ადამიანის ტანჯვის წარმოშობა და მნიშვნელობა, მემკვიდრეობითი დაავადებები
02.10.1903
დღეს ჩვენ გვსურს განვიხილოთ კითხვა ადამიანის ტანჯვის წარმოშობისა და მნიშვნელობის შესახებ. რატომ არსებობს ტანჯვა, ბოროტება და ტკივილი სამყაროში? ეს იყო გაუტამა ბუდას ფუნდამენტური კითხვა. ეს კითხვა ასევე მნიშვნელოვანია ყოველი ადამიანისთვის. ადამიანს მუდმივად უწევს გამკლავება ტანჯვასა და ტკივილთან. რას ნიშნავს და საიდან მოდის ისინი? ყველას ყოველთვის არ დააკმაყოფილებს პასუხი. ახსნა უნდა ვეძებოთ მაღალ სფეროებში. ერთ რამის გარანტია შემიძლია მოგცეთ: უფრო მაღალგანვითარებული ადამიანისთვის, ტკივილისა და ტანჯვის წარმოშობის შესახებ კითხვაზე პასუხი არადამაკმაყოფილებელია. ჩელა ამას ხვდება. ტკივილი და ტანჯვა მისთვის მოვლენაა, რომლებიც მას ოდნავ ეხება. მაშინაც კი, თუ ჩვენ შევძლებდით მსოფლიო სულსა და მას შორის კავშირზე უფრო დიდი კოსმიური კავშირი დაგვენახა, მაინც ვერ ავხსნიდით სრულად ტანჯვას. ზოგისთვის, ჩემი სიტყვები დღეს უცნაურად ჟღერს, თუმცა ის ტანჯვის შესახებ ინფორმაციას მოჰფენს ნათელს.
ნუ ფიქრობთ, რომ ტკივილი და ტანჯვა მთელ სამყაროში ისევეა გავრცელებული, როგორც ჩვენს განვითარების ეტაპებზე. ასევე, ნუ დაიჯერებთ, რომ ისინი ყოველთვის არსებობდნენ. ფიზიკური ტკივილი თანამედროვე გაგებით გაჩნდა ადამიანის ფიზიკურ განვითარების ეტაპზე, ანუ მესამე ძირეული რასის დროიდან. ფიზიკური ტკივილი ფიზიკური სხეულის წარმოშობამდე არ არსებობდა. ტკივილი არაფერია, თუ არა დისჰარმონია ბუნებრივ წესრიგში. თუმცა, ეს დისჰარმონიები აუცილებელია. ბუნება შედგება განსაკუთრებული არსებების ერთობლიობისგან. ბუნებამ უნდა მისცეს საშუალება არსებას, გამოხატოს თავი ისე, რომ შესაძლოა ზიანი მიაყენოს სხვა არსებას.
ადამიანს რომ არ ჰქონდა ასტრალური სხეული და ის, რასაც ჩვენ „სურვილების სულს“ ვუწოდებთ, მაშინ ადამიანი ვერასოდეს იგრძნობდა ფიზიკურ ტკივილს. იგი მხოლოდ „გონებრივი სხეულისა“ და ფიზიკური სხეულისგან შედგენილი რომ ყოფილიყო, ადამიანი შეძლებდა თითის მოჭრა და შემდეგ მისთვის ისე შეეხედა,როგორც მის გვერდით მდგარი წყლის ჭიქისათვის. მაგრამ, როდესაც ასტრალური სხეული „ჩართულია“, დისჰარმონია ტკივილად იქცევა. ტკივილის წარმოშობა მხოლოდ ასტრალური სხეულისა და ფიზიკური სხეულის კავშირში უნდა ვეძებოთ. თუ ჩვენ არ გვექნებოდა ასტრალური სხეული, ჩვენ არ გვექნებოდა სამყაროს აღქმის გრძნობა. ჩვენი თვალი ვერ დაინახავდა წითელ ფერს; ჩვენი თვალი მხოლოდ ფიზიკური მოწყობილობა იქნებოდა, თუ ასტრალური სხეულის არარსებობის შემთხვევაში. ამიტომ თვალი არ არის ფოტოგრაფიული ფირფიტა. ფოტოგრაფიულ ფირფიტას რომ შეძლებოდა ასტრალური მატერიით გაჟღენთვა, ისიც იგრძნობდა გამოსახულებას ისე, როგორც ჩვენ.
სინათლის გარკვეული სიძლიერის ზემოქმედება სასიამოვნოა. ძალიან ძლიერი სინათლის ზემოქმედება კი ტკივილად იქცევა. ყოველი ბუნებრივი ნიჭის გვერდით ერთდროულად მისი საპირისპირო მხარეც ჩნდება. როგორ ხდება, რომ ცალკეული ადამიანი განიცდის განსაკუთრებულ ტკივილებს? ტკივილებს ცალკეული ადამიანი განიცდის. მაგრამ აქვს თუ არა ადამიანს უფლება, თავისი ტანჯვა განიხილოს, როგორც მისი უშუალოდ პირადი ტანჯვა? ამისთვის ჩვენ უნდა შევხედოთ იმ დიდ სურათს რომელშიც ადამიანი არის ჩართული. ამიტომ, პირიქით, ჩვენ ასევე უნდა ვკითხოთ: რატომ გადმოგვაქვს ტკივილი ჩვენზე? ჩვენ შეგვიძლია ვკითხოთ: ვინ იწვევს ტკივილს, რომელიც ჩვენ მოგვადგა? მატერიალიზმს ამაზე პასუხი არ აქვს. ეს კითხვა მაშინაც პასუხგაუცემელია, თუ სული და სხეული ერთმანეთს არ უკავშირდება. თუ ჩვენ ვიფიქრებდით, რომ ადამიანის არსება არ სცდება დაბადებასა და სიკვდილს, მაშინ შეგვეძლო გვეკითხა: რატომ განიცდის ერთი ადამიანი ამდენ ტანჯვას, ხოლო მეორე — ასე ცოტას? მე არ მინდა აქ მხოლოდ „კარმის“ და „რეინკარნაციის“ ცნებებით მოვიდე. ხომ უსამართლოდ ჩანს, როდესაც არ ვიცით, რატომ ვიტანჯებით? ადამიანებს ყოველთვის არ შეუძლიათ თავიანთი ტკივილები წინა ცოდვებთან ან მათ შედეგებთან დაკავშირონ.
თუ გვსურს მოვძებნოთ პასუხები ამ შეკითხვებზე, ჩვენ თეოსოფიური მსოფლმხედველობა უნდა მოვიშველიოთ. თეოსოფია გვთავაზობს შესაძლებლობას და გვაჩვენებს ტკივილის დაძლევისა და განთავისუფლების გზას. ის გვაძლევს საშულებებს გავიუმჯობესოთ ცხოვრება. თეოსოფიას არა მხოლოდ ახლანდელ დროზე და წარსულზე ზემოქმედებს, არამედ ზეგავლენა აქვს მომავალზეც
უძველეს ატლანტიდაში და ლემურიაში იყვნენ არსებები რომლებიც არ იტანჯებოდნენ ჩვენს მსგავსად. ტანჯვას იმ დროს სხვაგვარად ეპყრობოდნენ და კურნავდნენ. ფიზიკური სნეულებებიც კი სრულიად სხვანაირად იკურნებოდა ვიდრე დღეს. ჩვენ ყოველთვის არასწორი შეხედულებები გვაქვს ადრინდელ დროებზე. ეს ხშირად არასწორია, თუნდაც ყველაზე მნიშვნელოვანი და გასაოცარი საგნებისთვის. ეს არ ეხება მხოლოდ დიდი ხნის წინანდელ დროს.
ამიტომაც დღევანდელი ექიმი ძნელად შეძლებდა პარაცელსუსის გაგებას. პარაცელსუსი კურნავდა დღევანდელისაგან განსხვავებულად, ის ფიზიკური საშუალებებით არ კურნავდა, როგორადაც დღეს აკეთებენ. პარაცელსუსი იყო სულის ექიმი. მან იცოდა როგორ ეპოვნა ბოროტი, დაავადების ფესვი ადამიანის სულში. დღეს მატერიალისტური მიმართულებები თითქმის საერთოდ ვერ იგებს როდესაც ვინმე ასე საუბრობს. ამის მიზეზი ისაა, რომ ჩვენ ჩვენი ასტრალურ სხეულით ფიზიკურ ბუნებაში ვეშვებით. ეს პასუხობს შეკითხვას: რატომ არის ფიზიკური ტკივილი ასე ძლიერი? ისინი უბრალოდ ვერ ახერხებენ ასტრალურ სხეულის გამოყვანას ფიზიკური სხეულიდან. ასტრალური სხეული არის ავადობის სავანე. ტკივილი შეიძლება მინიმუმამდე შემცირდეს, თუ იცით, როგორ იმოქმედოთ ადამიანის სულზე. ასეთ შემთხვევაში, ავადმყოფის შეგრძნება გამოიყვანება დაავადებული ორგანოდან. ფიზიკურს კი ფიზიკურშივე ტოვებთ. ნამდვილი ექიმი ტკივილს სულში ამსუბუქებს. შემდეგ სულს შეუძლია გადალახოს ფიზიკური ტკივილი და განკურნოს იგი. ეპოქა, რომელშიც ვცხოვრობთ ფიზიკურშია ჩაძირული. სახლის მაგალითი, რომელსაც ჩვენ გამოვიყენეთ ნათელს ფენს ამას. რაც უფრო მჭიდროდ ვართ დაკავშირებული სახლთან, უფრო მეტად საზიანოა მაცხოვრებლებისათვის სახლის დაზიანება.
შეიძლება, რომ ადამიანის სული შევიდეს სხეულში, რომლისთვისაც მცხოვრები არ არის პასუხისმგებელი, და რომლისთვისაც ბალანსის მიღწევა მხოლოდ უფრო ფართო წრეში შეიძლება (შენიშვნა N34).
თეოსოფიას შეუძლია მხოლოდ მიანიშნოს გზები და საშუალებები, რომლითაც ჩვენ კვლავ გადავლახავთ ამ ეპოქას. თეოსოფიას აქვს უფრო დიდი ამოცანა ვიდრე რომელიმე ადამიანს წარმოუდგენია. თეოსოფიის ამოცანაა სულის ენის გამოღვიძება. ამ მხრივ თეოსოფიას მოაქვს ის, რომ ექიმმა კვლავ შეძლოს სულიდან მკურნალობა. მოწამეს ღიმილით შეუძლია კოცონზე წასვლა. მისი ღიმილი სრულად ჭეშმარიტი და გულწრფელია, რადგანაც იგი დაშორდა მის ფიზიკური სხეულს ასტრალური სხეულით. ჯორდანო ბრუნო კი მხოლოდ იმით იტანჯებოდა, რომ ვერ შეძლო იმ საქმეთა გაგრძელება, რომელთა შესრულებაც ევალებოდა.
ტანჯვა, რომელიც პირადად არაა გამოწვეული და კარმული ან კოსმიური მიზეზებითაა გამოწვეული შეიძლება ჩვენზეც იმოქმედოს. ახლანდელი ადამიანური არსება შორსაა ამის გაგებისაგან, რადგანაც მას არ შეუძლია განავითაროს სულიერი ცხოვრება. ადამიანებს ვისაც სწამთ ხელახლა განსხეულებისა და არ იტანჯებიან ძალიან იგივე ჭრილობებისაგან, როგორც თანამედროვე ადამიანი. მათ გამოჰყავთ თავიანთი სული ფიზიკური სხეულიდან.
იმიტომ, რომ ერთხელ წინაპარი ავადმყოფობა გადაიტანა, ის მის შთამომავლებზეც გადავიდა. მაგრამ მემკვიდრეობითი დაავადებები არასოდეს ყოფილა ისეთი გავრცელებული, როგორც ამჟამინდელ ეპოქაში. მემკვიდრეობითი დაავადებები განსაკუთრებით სულიერად განვითარებულ ადამიანებში არ არსებობდა. შეხედეთ ისტორიას. ეს მთლიანად ჩვენი დროის მატერიალისტური სულის გამოა. არა იმიტომ, რომ წარსულში გაზეთები არ არსებობდა და ამის გამო ჩვენ არაფერი გაგვიგია, არამედ იმიტომ, რომ მემკვიდრეობითი დაავადებები წარსულში არ არსებობდა.
სული დამოკიდებულია რა სახის სულიერ სტიმულაციას მიიღებს. სულმა უნდა შეიწოვოს სულიერი გარემო თავისთავში. წარმოიდგინე ჯანმრთელი ცხოველი, რომ მოვათავსოთ ისეთ ადგილას, სადაც ჰაერი მოწამლულია. ის დავადდება. ჯანსაღ, სუფთა ჰაერზე, სადაც ის თავისუფლად სუნთქვას, იგი არა მხოლოდ იცოცხლებს, არამედ გააძლიერებს და განამტკიცებს სხეულს.
ცხოველისათვის რაცაა გარესამყარო, ისეთივეა ჩვენთვის სულიერი სამყარო. იმ დროში როდესაც არსებობდა სულის რწმენა, სული ძლიერდებოდა. სული ვეღარ ფრენს მატერიალისტურ გარემოში და ფიზიკური პირობების სიმძიმის ქვეშ გმინავს. ჩვენი ეპოქის სული სრულიად უძლურია სხეულის ფიზიკური შემადგენლობის წინააღმდეგ. სული, რომელიც მხოლოდ ფიზიკურ გარემოში ცხოვრობს - იტანჯება. სული, რომელიც სულიერ გარემოში ცხოვრობს იმარჯვებს ტანჯვაზე.
ჩვენ ასევე ვიმოქმედებთ უკვე განცდილი ტკივილების მიმართაც. თუ თქვენ თავს შეიკავებთ იმისგან, რომ შემსუბუქებლად იმოქმედოთ მომავალზე, მაშინ ასევე თავს შეიკავებთ იმისგან, რომ შემსუბუქებლად იმოქმედოთ წარსულზეც (შენიშვნა N35).
თეოსოფიამ სულიერი ცხოვრება კვლავ უნდა განავითაროს. კაცობრიობის ტანჯვის ერთადერთი მიზეზი სულიერი ცხოვრების თითქმის ჩაკვდომაა. შესაძლოა, ვიღაც სხვა იყოს პირადად დამნაშავე იმის გამო, რისი გადატანაც მას უწევს, მაგრამ თუ ხელახლა განვავითარებთ სულიერ ცხოვრებას, მაშინ გადავლახავთ ამ ყველაფერს.
თუ ცნობიერად იმუშავებთ ტკივილზე, თქვენ ხელს შეუწყობთ კაცობრიობის განვითარებას, დახმარებით ტკივილისა და ტანჯვის გამოსყიდვაში. თეოსოფია იძლევა არა ფუჭ, არამედ მოქმედ პასუხებს და მონაწილეობს თვით არსებობის მოვლენებში.