„მატრიოშკების“ ავტორისეული სისტემა, ანუ „რა უნდა გავაკეთო ორშაბათს?“
„მატრიოშკების“ ავტორისეული სისტემა, ანუ „რა უნდა გავაკეთო ორშაბათს?“
ჩვენი ცხოვრება კომპიუტერულ თამაშს ჰგავს, სადაც რამდენიმე დონის გავლაა საჭირო, რომ შევძლოთ ადამიანის ცხოვრების მიზნის რეალიზება, ევოლუცია ცხოველური დონიდან ადამიანურ დონეზე და ადამიანურიდან სულიერ დონეზე. ყველა დონეზე თითოეულ ჩვენგანს აქვს გარკვეული როლი, რომლის შესრულების ხარისხზეც არის დამოკიდებული ჩვენი ბედნიერება და უპრობლემოდ ცხოვრება, ან პირიქით პრობლემებთან ერთად ცხოვრება. როლს ყოველთვის ახლავს თან გარკვეული პასუხისმგებლობა, გარკვეული ვალი/ვალდებულება.
თითოეული როლის სრულყოფილად გავლით, ვალების გასტუმრებით, ჩვენ ვსწავლობთ თუ როგორ უნდა ვიცხოვროთ „აქ და ახლა“, ამით ვძენთ ჩვენს ცხოვრებას აზრს, შევიგრძნობთ ბედნიერებას და გვეძლევა ბედის საუკეთესო ვარიანტი.
მინდა გაგაცნოთ ის დონეები, რომლებიც მოცემულია თამაშში სახელად „ცხოვრება“ და ის როლები, რომლებიც ჩნდება ყოველ ახალ დონეზე გადასვლისას. მოგიყვებით როგორ არიან დონეები ერთმანეთან დაკავშირებული, რატომ არ შეიძლება პრობლემის მოგვარება იმ დონეზე, რომელზეც ის წარმოიშვა, და როგორ შეიძლება მოვაგვაროთ ეს პრობლემა. ამ კონცეფციას მე დავარქვი „მატრიოშკა“, რადგან სწორედ მატრიოშკის მაგალითზე ჩანს ეტაპობრივად როგორ ვიზრდებით, როგორ ფართოვდება ჩვენი ცნობიერება, როგორ ჩნდება ახალი როლები და პასუხისმგებლობის ახალი დონეები.
„მატრიოშკა“ გვაძლევს მთლიანი გზის ნათლად დანახვის საშუალებას - დაბადების მომენტიდან ჩვენთვის ახალ რეალობაში გადასვლამდე. თქვენ დაინახავთ, როგორ აღმოჩნდით იქ სადაც ხართ ახლა, და რა უნდა გააკეთოთ, რომ დაიწყოთ ამ სიტუაციის შეცლა ახლავე.
ამ სისტემის მეორე სახელი გაჩნდა ჩვენი ტრენინგების დროს - „ბედისწერის ტრანსფორმაცია“. ეს ტრენინგი როგორც წესი ორი დღე გრძელდება გადაბმულად ,შაბათი-კვირა, და მე ვცდილობ ისე გავაკეთო, რომ ტრენინგის მონაწილეები ისე წავიდნენ, რომ ნათლად ესმოდეთ რა უნდა გააკეთონ ცხოვრების ტრანსფორმაციისთვის ორშაბათს დილიდან.
მატრიოშკა „სხეულის ვალი“ (ვალდებულება სხეულის მიმართ)
მაშ ასე, როდის უჩნდება ადამიანს პირველი როლი და პირველი ვალდებულება? დაახლოებით ფეხმძიმობის მე-16 კვირაზე ორსული გრძნობს ბავშვის მოძრაობას მუცელში. აღმოსავლეთში თვლიან, რომ სწორედ ამ მომენტში სული შედის სხეულში. ჩემს ყველა ტრენინგზე ვეკითხები ქალბატონებს, რომლებიც დედები არიან, რა შეიცვალა მათ შეგრძნებაში ბავშვის პირველი გამოძრავების შემდეგ და როგორც წესი ვიღებ ასეთ პასუხებს: „ყველაფერი!“ თუ მანამდე გვქონდა სრული (მომატებული) სხეულის შეგრძნება, შეცვლილი გუნება-განწყობილება, ამის შემდეგ ჩნდება სრულიად ახალი შეგრძნებები, აღქმები.
პირველ გამოძრავებამდე ბავშვის სხეული ვითარდება როგორც ერთგვარი ბიოფიზიკური სკაფანდრი, რომელიც შემდგომში მთელი ცხოვრება მოგვემსახურება. სული შედის სხეულში, იწყებს მის შესწავლას, მორგებას, უერთდება ცენტრალურ ნერვიულ სისტემას, ცდილობს კიდურების გამოძრავებას, ამიტომ ქალი ამ მომენტში გრძნობს ბიძგებს და მოძრაობას.
სწორედ სხეული აძლევს სულს იმის საშუალებას, რომ განიცადოს ის უნიკალური მომენტი, რომელის განცდაც შესაძლებელია მხოლოდ ჩვენს მატერიალურ სამყაროში - ეს არის შეგრძნების გამოცდილება, გრძნობითი განცდები. სხეული შეგვიძლია შევადაროთ ავტომანქანას, რომლითაც სული მიდის საკუთარი მიზნისკენ, როგორიც არ უნდა იყოს ის, თუნდაც ბინის ყიდვა ან გასხივოსნება. სხეულის გარეშე ჩვენ ამ მატერიალურ სამყაროში ვერაფერს ვერ მივაღწევთ.
სულის და სხეულის ინტეგრაციის პროცესი ჩვენი ქვეყნიერებაზე მოვლინების შემდეგაც გრძელდება. ჩვილები და პატარა ბავშვები თითქოს აგრძელებენ საკუთარი სხეულის შესწავლას - მუდმივად ამოწმებენ მის გამძლეობას, თანდათან სწავლობენ საკუთარი მოქმედებების კოორდინაციას, იწყებენ სამეტყველო აპარატის გამოყენებას. მაგრამ მაშინაც კი როცა უკვე სწავლობენ ლაპარაკს ბავშვები ხშირად ვერ ახდენენ საკუთარ სხეულთან იდენტიფიცირებას. ბავშვი შეიძლება საკუთარ თავზე მიუთითებდეს თითით და ამბობდეს: „მე არ ჩამისვრია, ეს დიმამ ქნა“. ახლობლები მუდმივად გაუმეორებენ ბავშვს: „დიმა შენ ხარ“ (რაც პირდაპირი ნიშნავს, რომ „სხეული - შენ ხარ), და რაღაც მომენტში ხდება სრული იდენტიფიკაცია. ჩვენ ვიწყებთ საკუთარი თავის როგორც სხეულის აღქმას და სხეულის დახმარებით ჩვენ ვიწყებთ სამყაროს შეცნობას: როცა გაციებული ვართ - ყელი გვტკივა, როცა სიცივეა - გვცივა, როცა ჭამა გვინდა - შიმშილს ვგრძნობთ, უსიამოვნო შეგრძნების სახით მუცლის ღრუში, როცა დედა გვეხუტება - ვგრძნობთ მადლიერებას და საპასუხო სინაზეს განვიცდით.
სხეული - ეს არის ვალდებულება სხეულის მიმართ და აუციელებელია მასზე ზრუნვა. სხეული არის ყველა ენერგიის გამტარი, რომელიც არსებობს პლანეტა დედამიწაზე. თუ ჩვენ მას ვინარჩუნებთ კარგ ფორმაში, მაშინ ჩვენ გვაქვს საშუალება სრულყოფილად ვიცხოვროთ, შევიგრძნოთ იგი მთელი თავისი მრავალფეროვნებით. რა არის ჩვენი ვალდებულება ჩვენი სხეულის მიმართ?
ის უნდა დავბანოთ, ვასეირნოთ, ვუზრუნველყოთ ფიზიკური დატვირთვებით, ჩავაცვათ კომფორტულად და ამინდის შესაბამისად, დროულად ვკვებოთ ჯანსაღი საკვებით, არ მოვიხმაროთ მავნე ნივთიერებები, არ გავავსოთ ის სხვადასხვა ნაგვით. შეუძლებელი ამ ვალის ერთხელ გადახდა და მოშორება, ის უნდა ვიხადოთ მანამდე, სანამ ჩვენ ამ სხეულში ვართ, ანუ მთელი ცხოვრება. მიუხედავად იმისა, რომ სხეულის ვალი ყველაზე მარტივია, მაინც ხდება ისე, რომ ჩვენ ამ ვალს არ ვიხდით – არ ვაძლევთ სხეულს საკმარის ფიზიკურ დატვირთვას, ცუდად ვიკვებებით, ძალიან ბევრს ვმუშაობთ და არ ვისვენებთ, მოვიხმართ სხვადასხვა ტოქსიკურ ნივთიერებებს. ასეთ შემთხვევაში საკუთარი პრობლემების მოგვარება უნდა დავიწყოთ სწორედ ამ დონიდან - დავბრუნდეთ სხეულის დონეზე და დავუბრუნოთ მას ვალი.
ერთ-ერთი მთავარი საიდუმლო იმისა, თუ როგორ შევინარჩუნოთ სხეულის ჯანრმთელობა არის რეჟიმი, კვების და ძილის რეჟიმი. ინტერნეტში შესაძლებელია ათასნაირი გამაჯანსაღებელი ტექნოლოგიის მოძებნა, მაგრამ ყველა მათგანი ერთ მარტივ სიტყვამდე დაიყვანება - რეჟიმი.
ეს არის ყველაზე მარტივი და ხელმისაწვდომი მეთოდი სხეულისთვის ვალის ეფექტურად დასაბრუნებლად, ის კი თავის მხრივ გახდება ყველა თქვენი მიზნის მიღწევის ინსტრუმენტი. ძალიან მნიშვნელოვანი მომენტია. სხეული ჩვენი საუკეთესო მეგობარი და მოკარნახეა. უმნიშვნელოდ ცუდად ყოფნისასაც, თუ გაჩნდა დაავადება, ეს ნიშნავს, რომ სადღაც ისე არ მიდიხართ, სადღაც არ იყავით გულწრფელი, სადღაც თქვენ უღალატეთ სხვა ადამიანს ან საკუთარ თავს. ყველაზე უმნიშვნელო და ყველაზე მძიმე დაავადებები - ონკოლოგია, დიაბეტი, გულსისძარღვთა დაავადებები - ეს არის ჩვენი სხეულის კივილი, რომ სადღაც ვცდებით. როცა ისწავლით საკუთარი სხეულის მოსმენას, ის კომპასივით გიჩვენებთ სწორი მიმართულებას. სწორად მივდივართ თუ არა?
სიტუაციაში, როცა კატეგორიულად არ იცით, როგორ მოიქცეთ, გირჩევთ ამ დონეზე დაბრუნებას და იმაზე დაფიქრებას როგორ შეიძლება უკეთ იზრუნოთ სხეულზე. უფრო მეტი ისეირნოთ, გადახედოთ კვების რაციონს, დაკავდეთ იოგით, შეწყვიტოთ სექსი ადამიანთან, რომელიც არ გიყვართ, დაანებოთ მოწევას თავი. დილაობით ჩაჯდომების კეთება მაინც დაიწყოთ.
ის სივრცე, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ, ვმუშაობთ ჩვენი ფიზიკური სხეულის ნაწილი ხდება. ამიტომ ჩვენი ბინა, სახლი, სამუშაო ადგილი უნდა სუფთად და მოწესრიგებულად გვქონდეს. ბოლო დროს ბევრი წიგნი გაჩნდა, სადაც ლაპარაკია თუ როგორ შეიძლება დალაგების წესების ცოდნით საკუთარი ცხოვრების შეცვლა, - ეს მართლაც მუშაობს! არსებობს ძველი ცოდნა/მოძღვრება გარემოს ჰარმონიზაციის შესახებ - ფენ-შუი (ჩინეთი) და ვასტუ (ინდოეთი). ეს ყველაფერი ნამდვილად გვეხმარება წესრიგში მოვიყვანოთ არამარტო სივრცე, არამედ აზრებიც, გრძნობებიც, გვეხმარება დასაყრდენი წერტილის პოვნაში რათა გავაგრძელოთ წინსვლა.
ერთი მამაკაცი მოვიდა ლექციაზე შეკითხვით, როგორ შეიძლებოდა მეუღლეს დახმარებოდა ისეთი სამსახურის პოვნაში, რომელიც მისთვის სასიამოვნო იქნებოდა. მას ეს არა და არ გამოსდიოდა. ამ ლექციაზევე ერთმა გოგონამ დასვა შეკითხვა კარიერაზე, მე ვკითხე მას:“აი შენ ფიქრობ კარიერაზე, მაგრამ რა ხდება შენთან ოჯახში? წესრიგში გაქვს წინდები, მოწმენდილი გაქვს იატაკი?“ ეს გაიგონა იმ მამაკაცმა და მიხვდა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მუდმივად საყვედურობდა მეუღლეს როცა სადღაც ხედავდა უწესრიგობას, თვითონ არასოდეს არ მონაწილეობდა საოჯახო საქმეებში.
მან დაიწყო ამ საკითხის შესწავლა, ქალურ ფორუმებსაც კი კითხულობდა ინტერნეტში. საბოლოოდ ის შეჩერდა სახლში წესრიგის შენარჩუნების ერთ-ერთ იაპონურ სისტემაზე. მან ცოლიც დაარწმუნდა, რომ მთლიანად გადაელაგებინათ ყველაფერი სახლში და შეეცვალათ ნივთების შენახვის სისტემა. საბოლოოდ მათ 35 კილო არასაჭირო ტანსაცმელი გადაყარეს! ასევე აღმოჩნდა, რომ მათ არ სჭირდებოდათ კარადა, სადაც ადრე ინახავდნენ ათას „ხლამს“ და ამის გარდა ავეჯის კიდევ რამდენიმე ნაწილი.
და მაშინ ცოლი მიხვდა, რომ უნდოდა მისი ძირითადი საქმიანობა გამხდარიყო ის რაც ადრე მისი ჰობი იყო - მანიკური და მეჰენდი (ხნით სხეულის მოხატვის ინდური მეთოდი). უსარგებლო ავეჯის გაყიდვით აღებული ფულით იყიდეს ამ საქმიანობისთვის საჭირო აღჭურვილობა, გადაიხადეს სასწავლო კურსების საფასური და გამოთავისუფლებულ ადგილას მოაწყვეს მისთვის სამუშაო ადგილი კლიენტების მისაღებად. და ამის შემდეგ ყველაფერი მოგვარდა - კლიენტების ნაკადი მუდმივად იზრდება, მეუღლე თავს რეალიზებულად გრძნობს, ამასთან მას საშუალება აქვს შვილსაც მიხედოს სახლში.
ამ დროში ჩვენ ყველანი საინტერესო მოვლენის მოწმეები ვართ - გაჩნდა უამრავი ადამიანი, რომელიც ამ დონეზე არიან ჩარჩენილი, სხეულის დონეზე და ვერ ახერხებენ განვითარების გაგრძელებას. მთელ თავის ძალებს და დროს ისინი ახმარენ სხეულის გაუმჯობესებას, მუდმივად ახდენენ მის დემონსტრირებას, ამაყობენ და ტრაბახოებენ მისით. ეს დაახლოებით ისეთი რამ არის ადამიანი მანქანას რომ ყიდულობს და მუდმივად მის გაუმჯობესებას („დანავაროტკებას“) ცდილობს, აყენებს უფრო ძლიერ ძრავს, უვლის მას, მაგრამ არსად არ დადის. სხეული საჭიროა არა იმისთვის რომ ვიტრაბახოთ და თავი მოვიწონოთ მისით, არამედ იმისთვის რომ მისი დახმარებით ვიმოძრაოთ ჩვენი მიზნისკენ.
მე აგიხსნით რატომ ხდება ასე. მოდით შემოვიტანოთ ორი გაგება: ფიზიოლოგიური ასაკი, ასაკი პასპორტში, ანუ სხეულის ფაქტიური ასაკი და პიროვნების ასაკი ანუ მოწიფული ასაკი ან პირიქით, ფსიქოლოგიური, ემოციური, სულიერი მოუმწიფებლობის ასაკი. როცა ვუყურებ იმ ადამიანების, რომლებიც უკვე 90 წლის არიან, ვხედავ, რომ როცა მათი ფაქტიური ასაკი იყო 12-14 წელი, პიროვნების ასაკი შეესაბამებოდა 20-25 წელს. თუ დავხედავთ იმ ადამიანების ხელებს რომლებიც დაბადებულები არიან 1950–1960 წლებში, ჩვენი დედები და მამები, მათი შინაგანი და გარეგანი ასაკი დაახლოებით შეესაბამება ერთმანეთს. ისინი ვინც დაიბადნენ 70-იან წლებში შეინიშნება ჩამორჩენა ამ მხრივ: 28-30 წლის ასაკში მათი პიროვნების ასაკი შეესაბამება 18-20 წელს. ისინი ვინც დაიბადნენ 90-იანებში და მოგვიანებით, არიან ტოტალურად ინფანტილურები: უყურებ ადამიანი 30 წლისაა, მაგრამ რეალურად 12-14 წლისაა! მისი გატაცებები 12-13 წლის მოზარდისას შეესაბამება . მარტო „მე-მე-მე-მე-მე“ და „სხეული-სხეული-სხეული“.
მოზრდობის ასაკში ყველას საზრუნავი არის გამონაყარი, ბიცეფსები, მკერდი ეზრდებათ თუ არა. ზოგადად ყველა დაინტერესებულია ვინ როგორ გამოიყურება. მნიშვნელობა არ აქვს - იქნება ეს მოდური ჯინსები თუ მოდური დიეტა?
თავის დროზე მე ვიყიდე „მალვინას“ ჯინსები“, ამავე ფასად შემეძლო მეყიდა მოპედი. შემეძლო ეს ჯინსი თვეობით არ გამერეცხა, რეცხვის დროს რომ არ გახეულიყო. მახსოვს ერთხელ ვიღაც მოვიდა ადიდასის ბოტასებით. იმდენი ადამიანი მოდიოდა ამ ბოტასების სანახავად! არსებითად ჩვენ ახლაც ბავშვები ვართ, რომლებსაც თავი მოაქვთ ერთმანეთთან და მუდმივად დებენ ფოტოებს ინსტაგრამში: ვინ უფრო მაგარია. ეს ხომ მოზარდობისთვის არის დამახასიათებელი: მე უფრო დიდი ტუჩები მაქვს, მე უფრო გრძელი წამწამები მაქვს, მე ძვირიანი მანქანა მყავს, ჩემი ცოლი მოდელია.
გამოდის, რომ დიდების საზოგადოებაში სინამდვილეში თითქმის ყველა - მოზარდია, რომელთათვისაც არაფერია საკუთარ „მე“-ზე მნიშვნელოვანი. რით განსხვავდება მოზარდის გატაცებები ჩამოყალიბებული, ზრდასრული პიროვნების გატაცებებისგან? მოზარდები ჩაციკლულები არიან საკუთარ თავზე, საკუთარი ამბიციების დაკმაყოფილებაზე. ჩამოყალიბებული პიროვნების მთელი მოქმედება მიმართულია გარე სამყაროზე, რაღაც კარგის გაკეთებაზე . ზრუნვა არა საკუთარ სხეულზე, არამედ მთელ კაცობრიობაზე.
თუ თქვენ 20 წლის ასაკში ჩაციკლული ხართ იმაზე, თუ როგორ გამოიყურება თქვენი სხეული და როგორია თქვენი ტუჩების ზომა, ამ ასაკში კიდევ არაუშავს, მაგრამ თუ თქვენ 50 წლის ხართ და თქვენ მუდმივად რაღაცას იდიდებთ ან იუმჯობესებთ, ეს უკვე პრობლემაა.
არსებობს გარკვეული ეტაპები პიროვნებად ჩამოყალიბებისთვის. საკუთარ თავზე ჩაციკვლა ახასიათებს მოზარდობის პერიოდს, მას უნდა მოჰყვეს ზრდასრულობა.
რასთან ასოცირდება მოზარდობის ასაკი? შიშთან. ეს არის მომავლის შიში, პირადი ცხოვრების შიში, სოციუმში რეალიზების შიში და საკუთარი წარმატების შიში, ასევე შიში იმისა თუ სად უნდა იცხოვრო, სად უნდა ჩააბარო და ა.შ. მოზარდი ცხოვრობს შიშში - და ეს არის კრიტერიუმი. პიროვნების ინფანტილურობა იზომება ეგრეთწოდებული „შიშის ხაზებით“. როგორც ონკომარკერები გვიჩვენებს მიდრეკილებას ონკოლოგიის მიმართ, ასევე შიშის ხაზები გვიჩვენებს რამდენად ჩამოუყალიბებელია პიროვნება.
აბსოლიტური სიმწიფე/ჩამოყალიბებულობა ხასიათდება ერთი მაჩვენებლით - სიკვდილის შიშის არ არსებობით. როდესაც იწყება ბოლო შიშისგან - სიკვდილის შიშისგან გათავისუფლება, ეს არის ევოლუციის საბოლოო ეტაპი, პრინციპში ეს არის „სულიერების“ სინონიმი.
რატომ მოხდა ასე? რატომ ვცხოვრობთ „ზრდასრული მოზარდების“ საზოგადოებაში? მიზეზი არის ტექნოლოგიის ძალიან დიდი პროგრესი. აღარ არის აუცილებელი გადარჩენაზე ზრუნვა, ავადმყოფები არ იღუპებიან, სუსტებს არ ჩაგრავენ. მაღაზიაშიც კი არ არის აუცილებელი სიარული - შესაძლებელია პროდუქტების პირდაპირ სახლიდან შეკვეთა. ვინმეს გასაცნობად საკმარისია გაცნობის საიტზე დარეგისტრირება და შერჩევა, 12 წლისას შეუძლია აარჩიოს 12 წლის, თუნდაც პასპორტით 56 წლის იყოს უკვე. ადრე ტელევიზორის გადასართველად ბრტყელტუჩა იყო საჭირო, შემდეგ დაჯდებოდი და 10-ჯერ მაინც დაფიქრდებოდი ნამდვილად გინდოდა თუა რა არხის ისევ გადართვა, ახლა კი პულტით ასობით არხზე ხტუნაობ.
რა უნდა გააკეთოთ რომ გამოხვიდეთ მოზარდობის ასაკიდან და გახდეთ უფრო ჩამოყალიბებული/მოწიფული ადამიანი? უნდა აიღოთ პასუხისმგებლობა, მაგრამ არამხოლოდ საკუთარ სხეულზე არამედ ჩვენს სხვა დანარჩენ როლებზეც.
ახლა ჩვენ გადავდივართ ალბათ ყველაზე მნიშვნელოვან დონეზე.