ბედისწერა თუ არჩევანის თავისუფლება?
წინასწარგანსაზღვრულობა (ბედისწერა) თუ არჩევანის თავისუფლება? პიროვნების ევოლუცია და ადამიანის ცნობიერი
როგორც ქირომანტს მე ხშირად მისვამენ შეკითხვას: რა კავშირია ბედისწერასა და ადამიანის არჩევანის თავისუფლებას შორის.
წარმოიდგინეთ მდელო, მიწაში მყარად ჩარჭობილი ბოძი, 25 მეტრიანი თოკით. ბოძზე მიბმულია ცხენი. რა არის წინასწარ განსაზღვრულობა? ეს არის წრე 25 მეტრიანი რადიუსით, რომლის შიგნითაც ცხენი მოძრაობს. ცხენი შესაძლოა ფიქრობს, რომ მას აქვს არჩევანის თავისუფლება: თუ უნდა მარჯვნივ წავა, თუ უნდა მარცხნივ, უნდა ბალახს მოძოვს, უნდა დაწვება, უნდა იდგება. მაგრამ ადამიანი, რომელიც გვერდიდან უყურებს ხედავს რომ არანაირი არჩევანის თავისუფლება ამ ცხენს არ აქვს და მისი ქმედებები პროგნოზირებადია შეზღუდულ გარემოში. იმისთვის რათა გადალახოს არსებული მოცემულობა ცხენს მოუწევს უზარმაზარი ძალისხმევის გამოჩენა, უნდა ამოაძროს ბოძი და გაიქცეს იქით საითაც უნდა. მთავარი პირობაა დაძაბვა, ძალა.
ადამიანების შემთხვევაშიც ზუსტად ასევე ხდება: თავდაპირველად ჩვენ ყველა ვიმყოფებით არსებული მოცემულობის საზღვრებში არჩევანის მინიმალური შესაძლებლობით (ისევე, როგორც ცხენი - შეგვიძლია წავიდეთ მარჯვნივ, ან მარცხნივ, მაგრამ მკაცრად განსაზღვრული არეალის ფარგლებში). იმისთვის, რომ გამოვიდეთ ამ პროგნოზირებადი საზღვრებიდან საჭიროა არაადამიანური ძალისხმევის გამოჩენა. ჩემი სტატისტიკის მიხედვით, ასეთი ძალისხმევის გამოვლენას, საუკეთესო შემთხვევაში, ახერხებს ათასიდან ერთი - 1/10-ზე ნაკლები პროცენტი. ამიტომ წინასწარგანსაზღვრულობა (ბედისწერა) შეიძლება ითქვას, რომ ყველა ადამიანისთვის არსებობს.
რა არის ბედისწერა (წინასწარ განსაზღვრულობა)? ბავშვი ადრეული ბავშობიდან ითვისებს გარკვეულ შაბლონებს - დედ-მამის, ნათესავების და ახლობელი ადამიანების ქცევას, სწავლობს მათზე რეაგირებას. შემდეგ ის ცხოვრობს ამ შაბლონებზე დაყდნობით, მთელი ცხოვრება იზიდავს მამის-დედის მსგავსს პარტნიორებს (ან თუ მშობლები იყვნენ უარყოფითი მაგალითი, მაშინ მათ ანტიპოდებს); ავადმყოფობენ იმ დაავადებებით, რომლებიც მის საგვარეულოს 7 თაობას ჰქონდა, რადგან მათგან მემკვიდრეობით მიიღო ხასიათის იგივე თვისებები, აზროვნების და ქცევის იმავე მოდელები. პრინციპში შეგვიძლია ვთქვათ, რომ მთელი მისი ცხოვრება იქნება იმის გამეორება რაც უკვე იყო მის საგვარეულოში, აი ეს არის ბედი, ბედისწერა.
არჩევანის თავისუფლება უჩნდება ადამიანს, როდესაც ის ხვდება რომ ის მხოლოდ ეს სხეული არ არის, და რომ ცხოვრება არ შემოიფარგლება მხოლოდ მისი ოჯახით და წარმოდგენებით „მე, ჩემთვის, ჩემი“. რომ არსებობს რაღაც უფრო მეტი, ვიდრე ეს შეზღუდული წრე, რომ ცხოვრება არ მთავრდება სიკვდილით. ის იწყებს შეკითხვების დასმას: „ვინ ვარ მე?“, „საიდან ვარ?“, „როგორია ჩემი გზა ამ სამყაროში“, „არსებობს ღმერთი?“ და „რა შემიძლია გავაკეთო, რით შემიძლია გამოვადგე კაცობრიობას?“
როდესაც ადამიანი ახერხებს ეგოისტური კონცეფციისგან გამოცალკევებას, სადაც ის საკუთარ თავზე იყო ჩაციკლული, იწყებს გაცილებით მეტის დანახვას, შეგრძნებას, გაცნობიერებას. მისი სხეული იწყებს უფრო მაღალი წესრიგის ენერგიის გატარებას. ადამიანს ეძლევა შესაძლებლობა ზეგავლენა მოახდინოს იმაზე, რაც წინასწარ იყო მისთვის განსაზღვრული - გენეტიკურ წინასწარ განზრახულობაზე, ბედისწერის სცენარზე.
მას აღარ აწუხებს დავადებები, რომლებიც მის ნათესავებს აწუხებდათ. ის ახერხებს წერტილის დასმას ეგრეთ წოდებულ „საგავარეულო წყევლაზე”, “დაოჯახების პრობლემაზე“… ყველა ეს კონცეფცია მისთვის უინტერესო ხდება: როგორც სკოლის მოსწავლე, რომელსაც ხანდახან შეუძლია მივიდეს თავის ბაღში, მაგრამ იქ მისთვის მოსაწყენია. საბავშო ბაღში ყველაფერი წინასწარ არის განსაზღვრული: არის დღის რეჟიმი, არის აღმზრდელი, რომელსაც უნდა დაუჯერო. ბავშვისთვის ყველაფერი წინასწარ არის განსაზღვრული. რაც უფრო მოწიფული ხდება ადამიანი მით უკეთ ესმის, რომ ის არ არის ცალკეული ერთეული, და რომ ის არის დიდი სისტემის ნაწილი სახელად „სამყარო“. ის სხვადასხვა, ცალკეულ ნაწილებს შორის ხედავს კავშირს და მხოლოდ ამ მომენტიდან იწყება არჩევანის თავისუფლება.
ადამიანი რასაც არ უნდა აკეთებდეს საკუთარი თავისთვის - ეს მას მხოლოდ წინასწარ განსაზღვრულ მოცემულობას აძლევს, გადაადგილება მხოლოდ მკაცრად განსაზღვრულ საზღვრებში. რასაც არ უნდა აკეთებდეს სხვებისთვის (არ აქვს მნიშვნელობა ეს კარგი იქნება თუ ცუდი, დროთა განმავლობაში ადამიანი მივა დასკვნამდე, რომ კარგი აძლევს მეტ ენერგიას და უფრო მაღალ მდგომარეობას), მით მეტი შესაძლებლობა მიეცემა არჩევანის. შეგვიძლია ავირჩიოთ ვიავადმყოფოთ თუ არა, და თუ ავად გახდები შენ ხვდები რატომ მოხდა ასე და მალევე შეგიძლია გამოჯანმრთელება. აღარ არის საჭირო თვითგადარჩენაზე ფიქრი, იმაზე თუ როგორ მოვიპოვოთ პური. ასეთი ადამიანი არ ფიქრობს სად უნდა იცხოვროს...
ასეთ ადამიანთან - ფული, საცხოვრებელი, წარმატება, მეორე ნახევარი, იღბალი - თითქოს თავისით მოდის. ის უბრალოდ არის.
ამ დონეზე გადასასვლელად საჭიროა არსებული საზღვრების დარღვევა, აუცილებელია სერიოზული ძალისხმევის გამოჩენა.
უფრო კარგად რომ გავიგოთ, მე მოგიყვებით ადამიანის პიროვნების ევოლუციის პროცესის შესახებ. ჩვენ ყველა ვიწყებთ ინსტინქტების დონიდან. ინსტინქტები ბოძებული გვაქვს ღმერთისგან, დედა ბუნებისგან, გადმოგვეცემა დედისგან და მამისგან, ან როგორც მეცნიერები ამბობენ წინაპრებისგან, ტვინის კონკრეტულ მონაკვეთში, რომელიც მხოლოდ ერთ დავალებაზეა პასუხისმგებელი - გადავრჩეთ ყველაფრის ფასად.
როგორ იქცევა ჩვილი? თუ ჭამა უნდა ტირის; თუ ჩაისვარა, დისკომფორტს განიცდის ტირის; ხელში აყვანა უნდა - ტირის. ყველაფერი მიმართულია იმისკენ რომ სხეული გადარჩეს და იყოს ჯანმრთელი.
ამის შემდეგ დგება მეორე ლოგიკური სტადია. ამ სტადიაში გონება იწყებს ჩამოყალიბებას და განვითარებას. სიტყვა „გონებას“ მე ვიყენებ აღმოსავლური გაგებით, ეს არის ინსტრუმენტი, რომელიც თვალს ადევნებს ყველაფერს რაც ხდება და ფილტრავს შემოსულ ინფორმაციას უკვე არსებული შაბლონების და ჩარჩოების მიხედვით. შეიძლება ითქვას, რომ გონება ფილტრავს ყველაფერს პარადიგმებიდან გამომდინარე „კარგია-ცუდია“ და „სწორია - არასწორია“. დოგმებს იმის შესახებ, თუ რა არის მიჩნეული კარგად და სწორად, ჩვენ ვიღებთ ნათესავებისგან, მეგობრებისგან, სოციუმისგან (მასწავლებელები, ტელევიზორი, ინტერნეტი, სანაცნობო წრე და ა.შ.). ამგვარად ჩვენ ვიწყებთ სამყაროს აღქმას სხვა ადამიანების და ზოგადად მიღებული სტანდარტების ფილტრის გავლით.
ამ სტადიაში ყველა ადამიანს უყალიბდება ავტოპილოტის მსგავსი რამ - ავტომატიზირებული რეაქციების ნაკრები. როგორ ხდება ეს? ნებისმიერი მოვლენის პასუხად ჩვენ ჯერ გვიჩნდება გრძნობა, სულის გამოძახილი, ეს გრძელდება ერთი წამი, ამის შემდეგ ხდება მოვლენის გონების ფილტრში გატარება, იქ ხდება მისი შეფასება (ცუდია ან კარგია, სწორია ან არასწორია) და იბადება ემოცია, რომელიც გვიბიძგებს გარკვეული ქმედებისკენ - რეაგირება მოვლენაზე. მსგავსს მოვლენებზე რამდენჯერმე მსგავსი სახით რეაგირების შემდეგ ყალიბდება ამგვარად და არა სხვაგვარად მოქცევის ჩვევა.
მოგიყვანთ მაგალითს. დედამ რაღაც უსიამოვნო უთხრა ქალიშვილს, რომელსაც მომენტალურად გაუჩნდა წყენის გრძნობა. თუმცა მას გონება კარნახობს, რომ ცუდი იქნება თუ ის დედას ეტყვის თავისი ნეგატიური ემოციის, წყენის შესახებ, რადგან „კარგი გოგოები“ ასე არ იქცევიან, არ აწყენინებენ დედას. ასე ყოველ ჯერზე გოგონას ჩამოუყალიბდა წყენის გადაყლაპვის ჩვევა დედასთან მიმართებაში. შემდგომში ეს ჩვევა ვრცელდება უკვე სხვა ადამიანებზეც, და გოგონა, შემდგომში კი ქალი როდესაც მას აწყენინებენ, ვერ კი იაზრებს, მაგრამ არ შეუძლია ამ წყენის გამოხატვა.
ასაკთან ერთად ასეთი ავტომატიზირებული რეაქციები სულ უფრო მეტია, თითქმის ყველა შინაგან ზემოქმედებაზე ჩვენ გვაქვს მზა პასუხი, რა უნდა ვთქვათ და რა გავაკეთოთ - ჩვენ ვცხოვრობთ ავტოპილოტით.
აქვე მინდა ავღნიშნო, რომ ავტოპილოტი - არც კარგია და არც ცუდი. ჩვენ ის ძალიან გვჭირდება, რომ ადამიანის გონება არ მოცდეს სხვადასხვა პირობითობაზე. პირველ რიგში ავტოპილოტი აკონტროლებს გარკვეულ პროცესებს სხეულში - სუნთქვას, შინაგანი ორგანოების მუშაობას, ამაზე არ არის სპეციალურად ფიქრი საჭირო. ავტოპილოტი გვეხმარება ენერგიის დაზოგვაში აუცილებელ, განმეორებად ქმედებებზე - არ არის საჭირო ყოველ ჯერზე თავიდან გავიხსენოთ როგორ უნდა გამოვიხეხოთ კბილები, როგორ უნდა ვიკვებოთ და ა.შ..
სოციუმში ავტოპილოტი გვეხმარება ადამიანებთან ურთიერთობაში, სიტუაციის შესაბამისად მოქმედებაში. მაგალითად, შევდივართ მაღაზიაში, კონსულტანტი გოგონა ხედავს პოტენციურ მყიდველს, მას ერთვება კონკრეტული პროგრამა, რომელიც მოტივაციას აძლევს მას მოვიდეს თქვენთან ,
თავაზიანად გაგიღიმოთ და გკითხოთ: „რით შემიძლია დაგეხმაროთ?“ ამის პასუხად ირთვება თქვენი ავტოპილოტი და თქვენ პასუხობთ მას, ზედმეტი ფიქრის გარეშე: „რა უნდა ჩემგან? რატომ მოვიდა ჩემთან?“ ჩვენ სისტემაში ხდება კონსულტანტთან ურთიერთობის შესაბამისი ალგორითმის ამოღება.
ეს არის სტადია - როდესაც ჩვენ ვსწავლობთ პასუხისმგებლობის გადაცემას ზოგიერთ რეაქციაზე და ქმედებაზე შინაგანი ავტოპილოტისთვის - ეს არის აუცილებელი ეტაპი პიროვნებად ჩამოყალიბებისთვის. მაგრამ თუ ჩვენ 100%-ით ავტო პილოტით ვიმოქმედებთ მაშინ ჩვენ უსიამოვნებები გველის - ჩვენ ვაუფასურებთ იმას რაც ჩვენს თავს ხდება ყოველ წამს, 24 საათის განმავლობაში კვირაში. შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენ ვეჩვევით ღვთიურ ნიშნებს, სილამაზეს, რომელიც ჩვენს გარშემო არის, ჩვენ ვეღარ ვაფასებთ სიყვარულს და სილამაზეს ჩვენს ახლობლებში, ვეღარ ვაფასებთ სამსახურს, ვერ ვაფასებთ ჩვენს პირველ და დიდი ალბათობით ერთადერთ ბინას - არადა როგორ გვიხაროდა როცა საკუთარი საცხოვრებელი გაგვიჩნდა. ჩვენ ვეჩვევით და ვიღებთ ამ ყველაფერს როგორც თავისთავადს, თითქოს ასეც უნად იყოს.
ადამიანების დიდი უმრავლესობა იმყოფება პიროვნების განვითარების მეორე სტადიაზე - გონების, ლოგიკის, „კარგის“ და „ცუდის“ გამიჯვნის სტადიაზე. ეს არის აბსოლიტური წინასწარგანზრახულობის (ბედისწერის), პროგნოზირებადობის ეტაპი, რადგან ამ ეტაპზე მთელი ჩვენი ცხოვრება განისაზღვრება ალგორითმებით, რაზე დაყრდნობითაც მუშაობს გონება, გონება კი თავის მხრივ ამ ალგორითმებს და შაბლონებს იღებს სხვა ადამიანებისგან და ზოგადად საზოგადოებისგან - „ასეა მიღებული“, „ასეა სწორი“.
მესამე ეტაპი, როცა უკვე შესაძლებელი ხდება იმის გააზრება თუ როგორ მუშაობს სამყარო და რომ შესაძლებელია ზეგავლენის მოხდენა მოვლენებზე, იწყება იმ მომენტში როდესაც ადამიანი იაზრებს, რომ სამყარო არ არის შექმნილი მხოლოდ მისი ეგოიზმის დასაკმაყოფილებლად და რომ თითოეულ ჩვენგანს გააჩნია ვალდებულება სამყაროს წინაშე.
ადრე თუ გვიან ჩვენ მივდივართ კითხვამდე: ამ სამყაროში რა არის ჩემი? რაზე შემიძლია მთლიანად მე ვიყო პასუხისმგებელი?
სიტყვები, რომელსაც ჩვენ ვიყენებთ ჩვენ ავიღეთ სოციუმიდან, მშობლებისგან, ინტერნეტიდან, წიგნებიდან - ჩვენი სიტყვები აქ არ არის.
ჩვენი ფიქრებიც კი არ არის ახალი - ეს ვიღაცის ფიქრებია, ჩვენ უბრალოდ მათ კომბინირებას ვახდენთ, ადგილებს ვუნაცვლებთ, ვიღებთ ჭკვიანურ სახეს, თითქოს რაღაც მოვიფიქრეთ. შემდეგ გადავშლით წიგნს და ვხვდებით, რომ ვიღაცამ შენამდე უკვე იფიქრა და მოიფიქრა ეს XVIII საუკუნეში. ჩვენ მივდივართ გასაოცარ დასკვნამდე, რომ ჩვენი სხეულის არც ერთ ნაწილს არ შეუძლია თავისით ჩამოყალიბება, ის წარმოქმნა მხოლოდ ორი სხეულის - მამის და დედის - შეერთების შედეგად:
მაშინ რა არის ამ სამყაროში ჩვენი? რაზე შეიძლება პასუხისმგებლები ვიყოთ საბავშო ბაღიდან მოყოლებული? მხოლოდ გრძნობები. ერთადერთი რაც მართლა პირადად ჩვენ გვეკუთნის ეს არის ჩვენი შინაგანი რეაქციები გარე სამყაროზე, ეს არის მდგომარეობა, რომელიც წარმოიშვება შინაგან გამღიზიანებელზე საპასუხოდ - დედაზე, მამაზე, ყველა დანარჩენ ადამიანებზე და მოვლენებზე საპასუხოდ - გრძნობების სახით.
პირველი ნაბიჯი არჩევანის თავისუფლებისკენ, საკუთარი ბედნიერი ცხოვრების შექმნისკენ - ეს არის პასუხისმგებლობის აღებას საკუთარ გრძობებზე, ეს ნიშნავს განიცადო ყოველი სიტუაცია საკუთარი გრძნობებით და არა რაიმე პროგრამის დახმარებით, რომლის მიხედვითაც მუშაობს გონება. ეს ნიშნავს გახდე გაცნობიერებული.
იყო გაცნობიერებული - ეს ნიშნავს გრძნობდე, ფიქრობდე, საუბრობდე და მოქმედებდე ერთიანად (განუყოფლად). მაგალითად, როდესაც წყენას გრძნობ შიგნიდან, ეს გარეგნულადაც უნდა გამოხატო, როგორც მინიმუმ პასუხისმგებლობა აიღო ამაზე. მე მეწყინა. მაპატიეთ, მე ასეთი ვარ და ახლა არ მინდა თქვენთან საუბარი, ცუდ ხასიათზე ვარ. მხოლოდ ასეა შესაძლებელი ამ წყენისგან გათავისუფლება.
იცით, ახლა ბევრს წერენ იმის შესახებ, რომ საჭიროა ნეგატიური დამოკიდებულების შეცვლა პოზიტიურით ამა თუ იმ მოვლენის მიმართ, რათა ყველაფერი კარგად იყოს. მაგრამ გაცნობიერებულობა - ეს არ არის ნეტარება, ღიმილი. იყო გაცნობიერებული - ეს ნიშნავს იყო იმ მომენტში და გესმოდეს რა გემართება. შეგვიძლია ამ მდგომარეობას დავარქვათ „აქ და ახლა“, სიცხადე. აი მაგალითად, მე მივირთმევ პიცას და არ ვფიქრობ იმაზე რა უნდა გავაკეთო ხვალ ან რა დავაშავე გუშინ, მე მაქვს შეგრძნება პირის ღრუში, ვიღებ იმპულსს გემოს რეცეპტორებისგან.
მხოლოდ ასეთი მდგომარეობა - გაცნობიერების მდგომარეობა არის ყველა სურვილის ასრულების, ჯანმრთელობის, ჰარმონიული ოჯახის, კარიერის და კეთილდღეობის გარანტია.
ათასობით ხელისგულის ნახვის შემდეგ მე მივედი დასკვნამდე, რომ ნებისმიერი დაავადების, მარტოობის, გაუგებრობის, სიღარიბის მიზეზი მხოლოდ ერთია - გულწრფელი გრძნობების გამოუთქმელობა, გრძნობების რომლებიც გულიდან მოდის. აუცილებელია გავიგოთ, რომელი კონცეფციები, შაბლონები მართავენ ჩვენ ცხოვრებას, იმისთვის, რომ გადავხედეოთ მათ, მოვიშროთ ის რაც არაა საჭირო და გავხდეთ ბედნიერი და ჰარმონიული ადამიანი.
გაცნობიერების დონეზე გადასასვლელად - აუცილებელია სერიოზული ძალისხმევის გამოჩენა. როგორ ხდება ეს? თითოეულ სიტუაციაში აუციელებელია ორიენტირება იმაზე რაც არის შიგნით და არა გარე პირობებზე.
ლექციებზე და ტრენინგებზე ხშირად მეკითხებიან: მოწყალება უნდა გავცეთ თუ არა? რომელია სწორი? არც ერთი არ არის სწორი. ყოველ ჯერზე უნდა მოუსმინოთ საკუთარ თავს - აი მაგალითად მაქვს სურვილი მივცე ფული ამ ადამიანს თუ არა. მე ხან ვაძლევ ხან არა. ანდა მაგალითად ყველა ეწევა - მეც მოვწევ სხვების ხათრით. ვაკეთებ რამდენიმე „ნაპასს“ და გული მერევა - მორჩა, აღარასოდეს მოვწევ. უარის თქმა იმაზე, რაც ყველასთვის არის მისაღები - ეს უკვე პატარა, მაგრამ პირველი ნაბიჯია თავისუფლებისკენ.
ჩემს ერთ მეგობართან ერთად ვიყავით აბანოში. იქ მისი მეგობრები შეგვხვდენენ. ერთ-ერთმა შემოგვთავაზა იშვიათი, შორიდან ჩამოტანილი სასმელი. ჩემმა მეგობარმა, რომელიც რამდენიმე წელია არ სვამს დალია რადგან: „ის ნახევარი წელი აკეთებდა ამ სასმელის რეკლამას, ისე უნდოდა რომ დამელია, როგორ მეთქვა უარი“. აი სწორედ ეს არის წინასწარ განზრახულობა.
არჩევანის თვისუფლება იწყება იმ მომენტიდან როდესაც ადამიანს აქვს უნარი თქვას არა. „არა – სიგარეტს, ალკოჰოლს“, „14 წლის ასაკში უკვე ყველა ყველასთან იწვა“. უარი თქვა ქორწინებაზე და, „მხოლოდ იმიტომ არ დაქორწინდე რომ დრო მოვიდა“ , უარი თქვა პრესტიჟულ სამსახურზე და ა.შ. - თავის მართლების, რამის დამტკიცების, ახსნა განმარტების გარეშე თუ რა არის კარგი და რა არის ცუდი. ძალიან ცოტა ადამიანმა იცის როგორ მიყვეს საკუთარი გულის ხმას საზოგადოების მოსაზრების და დინების მიუხედავად.
გაცნობიერებულობის სტადია, ისევე როგორც წინა ორი სტადია, აუცილებელია ადამიანისთვის. საკითხავი მხოლოდ ის არის როგორ გადავალთ ამ სტადიაზე - საკუთარი ძალებით თუ შინაგანი ზემოქმედების შედეგად.
როდესაც ითიშება ავტოპილოტი, ამ მომენტში ირთვება საკუთარი თავის გაცნობიერების უნარი? ეს ხდება მაშინ როდესაც ხდება რაღაც გაუთვალისწინებელი. გატეხილი გული, მშობლების სიკვდილი, რამე კატასტროფა. პირობითად რომ ვთქვათ რობოტმა ავტოპილოტმა არ იცის რა გააკეთოს ამ მომენტში, რადგან გაუთვალისწინებელი შემთხვევები მის პროგრამაში არ არის გათვალისწინებული, რაღაც ისე ვერ არის. თუმცა ხშირად ყველაფერი უბრუნდება ჩვეულ კალაპოტს, როგორც ანეკდოტში:
მამაკაცს და ქალს აქვთ სექსი. უეცრად კარებზე ზარია, ქალი ამბობს:“ქმარი მოვიდა!“ საყვარელი ხტება მე-10 სართულის ფანჯრიდან, ვარდება და ამბობს:“ღმერთო მომეცი კიდევ ერთი შანსი! თუ გადავრჩები თავს დავანებებ დალევას, მოწევას, არ ჩავიდენ ცოდვას...“ ის ვარდება რბილ მინდორზე, დგება და ამბობს: სულ რამდენიმე წამი ვარდებოდი და რამდენი რამე მომეჩვენა!“
რა როლი აქვს ადამიანს, რომელიც გადმოვარდა ფანჯრიდან? ეს არის იმ ადამიანის როლი, რომელიც გადმოვარდა ფანჯრიდან, ვარდება და რამდენიმე წამში დაიმტვრევა. მას არ შეუძლია ამ მომენტში თამაში, გაყალბება, არ შეუძლია გაცინება, საჭმლისთვის სურათის გადაღება, ან ინსტაგრამში სურათის დადება წარწერით: „ნახეთ როგორი ტუჩები მაქვს! ბავშობიდან ასეთი ტუჩები მაქვს“. ის წყვეტს ყველაფერს, საკუთარი როლის შესრულების გარდა, 100% იაზრებს მას, შემდეგ ხედავს თავის ავტოპილოტს და მართლა შეუძლია ესუბროს თავად შემქმნელს. მაგრამ შემდეგ ხდება უკუპროცესი.
როცა ჩვენი შვილები ავადმყოფობენ, როდესაც ჩვენ ვხვდებით მანიაკს, რომელსაც დანა აქვს მიდებული თქვენ ყელთან, როდესაც იწვის სახლი, როდესაც მანქანა ხვდება ავარიაში, როდესაც ვარდება თვითმფრინავი, როდესაც ბანკი გვართმევს მთელ ქონებას ვალის გამო - ზუსტად ასეთ მომენტში ვგრძნობთ ყოველი წამის მეათასედს. ჩვენ ვიმყოფებით „აქ და ახლა“ მდგოამრეობაში.
არ ვიცი რატომ ხდება ასე, მაგრამ ჩემი სტატისტიკა ამბობს, რომ 100-დან 99 ადამიანს ავტოპილოტი ეთიშება ტრაგიკულ სიტუაციებში. თუმცა შესაძლებელია სხვა გზით წასვლა - უნდა ვისწავლოთ თითოეულ მომენტში ცხოვრება, თითოეული გრძნობის გააზრება, უნდა ვისწავლოთ გაცნობიერება.
ამ წიგნში გთავაზობთ ჰარმონიულ მეთოდს გაცნობიერებულობის დონეზე გადასასვლელად, წინასწარ განზრახულობიდან არჩევანის თავისუფლებაზე გადასვლას. მე მოგიყვებით რა პრინციპების მიხედვით არის მოწყობილი სამყარო, როგორ განვსაზღვრავთ ჩვენი ფიქრებით და ქმედებით ჩვენს ბედს, სად შეიძლება ვნახოთ ენერგია პიროვნების და ცნობიერების ევოლუციის ახალ საფეხურზე გადასასვლელად.
აქედანვე მინდა გაგაფრთხილოთ, რომ როდესაც ადამიანი ეცნობა იმ კანონზომიერებებს, რომლის მიხედვითაც ცხოვრობს ჩვენი სამყარო, და იმას თუ როგორ წარმოიქმნება მიზეზ-შედეგობრივი კავშირები (ყველაფერი ის რაზეც ჩვენ ვისაუბრებთ შემდეგ თავებში), მას ეწყება პანიკა - ნუთუ ყველაფერი რაც მოხდა და რაც ხდება ჩემი ბრალია? ის შეკითხვებიც კი, რომლებიც მომდის პოსტით და სოციალური ქსელების ჯგუფებში დაახლოებით ასე ჟღერს: „ჩემი მეუღლე ალკოჰოლიკია, რას ვაკეთებ არასწორად?“, „ყველაფერი ცუდადაა, რაში ვარ დამნაშავე?“
არსებობს მოვლენათა აღქმის სამი ტიპი. აი მე მივდივარ და ფეხი წამოვკარი ჩემ გზაზე არსებულ დივანს და ფეხი ვიტკინე. ვინ არის დამნაშავე? პირველი ვარიანტი - დივანი. დააკვირდით პატარა ბავშვებს: როცა ისინი რაღაცას ეჯახებიან ყოვლთვის მაგიდა, სკამი და ა.შ არის დამნაშავე. ზრდასრულებშიც ხშირად ვხვდებით ისეთ ადამიანებს რომელთაც ჩვევად აქვთ ეძებონ დამნაშავე.
მეორე ტიპის რეაქცია - მე თვითონ ვარ დამნაშავე, რომ ვერ შევამჩნიე დივანი. ეს რეაქცია დამახასიათებელია იმ ადამიანებისთვის, რომლებმაც დაიწყეს სხვადასხვა ლექციების მოსმენა, სულიერი და ეზოთერული ლიტერატურის კითხვა, ასეთი ადამიანები მუდმივად უსვამენ საკუთარ თავს შეკითხვას: “ჩემი რა ქმედებით შევქმენი ეს სიტუაცია?“
მე კი გთავაზობთ მესამე ვარიანტს - არავინ არ არის დამნაშავე, უბრალოდ ასე მოხდა. ჯობია საკუთარ თავს ჰკითხო:“რა შემიძლია ახლა გავაკეთო ამ სიტუაციის შესაცვლელად? რა მოვიმოქმედო რომ ეს სიტუაცია აღარ განმეორედეს?“
რაღაც მომენტამდე ჩვენ პატარა ბავშვივით ვართ, რომელსაც 23 საათი ძილი სჭირდება დღე-ღამეში, მხოლოდ იმისთვის, რომ იცოცხლოს და განვითარდეს. თუ ბავშვს მუდმივად ღვიძავს, ის ავად გახდება და მოკვდება. ასევეა ადამიანის ცნობიერება, რომელსაც რაღაც გარკვეულ მომენტამდე სძინავს, გაუღვიძებლად. ამ პერიოდში ჩვენ ვცხოვრობთ სწორედ იმ ავტოპილოტის დახმარებით, მეტ-ნაკლებად ადეკვატურად ვრეაგირებთ მოვლენებზე, ვურთიერთობთ ადამიანებთან.
შეგვიძლია ასევე შევადაროთ ადამიანს, რომელიც კომაშია. გარედან ჩანს, რომ ის დადის, მუშაობს, ქორწინდება კიდეც და შვილებიც ჰყავს, თუმცა ვერ აცნობიერებს ამას, ვერ შეიგრძნობს. ერთხელაც ის გამოდის კომიდან. აქვს კი აზრი გადახედოს ყველაფერს რაც გააკეთა სანამ კომაში იყო, აქვს კი აზრი ძლიერად ინერვიულოს ამ ყველაფრის გამო და დანაშაულის გრძნობა გააღვიძოს საკუთარ თავში. არა, ასე მოხდა, რადგან იმ მომენტში ადამიანს ეძინა. მაგრამ ახლა როცა აქვს ახალი ცოდნა და გაგება, იმის შესახებ თუ როგორ უნდა იცხოვროს გაცნობიერებულად, შეუძლია მოვლენათა მიმართულების შეცვლა.
ამიტომ გთავაზობთ არ ეძებოთ დამნაშავეები, არამედ მიიღოთ ის ფაქტი, რომ ყველაფერი მოხდა ისე, როგორც მოხდა და ისწავლოთ ახლებურად ცხოვრება.