ადამიანის ცხოვრების მიზანი და აზრი
ადამიანის ცხოვრების მიზანი და აზრი, (ან) ჩვენ ყველა შექმნილი ვართ ვარსკვლავთა მტვერისგან
პრაქტიკა გვაჩვენებს, რომ პრობლემიდან გამოსავალი არის მის შესასვლელშივე, ამიტომ აუცილებელია ვიცოდეთ რის გამო ჩნდება სხვადასხვა უსიამოვნება. ჩემი დაკვირვევების შედეგად მე მივედი დასკვნამდე, რომ არსებობს 2 მიზეზი,რის გამოც ჩნდება პრობლემები:
– საკუთარი ცხოვრების აზრის და მიზნის არ ცოდნა.
– სამყაროს კანონების დარღვევა.
ჩვენი სამყარო, სამეცნიერო მონაცემებზე დაყრდნობით, დაახლოებით 14 მილიარდი წლისაა. ყველაფერი დაიწყო, ერთ-ერთი ვერსიის თანახმად, დიდი აფეთქების შედეგად, მატერიის ელემენტები გაიფანტნენ ცენტრიდან, წარმოიქმნა ქარიშხლები სახელად გალაქტიკები, გალაქტიკებში გაჩნდა ვარსკვლავთა სისტემები, ამის შემდეგ კი ადგილები, სადაც შესაძლებელი იქნებოდა სიცოცხლის არსებობა - ისეთი როგორიც ჩვენი მზის სისტემაა. თავდაპირველად წარმოიქმნა სიცოცხლის ერთუჯრედიანი ფორმები, შემდეგ ისინი გარდაიქმნენ მრავალუჯრედიან ფორმებად, ყველაფერი ვითარდებოდა, ვითარდებოდა და საბოლოოდ გაჩნდა ადამიანი, ევოლუციის საბოლოო (ამ მომენტისთვის) პროდუქტი. ჩვენი სიცოცხლის ფორმა მოიცავს სამივე საწყისს - ცხოველურს, ადამიანურს და ღვთიურს.
ადამიანის სიცოცხლის მიზანი მდგომარეობს იმაში, რომ ისწავლოს სამივე სახის საწყისის გავლა და განცდა.
ცხოველური ჩვენში - ეს არის ინსტიქტების ზონა, ისინი აუცილებელია გადარჩენისთვის. მათ გამო ჩვენ ვსწავლობთ ჩვენს სხეულზე, უსაფრთხოებაზე ზრუნვას, ვფლობთ უნარებს, რომლებიც საშუალებას გვაძლევს ჰარმონიულად
ვიარსებოთ და ვიმოქმედოდ ამ სამყაროში. შემდეგ დგება სოციალიზაციის დრო - სხვა ადამიანებთან ურთიერთქმედება, ჩვენში იღვიძებს ადამიანურობა. ჩვენ ვსწავლობთ იმ ადამიანებზე პასუხისმგებლობის აღებას, რომლებიც ჩვენს გვერდით მოდიან ცხოვრების გზაზე - ესენი არიან მშობლები, მეუღლე, შვილები, მეგობრები, კოლეგები და უფროსები, მეზობლები, თანამგზავრები და ა.შ. ამ დონეზე ჩვენ უნდა ვისწავლოთ ჩვენი „მე“ არ დავაყენოთ სამყაროს ცენტრში და ვისწავლოთ სხვა ადამიანებზე ფიქრი.
რისთვის არის საჭირო განვითარების სულიერი ან ღვთიური დონე? ადამიანის წარმოდგენაში შეუძლებელია მილიონობით მნიშვნელოვან შეკითხვაზე პასუხის გაცემა: „ვინ ვარ მე?“, „საიდან ვარ მე?“, „საერთოდ რისთვის ვარ დაბადებული?“
ერთხელაც თითოეული ადამიანი , მას შემდეგ რაც შეასრულებს საკუთარ სოციალურ როლს, საბავშო ბაღიდან დაწყებული იმ მომენტით დამთავრებული, როცა უკვე თავად არის მშობელი, აცნობიერებს, რომ სიცოცხლის თითოეული ისტორია სიკვდილით მთავრდება. ამა თუ იმ გზით ჩვენ მივდივართ შიშამდე: ნუთუ ეს არის ის რისთვისაც შეიქმნა სამყარო? ევოლუციის მილიარდობით წელმა მიგვიყვანა იქამდე, რომ მე ახლა მოვკვდები და მორჩება ყველაფერი? ამ შეკითხვების დასმით ჩვენში ვაღვიძებთ სულიერ, ღვთიურ საწყისს. ადამიანის ცხოვრების მიზანი სწორედ ეს არის - მიაღწიოს ამ დონეს.
სწორედ ამ დონეზე ხდება შესაძლებელი იმის გაგება, რომ ჩვენ არ ვართ მხოლოდ ინსტინქტები, ჩვენ არ ვართ მხოლოდ სოციალური როლები, რომლებმაც მთელი ცხოვრება უნდა ითამაშონ ერთმანეთის პირისპირ, რომ ჩვენ უფრო დიდ რაღაც ვართ, რომელიც ჩატეულია სხეულის სკაფანდრში.
ადამიანის ცხოვრების მიზანია გაიგოს რა არის ღმერთი, შემოქმედი, ვინ არის „მე“. ადამიანური საწყისის დონის ცნობიერებისთვის ეს კითხვები მარადიული და გადაუწყვეტელია. ჩვენ მაინც გვექნება ყველაფრის დაკარგვის შიში, სიცოცხლის, ჯანმრთელობის, ახლობლების. მაგრამ რაც უფრო მეტად მივუახლოვდებით ამ სულიერ, ღვთაებრივი განვითარების დონეს, შიშები სულ უფრო შესუსტება, შეკითხვების რაოდენობა სულ უფრო ნაკლები იქნება.
ადამიანის ცხოვრებას აქვს მიზანი - გაიაროს ევოლუციის ეს სამი დონე და ასევე გრძნობდეს და იყოს „აქ და ახლა“. დიდი ხნის მანძილზე ჩემთვისაც გაუგებარი იყო ეს კონცეფცია და იდეა - მე ხო ისედაც აქ და ახლა ვარ, და არა სადღაც სხვაგან. ამ თავში აგიხსნით რა არის ცნება „როლი“, რადგან ცხოვრების აზრი სწორედ ეს არის, შევასრულოთ/ვითამაშოთ ჩვენი როლი აქ და ახლა, დროის ახლანდელ მომენტში. მაგალითად, თქვენ ახლა გაქვთ მკითხველის როლი, რაც იმას გულისხმობს, რომ თქვენ მაქსიმალურად ცდილობთ თეთრ ფურცელზე არსებულ შავ ასოებზე მოახდინოთ კონცენტრაცია, რათა მაქსიმალურად მოახდინოთ ინფორმაციის გადახარშვა და გააზრება, მხოლოდ მაშინ შეძლებს ეს ინფორმაცია თქვენში გამოძახილის პოვნას, რის შემდეგაც მოვა იმის გაგება კონკრეტულად რა უნდა გავაკეთოთ ამ ყველაფერთან დაკავშირებით.
მეც ასე მემართება, ვიწყებ წიგნის კითხვას და გონებაში ვიწყებ მსჯელობას: რას გავაკეთებდი, რას ვიტყოდი. მაშინ შენ მკითხველი აღარ ხარ, შენ უკვე ფილოსოფოსი ხარ.
რაც უფრო მეტად ვვარდები მკითხველის როლიდან წიგნის კითხვის დროს, მეორედ წაკითხივს დროს მით მეტად ვამბობ: “ვაა, აი ეს მესმის, ისეა თითქოს პირველად ვკითხულობდე!“ მართალც ასეა - თითოეულ ჯერზე ისეა თითქოს პირველად ვკითხულობთ, რადგან ეს სიტყები წინა ჯერზე გამოვტოვეთ.
ახლა მოგიყვებით როგორ უნდა ვიცხოვროთ ჩვენს როლში და როგორ მივიდეთ მიზნამდე ავტორისეული „მატრიოშკების სისტემით“. შემდეგ თავში ჩვენ ვისაუბრებთ სამყაროს კანონებზე, რომელთა დაცვაც არის ბედნიერი და ჰარმონიული ცხოვრების გარანტია.