სურვილების ასრულების ენა
სურვილების ასრულების ენა
ძვირფასო მკითხველო ბევრ თქვენგანს, რაღაც სურვილებმა გიბიძგათ ეს წიგნი აგეღოთ ხელში, სურვილებმა, რომლებიც გინდათ რეალობად აქციოთ - გახდეთ ჯანმრთელი ადამიანი, იშოვოთ იმდენი ფული, რომ არაფრის დანაკლის არ განიცდიდეთ, იპოვოთ თქვენი „მეორე ნახევარი“, დაეხმაროთ შვილებს ცხოვრების მოწყობაში, იყიდოთ ბინა, წახვიდეთ მალდივებზე და ა.შ. დღეს არსებობს ბევრი კონცეფცია, რომლებიც საუბრობენ იმის შესახებ რომ, სამყარო უსაზღვრო და სავსეა, რომ არ არსებობს შეზღუდვები ჩვენი „სურვილების“ ასრულებისთვის. მაშინ რატომ არ სრულდება ჩვენი სურვილები და როგორ მოვიქცეთ რომ ისინი ასრულდეს? ამ თავში შევეცდები ამ კითხვებს გავცე პასუხი.
დავიწყოთ მაგალითით. მე მივდივარ დიდ სავაჭრო ცენტრში, სადაც ყველაფერი იყიდება. რამდენი ნივთის ყიდვა შემიძლია? ზუსტად იმდენის რამდენზეც ფული მეყოფა. ჩვენ სამყაროში ყველაფერი ასეთივე პრინციპით არის მოწყობილი - ასრულდება ჩვენი მხოლოდ ის სურვილები, რომლებზეც გვეყოფა „ვალუტა“. წინა თავში ჩვენ გავარკვიეთ, რომ ჩვენს სამყაროში ერთადერთი „ვალუტა“ მიიღება - ეს ის გრძნობები-მდგომარეობებია, რომლებიც წარმოიქმნება ჩვენში ყოველი გარე ზემოქმედების შედეგად.
სხეული ადრე თუ გვიან მოკვდება, ის ენერგეტიკული და ნატიფი სხეულებიც, რომლებსაც ზოგიერთი ფილოსოფიური და რელიგიური კონცეფციები აღიარებენ გაიფანტება და დაიშლება უმცირეს ნაწილაკებად. რა დარჩება? რა არის ის რაც მუდმივია და რაც ამის გამო არის აბსოლიტური ღირებულება? ყველა რელიგიური კონცეფცია აღიარებს სულის არსებობას, რომელიც სიკვდილის შემდეგაც განაგრძობს არსებობას. ზოგიერთ რელიგიაში კი სულის განსხეულება ხდება სხვადასხვა სხეულში. სული - არის მატერიის უნატიფესი სახეობა, რომელიც მოქსოვილია მილიარდობით „გრძნობათა“ ძაფისგან. ეს არის სულის ნატიფი სხეულის ნერვიული ბოჭკოების მსგავსი რამ.
გრძნობები იბადება ჩვენში დაბადების პირველივე მომენტიდან - ჩვენი ახლობლების ზრუნვის საპასუხოდ. ჩვენ შეგვიძლია გრძნობები გამოვხატოთ ღიმილით, სიტყვებით, სხვადასხვა ქმედებით. რაც უფრო ვიზრდებით მით უფრო მეტი გრძნობის განცდის უნარი გვაქვს.
რა არის გრძნობა? ავიღოთ წყენის გრძნობა. თითოეულ ჩვენგანს აქვს თავისებური წარმოდგენა სამყაროზე და იმის შესახებ, მაგალითად თუ როგორ უნდა იქცეოდეს დედა ჩვენს მიმართ. დედა კი ისე იქცევა როგორ თავად თვლის სწორად. ჩემი და დედაჩემის წარმოდგენა რაღაცაში დაემთხვევა ერთმანეთს, რაღაცაში კი არა. რაც უფრო მეტად არ ემთხვევა რეალური ვითარება მოლოდინს მით უფრო ძლიერად წარმოიქმნება ჩვენში საპასუხო რეაქცია. ტვინი ახდენს საპასუხო რეაქციის გენერირებას, რომელიც არის „წყენა“. წყენა - ეს არის ენერგია, რომელიც გამოიყოფა, რათა შეცვალოს მისი აზროვნების მოდელები და/ან მისი ქმედებები დედასთან მიმართებაში. სულ მცირე შეგვიძლია დედას ვუთხრათ“დედა, მაპატიე ძალიან გთხოვ, მაგრამ მე მწყინს“.
ნებისმიერი ჩვენი რეაქცია, ნებისმიერი მდგომარეობა, არის საპასუხო გრძნობები გარე „გამღიზიანებლებზე“ - ეს არის ენერგია იმისთვის, რომ ჩვენ რამე გავაკეთოთ. არ აქვს მნიშვნელობა პოზიტიურია ეს გრძნობები თუ ეგრეთწოდებული ნეგატიური. ენერგია არ შეიძლება იყოს დადებითი ან უარყოფითი. მაგრამ რაც უფრო ძლიერია გრძნობა - დაწყებული წყენით, სიძულვილით, სიბრაზით, რისხვით მადლიერებით და ღვთიური ეიფორიით დამთავრებული, - მით მეტი ენერგია გვეძლევა. სწორად ეს ენერგია შეგვიძლია გადავცვალოთ ჩვენი სურვილების ასრულებაზე. აი აქ არის ერთი მთავარი „მაგრამ“.
არ არსებობს ჩვენი გრძნობების, მდგომარეობის პირდაპირი ინვესტირების მეთოდი სასურველის მისაღწევად. აქ მთავარია ყოველთვის მოვახდინოთ ენერგიის ტრანსფორმაცია, რომელიც გამოიყოფა გრძნობებთან და ზოგიერთ ქმედებასთან ერთად, არა ჩვენთვის არამედ სხვებისთვის.
დადგენილია, რომ როდესაც ადამიანი რაღაცას აკეთებს სხვებისთვის , ის საპასუხოდ იღებს იმედნივეს და ამის გარდა დამატებით „პროცენტსაც“, ენერგია მუდმივად მრავლდება. ტვინი ახდენს სულ უფრო მეტი ენერგიის -გრძნობის- მდგომარეობის გენერირებას.
რას გვაძლევს ეს ჩვენ? პირველ რიგში ძალიან სწრაფი აზროვნების უნარს, ნათელ გაგებას იმისა თუ სად უნდა ვიშოვოთ ფული, სად ვისწავლოთ, სად არის ამ დედამიწაზე ჩვენი ადგილი, ვინ არის ჩვენი მეორე ნახევარი და ა.შ?
და მეორეც ეს გვაძლევს ჩვენი სურვილების ასრულების 100%-იან შესაძლებლობას და უფრო მეტსაც. ამასთან სპეციალურად არაფრის გაკეთება არ არის საჭირო ამ სურვილების ასასრულებლად.
წიგნში აუცილებლად ვისაუბრებ იმ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებზე, რომლებიც განმარტავენ ამ არასწორხაზოვან, ალოგიკურ კავშირს. მანამდე აუცილებელია გაიგოთ, რომ პასუხს ვაგებთ მხოლოდ იმაზე, რომ შევიგრძნოთ გრძნობა - ამოვიცნოთ ის და საკუთარ თავს დავუსვათ შეკითხვები:“რას ვგრძნობ და რატომ? რას ვაკეთებ ამ გრძნობის გამო?“ ჩვენ პასუხს ვაგებთ მხოლოდ ქმედებებზე, შედეგზე პასუხისმგებელია შემოქმედი. უბედურება იწყება მაშინ როდესაც ჩვენ შევიგრძნობთ, მაგრამ არაფერს არ ვაკეთებთ.
სისულელეა საკუთარი ენერგიის პირდაპირ სასურველის ასრულებისკენ მიმართვა, რადგან ხშირად ჩვენ თვითონ არ ვიცით რა გვჭირდება და რა გაგვხდის უფრო ბედნიერს.
ალბათ ბევრი თქვენგანი ყოფილა სიტუაციაში, როდესაც ძალიან დიდ ენერგიას და ძალისხმევას ახმართ რაღაცის მიღწევას - მაგალითად, ბინის ან მანქანის ყიდვას, რომელიმე კონკრეტულ უნივერსიტეტში ჩაბარებას, წონის დაკლებას. მაგრამ სასურველის მიღწევის შემდეგ გრძნობთ ხანმოკლე კმაყოფილებას, შემდეგ კი იმედგაცრუებას. იმის გასაგებად თუ რატომ ხდება ასე მე მოგიყვებით როგორ ყალიბდება ჩვენი სურვილების უმრავლესობა.
ამ კონცეფციას ჰქვია „ყოფიერების/ყოველდღიურობის ჯვარი“«Крест бытия».
წარმოიდგინეთ, რომ ბანკში აიღეთ კრედიტი და არ აბრუნებთ მას. ან სამსახურში იპარავთ. რა გრძნობა გექნებათ მუდმივად? დანაშაულის და შიშის გრძნობა, რომ გამოგააშკარავებენ და დაგსჯიან. ზუსტად ასევე, თითოეული ჩვენგანი მოვალეა ბანკის სახელად „ცხოვრება“. ჩვენი ახლობლებისგან ბავშობიდანვე ვიღებთ ზრუნვას და ყურადღებას, ვიღებთ მატერიალურ კეთილდღეობას, ჩვენში მუდმივად წარმოიქმნება ახალ-ახალი გრძნობები და მდგომარეობები, გამოვიმუშავებთ ახალ ენერგიას, რომლის ინვესტირებასაც ან არსად არ ვახდენთ (არააქტიურია), ან ვახდენთ მათ ინვესტირებას ჩვენი ეგოისტური მიზნების მიღწევაში, არაფერს არ ვაკეთებთ სხვებისთვის - სამყაროს კანონების თვალსაზრისით, ესეც უმოქმედობა, სიზარმაცეა.
რაც უფრო დიდია დასაბრუნებელი ვალი მით უფრო დიდია დანაშაულის გრძნობა. ჩნდება შეგრძნება, რომ მე არ ვარ კარგი ადამიანი. მაგრამ არავის არ უნდა თავს ცუდ ადამიანად გრძნობდეს, უნდა დავამტკიცოთ, რომ კარგი ადამიანი ვართ. და ჩვენ ვიწყებთ ამის დამტკიცებას - ვაბარებთ პრესტიჟულ უნივერსიტეტში, მუშაობას ვიწყებთ პრესტიჟულ, მაღალანაზღაურებად სამსახურში, წონაში ვიკლებთ ან რაღაცას ვიზრდით, ცხოვრების მეგზურს ვირჩევთ არა გულით, არამედ ისეთს „დედას რომ მოეწონოს“ და ა.შ.
რაც უფრო დიდია დანაშაულის გრძნობა, მით მეტად გამოიყოფა ენერგია იმაზე, რომ მოხდეს ამ ვალის გასტუმრება, მაგრამ ჩვენ ხშირ შემთხვევაში ან ენერგიას ვხარჯავთ არა ვალის გასტუმრებაზე, არამედ სურვილების ასრულებაზე, რომლებიც შემდგომში დაგვეხმარება იმის დამტკიცებაში, რომ მე კარგი ვარ. ყოველთვის არსებობს მინიშნებები, მითითებები, რომლებიც გვკარნახობენ, რომ ჩვენი სურვილები მოდის გონებიდან და დანაშაულის გრძნობიდან და არა გულიდან.
ჩემს კარგ ნაცნობს გადახდა ასეთი ისტორია. ის დიდი ხნის მანძილზე ხვდებოდა მამაკაცს. აშკარა იყო რომ საქმე ქორწილისკენ მიდიოდა. ახალგაზრდა მამაკაცი მოელაპარაკა მის დას, რომ თავის ქორწილში ის შეეცდებოდა პატარძლის თაიგული თავისი დის მიმართულებით ესროლა და ამის შემდეგ მამაკაცი მას ხელს სთოხვდა და ა.შ. ჩემი ნაცნობი ყვება, რომ როდესაც თაიგული მისი მიმართულებით მოდიოდა, მას გაუჩნდა ისეთი საშინელი შიშის და ზიზღის გრძნობა, რომ კინაღამ გული აერია. მისთვის ეს გახდა ნიშანი, რომ უნდა გადაეხედა თავისი გადაწყვეტილებისთვის, დაეკავშირებინა თუ არა თავისი ცხოვრება ამ მამაკაცისთვის. ზუსტად ერთი კვირის შემდეგ ისინი დაშორდნენ ერთმანეთს, რატომ?
რადგან გოგონა გულწრფელად გამოუტყდა საკუთარ თავს, რომ გათხოვების სურვილი ნაკარნახევი იყო დანაშაულის გრძნობით მშობლების მიმართ. ის ძალზე გაღიზიანებული იყო მუდმივი შეკითხვებით თუ როდის მიხედავდა საკუთარ პირად ცხოვრებას და გათხოვდებოდა, როდის გაჩნდებოდნენ შვილიშვილები, მაგრამ ეშინოდა და ამას საკუთარ დედ-მამას ვერ ეუბნებოდა.
საკუთარ გრძნობებზე გულწრფელი საუბრის ნაცვლად მან იპოვა პირველივე შესაფერისი მამაკაცი და დაიწყო მასთან ურთიერთობა, მხოლოდ იმიტომ რომ მშობლებისთვის დაემტკიცებინა, რომ ის კარგი შვილია, რომელიც ამართლებს მშობლების მოლოდინს და ახარებს მათ. მას შემდეგ რაც დაშორდა თავის მამაკაცს გოგონამ გულწრფელი შეკითხვა დაუსვა დედ-მამას:“მაშინაც გეყვარებით თუ მე არასოდეს გავთხოვდები და ვერ გაგიჩენთ შვილიშვილებს?“ მშობლები შოკირებულები იყვნენ ასეთი შეკითხვებით და უპასუხეს, რომ მათთვის მთავარი იყო მათი შვილის ბედნიერება, მაგრამ კონკრეტულად როგორი იქნებოდა ეს ბედნიერება- არც ისე მნიშვნელოვანი იყო.
კიდევ ერთ მაგალითს მოვიყვან ქალბატონზე, რომელიც ჩვენი ტრენინგების მონაწილე იყო. ბოლო რამდენიმე წელი ის აქტიურად ეწეოდა მოხალისეობრივ საქმიანობას - დადიოდა ბავშთა სახლებში, მონაწილეობდა პროგრამაში, რომელიც ითვალისწინებდა ბავშთა სახლების აღსაზრდელების სოციუმში ადაპტირებას სკოლის დასრულების შემდეგ. მისი საუბარი უმეტესად სწორად ამ თემას უკავშირდებოდა - რას და როგორ აკეთებდა, სად იყო წასული, როგორი არაჩვეულებრივები იყვნენ მოზარდები და ა.შ. ტრენინგის შემდეგ მან საკუთარ თავში დაინახა რამდენად არაგულწრფელი იყო დედასთან მიმართებაში- წყენა, ზიზღი, გამოუხატავი მადლიერება და ბევრი სხვა ემოცია. დედასთან რამდენჯერმე საუბრის შემდეგ მას გაუქრა სურვილი ბავშთა სახლებში სიარულის. გოგონამ გაიზრა, რომ მოხალისედ მუშაობის სურვილი მხოლოდ იმიტომ გაუჩნდა, რომ დაემტკიცებინა დედისთვის როგორი კარგი იყო. რამდენიმე ხნის შემდეგ ჩვენი ისტორიის გმირს დაებადა სრულიად ახალი პროექტის იდეა, რომელიც ეხებოდა ბავშთა სახლების სკოლა დამთავრებულთა დახმარებას.
მე არ მოგიწოდებთ უარი თქვათ საკუთარ სურვილებზე. თვითონ სურვილებში არაფერი ცუდი არ არის. მე გთავაზობთ მათი რეალიზების ახალ პრინციპებს - ნუ დაიწყებთ სურვილების დევნას ვირივით, რომელსაც ცხვირის წინ სტაფილო ჩამოჰკიდეს, არამედ ამ წუთშივე მიმოიხედეთ და განსაზღვრეთ სად შეიძლება საკუთარი ენერგიის, ყურადღების, ძალების ინვესტირება, არამხოლოდ საკუთარი სარგებელისთვის, არამედ მათთვისაც ვინც თქვენს გვერდით არიან.
მაშინ თქვენ დაიწყებთ ენერგიის/რესურსის დაგროვებას, გახდებით სულ უფრო მეტად გადამხდელუნარიანი, ყველა თქვენი სურვილი დაიწყებს ასრულებას.
ხშირად ჩვენ ვირჩევთ სხვა გზას: როდესაც ჩვენი სურვილები აღემატება ჩვენს შესაძლებლობებს, თან ამავე დროს ჩვენ არ გვინდა ზრდა, შეცვლა, და არც სასურველზე უარის თქმა არ გვინდა. დაჟინებით გვინდა მივიღოთ ჩვენი. მაშინ სამყარო ბოროტი ხუმრობით გვეხუმრება: სურვილების ასასრულებლად აუციელებელია საიდანღაც რესურსის აღება და ხშირ შემთხვევაში ეს არის ჩვენი ახლობელი ადამიანები, მათი ჯანმრთელობა და სიცოცხლეც კი.
ჩემი ნაცნობები ბელორუსიიდან წავიდნენ ერთ მასწავლებელთან, რომელიც ითვლებოდა სურვილების ამსრულებლად, ჯადოქრად. ამ ოჯახის დედას წაკითხული ჰქონდა წიგნები და მოსმენილი ჰქონდა ლექციები და ისე, რომ არაფერი არ გაეგებოდა ამ ფენომენის შესახებ (რომ სხეული აუცილებლად უნდა იყოს მომზადებული, რომ აუცილებლია გარკვეული პრაქტიკები და ა.შ.) -მოინდომა მატრიციდან გამოსვლა, რომ დაენახა ყველაფერი ისე როგორც სინამდვილეშია. ამ მასწავლებელს მან სთხოვა არც მეტი არც ნაკლები გასხივოსნება. მასწავლებელამ სამჯერ ჰკითხა ამ ქალბატონს:“გესმის რას ითხოვ?“
ამაზე ის ეგოისტურად ამბობდა:“მომეცი, მომეცი“, ჭირვეული ბავშვივით. ბელარუსიაში დაბრუნებისთანავე მას დაეღუპა ქმარი. 2 თვის შემდეგ შვილი მოხვდა ავტოკატასტროფაში. მალევე ამ ქალბატონს დაუდგინეს ტვინის კიბო, მიიღო თითქმის მთელი სხეულის პარალიზება და მაშინ მან დაიწყო ლოცვა: მომაშორე შენი გასხივოსნება, ეს ის არ არის რაც მე მინდოდა!“ მაგრამ პროგრამა უკვე გაშვებული იყო და ის დაიღუპა. სად არის ის ახლა, და რას ხედავს - მე სამწუხაროდ არ ვიცი.
იყო კიდევ ერთი ასეთი ქალბატონი, რომელმაც ასევე ბევრი წიგნი წაიკითხა უმაღლესი ძალების შესახებ და ამბობდა:“მინდა რომ ჩემმა გულმა დაინახოს შუქი“. მისი სურვილი ახდა ძალიან საინტერესოდ - მას გაუკეთეს ოპერაცია ღია გულზე. სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით გულმა დაინახა სინათლე.
არის კიდევ უფრო პროზაული ისტორია. გოგონა ცხოვრობდა მშობლებთან ერთად ბინაში მოსკოვის ცენტრში. განათლებით ის მარკეტოლოგი იყო, მუდმივად ეძებდა იდეალურ სამსახურს და არაფერი არ მოსწონდა. დედა მუდმივად ეუბნებოდა, რომ საკმარისი იყო სახლში ჯდომა და რომ უნდა ეშოვა რამე სამსახური და ა.შ. დაძაბულობა მათ შორის მუდმივად იზრდებოდა და ისინი ხშირად სერიოზულად კამათობდნენ. გოგონა პირდაპირ ასე ამბობდა, რომ არ ესმოდა დედის ეგოიზმის გამო რატომ უნდა დაეწყო მუშაობა იქ, სადაც არ უნდოდა და ამასთან აგრძელებდა მშობლებთან ცხოვრებას. მისი სურვილი იყო, რომ დედას შეეწყვიტა „ჯუჯღუნი“, ოღონდ ისე რომ მას არ დასჭირვებოდა მშობლების სახლიდან გადასვლა. მისი სურვილი ისეთი ძლიერი იყო, რომ საბოლოოდ ის ახდა: დედას მოულოდნელად დაუსვეს ძალიან სერიოზული დიაგნოზი (ონკოლოგიური), ის რამდენიმე თვეში ფაქტიურად დაიფერფლა. მისი სურვილი ახდა.
ბრძენი ადამიანები ამბობენ: გეშინოდეს შენი სურვილების, რადგან ისინი შეიძლება ასრულდეს“, რადგან ამ უკონტროლო სურვილებს, რომლებშიც „მე მინდა“ აღემატება „მე შემიძლიას“, მივყავართ იქამდე, რომ ან ჩვენ ან ჩვენი ახლობლები ხვდებიან ძალიან ცუდ სიტუაციებში.
ახლა მოდაშია სურვილების ასრულება სხვადასხვა ტექნიკიების დახმარებით - სურვილების დაფები, ვიზუალიზაციები, აფირმაციები. ისინი ყველა მუშაობენ როგორც საათი, 100%-ით. 1000-დან 999, რომელიც ასეთ პრაქტიკებს იყენებს, შეძლებს იმაზე მეტის წაღებას ვიდრე თავად გასცა. ყველაფერი ახდება, მაგრამ როგორც ერთ ხუმრობაში:“გინდათ სწრაფად გათავისუფლდეთ ზედმეტი 20 კილოგრამისგან? მოიტანეთ ხერხი, ჩვენ თქვენ ფეხს მოგაჭრით!“
რატომ ხდება ასე? შემოქმედი მოსიყვარულე დედას ჰგავს. თუ 3 წლის პატარას სურს ასანთით თამაში, ჭკვიანი დედა არ მისცემს ასანთს. მაგრამ ხანდახან ბავშვები ისე ჭირვეულობენ, რომ დედა რაღაც მომენტში კარგავს სიფხიზლეს და ოღონდ ბავშვი გაჩერდეს დათმობაზე მიდის და აძლევს ასანთს. პასუხისმგებლობა სურვილის ასრულებაზე ყოველთვის თავად ადამიანს ეკისრება.
ამიტომ თუ ადამიანს სურს ასანთით თამაში, თან ისე, რომ წინასწარ ბენზინს გადაისხამს ან თივას შემოილაგებს - ეს ყველაფერი ადრე თუ გვიან ძალიან სამწუხარო შედეგებამდე მიიყვანს.
დამიჯერეთ, ყოველი ჩვენთაგანისთვის მომზადებულია ბედის ყველაზე საუკეთესო ვარიანტი, მაგრამ მის მისაღებად აუცილებელია პრინციპიდან „მე მინდა, მე, ჩემთვის-ჩემი“ გადავიდეთ პრინციპზე „რა შემიძლია გავაკეთო ვინმესთვის...“
რა შემიძლია გავაკეთო ამ წუთას საკუთარი სხეულისთვის, მშობლებისთვის, მეუღლისთვის და ბავშვებისთვის, კოლეგებისთვის, მეგობრებისთვის, ქვეყნისთვის, მთელი კაცობრიობისთვის? ამის სამაგიეროდ ჩვენ ვიღებთ ყველაფერს, რაც ბედნიერებისთვის და საკუთარი დანიშნულების რეალიზაციისთვის გვჭირდება, - ბინებს, მანქანებს, ფულს, ბედნიერ პირად ცხოვრებას, ბედნიერ და ჯანმრთელ ბავშვებს, მოგზაურობას და ა.შ. მაგრამ ამ ყველა სიკეთის მისაღებად არაფრის სპეციალურად გაკეთება არაა საჭირო.
ზოგიერთი მკითხველისთვის ეს თავი გახდება საკუთარი ბედის ტრანსფორმაციის გასაღები. მთავარია ყურადღების ფოკუსი გადავიტანოთ „მე მინდადან“ „ რა შემიძლია გავაკეთო ვინმესთვის“-ზე...“ უნდა ვისწავლოთ ჩვენი გრძნობების გარჩევა, და მათზე დაყრდნობით ვიყოთ გულწრფელი ადამიანები.
რუსულ ენაში ასობით და ათასობით სიტყვა არსებობს გრძნობების აღსანიშნავად. სცადეთ 20-ის დასახელება მაინც! 10-ზე მეტის ჩამოთვლა ასე უცებ იშვიათად რომ ვინმემ შეძლოს. ჩვენ ვცხოვრობთ საზოგადოებაში, სადაც მიღებულია რომ „უნდა იყო კარგი“. «გოგოები ასე არ იქცევიან“. „შენ ხომ კაცი ხარ რატომ ტირიხარ“. ჩვენ ვისწავლეთ ჩვენი ტკივილის, წყენის, ბრაზის დამალვა. დასავლური ფსიქოლოგია გვასწავლის, რომ უნდა გავიღიმოთ კბილებამდე და სწორედ ეს - მუდმივი პოზიტივი - ასოცირდება „მე კარგი ვარ“-თან. შინაგანად კი ამ დროს ყველაფერი დუღს, ინგრევა, იწვის. მაგრამ ეს არავის არ ესმის.
გაგახსენებთ, რომ თითოეული გრძნობა - ეს არის ენერგიის დაგროვება. თუ ჩვენ გრძნობას ვთრგუნავთ ჩვენში და არ განვიცდით მას, ასეთ დროს ენერგია იკარგება, ჩვენ ცხოვრებაში კი ჩნდება პრობლემები. მაშინ როდესაც ჩვენ განვიცდით გრძნობას ჩვენ ვიღებთ ენერგიას ქმედებისთვის. იგრძენით შიმშილი? - მოამზადეთ საჭმელი და შეჭამეთ; შიშს გრძნობთ? - გაიქეცით; მუდმივად გრძნობთ გაღიზიანებას მშობლების მიმართ? - გამოიმუშავეთ ფული, იქირავეთ ცალკე ბინა და გადადით ცალკე საცხოვრებლად;
საკუთარ გრძნობებზე დაყრდნობით, როცა შეგიძლიათ მათი უმცირესი ჩრდილების გარჩევაც კი, შესაძლებელია საკუთარი ცხოვრების მარშუტის განსაზღვრა მინიმალური დაბრკოლებებით, მინიმალური სატანჯველით.
გულწრფელი ადამიანი, თუ მას რაღაც სწყინს ამას იტყვის: „უკაცრავად, მაგრამ მეწყინა, არ მინდა ახლა თქვენთან საუბარი!“ მაგრამ „წესიერი გოგოები“ და ისინი, ვინც ზუსტად იციან, როგორ უნდა და როგორ არ უნდა მოიქცნენ, იკავებენ ემოციებს და შემდეგ იტანჯებიან.
ჩვენ გავხდით წესიერები. ჩვენ მოვირგეთ ნიღბები.
– აი ეს მე ვარ, იმას კი რასაც ვრგძნობთ გადაგვაქვს უკანა პლანზე. ასაკთან ერთად ჩვენ სულ უფრო უგრძნობები, სქელკანიანები ვხვდებით, ჩვენი სურვილები ხუნდება, და რჩება მხოლოდ ერთი სურვილი - რაც შეიძლება მალე მოვკვდეთ, რადგან დავიღალეთ ავადმყოფობით, ვალებით, კრედიტებით, ახლობელ ადამიანებთან კონფლიქტებით. ჩვენ დაბნეულები ვართ.
მაგრამ არსებობს კარგი ამბავიც! შეიძლება რომ არ ვიავადმყოფოთ? შეიძლება! შეიძლება იმდენი ფული გვქონდეს რამდენიც გვჭირდება? შეიძლება! რა არის ამისთვის საჭირო? თუ თქვენ ახლა მართლაც გაიაზრებთ სიტყვას - „გულწრფელობა“, მაშინ შეგიძლიათ აღარ გააგრძელოთ ამ წიგნის კითხვა. საჭიროა უბრალოდ გულწრფელად გამოვხატოთ გრძნობები და მათზე დაყრდნობით ვიმოქმედოთ.
თუ შენ ხარ მეგობარი, მაშინ გამოხატე შენი მეგობრის მიმართ მეგობრული გრძნობები - შეაქე, მხარში დაუდექი, უთხარი როგორ ამაყობ მისით, დაეხმარე გახდეს თავდაჯერებული. თუ შენ ხარ ქმარი იზრუნე შენს მეორე ნახევარზე. გრძნობები ეს არის ერთადერთი ვალუტა, რომელიც მოქმედია მთელს სამყაროში. შეგვიძლია ჩვენი გრძნობები გადავცვალოთ ბრილიანტის კარატებზე, ნავთობის ბარელებზე, უძრავ ქონებაზე. მაგრამ არსებობს ერთი „მაგრამ“! უნდა ვისწავლოთ გრძნობების განცდა და ამ გრძნობების გამოხატვა.
გინდა იყო მდიდარი? გააკეთე ინვესტირება! გინდა იყო ბედნიერი პირად ცხოვრებაში? გააკეთე ინსვესტიცია! გააკეთე საკუთარი გრძნობების ინვესტიცია. გინდა იყო ჯანმრთელი? გააკეთე ინსვესტიცია! გააკეთე საკუთარი გრძნობების ინვესტიცია. ამ ყველაფრს ვერ იყიდი ვერანაირი ფულით.
თუ თქვენი სურვილები არ სრულდება ეს მხოლოდ ერთ რამეზე მეტყველებს: თქვენ შეიძლება გაქვთ ძალიან დიდი ცოდნა, შეიძლება თქვენ იყენებთ სხვადასხვა სულიერ პრაქტიკებს, მაგრამ თქვენ ამ ყველაფერს არ შეიგრძნობთ და არ განიცდით სულიერ დონეზე.
ისეც ხდება, რომ ჩვენ იოგას პრაქტიკებს ვაკეთებთ, ვლოცულობთ, ვმღერით მანტრებს, მაგრამ არაფერი არ გამოდის. პასუხი მარტივია: იცხოვრეთ გულით და არა გონებით, მაშინ მთელი თქვენი ცხოვრება შეიცვლება.
თუ თქვენ ჯერ კიდევ ვერ მიხვდით რა უნდა ქნათ, რომ ყველა არსებული პრობლემა მოგიგვარდეთ, და ახალი პრობლემები არ გაგიჩნდეთ, მაშინ მოვიდა დრო ვისაუბროთ იმაზე თუ როგორ ხდება მათი ჩამოყალიბება/ფორმირება.