთ სამების იდეას. ახლა გავაანალიზოთ სამი განსხვავებული მიდგომა სამებისა ყველაზე მნიშვნელოვანი რელიგიური მიმდინარეობების მიხედვით, რადგან ისინი სამ მკვეთრად გამოხატულ კონცეფციას ეყრდნობიან.

პირველი სახის სამება, ეგვიპტური სამებაა - ოზირისი - მამა, იზიდა - დედა, ჰორუსი - ძე. ოკულტურ მნიშვნელობაზე რომ არაფერი ვთქვათ, აქ აღნიშნული სამების უშუალო და მარტივ ახსნას შემოგთავაზებთ. ეს გულისხმობს შემდეგს: მამაკაცური პრინციპი, მამა; ქალური პრინციპი - დედა და ამ ორის შერწყმით - ერთი ნაშიერი, შვილი (ძე). ეს ის არის, რასაც ყველგან ვხედავთ ბუნებაში. მას ბუნებრივი სამება, ანუ ბუნების სამება ეწოდება. ესეც სამებაა, მაგრამ გაცილებით მარტივი, პრიმიტიული გაგებით.

მეორე, ეს არის ბრაჰმა ჰინდუს სამება, რომელსაც ‘ტრიმურტი’ ეწოდება - ბრაჰმა - მამა, ვიშნუ - ერთი ძე და შივა - მეორე ძე. ‘ტრიმურტი’ სრულიად სხვა რამეს გულისხმობს. არის მამა, ერთი, რომლისგანაც ყველაფერი მომდინარეობს, მარადიული არაცხადი, და მისი ორი მანიფესტაცია - ორი ძე. დედა არ არსებობს. მამა და დედა - ერთია.
სწორედ ამ ორის ერთში შერწყმისას იშვა ტყუპები - ძმები ვიშნუ და შივა. ვიშნუ - სიყვარულის გამცემი, დამცველი; შივა - დამანგრეველი და აღმდგენელი. ქრისტიანული ტერმინოლოგიით თუ გადმოვთარგმნით, ვიშნუ - დამცველი, მოყვარული - ქრისტე იქნება, სიყვარული; ხოლო შივა - დამანგრეველი და აღმდგენელი, ლუციფერი, გონება. გონება, საკუთარი შეცდომების გავლით, სიამაყის გამო, ჯერ ანგრევს საკუთარ ცხოვრებას, მაგრამ, მიხვდება რა თავისი გზის მცდარობას, იწყებს მის აღდგენას სწორ საწყისებზე. გონება, თუკი არასწორადაა მომართული, წაახდენს ცხოვრებას; სათანადოდ თუ გამოიყენებ - აღამაღლებს მას.
გონების ძალის შესახებ გაკვეთილში დეტალურადაა ახსნილი გონების როგორც დესტრუქციული, ასევე კონსტრუქციული ქმედებები.

რა არის შივას ბუნება? ჰინდუს მითოლოგიაში ის ცნობილია, როგორც დამანგრეველი და აღმშენებელი, და ამის გამო ჩვეულებრივ წარმოჩენილია ხოლმე, როდესაც თან ანადგურებს და, იმავდროულად, თან ქმნის სიცოცხლეს. ორი ძე ღვთისა, რომლებიც ოდესღაც იყვნენ თვით სრულყოფილებები და რომელთაგანაც ერთ-ერთი შემდგომ დაეცა. ლუციფერი დაეცა და იქცა სატანად. ბოროტებად, რომელმაც გამოაცხადა თავისი ძალაუფლება ღმერთისგან განცალკევებულად; თუმცა, ბრაჰმას (ჰინდუს) რელიგიაში, მას დღემდე თაყვანს სცემენ ღვთიური წარმომავლობის გამო, როგორც ღმერთის ძეს.

ძალიან ღრმა იდეაა ჩამალული შივას თაყვანისცემაში. მისი თაყვანისმცემლები მასში ღვთიურ მე-ს, სრულყოფილ ინტელექტს ხედავენ; და მიუხედავად იმისა, რომ ის ახლა ადამიანების ცნობიერებაში გამანადგურებლის ხატად არსებობს, ანუ, მისი ეშინიათ (შიშით სცემენ თაყვანს), ეს მდგომარეობა მაინც გარდამავალია, ხილვაა, სიზმარია, მატერიის ვუალია, მაიაა, ‘დიდი ილუზიაა’. მაგრამ, ოდესმე, ეს ბრწყინვალე წარსული ხელახლა აღდგება და კიდევ უფრო დიად მომავლად მოგვევლინება, როდესაც შივა და ვიშნუ კვლავ გაერთიანდებიან თავიანთ მამა-დედა ბრაჰმაში, გონება, რომელმაც შეიმეცნა სიყვარულის გაკვეთილი და ამ გზით გაერთიანდა თავის ტყუპისცალთან, თავის მარადიულ მეწყვილესთან, მარადიულ სიყვარულთან.

ეს გახლავთ სამების ბრაჰმასეული კონცეფცია. ის ძირეულად განსხვავებულია ძველ-ეგვიპტური სამებისგან.

და ბოლოს, განვიხილოთ ქრისტიანული სამება - მამა-ღმერთი, ძე-ღმერთი და სულიწმინდა. ეს სამება არის ყველაზე ბოლო გაცხადება აბსოლუტისა კაცობრიობის წინაშე... ჩვენი დღევანდელი ცნობიერების ფონზე, შეუძლებელია რამე უფრო იდეალურის წარმოდგენა, ვიდრე ეს სამებაა, სადაც ერთი მამა-ღმერთია, ერთი ძე-ღმერთი და ერთი - სულიწმინდა და რომელზეც ვამბობთ რომ ეს სამივე ერთარსებაა და იმავდროულად არის სამი - მამა-ღმერთი, ძე-ღმერთი და სულწმინდა. ჩვეულებრივი ახსნა ასეთი იქნებოდა: აქ არის ღმერთი, რომელსაც მამას ვუწოდებთ, ძე, რომელსაც ქრისტეს ვუწოდებთ და სულიწმინდა, ანუ სული, რომელიც მამისგან წარმოჩინდა. რომაული კათოლიკური ეკლესია ამბობს, რომ სულიწმინდა ძისგანაც მომდინარეობს და კათოლიკების ეს აფირმაცია „და ძისაგან“ (ფილიოქე) კრედოდ მიიღო დასავლურმა ეკლესიამ ჩვენი წელთაღრიცხვით 589 წელს ესპანეთში გამართულ ტოლედოს საბჭოს სხდომაზე, რამაც სათავე დაუდო დასავლური და აღმოსავლური ეკლესიების განხეთქილებას. ამ დრომდე ეკლესიები ერთიანნი იყვნენ: მაგრამ, მას შემდეგ, რაც სიტყვები „და ძისაგან“ (ფილიოქე) დაემატა იმ პასაჟს კრედოში, სადაც საუბარია, რომ „სულიწმინდა წარმომავლობს მამისაგან“, აღმოსავლურმა ეკლესიამ, რომელიც ამტკიცებდა, რომ ეს კრედო უშუალოდ მოციქულებისგან მიიღო, რომელთა სწავლებები აღიარებენ მხოლოდ „მამისაგან“ წარმომავლობას, უარი განაცხადა ამ დამატების აღიარებასა და მიღებაზე. იმ დროიდან, ეს ორი ეკლესია განუდგა ერთმანეთს და ისინი დღემდე ცალ-ცალკე არიან. ისინი ახლაც განხეთქილებაში იმყოფებიან და უარს აცხადებენ შერიგებაზე. მიზეზი, რატომაც მათ არაფრით არ სურთ შერიგება გახლავთ ის, რომ ისინი ერთი და იგივე საკითხს, ორი სხვადასხვა კუთხიდან უყურებენ. ინტუიტიურად გრძნობენ, რომ ორივე მხარე მართალია, თუმცა გარეგნულად საპირისპიროს ამჟღავნებენ. მთელი ეს მოჩვენებითი უთანხმოება შეიძლება აიხსნას და განიმარტოს მეცნიერების მეშვეობით. თუკი ჩვენ განვიხილავთ მიზეზს რელიგიური თვალთახედვით, თუ რა არის სამება, როგორ ხდება, რომ მასში სამი არსი ერთიანდება ერთარსებად, ჩვენ ამ გზით ვერასოდეს მივალთ ლოგიკურ დასკვნამდე. ვერც რამე დამაკმაყოფილებელ ახსნას მოვუძებნით, თუ რატომ ჰყავს ღმერთს, რომელიც არის ღმერთი, დიადი ყოვლისმომცველი, მხოლოდ ერთი ძე, ერთადერთი ძე? რატომ არის, რომ ღმერთი, რომელიც ყოვლისშემძლეა და უსაზღვროა მისი შესაძლებლობები, ამ მიმართულებით, მხოლოდ ერთი ძით შემოიზღუდა? მას შეეძლო ჰყოლოდა ერთზე მეტი ძე, ხომ ასეა? ჰინდუს ბრაჰმასეულ სამებაში, ღმერთს ორი ძე ჰყავს, ხოლო ქრისტიანულ სამებაში მხოლოდ ერთი ძეა. ამას თავისი მიზეზი აქვს.

ვინ არის ღმერთი? ვინ არის მამა? მამა არის მარადიული არაცხადი წყარო, პირველი დიადი მიზეზი, აბსოლუტი. ეს არის მამა. ვინ არის ერთადერთი ძე? ეს მთელი სამყაროა, ადამიანის ჩათვლით. სამყარო, როგორც მთლიანობა, არის ღმერთის ერთადერთი ძე. ღმერთს, არაცხადს, დიად წყაროს, არასოდეს შეუქმნია სხვა სამყარო , რადგან მარადიულობაში მან საკუთარი თავისგან შექმნა იგი, როგორც თავისი ზუსტი ასლი. ღვთაებრიობის მტკიცებულება არსებობს. მისი ერთადერთი ძე, მისი მოწმე, სამყაროა, ადამიანის ჩათვლით, ხოლო ქრისტე არის ადამიანის იდეალი. სამყარო აბსოლუტის მანიფესტაციაა; ამიტომ, იგი ღვთაებრივი წარმომავლობისაა, თანაარსი, თანადაუსაბამო და თანასწორი მამისა. ვინ არის სულიწმინდა? სულიწმინდა არის, ის ყველგან შემღწევი და მაცოცხლებელი ძალა, რომელიც სიტყვაში „წყარო“ გამოიხატება, როგორც მაცოცხლებელი ძალა, რაც გამუდმებით გადმოედინება მამიდან ძეში, არაცხადიდან, დიადი წყაროდან, მის მანიფესტაციაში, სამყაროში. ის ძალა, რომელსაც მოაქვს სიცოცხლე, გონიერება, სიმართლე და სიყვარული სამყაროებში, მარადიულიდან მარადიულში, არის სულიწმინდა, რაც მოედინება მამისგან და გადადის ძეში; და ეს სამი ლოგიკურად ერთია. ისინი განუყოფლები არიან. ისევე, როგორც შეუძლებელია სიტყვა „წყაროს“ იმ ხუთი ქმედების განცალკევება, შეუძლებელია სამის - არაცხადი დიადი წყაროს, მამის, მანიფესტირებული სამყაროს, ძის და ცნობიერების, სიყვარულით სავსე სიცოცხლის ძალის, შენარჩუნების ძალის, სულიწმინდის განცალკევება. ისინი ერთნი არიან, თუმცა მაინც სამისგან შედგენილი ერთი.
ამიტომაც აღმოსავლური ეკლესია, რომელიც ამბობს, რომ სულიწმინდა გადმოდის მამიდან ძეზე, მართალია. თუმცა, რომაული კათოლიკური ეკლესიაც მართალია, რადგან მას შემდეგ, რაც სულიწმინდა, გონიერი, სიყვარულით სავსე სასიცოცხლო ძალა, გადმოვა არაცხადიდან, აბსოლუტიდან, მამიდან თავის მანიფესტაციაში, სამყაროზე, ძეზე, ის იქ არ რჩება. ის უნდა დაბრუნდეს უკან, მამასთან, რადგან მამა არის ყოვლისმომცველი დიადი ყველაფერი. თუკი სულიწმინდა არ დაბრუნდებოდა ძიდან მამასთან, ციკლი არასრული იქნებოდა, ხოლო ციკლი უნდა დასრულდეს, რადგან არ არსებობს სხვა ადგილი, სადაც მას წასვლა შეუძლია (რადგან მამაა ყოველივე), გარდა თავისი პირველსაწყისისა, მამისა. მუდმივად მიმდინარეობს წინსვლა და უკან დაბრუნება თავის პირველსაწყისთან, იმ მარადიულთან, ცნობიერთან, სიყვარულის ძალასთან, რასაც სულიწმინდა ეწოდება. ამდენად, სულიწმინდა ძისგანაც მომდინარეობს, და რომაელი კათოლიკენი მართალი არიან, ისევე, როგორც ბერძენი კათოლიკენი, ბერძნული ეკლესია ხედავს და აღიქვამს ამ დაუსაბამო ფაქტის ერთ მხარეს, ხოლო კათოლიკური - მეორეს.

ჩვენ ყველანი მივისწრაფით ღვთაებრივისკენ, დიადი წყაროსკენ, აბსოლუტისკენ; ჩვენ ვეძიებთ მას სადღაც შორს და ვერ ვაცნობიერებთ, რომ მთელი ცხოვრება უახლოეს კონტაქტში ვართ დიად ყოვლისმომცველთან, რადგან ჩვენ მისი ნაწილი ვართ. მთლიანად ბუნებაში, ყველაფერში, ყველაში არსებობს დიადი წყარო, ღვთაებრივი, უწყვეტად მის სამ ასპექტში - არაცხადში, იმით, რასაც შევიგრძნობთ, მანიფესტირებულ ასპექტში, იმით, რასაც აღვიქვამთ და მის მესამე ასპექტში - იმით, რაც ვიცით. ამდენად, აბსოლუტი მუდამ თანამყოფია მთელი თავისი ძლიერებით, მაშინაც კი, როცა ჩვენ მის არსებობას ვერ ვაცნობიერებთ. ჩვენ მას თავს ვერ ავარიდებთ; სადაც არ უნდა წავიდეთ, ყველგანაა დიადი ყოველივე. როცა მხოლოდ ჰაერს ვეხებით, ის იქ არის. თვით ეთერიც კი მისი მანიფესტაციაა. როდესაც ჩვენ ადამიანებთან ვურთიერთობთ, დიად წყაროსთან ვართ შეხებაში, რადგან მის უმაღლეს ასპექტს ვეკონტაქტებით დედამიწაზე, რადგან ყოველი ადამიანი ღმერთის ძეა, ღვთაებრივის ყველაზე ნატიფი მანიფესტაცია, ის არის წერტილი, რომელშიც ყველა მისი ძალა და ძლიერება არის ფოკუსირებული. ამიტომ, როდესაც ადამიანებს შორის ვართ, უნდა გვახსოვდეს, რომ ჩვენ კი არ დავშორდით აბსოლუტს; ჩვენ ვართ იმ სულიწმინდის ცენტრში, რომელიც სხეულშია მანიფესტირებული; ჩვენ ღვთაებრივ კამპანიაში ვართ; და ამიტომ, განსაკუთრებით, როდესაც ამ ადამიანებს თვალებში ჩავხედავთ, ჩვენ რაღაც ღვთაებრივს ვხედავთ მათ თვალებში, რადგან ადამიანების თვალებში ჩვენ ღმერთს ვხედავთ, რომელიც შემოგვყურებს ამ სულის ფანჯრებიდან.
იესომ თქვა, „ვინც მე მნახა, მან მამა ნახა“. და მან თქვა აბსოლუტური სიმართლე. მან მეცნიერული დებულება წარმოთქვა, რადგან მის ნათელ თვალებში ადამიანებს მისი მამის, თვით ღმერთის დანახვა შეეძლოთ. ჩვენი თვალებით, ყოველი ადამიანის თვალებით, ჩვენ ღმერთის ბრწყინვალების დანახვა შეგვიძლია. როდესაც ადამიანს თვალები უცინის, ლამაზად, გულწრფელად, მზერა ისეთი ძვირფასი, ისეთი მშვენიერი ხდება, რადგან ეს ღვთაებრივი იცინის მასში. ამიტომაა, რომ ადამიანებს, როდესაც უყვართ, თვალებში უყურებენ ერთმანეთს; არასოდეს იღლებიან ამით, რადგან არ შეიძლება ღვთაებრივის ცქერამ დაგღალოს. სიყვარულის ემოცია ის გასაღებია, რომლითაც სამოთხის კარებს შევაღებთ. რეალურად, ჩვენ ადამიანები კი არ გვიყვარს, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ გვიყვარს. ჩვენ ეს ღვთაებრივი გვიყვარს ადამიანებში. ჩვენში არსებობს ის მოლოდინი, სურვილი მამასთან დაბრუნების, აბსოლუტთან დაბრუნების, და როდესაც ვიპოვით იმ არხს, რომლის მეშვეობითაც ჩვენ შევძლებთ მასთან დაბრუნებას, არხს, რომელსაც სიყვარული გახსნის, ჩვენ ფრიად მოხარული ვართ გამოვიყენოთ იგი, რადგან ეს ჩვენი გულის იდუმალი სურვილია, ეს ჩვენი სულის სიყვარულია. დიადი წყარო ყველგანხილული და არაცხადია; და ამიტომ სამოთხე, ჰარმონია სადღაც შორს კი არ არის, უცნობ ადგილებში; ეს ყველაფერი ჩვენს გარშემოა. მისი აქ და ახლა აღმოჩენა ჩვენი პრივილეგია და მოვალეობაა. ამიტომაც გვამცნო იესომ, „გიყვარდეთ ღმერთი მთელი თქვენი ძალით და გიყვარდეთ მეზობელი, როგორც თავი თქვენი“, ეს ორი უდიადესი მცნება. მან იცოდა, რომ თუ ჩვენ გვეყვარებოდა ამგვარად, მარადიულ კანონს აღვასრულებდით და შევერწყმოდით დიად წყაროს: ჩვენ მივაღწევდით სრულყოფილ ერთიანობას მასთან, რადგან გავერთიანდებოდით ღვთაებრივთან ორივე ასპექტში: არაცხადთან და გაცხადებულთან.

ადამიანის მეცნიერული დეფინიცია

ადამიანი წარმოადგენს დიადი წყაროს ინდივიდუალურ პროექციას საკუთარ მარადიულ სუბსტანციაში. იგი წარმომავლობს დიადი წყაროდან და ურღვევ კავშირშია მასთან, ახდენს რა ყველა მისი თვისებისა და ძალის მანიფესტაციას, ადამიანი ჭეშმარიტად არის აბსოლუტის ხატი და მსგავსი. ის მამის, დიადი წყაროს თანაარსი და თანადაუსაბამოა. ადამიანის შეცნობა კაცობრიობის ცნობიერების დღევანდელი დონით, ისეთივე პრობლემას შეადგენს, როგორსაც თვით აბსოლუტის შეცნობა. ადამიანი ხედავს მეორე ადამიანს რუხ ნისლში გახვეულს, როგორც ფარდის მიღმიერს. მაგრამ, როდესაც ადამიანი შეიცნობს თავის თავს, თუ ვინ არის ის სინამდვილეში, როგორც დიადი ყოვლისმომცველის მტკიცებულება, იმ დღეს ამოიხსნება ღმერთის საიდუმლოება, რადგან თუ ადამიანი თავის ნამდვილ მე-ს დაინახავს, ამგვარად, ის ღმერთს დაინახავს.

კითხვები და პასუხები

1. კითხვა: რა არის პირველი გაკვეთილის საგანი?

პასუხი: მეცნიერული ახსნა-განმარტება დიადი ყოველივესი და ადამიანის მიმართება მასთან.

2. კითხვა: რა არის ამ დიადი ყოველივეს (წარმომშობი) მიზეზი?

პასუხი: მხოლოდ ერთი უმიზეზო მიზეზთმიზეზი არსებობს, მარადიულად არაცხადი, აბსოლუტი.

3. კითხვა: რას ნიშნავს პირველადი ენერგია? სადაა მისი დასაბამი?

პასუხი: პირველადი ენერგია არის არაცხადის პირველი მანიფესტაცია (გამოხატულება) და მას ღმერთი ეწოდება.

4. კითხვა: გააჩნია თუ არა პირველად ენერგიას ზღვარი სივრცის, დროის ან ძალის სახით?

პასუხი: არა, ის ავსებს მთელს სივრცეს, ის ყველგან ვრცელდება და ამიტომ ყველგანმყოფია, ის მოიცავს მთელ დროს, და ამიტომ მარადიულია.. ის მოიცავს ყველა ძალას და ამიტომ ყოვლისშმძლეა.

5. კითხვა: რა საუკეთესო თვისებებით ვლინდება პირველადი ენერგია?

პასუხი: მოძრაობა და მიზიდულობა.

6. კითხვა: რა სახის მოძრაობებს მოიცავს ‘მოძრაობა’?

პასუხი: ორი სახის: მბრუნავს და იმპულსურს.

7. კითხვა: რა სიტყვა გამოხატავს სრულყოფილად აბსოლუტის ბუნებას და ქმედებას?

პასუხი: სიტყვა ‘წყარო’

8. კითხვა: როგორია სიტყვა ‘წყაროს’ მეცნიერული განსაზღვრება?

პასუხი: ‘წყარო’ არის ის, ვინც ქმნის, აწესრიგებს, მართავს, უვლის და მოიცავს ყოველივეს.

9. კითხვა: ვინ არის ‘დიადი წყარო’?

პასუხი: უმიზეზო მიზეზი, უხილავი, აბსოლუტი, რომელსაც ღმერთი ეწოდება.

10. კითხვა: რა ასპექტები გააჩნია დიად წყაროს კაცობრიობის ცნობიერების დღევანდელ ფორმაში?

პასუხი: ესენია: სიცოცხლე, გონება, სიმართლე (კანონი) და სიყვარული, რომლებიც, ყველა ერთად აღებული, კულმინაციას სულში ჰპოვებს.

11. კითხვა: რა კავშირშია დიადი წყაროს ასპექტები მათ მეცნიერულ დეფინიციებთან?

პასუხი: სიცოცხლე ქმნის ყოველივეს. გონება აწესრიგებს ყოველივეს. სიმართლე (კანონი) მართავს ყოველივეს. სიყვარული ასულდგმულებს ყოველივეს. სული მოიცავს ყოველივეს.

12. კითხვა: ეს ასპექტები სინქრონული და თანადროულია?

პასუხი: დიახ, თუმცა გარკვეულ ლოგიკურ წესრიგს ექვემდებარებიან, რომლის შეცვლაც არ შეიძლება.

13. კითხვა: რა გეომეტრიულ ფიგურებს წარმოქმნიან ისინი?

პასუხი: კვადრატი და პირამიდა. .

14. კითხვა: რას ნიშნავს ეს ორი ფიგურა?

პასუხი: სრულყოფილებას, ჰარმონიას და ძლიერებას.

15. კითხვა: რას წარმოადგენს კვადრატის ოთხი კუთხე?

პასუხი: სიცოცხლეს, გონებას, სიმართლეს (კანონს) და სიყვარულს.

16. კითხვა: რომელია დღეს ორი უდიადესი ძალა?

პასუხი: გონება და სიყვარული.

17. კითხვა: რას წარმოადგენენ ისინი?

პასუხი: გონება წარმოადგენს თავისი მაღალი იერარქიიდან ჩამოვარდნილ (დაცემულ) ლუციფერს, რომელიც აღდგინებას/დაბრუნებას მოელოდება. სიყვარული არის ქრისტე.

18. კითხვა: შესაძლებელია თუ არა ლუციფერის (გონის) დაბრუნება?

პასუხი: დიახ, ქრისტეს მეშვეობით (სიყვარული).

19. კითხვა: რა კავშირშია ეს ადამიანთან?

პასუხი: ეს არის ორი ფუნდამენტური ელემენტი, ორი პოლუსი ყოველ ადამიანში.

20. კითხვა: როგორ იგება პირამიდა?

პასუხი: კვადრატის ოთხივე გვერდის სინქრონულად აღმართვით (სიცოცხლე, გონება, სიმართლე და სიყვარული) კონვერგენტულ ცენტრალურ წერტილში, რომელიც არის სული.

21. კითხვა: რა კავშირშია ცხოვრების კვადრატი და პირამიდა ადამიანთან?

პასუხი: პირველი არის საძირკველი. უკანასკნელი კი ადამიანის ხასიათის აგებულებაა.

22. კითხვა: როგორ მიიღწევა ეს?

პასუხი: ნებისმიერი ქმედების ენერგიულად, გონივრულად, სწორად და სიხარულით განხორციელებით.

23. კითხვა: რას ნიშნავს სწორად ცხოვრება?

პასუხი: ეს ნიშნავს მოვალეობების დროულად შესრულებას.

24. კითხვა: რას ნიშნავს გონივრული ცხოვრება?

პასუხი: ეს ნიშნავს არასოდეს გღალატობდეს ფასეულობათა აღქმის უნარი, მთავარის გამოკვეთის უნარი, და არამთავარისთვის შესატყვისი ადგილის მიჩენის უნარი. და ბოლოს, ეს ნიშნავს არ დაკარგო თავი წვრილმანებში.

25. კითხვა: რას ნიშნავს იცხოვრო სიმართლით?

პასუხი: ეს ნიშნავს იყო მუდამ ერთგული საკუთარი თავისა, გრძნობით, ფიქრით, აზრით, სიტყვით და საქმით.

26. კითხვა: რას ნიშნავს ადამიანის ცხოვრებაში სიყვარულის დემონსტრირება, სიყვარულით ცხოვრება?

პასუხი: ეს ნიშნავს მუდმივად გასცე შენი სიყვარულის ნათელი, ყველას უწილადო, ნებისმიერ ვითარებაში.

27. კითხვა: კვადრატის ოთხი პრინციპის მიხედვით ცხოვრებას რა პრაქტიკული შედეგი შეიძლება მოყვეს?

პასუხი: სული - ეს არის, როცა სრული თავისუფლება, სრული ჰარმონია, სრული ძალაუფლება მიღწეულია.

28. კითხვა: ყოფიერების რამდენი პრინციპი მოქმედებს დღეს ადამიანის ცნობიერებაში?

პასუხი: სულ ხუთი პრინციპია:

- ყველა სიცოცხლის ერთობლიობა
- ყველა გონების ერთობლიობა
- ყველა სიმართლის ერთობლიობა
- ყველა სიყვარულის ერთობლიობა
- ყველა არსების ერთობლიობა

29. კითხვა: რა იგულისხმება ამაში?

პასუხი: ისინი აღნიშნავენ ერთობას დიად წყაროსთან, დიად ერთიანობასთან.

30. კითხვა: როგორია ადამიანის მიმართება დიად წყაროსთან, ყოფიერების აღნიშნული ხუთი პრინციპის მიხედვით?

პასუხი: ადამიანი დიადი წყაროს განუყოფელი ნაწილია, იმ დიადის, რასაც ყველა ღმერთს ვუწოდებთ, რომელიც აღწერილია ამ ხუთ პრინციპში. როგორც კი ადამიანი გააცნობიერებს საკუთარ ‘ერთარსობას’ ძალის, ცოდნის, სიმართლისა და სიყვარულის ოკეანესთან, ეს ძალა მისი ხდება. როგორც კი გაემიჯნება მას, იგი ამ ძალის გარეშე რჩება.

31. კითხვა: შესაძლოა თუ არა ადამიანის ურთიერთობა დიად წყაროსთან ოდესმე რეალურად გაწყდეს?

პასუხი: არა, შეუძლებელია, თუმცა შეიძლება ადამიანმა ეს ვერ გააცნობიეროს და მოჩვენებითად გაერიყოს დიად წყაროს.

32. კითხვა: რატომ გვაქვს ‘ხუთი’ სიტყვა „წყაროს“ განსასაზღვრად, დიადი წყაროს ‘ხუთი’ ასპექტი, ყოფიერების ‘ხუთი’ დებულება, ‘ხუთი’ გრძნობა, ‘ხუთი’ თითი და ა. შ.? რატომ დომინირებს ყველგან რიცხვი ‘ხუთი’?

პასუხი: რადგან კაცობრიობა თავისი ევოლუციის მეხუთე ერას გადის, ალეგორიულად ბიბლიაში მინიშნებულია, როგორც შექმნის მეხუთე დღე. სწორედ ამავე მიზნით მიიჩნევა ხუთქიმიანი ვარსკვლავი დღევანდელი კაცობრიობის ემბლემად.

33. კითხვა: რას წარმოადგენს დიადი წყაროს სამი ატრიბუტი?

პასუხი: ესენია: ყველგანმყოფობა, ყოვლისმცოდნეობა და ყოვლისშემძლეობა.

34. კითხვა: რა პრაქტიკულ ღირებულებას წარმოადგენენ ეს ატრიბუტები ადამიანებისთვის?

პასუხი: ადამიანის დიად წყაროსთან, ყველა ცოდნასთან, ყველა ძალასთან ‘ერთობის’ რეალური დემონსტრირება ყოველდღიურ ცხოვრებაში.

35. კითხვა: რას ნიშნავს სიტყვა „სამება“?

პასუხი: ეს ნიშნავს სამთა ერთობას, ან სამს ერთში.

36. კითხვა: რომელია სამების სამი ძირითადი კონცეფცია?

პასუხი:

1. ეგვიპტური: ოზირისი მამა, იზიდა დედა და გორო - ძე (სამება სიცოცხლის განფენაში)

2. ჰინდუ: ბრაჰმა მამა-დედა, ორი ძე - ვიშნუ და შივა (სამება გონების განფენაში)

3. ქრისტიანული: მამა-ღმერთი, ძე-ღმერთი და სულიწმინდა (სამება სულიერ განფენაში)

37. კითხვა: რომელია სამების ცნობილ კონცეფციათაგან ყველაზე მნიშვნელოვანი?

პასუხი: ქრისტიანული კონცეფცია, რადგან ის არის, რომელმაც ბოლოს კაცობრიობას სიმართლე გაუმჟღავნა.

38. კითხვა: რას ნიშნავს ქრისტიანული სამება?

პასუხი: ღმერთია მარადიული არაცხადი, დიადი წყარო და აბსოლუტი. ძე არის მისი მარადიული გამოხატულება, სამყარო, ერთადერთი შვილი ღმერთისა, თანაარსი, თანასწორი, თანადაუსაბამო მამისა თანა. სამყარო ღმერთის უტყუარი მტკიცებულებაა. სულიწმინდა არის სიცოცხლის, გონის, სიმართლის (კანონის) და სიყვარულის ძალა, რომელიც მუდმივად მოედინება მამისგან, დიადი წყაროსგან ძისკენ, სამყაროსკენ, და უკანვე უბრუნდება მამას.

39. კითხვა: სად სუფევს დიადი წყარო?

პასუხი: ყველგან.

40. კითხვა: შეუძლია ადამიანს შეიყვაროს დიადი წყარო, თუ მას ჯერ არ აქვს სიყვარული ადამიანის, ცხოველების და ბუნებისა, ზოგადად?

პასუხი: არა. ყველაფერი ბუნებაში დიადი წყაროს გამოხატულებაა და არც ერთ ადამიანს არ ძალუძს შეიყვაროს ჯერ ის, რაც არაცხადი და უხილავია, ვიდრე არ შეიყვარებს ხილულს.

41. კითხვა: რანი არიან ცხოველები, მცენარეები, მინერალები და ა.შ. და როგორ მიემართებიან ისინი ადამიანს?

პასუხი: ისინიც ასევე წარმოადგენენ დიადი წყაროს სრულყოფილ და მარადიულ გამოხატულებებს, ადამიანის უმცროს ძმებს, რომლებიც მას უნდა დაემორჩილონ, და რომლებიც უნდა მართოს და დაიცვას ადამიანმა სიყვარულით.

42. კითხვა: რა არის ადამიანი?

პასუხი: ადამიანი არის უმაღლესი გამოხატულება არაცხადის, ხატი და მსგავსი ღმერთისა, აბსოლუტის ნიშანი. ის სრულყოფილია, თანაარსი და მარადიულად თანამყოფი თავისი მამისა, დიადი წყაროსი.

43. კითხვა: როგორ შევიმეცნოთ ღმერთი?

პასუხი: საკუთარი ‘ჭეშმარიტი მე’-ს შეცნობით.

44. კითხვა: ტერმინები - „მიზეზთა მიზეზი, არაცხადი, აბსოლუტი, დიადი წყარო, ღმერთი“ სინონიმებია?

პასუხი: დიახ.

(მომდევნო თავის სანახავად გადადით შემდეგ გვერდზე ისრით ან სარჩევით - ინსტრუმენტების მარჯვენა პანელის მეშვეობით)