თავი 9 - სასწაულზე ამხედრებული
თავი 9
სასწაულზე ამხედრებული
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
განთავისუფლება მოთავსებულია მესამე თვალის ცენტრში...
უნდა მოხდეს ადამიანის სხეულის თესლი-ყვავილების კონცენტრაცია ზემოთ, ცარიელ სივრცეში.
აქაა დაფარული უკვდავება და სამყაროს გადალახვა.
სინათლე არაა მხოლოდ სხეულში, არც მხოლოდ სხეულის გარეთაა. მთებიც, მდინარეებიც და დიადი მიწაც მზითა და მთვარითაა განათებული, და ეს იგივე სინათლეა. ამიტომ ის არაა მხოლოდ სხეულში. გაგება და სიცხადე, აღქმა და გასხივოსნება, და ნებისმიერი მოძრაობა სულისა - ასევე ესინათლეა, ამიტომ ის არაა მხოლოდ სხეულს გარეთ. ცისა და მიწის სინათლე-ყვავილი ყველა ათას სივრცეს ავსებს. მაგრამ ცალკეული სხეულის სინათლე-ყვავილიც ასევე ეშვება ციდან და ფარავს დედამიწას. ამიტომ, როდესაც სინათლე წრეზე მოძრაობს, ცა და მიწა, მთები და მდინარეები, ყველაფერი მასთან ერთად მოძრაობს წრეზე. ადამიანის სხეულის თესლი-ყვავილის თვალებს ზემოთ კონცენტრაციის უნარი ადამიანის სხეულში არსებული უდიდესი გასაღებია. ბავშვებო, მიაქციეთ ყურადღება! თუკი თუნდაც ერთი დღე არ აპრაქტიკებთ მედიტაციას, ეს სინათლე ვინ იცის სად იფანტება. სულ რაღაც ოთხი საათის მედიტაციით, თქვენ შეგიძლიათ ბოლო მოუღოთ ათიათასობით მარადისობას და ათასობით დაბადებას. ყველა მეთოდს დუმილამდე მივყავართ. ეს ჯადოსნური სასწაული არის ამოუწურავი.
როცა პრაქტიკას დაიწყებთ, აუცილებელია, რომ ისწრაფვოდეთ თვალნათლივიდან ღრმამდე, უხეშიდან ნატიფამდე. წარმატება ბოლომდეა დამოკიდებული თქვენს რეგულარულობაზე. პრაქტიკის დასაწყისი და დასასრული ერთნაირი უნდა იყოს. ბუნებრივია, რაღაც მომენტები უფრო ცივი იქნება, რაღაც - უფრო თბილი, მაგრამ მიზანი უნდა იყოს უსაზღვრო ზეცისა და ზღვათა სიღრმეების მიღწევა, ასე რომ ყველა მეთოდი საკმაოდ მარტივი და ბუნებრივი ჩანს. მხოლოდ მაშინ შეიძლება ჩაითვალოს, რომ მივაღწიეთ ოსტატობას.
ერთ ძველ ლეგენდაში ნათქვამია, რომ როდესაც ღმერთი სამყაროს ქმნიდა, მასთან კითხვებით ოთხი ანგელოზი მივიდა. პირველმა ანგელოზმა ჰკითხა: „როგორ აკეთებ ამას?“ მეორემ ჰკითხა: „რატომ?“ მესამემ ჰკითხა: „მომცემ მას, როცა დაასრულებ?“ ხოლო მეოთხემ ჰკითხა: „შემიძლია როგორმე დაგეხმარო?“
პირველი კითხვა მეცნიერის კითხვაა. მეორე - ფილოსოფოსის, მესამე - პოლიტიკოსის, ხოლო მეოთხე - რელიგიური ადამიანის.
ყოფიერების მეცნიერული გამოკვლევა გარეშე დაკვირვებაა. მეცნიერი ობიექტური უნდა იყოს და ობიექტურობის შესანარჩუნებლად, განზე უნდა იდგეს; მას არ შეუძლია მონაწილეობის მიღება, რადგანაც როგორც კი მონაწილეობას იღებს, მაშინვე პროცესში ჩართული ხდება. ამიტომ მეცნიერს შეუძლია შეიცნოს ცხოვრების მხოლოდ გარე პერიფერია. ყოფიერების დაფარული გული მეცნიერებისთვის მიუწვდომელი რჩება; თავად მისი მეთოდოლოგია გამორიცხავს ამას.
ფილოსოფოსი მხოლოდ ფიქრობს. ის არასოდეს ატარებს ექსპერიმენტებს. ის უსასრულობამდე სვამს კითხვას: „რატომ?“ მაგრამ ეს კითხვა ისეთია, რომ როგორი პასუხიც არ უნდა მიიღოს, კვლავ შეუძლია იკითხოს: „რატომ?“ ფილოსოფიით შეუძლებელია რაიმე დასკვნამდე მისვლა. ფილოსოფია დღემდე არ მისულა არანაირ დასკვნამდე. ეს უსარგებლო საქმიანობა არაფრით არ მთავრდება.
პოლიტიკოსს უბრალოდ უნდა რომ ფლობდეს სამყაროს, დაეუფლოს მას. იგი ყველაზე სახიფათოა მათ შორის, რადგანაც ყველაზე მოძალადეა. მისი ცხოვრებისეული ინტერესი თავად ცხოვრებაში კი არა, ძალაუფლებაშია. მას ძალაუფლება სწყურია და ისწრაფვის მისკენ; ის მანიაკია, დამანგრეველია. იმ მომენტში, როცა რაღაც ცოცხალის ფლობას იწყებთ, თქვენ კლავთ მას, რადგანაც იმ მომენტში, როცა რაღაც საკუთრება ხდება, იგი სიცოცხლეს კარგავს. სცადეთ ხის დაუფლება და ის სიცოცხლეს დაკარგავს ; სცადეთ ქალის ან მამაკაცის დაუფლება და თქვენ მოკლავთ მას. როგორც არ უნდა ფლობდეთ, მას მხოლოდ სიკვდილი ელოდება, რადგანაც მხოლოდ სიკვდილის ფლობაა შესაძლებელი.
სიცოცხლე თავისუფლებაა. ის თავისუფალი რჩება. თქვენ არ შეგიძლიათ მისი ფლობა, თქვენ არ შეგიძლიათ, რომ ბანკში ჩადოთ იგი ან წრე შემოხაზოთ მის ირგვლივ. თქვენ არ შეგიძლიათ თქვათ: „ეს ჩემია“. ასე ლაპარაკი ნიშნავს უპატივცემულობის გამოვლენას, ეგოიზმს, სიგიჟეს.
სიცოცხლე გვფლობს ჩვენ. როგორ შეგვიძლია მას დავეუფლოთ? ჩვენ უნდა მივცეთ სიცოცხლეს უფლება, უფრო და უფრო მეტად დაგვეუფლოს. ბოლომდე უნდა შევცვალოთ მიდგომა: ნაცვლად იმისა, რომ რაღაცაზე ბატონობა ვეცადოთ, მთლიანს უნდა მივცეთ უფლება, რომ თავად იბატონოს ჩვენზე.
პოლიტიკოსი ვერასოდეს შეიცნობს ცხოვრების ჭეშმარიტებას.
რელიგიური ადამიანი მონაწილეობს ცხოვრებაში. ის მღერის და ცეკვავს ყოფიერებასთან ერთად, ის ეხმარება ცხოვრებას, ის ნებდება მას,მისგან განზე არ დგება . სინამდვილეში, ის არანაირ კითხვას არ სვამს, ის არ ისწრაფვის ცოდნისკენ; მთელი მისი ძალისხმევა იმაზეა მიმართული, რომ იყოს ჰარმონიაში და ერთიანი ყოფიერებასთან, ამიტომ უმაღლეს განცდას აღმოსავლეთში ,,სამადჰის’’ უწოდებენ.
იგი ორი სიტყვისგან მომდინარეობს. „სამ“ ნიშნავს „ერთად ყოფნას“. იგივე ფუძე „სამ“ გადმოვიდა ინგლისურ ენაშიც; იგი გვხვდება სიტყვებში: „სიმპათია“, „სიმფონია“. ცოტა შეცვლილი სახით : „სინთეზი“, „სინქრონულობა“. ,,სამ’’ ნიშნავს „ერთად ყოფნას“. ხოლო ,,დჰი’’ ნიშნავს ღმერთს, ბატონს. ,,სამადჰი’’ ნიშნავს ღმერთთან გაერთიანებას, შერწყმას. სწორედ ესაა ზუსტი აზრი ინგლისური სიტყვისა „რელიგია“. იგი ნიშნავს ყოფიერებასთან ერთიანობაში ყოფნას: არა განშორებას, არა განცალკევებას, არამედ ერთიანობამდე მისვლას. მხოლოდ ამ ერთიანობაში შეუძლია ადამიანს მართლა იცოდეს, ხედავდეს, გრძნობდეს და არსებობდეს.
რელიგია ასევე დიდი ექსპერიმენტია (სინამდვილეში ყველაზე უდიდესი), მაგრამ ერთი განსხვავებით. მეცნიერება ექსპერიმენტს ობიექტთან ატარებს, რელიგია კი თავად სუბიექტთან. მას აინტერესებს მხოლოდ ერთი რამ: ვინ ვარ მე?
სულ თავიდან უნდა დავიწყოთ . სანამ საკუთარ თავს არ შევიცნობ, ვერ შევიცნობ სხვა რამეს. თუ შიგნით სიღრმეში უმეცარი ვრჩები, მაშინ მთელი ჩემი ცოდნა უბრალოდ ნაგავია. ის უმეცრებაზეა დაფუძნებული, მას უმეცრებაში აქვს ფესვები გადგმული. სინათლე ჯერ ჩემს შიგნით უნდა აინთოს, და მაშინ შეძლებს გავრცელებას, შეუძლია ყოფიერების საზღვრებამდე იაროს - თუკი მას აქვს ეს საზღვრები. მაგრამ თავიდან ეს ჩემში უნდა მოხდეს. პირველი ნაპერწკალი ჩემი სუბიექტურობიდან უნდა მოდიოდეს. მხოლოდ მაშინ, როცა ჩემი ცენტრი აღვსილი იქნება სინათლით, მე შევძლებ იმის გაგებას, რის გაგებაც შესაძლებელია. სანამ საკუთარ თავს არ შეიცნობთ, სანამ თქვენს შიგნით არაა მცოდნე, როგორ შეძლებთ სხვა რამის გაგებას? თუ თავად იმყოფებით ღრმა სიბნელეში, მაშინ მთელი სინათლე, რომელიც გარეთ შექმენით, არის უბრალოდ ტყუილი და ილუზია.
რელიგიური ძიება უდიდესი ძიებაა ყოფიერებაში. აქ აუცილებელია გავიგოთ რამდენიმე საკითხი.
პირველ რიგში, რელიგიას არ შეუძლია იხოხოს; მან უნდა იცეკვოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში მოკვდება. ახლა რელიგია არ ცეკვავს, ამიტომაც მკვდარია. ის დახოხავს, მას დაავიწყდა, რას ნიშნავს ფრენა. რელიგია დოგმად იქცა. ხოლო დოგმა -სიკვდილია, გვამია. იმისთვის რომ აფრინდეს და ცოცხალი და დინებადი იყოს, რელიგია უნდა არსებობდეს, როგორც პირადი გამოცდილება, და არა თეორია; მედიტაცია, და არა თეოლოგია; ღმერთის პირადი განცდა, და არა ფილოსოფია ღმერთის შესახებ. გაითვალისწინეთ: იცოდე ღმერთის შესახებ ნიშნავს არ იცნობდე ღმერთს. თქვენ შეგიძლიათ განაგრძოთ ცოდნის დაგროვება „მის შესახებ“, მაგრამ თქვენ ვერასოდეს გაიცნობთ ღმერთს. „მის შესახებ ცოდნა“ ნიშნავს მის გარშემო წრეზე სიარულს, თავად ცენტრში შეღწევის გარეშე.
რელიგიას არ შეუძლია იხოხოს, მაგრამ დახოხავს: ქრისტიანობა, ინდუიზმი, ისლამი მათ კომპრომისული პოზიცია დაიკავეს. მათ ყველას მეცნიერული განვითარების ეშინიათ. რელიგია ყოველთვის ებრძოდა მეცნიერებას. მათ მთელი ძალისხმევა ჩადეს, რომ მეცნიერული პროგრესი შეეჩერებინათ, მაგრამ მარცხი განიცადეს. ახლა ისინი ცდილობენ მხარდაჭერა მიიღონ ნებისმიერი სახის მხარდაჭერა მიიღონ მეცნიერებისგან, მაგრამ მათ მშვენივრად იციან, რომ მეორეხარისხოვანი გახდნენ. მათ შეუძლიათ იარსებონ მხოლოდ მაშინ, თუ მეცნიერება უდგას მხარში და მეცნიერული კამათი დაიცავს. რელიგია მუხლებზე დახოხავს, ის უკვე აღარ დგას მიწაზე ან საკუთარ ფეხებზე. მას მხარდაჭერა სჭირდება მეცნიერებისგან. ის ნასესხები ცხოვრებითა და არსებობით ცხოვრობს. მისი დრო წავიდა.
რატომ მოხდა ეს? როცა რელიგია დოგმად იქცევა და პირად გამოცდილებად ყოფნას წყვეტს, ის ავტომატურად კვდება. გვამი ვერ იდგება საყრდენის გარეშე. ყველა ეკლესია და ტაძარი საყრდენზე დგას, მათ კი უკვე აღარ შეუძლიათ საკუთარ ფეხებზე დგომა.
როცა ბუდა ჩნდება, ის საკუთარ ფეხებზე დგას. როცა ქრისტე ჩნდება, ის საკუთარ ფეხებზე დგას. მაშინ რელიგია ცეკვავს და მღერის. მაშინ რელიგია ცოცხალია, მაშინ იგი ათასფრად ჰყვავის და საოცარ არომატს ავრცელებს.
მთელი ჩემი ძალისხმევა მიმართულია იმაზე, რომ რელიგიამ კვლავ შეძლოს ცეკვა. რელიგიას არ სჭირდება მხარდაჭერა, რადგანაც იგი თავად წარმოადგენს ჭეშმარიტების უზენაეს განცდას; სხვები უნდა სთხოვდნენ მხარდაჭერას რელიგიას, და არა პირიქით. თუ რელიგია ცეკვას დაიწყებს, ცოცხალი გახდება; მეცნიერებას დაჭირდება მისი მხარდაჭერა, რადგან მეცნიერებასაც ეცლება ფეხქვეშ მიწა. დღითი დღე იგი უფრო და უფრო მახინჯდება, უფრო დამანგრეველი , უფრო პოლიტიკური ხდება. ყველა მეცნიერულ აღმოჩენას პოლიტიკოსები მართავენ. ყველა მეცნიერული აღმოჩენა სიკვდილს ემსახურება. ისინი უკვე აღარ ემსახურებიან სიცოცხლეს. მეცნიერული საქმიანობის ოთხმოცდაათი პროცენტი სამხედრო საჭიროებისკენაა მიმართული. მეცნიერება კარგავს თავის სახეს.თუ რელიგია ცეკვას არ დაიწყებს, მეცნიერებას არ ექნება მომავალი. მეცნიერებას რელიგიის თანადგომა დასჭირდება. და თუ რელიგია კვლავ ცოცხალი გახდება, ხოლო მეცნიერება რელიგიის ნაწილი, განთავისუფლებას; წინააღმდეგ შემთხვევაში ეს შეუძლებელია.
კაცობრიობა სულ უფრო და უფრო უახლოვდება დედამიწაზე სიცოცხლის სრულ განადგურებას. მისი გადარჩენა მხოლოდ რელიგიური ენერგიის აფეთქებას შეუძლია. რასაც აქ ვაკეთებთ, შესაძლოა მცირე ექსპერიმენტად გეჩვენებათ, მაგრამ მისი პოტენციალი უსაზღვროა. კაცობრიობის მომავალი მხოლოდ ერთზეა დამოკიდებული: შეძლებს თუ არა რელიგია, რომ კვლავ წარიტაცოს ადამიანი, კვლავ ყველაზე მთავარი გახდეს ადამიანის ცხოვრებაში, კვლავ კაცობრიობის ოცნება გახდეს.
და გახსოვდეთ: ეს ძალიან რთული და თითქმის შეუძლებელი ოცნებაა . ღმერთთან და ღმერთში ყოფნა აუსრულებელ ოცნებას ჰგავს. ადამიანმა სიმამაცე დაკარგა . მისი ოცნებები ძალიან პაწაწინა და ჩვეულებრივი გახდა; ის უკვე აღარ ოცნებობს მიღმიერზე. მაგრამ გახსოვდეთ: თუ მიღმიერზე ოცნება შეწყვიტეთ, თქვენმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.
აზრი მხოლოდ მიღმიერთან კონტაქტის მეშვეობით ჩნდება. აზრი მაშინ ჩნდება, როცა თქვენ დიდი მთლიანის ნაწილი ხართ, როცა თქვენზე მაღლა მდგომის, თქვენზე დიდის ნაწილი ხართ. რელიგია იბადება, როცა ადამიანი ცდილობს საკუთარ თავს აღემატებოდეს. აი, რას ვეძახი რელიგიის ცეკვას - ადამიანს, რომელიც ცდილობს საკუთარ თავს აჯობოს. არც ერთ სხვა ცხოველს არ ძალუძს ეს; მხოლოდ ადამიანს აქვს საკუთარ თავზე აღმატების პოტენციალი და შესაძლებლობა. ზოგიერთმა უკვე შეძლო ეს. ზოგიერთმა უკვე მიაღწია მეორე ნაპირს.
როცა თქვენ გელაპარაკებით, მეორე ნაპირიდან ვლაპარაკობ. რადგანაც რასაც მე ვამბობ, ეს არაა ნასესხები ცოდნა, - ეს ჩემი პირადი გამოცდილებაა. მე ვიცი, რომ შეუძლებელი შესაძლებელია. ის შესაძლებელი გახდა ჩემთვის, მას შეუძლია შესაძლებელი გახდეს თქვენთვისაც. როცა თქვენი შინაგანი არსი სინათლით ივსება, როცა თქვენს შიგნით აღარაა სიბნელე, მაშინ თქვენ რელიგიური ხართ.
იოცნებეთ შეუძლებელზე. შესაძლოა, თავიდან ეს აბსურდად მოგეჩვენოთ,
( მართლაც ასეთი ჩანს ) მაგრამ თუ ოცნება ძლიერია, ის თქვენი რეალობის ტრანსფორმაციას ახდენს.
ოდესღაც ერთ ბორცვზე სამი ხე იზრდებოდა. ქარში ირწეოდნენ და მომავალზე ოცნებობდნენ.
- მე მინდა, რომ ერთხელ მომჭრან და ბავშვის აკვნად მაქციონ, - თქვა პირველმა ხემ.
- მე მინდა, რომ ერთხელ მომჭრან და უზარმაზარ გემად მაქციონ, რომელიც შორეულ ზღვებში იცურებს და იქიდან ძვირფასეულობას ჩამოიტანს, - თქვა მეორე ხემ.
მესამემ კი განაცხადა:
- მე მინდა ამ ბორცვზე ვიდგე და ადამიანებს ცისკენ მივანიშნო.
ერთხელაც მოვიდნენ ხის მჭრელები და მოჭრეს პირველი ხე.
- ამისგან ბაგა გავაკეთოთ ძროხებისთვის, - გადაწყვიტეს მათ.
- მაგრამ მე არ მინდა ძროხების ბაგად ვიქცე, - დაიყვირა ხემ. - მინდა ბავშვის აკვანი გავხდე!
მაგრამ ხის მჭრელებმა მისგან ბაგა გააკეთეს, და როდესაც ყრმა იესო დაიბადა, იგი სწორედ ამ ბაგაში ჩააწვინეს, რადგანაც სხვაგან ვერსად ჩააწვენდნენ. და ხემ თქვა:
- ეს გაცილებით უფრო საოცარია, ვიდრე ჩემი ოცნება.
შემდეგ ხის მჭრელები მეორე ხეს მიადგნენ.
- ამისგან სათევზაო ნავი გავაკეთოთ, - გადაწყვიტეს მათ.
ხე აღშფოთდა:
კი, მაგრამ მე არ მინდა სათევზაო ნავი ვიყო! მე მინდა დიდი გემი ვიყო და ძვირფასი ქვები ვატარო.
მაგრამ მისგან სათევზაო ნავი გააკეთეს და ტბაში გაუშვეს. იგი იყიდა მეთევზემ სახელად სიმონ პეტრე. ამ ნავში ცურავდა და ქადაგებდა იესო. და მაშინ ხემ თქვა:
- ეს გაცილებით უფრო საოცარია, ვიდრე ჩემი ოცნება.
როცა ხის მჭრელები მესამე ხესთან მივიდნენ მოსაჭრელად, მათ გადაწყვიტეს:
- ამისგან ჯვარი გავაკეთოთ.
ხემ გააპროტესტა:
- მე არ მინდა ჯვარი ვიყო , რადგან ჯვარი სირცხვილის სიმბოლოა, რომელზეც დამნაშავეებს სჯიან. მე მინდა ამ ბორცვზე ვიდგე და ადამიანებს ცაზე მივანიშნო.
მაგრამ მისგან ჯვარი გააკეთეს, და ამ ჯვარზე იესო გააკრეს. მრავალი წელი ადამიანები უყურებდნენ ამ ჯვარს, და იგი მათ ღმერთზე მიანიშნებდა.
თუკი ხეებს შეუძლიათ ოცნება და მათი ოცნებები სრულდება, რაღა უნდა ვილაპარაკოთ ადამიანზე?
ადამიანი ყველაზე დიდ პოტენციალს ფლობს დედამიწაზე. თუ გრძნობთ, რომ რაღაც არ გყოფნით, ეს ნიშნავს, რომ თქვენ არ გყოფნით საკუთარ თავზე აღმატების დიადი ოცნება. თქვენ მოგბეზრდათ მიწიერი. თქვენ ხოხვა დაიწყეთ მიწაზე. თქვენ არ იყურებით ზემოთ. მაგრამ არსებობს დიადი მიღმიერი, რომელიც გიხმობთ და გიწვევთ. და ნამდვილი ადამიანი მხოლოდ ისაა, ვინც მიღმიერის გამოწვევას იღებს. დანარჩენები იწოდებიან ადამიანებად, მაგრამ სინამდვილეში არ არიან.
იყავით ადამიანი: მიიღეთ მიღმიერის, შეუცნობელის გამოწვევა. დაე, ეს გახდეს თქვენი არსების დიადი ოცნება. ის, რასაც ახლა წარმოადგენთ, მხოლოდ თესლია; თესლი მიწაში უნდა ჩავარდეს და მოკვდეს, ხედ იქცეს და გაიფურჩქნოს.
თუ თესლს გახლეჩთ, მასში ვერ იპოვნით ყვავილებს. სწორედ ამიტომ უშვებს ხელიდან მეცნიერება ყველაზე მთავარს : ის ხლეჩს თესლს. ასე მსჯელობს: „თქვენ ამბობთ, რომ ეს თესლი ბევრ ყვავილს მოიტანს? ჩვენ ახლა გავჭრით თესლს, დავანაწევრებთ და შევხედავთ“. და მეცნიერები ანაწევრებენ თესლს . მათ შეიმუშავეს მეთოდოლოგია, რომ თესლი დაენაწევრებინათ, მაგრამ იქ ყვავილებს ვერ პოულობენ. ამიტომაც ამბობენ, რომ იქ ყვავილები არაა. სწორედ ამიტომ მივიდნენ დასკვნამდე, რომ ღმერთი არ არსებობს, რომ სული არ არსებობს, რომ მიღმიერი არ არსებობს, რომ სიცოცხლე შემთხვევითობაა და არანაირი ბედი არ არსებობს.
არსებობს ძენის ოსტატ იკიუს ცნობილი გამოთქმა:
„თუკი დაანაკუწებთ ალუბლის ხეს, ნუთუ იქ ყვავილებს იპოვნით? არადა, რა მშვენივრად ყვავილობენ ისინი გაზაფხულზე!“
დაელოდეთ გაზაფხულს. თუ ყვავილების ნახვა გინდათ, დაელოდეთ გაზაფხულს; მაშინ დაინახავთ არა უბრალოდ ადამიანს, არამედ ბუდას; არა უბრალოდ ადამიანს, არამედ იესოს; არა უბრალოდ ადამიანს, არამედ კრიშნას. მაშინ თქვენ დაინახავთ ყვავილს, მაგრამ უკვე ვეღარ იპოვნით თესლს; თესლმა თავისი სამუშაო შეასრულა და გაქრა. ის რაღაც განსაკუთრებულად ღირებულს იცავდა, ის თავის თავში ჩანასახს ატარებდა; ახლა ის აღარაა საჭირო: მიწაზე დაეცა, მოვიდა გაზაფხული, და თესლი საკმარისად მამაცი იყო რომ მომკვდარიყო.
ადამიანური ეგო სხვა არაფერია, თუ არა თესლი. ეს დაცვაა. ზოგიერთი მეკითხება: „თუ ეგო ასეთი დაბრკოლებაა ღმერთისკენ მიმავალ გზაზე, მაშინ რატომ არსებობს საერთოდ? თუ გონება ასეთი დაბრკოლებაა ღმერთისკენ გზაზე, მაშინ რატომ არსებობს საერთოდ?“ ის არსებობს, რომ დაგიცვათ, ზუსტად ისევე, როგორც თესლის უხეში კანი იცავს რბილ გულს. გული მართლაც რბილი და ნაზია; უხეშ გარსს რომ არ დაეცვა, ის ვერ გადარჩებოდა. უხეში გარსი არ არის მტერი. უხეში გარსი მტერი ხდება, თუ გაზაფხული მოვიდა, მიწაც მოინახა, თესლი კი სიკვდილზე უარს ამბობს. თუ უხეში გარსი ამბობს: „მე უწინდებურად დაგიცავ, მიუხედავად გაზაფხულისა; მე უწინდებურად დაგიცავ, მიუხედავად მიწისა“, მაშინ ჩნდება პრობლემა. მაშინ ჩნდება უსიამოვნებები.
ეგო არაა პრობლემა. ბავშვს ის აუცილებლად სჭირდება, წინააღმდეგ შემთხვევაში სრულიად დაუცველი დარჩება. ის ვერ გადარჩება ბრძოლის სამყაროში. ის ვერ დაიცავს თავს ამდენი საფრთხისგან. ის ისეთი რბილია, ისეთი ნაზი, რომ მანამდე მოკვდება, სანამ ბუდა გახდება. ეგო ეხმარება მას. ეგო ერთგვარი ჯავშანია, ისევე როგორც გონება, - ისინი იცავენ ბავშვს.
ეგო არაა მტერი. ის მტერი მაშინ ხდება , როცა დრო მოდის და მზად ხართ მედიტაციაში შეხვიდეთ, - თქვენ იპოვნეთ ოსტატი, თქვენ აირჩიეთ მეთოდი, და მზად ხართ იაროთ, - მაგრამ გონება ამბობს: „არა, მე არ შემიძლია სიკვდილი. გაიხსენე ყველა კურთხევა, რომელიც მოგეცი. გაიხსენე, რაც გაგიკეთე და იყავი მადლობელი! და ნუ ეცდები დამანგრიო!“ მაშინ ჩნდება პრობლემა: მაშინ იქცევა დამცველი დამანრეველად. მაშინ გიწევთ საკუთარ გონებასთან , ეგოსთან ჭიდილი, ჯავშანთან ჭიდილი, რადგანაც ჯავშანი უკვე აღარ გჭირდებათ. თქვენ უნდა მოახდინოთ შინაგანი პოტენციალის რეალიზება . გაზაფხული დადგა. ეგო პრობლემად იქცევა მხოლოდ მაშინ, როცა გაზაფხული მოდის; საერთოდ კი ეს პრობლემა კი არა, დახმარებაა. მაგრამ დამხმარეს შეუძლია დაბრკოლებად იქცეს. თუ მისი წასვლის დრო დადგა.
იოცნებეთ შეუძლებელზე: იოცნებეთ, რომ ამაღლდეთ საკუთარ თავზე, იოცნებეთ ნირვანაზე, მოქშაზე, ღმერთის სასუფეველზე. მხოლოდ ამ შემთხვევაში დაიწყებთ მოქმედებას, და მხოლოდ ამ შემთხვევაში გაუჩნდება ამ ოცნებას ცეკვის თვისება.
ასეთი ოცნების გარეშე უსიცოცხლო გახდებით. სწორედ ამიტომ ცხოვრობენ ადამიანები უბადრუკი ცხოვრებით. როგორ შეუძლიათ მათ იცეკვონ? რის გამო უნდა იცეკვონ? იმის გამო, რომ ყოველდღე თავის ოფისში მიდიოდნენ და შემდეგ სახლში ცოლთან საკამათოდ ბრუნდებოდნენ და ბავშვების გაუთავებელი წუწუნი ისმინონ? და ასე ყოველდღე - წლიდან წლამდე. რის გამო უნდა იცეკვონ? საოცარია რომ ადამიანი საერთოდ აგრძელებს ცხოვრებას და თვითმკვლელობით არ ასრულებს სიცოცხლეს. რის გამო ცხოვრობს საერთოდ?
მას წინ არაფერი ელოდება, ის არაფრისკენ ისწრაფვის. გარშემო მხოლოდ სიბნელეა, ღამის ცაზე ერთი ვარსკვლავიც კი არაა. საოცარია რომ ადამიანი საერთოდ ახერხებს , რომ იცოცხლოს. როგორც ჩანს, რომ თვითმკვლელები უფრო ლოგიკურად იქცევიან, ვიდრე ისინი,რომლებიც ცხოვრებას აგრძელებენ. ისინი უბედურები არიან, გატანჯული, მოწყენილობით შეპყრობილი, - მაგრამ აგრძელებენ ცხოვრებას. ეს რაღაცაზე მეტყველებს. ეს მხოლოდ ერთზე მეტყველებს: თქვენმა შინაგანმა არსმა იცის, რომ კიდევაა შანსი, - შესაძლოა ერთხელ გააცნობიეროთ, რომ არსებობს პოტენციალი, შესაძლებლობა იმისა, რომ ერთხელ ოცნებამ შეგიპყროთ და მაშინ თქვენს ცხოვრებას აზრი მიეცემა, და მაშინ თქვენი ცხოვრება ცეკვა გახდება.
უილიამ ბლეიქმა თქვა: „რელიგი ხელოვნებაა და არა ფული“. ეს ძალიან მნიშვნელოვანი გამოთქმაა. ეს შეეძლო მხოლოდ ისეთ ადამიანს ეთქვა, როგორიც უილიამ ბლეიქია. ის მისტიკოსი პოეტია.
რა არის ხელოვნება? „ხელოვნება რაიმეს შექმნის საშუალებაა, - ამბობს იგი, - ეს ფერწერაა, პოეზიაა, ცეკვაა, სკულპტურაა, მუსიკაა, კერამიკაა, ქსოვაა. ’’ის არაფერს ამბობს იმაზე, რომ საკუთარი თავის შექმნაა შესაძლებელი. მაგრამ სწორედ ესაა რელიგია. ეს არაა ფერწერა, არც პოეზია, არც სკულპტურა, არც მუსიკა, ეს რაღაც მსგავსია, მაგრამ გაცილებით დიდი- ეს საკუთარი თავის შექმნაა! რელიგია ასევე არის საშუალება რომ შექმნა საკუთარი ცხოვრება, სიყვარული, გაგება , ყოფიერება.
ნებისმიერი ხელოვნება რაღაცას ქმნის. იგი ეხმარება ღმერთს მის შემოქმედებაში. სწორედ ამიტომ ვუწოდებ რელიგიურს იმ ადამიანს, რომელმაც უთხრა ღმერთს: „რით შემიძლია დაგეხმარო?“ თუ შემოქმედის შეცნობა გინდათ, თქვენც ასევე მოგიწევთ, რომ რაღაცის შემოქმედი გახდეთ. პოეზია არაა თავად რელიგია, მაგრამ ის სწორ მიმართულებაზე მიანიშნებს. როცა პოეტი შთაგონებულ მდგომარეობაშია, ის ეხება რელიგიას - მისი შორეული მუსიკა ესმის - რადგანაც შთაგონების მდგომარეობაში იგი კარგავს საკუთარ თავს. ის მონაწილეობს, თუმცა მცირე დოზით, მაგრამ მაინც მონაწილეობს ღმერთში: ღვთაებრივის წვეთი შედის მასში. სწორედ ამიტომ ამბობენ დიდი პოეტები: „როცა ლექსებს ვწერთ, ჩვენ არ ვქმნით მათ. ჩვენ რაღაც ძალა გვეუფლება. რაღაც უცნობი ენერგია გვიპყრობს, მღერის და ცეკვავს ჩვენით. ჩვენ არ ვიცით, რა არის ეს“. როცა მხატვარი ეფლობა თავის სამუშაოში,და ბოლომდე მისითაა მოცული, მისი ეგო ქრება. ეს მხოლოდ რამდენიმე წამით ხდება, მაგრამ ეგოს არარსებობის ამ წამებში ღმერთი მისი მეშვეობით ხატავს.
თუ თქვენ მონაწილეობთ ღმერთში, ღმერთიც ასევე მონაწილეობს თქვენში. ხელოვნება რელიგიის გაუცნობიერებელი ფორმაა. რელიგია გაცნობიერებული ხელოვნებაა. ხელოვნებაში თქვენ თითქოს სიზმარში ხართ რელიგიური, მაგრამ სწორი მიმართულებით მიდიხართ, მხატვარი ყველაზე ახლოსაა რელიგიასთან. მაგრამ ასე არავინ აღიქვამს მას. თქვენ არ თვლით პოეტს ან მხატვარს რელიგიურად, მაგრამ თუ ვინმე მარხულობს, სხეულს ტანჯავს, საკუთარ არსს ამახინჯებს, მას რელიგიურად თვლით. ის უბრალოდ ძალადობას ავლენს საკუთარი თავისადმი. მას ნევროზი აქვს, თვითმკვლელია, მაგრამ თქვენ ფიქრობთ, რომ ის რელიგიურია.
ნევროზულები მაჰატმები ხდებიან: მათ პატივს სცემენ და ეთაყვანებიან როგორც წმინდანებს, მაგრამ ისინი სრულებითაც არ არიან რელიგიური. სხვაობა ეგრეთ წოდებულ წმინდანსა და მკვლელს შორის არც თუ ისე დიდია. მკვლელი ვიღაც სხვას კლავს, თქვენი ე.წ. წმინდანი კი საკუთარ თავს. მაგრამ ორივე ერთი და იგივეს აკეთებს: ორივე ძალადობას ავლენს, ორივე დამანგრეველია. ხოლო როდესაც თქვენ დამანგრეველი ხართ, ყველაზე შორს ხართ ღმერთისგან, რადგანაც ღმერთი შემოქმედებაა. ჩემთვის რელიგიურობის უახლოესი მეზობელი ესთეტიკაა და არა ეთიკა.
როგორც ცნობილია, ლენინი ამბობდა: „ეთიკა არის მომავალის ესთეტიკა“. მე საპირისპიროს ვამტკიცებ: ესთეტიკა იქნება მომავალის ეთიკა. სილამაზე იქნება მომავლის ჭეშმარიტება, რადგანაც სილამაზის შექმნა შესაძლებელია. და ლამაზია ის ადამიანი , ვისაც უყვარს სილამაზე, ცხოვრობს მისით და თვითონაც ქმნის სილამაზეს. და არსებობს მორალური ადამიანი, ამასთან მორალური ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე. და მისი მორალურობა არაა ხელოვნურად გამომუშავებული მორალურობა; ის მორალურია საკუთარი ესთეტიური გრძნობის გამო. მას არ შეუძლია მოკლას, რადგანაც მკვლელობაში ვერაფერს ლამაზს ვერ ხედავს. მას არ შეუძლია მოტყუება, მას არ შეუძლია იყოს უსამართლო, რადგანაც ეს მახინჯად აგრძნობინებდა თავს. მისი კრიტერიუმი სილამაზეა. მე ვეთანხმები უილიამ ბლეიკს, რომ რელიგია ხელოვნებაა.
ნებისმიერი ხელოვნება შემოქმედებაა.ნებისმიერი შემოქმედებისთვის რაღაცისადმი რწმენაა საჭირო. თქვენ ხედავთ იმას, რაც ჯერ კიდევ არ არსებობს, და აკეთებთ რაღაცას, რომ ამ ჯერ არნახულმა, ჯერ არგაგონილმა და ჯერ ხელშეუხებელმა შეიძინოს ფორმა დროსა და სივრცეში.ის, რასაც თქვენ შექმნით, მისაწვდომი გახდება გრძნობებისთვის - ეს იქნება ნახატი ან პოემა, ან შეიძლება ბაღი. ხელოვნება არ უნდა ავურიოთ იმ ობიექტში, რომელსაც ის ქმნის. უნდა გვახსოვდეს ამ მშვენიერი სხვაობის შესახებ. ეს ძალიან დაგეხმარებათ რელიგიის გაგებაში.
ხელოვნება არაა ნახატი ან სკულპტურა. რასაც ხელოვნების მოტრფიალენი ყიდულობენ ხელოვნების ნაწარმოებია, მაგრამ არა თავად ხელოვნება. ხელოვნების ნაწარმოები საკუთრების ფორმაა. ზუსტად ისევე, როგორც ხელოვნება არაა იგივე, რაც ხელოვნების ნაწარმოები, რელიგია არაა იგივე , რაც ობიექტები და შედეგები, რომლებსაც იგი წარმოშობს. ეს არაა დოგმები, დოქტრინები, ბიბლიები, ყურანები, გიტები, ეკლესიები და ტაძრები. ეს ყველაფერი ხელოვნების ნაწარმოებებია. მათ შეიძლება ვუწოდოთ რელიგიის ხელოვნების ნაწარმოებები, მაგრამ ეს არაა თავად რელიგია.
ეკლესია ეკლესიაა. ის შეიძლება ლამაზი იყოს, მაგრამ ეს ჯერ არაა რელიგია. ეს ნაწარმოები პროდუქტია, შედეგია.ყურანი მშვენიერია, მაგრამ როგორც ხელოვნების ნაწარმოები და მიღებული პროდუქტი. რაც მოხდა მუჰამედის გულში, სწორედ ის იყო რელიგია, მაგრამ უხილავი დარჩა. რაღაცამ ღრმად შეარხია მისი სული, და მან სიმღერა დაიწყო, ის გიჟი გახდა თავის გამოხატულებაში. სწორედ ასე იფიქრა, როცა პირველად მთებში თავის სიმარტოვეში დაიწყო ღმერთის სიახლოვის შეგრძნება. მას ისე შეეშინდა, რომ იფიქრა ან ჭკუიდან შეიშალა, ან პოეტი გახდა.
იგი სახლისკენ გაიქცა. კანკალებდა, ციებ-ცხელებამ შეიპყრო. ცოლმა იფიქრა, რომ მას ტემპერატურამ უეცრად აუწია . - „რა დაგემართა?“ მან უპასუხა: „ან ჭკუიდან შევიშალე, ან პოეტი გავხდი. რაღაც არაჩვეულებრივი ხდება, მაგრამ არ ვიცი რა არის ეს და საიდან მოდის. საერთოდ არ ვიმსახურებ ამას... საკუთარ თვალებს და გულს ვერ ვუჯერებ, - რომ ეს მართლა ხდება. ეს ისე არაჩვეულებრივად მშვენიერია, ისეთი უზარმაზარი და უსაზღვროა, რომ მე არ შემიძლია ამის გაგება“. სწორედ ეს იყო რელიგია.
რამდენიმე დღე მუჰამედი ციებ-ცხელების მდგომარეობაში იყო, შემდეგ კი დაცხრა და გამყარდა თავის ახალ მდგომარეობაში, ექსტაზში, სამადჰიში. შემდეგ კი ნაკადი წამოვიდა: დაიბადა მშვენიერი ყურანი. მაგრამ ყურანი, ეს ნაწარმოები პროდუქტია, ისევე, როგორც გიტა, დჰამაპადა. ყოველთვის გახსოვდეთ, რომ არც ერთი წერილი არ შეიცავს რელიგიას. ეს უბრალოდ შეუძლებელია. ყველა წერილი რელიგიის ნაწარმოები პროდუქტია, ჩრდილია, ნაკვალევია, დროის ნაპირებზე შემორჩენილი. მაგრამ ნაკვალევი მხოლოდ ნაკვალევია.
როცა ბუდა მიდის ზღვის ნაპირზე, რა თქმა უნდა, ის კვალს ტოვებს, მაგრამ ეს კვალი არაა თავად ბუდა. ეს კვალი მშვენიერია, რადგანაც ის ბუდას ეკუთვნის. თაყვანი ეცით მას , მაგრამ არ დაგავიწყდეთ: ეს მხოლოდ ნაწარმოები პროდუქტია, და თქვენ ბუდა უნდა გახდეთ, და არა უბრალოდ მისი ნაკვალევის თაყვანისმცემელი.
ხელოვნების ნაწარმოებები საკუთრების ფორმებია, ამიტომ ისინი შეგვიძლია გავყიდოთ და ვიყიდოთ; მაგრამ შეუძლებელია ხელოვნების გაყიდვა ან ყიდვა.თუკი სთხოვთ პაბლო პიკასოს, რომ თავისი ხელოვნება მოგყიდოთ, ეს შეუძლებელი იქნება. ალბათ ნებისმიერ ფანტასტიკურ თანხას გადაიხდით, მაგრამ იგი ვერ მოგყიდით მას. ის შეძლებს გაყიდოს თავისი ნახატები და არა ხელოვნება. მაგრამ მისი გაყიდვა შეუძლებელია, იმიტომ რომ ის არაა საგანი. ის ყოველთვის უხილავი რჩება. ხილული მხოლოდ შედეგებია.
ღმერთი უხილავი რჩება. ის ხილული მხოლოდ სამყაროშია. თქვენ უჩინარი ხართ, მხოლოდ თქვენი სხეულია ხილული. სწორედ ამიტომ ამბობს ბლეიქი, რომ რელიგია ფული არაა. ის მართალია. ის გულისხმობს, რომ რელიგია არაა საკუთრება. რელიგია -არაა ნივთი, რელიგია სიყვარულს ჰგავს - შეუძლებელია მისი გაყიდვა ან ყიდვა, შეუძლებელია მისი ბანკში ჩადება. თქვენ არ შეგიძლიათ დაეუფლოთ მას; პირიქით, ის გეუფლებათ თქვენ.
თქვენ შეგიძლიათ ფლობდეთ ხელოვნების ნაწარმოებს; ის ნივთია და მკვდარია. თქვენ შეგიძლიათ შეისწავლოთ ყურანი ან გიტა, ან ბიბლია, მაგრამ თქვენ არ შეგიძლიათ რელიგიის შესწავლა. მისი სწავლა შეუძლებელია, იგი უნდა განიცადოთ. თქვენ მისაწვდომი უნდა გახდეთ ღმერთისთვის, ნება უნდა მისცეთ, რომ დაგეუფლოთ. თქვენი არსი უნდა გახსნათ . გვერდზე უნდა გადგეთ, უნდა დააცარიელოთ საკუთარი თავი იმისთვის, რომ ღმერთმა შეძლოს და ბოლომდე დაგეუფლოთ. როცა ეს მოხდება, თქვენ ადამიანურის ტრანსცენდენციას მოახდენთ. თქვენ უკვე აღარ იქნებით უბრალოდ ადამიანი, თქვენ ღმერთი გახდებით : ბუდა, ქრისტე.
ამ სუტრებში დაფარულია საიდუმლოება, რომელიც დაგეხმარებათ ბუდას ბუნების რეალიზაციაში, რომელსაც პოტენციალად ატარებთ და თესლივითაა თქვენში; ეს საიდუმლო დაგეხმარებათ გაფურჩქვნაში და უზარმაზარ ხედ გახდომაში, ხშირი ფოთლებითა და მრავალი ყვავილით.
სუტრები:
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
განთავისუფლება მოთავსებულია მესამე თვალის ცენტრში...
ეს პოტენციალი, რომელზეც გეუბნებოდით, ბუდად მყოფობა, ქრისტეს ან კრიშნას ცნობიერება, (როგორც გსურთ ისე დაარქვით ) მოთავსებულია მესამე თვალის ცენტრში. თქვენს ფიზიკურ თვალებს შორის არსებობს ცარიელი სივრცე, და ეს სივრცე თქვენი ღვთაებრივობის თესლია. თქვენი პოტენციალი არ გაიხსნება, სანამ მესამე თვალი არ დაიწყებს მუშაობას.
ამიტომ...
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
განთავისუფლება მოთავსებულია მესამე თვალის ცენტრში...
განთავისუფლება ნიშნავს ნირვანას, მოქშას, თავისუფლებას. განთავისუფლება ნიშნავს გასხივოსნებას. თუ თქვენი თვალი მუშაობას დაიწყებს - მანამდე კი მას სძინავს, იგი არ მოქმედებს, თქვენი ენერგია ჯერ არ შესულა მასში... ეს იდეალური მექანიზმია, მაგრამ ის არანაირ ენერგიას არ ღებულობს. თქვენი ენერგია ქვემოთკენ მიემართება -თქვენი სექსუალობისკენ და პიროვნებისკენ, რისხვისკენ, მიწიერი საქმეებისკენ, - თქვენი ენერგია მიემართება ქვემოთ და გარეთ. თქვენ არ გეყოფათ ენერგია, რომ მესამე თვალს მისცეთ იგი. ის მხოლოდ მაშინ მიაღწევს მესამე თვალს, თუკი ენერგია უხვად გექნებათ.
თქვენ ენერგიის რეზერვუარი უნდა გახდეთ. როცა ენერგიის რეზერვუარი ხდებით და ენერგია არ იფანტება, მისი დონე დღითი დღე მაღლა და მაღლა იწევს, და ერთხელაც მესამე თვალს აღწევს. და იმ მომენტში, როცა ენერგია მესამე თვალს აღწევს, ის მყისიერად, დაუყოვნებლივ იწყებს მუშაობას. და მაშინ პირველად ხედავთ, პირველად იცით. მაშინ გიჩნდებათ ცხოვრების ხედვა, მაშინ ხვდებით, რა არის ეს სინამდვილეში. მხოლოდ მესამე თვალის მეშვეობით შეგიძლიათ შეიცნოთ ღმერთი, რეალობა, ის რაც არის.
ფიზიკური თვალებით სამყაროს შეიცნობთ. და რადგანაც თვალი ორია, თქვენი სამყარო გაყოფილია - ის ორმაგია. თქვენი ორი თვალი ორმაგს ხდის ამ სამყაროს. სინამდვილეში, სამყარო არაა დაყოფილი, მაგრამ თქვენი ხედვა მას ასე ყოფს. მსგავსად იმისა, როგორც სინათლის სხივი გადის პრიზმაში. სხივი ერთია, მაგრამ როცა ის პრიზმაში გადის, შვიდ სხივად და შვიდ ფერად იყოფა. სწორედ ასე იბადება ცისარტყელა: მზის სხივები წყლის წვეთებს გაივლიან ღრუბლებში. წყლის წვეთები პრიზმასავით მოქმედებენ, ხოლო მზის სხივები, მასში გავლის შემდეგ შვიდ ფერად იყოფიან.
თქვენი ენერგია ფიზიკური თვალების გავლით მოძრაობს, და სამყარო ორმაგი ხდება. ამიტომ წინააღმდეგობებად აღიქვამთ დღესა და ღამეს, სიცოცხლესა და სიკვდილს, სიყვარულსა და სიძულვილს. თქვენი თვალები ყველაფერს ორმაგს და ურთიერთსაპირისპიროს ხდიან, და ორი თვალის გამო არ შეგიძლიათ ყოფიერების ერთიანობის დანახვა. სანამ თქველი თვალები ერთიანი არ გახდება, თქვენ ვერ გაიგებთ განუყოფელს, უნივერსალურს.
„ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლოში“ ნათქვამია: ენერგია, რომელიც გარეთკენ მოძრაობს, ორმაგი ხდება; თუ მას უკან, შიგნით დააბრუნებთ, იგი ერთიანდება : კარგავს ორმაგობას და არაორმაგი ხდება. როცა ორივე თვალის ენერგია უკან იწყებს მოძრაობას, ის პირველსაწყის წყაროს უბრუნდება.
თუ ცისარტყელის შვიდივე ფერს გააერთიანებთ, ისინი ერთ ფერად - თეთრად - იქცევიან. აქაც იგივე პრინციპი მოქმედებს. გარეთკენ მოძრაობისას, ენერგია თვალებიდან გადის, და მთელი ყოფიერება ორმაგი ხდება. შიგნითკენ მოძრაობისას ენერგია თვალების გავლით მესამე თვალში ხვდება, რომელიც ზუსტად ფიზიკურ თვალებს შორისაა მოთავსებული, - და უეცრად ყველაფერი ერთიანი ხდება: თქვენ ერთიანი ხდებით ღმერთთან.
განთავისუფლება მოთავსებულია მესამე თვალის ცენტრში...
უნდა მოხდეს ადამიანის სხეულის თესლი-ყვავილების კონცენტრაცია ზემოთ, ცარიელ სივრცეში.
ჯერ ეს სივრცე მართლაც ცარიელია. მაგრამ როგორც კი ენერგია შიგნითკენ იწყებს მოძრაობას, იგი სინათლით ივსება.
აქაა დაფარული უკვდავება და სამყაროს გადალახვა.
იესო ამბობს: „როცა თქვენი თვალები ერთ თვალად იქცევა, ღმერთის სასუფეველში შედიხართ“. როცა თქვენი არსის ამ წერტილს აღწევთ, თქვენ შეიცნობთ უკვდავებას, რადგანაც თქვენ უკვე იცით, რომ სიცოცხლე და სიკვდილი წინააღმდეგობები კი არა, ერთი ფრინველის ორი ფრთაა. სიკვდილი არ ანგრევს სიცოცხლეს. ის მას განახლებაში ეხმარება. სიკვდილი მეგობარია და არა მტერი. ის უბრალოდ ეხმარება სიცოცხლეს, რომ ტანსაცმელი გამოიცვალოს, რადგანაც ის დალპა და მისი გამოყენება შეუძლებელია . ის უბრალოდ გეხმარებათ, რომ სახლი შეიცვალოთ, მაგრამ არ განგრევთ თქვენ. ის ახალ საწყისს და ენერგიის ახალ ნაკადს გაძლევთ.
მაშინ ნათელი და ბნელი აღარაა ურთიერთწინააღმდეგობა. წინააღმდეგობები ქრება და ურთიერთშემავსებელ ნაწილებად იქცევა. მაშინ მთელი ყოფიერება მამაკაცური და ქალური ენერგიის ცეკვად იქცევა, და ეს ორგაზმული ცეკვაა. მაშინ ორივე ენერგია ერთიან ენერგიად იქცევა - ისინი ხვდებიან და ერწყმიან ერთმანეთს, და კონფლიქტი ქრება. და როცა ყოფიერებას ყოველგვარი კონფლიქტის გარეშე ხედავთ, ბუნებრივია, იბადება უზარმაზარი სიხარული, - სიკვდილი არ არსებობს. თქვენ უყურებთ სიკვდილს, როგორც გარე დამკვირვებელი. თქვენ ხედავთ, როგორ კვდება ვიღაც სხვა, მაგრამ ვერ ხედავთ საკუთარ თავს მომაკვდავს. არავის და არასოდეს არ უნახავს საკუთარი თავი მომაკვდავი.
შხამის მიღებისას, სოკრატე სასიხარულო მღელვარებისა და ცნობისმოყვარეობის მდგომარეობაში იყო. მისი მოსწავლეები ტიროდნენ და მოთქვამდნენ, ის კი ამბობდა:
- ნუ ტირით. მალე მე წავალ, და მაშინ შეგიძლიათ იმდენი იტიროთ, რამდენიც გინდათ. მაგრამ ახლა თვალყური ადევნეთ დიად ექსპერიმენტს, რომელიც ჩემს თავს ხდება. მე ძალიან ვარ დაინტერესებული სიკვდილის იდეით - მართლაც მოვკვდები ახლა თუ არა. ნუ გაუშვებთ ხელიდან ამ შესაძლებლობას! უბრალოდ დაჯექით ჩემს გარშემო და დააკვირდით.
ოსტატი თავისი ცხოვრებით ისევე ასწავლის, როგორც თავისი სიკვდილით. ოსტატი ნებისმიერ შესაძლებლობას იყენებს; საკუთარ სიკვდილსაც კი, რომ მოსწავლეებს გაკვეთილი მისცეს.
და რადგანაც სერიოზულად გაუბრაზდა მათ და დაუყვირა:
- ახლავე შეწყვიტეთ ტირილი და მომიახლოვდით! ხელიდან არ გაუშვათ ეს შესაძლებლობა! - მოსწავლეები დაემორჩილნენ.
- შეხედეთ, - თქვა სოკრატემ. - მე შხამი დავლიე. ახლა მოგიყვებით, თუ რა ხდება ჩემს შიგნით, რათა გააცნობიეროთ ის, რისი დანახვაც შეუძლებელია.
ცოტა ხნით მოიცადა და განაგრძო:
- ჩემი ფეხები მუხლებამდე მკვდარია. მაგრამ რაც შემეხება მე, ისეთივე ხელუხლებელი და მთელი ვარ, როგორც ადრე.
შემდეგ თქვა:
- ჩემი ფეხები ბოლომდე მოკვდნენ . წელს ქვემოთ ვერაფერს ვგრძნობ.
მან სთხოვა ერთ-ერთ მოსწავლეს, რომ ფეხზე შეხებოდა და ეჩქმიტა, მაგრამ ვერაფერი იგრძნო.
- მე ვეღარაფერს ვგრძნობ, ჩემი სხეულის ნახევარი მკვდარია, მაგრამ ისეთივე მთელი ვარ, როგორც აქამდე. ჩემი შინაგანი გრძნობაა, რომ ნახევრად ცოცხალი ან ნახევრად მკვდარი კი არ ვარ, არამედ ისეთი ცოცხალი ვარ, როგორც არასოდეს! ჩემი სხეულის ნახევარი მოკვდა, მაგრამ ჩემი არსი ხელუხლებელია.
შემდეგ თანდათანობით მოკვდა მისი ხელები და გულ-მკერდი. უკანასკნელად მან თქვა :
- მალე ჩემი ენა ვეღარ წარმოთქვამს სიტყვებს. ის შეშდება. აი, უკანასკნელი, რაც მინდა გითხრათ: მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სხეულის თითქმის ოთხმოცდაათი პროცენტი მოკვდა, მე ასი პროცენტით ცოცხალი ვარ. თუ ეს რაიმეზე მეტყველებს, მხოლოდ იმაზე, რომ შეიძლება ჩემი სხეული ასი პროცენტით მკვდარი იყოს, მაგრამ მე მაინც ცოცხალი ვიქნები, რადგანაც მე დავინახე როგორ დამტოვა სხეულის ოთხმოცდაათმა პროცენტმა, მაგრამ ისეთივე ცოცხალი დავრჩი, როგორც ადრე. კიდევ ათი პროცენტი... თქვენ ვერ ხედავთ, რა ხდება ჩემს შიგნით, მაგრამ მე ვხედავ ამას.
სოკრატე არაა ჩვეულებრივი ფილოსოფოსი, არაა ისეთი, როგორებიც იყვნენ დანარჩენი ბერძენი ფილოსოფოსები. მისი მოსწავლეებიც კი : პლატონი, არისტოტელე... სინამდვილეში, არისტოტელეს ვერ დავარქმევთ მის მოსწავლეს. ის მისი მტერია. მას სრულებით არ ესმის სოკრატესი, ხოლო ის, რასაც იგი გვთავაზობს, ბოლმდე წინააღმდეგობაშია სოკრატესთან.
სოკრატე მისტიკოსია. მისი ფილოსოფია ძალიან ღრმა ძიების მეთოდია. მან სიკვდილიც კი არ გაუშვა მხედველობის არიდან და ძიებისთვის გამოიყენა. ბოლო ამოსუნთქვამდე ის ერთგული დარჩა ძიების მეთოდისა.
თქვენ სიკვდილს მხოლოდ გარედან ხედავთ, მხოლოდ იმას ხედავთ, თუ როგორ კვდებიან სხვები. ცოცხლად ყოფნა სხვა რამეა: თქვენ შეგიძლიათ შიგნიდან დაინახოთ ცხოვრება. იყო ცოცხალი ნიშნავს იგრძნო ტკივილი და სიხარული, შიში და სიყვარული. იყო ცოცხალი ნიშნავს შექმნა; წარმოიდგინო ისეთი რამ, რაც არ არსებობს, და შექმნა იგი. მხოლოდ შემოქმედმა ადამიანმა იცის სიცოცხლის უმაღლესი გამოვლინება, რადგანაც როცა შემოქმედებით ხართ დაკავებული, ამ დროს ენერგიის პიკზე იმყოფებით. როცა ქმნით, ღმერთის ნაწილს წარმოადგენთ. გამოცანაა თუ როგორ ხდება ეს . ასევე ის, თუ როგორ არსებობს ადამიანი . ყოველ შედეგს უნდა ჰქონდეს მიზეზი. ამას ეწოდება მიზეზ-შედეგობრიობის კანონი - ჩვენ ამას გვასწავლიან, - მაგრამ ვერანაირ მიზეზს ვერ ვხედავ იმ შედეგისთვის, რომ მე ვარსებობ.
დილით სასწაულზე ამხედრებული ვიღვიძებ. ჩემი გონება გულმოდგინედ მემსახურება, მაგრამ მას არ შეუძლია გაიგოს ჩემი არსებობის გამოცანა. ის თავად წარმოადგენს ამ გამოცანის ინსტრუმენტს, ამიტომაც არ შეუძლია მისი გაგება.
თქვენ შიგნით უნდა ჩაიხედოთ. იმისთვის რომ დაინახოთ, რა არის ცხოვრება, შიგნიდან უნდა იგრძნოთ იგი. საკუთარი ცხოვრების შეგრძნების საუკეთესო საშუალება არის შემოქმედად ყოფნა, რადგანაც შემოქმედებისას თქვენი შესაძლებლობების მაქსიმუმზე იმყოფებით. ჩვეულებრივ, ადამიანები მინიმუმით ცხოვრობენ, და რასაც აკეთებენ, იმის გაკეთება მინიმუმზეც შეიძლება, რადგანაც ეს ჩვეული მოქმედებებია, ეს უბრალოდ რუტინული ქცევებია, რომლებსაც მათი სხეული შეეჩვია. ისინი თქვენი ცნობიერებისგან თქვენი სხეულის ავტომატურ ნაწილში გადავიდნენ, და თავისით ფუნქციონირებენ. მაგალითად, როდესაც იწყებთ ავტომობილის მართვის შესწავლას, ძალიან ყურადღებიანი და დაკვირვებული ხართ, რადგანაც ეს სახიფათოა. თქვენ გიწევთ დაკვირვებით ყოფნა, რადგან არ იცით რა შეიძლება მოხდეს. გიწევთ, რომ ერთდროულად რამდენიმე რამეს ადევნოთ თვალყური, საჭე, გზა, გადამრთველი, აქსელერატორი, მუხრუჭი - ყველაფერი ეს გამუდმებით უნდა გახსოვდეთ, - და საგზაო მოძრაობაც, ფეხით მოსიარულეებიც, სხვა ავტომობილებიც. მაგრამ როდესაც უკვე ისწავლეთ, თქვენი ცოდნა სხეულის ავტომატურ ნაწილში გადადის. მაშინ შეგიძლიათ აღარ ინერვიულოთ. შეგიძლიათ სხვას ელაპარაკოთ, იმღეროთ, მოწიოთ, ან რადიოს უსმინოთ, თქვენი სხეული კი თავისით იმოქმედებს. ყურადღების გამოვლენა მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში გჭირდებათ . თქვენ გამოფხიზლდებით, თუ ავარიის საფრთხე გაჩნდება, რადგანაც ეს საფრთხე იმდენად დიდი და წინასწარგანუსაზღვრელია, რომ თქვენს ავტომატურ ნაწილს არ შეუძლია გაუმკლავდეს მას, ეს ძალიან ახალია.
ჩვეულებრივი ცხოვრება რუტინად იქცევა და თქვენ მინიმუმით ცხოვრებას იწყებთ. თქვენი ცეცხლი არასოდეს ღვივდება მაქსიმუმამდე. როცა ქმნით, მაშინ ინთებით. და ეს ჩემი ერთ-ერთი გზავნილია ჩემი სანიასებისადმი: იყავით შემოქმედებითი, რადგანაც შემოქმედება რელიგიაა, ლოცვაა, მედიტაციაა. ქმნიდე - ნიშნავს ძალიან ახლოს იყო ღმერთთან. თქვენ არ გჭირდებათ ქააბში წასვლა, რადგანაც მისი ნახვა აქაც ისევე შეგიძლიათ, როგორც ქააბში. თქვენ არ გჭირდებათ ჰიმალაებში წასვლა, რადგანაც ღმერთი ყველგანაა, ის ერთნაირად მისაწვდომია ნებისმიერ ადგილას, - მაგრამ მისაწვდომია მხოლოდ მათთვის, ვინც მაქსიმუმით ცხოვრობს; არა იმათთვის, ვინც ძლივს ინარჩუნებს საკუთარ თავში ცეცხლს, არამედ მათთვის, ვინც მთელ თავის ენერგიას დებს ცხოვრებაში. ეს კი მხოლოდ შემოქმედებით ხდება.
ამიტომ ჩემი წარმოდგენა სანიასაზე განსხვავდება ძველი წარმოდგენებისგან წმინდანებზე, მოსაწყენებზე და მკვდრებზე. იყო სანიასი ჩემს ხედვაში - ნიშნავს იყო შემოქმედი. იცეკვეთ, იმღერეთ, დაწერეთ მუსიკა, ხატეთ, ძერწეთ, აკეთეთ ის, რაც მოგწონთ. იპოვნეთ ის, რაც ყველაზე მეტ სიხარულს გაძლევთ, და აკეთეთ ! ამის კეთება კი ნიშნავს უხილავის ხილულად ქცევას, ამის კეთება საკუთარი ოცნების განხორციელებაა დედამიწაზე. განახორციელეთ თქვენი ოცნება, მოახდინეთ პოტენციალის რეალობად ტრანსფორმაცია, - და ეს იქნება ყველაზე დიდი სიხარული.
ნამდვილი ნეტარება მხოლოდ მაშინ მოდის, როცა შეგიძლიათ უცნობიდან რაღაც ნაცნობად აქციოთ; როცა ქმნით; როცა ოცნებას რეალობად აქცევთ; როცა ყოფიერებას ეხმარებით; როცა რაღაც საკუთარი ხერხით სამყაროს ცოტათი უფრო მშვენიერს და გახარებულს ხდით, -მაშინ ხართ თქვენ სანიასი.
გაიცანით ეს, გაიცანით საკუთარი შინაგანი ცხოვრება, და ეს დაგეხმარებათ გაიგოთ, რომ უკვდავი ხართ, რადგანაც როცა იცით, რომ თქვენ საკუთარ უმაღლეს გამოვლინებაში ხართ, როცა თქვენი შინაგანი ჩირაღდანი ორივე მხრიდან იწვის, მაქსიმალურად, მაშინ იცით რომ სიკვდილი არ არსებობს. და თქვენი მესამე თვალის ცენტრი მაქსიმუმით იწყებს მუშაობას - მხოლოდ მაქსიმუმით. ამიტომაც ნუ იცხოვრებთ უბადრუკად. ნუ იცხოვრებთ ისე, თითქოს ცხოვრება ტვირთია, მოვალეობაა. აქციეთ იგი ცეკვად, აქციეთ იგი ზეიმად.
აქაა დაფარული უკვდავება და სამყაროს გადალახვა.
თუ ნებას მისცემთ თქვენს ენერგიას, თქვენს სასიცოცხლო ცეცხლს, რომ მესამე თვალს მიაღწიოს, დაინახავთ, რომ სიკვდილი არ არსებობს, და ასევე უეცრად აღმოაჩენთ, რომ უკვე აღარ ხართ მიჯაჭვული სამყაროზე.
აუცილებელია გახსოვდეთ სხვაობა. ძველი სანიასა, ე.წ. ძველი რელიგიები ყოველთვის ასწავლიდნენ ხალხს სამყაროსგან განდგომას. მე არ ვასწავლი განდგომას, მე ვამბობ: მოიკრიბეთ მთელი თქვენი სასიცოცხლო ენერგია და როდესაც დაინახავთ ჭეშმარიტებას თქვენს შიგნით, სამყაროს აღარ ექნება აზრი. როცა მაღალი ხდება , დაბალი აზრს კარგავს. თქვენ არ გჭირდებათ მისგან განდგომა, ის თავისით მოგძვრებათ. არ გჭირდებათ არსად გაქცევა. შეგიძლიათ სამყაროში იცხოვროთ, უბრალოდ უკვე გადალახეთ იგი. და გახსოვდეთ: გაქცევა და გადალახვა - ეს სრულიად განსხვავებული მოვლენებია. ნამდვილმა სანიასმა უნდა გადალახოს სამყარო და არა განუდგეს მისგან.
სინათლე არაა მხოლოდ სხეულში, არც მხოლოდ სხეულის გარეთაა.
როცა დაინახავთ სინათლეს თქვენს შიგნით, გააცნობიერებთ, რომ ის არა მხოლოდ შიგნითაა, არამედ გარეთაც. ის არაა შემოსაზღვრული მხოლოდ თქვენით. გახსოვდეთ: სიბნელე ინდივიდუალურია, სინათლე - უნივერსალური. სიკვდილი ინდივიდუალურია, სიცოცხლე - უნივერსალური. ტანჯვა ინდივიდუალურია, ნეტარება - უნივერსალური. ტანჯვისთვის თქვენ უნდა იარსებოთ, როგორც ცალკე კუნძულმა, მაგრამ იმისთვის, რომ ნეტარება გაჩნდეს, მთელის ჰარმონიული ნაწილი უნდა გახდეთ.
სინათლე არაა მხოლოდ სხეულში, არც მხოლოდ სხეულის გარეთაა. მთებიც, მდინარეებიც და დიადი მიწაც მზითა და მთვარითაა განათებული, და ეს იგივე სინათლეა.
როცა თქვენს შიგნით დაინახავთ მას, ამის შემდეგ ყველგან და ყველაფერში იცნობთ: მთვარეში, მზეში... სინათლე ყველგან ერთნაირია და არ აქვს მნიშვნელობა ის შინაგანია ის თუ გარეგნული.
ამიტომ ის არაა მხოლოდ სხეულში. გაგება და სიცხადე, აღქმა და გასხივოსნება, და ნებისმიერი მოძრაობა სულისა ასევე სინათლეა...
სინათლე, რომელსაც მთვარეში ხედავთ, და სინათლე, რომელსაც თქვენს შიგნით ხედავთ, მესამე თვალის ცენტრში, ერთი და იგივე სინათლეა. როცა აცნობიერებთ, რომ ეს ერთი და იგივე სინათლეა, განსხვავება შინაგანსა და გარეგანს შორის ქრება. შინაგანი გარეგანი ხდება, ხოლო გარეგანი - შინაგანი. სწორედ ამიტომ ამბობენ ძენის ოსტატები, რომ სანსარაა სწორედ ნირვანა, რომ სამყარო, სწორედ ეს სამყაროა გასხივოსნება. სწორედ ეს არსაბაა - ბუდა, სწორედ ეს მიწაა - სამოთხე. სწორედ ამიტომ თქვა ბუდამ, როცა გასხივოსნდა: „საოცარია, მაგრამ იმ მომენტში, როცა გასხივოსნებული გავხდი, მთელი ყოფიერება ჩემთან ერთად გახდა გასხივოსნებული“.
მრავალი ასწლეულის განმავლობაში ბუდისტები ფიქრობდნენ: „რას გულისხმობს? რისი თქმა უნდა? – „იმ მომენტში, როცა გასხივოსნებული გავხდი, მთელი ყოფიერება ჩემთან ერთად გახდა გასხივოსნებული“? როგორ შეიძლება ასე იყოს? ამქვეყნად ხომ ამდენი არაგასხივოსნებული ადამიანია? რას გულისხმობს?“ მედიტატორი ფიქრობს: მე არ ვარ გასხივოსნებული, ნუთუ შეიძლება, რომ მთელი ყოფიერება იყოს გასხივოსნებული?“ ის გასხივოსნებული გახდა ბუდასთვის, რადგანაც მან დაინახა, რომ დაყოფა შინაგანსა და გარეგანს შორის უბრალოდ ეგოა, ეგოს პატარა, თხელი ფარდა. როცა ფარდა ჩამოვარდა, აღარაფერი დარჩა გარეგნული და შინაგანი.
ამიტომ ბუდას არ შეუძლია თქვას: „მე გასხივოსნებული გავხდი“. ის ამბობს: „ყოფიერება გახდა გასხივოსნებული“. ყველა ხე, მდინარე, მთა, ადამიანი, ცხოველი, პლანეტა - ყველაფერი გასხივოსნდა, რადგანაც მას აღარ გააჩნია განცალკევებული პიროვნება. ის არ ამბობს, რომ თქვენ გასხივოსნდით, ის უბრალოდ ამბობს: „მე არ შემიძლია ვთქვა, რომ გავსხივოსნდი. მე მონობაში ვიყავი, ეს მართალია. მე უმეცარი ვიყავი, ეს მართალია. მე უბედური ვიყავი, ეს მართალია, მაგრამ ახლა უკვე მე აღარ ვარსებობ“.
ყოფიერება ნეტარებით სავსეა. ყოფიერება სინათლით სავსეა. შინაგანი და გარეგანი სინათლე ერთი და იგივე სინათლეა; არაფერია შინაგანი, და არაფერია გარეგნული, ყველა განსხვავება ქრება. როცა სინათლე მესამე თვალამდე აღწევს, ერთიან თვალამდე, ყველა განსხვავება ქრება: ცისარტყელა კვლავ იქცევა თეთრი სინათლის სხივად.
რამდენიმე დღის უკან მკითხეს: „ოშო, რატომ გვთხოვ ფორთოხლისფერი ტანსაცმელლის ტარებას მაშინ, როცა თავად შენ თეთრს ატარებ?“
ეს სიმბოლურია. ეს უბრალოდ იმისთვისაა, რათა გითხრათ, რომ იმ წერტილამდე უნდა მიხვიდეთ, სადაც ყველა ფერი ქრება, და რჩება მხოლოდ თეთრი სხივი ყოველგვარი განსხვავების გარეშე.
გაგება და სიცხადე, აღქმა და გასხივოსნება, და ნებისმიერი მოძრაობა სულისა - ასევე სინათლეა, ამიტომ ის არაა მხოლოდ სხეულის გარეთ.
ის არც გარეთაა და არც შიგნით, ის ყველგანაა - გარეთაც და შიგნითაც. ეს სწორედ იგივე სინათლეა - სინათლე, რომელიც ხეებისა და ყვავილების ფოთლებზე ცეკვავს, ლოტოსის ყვავილზე ცეკვავს. იგივე სინათლე სიცხადედ, გასხივოსნებად, აღქმად, გაგებად იქცევა.
და გახსოვდეთ: ოსტატი ამბობს „გაგებას“ და არა „ცოდნას“. ოსტატი ამბობს „სიცხადეს“ და არა „კითხვებზე პასუხს“. ისეთი სიცხადე მოდის, რომ ყველა კითხვა ქრება; თქვენ ვერ პოულობთ პასუხებს კითხვებზე, უბრალოდ თქვენთან ისეთი სიცხადე მოდის, რომ გაურკვევლობა ქრება, სულ ესაა. ეს კითხვის არარსებობაა, და არა პასუხების არსებობა, ამიტომაც მას გაგება ეწოდება და არა ცოდნა.
ასევე რამდენიმე დღის უკან მკითხეს: „რა განსხვავებაა ჩვენს და შენს ცოდნას შორის? მე ვერ ვხედავ განსხვავებას“.
განსხვავება ცოდნაში არაა. ის ალბათ ფიქრობს, რომ მასზე მეტი ვიცი. სწორედ რომ პირიქითაა: მე თქვენზე მეტი არ ვიცი; სინამდვილეში თქვენ იცით, მე კი არ მაქვს ცოდნა. მე მხოლოდ სიცხადე მაქვს - გაგების სიცხადე, და არა ცოდნა. აქ ბევრი ადამიანია, რომელმაც ჩემზე მეტი იცის, - და ამაშია მათი პრობლემა, მათ ამ ცოდნის გადაგდება მოუწევთ.
მე არაფერი ვიცი, მაგრამ სიცხადე მაქვს...
როცა კითხვას მისვამთ, ისე არაა, რომ თითქოს პასუხი მქონდეს, უბრალოდ მასზე ჩემი სიცხადის კონცენტრაციას ვახდენ, ვცდილობ გავიგო და გადმოგცემთ იმას, რაც ჩემი სიცხადიდან მოდის. ეს არაა ცოდნა. ეს უბრალოდ ხედვის უნარია.
ცოდნა აბრმავებს ადამიანებს. მათი თვალები ისე ივსება ცოდნით, რომ აღარ შეუძლიათ ხედვა. თქვენ ჯერ კითხვა არ დაგისვამთ, ისინი კი მზად არიან გიპასუხონ. ისინი არ ისმენენ თქვენს კითხვას, ისინი არ უსმენენ მკითხველს, არ უსმენენ თქვენს არსებას. ისინი არ გიყურებენ, რომ გაიგონ, რას გულისხმობთ; ისინი მზა პასუხს იძლევიან. ჩქარობენ, რომ გიპასუხონ, და თავის პასუხს ყველა შესაძლო არგუმენტებით და წმინდა წერილების ციტატებით ამყარებენ, ისინი გრძნობენ, რომ რაღაცით უნდა გაამყარონ თავიანთი პასუხი.
მე მხოლოდ გაგება და ხედვის უნარი მაქვს. ამიტომაც ოსტატი ამბობს:
გაგება და სიცხადე, აღქმა და გასხივოსნება...
ეს არაა ცოდნა. ეს მოწმენდილი ცაა, რომლის შიგნითაც ერთი ღრუბელიც კი არაა.
ცისა და მიწის სინათლე-ყვავილი ყველა ათას სივრცეს ავსებს. მაგრამ ცალკეული სხეულის სინათლე-ყვავილიც ასევე ეშვება ციდან და ფარავს დედამიწას.
ეს სინათლე-ყვავილი მთელი ეს ყოფიერებაა. ასეთია ყველა მისტიკოსის განცდა... - რომ ყოფიერება სინათლისგანაა შექმნილი, რომ ეს წმინდა სინათლეა, რომ სინათლე - ეს ყოფიერების ძირითადი ელემენტია. თანამედროვე ფიზიკა ეთანხმება ამას. ის ამ ელემენტს ელექტროობას უწოდებს. „სინათლე“ - ძალიან პოეტური სიტყვაა ფიზიკისთვის. მას მოუხდა, რომ მიწაზე დაეშვა სინათლე და „ელექტროობა“ დაერქმია. მაგრამ ის სწორედ ამ მოვლენას აღწერს.
მატერიის ცნება გაქრა თანამედროვე ფიზიკიდან. მატერია აღარ არსებობს. თავის სიღრმეში მატერია სხვა არაფერია, თუ არა ელექტროობა, ელექტრონები, მოძრავი ელექტრონული ნაწილაკები, მოძრავი ენერგიის ნაწილაკები, უწონადი, არამატერიალური. მრავალი საუკუნის განმავლობაში ყველა მისტიკოსი ამ დასკვნამდე მიდიოდა. მნიშვნელობა არ აქვს, დაიბადნენ ეს მისტიკოსები ინდოეთში, ჩინეთში თუ ტიბეტში. ყოფიერება სინათლისგან შეიქმნა და არა რაღაც სხვისგან, - ასეთია ყველა მისტიკოსის ფუნდამენტური განცდა.
„ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლოში“ ნათქვამია: „ეს სინათლის ყვავილი და სინათლის ფურცლები მთელ ყოფიერებას ავსებენ შიგნიდან და გარედან“.
ამიტომ, როდესაც სინათლე წრეზე მოძრაობს, ცა და მიწა, მთები და მდინარეები, - ყველაფერი მასთან ერთად მოძრაობს წრეზე.
ბუდა იგივეს ამბობს, ოღონდ სხვა სიტყვებით. როცა ხედვთ, როგორ მოძრაობს სინათლე წრეზე თქვენს შიგნით, თქვენ შეგიძლიათ ყველგან დაინახოთ სინათლე. მოძრავი ვარსკვლავები, მთები და მდინარეები - ყველაფერი ეს სინათლის ნაკადებად, სინათლის ენერგიის საოცარ ცეკვად იქცევა.
ადამიანის სხეულის თესლი-ყვავილის თვალებს ზემოთ კონცენტრაციის უნარი - ეს ადამიანის სხეულში არსებული უდიდესი გასაღებია. ბავშვებო, მიაქციეთ ყურადღება! თუკი თუნდაც ერთი დღე არ აპრაქტიკებთ მედიტაციას, ეს სინათლე ვინ იცის სად იფანტენა. სულ რაღაც ოთხი საათის მედიტაციით, თქვენ შეგიძლიათ ბოლო მოუღოთ ათიათასობით მარადისობას და ათასობით დაბადებას. ყველა მეთოდს დუმილამდე მივყავართ. ეს ჯადოსნური სასწაული ამოუწურავია.
ლუ-ძი ამბობს, რომ დღეში სულ რაღაც თხუთმეტი წუთიც კი საკმარისია. თუ შეგიძლიათ, რომ თხუთმეტი წუთი დასხდეთ სიჩუმეში და კონცენტრირება მოახდინოთ მესამე თვალზე, ეს საკმარისი იქნება, რომ მთელი თქვენი მომავალი შეცვალოს. მაშინ აღარ დაგჭირდებათ კვლავ სხეულში მოვლინება და სამყაროში დაბრუნება. მაშინ უკვე გაიარეთ თქვენი გაკვეთილი და ღირსი აღმოჩნდით, რომ იაროთ სხეულისა და მისი შეზღუდვების გარეშე. თქვენი სული თავისუფალია, არაფრითაა შეკრული, არაფრითაა დამძიმებული, და მაშინ არ არსებობს არც სიკვდილი, არც დაბადება. თქვენ იქნებით სინათლის მარადიული ყვავილობა ამ უსასრულო არსებობაში.
მხოლოდ თხუთმეტი წუთი? დიახ, მხოლოდ თხუთმეტ წუთს შეუძლია მოახდინოს სასწაული. მაგრამ ადამიანები მზად არ არიან თხუთმეტი წუთიც კი დაუთმონ... დუმილს, სიმშვიდეს.
როცა ეგნატე ლოიოლამ გაიგო იმის შესახებ, რომ მისთვის არასასურველი ადამიანი რომის პაპად იქნა არჩეული, მას ჰკითხეს, რას გააკეთებდა ეკლესიის ახალ მეთაურს რომ ებრძანებინა იესოს საზოგადოების დაშლა, სამუშაოსი, რომელშიც ლოიოლამ მთელი თავისი ცხოვრება ჩადო. მან უპასუხა: „თხუთმეტწუთიანი ლოცვა და ყველაფერი ძველებურად იქნება“.
ეს პასუხი უდიდეს აზრს შეიცავს. არამეგობრულად განწყობილი პაპი მოვიდა სათავეში, და გაჩნდა დიდი შესაძლებლობა, რომ ლოიოლას მთელი შრომა წყალში ჩაიყრებოდა. მან მისტიკოსების მცირე საზოგადოება შექმნა, რომელიც ეზოთერული საქმიანობით იყო დაკავებული, ქრისტიანობა კი ყოველთვის წინააღმდეგი იყო ეზოთერული საქმიანობისა, ყოველთვის ეშინოდა მისტიკოსების, რადგანაც ისინი საშიშები არიან, მათ სამყაროსთვის ჭეშმარიტება მოაქვთ. ხოლო თუ ჭეშმარიტება მოაქვთ, ადამიანებს უკვე აღარ აინტერესებთ რიტუალები, კასტრირებული რიტუალები. ვიღას სჭირდება მაშინ ეკლესია?
ამიტომაც ქრისტიანობა თანმიმდევრულად ანგრევდა ყველა მისტიურ სკოლას, რომ ვერავინ აღმოჩენილიყო ეკლესიის გარეთ, რომ არავის გახსნოდა სხვა კარი ღმერთისკენ, რომ ყველას დასჭირვებოდა მღვდელთან სიარული. რომ ღმერთის ძიების შემთხვევაში არ დარჩენილიყო სხვა ალტერნატივა. ამ სულელური იდეის გამო ქრისტიანობამ დაანგრია რელიგია მთელს მსოფლიოში; არსებობენ ადამიანთა სხვადასხვა ტიპები, და მათ სხვადასხვა ტიპის სკოლები და ტექნიკები ესაჭიროებათ. და ძიებაში ჩართულებს ეზოთერული ჯგუფების ძებნა უწევთ. მათ არ შეუძლიათ გახდნენ ფორმალური რელიგიის ნაწილები, მათთვის ეს არასაკმარისია, ძალიან ზედაპირული და არასერიოზულია.
დასავლეთში ნამდვილ რელიგიას იატაკქვეშეთში მოუხდა ჩასვლა ეკლესიის გამო. ადამიანებს ყველა შესაძლო შირმის შექმნა დასამალად. ალქიმია ერთ-ერთი ასეთი შირმა იყო: სინამდვილეში ალქიმიკოსები სხვა რაღაცით იყვნენ დაკავებული, მაგრამ ცდილობდნენ საკუთარ თავზე ისეთი წარმოდგენა შეექმნათ , რომ თითქოს უხეში მეტალის ოქროდ გადაქცევაზე მუშაობდნენ. ეს დასაშვები იყო. ეკლესია კმაყოფილი დარჩა: თუ უხეში მეტალის ოქროდ ქცევას ცდილობთ , მაშინ ყველაფერი რიგზეა, შეგიძლიათ აკეთოთ ეს. თუ გამოგივათ, ეკლესიას მეტი ოქრო ექნება, სულ ესაა; ამ საკითხთან დაკავშირებით საფრთხე აღარ არსებობდა. მაგრამ ეს მხოლოდ შირმა იყო, ეს არ იყო ნამდვილი ალქიმია, ეს უბრალოდ გარეგნული საფარი გახლდათ. ამ საფარს მიღმა სრულიად სხვა სამუშაო მიმდინარეობდა - დაბალი არსის მაღლად გარდაქმნა. ეს იგივეა, რაც ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლო: როგორ უნდა მოხდეს თქვენი სექსუალობის, უხეში მეტალის ტრანსფორმირება სულიერებად, ოქროდ.
მაგრამ მათ არასაჭირო პრობლემები გაუჩნდათ: თავდაცვის ზომების მიღება უწევდათ, რომ საზოგადოებას ერწმუნა, თითქოს მათი სამუშაო ოქროსთანაა დაკავშირებული. ყველას აინტერესებს ოქრო. ეკლესიას ღმერთზე მეტად ოქრო აინტერესებს.
ლოიოლა დიდი მისტიკოსი იყო. მან შექმნა იესოს საზოგადოება. აი, მტრულად განწყობილი პაპა მოვიდა სათავეში. ვიღაცამ ჰკითხა:
- რას იზამ ახლა? საზოგადოება შესაძლოა განადგურდეს პაპის ბრძანებით.
- თხუთმეტწუთიანი ლოცვა, და ყველაფერი ძველებურად იქნება, - უპასუხა ლოიოლამ. - მე სულ რაღაც თხუთმეტი წუთი მჭირდება, რომ მედიტაციაში ჩავიძირო, სულ ესაა. როცა მედიტაციაში ვარ, აღარაფერს აქვს მნიშვნელობა. არაფერს.
ოსტატი ლუ-ძი ამბობს: სულ რაღაც თხუთმეტი წუთი...
...თქვენ შეგიძლიათ ბოლო მოუღოთ ათიათასობით მარადისობას და ათასობით დაბადებას. ყველა მეთოდს დუმილამდე მივყავართ.
გახსოვდეთ, რა მეთოდიც არ უნდა გამოიყენოთ, მიზანი ერთია : სიმშვიდე, სრული სიჩუმე შიგნით, აზრების არარსებობა, წმინდა ცნობიერება ყოველგვარი შემადგენელის გარეშე.
ეს ჯადოსნური სასწაული ამოუწურავია.
ეს ჩაუწვდომელი სიღრმეა. როცა აზრები ქრება, და თქვენ უბრალოდ სიჩუმეში ხართ, მაშინ სიჩუმე უძირო უფსკრულია და მისი ამოწურვა შეუძლებელია. წყნარი ოკეანის ამოწურვა შეიძლება - მისი სიღრმე ხუთი მილია, მაგრამ თქვენში არსებული წყნარი ოკეანის ამოწურვა შეუძლებელია, - იგი უსასრულოა. თქვენ შეგიძლიათ ამოხაპოთ და ამოხაპოთ, უფრო ღრმად და ღრმად ჩაყვინთოთ, მაგრამ ვერასოდეს ამოწურავთ მას, ვერსად იპოვნით მის ფსკერს.
მხოლოდ აზრების ამოწურვაა შესაძლებელი, დუმილის ამოწურვა - არა. ამიტომ დუმილი ღმერთის ერთ-ერთი სახელია. მაგრამ გახსოვდეთ: დუმილი არ უნდა დაემგვანოს ძილს, რადგანაც ძილი ძალიან ჩვეულებრივია. იგი ყოველდღე ხდება. ღრმა ძილის დროს, როდესაც სიზმარი ქრება, თქვენ იძირებით ამ უფსკრულში; სწორედ ამიტომ იძლევა ღრმა ძილი განახლების შეგრძნებას. დილით კვლავ საღად, ცოცხლად, ახლად გრძნობთ თავს. მაგრამ ეს გაუცნობიერებლად ხდება. პატანჯალი ამბობს, რომ ღრმა ძილი და სამადჰი ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს, მხოლოდ ერთი განსხვავებაა: ძილის დროს გაუცნობიერებელი ხართ, სამადჰის დროს კი გაცნობიერებული. მაგრამ თქვენ ერთი და იმავე სივრცეში იძირებით, ერთი და იმავე ამოუწურავ ჯადოსნურ შინაგან სივრცეში, სადაც არც აზრებია, არც სურვილები, არც რაიმე გონების მოძრაობა, სადაც ყველაფერი მშვიდადაა. ყველა მეთოდს აქამდე მივყავართ, იქნება ეს იოგა, ტანტრა, დაო, ჰასიდიზმი თუ სუფიზმი . განსხვავებული მიდგომებიგანსხვავებული ადამიანებისთვის შეიქმნა.
როცა პრაქტიკას დაიწყებთ, აუცილებელია, რომ ისწრაფვოდეთ თვალნათლივიდან ღრმამდე, უხეშიდან -ნატიფამდე.
თავდაპირველად დიდი ძალისხმევაა საჭირო. პრაქტიკოსი თვალნათლივიდან ღრმამდე უნდა ისწრაფვოდეს. რას ნიშნავს თვალნათლივი? თვალნათლივი თქვენი გამუდმებული აზროვნების პროცესია. რას ნიშნავს ღრმა? - ეს აზრების არარსებობის მდგომარეობაა. რას ნიშნავს უხეში? - გონების შემადგენელს. რას ნიშნავს ნატიფი? - შემადგენელის არარსებობის მდგომარეობას. პრაქტიკოსი უნდა ისწრაფვოდეს ამისკენ. თავდაპირველად უზარმაზარი ძალისხმევაა საჭირო. თავდაპირველად ბოლომდე უნდა მიუძღვნათ თავი ამ სამუშაოს, მხოლოდ ამ შემთხვევაში გაჩნდება ნეტარების მომენტები, როცა მედიტაცია აღარ საჭიროებს ძალისხმევას.
თავდაპირველად მედიტაცია მამაკაცური ენერგია უნდა იყოს. მხოლოდ მაშინ შეიძლება ბოლოს ქალურ ენერგიად იქცეს. სწორედ ამიტომ მოვითხოვ თავიდან დინამიურ მეთოდებს. მაქსიმალურად მოიკრიბეთ მთელი თქვენი ძალისხმევა, ფსონად დადეთ ყველაფერი, არაფერი შეინახოთ, და მაშინ ერთხელაც თქვენ შეძლებთ მოდუნდეთ ძალისხმევის გარეშე: თქვენ შეძლებთ, რომ უბრალოდ თვალების დახუჭვით მოხვდეთ მესამე თვალში.
როცა პრაქტიკას დაიწყებთ, აუცილებელია, რომ ისწრაფვოდეთ თვალნათლივიდან ღრმამდე, უხეშიდან - ნატიფამდე. წარმატება ბოლომდეა დამოკიდებული თქვენს რეგულარულობაზე.
აქციეთ ეს რეგულარულ პრაქტიკად.
პრაქტიკის დასაწყისი და დასასრული ერთნაირი უნდა იყოს. ბუნებრივია, რაღაც მომენტები უფრო ცივი იქნება, რაღაც - უფრო თბილი, მაგრამ მიზანი უნდა იყოს უსაზღვრო ზეცისა და ზღვათა სიღრმეების მიღწევა, ასე რომ ყველა მეთოდი საკმაოდ მარტივი და ბუნებრივი ჩანს. მხოლოდ მაშინ შეიძლება ჩაითვალოს, რომ მივაღწიეთ ოსტატობას.
ნამდვილი ოსტატობა მაშინ დგება, როცა ძალისხმევა აღარაა საჭირო, როცა ყველა ძალისხმევა შეგვიძლია გადავაგდოთ. ნამდვილი ოსტატობა მაშინ დგება, როცა არაა საჭირო არანაირი მეთოდი, როცა ყველა მეთოდი შეგვიძლია გადავაგდოთ. ნამდვილი ოსტატობა მაშინ დგება, როცა მედიტაცია აუცილებლობა კი არა, თქვენი მდგომარეობაა. თქვენ ცხოვრობთ, ზიხართ და დადიხართ მედიტაციაში: თქვენ ზიხართ , დადიხართ და ჭამთ ძენში, თქვენ თავად ხართ ძენი, - ეს მომენტიც ასევე დგება. მაგრამ ამისთვის საჭიროა თავიდან მთელი თქვენი ენერგია ჩადოთ.
გახსოვდეთ: სწორედ ისევე, როგორც წყალი ორთქლდება ას გრადუსზე - არა ოთხმოცდაცხრამეტზე, არა ოთხმოცდაცხრამეტსა და ცხრა მეათედზე, არამედ ზუსტად ას გრადუსზე - სწორედ ასევე, როცა მთელ თქვენს ენერგიას დებთ, მთელ ას გრადუსს, მყისიერად უხეში მეტალი ოქროდ იქცევა. მყისიერად სექსუალური ენერგია სულიერ სამყაროში გადადის, მყისიერად, ენერგია, რომელიც გარეთკენ მოძრაობდა, ასოთხმოცი გრადუსით ბრუნდება, და ორი თვალი ერთიანდება. და მაშინ ყველაფერი, შინაგანი და გარეგანი, გასხივოსნებული ხდება.
იესომ თქვა: „დააპეთ შეშა, და მიპოვნით მე. დაამუშავეთ ქვები, და მე აქვე ვარ“.
ეს უმაღლესი მდგომარეობაა: როცა შეშას ჩეხთ და ღმერთს პოულობთ, როცა ქვებს ამუშავებთ და ღმერთს პოულობთ. მაშინ მიდიხართ ღმერთით, ღმერთში, როგორც ღმერთი, სუნთქავთ ღმერთით, ჭამთ ღმერთს, სვამთ ღმერთს, - რადგანაც ყველაფერი ღმერთია. ამ უმაღლეს განცდას ოსტატი ლუ-ძი განთავისუფლებას უწოდებს. და ის მესამე თვალის ცენტრში ხდება.
დღეისათვის საკმარისია.