“ჭკუის კოლოფობის“ ჩვევა, ანუ „მე ვიცი თქვენ როგორ უნდა იცხოვროთ“
“ჭკუის კოლოფობის“ ჩვევა, ანუ „მე ვიცი თქვენ როგორ უნდა იცხოვროთ“
როგორც ქირომანტ-ქიროლოგმა შემიძლია დარწმუნებით გითხრათ, რომ რუსულ ენოვან ქვეყნებში ასეთი „ჭკუის კოლოფები“ მოსახლეობის დაახლოებით 90 პროცენტს შეადგენს. „ჭკუის კოლოფობა“ სულაც არ ნიშნავს, რომ ადამიანი ინტელექტის მაღალი დონით ან ფართო მსოფლმხედველობით გამოირჩევა. „ჭკუის კოლოფი“ არის ადამიანი, რომელიც ფიქრობს, რომ იცის რა არის სწორი, სხვებმა რა უნდა აკეთონ და როგორ უნდა იცხოვრონ. ჭკუის კოლოფი მუდმივად აფიქსირებს საკუთარ მოსაზრებას (მაშინაც კი როცა აზრს ხმამაღლა არ გამოთქვამს შინაგანი მონოლოგი აქვს): მეზობელი როგორ უნდა ესაუბრებოდეს ქმარს და როგორ უნდა ზრდიდეს შვილებს, მასწავლებელი როგორ უნდა ასწავლიდეს, ექიმი როგორ უნდა მკურნალობდეს, გამყიდველი როგორ უნდა იქცეოდეს მყიდველთან, როგორ უნდა თამაშობდეს ფეხბურთელი და პრეზიდენტი როგორ უნდა მართავდეს ქვეყანას. ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება თითქოს ეს ადამიანი მუდმივად დგას მაღლა აწეული საჩვენებელი თითით: „მე თქვენ გასწავლით როგორ უნდა სწორად ცხოვრება!“
ამ ჩვევის ანალოგი არსებობს მსოფლიოს ყველა რელიგიაში - ამპარტავნება. მკვლელობაც კი - ამპარტავნების შედეგია. მიზეზი ყოველთვის ერთია: „მე ვიცი როგორ უნდა ცხოვრობდეთ ან გეცხოვრათ“. „ჭკუის კოლოფი“ არასდროს არ თამაშობს იმ როლს, რომელსაც იმ მომენტში უნდა თამაშობდეს – შვილის, მეუღლის, მეგობრის და ა.შ. ის ყოველთვის არის - მოსამართლე, კრიტიკოსი, ფსიქოლოგი, მასწავლებელი, გურუ.
თითქოს ლოგიკურია შეკითხვა: როცა ხედავ რომ ადამიანი ცდება ნუთუ არ შეიძლება მას ამაზე მიუთითო? რატომ არ შეიძლება საკუთარი მოსაზრების გამოთქმა?
პირველ რიგში, საკუთარი მოსაზრება უნდა გამოთქვათ მხოლოდ მაშინ როცა ამას გთხოვენ, და იმ შემთხვევაშიც კი როცა გთხოვენ აზრის გამოთქმას ... რამდენ თქვენგანს გაქვთ გამოცდილება, ან ექიმის და ფსიქოლოგის დიპლომი, ან სულიერი ცოდნა, რომელიც საკუთარ თავზე გაქვთ გამოცდილი? ეს ყველაფერი კი აუცილებელია იმისთვის, რომ შეგვეძლოს კომპეტენტური რჩევის მიცემა. უმეტეს შემთხვევაში აჯობებს ვთქვათ: „არ ვიცი“. მაგრამ ამის გაკეთება იშვიათად რომ ვინმემ შეძლოს, ამიტომ როგორც წესი ვიწყებთ პასუხების მოფიქრებას იმ მონაცემებზე დაყრდნობით, რომელიც თავში გვაქვს: წიგნებიდან, ფსევდო მასწავლებლებისგან, ნანახიდან და გაგონილიდან. მაგრამ ის რაც თავად არ გადაგხდენიათ და საკუთარ ტყავზე არ გაქვთ გამოცდილი - წიგნებიდან მიღებულ ცოდნას ფასი არ აქვს.
შექსპირი წერდა: „ის, რაც ხმაურობს, შიგნიდან ცარიელია». ადრე სოფელში გვქონდა გაზის ბალონები. სავსე ბალონს ძალიან დაბალი ხმა ჰქონდა და მაშინვე ეტყობა რომ სავსე იყო. ცარიელს კი პირიქით, მკაფიო ხმა ჰქონდა, რომელიც დიდი ხანი ისმოდა. ასევეა ადამიანიც, რომელიც მდიდარია რეალური გამოცდილებით, ცოდნით, სიბრძნით, ის ჩუმადაა. მის გონებაში სიწყნარეა და მას არ აქვს სურვილი ამ სიჩუმის გარდა სხვა რაიმე გაუზიაროს სხვა ადამიანებს.
მხოლოდ მაშინ როცა სთხოვენ ამ სიჩუმიდან თავში იბადება პასუხი. მაშინაც კი როცა ხედავს რაიმე უსამართლობას ან არასწორ ქმედებას, ამ ადამიანს შეუძლია ამ ქმედებაში ამოიცნოს ღვთიური ჩანაფიქრი, ღმერთის ხელი, რომელიც ამ მომენტში ქმნის საკუთარ სცენარს.
აი, ვთქვათ თქვენი ახლობელი გაცივდა. რას აკეთებთ ამ დროს? რჩევებს აძლევთ: წამლების დალევას გირჩევნია ჯანჯაფილის ჩაი დალიო ლიმონით, მიიღე ბევრი თბილი სითხე, იწექი ლოგინში. ჩვენი ლექციების მსმენელებმა შეიძლება ასევე უთხრან: „ეს ყველაფერი იმიტომ დაგემართა, რომ ვიღაცის მიმართ გამოუთქმელი გრძნობები გაქვს!“ ადამიანი კი შეიძლება მარტო იმიტომ გაცივდა, რომ ჩახუტებოდით, თავად გაგეკეთებინათ მისთვის ეს ჩაი და რაღაც წამოსულიყო თქვენგან. და არა იმიტომ რომ რჩევები მიგეცათ.
რატომ „ფილოსოფოსობენ ჭკუის კოლოფები“? იმისთვის რომ ყურადღება მიიპყრონ და ამაღლდნენ სხვა ადამიანების ხარჯზე, იგრძნონ საკუთარი მნიშვნელობა. იმიტომ რომ თუ მე ჭკვიანი ვარ და შენ ჭკუას გარიგებ, ესეიგი შენ სულელი ხარ.
ეს ჩვევა ჩნდება ბავშობაში როგორც რეაქცია დედის ყურადღების დეფიციტზე. ქირომანტად წლების განმავლობაში მუშაობის შედეგად აღმოვაჩინე, რომ რუსეთში და პოსტ საბჭოთა სივრცეში მაცხოვრებელ ადამიანებს აქვთ მკვეთრად გამოხატული თავისებურება - ნაადრევი ზრდასრულობა და არასრული ბავშობა. მაგრამ მინდა ხაზი გავუსვა, რომ ზრდასრულობა არ ნიშნავს - მოწიფულობას.
ყველაზე ხშირად ეს ხდება შემდეგ სიტუაციებში:
– დედა ძალიან ბევრს მუშაობდა და ბავშვს ვერ უთმობდა სათანადო დროს და ყურადღებას;
– დედა მარტო ზრდიდა შვილს, მამა ან დაიღუპა ან ოჯახიდან წავიდა;
–ოჯახში გაჩნდა მეორე ბავშვი და დედამ ძირითადი ყურადდღება მასზე გადაიტანა;
– ბავშვის გაზრდა ბებია-ბაბუას, ძიძას, გუვერნანტს, და-ძმას გადააბარეს;
– მამა იყო ტირანი დედასთან მიმართებაში;
– მშობლები ალკოჰოლ დამოკიდებულები იყვნენ, ფიზიკურად ახლოს იყვნენ, მაგრამ გონებით და ემოციურად არ იყვნენ ბავშვთან;
– ბავშვს ტოვებდნენ გახანგრძლივებულში, დაჰყავდათ სკოლა ინტერნატში;
– დედა ძალიან ავად იყო;
– დედა ადრე დაიღუპა.
ასე ვთქვათ ბავშვი ვერ იღებდა დედის სათანადო ყურადღებას. აქვე დავაზუსტებ - სათანადო ყურადღებას ბავშვის ხედვით, რადგან არ არსებობს რაღაც საერთო, ობიექტური კრიტერიუმები, რომელთა მიხედვითაც შესაძლებელი იქნებოდა დედის ყურადღების და სიყვარულის შეფასება.
რას გრძნობს ბავშვი, რომელიც განიცდის დედის ყურადღების დეფიციტს? რა თქმა უნდა - წყენას. როგორ გამოხატავს იმ ამას? ვერანაირად. რადგან ჩვენ არ გვასწავლიან ჩვენი გრძნობების გამოხატვას. ეს არ არის ჩვენი მშობლების ბრალი, ეს მათთვისაც არავის უსწავლებია. მათი უმრავლესობა დაიბადნენ და გაიზარდნენ ომის შემდგომ პერიოდში, როცა ცხოვრების პირობები გაცილებით მკაცრი და ასკეტური იყო ვიდრე ახლა. მათ უბრალოდ არ იციან სხვანაირად როგორ უნდა მოიქცნენ. ალბათ ბევრს შეუმჩნევია, რომ მათი მშობლებისთვის მთავარია რომ შვილები იყონ დაპურებულები, ჯანმრთელები, ჰქონდეთ ჩასაცმელი - რადგან იმ დროს როცა ჩვენ ვიზრდებოდით ამ ყველაფრის უზრუნველყოფა ძალიან რთული იყო.
ბავშვისთვის, რომელსაც აკლია მშობლის ყურადღება, როგორ შეუძლია ამ დანაკლისის ანაზღაურება? რა თქმა უნდა იწყებს ავადმყოფობას. პირველ რიგში ეს არის სხვადასხვა სასუნთქ სისტემასთან დაკავშირებული დაავადებები, მწვავე ვირუსული ინფექციები, გრიპი, ტონზილიტი, გაიმორიტი. რაღაც ეტაპზე ეს მართლაც მუშაობს. შემდეგ ბავშვი აცნობიერებს რომ ავადმოყოფობა არ არის მომგებიანი - ძალიან ბევრ რესურსებს ართმევს და თან უსიამოვნოა, უფრო მეტიც დედის ყუდაღება ყოველ ჯერზე კლებულობს.
ძალიან ხშირად, როდესაც ბავშვი ცუდი საქციელით იწყებს ყურადღების მიპყრობას ლოგიკა გვეუბნება: „ვის არ აქცევენ ყურადღებას? ცუდებს. ესეიგი უნდა გავხდე კარგი“. მაშინ ბავშვი იწყებს ზრდას, ხდება დამოუკიდებელი, კარგად სწავლობს, დედას ეხმარება სახლის საქმეებში, აღწევს დიდ წარმატებებს სპორტში ან რამე შემოქმედებით საქმიანობაში.
დროთა განმავლობაში ყალიბდება ჩვევა რომელიც იწყება ბავშობიდან და შემდეგ ნარჩუნდება ზრდასრულობის ასაკშიც - „მე კარგი ვარ“ როლში ყოფნა. „მე უნდა გიყვარდეთ ან შემაქოთ და ყურადღება არ მომაკლოთ“. ეს არის ასე ვთქვათ იდეალიზირებული როლი, რომელსაც ამ ადამიანის სუბიექტური აზრით დედა მოიწონებდა.
თავიდანვე ვიტყვი, რომ რეალურ დედას ამ წარმოსახვით დედასთან არანაირი კავშირი არ აქვს. უბრალოდ გონაბაში ყალიბდება „იდეალური მეს“ ფორმირების ჩვევა და ადამიანი მუდმივად ცდილობს მას შეესაბამებოდეს. თუ ასეთი ადამიანი თავდაპირველად ცდილობდა ყოფილიყო კარგი რათა მიეპყრო ყურადღება და დედის კეთილგანწყობა დაემსახურებინა, დროთა განმავლობაში მას უყალიბდება ჩვევა ყურდაღება მიიპყროს ნებისმიერ სიტუაციაში.
როდესაც ტრენინგზე ვყვები ხასიათის ამ თვისებაზე, აუდიტორიიდან ვირჩევ ერთ რომელიმე გოგონას, რომელსაც ძლიერად აქვს გამოხატული ეს თვისება და ვთხოვ სკამზე დადგომას. მიუხედავად იმისა, რომ მანამდე ის იყო წყნარი და შეუმჩნეველი სკამზე ასვლის შემდეგ ის თითქოს იფურჩქნება, რადგან იღებს იმას რაც ასეთი ადამიანებისთვის ჰაერივით აუცილებელია - ყურადღებას. ჩვევა საკუთარი მოსაზრება დააფიქსირო ნებისმიერი შესაძლებლობისას, უბრალოდ რაღაც ჭკვიანურის თქმა, რჩევის მიცემა - არის ყურადღების მიქცევის შესაძლებლობა საკუთარ „მე-ზე“.
მოთხოვნილებას დღეში 24 საათი, კვირაში 7 დღე შევესაბამებოდეთ გონებაში შექმნილ იდეალიზირებულ მოდელს მივყავართ იქმადე, რომ ადამიანი მუდმივად დაძაბულია და შიშის ქვეშ იმყოფება.
– ვაითუ ამოვარდე ამ მოდელიდან, ვაითუ გამომააშკარაონ, ვაითუ დავკარგო სიტუციაზე კონტროლი.
ამიტომ ის ადამიანები, რომლებსაც ამგვარი ჩვევა აქვთ ხასიათდებიან ჯანმრთელობის პრობლემებით, პირველ რიგში სისხლის მიმოქცევასთან დაკავშირებული და სპაზმირებული სისხლძარღვებით და შინაგანი ორგანოები (შაკიკი, დისტონია, გასტრიტი და კუჭის წყლული, შეკრულობა), ასევე საყრდენ-მამოძრავებელ სისტემასთან დაკავშირებული დაავადებები.
ადრეული ზრდის გამო ასეთ ადამიანს ყოველთვის მეტად აქვს განვითარებული მარცხენა ნახევარ სფერო და ნაკლებად აქვს განვითარებული მარჯვენა. ასეთ ადამიანებს ასევე ხშირად არ მოსწონთ როგორ გამოიყურებიან სურათებში, შეუსაბამობის გამო. მარცხენა ნახევარ სფერო თავს აღიქვამს 40 წლისად, მარჯვენა კი 6 წლისად, სურათზე კი აღბეჭდილია 20 წლის გოგო. ვინ არი ეს?
„ჭკუის კოლოფობა“ - ეს არის მარტოობის პოზიცია. ადამიანი, რომელიც მუდმივად მიუთითებს სხვებს აუცილებლად დარჩება მარტო.
უფრო ადვილად, რომ ამოიცნოთ საკუთარ თავში ჭკუის კოლოფი მოგიყვებით სტანდარტულ სცენარებს, რომელთა მიხედვითაც ვითარდება პირადი ცხოვრება. თავდაპირველად ქალებში როგორ ხდება ეს:
პირველი სცენარი. ქალი ხვდება მამაკაცს, იწყებს მასთან ურთიერთობას, უფრო მეტიც ცოლად მიჰყვება მას. რაღაც პერიოდი ყველაფერი კარგად არის, მაგრამ მის გონებაში გრძელდება ინტენსიური ფიქრის პროცესი: კიდევ რა გავაკეთო, რომ დედას ვუყვარდე; რას ფიქრობს დედა ამა თუ იმ საკითზე? ასეთი ქალი მუდმივად იმყოფება შინაგანი დიალოგის პროცესში წარმოსახვით დედასთან (ხაზს ვუსვამ წარმოსახვით დედას, ანუ მის გონებაში არსებულ დედის ხატს; რეალური დედა რას იტყოდა უცნობია და ეს დიალოგიც მიმდინარეობს გაუაზრებლად, ფონურ რეჟიმში). ასეთი ქალის გვერდით მუდმივად გაქვს შეგრძნება, რომ ის ძალიან დაძაბულია, როგორც ელექტრო გადამცემი სადგური. მას არ შეუძლია მოდუნება სექსის დროსაც კი: თან სხვა რამეზე ფიქრობს.
რეალური ისტორია კონსულტაციიდან. ცოლი და ქმარი სექსით არიან დაკავებულები. იმ საღამოს მოულოდნელად დაიწყო ძლიერი ყინვები. და უცებ ცოლს გაახსენდა, რომ აივანზე ახალი კიტრის მწნილი ედგა და ტემპერატურის ასეთი მკვეთრი ცვლილების გამო ბანკები შეიძლება გამსკდარიყო. და უცებ წამოიყვირა: „კიტრები“! წამოხტა ცოლქმრული სარეცელიდან და გაიქცა აივანზე. ქმარი ამის შემდეგ ძალიან დიდი ხანი ცდილობდა ლიბიდოს აღდგენას. ცოლი კი როგორც ჩანს მეუღლესთან სექსის დროსაც ცდილობდა კარგი დიასახლისი ყოფილიყო, არ შეეძლო მთლიანად გადართულიყო იმაზე რაც მის თავს იმ მომენტში ხდებოდა.
სასაცილო და ამავე დროს სევდიანი ისტორიაა, იმაზე, რომ ასეთი ქალები მუდმივად დაძაბულები არიან და თითქოს ყოველთვის სხვაგან არიან. მათ გვერდით მამაკაცს მოდუნების გარდაუვალი სურვილი უჩნდება. იწყებს სმას; მთელ თავისუფალ დროს ატარებს ფარეხში მეგობრებთან ერთად, ან სადმე სხვაგან. მთლიანად გადართულია სამსახურზე ან კომპიუტერულ თამაშებზე, შეიძლება აზარტულ თამაშებზეც კი; თავით ეშვება სპორტში. ასეა თუ ისე ბოლოს დგება მომენტი როცა ან თვითონ მამაკაცი მიდის ან ცოლი უშვებს სახლიდან.
მეორე სცენარშიც მამაკაცი დაძაბულია და განიცდის დანაკლისს ცოლის მხრიდან გრძნობების კუთხით (ის ხომ სულ დაკავებულია ფიქრებით, საქმეებით, რაღაცის დამტკიცებით) და ამის შემდეგ ის პოულობს სხვა ქალს (ერთს ან რამდენიმეს), რომლისგანაც იღებს გრძნობებს. ეს ქალი მას აქებს, აღმერთებს, მის გვერდით ის თავს მამაკაცად გრძნობს. ხშირ შემთხვევაში ეს სცენარიც სრულდება განქორწინებით.
არსებობს მესამე სცენარიც, როდესაც ქმარს ძალიან უყვარს თავისი მეუღლე, მორალური პრინციპები უფლებას არ აძლევს რომ დაიწყოს სმა, ითამაშოს აზარტული თამაშები ან იპოვოს სხვა ქალი, მაგრამ ის ისე დაძაბულია, რომ იწყებს ავადმყოფობას. როგორც წესი, ისტორია მთავრდება იმით, რომ ქმარი იღუპება ცოლზე ადრე - გულ-სისხლძარღვთა რომელიმე დაავადებით (როგორც წესი ინსულტი ან ინფარქტი), ონკოლოგიით. ტრენინგზე ყოველთვის ვეკითხები მონაწილეებს მათ შორის თუ არიან ისეთები, რომელთა მამებიც დედაზე ბევრად ადრე დაიღუპნენ. შემდეგ ვეკითხები სიკვდილის მიზეზს. ყოველთვის ერთი და იგივე პასუხს ვიღებ: ინსულტი, ინფარქტი, ონკოლოგია და ხანდახან უბედური შემთხვევა.
ერთხელ ტრენინგში მონაწილეობდა ქალბატონი, რომელსაც უკვე მეოთხე ქმარი ჰყავდა. ყველა მათგანი ამ ქვეყნიდან საკმაოდ ახალგაზრდა წავიდა: ერთი მოკლეს, ერთი ინსულტით დაიღუპა, მეორე თოვლმავალზე დაიმტვრა, მეოთხე უგზო-უკვლოდ დაიკარგა - სავარაუდოდ ისიც მოკლეს.
არსებობს მეოთხე სცენარიც. პირადი ცხოვრების აწყობის რამდენიმე წარუმატებელი მცდელობის შემდეგ ქალი გადაყვეტილებას იღებს: ჯობია ვიყო მარტო, ვიდრე ნებისმიერ შემხვედრთან.
„ჭკუის კოლოფი“ მამაკაცების პირადი ცხოვრებაც არ ეწყობა კარგად. ასეთი მამაკაცი თამაშობს როლს „მე - მესია“ და გამუდმებით ეძებს ქალს, რომელსაც სჭირდება შველა. ეს შეიძლება იყოს ქალიშვილი, რომელსაც ესაჭიროება მუდმივი მზრუნველობა, მის მაგივრად გადაწყვეტილებების მიღება, ან ქალი, რომელიც მართლა გზააბნეულია (მორალური მახასითებლებით და ქცევით). მეორე ვარიანტი - ქალი-დედა, რომელთანაც ის მრავალჯერ გაითამაშებს ბავშობის სცენარებს. დროთა განმავლობაში ასეთი ურთიერთობები დაინგრევა. „ჭკუის კოლოფობის“ ჩვევა დამანგრეველია არამარტო ქალის და კაცის ურთიერთობისთვის. ასეთი ჭკუის კოლოფები, რომლებიც მუდმივად აძლევენ რჩევებს და მითითებებს ყველას იმაზე თუ როგორ უნდა იცხოვრონ ვერ აწყობენ ურთიერთობებს მეგობრებთან, კარიერასთან და ფულთან.
ძალიან ხშირად ასეთი სპეციფიური რეაქცია დედაზე ჩნდება იმის გამო, რომ ბავშვს აქვს გაორებული აღქმა. ერთის მხრივ ის აღმერთებს დედას დედის როლში, მეორეს მხრივ კი განიკითხავს და შეიძლება სძულდეს კიდეც ის როგორც ქალი. ეს ხდება როცა მშობლები დაშორებულები არიან - შვილი განიკითხავს დედას იმის გამო, რომ მან ვერ შეძლო ოჯახის შენარჩუნება; თუ ღალატს ჰქონდა ადგილი; ან როდესაც მშობლებს ჰქონდათ კონფლიქტი და შვილი თვლის რომ დედას ძალიან მკაცრი პოზიცია ეჭირა; თუ განქორწინების შემდეგ დედას სხვა მამაკაცებთან ჰქონდა ურთიერთობა; ან თუ პირიქით დედამ განქორწინების შემდეგ მთელი ცხოვრება შვილის აღზრდას ან სამსახურს მიუძღვნა; ნებისმიერი ისტორია, სადაც ბავშვი თვლის, რომ დედა როგორც ქალი არასწორად მოიქცა.
თუ ასეთი ისტორია გადახდა მამაკაცს დედასთან მიმართებაში მაშინ ის თან გააღმერთებს და თან ზიზღით იქნება მის მიმართ განწყობილი.
ასეთ ადამიანებს ძლიერი მხარეც აქვთ. ასეთი ადამიანები არიან ლიდერები, მეფეები, რომელთა უკანაც დიდი ძალაა. მათ შეუძლიათ თავიანთი სამეფო - თავიანთი ოჯახი, ბიზნესი, ქალაქი, თუნდაც ქვეყანა, ააშენონ, გააბედნიერონ და მოაწყონ ან პირიქით გააუბედურონ. ეს ყველაფერი იმაზეა დამოკიდებული რას აირჩევს ეს ადამიანი. მას შეუძლია მართოს, გასცეს რჩევები და მითითებები, ასწავლოს. მაშინ მისი სამეფო დასუსტდება. ან შეუძლია ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით ჩადგეს ხალხის სამსახურში. ხალხის სამსახურში ყოფნა არ ნიშნავს მონობას. მსახურება - ეს ნიშნავს სხვისთვის რაღაცის კეთებას, ისევე როგორც საკუთარი თავისთვის გააკეთებდი, სამაგიერო მოლოდინების გარეშე. მხოლოდ ასეთი ქმედებები, ასეთი აზროვნება გამოაღვიძებს თქვენს ძლიერ თვისებებს.
მაგრამ ყველაზე მთავარი რისი გაკეთებაც აუცილებელია იმისთვის, რომ აღარ ვიყოთ „ჭკუის კოლოფი“ არის ყველა იმ არაგულწრფელობის გამოვლენა, რაც თქვენსა და დედას შორის არის. გადახედეთ ყველა იმ მდგომარეობას, რომელიც ვერ გამოხატეთ დედის დაკარგვის შიშით (რომ ის მიგატოვებდათ ან მოკვდებოდა), ასევე ყველა ძლიერი გაღიზიანება, წყენა, განკითხვა.
ტრენინგის მონაწილე ტატიანამ აღმოაჩინა, რომ სძულს და რცხვენია საკუთარი დედის იმის გამო, რომ ის უბრალო სანიტარია და არ აქვს უმაღლესი განათლება. ამ ძლიერი სიძულვილის და ძლიერ სურვილის გამო დაემტკიცებინა, რომ ის არ იქნებოდა დედის მსგავსი, ტატიანამ შექმნა თავბრუდამხვევი კარიერა, ის არის საერთაშორისო კომპანიის დირექტორთა საბჭოს წევრი. იმისთვის, რომ ყურადღება მიიპყროს ის ყიდულობს ყველაფერ საუკეთესოს - აქვს უზარმაზარი სახლი, რომლისთვისაც გამოიწერა ყველაზე კარგი სამშენებლო მასალები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან, ყიდულობს ძვირადღირებულ მანქანებს, ძვირაფასეულობას. პირადი ცხოვრება ბოლო დრომდე არ ეწყობოდა - სანამ არ დააფიქსირა ნეგატივი დედის მიმართ და არ გამოხატა ეს გრძნობები მონანიების საშუალებით.
რაც უფრო მეტად გიყვართ დედა და ამავე დროს შინაგანად განიკითხავთ, მით უფრო ძლიერი იქნება დანაშაულის გრძნობა. რაც უფრო ძლიერია დანაშაულის გრძნობა მით უფრო ძლიერია სხვების დახმარების და მითითებების მიცემის სურვილი. მაგრამ სხვებისთვის მითითებების მიცემით თქვენ საკუთარ თავზე იღებთ პასუხისმგებლობას ამ ადამიანების ბედზე. ამის გამოსწორება შესაძლებელია იმით, რომ თავად იყოთ მაგალითი იმის რასაც ურჩევთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში „ჭკუსი კოლოფობა“ მაშინვე აისახება თქვენს ჯანმრთელობაზე, ურთიერთობებზე, ბავშვების კეთილდღეობაზე და ა.შ.
როდესაც გაიაზრებთ და აღმოაჩენთ დედის მიმართ არაგულწრფელობას ამის შემდეგ მას პატიება უნდა სთხოვოთ ამის გამო - მონანიების პრაქტიკა დაწვრილებით არის აღწერილი წინა თავში.
არსებობს სამი ნაბიჯი იმისთვის, რომ „ჭკუის კოლოფობის“ ჩვევა გადავაქციოთ ძალად, რაც თქვენს და თქვენი ახლობლების ცხოვრებას უფრო ბედნიერს გახდის:
1. საკუთარი „ხალხის“ (ოჯახის, თანამშრომელთა კოლექტივის, ქალაქის, ქვეყნის) მსახურების პრაქტიკა. გადახედეთ დღესვე რით შეგიძლიათ მათ გამოადგეთ.
2. აღმოაჩინეთ არაგულწრფელობის ყველა შემთხვევა დედის მიმართ და გამოხატეთ „მაპატიეთი“, გამოხატეთ ყველა პოზიტიური გრძნობა და მადლიერება.
3. და მესამე - ისწავლეთ „არ ვიცი-ს“ თქმა, როდესაც გეკითხებიან ისეთი რამის შესახებ რაც მართლა არ იცით.
მაგრამ როგორ მოვიქცეთ როცა ძალიან გვინდა დახმარება და რჩევის მიცემა? და როგორ მოვიქცეთ მაშინ, როცა შეუძლებელია არ დავეხმაროთ ახლობელ ადამიანს, რომელიც გასაჭირში აღმოჩნდა?
ჰკითხეთ სჭირდება თუ არა თქვენი დახმარება ან რჩევა? თუ გეტყვიან რომ სჭირდებათ დაეხმარეთ თუ არადა ... გულწრფელი დახმარების სურვილი „ჭკუის კოლოფობისგან“ იმით განსხვავდება, რომ თუნდაც უარი გითხრან დახმარებაზე, თქვენი დახმარების სურვილი არსად არ გაქრება, „ჭკუის კოლოფობა“ კი პირიქითაა. ეს ასე ხდება: თუ თქვენ უარით გამოგისტუმრეს, მაგრამ თქვენ მაინც ფიქრობთ იმაზე თუ როგორ შეიძლება ამ ადამიანის დახმარება სხვა გზით, მაშინ ეს არის მეორე ადამიანის გულწრფელი დახმარების სურვილი.
როგორ მოვიქცეთ თუ ახლობელი ადამიანია გასაჭირში? ყველაზე ხშირად მეკითხებიან ახლობლების ავადმყოფობაზე. არ შეიძლება იმის რჩევა რომ ჩემს ლექციებს უყურონ და არც სხვა რჩევების მიცემა არ შეიძლება. მაშინ როგორ უნდა მოვიქცეთ?
მოდი წარმოიდგინეთ: ბავშვთა ქირურგი, რომელიც არის ლოთი, ის ყოველდღე სვამს და ამ ყველაფრის გამო მას უკვე ხელები უკანკალებს. მან პატარა გოგონას უნდა გაუკეთოს ღია გულის ოპერაცია. როგორ შეძლებს ის ამ გოგონას მაქსიმალურად დახმარებას? პირველ რიგში საკუთარ ჯანმრთელობაზე პასუხისმგებლობის აღებით და სმისთვის თავის დანებებით. შედეგად როგორც მინიმუმ ხელის კანკალი გაივლის. ან უფრო მეტი, რაღაც შეიცვლება მის ცნობიერებაში, გაიზრდება კონცენტრაციის დონე, გაძლიერდება ინტუიცია - მიუხედავად იმისა, რომ ყველა ოპერაციას მსგავსი სცენარი აქვს, თითოეული ცალკეული შემთხვევის დროს საჭიროა დავეყრდნოთ გრძნობებს, რომლებიც გვიკარნახებენ თუ როგორ უნდა მოვიქცეთ. არც ხელის გაწაფვა და არც გოგონასთან და მის მშობლებთან საუბარი არ მოიტანს შედეგს. საჭიროა საკუთარი თავით დაწყება.
თითოეული ჩვენგანი რაღაც გაგებით ქირურგია მეორე ადამიანისთვის, თითოეულ ჩვენგანს აქვს სასწაულმოქმედი, მისტიური უნარები სხვების დასახმარებლად. მაგრამ მათი გამოვლენა შესაძლებელია მხოლოდ მაშინ, როცა აბსოლიტურად მშვიდად ვართ, ისეთ სიჩუმეში როცა თავად ღმერთი გვიკარნახებს ამ მისტიური შესაძლებლობების გამოყენების ინსტრუქციას. მხოლოდ სიჩუმეში. ამიტომ პირველ რიგში რაც უნდა გააკეთოთ, ყოველთვის როდესაც სხვა ადამიანის დახმარება გინდათ, არის შემდეგი - უნდა ჩააქროთ თქვნი ეგოიზმის ტალღები და ისწავლოთ შინაგანი მეს მკაფიოდ დანახვა. როგორ დავამშვიდოთ ეს ტალღები? ყველა ცალკეულ მაგალითში თითოეულ ადამიანის თვალში შეიძლება აღმოვაჩინოთ „დირე“ რის გამოც ის ვერანაირად ვერ დაეხმარება სხვა ადამიანს, რომლის თვალშიც არის ბეწვი. (სხვის თვალში ბეწვს ხედავს, საკუთარში - დირესაც ვერაო”).
ხშირად როდესაც ვცდილობთ სხვების დახმარებას, ეს ისე იგივეა თითქოს ბენზინ გადასხმული ადამიანი ცდილობდეს ხანძრის ჩაქრობაში დახმარებას.
აფორიაქებული ადამიანი სხვას ვერაფრით ვერ დაეხმარება. საკუთარ ფიქრებზე, სხეულზე მაქსიმალური კონცენტრაციით, საკუთარ სიტყვებზე და ქცევაზე პასუხისმგებლობის აღებით ჩვენ დავინახავთ როგორ შეგვიძლია მინიმალური ზიანის მიყენება ან დახმარება. მაგრამ ეს ყველაფერი შესაძლებელია მხოლოდ სიჩუმის მდგომარეობაში.
ქირურგის მაგალითზე გასაგებია რისი გაკეთებაა საჭირო სხვის დასახმარებლად, - შეწყვიტოს დალევა, მოემზადოს ოპერაციისთვის. თუ ადამიანი იპარავს ქარხნიდან - შეწყვიტოს ქურდობა. ანუ პირველ რიგში უნდა დავინახოთ სად ვაშავებთ ჩვენ თვითონ და რისი გამოსწორება შეგვიძლია.
ამ დროს გაიხსენეთ ჩვენი „მატრიოშკა“, პირველი დონიდან დაწყებული: რისი გაკეთება შემიძლია ჩემი სხეულისთვის? ხომ არ დავიწყო დილით ვარჯიში, სპორტ დარბაზში სიარული? შევწყვიტო დალევა და არაჯანსაღი საკვების მიღება? დავიწყო მასაჟების გაკეთება. რისი გაკეთება შემიძლია ჩემთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანებისთვის? რისი გაკეთება შემიძლია როგორც თანამშრომელს სამსახურში? რისი გაკეთება შემიძლია ადამიანისთვის რომელიც ამ წუთას აღმოჩნდა ჩემთან ახლოს? მაგალითად დაიკავეთ ვინმესთვის კარი ან დაუთმეთ ადგილი მეტროში, გაუღიმეთ.
ამის ერთ-ერთი ნათელი მაგალითი გვქონდა ტრენინგზე. მამაკაცი მოვიდა ერთადერთი შეკითხვით - სიდედრს გაუკეთეს ტვინის კეთილთვისებიანი სიმსივნის ოპერაცია, რის შემდეგადაც რამდენიმე დღეა კომაშია, ექიმები საიმედოს ვერაფერს ამბობენ. როგორ შეიძლება დაეხმარო ადამიანს რომელიც კომაშია? ჩვენ დავიწყეთ იმის გარკვევა რა საერთო ჰქონდათ მათ ერთმანეთთან.
– თქვენ ჯიუტი ხართ?
– დიახ.
– თქვენი სიდედრი?
– ისიც ჯიუტია.
– ანუ თქვენ ორივე ერთად ძალიან ჯიუტები ხართ. როგორ შეიძლება დახმარება? ნაკლებად იჯიუტეთ. ისეთი თვისება თუ აქვს, რომ რასაც იტყვის შემდეგ ამ სიტყვას არ ასრულებს? თქვენ?
– ორივეს გვაქვს ეს თვისება.
შესაბამისად, თუ თქვენთვის ორივესთვის დამახასიათებელ, საერთო თვისებებს მოვაშორებთ ამით საერთო დაძაბულობას შევამცირებთ.
ჩვენი ეს საუბარი შედგა სადილამდე, მან რაღაცეები გაიაზრა, დამპირდა, რომ რაღაცას მოიმოქმედებდა, სადილის შემდეგ მას დაურეკეს და უთხრეს რომ სიდედრი კომიდან გამოვიდა. ერთი ღამის განმავლობაში მან გაიხსენა ყველა სიტუაცია და მთელი რვეული გაავსო, ყველაფერს ხელახლა გადახედა, მეორე დღეს სიდედრმა ნელ-ნელა დაიწყო საუბარი.
რატომ ხდება ისე, რომ როცა მე ვიცვლები ჩემ ახლოებლებშიც ხდება რაღაც ცვილილება. განკურნება ხდება მაშინ, როცა პრობლემის საერთო დონე, არაგულწრფელობა ოჯახში, გვარში ხდება მინიმალური.
მაგრამ როგორ ხდება ეს? ოჯახში ჩნდება ერთი „მახინჯი“ ადამიანი. არა გარეგნულად მახინჯი, არამედ ის ვინც საგვარეულოს ახალი ისტორიის დასაწყისია. ეს ადამიანი ოჯახის სხვა წევრებზე უფრო საღად მოაზროვნეა და ის ამბობს: „ღმერთო დავიღალე ტანჯვით, გთხოვ მაპატიე ....თვის“ ამ მომენტში მთელი საგვარეულოს საერთო პრობლემების ჯამი თითქოს მცირდება და ყველა გრძნობს შვებას.
შეგვიძლია მოვიყვანოთ ასეთი მაგალითი. მე და ჩემი ახლობლები მივფრინავთ აეროსტატით, საჰაერო ბუშტით. რაც უფრო ნაკლებია საერთო წონა მით უფრო მაღლა ავფრინდებით და მით უფრო სასიამოვნო იქნება ჩვენი ფრენა. პირადად მე რისი გაკეთება შემიძლია ჩვენი საერთო წონის შესამცირებლად? მოვიშორო ზედმეტი წონა - ვალი ახლობელი ადამიანების წინაშე, საკუთარი არაგულწრფელობა, უგუნური ქმედებები, ქცევის მოძველებული მოდელები.
ან წარმოიდგინეთ რომ წყალქვეშა ნავი ჩაიძირა. მხოლოდ ერთი ოთახია გერმეტულად დარჩენილი, სადაც 6 ადამიანია. ჰაერი ყველასთვის ერთია. თუ მე დავიწყებ ეგოისტურად, გახშირებულად სუნთქვას - ჰაერი ძალიან მალე გამოილევა, რისთვის არის ამდენი ჟანგბადი საჭირო? ჩემი შიშის და ფიქრების გასამრავლებლად. სხვანაირად რომ ვთქვათ მე ზედმეტად ვწვავ ჟანგბადს ჩემი შიშებით. მაგრამ თუ გააზრებულად შევამცირებ სუნთქვის სიხშირეს დაიწევს კორტიზოლის - შიშის ჰორმონის დონეც, შემცირდება სხეულის მიერ ჟანგბადის მოხმარება. პირობითად რომ ვთქვათ ერთ ოთახში 6 ადამიანს 12 საათის განმავლობაში შეუძლია ისუნთქოს ნორმალური სუთქვით შემთხვევაში, ან მხოლოდ ერთი საათი ეგოისტურად სუთქვით. როგორ შემიძლია ექვსივე ადამიანს დავეხმარო? საკუთარი პრობლემებიდან, რომლებიც ამ მომენტში არააკტუალურია, გადავერთო ახლანდელ მომენტზე.
წარმატების ენერგია საერთოა ყველასთვის. შესაძლებელია როგორც მისი დაკარგვა საკუთარი სისულელით, ასევე გამრავლება ისევ საკუთარი თავიდან გამომდინარე. ძალიან მარტივი პრინციპია: რაც უფრო მეტად ვიქცევი ეგოისტურად სისტემაში, მით მეტად ზარალდება სისტემა. რაც უფრო მეტს ვფიქრობ სისტემაზე და იმაზე რა შემიძლია მისთვის გავაკეთო, მით მეტად იცვლება ჩემი ეგოისტური ხედვა ალტრუისტულით, მასშტაბურით, შესაბამისად მცირდება ჩემგან გამომდინარე ზიანი და იზრდება სარგებელი მთელი სისტემისთვის.
ამიტომ, როგორ პარადოქსულადაც არ უნდა ჟღერდეს თუ გსურთ თქვენი ახლობლების დახმარება - მაქსიმალური კონცენტრაცია მოახდინეთ თქვენს პასუხისმგებლობაზე, იმაზე თუ რა როლს უნდა ასრულებდეთ თქვენი ცხოვრების თითოეულ კონკრეტულ მომენტში, რისი გაკეთება შეგიძლიათ თქვენს გარშემო ადამიანებისთვის ამ კონკრეტულ მომენტში.