ღვთაების ცალი თვალი უსინათლოა, ღვთაების ცალი ყური სმენის გარეშეა, თქვენი წესრიგი ქაოსთან იკვეთება. იყავით მოთმენნი სამყაროს ხეიბრობის მიმართ და ზედმეტ შეფასებას ნუ მისცემთ მის სრულყოფილ მშვენიერებას.

არის მხოლოდ ერთი გზა და ეს არის თქვენი გზა. გზას ეძებთ? ჩემი გზის შესახებ გაფრთხილებთ. ისიც მცდარი შეიძლება იყოს. ყველამ თავისი გზით იაროს. არ მინდა ვიყო თქვენი მხსნელი, კანონმდებელი ან აღმზრდელი.თქვენ ხომ ბავშვები აღარ ხართ

ვინ იცის ეს დღეს? ვინ იცის გზა სულის მარად ნაყოფიერი ველებისკენ? თქვენ გარეგანისკენ ეძებთ გზას, კითხულობთ წიგნებს და ისმენთ აზრებს: რაში გადგებათ ეს?

გზის მაჩვენებლები ძირს ყრია, უცნობი ბილიკებია ჩვენს წინ. ნუ მოისურვებთ უცხო ველების ნაყოფის მოკრეფას. განა არ იცით, რომ თავად ხართ ნაყოფიერი მიწები, რომელიც ყოველივეს ფლობს, რაც შეგერგებათ?

ვაი მათ, რომლებიც მაგალითებით ცხოვრობენ! ისინი არ ცხოვრობენ. როცა მაგალითით ცხოვრობთ, თქვენ ცხოვრობთ ამ მაგალითის ცხოვრებით, მაგრამ ვინ უნდა იცხოვროს თქვენი გზით თუ არა თქვენ? მაშ იცხოვრეთ თქვენით

ჩემი გზა არ არის თქვენი გზა, ანუ მე თქვენ ვერ გასწავლით. გზა არის ჩვენში, მაგრამ არა ღმერთებში, ან სწავლებებში, ან კანონებში. ჩვენშია გზა, ჭეშმარიტება და სიცოცხლე.

ამის შემდეგ დადუმდა ჩემი ადამიანობა. მაგრამ ჩემს სულში აღსრულდა რაღაც, რასაც მე წყალობა უნდა ვუწოდო.

მაგრამ სიღრმის სულმა თქვა: „არავის შეუძლია და არც ვინმემ უნდა შეწყვიტოს მსხვერპლშეწირვა. მსხვერპლი ნიშნავს არა მოსპობას, არამედ ქვაკუთხედია იმის, ვინც მოდის. ხომ გქონდათ მონასტრები? განა მრავალი ათასი უდაბნოში არ წავიდა? მონასტერი თქვენში უნდა ატაროთ. უდაბნო თქვენშია. უდაბნო გეძახით თქვენ და უკან გექაჩებათ, და როცა თანამედროვე სამყაროში თქვენ რკინით ხართ დაბმულები, უდაბნოს ძახილი ყოველგვარ ჯაჭვებს ამტვრევს. ჭეშმარიტად, მარტოობისთვის გამზადებთ მე თქვენ...

მეც სასაცილო უნდა ვთქვა. თქვენ, ადამიანებო, რომლებიც მოხვალთ! თქვენ უმაღლეს აზრს იმით შეიცნობთ, რომ ის არის სიცილი და პატივისცემა, სისხლიანი სიცილი და სისხლიანი პატივისცემა; სამსხვერპლო სისხლი პოლუსებს აერთებს. ვინც ეს იცის, იცინის და პატივს მიაგებს ერთი ამოსუნთქვით.

დროის სული მიჩურჩულებდა: „ეს უაზრობა, ეს ღვთის ხატება, ეს ცხელისა და ცივის შენადნობი ხარ შენ და მხოლოდ შენ.“ მაგრამ სიღრმის სული მეუბნებოდა: „შენ ხარ უსასრულო სამყაროს ხატება,  ქმნადობისა და წარმავლობის ყოველი საიდუმლოა შენში. ეს ყველაფერი შენში რომ არ იყოს, როგორ შეიმეცნებდი ამას?“

უმაღლესი აზრი არის დიდი და პატარა, ის ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის მსგავსად ვრცელია და ცოცხალი სხეულის უჯრედივით ვიწრო.

ადამიანები იზრდებიან, მცენარეთა მსგავსად, ზოგი სინათლეზე, ზოგი კი ჩრდილში. ბევრია, ვისაც ჩრდილი სჭირდება და არა სინათლე. ღმერთის ხატება გამოსცემს ჩრდილს, რომელიც ამ ხატებასავით დიდია.