შესავალი
შესავალი
ეს წიგნი შეიქმნა მრავალწლიანი გამოცდილების და კვლევების შედეგად, რომელსაც მივუძღვენი ჩემი ცხოვრების დიდი ნაწილი.
ქირომანტიამ გამიტაცა ჯერ კიდევ მოზარდობის პერიოდში, მაგრამ მაშინ ეს ცნობისმოყვარეობა არ გადაზრდილა რაიმე სერიოზულში. მხოლოდ რამდენიმე წლის შემდეგ, როდესაც შემიყვარდა გოგო, რომლის ხელისგულიც ვერაფრით ვერ „წავიკითხე“, რადგან არ მქონდა საკმარისი ცოდნა. სიყვარულმა მიბიძგა, რომ სერიოზულად დამეწყო ქირომანტიის შესწავლა. მე დავამთავრე ქირომანტიის სკოლა პეტერბურგში, შემდეგ წავედი სასწავლად რიშიკეშში (ინდოეთი) ქირომანტიის უნივერსიტეტში. ამის შემდეგ მოვიარე მთელი ინდოეთი და ქირომანტიის და ქიროლოგიის სპეციალისტები, რათა შემესწავლა მათი მეთოდები.
ქირომანტიის პრაქტიკამ მომცა უნიკალური შესაძლებლობა გავცნობოდი ათასობით ადამიანის ბედს, შემესწავლა ისინი შიგნიდან. რაც უფრო მეტ ხელის გულს ვსწავლობდი სულ უფრო მეტი კითხვა მიჩნდებოდა, უფრო მეტიც, გამიჩნდა პროტესტის გრძნობა. რატომ ავადმყოფობენ ადამიანები? რატომ იღუპებიან ექიმები იმავე დაავადებებით, რომელსაც თავად მკურნალობენ? რატომ არსებობენ ადამიანები, რომლებიც მთელი ცხოვრება ბედნიერები არიან ქორწინებაში ერთ ადამიანთან? ზოგიერთი ადამიანი კი ვერასოდეს ვერ პოულობს თავის „მეორე ნახევარს“? რატომ ხდება ისე, რომ ყველაზე ახლობელი ადამიანები - მშობელები და შვილები -ხშირად საშინელ კონფლიქტში არიან ერთმანეთთან? და ბოლოს როგორ ხდება, რომ ზოგიერთი ადამიანი არაფრიდან ქმნის თავბრუდამხვევ კარიერას და გამოიმუშავებს მილიონებს თითების გატკაცუნებით, ხოლო ზოგიერთი მთელი სიცოცხლის განმავლობაში ვერ პოულობს საკუთარ ადგილს დედამიწაზე და წვალებით ატარებს ცხოვრებას.
მე ვეძებდი პასუხებს სხვადასხვა წიგნებში, ფსიქოლოგიაში, ეზოთერიულ დისციპლინებში, ფილოსოფიაში და მაგიაში, ყველაგან ვნახულობდი ეფექტურ რჩევებს, პრაქტიკებს, ტექნიკებს... მაგრამ რაღაც ყოველთვის აკლდა, გამოტოვებული იყო პატარა, უხილავი, მაგრამ ძალიან მნიშვნელოვანი დეტალი.
მაშინ მე სრიოზულად დავიწყე საკუთარი კვლევა. იმ მომენტისთვის როცა მე ამ სტრიქონებს ვწერ მე შესწავლილი მაქვს 30 000-ზე მეტი ხელისგული. ხელის გულზე, ისევე როგორც კომპიუტერის მყარ დისკზე შენახულია ადამიანის ბედის შესახებ ყველა ინფომაცია, მთელი მისი ცხოვრების გზა დღევანდელ დღემდე და მოვლენების განვითარების ვარიანტები. მე შევისწავლე ბავშვების, ქალების, მამაკაცების, მოხუცების, ცნობილი ადამაინების, პლანეტის უმდიდრესი ადამიანების, უბრალო მუშების და უსახლკაროების ხელისგულები. მე ვიყავი წმინდა ადგილებში, ციხეებში და მორგებში. ხელისგულები დამეხმარა გამეგო რატომ აღმოჩნდა ადამიანი ამა თუ იმ ადგილას, რატომ გადახდა მას ესა თუ ის მოვლენა.
საბოლოოდ ჩემი კვლევების შედეგად დადასტურდა, რომ არ არსებობს შემთხვევითობა. ნებისმიერ შემთხვევას, მოვლენას ჩვენს ცხოვრებაში აქვს თავისი მიზეზი - იქნება ეს აბსოლიტური ჯანმრთელობა თუ სერიოზული დაავადება, ბედნიერ ოჯახი თუ მარტოობა, შვილების დაბადება თუ უშვილობა, კარიერული წინსვლა თუ მუდმივი უფულობა. ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზი და ამ მიზეზს ჩვენ თავად ვქმნით.
მაშინ ბედისწერა? ის რომ ყველაფერი წინასწარ არის განსაზღვრული? ხომ არსებობს პროგრამა, რომელიც დაბადებიდან არის ჩადებულია ჩვენში?
ჩემი საკუთარი გამოცდილებით დავრწმუნდი, რომ ბედისწერას და წინასწარ განზრახულობას უყვარს ორი ტიპის ადამიანები. პირველი ტიპი - სულელი ადამიანები, და მეორე- ზარმაცები. ისინი უყვარს კარმას, ბედისწერას და ფატალურობას. ყველა ეს სიტყვა მათ შესახებ არის. სულელები - ეს არის ადამიანთა ჯგუფი, რომელთაც არ უნდათ წინსვლა, განვითარება, უარყოფენ ყოველგვარ სიახლეს, ზიან საკუთარ ნიჟარაში და თავს ყველაზე ჭკვიანად თვლიან, დარწმუნებულები არიან, რომ ყველაზე უკეთ იციან ყველაფერი. ასეთი ადამიანები უყვარს „ბედისწერას“ ყველაზე მეტად, ზარმაცებზე მეტადაც კი.
ზარმაცებს ვეძახი ადამიანებს, რომლებმაც იციან რის გამო ექმნებათ სირთულეები, რის გამო ავადმყოფობენ, რატომ აქვთ ფინანსური პრობლემები, რატომ იმყოფებიან მუდმივად წარუმატებლობის მატრიცაში, თუმცა ამ ყველაფერის მიუხედავად არაფერს არ აკეთებენ. ეს არიან ადამიანები „მე ყველაფერი ვიცი მაგრამ არაფერს არ გავაკეთებ.
მხოლოდ ასეთი ადამიანების ბედის წინასწარმეტყველებაა შესაძლებელი 100% სიზუსტით. ხოლო იმ ადამიანების ბედი, რომლებიც მზად არიან შეიცვალონ, მხოლოდ მათ საკუთარ ხელშია.
ამ დასკვნამდე თავიდანვე არ მივსულვარ. დიდი ხნის განმავლობაში მე მივდევდი ქირომანტიას, ჩემის აზრით შთამბეჭდავ შედეგებს მივაღწიე. დარწმუნებული ვიყავი, რომ არსებობს სამყაროს მატრიცა, რომ არსებობს წინასწარ განსაზღვრული გზები, ვარსკვლავები, ციფრები, ხაზები ხელის გულებზე, რომლებიც გვეუბნებიან, რომ თუ ადამიანი ოდესღაც გამოვიდა ა პუნქტიდან ის განსაზღვრულ დროში აუცილებლად უნდა მივიდეს ბ პუნქტთან.
მიუხედავად იმისა, რომ მესმოდა მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების ლოგიკა, მე მაინც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ადამიანი მიჰყვება მკაცრად განსაზღრულ მარშუტს, რომლის შეცვლაც შეუძლებელია.
მე ვიყენებდი წინასწარმეტყველებას, ადამიანებს ვეუბნებოდი რა ელოდათ მომავალში, ისევე როგორც ნებისმიერი დამწყები - როგორც კი იღებს ტაროს კარტს, იწყებს ნუმეროგიის გამოყენებას ან ასტროლოგიური რუკების შედგენას. რაც უფრო განვითარებული აქვს წინასწარმეტყველს ინტუიცია, მით უფრო ნაკლებ შეცდომას უშვებს პროგნოზში - მას შეუძლია ზუსტი პროგნოზის გაკეთება, თვეების და დღეების სიზუსტით.
მაგრამ ერთხელაც ჩემი მსოფლმხედველობა თავდაყირა დადგა და სრულიად შეიცვალა. მე ამისკენ მიბიძგა ორმა სიტუაციამ პირადი ცხოვრებიდან.
ერთხელ მამასთან ვსაუბრობდი, უეცრად თვალი გამექცა მისი ხელებისკენ და შევამჩნიე არასასურველი ნიშანი. ადრე მორგში გავდიოდი პრაქტიკებს, რადგან მკვდარი ადამიანის ხელზე კარგად ჩანს მიზეზი, რის გამოც დასრულდა ამ ადამიანის ცხოვრების გზა. მე იქ ნანახი მქონდა ისეთივე ნიშნები როგორი მამაჩემს ჰქონდა, - ეს ნიშნები მიუთითებს იმაზე, რომ ადამიანს 1 წლის სიცოცხლე აქვს დარჩენილი. ეს შეიძლება მოხდეს ხვალ ან რამდენიმე თვის შემდეგ, მაქსიმუმ ერთი წლის შემდეგ. იმ მომენტში მკვეთრად შემეცვალა მამისადმი დამოკიდებულება.
უნდა ითქვას, რომ იმ დროსისთვის ვასრულებდი ბევრი სხვადასხვა სულიერ და ეზოთერიული დისციპლინების პრაქტიკებს, შემეძლო ასტრალში გასვლა, სხეულიდან გამოსვლა და ამით საკუთარი თავისთვის იმის დამტკიცება, რომ სხეული მხოლოდ გარე საფარია. იმ დროისთვის ასობით საათი მქონდა გატარებული მედიტაციაში და სულიერ მასწავლებლებთან ურთიერთობაში, ასობით წიგნი მქონდა წაკითხული სხვადასხვა რელიგიის და ეზოთერიის სკოლების შესახებ. ამ სულიერი გზის (ალბათ უფრო ფსევდო სულიერი) გავლის შემდეგ ჩემ თავს დავუსვი შეკითხვა: როგორ ვიგრძნობ თავს როცა მამაჩემი აღარ იქნება ცოცხალი? პასუხი მოვიდა შიგნიდან: შენ არამარტო ცუდად იქნები, შენ გადაიქცევი უსუსურ ადამიანად, იტირებ; მიუხედავად ყველა შენი სულიერი პრაქტიკისა და ცნობიერების ამაღლებისა შენ დაიტანჯები და იტირებ.
ეს შინაგანი დიალოგი გაგრძელდა რამდენიმე წამი, თუმცა მე მას შევიგრძნობდი როგორც შენებულ კადრს. მე ვეკითხებოდი ჩემ თავს, მას შემდეგ რაც 17 წელი შემისრულდა მე მუდმივად წასული ვიყავი, პლანეტის სხვადასხვა ადგილას. დავიტანჯები იმ სხეულის გამო, რომელსაც პრაქტიკულად ვერ ვნახულობდი? და მე მივხვდი, რომ სხეულის გამო არ მოხდებოდა ეს. მაგრამ მაშინ რატომ შევიგრძნობ ასეთ ტკივილს თუ არსებობს აბსოლიტური გაგება იმისა, რომ სიკვდილი არ არის დასასრული, არამედ უბრალო გარდამავალი მდგომარეობა? და მაშინ მივხვდი, რომ ვიტირებ არა მის გამო, არამედ ჩემს გამო, რადგან არასოდეს არ გამიწევია მისთვის შვილობა, არასოდეს არ გამოვხატავდი ჩემს გრძნობებს.
28 წლამდე მამას ხშირად მივმართავდი უპატივცემულოდ, იშვიათად ვიყენებდი სიტყვას „მამა“, ხშირად ველაპარაკებოდი თითქოს მესამე პირში. ადრე მამას უყვარდა დალევა, მე კიდე „საბავშო ბაღიდან“ მოყოლებული ყველაზე ჭკვიანი ვიყავი. ვეუბნებოდი როგორ უნდა და როგორ არ უნდა ეცხოვრა. ჩემი „მე“ მაშინ ისეთი დიდი იყო, რომ ზეცა მეპატარავებოდა და ყოველთვის მოხრილი დავდიოდი, რადგან ჩემი აღმატებულებისთვის სივრცე ყოველთვის არასაკმარისი იყო.
მაგრამ მაშინ მამასთან საუბრის დროს მე მოვახერხე ჩემი მეს გადაბიჯება. მე დაველაპარაკე მას მთელი გულით, ვთხოვე პატიება იმის გამო, რომ მის მიმართ მუდმივად ვიყავი მოსამართლე, კრიტიკოსი მაგრამ არა შვილი. ჩვენი საუბრის შემდეგ შინაგანად დავმშვიდდი. მივხვდი რომ აღარ ვიტირებდი, რადგან რაც მისთვის მინდოდა მეთქვა ვუთხარი. პატიება ვთხოვე ნეგატივისთვის, მადლიერების და სიყვარულის სიტყვები კი ძალისხმევის გარეშე წარმოვთქვი.
ამ საუბრის შემდეგ გავიდა დაახლოებით 6 თვე, მე ისევ დავხედე მამის ხელებს და დავინახე, რომ ძირითადი ხაზები ახლებურად გასწორებულიყო. იმ საუბრის შემდეგ გავიდა 10 წელი და მამაჩემი დღესაც ცოცხალია. მე შევინახე მისი ხელის გამოსახულება ჩვენ საუბრამდე და საუბრის შემდეგ, ისინი სრულიად განსხვავებულია. პროფესიონალ ქირომანტებს რომ ენახათ მისი ხელისგულის გამოსახულება ჩვენს საუბრამდე იტყოდნენ, რომ ადამიანი აღარ უნდა იყოს ცოცხალი.
მეორე გადამწყვეტი მომენტი ჩემთვის გახდა ჩემი ნაცნობის ისტორია, ახლა ის ჩემი ახლო მეგობარია. სიცოცხლის ხაზები მის ხელისგულზე ძალიან დაკლაკნილი იყო, რაც სიკვდილის მომასწავებელი იყო. იმ დროს ის იყო ნარკომანი და იტანჯებოდა ძვლების ტუბერკულიოზით. მე გავუზიარე მას ჩემი ცოდნა მიზეზ-შედეგობრიობაზე, იმ კანონებზე, რომელთა მიხედვითან ეწყობა მოვლენათა ჯაჭვი.
რაღაცამ დააინტერესა ჩვენი საუბრიდან და მან ერთ ღამეში გადახედა მთელ თავის ცხოვრებას, მაგრამ რაც მთავარია მან პასუხი გასცა მთავარ შეკითხვას: „რისთვის ვცოცხლობ? რა არის ჩემი ცხოვრების აზრი და მიზანი?“ რამდენიმე დღის შემდეგ მისი არა თუ მეორე ხარისხოვანი არამედ მთავარი ხაზები შეიცვალა მის ხელის გულებზე. კლასიკური ქირომანტიის თვალსაზრისით ეს უბრალოდ შეუძლებელია. იმისთვის რომ შეიცვალოს მთავარი ხაზები (ეს არის სიცოცხლის, გონების და გულის ხაზები), ამისთვის საჭიროა ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით მთლიანად შეცვალო საკუთარი თავი, მთლიანად შეცვალო შენი მსოფლმხედველობა.
ეს ორი მაგალითი გახდა გასაღები ჩემი ახალი ცხოვრებისთვის - ტვინი გადამიტრიალდა და მასთან ერთად ყველა ძირითადი პრინციპი, ჭეშმარიტება, დოქტრინა, ცოდნა. მე მივხვდი, რომ ქირომანტია, ისევე როგორც ნებისმიერი მსგავსი დისციპლინა ეს არის მეცნიერება ორმაგ აღქმაზე, რომელიც უშვებს, რომ ადამიანზე შეუძლია რამეს ან ვინმეს ზემოქმედება - ვარსკვლავები, გარემოება, ენერგია, სხვისი ზემოქმედება და ა.შ. ახლა უკვე ვიცოდი, რომ შესაძლებელია წინასწარ განზრახულობის თავიდან აცილება და რომ ჩვენი ბედი ჩვენს ხელთაა.
ამის შემდეგ ჩემი ცოდნა მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებზე და იმის შესახებ თუ როგორ ხდება ესა თუ ის მოვლენა ჩვენს ცხოვრებაში გახდა გასაგები და 100%-ით ეფექტური სისტემის საფუძველი- ეს არის ბედისწერის ტრანსფორმაციის სისტემა.
მე გამოვთვალე ის საკვანძო მომენტები, რომლებიც გვმართავს, საიდანაც შეიძლება გამომდინარეობდეს ჩვენი ბედი, რატომ ვხვდებით ამა თუ იმ ნეგატიურ ან პოზიტიურ სიტუაციებში - სწორედ ეს ცოდნა მინდა ამ წიგნით რომ გაგიზიაროთ. რამდენიმე წელი დაჭირდა ამ სისტემის კრისტალიზებას და დახვეწას. დროთა განმავლობაში მე უარი ვთქვი რთულ პრაქტიკებზე, ყველაფერი დავიყვანე რამდენიმე მარტივ პრინციპამდე, რომლებიც განაგებენ რაც ჩვენს ცხოვრებაში ხდება. მე თავი დავანებე წინასწარმეტყველებას, ადამიანებისთვის იმის თქმას წინასწარ რა უბედურება ელოდებოდათ. ახლა ჩემი მიზანია - გამოცდილების გაზიარება იმის შესახებ თუ როგორ შეიძლება საკუთარი ბედის მართვა დამოუკიდებლად.
მე ნათლად დავინახე „მკვდარ“ და „მძინარე“ ადამიანებზე, რომლებიც არაფერს ცვლიან საკუთარ ცხოვრებაში. ასეთ ადამიანებზე ბედი მუშაობს 100%-ით. მაგრამ როგორც კი ადამიანი რთავს მცირე ცნობიერებას მაინც, საკუთარ ბედზე პასუხისმგებლობას საკუთარ თავზე იღებს - ამაზე ბევრს ვისაუბრებ ამ წიგნში - ის რწმუნდება, მაგრამ არა სხვა ადამიანების მაგალითზე, არამედ საკუთარი გამოცდილებით დაინახავს ხაზები ხელის გულებზე როგორ იცვლება.
მე ხშირად მწერენ სხვადასხვა სკოლების სპეციალისტები, რომ ბედი - ეს არის ერთგვარი კონცეფცია, რომელიც 100% არის წინასწარ გაწერილი, რომ მისი შეცვლა შეუძლებელია, ეს კი ნიშნავს, რომ მე ვარ მატყუარა და შარლატანი. მაგრამ მე უკვე რამდენიმე წელია ვიღებ დადასტურებას იმ ადამიანებისგან რომლებმაც დამიჯერეს და დაიწყეს პრაქტიკების შესრულება რომ მათი ცხოვრება იცვლება.
თავდაპირველად ჩემს წიგნს დავარქვი „ქირომანტის აღსარება“, იქ ხშირად ვსაუბრობ, რომ ადრე მე თვითომ გულწრფელად მჯეროდა რომ ჩვენ არ შეგვიძლია იმაზე ზემოქმედება რაც ხდება, რომ ჩვენ მთლიანად გარემოებეზე ვართ დამოკიდებული, და ჩემს ცოდნას ვხვეწდი წინასწარმეტყველებაში. ახლა მას შემდეგ რაც დიდი გამოცდილება დამიგროვდა დავრწმუნდი, რომ ჩვენ თვითონ განვსაზღვრავთ ჩვენი ბედის ძირითად სიუჟეტურ ხაზს.
მე გულწრფელად ვთვლი, რომ ადამიანს აქვს მხოლოდ ერთი ვალდებულება ღმერთის წინაშე - იყოს ბედნიერი. და თუ ადამიანს მყარად აქვს გადაწყვეტილი იყოს ბედნიერი მაშინ ყველა პრობლემის მოგვარებაა შესაძლებელი.
ის პრინციპები და ტექნიკები, რომელსაც მე აქ მოვიყვან, საკმარისია იმისთვის, რომ საკუთარი ცხოვრების ტრანსფორმაცია მოვახდინოთ. არც ღმერთი და არც ბედისწერა არ განსაზღვრავს უნდა ვიტანჯოთ თუ არა, ვიავადმყოფოთ თუ არა, მდიდრულად ვიცხოვროთ თუ ღარიბულად, ეს ჩვენი არჩევანია. უბრალოდ ჩვენ ამ არჩევანს გაუცნობიერებლად ვაკეთებთ.
ინტერვიუების დროს ან უბრალოდ შეხვედრების დროს მე ხშირად მისვამენ შეკითხვას: თუ არსებობს გამოუვალი სიტუაციები? რამდენიმე წლის წინ მე მივამართე ღმერთს ლოცვით და ვთხოვე, რომ მხოლოდ ისეთი ადამიანები გამოეგზავნა ჩემთვის, რომლებსაც არ ჰქონდათ გამოუვალი სიტუაციები. ვთხოვე გამოეგზავნა ან ისეთი ადამიანები, რომელთა მდგომარეობაც არ იყო გამოუვალი, ან ცოდნა, თუ როგორ დავხმარებოდი მათ ვინც ჩემთან მოვიდოდა. ამის შემდეგ მე აღარ შემხვედრია გამოუვალი მდგომარეობა. ასე, რომ თუ თქვენ კითხულობთ ამ წიგნს, ეს ნიშნავს, რომ თქვენი მდგომარებიდან, რომელმაც გაიძულათ აგეღოთ ეს წიგნი ხელში და მოგეძებნათ პასუხები კითხვებზე, არსებობს გამოსავალი.
თქვენთან მაქვს ერთი დიდი თხოვნა - ნუ ენდობით იმას რასაც მე ვწერ, გადაამოწმეთ! გირჩევთ თავდაპირველად თავიდან ბოლომდე წაიკითხოთ წიგნი, შემდეგ აიღეთ კალამი, ბლოკნოტი და დაიწყეთ მოქმედება მეთოდიკის მიხედვით.
ჩემ ტრენინგს „ბედისწერის ტრანსფორმაცია“ ხშირად ვიწყებ სიტყვებით: „იმედი მაქვს, რომ თქვენს ცხოვრებაში ეს ბოლო ტრენინგია“, იმიტომ რომ გულწრფელად ვიმედოვნებ, რომ ჩემი ტრენინგის გავლის ან ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ აღარ მოგიწევთ ტრენინგებზე და სემინარებზე სიარული. მე არ გაძლევთ მზა პასუხებს, რადგან თქვენ თავად იცით ყველა იმ კითხვაზე პასუხი, რომელიც გიჩნდებათ, თქვენ თავად იცით გამოსავალი ნებისმიერ სიტუაციიდან რომელშიც ხვდებით, თქვენ უბრალოდ უნდა გაიხსენოთ ჩვენი სამყაროს მოწყობის ძირითადი წესები და ისწავლოთ საკუთარი გულის ხმის მოსმენა, რომელიც ყოველთვის სწორ მიმართულებას გიკარნახებთ.
დავიწყოთ?