თავი 11 - ერთიანი ღვთაებრივი წრე
თავი 11
ერთიანი ღვთაებრივი წრე
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
ჭვრეტის გარეშე რაიმეს მიღწევა შეუძლებელია. ხედვას მიჰყავხართ მიზნამდე.
ჭვრეტამ უნდა შეცვალოს ყალბი გული ისე, რომ იგი მივიდეს წერტილამდე, სადაც შემოქმედებითი სული ჯერ კიდევ გამოუვლენელია. ჩვენი ფიზიკური სხეულის შიგნით უნდა ვისწრაფვოთ ფორმისკენ, რომელიც ცისა და მიწის დაბადებამდე არსებობდა. როცა ვიღაც ზის და მედიტირებს მხოლოდ ერთი ან ორი საათით, და ამასთან მხოლოდ თავის ეგოს აკვირდება, უწოდებს რა ამას ჭვრეტას, ნუთუ ამისგან შეიძლება რამე გამოვიდეს?
უნდა უყუროთ ცხვირის წვერს, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ცხვირის წვერს თქვენი ფიქრები უნდა მიაბათ. არაა ასევე საჭირო, როცა თვალები ცხვირის წვერს უყურებენ, ყვითელ შუალედზე მოახდინოთ კონცენტრაცია. როცა თვალები უყურებენ, ამაში გულიც მონაწილეობს. ნუთუ შეიძლება ერთდროულად ზემოთ და ქვემოთ ყურება? ეს ნიშნავს, რომ თითი, რომელიც მთვარეზე მიუთითებს, თავად მთვარედ მივიღოთ.
მაშ, რა იგულისხმება სინამდვილეში? გამოთქმა „ცხვირის წვერი“ შემთხვევით არაა არჩეული. ცხვირი ორიენტირს უნდა წარმოადგენდეს თვალისთვის. თუ ორიენტაციას არ ახდენთ ცხვირზე, მაშინ თქვენ ან ფართოდ ახელთ თვალებს და შორს იმზირებით, ისე რომ ცხვირი არ ჩანს, ან ზედმეტად უშვებთ ქუთუთოებს, ისე რომ თვალები თითქმის დახუჭული აღმოჩნდება, და ცხვირი კვლავაც არ ჩანს. თვალების ძალიან ფართოდ გახელა შეცდომაა, ამ დროს მზერა გარეთკენ გაქვთ მიმართული და თქვენი მოცდენა ადვილია. ასევე შეცდომაა, როცა ძალიან ხუჭავთ და ნებას აძლევთ, რომ შიგნითკენ შებრუნდნენ ისე, რომ ადვილად აღმოჩნდებით ზმანებების სამყაროში. მხოლოდ მაშინ, როცა ქუთუთოები სწორადაა დაშებული, მხოლოდ ნახევრად, თქვენ ხედავთ ცხვირის წვერს ისე, როგორც საჭიროა. და მაშინ ის ორიენტირს წარმოადგენს. მთავარია სწორად დაუშვათ ქუთუთოები და ნება მისცეთ სინათლეს, რომ თავისთავად იდინოს, ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე მივცეთ საშუალება სინათლეს, რომ მდგრად ნაკადად იდინოს. ცხვირის წვერის ჭვრეტა მხოლოდ დასაწყისია შინაგანი კონცენტრაციისა; თვალები სწორ მიმართულებას ირჩევენ ჭვრეტისთვის, შემდეგ კი ინარჩუნებენ ორიენტირს. ამის შემდეგ ყველაფერი თავისით ხდება. ეს იმას ჰგავს, როცა ქვის მთლელი შვეულს აკეთებს: როცა შვეული გაკეთებულია, ქვის მთლელი მუშაობს მასზე ისე, რომ არ ღელავს და წამდაუწუმ არ უყურებს მას.
როცა პრაქტიკოსი ორივე თვალით უყურებს ცხვირის წვერს, ის გამართული ზურგით ზის მოხერხებულ პოზაში და ნებისმიერ ვითარებაში ცენტრში რჩება. ამასთან, არაა აუცილებელი თავის ცენტრში დარჩენა. საქმე ეხება იმას, რომ აზროვნება იმ წერტილში დავაფიქსიროთ, რომელიც ზუსტად თვალებს შორისაა მოთავსებული. მაშინ ყველაფერი კარგადაა. სინათლე უკიდურესად მოძრავია. როცა აზრებს თვალებს შორის წერტილში აფიქსირებთ, სინათლე თავისთავად ისწრაფვის შიგნითკენ. აუცილებელი არაა მთელი ყურადღება ცენტრალური სასახლისკენ მიმართოთ. ამ რამდენიმე სიტყვაში ყველაზე მთავარია ჩადებული.
„იყო ცენტრში ნებისმიერ ვითარებაში“ - ძალიან ნატიფი გამოთქმაა. ცენტრი ყველგანმყოფია; მასში ყველაფერი იმყოფება, შემოქმედების მთელი პროცესი სწორედ მასთანაა დაკავშირებული.
ჭვრეტის ფიქსირება გარდაუვალია; ის აჩქარებს გასხივოსნების მოსვლას. ოღონდ ა საჭირო არაა ურყევად ჯდომა, თუკი მიწიერი აზრები ჩნდება; უნდა შეისწავლოთ, სადაა ეს აზრი, საიდან მოვიდა და სად გაქრა. არანაირი სარგებელი არაა იმაში, რომ აზრებს გაჰყვეთ. საკმარისია უბრალოდ დაინახოთ, რომ აზრი მოვიდა, და არაფერი ეძებოთ წარმოშობის წერტილს მიღმა, რამეთუ შეუძებელია ცნობიერების გულის პოვნა, ან ცნობიერების საზღვრებს გარეთ გასვლა თავად ცნობიერების მეშვეობით. ჩვენ გვინდა, რომ გულის მდგომარეობა სიმშვიდემდე, ანუ ჭეშმარიტ ჭვრეტამდე მივიყვანოთ. ჭვრეტას ეწინააღმდეგება ცრუ ჭვრეტა. მას არსად მივყავართ. როცა შუალედი აზრებს შორის გაიზრდება, აუცილებელია გავჩერდეთ და ჭვრეტა დავიწყოთ. განჭვრიტეთ, შემდეგ კი კვლავ მოახდინეთ ფიქსაცია. ეს ორმაგი მეთოდია სწრაფი გასხივოსნების მისაღწევად. იგი გულისხმობს სინათლის წრეზე მოძრაობას. წრეზე მოძრაობა არის ფიქსაცია. სინათლე -ეს ჭვრეტაა. ფიქსაცია ჭვრეტის გარეშე არის წრეზე მოძრაობა სინათლის გარეშე. ჭვრეტა ფიქსაციის გარეშე- სინათლეა წრეზე მოძრაობის გარეშე! ყურადღება მიაქციეთ ამას!
ერთი ბრმა მეგობრებთან მივიდა სტუმრად. როცა მიდიოდა, ქუჩაში უკვე ბნელოდა, და მეგობრებმა სანთელი მისცეს.
- გმადლობთ, მაგრამ მე ეს არ მჭირდება. სინათლეა თუ სიბნელე, ჩემთვის სულერთია.
- და მაინც, წაიღე, რომ ხალხი არ დაგეჯახოს.
ბრმა წავიდა. ქუჩაში ვიღაც დაეჯახა და დაუყვირა:
- რატომ არ იხედები სად მიდიხარ?
- ნუთუ ვერ ხედავ ჩემს სანთელს?
- მაპატიე, მეგობარო, მაგრამ შენი სანთელი ჩაქრა.
წმინდა წერილები იმ ადამიანების ხელში, რომლებმაც არაფერი იციან მედიტაციის შესახებ, იგივეა, რაც სანთელი ბრმა ადამიანის ხელში: ის სრულიად უსარგებლოა : ბრმამ არ იცის, ანთია თუ არა სანთელი. ის უბრალოდ უსარგებლო ტვირთს ატარებს, რომელიც სინამდვილეში დახმარების ნაცვლად ხელს უშლის. ბრმა რომ სანთლის გარეშე დადიოდეს, ის უფრო ფრთხილად და ყურადღებით იქნებოდა. მაგრამ რადგანაც მის ხელში სანთელი იყო, იგი, როგორც ჩანს, ისე მიდიოდა, თითქოს თვალები ჰქონოდა, და დაავიწყდა სიფრთხილე.
იგივე ემართება მთელს კაცობრიობას: ადამიანებს აქვთ ბიბლია, ყურანი, გიტა, -ძალიან ლამაზი და ნათელი სანთლები, - მაგრამ თქვენი თვალები ბრმაა. გიტა უკვე ხუთი ათასი წლისაა. მისი სინათლე დიდი ხანია ჩაქრა. მისი სინათლე ჩაქრა, როცა კრიშნა გარდაიცვალა. იგივე დაემართა ბიბლიასაც და ყურანსაც, და სხვა წმინდა წერილებსაც: როცა ოსტატი კვდება, სინათლე ქრება.
მაგრამ ადამიანები აგრძელებენ წმინდა წერილებთან ლოლიავს, მათდამი რწმენას, იმედოვნებას, რომ მათი ცხოვრება სინათლით იქნება სავსე მხოლოდ იმიტომ, რომ დიადი ოსტატის გზავნილი დააქვთ თან. ეს გზავნილიუბრალოდ სიტყვებია, უსარგებლო ტვირთია. მსოფლიოს ყველა წმინდა წერილი რომ გამქრალიყო, შესაძლოა ადამიანი უფრო ყურადღებიანი და დაკვირვებული ყოფილიყო. შესაძლოა თავად დაეწყო სინათლის წყაროს ძებნა. ის სხვას ვერაფერს დაეყრდნობოდა, ამიტომ საკუთარ ფეხებზე დგომის სწავლა მოუწევდა.
ერთხელ ოსტატი ლუნგ-ტიანი მოინახულა ტე-შანმა, რომელიც ოსტატისგან მიღებული ახსნა-განმარტების მოლოდინში გვიანობამდე შემორჩა მასთან. ბოლოს ლუნგ-ტიანმა თქვა:
- დაღამდა. დროა წახვიდე.
ტე-შანი სახლში წასასვლელად მოემზადა, ბამბუკის ჯოხებისგან გაკეთებული ფარდა გადასწია და ქუჩაში გავიდა. მაგრამ დაინახა რა, რომ გარეთ უკუნი სიბნელე იყო, დაბრუნდა და თქვა:
- იქ ძალიან ბნელა.
- ლუნგ-ტიანმა სანთელი აანთო და ტე-შანს გაუწოდა. და სწორედ იმ დროს, როცა ტე-შანი სანთლის ხელში აღებას აპირებდა, ლუნგ-ტიანმა სული შეუბერა და ჩააქრო სანთელი. ამ მომენტში ტე-შანს უეცრად თავში გაუნათდა. და მან თაყვანი სცა ოსტატს.
ლუნგ-ტიანმა ჰკითხა:
- ჭეშმარიტება დაინახე?
ტე-შანმა უპასუხა:
- დღეიდან არასოდეს შევიტან ეჭვს ძველი ოსტატების სიტყვებში.
მეორე დღეს ლუნგ-ტიანი მოსწავლეების წინ წარსდგა და უთხრა:
- თქვენს შორის არის ადამიანი, რომლის კბილებიც ხე-მახვილას ფოთლებს , ხოლო პირი სისხლიან თეფშს ჰგავს, და ვინც მაშინაც კი არ ატრიალებს თავს, როდესაც ჯოხს ურტყამენ. ერთხელ ის ჩემს გზას მარტოხელა მთის მწვერვალზე დაამტკიცებს.
ტე-შანმა აიღო თავისი სუტრების კომენტარები, ყველას წინაშე ასწია ჩირაღდანი და განაცხადა:
- ღრმა და გაუთავებელი ანალიზი თმის ღერის ცარიელ სივრცეში ჩაგდებას ჰგავს; მიწიერი ძალაუფლება წყლის წვეთის უსასრულო უფსკრულში ჩაგდებას ჰგავს.
ეს თქვა და კომენტარები დაწვა.
თუ თვალები არ გაქვთ, მაშინ სინათლე უსარგებლოა, მაშინ სანთელი თქვენს ხელში არაფერია, უბრალოდ სისულელეა. მაგრამ თუ თვალები გაქვთ, მაშინ სანთლის ჩაქრობამაც კი შეიძლება გასხივოსნების გამოცდილება მოიტანოს. საქმე ისაა, გაქვთ თუ არა თვალები.
ტე-შანი ლუნგ-ტიანთან მივიდა. ლუნგ-ტიანი ოსტატია, ტე-შანი - მისი მოსწავლე. დაინახა რა, როგორ ბნელოდა ქუჩაში, მოსწავლემ უთხრა მასწავლებელს: „იქ ძალიან ბნელა“.
ოსტატმა აანთო სანთელი და მოსწავლეს გაუწოდა, და როდესაც მოსწავლე მის ხელში აღებას აპირებდა, ოსტატმა ჩააქრო იგი. უეცრად ისევ დაბნელდა, კიდევ უფრო მეტადაც, ვიდრე მანამდე. ალბათ ოსტატის ეს უეცარი, მოულოდნელი ქმედება შოკი იყო მოსწავლისთვის. მყისიერად, ის ალბათ შუალედში აღმოჩნდა ორ აზრს შორის. წამით აზრები გაქრა, და მოხდა ჭვრეტა. წამით იგი სრულ სიჩუმეში აღმოჩნდა. და ამ სიჩუმეში შეძლო ყველაფრის დანახვა.
მეორე დღეს ყველა წერილი დაწვა. ახლა ისინი აღარ სჭირდებოდა, მან ჭეშმარიტება საკუთარი გამოცდილებით შეიცნო.
ხანმოკლე გამოცდილება გაცილებით უფრო ღირებულია, ვიდრე ცოდნის მთები. მხედველი თვალები გაცილებით ღირებულია, ვიდრე მზე, მთვარე და ყველა ვარსკვლავი. რელიგიის არსი იმაშია, რომ ეს განცდაა. ეს არაა განჯა, გამუდმებული ანალიზი - ეს გაგებაა.
ახლა სუტრებზე გადავიდეთ. ამ სუტრებს უზარმაზარი ღირებულება გააჩნიათ, რადგანაც ტექნიკას მარტივი, გასაგები ენით გიხსნიან. ეს მეთოდი ძალიან მარტივია, თუ , რა თქმა უნდა , განწყობილი არ ხართ, რომ გაართულოთ.
გონება ყოველთვის აქცევს ხოლმე მარტივ საგნებს რთულად, - უფრთხილდით ამას - გონება ვერ იტანს სიმარტივეს, რადგანაც მაშინ გამოყენებას ვერ პოულობს. თუ ყველაფერი მარტივია, მაშ, რა საჭიროა გონება? გონება მხოლოდ მაშინაა საჭირო, როცა რაღაც რთული არსებობს. მაშინ თქვენ დამოკიდებული ხართ გონებაზე, რადგანაც ის იპოვის ამოხსნას. მაგრამ თუ ამოცანა არაა, გონება აბსოლუტურად უსარგებლოა, შეგიძლია მოისროლოთ. გონება რთულითაა დაინტერესებული. გახსოვდეთ ეს.
ეს ძალიან მარტივი სუტრებია. ჭეშმარიტება ყოველთვის მარტივია, აბსოლუტურად მარტივი.
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
ჭვრეტის გარეშე რაიმეს მიღწევა შეუძლებელია. ხედვას მიჰყავხართ მიზნამდე.
რა არის ჭვრეტა? - აზრების არარსებობის წამი.
სიტყვა „ჭვრეტა“ არ იძლევა ზუსტ წარმოდგენას დჰიანაზე. ინგლისურ ენაში არ არის სიტყვა, რომელიც შეესაბამება სიტყვას „დჰიანა“.
ჩვენ სამი სიტყვა გვაქვს. ერთი სიტყვა - კონცენტრაცია, რომელიც აქ საერთოდ არ გამოდგება, რადგანაც კონცენტრაცია ნიშნავს ძალისხმევას, დაძაბულობას, და არა დინებად, სპონტანურ მდგომარეობას, დჰიანა კი დინებადი სპონტანურობაა. მასში არაა დაძაბულობა, ამიტომ სიტყვა „კონცენტრაცია“ არ გამოდგება.
შემდეგ მოდის სიტყვა „ჭვრეტა“. მაგრამ ინგლისურ ენაში ჭვრეტა ნიშნავს განსჯას, ფიქრს. როცა თქვენ ამბობთ, რომ ვიღაც ჭვრეტს, თქვენ გულისხმობთ, რომ ის რაღაცაზე ფიქრობს.
არის მესამე სიტყვა „მსჯელობა“. მაგრამ ისიც ფიქრს ნიშნავს. იმსჯელო ნიშნავს რომ იფიქრო რაიმეზე. ვერც ერთი ეს სამი სიტყვა ვერ გადმოსცემს დჰიანას არსს. ,,დჰიანა ’’ნიშნავს არა-გონების მდგომარეობას, დუმილის მდგომარეობას, გაცნობიერებულობის მდგომარეობას ყოველგვარი შემადგენელის გარეშე, როცა სარკე არის, მაგრამ ის არაფერს აირეკლავს, საერთოდ არაფერს. არის მხოლოდ ცნობიერება, სარკის მსგავსად, მაგრამ მას არაფერი ავსებს. სწორედ ეს შეუვსებელი გაცნობიერებულობაა დჰიანა.
იმისთვის, რომ ეს მდგომარეობა აღწერონ, დაოსები იყენებენ სიტყვა „ჭვრეტას“. ბოლოს და ბოლოს საჭიროა რაიმე სიტყვის გამოყენება. მაგრამ გახსოვდეთ მისი მნიშვნელობა - იგი ლექსიკონებში არ წერია. თუ ლექსიკონში ჩაიხედავთ, სიტყვა „ჭვრეტის“ სრულიად სხვა მნიშვნელობას ნახავთ. „ოქროს ყვავილის საიდუმლო“ „ცრუ ჭვრეტას“ უწოდებს მას. ცრუ ჭვრეტა ნიშნავს რაიმეზე ფიქრს. შესაძლოა თქვენ ღმერთზე ფიქრობთ, - სწორედ ასე ესმით ქრისტიანებს ჭვრეტა - როგორც ღმერთზე ფიქრი, წმინდა, ტრანსცენდენტულ საგნებზე ფიქრი. მაგრამ საგნები - ეს მხოლოდ საგნებია; წმინდა არიან ისინი თუ არა, მნიშვნელობა არ აქვს. ფიქრი ფიქრია; სექსზე ფიქრობთ თუ სამადჰიზე, არ აქვს მნიშვნელობა.
არა-გონების მდგომარეობა, შუალედი აზრებს შორის... იგი გამუდმებით ხდება, მაგრამ თქვენმას ვერ აცნობიერებთ, წინააღმდეგ შემთხვევაში პრობლემა არ იქნებოდა. ჩნდება ერთი აზრი, შემდეგ მეორე, და მათ შორის ყოველთვისაა მცირე შუალედი. ეს შუალედი არის კარი ღვთაებრივში, სწორედ ეს შუალედია ჭვრეტა. თუ ღრმად იძირებით ამ შუალედში, იგი უფრო და უფრო იზრდება.
გონება ქუჩას ჰგავს, სადაც ბევრი მანქანაა: გაივლის ერთი მანქანა, შემდეგ მეორე, და თქვენ ისე ხართ გართული მანქანებით, რომ ვეღარ ამჩნევთ შუალედებს, რომელიც ყოველთვისაა მათ შორის. შუალედები რომ არ ყოფილიყო, ისინი დაეჯახებოდნენ ერთმანეთს. მაგრამ არ ეჯახებიან, რადგან მათ შორის მანძილია. თქვენი აზრები არ ეჯახებიან , არ აწვებიან ერთმანეთს. ყოველი აზრი განცალკევებულია სხვისგან. მაგრამ აზრები ისე სწრაფად მოძრაობენ, რომ თუ თქვენ არ ელოდებით შუალედებს, თუ არ ეძებთ, მაშინ ვერც ამჩნევთ მათ.
ჭვრეტა ნიშნავს გეშტალტის შეცვლას. როგორც წესი, ჩვენ ვამჩნევთ აზრებს: ერთი აზრი, მეორე აზრი, კიდევ ერთი აზრი. როცა გეშტალტს ცვლით, თქვენ ამჩნევთ ერთ შუალედს, მეორე შუალედს, კიდევ ერთ შუალედს. თქვენ აღარ განეწყობით აზრებზე, თქვენ განეწყობით შუალედებზე.
აი, მაგალითად, აქ ზიხართ. მე შემიძლია ორნაირად შემოგხედოთ: ან, აი ერთი ადამიანი, მეორე ადამიანი, მესამე ადამიანი, - მაშინ ადამიანებს ვაქცევ ყურადღებას და ვითვლი, რამდენი ადამიანია. ან შემიძლია დავივიწყო ადამიანები და ვითვალო შუალედები მათ შორის. ვითვალო, რამდენი შუალედია აქ. ამას ნიშნავს გეშტალტის შეცვლა. თუ შუალედების თვლას დაიწყებთ, გაგიკვირდებათ: ადამიანები „გაიდღაბნებიან“, მკვეთრად ვეღარ დაინახავთ მათ, რადგანაც შუალედებზე ამახვილებთ ყურადღებას, შუალედებს ითვლით.
ერთხელ დადექით გზის პირზე და უბრალოდ დაითვალეთ, რამდენი შუალედი ჩაივლის თქვენს წინ, და გაგიკვირდებათ: თქვენ ვერ შეამჩნევთ მანქანების ფერს და ფორმას, ვერ შეამჩნევთ მანქანების მძღოლებსა და მგზავრებს; თქვენ მხოლოდ შუალედებს შეამჩნევთ. ერთი შუალედი, მეორე შუალედი - და ა.შ. ამ შემთხვევაში უკვე სხვა გეშტალტი გაქვთ.
ჭვრეტა - ეს გეშტალტის შეცვლაა: არა ერთიდან მეორე აზრზე გადახტომა, არამედ ერთიდან მეორე შუალედზე გადახტომა. თანდათანობით ძალიან კარგად გააცნობიერებთ შუალედებს. და ეს ცხოვრების ერთ-ერთი უდიდესი საიდუმლოა, რადგანაც სწორედ შუალედების მეშვეობით ხვდებით თქვენს არსში, თქვენს ცენტრში.
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
ჭვრეტის გარეშე რაიმეს მიღწევა შეუძლებელია. ხედვას მიჰყავხართ მიზნამდე.
ხედვას, უბრალოდ ხედვას... ინდოეთში ჩვენ ამას,,დარშანს’’ ვუწოდებთ. თქვენ არ გჭირდებათ არსად წასვლა, ხედვას მიყავხართ მიზნამდე. თქვენ არ გჭირდებათ არსად წასვლა - უბრალოდ ხედვა! თუ დაიწყებთ შუალედების შემჩნევას, დაინახავთ, ვინ ხართ. სწორედ თქვენ ხართ მიზანი, თქვენ ხართ წყაროც და მიზანიც, დასაწყისიც და დასასრულიც,ალფაც და ომეგაც. თქვენში ყველაფერია, რისკენაც ისწრაფვით, თქვენში ყველაფერია, რასაც ეძებთ. თქვენ არ გჭირდებათ, რომ იყოთ ღატაკი. თუ შუალედებს მიაქცევთ ყურადღებას, იმპერატორი გახდებით; თუ აზრებს მიაქცევთ ყურადღებას, ღატაკი გახდებით.
ხედვას მიჰყავხართ მიზნამდე.
არცერთი ნაბიჯის გადადგმა არაა საჭირო საკუთარი თავის მიღმა, რადგან ღმერთი უკვე თქვენშია, ღმერთი უკვე დაგემართათ. ღმერთი თქვენი ყველაზე იდუმალი არსია. ღმერთი არაა სადღაც ზემოთ, შორეულ ღრუბლებში; ღმერთი თქვენშია, იქ, სადაც აღარ გაწუხებენ აზრები, იქ, სადაც დუმილი სუფევს, სადაც აბსოლუტურად წმინდა ცნობიერება სუფევს, რომელიც არაფერს ირეკლავს.
მაშინ თქვენ პირველად აღმოაჩენთ საკუთარ გემოს, მაშინ ივსებით საკუთარი არსების არომატით, მაშინ იფურჩქნება ოქროს ყვავილი.
ჭვრეტამ უნდა შეცვალოს ყალბი გული ისე, რომ იგი მივიდეს წერტილამდე, სადაც შემოქმედებითი სული ჯერ კიდევ გამოუვლენელია.
აზრი გამოვლენილია; აზრების არარსებობა - ეს გამოუვლენელი. თუ თქვენი გეშტალტი მხოლოდ აზრებისგან შედგება, თქვენ არაფერი გეცდინებათ, გარდა ეგოსი. ეგოს აქ „ყალბ გულს“ უწოდებენ. მაშინ თქვენ უბრალოდ აზრების გროვად რჩებით. ეს აზრების გროვა გაძლევთ საკუთარი თავის შეგრძნებას - „მე ვარ“ .
დეკარტი, თანამედროვე დასავლური ფილოსოფიის მამა, ამბობს: „მე ვაზროვნებ, მაშასადამე მე ვარსებობ“. იგი ამაში სრულიად სხვა მნიშვნელობას დებს, რადგანაც ის არაა მედიტატიური ადამიანი, მაგრამ ეს გამოთქმა მშვენიერია, იგი მშვენიერია სრულიად სხვა კონტექსტში. მე სხვა მნიშვნელობით ვავსებ მას. დიახ, მე ვარსებობ მხოლოდ მაშინ, თუ ვაზროვნებ. თუ აზროვნება ქრება, „მე“-ც ქრება. „მე ვაზროვნებ, მაშასადამე მე ვარსებობ“: „მე“, „ყალბი გული“ სხვა არაფერია, თუ არა აზრთა თანმიმდევრობა. ესაა არა ის, რაც რეალურად არსებობს, არამედ მოჩვენებითი არსება, ილუზია. თუ ჩირაღდანს აიღებთ და წრეზე დაატრიალებთ, თქვენ დაინახავთ ცეცხლოვან წრეს, რომელიც სინამდვილეში არ არსებობს. მაგრამ ჩირაღდანი ისე სწრაფად მოძრაობს, რომ ილუზიურ ცეცხლოვან წრეს ქმნის და ცეცხლოვანი წრის ილუზიას ქმნის. მაგრამ სინამდვილეში ეგო არ არსებობს. აზრები ისე სწრაფად მოძრაობენ, რომ „მე“-ს შეგრძნებას ქმნიან.
ლუ-ძი ამბობს, რომ უნდა ვისწრაფვოთ „ყალბი გულიდან“ - სიყალბის არარსებობამდე, ეგოდან - ეგოს არარსებობამდე, „მე“-დან „არა-მე“-მდე. „მე“გამოვლენილი ნაწილია : პაწაწინა, ძალიან პატარა, უხეში. „არა-მე“ გამოუვლენელი ნაწილია : მარადიული, უსასრულო. „მე“დროებითი მოვლენაა, რომელიც ერთხელ იბადება და ერთხელ კვდება. „არა-მე“, ანუ ის, რასაც ბუდა უწოდებს ანატტას, უსასრულობის ნაწილია; იგი არასოდეს იბადება და არასოდეს კვდება. იგი მარადიულია.
ჩვენი ფიზიკური სხეულის შიგნით უნდა ვისწრაფვოთ ფორმისკენ, რომელიც ცისა და მიწის დაბადებამდე არსებობდა.
ფიზიკური სხეულის შიგნით თქვენ გაქვთ პირვანდელი თვისება, ცოცხალი, ვიბრირებადი - პირვანდელი თვისება, რომელიც ჯერ კიდევ ცისა და მიწის შექმნამდე არსებობდა. ადამიანები მას „პირვანდელ სახეს“ უწოდებენ: როცა ჯერ არაფერი იყო და ცა და მიწაც გამოუვლენელი და მდუმარე იყო, არ იყო არც ბგერები, არც ფორმები, ყველაფერი უფორმო იყო, ყველაფერი ჩანასახში იყო.
თქვენს შიგნით პირვანდელი სიჩუმეა. ინდუისტები მას ,,ანაჰატ ნადის ’’უწოდებენ. ბუდისტები მას „ერთი ხელისგულის ტაშის ხმას“ უწოდებენ. იგი თქვენშია, იგი თქვენი რეალობაა. იგემო ის გულისხმობს რომ უკვდავი გახდე, იგემო ის ნიშნავს ოქროდ იქცე. მაშინ მტვერი ღვთაებრივად ტრანსფორმირდება.
ნებისმიერი ალქიმიის მიზანია მოახდინოს უხეში მეტალის ოქროდ ტრანსფორმაცია.
როცა ვიღაც ზის და მედიტირებს მხოლოდ ერთი ან ორი საათით, და ამასთან მხოლოდ თავის ეგოს აკვირდება, უწოდებს რა ამას ჭვრეტას, ნუთუ ამისგან შეიძლება რამე გამოვიდეს?
შეიძლება მედიტაციაში იჯდე და მხოლოდ საკუთარ ეგოს დააკვირდე. ადამიანები ამას ჭვრეტას უწოდებენ: ისინი მხოლოდ თავიანთ ფიქრებს ამჩნევენ. ისინი არ ცვლიან გეშტალტს. აი, რა ემართებათ მათ: ჩვეულებრივ იმდენი საქმით არიან დაკავებული, რომ საკუთარ ფიქრებს ვერ ამჩნევენ; როცა მედიტირებენ, წამით ავიწყდებათ მთელი სამყარო, და მათი ფიქრები ძალზე თვალნათლივი ხდება, ისინი უფრო კარგად აცნობიერებენ თავიანთ აზრებს.
ეს ფილოსოფოსის მდგომარეობაა. სწორედ ასე ჭვრეტენ და ფიქრობენ ფილოსოფოსები. ეს არაა ნამდვილი ჭვრეტა. ის ვერასოდეს გაგიყვანთ სიკვდილის და დროის საზღვრებს მიღმა. მაგრამ მიზანი სწორედ ესაა.
ნება მომეცით გავიმეორო: თუ თქვენ გინდათ მედიტირება, აუცილებელია გეშტალტის შეცვლა. უბრალოდ დახუჭოთ თვალები და უყუროთ თქვენს ეგოს - ეს არაა საკმარისი.
დიდი ინგლისელი ფილოსოფოსი დევიდ ჰიუმი წერდა: „ვკითხულობდი და ვუსმენდი რა დიდი ოსტატების რჩევებს, რომლებიც ამბობენ: „შეიცან თავი, იმედიტირე“, მეც შევეცადე მედიტირებას. და ვერაფერი ვიპოვე ჩემს შიგნით, გარდა აზრების, მოგონებების, ფანტაზიებისა და ოცნებებისა. მეტი ვერაფერი ვნახე იქ“.
ის მართალია, რადგან მან არ იცის, რა არის მედიტაცია. ის ფილოსოფოსია. ის ერთ-ერთი ყველაზე ნიჭიერი ფილოსოფოსია მსოფლიოში, ის ლოგიკურია, თანმიმდევრულია, - მაგრამ ის უბრალოდ ფილოსოფოსია, ის არაა მედიტატორი . როგორც ჩანს, მან მართლაც სცადა მედიტაცია, რადგან ამას ამბობს, და მრავალ აზრს წააწყდა, რომელიც მის შიგნით იყო . და მაშინ თქვა: „მაგრამ მე ვერ ვხედავ ვერანაირ „მე“-ს, ვერანაირ სიჩუმეს, ვერანაირ ღმერთს. ეს ყველაფერი უაზრობაა“.
მან ვერაფერი დაინახა, რადგანაც არ ესმოდა, რომ თავდაპირველად გეშტალტის შეცვლაა საჭირო. საჭიროა არა ფიქრებზე დაკვირვება, არამედ შუალედებზე. საჭიროა შუალედების ძებნა, მათი ლოდინი და მათკენ მისწრაფება. ის რომ შუალედში მოხვედრილიყო, დაინახავდა, რომ აზრები , ოცნებები, მოგონებები ქრება. ყველაფერი უკან რჩება და თანდათანობით შორეულ ხმაურად გვეჩვენება, შემდეგ კი დგება მომენტი, როცა ყველაფერი უბრალოდ ქრება, და თქვენ საზღვრებს მიღმა გადიხართ, სხვა ნაპირს აღწევთ.
უნდა უყუროთ ცხვირის წვერს.
ჩვენ მივადექით სუტრას პრაქტიკულ ნაწილს. ის ძალიან მარტივია, მაგრამ ეცადეთ სწორად გაიგოთ, რადგანაც გონება მზადაა ყველაზე მარტივი რამეც დაამახინჯოს. გონება დამახინჯების მექანიზმია.
უნდა უყუროთ ცხვირის წვერს.
რატომ? - იმიტომ რომ ეს გეხმარებათ, ერთ დონეზე აღმოჩნდეთ მესამე თვალთან. როცა ორივე თვალი ცხვირის წვერზეა კონცენტრირებული, ბევრი რამ ხდება. ყველაზე მთავარი ისაა, რომ მესამე თვალი იმავე დონეზე იმყოფება, რომელზეც ცხვირის წვერი, - რამდენიმე სანტიმეტრით მაღლა, მაგრამ მაინც იმავე დონეზე. ხოლო როცა ერთ დონეზე ხართ მესამე თვალთან, მისი მიზიდულობა და მაგნეტიზმი იმდენად დიდია, რომ თუ მის დონეზე იმყოფებით, იგი თქვენი ნების მიუხედავად მაინც მიგიზიდავთ. თქვენ უბრალოდ ზუსტად ერთ დონეზე უნდა მოხვდეთ მასთან, რომ მისმა მიზიდულობამ და გრავიტაციამ მოქმედება დაიწყოს. როგორც კი ერთ დონეზე აღმოჩნდით მასთან, საჭირო აღარაა მეტი ძალისხმევა. უეცრად აღმოაჩენთ, რომ გეშტალტი შეიცვალა, რადგანაც ორი თვალი აზროვნების ორმაგობას ქმნის, ერთიანი მესამე თვალი კი შუალედებს ქმნის. ეს გეშტალტის შეცვლის მარტივი მეთოდია.
უნდა უყუროთ ცხვირის წვერს, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ცხვირის წვერს თქვენი ფიქრები უნდა მიაბათ.
სწორედ ასე შეუძლია გონებას ამის გაგება. მას შეუძლია თქვას: „იფიქრე ცხვირის წვერზე. კონცენტრირდი მასზე“. თუ თქვენ ძალიან კონცენტრირდებით ცხვირის წვერზე, მთელ აზრს გაუშვებთ ხელიდან, რადგანაც ცხვირის წვერს ძალიან მოდუნებულად უნდა უყუროთ, რომ მესამე თვალმა შეძლოს თქვენი მიზიდვა. თუ ძალიან ხართ კონცენტრირებული და ფორსირებული, მაშინ მესამე თვალი ვერ მიგიზიდავთ, რადგანაც მას აქამდე არასოდეს უმოქმედია. დასწყისში მისი მიზიდულობის ძალა ვერ იქნება ძლიერი. იგი თანდათანობით იზრდება. როცა ის მოქმედებას იწყებს, და მის ირგვლივ დაგროვილი მტვერი ქრება, მაშინ მოქმედების მექანიზმიც ლაგდება, მაშინ თუ ცხვირის წვერზე ახდენთ ფიქსაციას, მესამე თვალი გიზიდავთ... მაგრამ არა დასაწყისში. ეს ადვილი უნდა იყოს, ეს არ უნდა იყოს ძნელი, ეს სტრესისა და დაძაბულობის გარეშე უნდა კეთდებოდეს, მოდუნებულ მდგომარეობაში.
არაა ასევე საჭირო, როცა თვალები ცხვირის წვერს უყურებენ, ყვითელ შუალედზე მოახდინოთ კონცენტრაცია.
ამიტომაც ნუ მოახდენთ კონცენტრაციას ცხვირის წვერზე, თორემ გონება შეიძლება სხვა საცდურისკენ წავიდეს... ოსტატი უბრალოდ ცდილობს, რომ გაამახვილოს თქვენი ყურადღება ყველა შესაძლებაზე, ყველა საცდურზე, რომლის გამოყენებაც გონებას შეუძლია. თავიდან ის იტყვის: „ძალიან კარგი, ოსტატი ამბობს: „მოახდინე კონცენტრაცია ცხვირის წვერზე““. ოსტატი არ ამბობს: „მოახდინე კონცენტრაცია ცხვირის წვერზე“, ის უბრალოდ ამბობს: „უყურე. ძალიან მსუბუქი და მოდუნებული მზერით, ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე“. ან გონებას შეუძლია თქვას: „კარგი, თუ შენ უბრალოდ უყურებ ცხვირის წვერს, მაშინ კონცენტრაცია მესამე თვალზე მოახდინე“.
გონება ყოველთვის კონცენტრაციის მხარესაა, რადგანაც ის კონცენტრაციით ცოცხლობს, მისით იკვებება. თქვენს სკოლებში, კოლეჯებსა უნივერსიტეტებში სწორედ კონცენტრაციას ასწავლიან, და არა მედიტაციას, რადგანაც ის გონების გაძლიერებაში გეხმარებათ.
როცა თვალები უყურებენ, ამაში გულიც მონაწილეობს. ნუთუ შეიძლება ერთდროულად ზემოთ და ქვემოთ ყურება?
გონებას შეუძლია თქვას: „მომისმინე, ეს შეუძლებელია, ეს მოთხოვნა ალოგიკურია. ნუთუ შეიძლება ერთდროულად ორი სხვა და სხვა მიმართულებით ყურება - ცხვირის წვერისკენ და მესამე თვალისკენ? ეს შეუძლებელია, სრულიად შეუძლებელი. ნუ იქნები სულელი!“
გონების მესამე საცდურია , რომ რაღაც ისე განსაჯოს, როგორც ალოგიკური. თავიდან ის ქმნის არარეალურ იდეას, შემდეგ კი ანგრევს მას. და მისი დანგრევით უზარმაზარ მაზოხისტურ და სადისტურ სიამოვნებას იღებს. ის ამბობს: „აი, რას გულისხმობს იგი. მაგრამ ეს აბსურდია! ჯერ ცხვირის წვერს უყურე, შემდეგ კი მესამე თალს. როგორ შეიძლება ერთდროულად ზემოთ და ქვემოთ ყურება? ეს შეუძლებელია“.
ეს ნიშნავს, რომ თითი, რომელიც მთვარეზე მიუთითებს, თავად მთვარედ მივიღოთ.
მაშ, რა იგულისხმება სინამდვილეში? გამოთქმა „ცხვირის წვერი“ შემთხვევით არაა არჩეული. ცხვირი ორიენტირს უნდა წარმოადგენდეს თვალისთვის.
სულ ესაა . ეს უბრალოდ ორიენტირია, აუცილებელი იმისთვის, რომ მესამე თვალის მოქმედების ველში იმყოფებოდეთ, რომ მესამე თვალის მაგნეტური ენერგია ახლოს იყოს. სხვანაირად ის ვერ იმოქმედებს. თქვენ უბრალოდ უნდა იმყოფებოდეთ მისი მაგნეტური მოქმედების ველში, - მაშინ ის მიგიზიდავთ. თქვენ არ გჭირდებათ მესამე თვალში შესვლა, არ გჭირდებათ ამისთვის ძალისხმევა.
თუ ორიენტაციას არ ახდენთ ცხვირზე, მაშინ თქვენ ან ფართოდ ახელთ თვალებს და შორს იმზირებით, ისე რომ ცხვირი არ ჩანს, ან ზედმეტად უშვებთ ქუთუთოებს, ისე რომ თვალები თითქმის დახუჭული აღმოჩნდება, და ცხვირი კვლავაც არ ჩანს. თვალების ძალიან ფართოდ გახელა შეცდომაა, ამ დროს მზერა გარეთკენ გაქვთ მიმართული და თქვენი მოცდენა ადვილია.
აუცილებელია ცხვირის წვერზე მოდუნებული მზერა ასევე იმიტომ, რომ ეს საშჲალებას არ გაძლევთ, რომ თვალები ფართოდ გაახილოთ. თუ თვალებს ფართოდ ახელთ, მაშინ მთელი სამყარო შემოიჭრება თქვენში, და თქვენ შესაძლოა ათასერთმა რამემ მოგაცდინოთ. გვერდით ლამაზი ქალი ჩაივლის, და თქვენ მას მიჰყვებით, - ფიქრებით მაინც. ან ვიღაცეები კამათობენ, თქვენ ამაში არ მონაწილეობთ, მაგრამ ფიქრობთ იმაზე თუ როგორ დამთავრდება ეს ყველაფერი. ან ვიღაც ტირის თქვენს გვერდით, და გაინტერესებთ - თქვენს გარშემო ყოველთვის უამრავი ამბავი ხდება. თუ თვალები ფართოდაა გახელილი, თქვენ მამაკაცური ენერგია ანუ იანი ხდებით.
თუ თვალები ბოლმდე დახუჭულია, თქვენ ოცნებას იწყებთ, სიზმრების ნახვას დ და ქალური ენერგია ანუ ინი ხდებით. იმისთვის, რომ ერთიც თავიდან ავიცილოთ და მეორეც, უყურეთ ცხვირის წვერს - უბრალო მეთოდია, მაგრამ შედეგი ჯადოსნურია. ეს მხოლოდ დაოსებმა არ იციან, ეს იციან ბუდისტებმაც, ინდუისტებმაც. საუკუნეების განმავლობაში ყველა მედიტატორი ადამიანი ასე თუ ისე ეჯახება იმ ფაქტს, რომ თუ თვალები ნახევრად ღიაა, თქვენ საოცარი სახით არიდებთ თავს ორ ხაფანგს. ერთი ხაფანგი - ესაა ნება მისცეთ გარესამყაროს, რომ მოგაცდინოთ, მეორე ხაფანგია მისცეთ ოცნებების შინაგან სამყაროს, რომ მოგაცდინოთ. თქვენ ზუსტად ზღვარზე ხართ გარეგანსა და შინაგანს შორის. ამაშია ტექნიკის მთელი არსი: როცა გარეგანის და შინაგანის ზღვარზე იმყოფებით, თქვენში არ ჭარბობს არც მამაკაცური, და არც ქალური. თქვენი ხედვა თავისუფალია ორმაგობისგან, თქვენი ხედვა ორმაგობის საზღვრებს ცდება. მხოლოდ მაშინ, როცა ორმაგობის საზღვრებს მიღმა იმყოფებით, თქვენ ერთ დონეზე ხართ მესამე თვალთან და მის მაგნიტურ ველში ხართ.
ასევე შეცდომაა, როცა ძალიან ხუჭავთ და ნებას აძლევთ, რომ შიგნითკენ შებრუნდნენ ისე, რომ ადვილად აღმოჩნდებით ზმანებების სამყაროში. მხოლოდ მაშინ, როცა ქუთუთოები სწორადაა დაშებული, მხოლოდ ნახევრად, თქვენ ხედავთ ცხვირის წვერს ისე, როგორც საჭიროა. და მაშინ ის ორიენტირს წარმოადგენს. მთავარია - სწორად დაუშვათ ქუთუთოები და ნება მისცეთ სინათლეს, რომ თავისთავად იდინოს...
ძალიან მნიშვნელოვანია გახსოვდეთ, რომ ძალისხმევით არ უნდა მოიზიდოთ სინათლე. როცა ის გახელილია, სინათლე თავისთავად მოდის;როცა კარი ღიაა, სინათლე ისწრაფვის მისკენ. თქვენ არ გჭირდებათ ამისთვის ძალისხმევა, არ გჭირდებათ ძალით შეტენვა. და თანაც, ნუთუ შესაძებელია სინათლის შიგნით შებრუნება? საჭიროა მხოლოდ ის, რომ ღია და მისაწვდომი ვიყოთ მისთვის.
ეს ხდება, როდესაც თქვენ ცხვირის წვერს უყურებთ: როცა ყოველგვარი კონცენტრაციის , ძალისხმევის და დაძაბულობის გარეშე აკვირდებით, და უეცრად მესამე თვალის ფანჯარა იხსნება, და მისკენ სინათლე მიისწრაფვის. სინათლე, რომელიც ყოველთვის გარეთკენ მოძრაობდა, შიგნითკენ იწყებს მოძრაობას, და წრე იკვრება. ეს წრე ადამიანს სრულყოფილს ხდის, ეს წრე ადამიანს აბსოლუტურად მოდუნებულს ხდის.
ეს წრე ერთიანს, განუყოფელს, წმინდანს გხდით. ჩვეულებრივ მდგომარეობაში ყოველი ადამიანი მეტ-ნაკლებად შიზოფრენიულია. მხოლოდ იმ ადამიანს, რომელმაც შეძლო სინათლის წრის შექმნა, სინათლის წრეზე მოძრაობის შექმნა, თავისუფლდება შიზოფრენიისგან, ხდება ჯანმრთელი და ნამდვილად არანევროზული. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სხვაობა ადამიანებს შორის არც თუ ისე დიდია. ნევროზული და ე.წ. არანევროზული ადამიანი ნევროზის დონით განსხვავდება. სინამდვილეში ფსიქოანალიტიკოსი და მისი პაციენტი არც ისე განსხვავდებიან , ისინი ერთნაირები არიან: ერთი ნევროზიანი ცდილობს მეორე ნევროზიანს დაეხმაროს. და ხანდახან ხდება, რომ ის, ვინც ეხმარება, უფრო მეტად ნევროზულია, ვიდრე ის, ვისაც იგი ეხმარება.
ფსიქოანალიტიკოსები უფრო ხშირად გადადიან ჭკუიდან, ვიდრე სხვა პროფესიის წარმომადგენლები. ფსიქოანალიტიკოსები უფრო ხშირად იკავენ თავს, ვიდრე სხვა პროფესიის წარმომადგენლები. რატომ? რაკაც თვალსაზრისით ეს კანონზომიერი და ლოგიკური ჩანს: გამუდმებით გქონდეს საქმე ნევროზთან, სიგიჟესთან, - და ამასთან თავადვე არ იყო ჯანმრთელი, - ბუნებრივია, ეს მათზეც გადადის. და ისინიც იძენენ ამ ნევროზს. თუ ფსიქოანალიტიკოსი უსმენს პაციენტს, მთელ მის სისულელეს, ბოდვას, მაშინ არაცნობიერად თავის თავშ აგროვებს ამ ყველაფერს. პაციენტს თავისი ბოდვა ფსიქოანალიტიკოსზე გადააქვს. თუმცა ამისთვის ფულს იხდის. თანდათანობით ფსიქოანალიტიკოსი იმდენ ნევროზს იგროვებს შიგნით, რომ ფეთქდება. ეს ბუნებრივია.
მე რომ ვწყვეტდე, ვინ უნდა იყოს ფსიქოანალიტიკოსი, ძირითადი მოთხოვნა მოთხოვნა იქნებოდა სინათლის წრეზე მოძრაობის ტექნიკის ფლობა. თუ ადამიანი არ ფლობს ამ ტექნიკას, ის ვერავის დაეხმარება. და თუ ადამიანს შეუძლია სინათლის წარმართვა წრეზე, თავის შიგნით, მას ვერასოდეს შეეხება ვერანაირი ნევროზი. სინათლის წრეზე მოძღაობა დაეხმარება, რომ სუფთა და დაუბინძურებელი დარჩეს. მაშინ ის მთლიანი იქნება. ამაშია განსხვავება გურუსა და ფსიქოანალიტიკოსს შორის.
მხოლოდ გურუს შეუძლია იყოს ნამდვილი ფსიქოანალიტიკოსი, ნამდვილი ფსიქოთერაპევტი. მხოლოდ მას, ვინც მთლიანი გახდა, შეუძლია დაეხმაროს სხვებს, მათ ვინც გზაზე იმყოფება, ვინც ეძებს, ვინც სიბნელეში ბორძიკობს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ბრმას მიჰყავს ბრმა, და ორივე უცილობლად ერთ ორმოში ჩავარდება.
ეს წიგნი, „ოქროს ყვავილის საიდუმლო“, მომავალში ყველაზე მთავარი პრაქტიკა უნდა გახდეს მათთვის, ვისაც ფსიქოთერაპევტობა უნდა. თქვენ გაგიკვირდებათ: ვილჰელმი, ადამიანი, რომელმაც პირველად თარგმნა ეს წიგნი დასავლურ ენებზე, თავად იყო დიადი ფსიქოლოგი; სწორედ ამიტომ დაინტერესდა ამ წიგნით. მაგრამ მას შემდეგ, რაც იგი გადათარგმნა, ჭკუიდან შეიშალა, გაგიჟდა. მთელი მისი ცოდნა ფსიქოანალიზში ისეთ წინააღმდეგობაში მოვიდა ამ წიგნთან, ისეთი თავსატეხი გაუჩინა მას, რომ ის კიდევ უფრო გაყოფილი გახდა. წიგნის თარგმნამ მისი სიგიჟის პროვოცირება მოახდინა. მან ორიენტაცია დაკარგა, რადგანაც მთელი მისი ცოდნა, მთელი მისი გაგება ეჭვქვეშ დადგა.
გახსოვდეთ: საიდუმლო არაა რთული. და ამაშია მისი სირთულე: ის იმდენად მარტივია, რომ თქვენ მხოლოდ ყურადღებით უნდა იყოთ და არ მისცეთ ნება გონებას, რომ გაართულოს იგი, ყველა შესაძლო ხინჯი შეიტანოს მასში.
და მაშინ ის ორიენტირს წარმოადგენს. მთავარია სწორად დაუშვათ ქუთუთოები და ნება მისცეთ სინათლეს, რომ თავისთავად იდინოს, ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე მივცეთ საშუალება სინათლეს, რომ მდგრად ნაკადად იდინოს.
არაა აუცილებელი, რომ სინათლეს მდგრად ნაკადად დინება აიძულოთ , ეს თავისთავად ხდება. და როცა ეს თავისთავად ხდება, ეს მშვენიერია. თუ თქვენ ეცდებით, რომ აიძულოთ მას შიგნითკენ მოძრაობა, მარცხს განიცდით; თქვენი ძალისხმევა წარუმატებლობისთვისაა განწირული. და რაც უფრო მეტად არ გამოგივათ, მით უფრო მეტად ეცდებით, და რაც უფრო მეტად ეცდებით, მით უფრო მალე განიცდით მარცხს. ნუ ეცდებით ამის ძალისხმევით გაკეთებას. საშუალება მიეცით საკუთარ თავს, რომ ისეთ სიტუაციაშ აღმოჩნდეთ, სადაც ეს შესაძლებელი ხდება.
მაგალითად, თუ ღამით მთვარე ანათებს, მიდით ფანჯარასთან, და მთვარე თქვენზე გადმოღვრის თავის ნექტარს. მეტი არაფრის გაკეთება არ გჭირდებათ. უბრალოდ აღმოჩნდით იმ ადგილას, სადაც მთვარიდან უკვე მოედინება სინათლე, უბრალოდ იყავით მიმღებლობის მდგომარეობაში, და მაშინ რაღაც ისეთი მოხდება, რასაც უზარმაზარი ღირებულება აქვს.
ცხვირის წვერის ჭვრეტა - ეს მხოლოდ დასაწყისია შინაგანი კონცენტრაციისა; თვალები სწორ მიმართულებას ირჩევენ ჭვრეტისთვის, შემდეგ კი ინარჩუნებენ ორიენტირს. ამის შემდეგ ყველაფერი თავისით ხდება. ეს იმას ჰგავს, როცა ქვის მთლელი შვეულს აკეთებს: როცა შვეული გაკეთებულია, ქვის მთლელი მუშაობს მასზე ისე, რომ არ ღელავს და წამდაუწუმ არ უყურებს მას.
როცა პრაქტიკოსი ორივე თვალით უყურებს ცხვირის წვერს...
გახსოვდეთ: თქვენ ორივე თვალით უნდა უყუროთ ცხვირის წვერს ისე, რომ ცხვირის წვერზე თქვენმა თვალებმა ორმაგობა დაკარგონ; რომ სინათლე, რომელიც თქვენი თვალებიდან გარეთკენ გამოედინება, ერთიანი გახდეს და შიგნით დაბრუნდეს, მესამე თვალის წერტილში. როცა თვალები ერთმანეთს ხვდება, ფანჯარა იღება. მაშინ ყველაფერი კარგადაა. მაშინ ნება მიეცით მოვლენებს რომ განვითარდნენ. უბრალოდ დატკბით, იზეიმეთ და გაიხარეთ. მეტი არაფრის კეთება არაა საჭირო.
როცა პრაქტიკოსი ორივე თვალით უყურებს ცხვირის წვერს, ის გამართული ზურგით ზის...
ჯობია გამართული ზურგით იჯდეთ. როცა თქვენი ხერხემალი გამართულია, თქვენი სექსუალური ცენტრის ენერგიაც მისაწვდომი ხდება მესამე თვალისთვის. ეს მარტივი მეთოდებია, მათში არაფერია რთული. უბრალოდ, როცა თქვენი თვალები ერთმანეთს ხვდება ცხვირის წვერზე, და თქვენ მისაწვდომი ხდებით მესამე თვალისთვის, ნება მიეცით ასევე თქვენს სექსუალურ ენერგიასაც, რომ მისაწვდომი გახდეს მესამე თვალისთვის : ეფექტი ორმაგი იქნება. ეფექტი ძალიან მძლავრი იქნება, რადგანაც სექსუალურ ცენტრში მთელი თქვენი ენერგიაა. როცა ხერხემალი გამართულია, სექსუალური ცენტრიც ასევე მისაწვდომი ხდება მესამე თვალისთვის. ჯობია ორი მხრიდან შეუტიოთ მესამე თვალს, ორივე მხრიდან ეცადოთ მასში შეღწევას.
პრაქტიკოსი... გამართული ზურგით ზის მოხერხებულ პოზაში...
ოსტატი მკაფიო მითითებებს იძლევა: ჯობია იჯდეთ გამართული ზურგით, მაგრამ ეს არ უნდა იყოს მოუხერხებელი, წინააღმდეგ შემტხვევაში დისკომფორტი ყურადღებას წაგართმევთ. სიტყვა ,, ასანა’’ სანსკრიტზე მოხერხებულ პოზას ნიშნავს. მისი ძირითადი თვისებაა მოხერხებულობა. თუ მოუხერხებლად ზიხართ, ეს მოაცდენს თქვენს გონებას. თავი კომფორტულად უნდა იგრძნოთ.
თუ თქვენ არ შეგიძლიათ იატაკზე ჯდომა, როგორც აღმოსავლეთელ ადამიანებს... მათ შეუძლიათ, იმიტომ რომ ისინი უკვე მრავალი საუკუნეა ასე ზიან. თუ დასავლეთელ ადამიანს არ შეუძლია იატაკზე მოხერხებულად იჯდეს და თანაც გამართული ზურგით, თუკი უწევს, რომ აიძულოს თავს, და პოზა არაკომფორტული და მტკივნეული ხდება, მაშინ ჯობია სკამზე იჯდეთ გამართული ზურგით. მაგრამ მაშინ სკამს სწორი ზურგი უნდა ჰქონდეს.
ალბათ გინახავთ ძველი ეგვიპტელი მეფეების და დედოფლების სკულპტურები და გამოსახულებები: ისინი სკამზე გამართული ზურგით სხედან . ესეც იოგას პოზაა. ძველმა ეგვიპტელებმა იცოდნენ საიდუმლოებები.
ნებისმიერ შემთხვევაში, მნიშვნელოვანია რომ თქვენი სწორი ხერხემალი და მოხერხებული პოზა . თუ ერთიც და მეორეც ერთდროულად შეუძლებელია... ხანდახან ასეც ხდება: თქვენ ასწორებთ ხერხემალს და უხერხულად გრძნობთ თავს, ან მოხერხებულად მოეწყობით, მაგრამ ხერხემალი ამ დროს არაა გამართული, - მაშინ აირჩიეთ მოხერხებულობა. ეს არაა საუკეთესო ვარიანტი, მაგრამ თუ არჩევა გიწევთ, აირჩიეთ მოხერხებულობა. მაშინ დაივიწყეთ ყველაფერი ხერხემალზე და იმაზე, რომ ის სწორი უნდა იყოს, რადგანაც თუ გონება მოცდება, არაფერი არ მოხდება. თუ შეგიძლიათ რომ მოხერხებულად იჯდეთ გამართული ზურგით, ეს მშვენიერია.
პრაქტიკოსი გამართული ზურგით ზის მოხერხებულ პოზაში და ნებისმიერ ვითარებაში ცენტრში რჩება.
ნუ გაექცევით სამყაროს. იცხოვრეთ სამყაროში, მის პირობებში. მასში არის მოძრავი მანქანების, თვითმფრინავების, მატარებლების და სხვა რაღაცების ხმები - ყველა ეს სიტუაცია არის სამყაროში, - მაგრამ თქვენ მშვიდად ზიხართ სიჩუმეში. ჰიმალაების გამოქვაბულებში გაქცევა ყოველთვის სახიფათოა; სახიფათოა იმ მიზეზით, რომ ჰიმალაების სიჩუმე გადამდებია, და თქვენ იგრძნობთ, რომ მდუმარე გახდით. ცის სიწმინდე გადამდებია, და თქვენ იფიქრებთ, რომ სიწმინდეს მიაღწიეთ. მაგრამ იგი ნასესხებია, და როდესაც ჩვეულებრივ სამყაროშ დაბრუნდებით, ის გაქრება. და მაშინ მიხვდებით, რომ მთელი ეს წლები ჰიმალაებში ტყუილადაა დაკარგული და უბრალოდ ატყუებდით საკუთარ თავს.
ჯობია დარჩეთ ჩვეულებრივ სამყაროში და მიაღწიოთ ცენტრირებას, რადგანაც ამ შემთხვევაში ვეღარავინ შეძლებს მის წართმევას. სად და რა ვითარებაშიც არ უნდა იყოთ, ცენტრირებული უნდა დარჩეთ.
ამასთან, არაა აუცილებელი თავის ცენტრში დარჩენა.
ეს „არაა აუცილებელი“ ნიშნავს, რომ თქვენ თავის ცენტრში უნდა მოახდინოთ ცენტრირება.
საქმე ეხება იმას, რომ აზროვნება იმ წერტილში დავაფიქსიროთ, რომელიც ზუსტად თვალებს შორისაა მოთავსებული.
გახსოვდეთ, საქმე ეხება არა კონცენტრაციას, არამედ იმას, რომ ყურადღებით იყოთ, მოდუნებულად და ყურადღებით: უყუროთ ცხვირის წვერს და იყოთ მოდუნებულად ყურადღებით მესამე თვალთან მიმართებაში. სინამდვილეში, როგორც კი იწყებთ ცხვირის წვერზე ყურებას, თქვენ იწყებთ მესამე თვალის გაცნობიერებასაც, რადგანაც ის ცხვირის მეორე მხარეს იმყოფება. ერთ მხარეს ცხვირის წვერი იმყოფება, გარეგანი პოლუსი, მეორე მხარე კი მესამე თვალთანაა დაკავშირებული. როგორც კი ცხვირის წვერის გაცნობიერებას იწყებთ, მაშინვე იწყებთ მეორე ბოლოს გაცნობიერებასაც. უბრალოდ იყავით გაცნობიერებული ძალისხმევის გარეშე.
საქმე ეხება იმას, რომ აზროვნება იმ წერტილში დავაფიქსიროთ, რომელიც ზუსტად თვალებს შორისაა მოთავსებული. მაშინ ყველაფერი კარგადაა.
ეს სიტყვები უზარმაზარ მნიშვნელობას ატარებს:
მაშინ ყველაფერი კარგადაა.
თქვენ სახლს უახლოვდებით, თქვენ რევოლუციის ზღვარზე აღმოჩნდებით.
სინათლე უკიდურესად მოძრავია.
სინათლე ყოველთვის მოძრაობს. სინათლე არის კიდეც მოძრაობა. სინათლე ყველაზე სწრაფი მოძრაობაა სამყაროში. სინათლის სიჩქარე წამში ასოთხმოცი მილია. არაფერია სინათლეზე უფრო სწრაფი. სინათლე - სუფთა სიჩქარეა, ეს სხვა დასახელებაა სიჩქარისთვის. სინათლე არასოდეს ჩერდება ერთ ადგილზე. ის გამუდმებით მოძრაობს, ის გამუდმებით მიედინება, ის ყოველთვის დინამიურია.
სინათლე უკიდურესად მოძრავია. როცა აზრებს თვალებს შორის წერტილში აფიქსირებთ, სინათლე თავისთავად ისწრაფვის შიგნითკენ.
ნუ ღელავთ, უბრალოდ გააღეთ ფანჯარა და დაელოდეთ. სინათლე იმდენად მოძრავია, რომ თუ ფანჯარა ღიაა, ის აუცილებლად შევა მასში. სინამდვილეში, ის უკვე მრავალი ცხოვრების განმავლობაში აკაკუნებდა, მაგრამ ფანჯარა არ იღებოდა, და მას არ შეეძლო აეძულებინა რომ გაღებულიყო. ეს იმას ჰგავს, რომ დილით, როცა მაგრად გძინავთ, მზე ამოდის, და მისი სხივები თქვენს ფანჯრებზე აკაკუნებენ და იჭყიტებიან. მაგრამ მათი კაკუნი უხმოა, ისინი არანაირ ხმაურს არ ქმნიან, ისინი უბრალოდ ელოდებიან. როგორც კი იღვიძებთ და ფანჯარას აღებთ, სხივები მაშინვე ისწრაფვიან ოთახში. და სინათლესთან ერთად მოდის სიცოცხლე და სიხარული.
როცა აზრებს თვალებს შორის წერტილში აფიქსირებთ, სინათლე თავისთავად ისწრაფვის შიგნითკენ.
გახსოვდეთ სიტყვები:
...თავისთავად.
თქვენ არაფერს აკეთებთ, თქვენ უბრალოდ მოდუნებულ მდგომარეობაში იმყოფებით, და სინათლის მიმღები ხართ.
აუცილებელი არაა მთელი ყურადღება ცენტრალური სასახლისკენ მიმართოთ. ამ რამდენიმე სიტყვაში ყველაზე მთავარია ჩადებული.
თქვენი არსის ტრანსფორმაციის საიდუმლო, ღმერთის სასუფევლის საიდუმლო, ნირვანას საიდუმლო...
„იყო ცენტრში ნებისმიერ ვითარებაში“ - ძალიან ნატიფი გამოთქმაა. ცენტრი ყველგანმყოფია; მასში ყველაფერი იმყოფება, შემოქმედების მთელი პროცესი სწორედ მასთანაა დაკავშირებული.
როცა მესამე თვალის წერტილს აღწევთ, ცენტრირებას ახდენთ მასში, და სინათლე შიგნითკენ მიისწრაფვის, თქვენ აღწევთ წერტილს, რომლისგანაც დაიწყო შემოქმედების მთელი პროცესი, თქვენ აღწევთ უფორმოს, გამოუვლენელს, -თუ გნებავთ, დაარქვით ამას ღმერთი. ეს ის წერტილია, ის სივრცეა, საიდანაც ყველაფერი დაიწყო, - ეს მთელი ყოფიერების თესლია. იგი ყოვლისშემძლეა, ყველგანმყოფია და მარადიულია.
ახლა სიკვდილი თქვენთვის უკვე აღარ არსებობს. ახლა თქვენთვის აღარ არსებობს სხეულთან გაიგივება, ნებისმიერ სხეულთან : ახალგაზრდასთან, მოხუცთან, ლამაზთან, მახინჯთან. ახლა თქვენთვის აღარ არსებობს ავადმყოფობა, - შესაძლოა ავადმყოფობა დაემართოს თქვენს სხეულს, მაგრამ ის აღარ დაგემართებათ თქვენ, რადგან თქვენ არ იგივდებით მასთან.
რამანა მაჰარში კიბოსგან მოკვდა. მისი სხეული უძლიერეს აგონიაში იყო, მაგრამ იგი იღიმებოდა. ექიმები გაოგნებულები იყვნენ, მათ არ შეეძლოთ ამის დაჯერება. ეს უჩვეულო იყო. მისი სხეული აგონიაში იყო, ის კი ისეთ ექსტაზში. ეს როგორაა შესაძებელი? ისინი კვლავ და კვლავ ეკითხებოდნენ:
- როგორ შეიძლება ეს?
ის კი კვლავ და კვლავ პასუხობდა:
- ამაში არაფერია უჩვეულო. მე არ ვარ სხეული. სწორედ ისევე, როგორც თქვენ აკვირდებით ჩემს სხეულს, მეც ვაკვირდები ჩემს სხეულს და ყველაფერს, რაც მასში ხდება. თქვენ ვერ გრძნობთ ვერანაირ ტკივილს, მაშ, მე რატომ უნდა ვიგრძნო? თქვენ მაკვირდებით, და მეც ვაკვირდები საკუთარ თავს. სხეული უბრალოდ ობიექტია, ობიექტი ჩემსა და თქვენს შორის. თქვენ გარედან ხედავთ, რომ ის აგონიაშია. მე შიგნიდან ვხედავ, რომ ის აგონიაშია. თუ თქვენ ვერანაირად ვერ შეგეხებათ ეს ავადმყოფობა, მე რატომ უნდა მეხებოდეს იგი?
სინამდვილეში ეს ექიმებსაც ეხებოდათ. ისინი ძალიან თანაუგრძნობდნენ მას. ისინი დამწუხრებულები იყვნენ, უმწეოდ გრძნობდნენ თავს, მათ უნდოდათ, რომ გადაერჩინათ ერთ-ერთი ყველაზე მშვენიერი ადამიანი, რომელიც კი ოდესღაც დადიოდა დედამიწაზე, მაგრამ არ შეეძლოთ ამის გაკეთება. ისინი ტიროდნენ, მაგრამ რამანას ეს საერთოდ არ ეხებოდა.
თქვენს შიგნით არის ტრანსცენდენციის წერტილი, სადაც უეცრად წყდებით ყველაფერ გამოვლენილს და უერთდებით გამოუვლენელს. იყო დაკავშირებული გამოუვლენელთან - ნიშნავს იყო თავისუფალი ნებისმიერი ტანჯვისგან, შეზღუდვებისგან, მონობისგან.
ჭვრეტის ფიქსირება გარდუვალია...
ესაა ის, რისი თავიდან აცილებაც შეუძლებელია. თუ გსურთ, რომ უმაღლესი სილამაზის მდგომარეობას მიაღწიოთ, აუცილებლად გჭირდებათ, რომ გაიაროთ ეს ფიქსაცია, ჭვრეტის, მედიტაციის ან დჰიანას ეს პროცესი.
...ის აჩქარებს გასხივოსნების მოსვლას. ოღონდ არაა საჭირო ურყევად ჯდომა, თუკი მიწიერი აზრები ჩნდება...
ახლა კი მეორე, ძალიან მნიშვნელოვანი რჩევა ოსტატისგან:
...არაა საჭირო ურყევად ჯდომა, თუკი მიწიერი აზრები ჩნდება; უნდა შეისწავლოთ, სადაა ეს აზრი, საიდან მოვიდა და სად გაქრა.
ეს მაშინვე არ გამოგივათ. ცხვირის წვერის ყურებისას თქვენთან ფიქრები მოვა. ისინი იმდენი ცხოვრების განმავლობაში მოდიოდნენ, მათ არ შეუძლიათ ასე იოლად დაგანებონ თავი. ისინი თქვენი ნაწილნი გახდნენ, ეს უკვე თავისთავად განპირობებულია. თქვენ თითქმის დაპროგრამებული ცხოვრებით ცხოვრობთ.
ოდესმე დაკვირვებიხართ, რას აკეთებთ გამუდმებით? მაშინ ხვალ დილით შემდეგი რაღაც გააკეთეთ: როგორც კი გაიღვიძებთ, დაიწყეთ დაკვირვება, რას აკეთებთ: როგორ დგებით საწოლიდან, როგორ მოძრაობთ, როგორი აზრები მოგდით თავში... უბრალოდ დააკვირდით. დააკვირდით ერთი კვირის განმავლობაში, და გაოცდებით: ყოველ დილით ერთი და იგივეს აკეთებთ : იგივე ჟესტები, იგივე სახე, და იგივე ფიქრები. თქვენ დაპროგრამებულ არსებად იქეცით, მთელი ცხოვრება აკეთებდით ამას, და ვინ იცის ....იქნებ უკვე მრავალი ცხოვრებაც.
როცა ბრაზდებით, დააკვირდით - ყოველთვის ერთი და იგივე პროცესი ხდება. თქვენ ერთი და იმავე მდგომარეობას გადიხართ. როცა ბედნიერი ხართ, დააკვირდით; როცა გიყვარდებათ, დააკვირდით; და ასევე დააკვირდით, როცა აღარ გიყვართ. ეს თითქმის ყოველთვის ერთი და იგივე პროცესია. თქვენ კვლავ და კვლავ აგრძელებთ იგივე სისულელეების კეთებას, თქვენ კვლავ და კვლავ აგრძელებთ იგივე უაზრო ფრაზების გამეორებას. თქვენ არ ცხოვრობთ ცნობიერი ცხოვრებით. თქვენ ოთხმოცდაცხრამეტი პროცენტით დაპროგრამებული ხართ - დაპროგრამებული სხვებისგან, საზოგადოებისგან ან საკუთარი თავისგან, მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში დაპროგრამებული.
ამიტომ, როდესაც პირველად იწყებთ ცხვირის წვერზე ყურებას, თქვენ ეს არ გიადვილდებათ. თქვენი ფიქრები არ ამბობენ: „ჩვენ არ უნდა მივიდეთ ამ ადამიანთან. შეხედეთ ამ საწყალს, რა ღრმად მედიტირებს! როგორ უყურებს ცხვირის წვერს... ახლა არაა მისი შეწუხების დრო.“ მათთვის სულერთია, ისინი თქვენსკენ გამოეშურებიან, როგორც ყოველთვის. მათ ხელს არ შეუშლით ის ფაქტი, რომ ცხვირის წვერს უყურებთ. სინამდვილეში უფრო დაჟინებულიც კი იქნებიან, დაინახავენ რა, რომ „ეს ადამიანი ჩვენი ძალაუფლებისგან თავის დაღწევას ცდილობს“.
ასეც ხდება: როცა წყნარად მედიტირებთ, თქვენთან უფრო მეტი აზრი მოდის, ვიდრე ჩვეულებრივ, ისინი პირადაპირ თავს გატყდებიან. თავს გესხმით მილიონობით აზრი, რადგანაც ისინი თქვენით ინტერესდებიან, თქვენ კი მათგან თავის დაღწევას ცდილობთ? ისინი ასე ადვილად არ დაიხევენ უკან.
ამიტომ აზრები უცილობლად მოვლენ. რა უნდა მოუხერხოთ აზრებს? თქვენ არ შეგიძლიათ უბრალოდ იჯდეთ და უყუროთ ამ ყველაფერს. რაღაც უნდა გააკეთოთ. აზრებთან შეწინააღმდეგება ვერ დაგეხმარებათ, რადგანაც თუ შეწინააღმდეგებას დაიწყებთ, დაგავიწყდებათ ცხვირის წვერი, მესამე თვალის გაცნობიერება და სინათლის წრეზე მოძრაობა; თქვენ დაივიწყებთ ყველაფერს და აზრების ჯუნგლებში დაიკარგებით. თუ აზრებს გაჰყვებით, დაიკარგებით; თუ მათ გაედევნებით, დაიკარგებით; თუ მათ შეებრძოლებით, დაიკარგებით. მაშ , რა უნდა გააკეთოთ?
ამაშია მთელი საიდუმლო. ბუდაც ასევე იყენებდა ამ საიდუმლოს, სინამდვილეში, ყველა საიდუმლო თითქმის ერთნაირია, რადგან ადამიანები არიან ერთნაირები - კლიტე ერთია, ამიტომ გასაღებიც ერთი უნდა იყოს. აი, საიდუმლოც: ბუდა მას ,,სამასატის’’ ანუ სწორ გახსენებას უწოდებს. უბრალოდ გახსოვდეთ: მოვიდა აზრი, თქვენ ხედავთ მას ანტაგონიზმის გარეშე, გამართლებისა და განსჯის გარეშე. თქვენ უბრალოდ ისეთივე ობიექტური ხართ, როგორი ობიექტურიცაა მეცნიერი. საიდან მოვიდა იგი? საით მიდის? დაინახეთ, როგორ მოვიდა იგი, როგორ რჩება, როგორ მიდის. ნუ ეცდებით მასთან ბრძოლას, ნუ ეცდებით მის მიყოლას, იყავით მდუმარე დამკვირვებელი - და თქვენ გაოცდებით: რაც უფრო სტაბილური ხდება დაკვირვება, მით უფრო ნაკლები აზრი მოდის. როცა დაკვირვება სრულყოფილია, აზრები ქრება, რჩება მხოლოდ შუალედი.
მაგრამ გახსოვდეთ: გონებას შეუძლია კიდევ ერთ საცდურზე წავიდეს.
არანაირი სარგებელი არაა იმაში, რომ აზრებს გაჰყვეთ.
ნუ ეცდებით, რომ აზრებს გაჰყვეთ. სწორედ ამას აკეთებს ფროიდის ფსიქოანალიზი - ის იძირება აზრთა თავისუფალ ასოციაციებში: მოდის ერთი აზრი, შემდეგ ელოდებით მეორეს, შემდეგ მესამეს, და მთელ ჯაჭვს... სწორედ ამას აკეთებს ფსიქოანალიზის ყველა სახე: თქვენ იწყებთ უკან, წარსულში მოძრაობას, მაგრამ ერთი აზრი მეორესთანაა დაკავშირებული, და ასე შემდეგ, და ასე შემდეგ, უსასრულობამდე. ამას ბოლო არა აქვს. თუ ამაში იძირებით, უსასრულო მოგზაურობას იწყებთ, - მაგრამ ეს დროის უაზროდ ფლანგვაა. გონებას შეუძლია ეს, ამიტომ ყურადღებით იყავით.
არანაირი სარგებელი არაა იმაში, რომ აზრებს გაჰყვეთ. საკმარისია უბრალოდ დაინახოთ, რომ აზრი მოვიდა, და არაფერი ეძებოთ წარმოშობის წერტილს მიღმა, რამეთუ შეუძებელია ცნობიერების გულის პოვნა, ან ცნობიერების საზღვრებს გარეთ გასვლა თავად ცნობიერების მეშვეობით.
თქვენ არ შეგიძლიათ ცნობიერების გარეთ გასვლა ცნობიერების მეშვეობით, ამიტომ ნუ ეცდებით აკეთოთ უსარგებლო, არასაჭირო საქმე, წინააღმდეგ შემთხვევაში ერთი მეორეს გამოიწვევს, და ა.შ. და ა.შ. და თქვენ სრულიად დაგავიწყდებათ, თუ რის გაკეთებას აპირებდით თავდაპირველად. ცხვირის წვერი გაქრება, მესამე თვალი დავიწყებას მიეცემა, სინათლის მოძრაობა წრეზე თქვენგან ასობით მილით გადაიწევა.
ამიტომ საკმარისია მხოლოდ ერთი აზრი. არაა საჭირო აზრთა მთელ ჯაჭვზე მიდევნება. ჩნდება აზრი: დააკვირდით, სადაა იგი, საიდან მომდინარეობს და სად ქრება, დააკვირდით, და ის გაქრება. დაიმახსოვრეთ ეს.
ბუდისტები აკმბობენ, რომ როდესაც აზრი ჩნდება, უნდა თქვათ: „აზრი, აზრი“, რათა უფრო ყურადღებიანი გახდეთ. ზუსტად ისევე, როგორც მაშინ, როცა სახლში ქურდი შემოდის, თქვენ ამბობთ: „ქურდი! ქურდი!“ - და ყველა ამახვილებს ყურადღებას. უბრალოდ თქვით: „აზრი, აზრი“ - და ყურადღებიანი, დაკვირვებული გახდებით. სახლში ქურდი შემოიპარა: ახლა დააკვირდით, რას აკეთებს ეს ქურდი.
როგორც კი გაცნობიერებული გახდებით, აზრი გაჩერდება. ის გაკვირვებული შემოგხედავთ, რადგან ადრე არასოდეს ვყოფილვართ ასეთი. ის იგრძნობს, რომ მას არცთუ ისე თბილად დახვდნენ. „რა დაემართა ამ ადამიანს? ის ყოველთვის ისეთი სტუმართმოყვარე მასპინძელი იყო, ახლა კი იძახის: „ქურდი! ქურდი! აზრი, აზრი“. რა დაემართა ამ ადამიანს?“ აზრი გაკვირვებული დარჩება, მას არ ესმის რა ხდება: „ის რა, ჭკუიდან შეიშალა? რატომ უყურებს ცხვირის წვერს და ამბობს: „აზრი. აზრი“?“
თავად გაცნობიერებულობა რაღაც დროით გააჩერებს აზრის მოძრაობას. აზრი გაჩერდება. განაგრძეთ დაკვირვება. ნუ განსჯით მას, ნუ მოიშორებთ მას, ნუ შეეწინააღმდეგებით მას, რადგანაც განსჯით და გამართლებით თქვენ თავს აიგივებთ ამ აზრთან. იყავით უბრალოდ თანმყოფი, ყურადღებიანი. მაშინ ის გაქრობას დაიწყებს. ის ზუსტად ისევე ქრება, როგორც ჩნდება. ის წარმოსახვიდან ჩნდება და წარმოსახვაში ქრება. როგორც კი გაქრება, დაუბრუნდით ჭვრეტას. თქვენ არ გჭირდებათ მისი წარმოშობის წერტილის პოვნა, რადგანაც ის არ არსებობს; მაშინ მოგიწევთ, რომ მთელი ყოფიერების წარმოშობის წერტილი იპოვნოთ.
სწორედ ამიტომ ფსიქოანალიზი უსასრულოა, ის არასოდეს სრულდება. არ არსებობს ამქვეყნად ადამიანი, რომელიც ბოლომდე გაანალიზებული იქნებოდა. შეუძლებელია ვინმეს ბოლომდე გაანალიზება. ერთი წელი, ორი, სამი, ოთხი, ხუთი, ექვსი, შვიდი - შეიძება იპოვნოთ ადამიანი, რომელიც ფსიქოანალიტიკოსთან შვიდი წელია დადის. და როგორ ფიქრობთ, ისინი წყვეტენ სიარულს იმიტომ, რომ ფსიქოანალიზი დასრულებულია? არა. მათ უბრალოდ ბეზრდებათ ფსიქოანალიტიკოსი, ფსიქოანალიტიკოსს კი - ისინი . ნებისმიერი შემთხვევაში, ეს როგორღაც უნდა დასრულდეს. წერტილი უნდა დაისვას. რამდენ ხანს შეიძლება ამის გაგრძელება?
მაგრამ ფსიქოანალიზი არასოდეს სრულდება, ეს უბრალოდ შეუძლებელია.შეგიძლიათ შრე შრეზე ააცალოთ, მაგრამ ვერასოდეს იპოვნით დასასრულს. მაგრამ ის გეხმარებათ. გეხმარებათ, რომ უფრო გამოსადეგი გახდეთ საკუთარი თავისთვის და საზოგადოებისთვის. ის არ ახდენს თქვენს ტრანსფორმაციას, ის მისაღებ არანორმალურად გხდით, სულ ესაა. ის გეხმარებათ მიესადაგოთ ნევროზულ საზოგადოებას, რომელშიც თქვენ ცხოვრობთ. ის არ გხდით ტრანსფორმირებულ, მანათობელ არსებად, ის ჩვეულებრივ ადამიანად გაქცევთ, რომელიც ყველაფერს იღებს, რასაც ცხოვრება იძლევა, კარგსაც და ცუდსაც, და ისევე უბადრუკად ცხოვრობს, როგორც სხვა დანარჩენები. იგი გასწავლის ცხოვრების რაღაცნაირად სევდიანად მიღებას. მაგრამ ეს არაა ნამდვილი მიღება, რადგანაც ნამდვილ მიღებას ყოველთვის ზეიმი მოაქვს.
ზიგმუნდ ფროიდმა თქვა, რომ ადამიანი ვერ იქნება ბედნიერი, მას შეუძლია მოსახერხებელი იყოს. შეგვიძლია ცხოვრება მოსახერხებელი გავხადოთ, სულ ესაა, მაგრამ ბედნიერება შეუძლებელია.
იგი არაა შეუძლებელი. იგი შეუძლებელია ფსიქოანალიზის მიხედვით. ჩვენ ვიცით და გვინახავს ბედნიერი ადამიანები. ბუდა, ლაო-ძი, კრიშნა - ჩვენ გვინახავს ეს მოცეკვავე ადამიანები. ფროიდი უბედურია, ის ვერ იქნება ბედნიერი. სანამ არ გადააგდებს ფსიქოანალიზს და არ ჩაიძირება მედიტაციურ პროცესში, ის ვერ გახდება ბედნიერი. მას კიდევ რამდენიმე ცხოვრება დასჭირდება, რომ მედიტაციამდე მივიდეს.
სინამდვილეში მას ძალიან ეშინია მედიტაციის. და არა მხოლოდ მას, ისეთ ადამიანსაც კი, როგორიცაა კარლ გუსტავ იუნგი, ეშინია მედიტაციის. კარლ გუსტავ იუნგმა დაწერა კომენტარები წიგნზე, „ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლო“. მათში არ არის ეგზისტენციალური ღირებულება. მას არ ჰქონია მედიტაციის გამოცდილება, - როგორ შეიძლება ამ კომენტარებს რაიმე ეგზისტენციალური ღირებულება ჰქონდეს? ამასთან, ის ძალიან ეგოისტური ადამიანი იყო, ეგოისტ ადამიანს კი ძალიან უჭირს მედიტაციამდე მისვლა, რადგანაც მის ზღურბლთან ეგოს გადაგდებაა საჭირო.
იუნგი ინდოეთში ჩამოვიდა, როცა რამანა მაჰარში ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, და ბევრმა ურჩია მას: „რადგან ინდოეთში ჩამოხვედი და ასე გაინტერესებს ცხოვრების საიდუმლოებები, რატომ არ უნდა წახვიდე რამანასთან? შენ დაწერე კომენტარები „ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლოსთვის“, აქ კი ოქროს ყვავილი ბოლომდე გაფურჩქნულია, - რატომ არ უნდა წახვიდე რამანასთან?“ მაგრამ ის მაინც არ წავიდა. ის მოგზაურობდა ინდოეთში, ხვდებოდა ადამიანებს, მაგრამ მაინც არ ჩავიდა რამანასთან. რატომ? რისი ეშინოდა? მას ეშინოდა ამ ადამიანის შეხვედრის, ესინოდა ამ სარკეში ჩახედვის.
თქვენ ოდესმე გინახავთ იუნგის ფოტო? ფოტოზეც კი მისი ეგო თვალნათლივია. ფროიდიც კი არ ჩანს ისეთი ეგოისტი, როგორიც იუნგია. შესაძლოა სწორედ ეგომ აიძულა იუნგი, მიეტოვებინა თავისი ოსტატი, ზიგმუნდ ფროიდი; სწორედ ეგომ აიძულა, რომ ეღალატა მისთვის. უბრალოდ შეხედეთ მის ფოტოს: რა ცბიერი, ანგარიშიანი თვალები აქვს, თითქოს მზადაა, რომ გეცეთ; ის ძალიან ეგოისტურად გამოიყურება, თუმცა ძალიან გონივრულად და ინტელექტუალურად დახვეწილად.
გახსოვდეთ: ფსიქოანალიზი ან ანალიტიკური ფსიქოლოგია, ან ამ თამასის სხვა სახეები ვერ მიგიყვანენ ბედნიერებამდე. მათ შეუძლიათ მიგიყვანონ მხოლოდ ბრტყელ და მისაღებ ცხოვრებამდე. ისინი ვერ დაგეხმარებიან, რომ ზეიმის ცეცხლად იქცეთ - ეს მათი შესაძლებლობების მიღმაა. და რაშია მიზეზი? მიზეზი იმაშია, რომ ისინი აგრძელებენ აზრის ანალიზს. ანალიზი არაა საჭირო.
ამიტომაც „საიდუმლოში...“ ნათქვამია:
ჩვენ გვინდა, რომ გულის მდგომარეობა სიმშვიდემდე, ანუ ჭეშმარიტ ჭვრეტამდე მივიყვანოთ.
ჩვენ გვინდა, რომ მთელი არსება აბსოლუტური სიმშვიდის მდგომარეობამდე მივიყვანოთ. ანალიზი ვერ დაგვეხმარება, რადგანაც ანალიზი მღელვარებას დადაძაბულობას ქმნის.
ჭვრეტას ეწინააღმდეგება ცრუ ჭვრეტა.
ანალიზი - ეს ცრუ ჭვრეტაა.
მას არსად არ მივყავართ. როცა შუალედი აზრებს შორის გაიზრდება, აუცილებელია გავჩერდეთ და ჭვრეტა დავიწყოთ.
აუცილებელია გვახსოვდეს ეს ორი რამ, ეს ორი ფრთა. პირველი: როცა ჩნდება შუალედი, აზრები არაა - განჭვრიტეთ. როცა აზრი მოდის, დააკვირდით ამ სამ მომენტს: როგორ მოიდა აზრი, როგორ რცება და როგორ მიდის. წამით შეწყვიტეთ შუალედზე დაკვირვება და დააკვირდით აზრს, დააკვირდით მის მოძრაობას და დაემშვიდობეთ მას. როცა ის წავა, მაშინვე დაუბრუნდით ჭვრეტას.
კიდევ ერთი მაგალითი: როცა აკვირდებით შუალედებს მანქანებს შორის,რას აკეთებთ, როცა მანქანა გამოჩნდება? თქვენ გიწევთ, რომ მანქანასაც დააკვირდეთ, მაგრამ არ გიტაცებთ ეს მანქანა. თქვენ არ ინტერესდებით მისი მარკით, გამოშვების წლით, ფერით, მძღოლით, მგზავრებით. თქვენ არ ერთვებით მთელს ამ ანალიზში - თქვენ უბრალოდ ამჩნევთ მანქანას: მანქანა გამოჩნდა, მანქანა თქვენს წინაა, მანქანამ გვერდით ჩაიარა და კვლავ გადაგაქვთ ყურადღება შუალედურ სივრცეზე. თქვენი თქვენი ინტერესი შუალედებშია. მაგრამ მანქანა ჩნდება და წამით გიწევთ, რომ ყურადღება მიაქციოთ მას. შემდეგ კი ჩაივლის, და კვლავ იძირებით სიმშვიდეში, ჭვრეტაში, შუალედში.
როცა შუალედი აზრებს შორის გაიზრდება, აუცილებელია გავჩერდეთ და ჭვრეტა დავიწყოთ. ჭვრიტეთ, შემდეგ კი კვლავ მოახდინეთ ფიქსაცია.
ანუ როცა აზრი ჩნდება ფიქსაცია მოახდინეთ. როცა აზრი მიდის, ჭვრიტეთ.
ეს ორმაგი მეთოდია სწრაფი გასხივოსნების მისაღწევად. იგი გულისხმობს სინათლის წრეზე მოძრაობას. წრეზე მოძრაობა ფიქსაციაა, სინათლე - ჭვრეტა.
ყოველთვის, როცა ჭვრეტთ, თქვენ სინათლე გავსებთ, ყოველთვის, როცა ფიქსაციას ახდენთ, თქვენ წრეზე მოძრაობას უშვებთ, წრეზე მოძრაობას შესაძლებელს ხდით. ერთიც და მეორეც აუცილებელია.
სინათლე - ეს ჭვრეტაა. ფიქსაცია ჭვრეტის გარეშე - წრეზე მოძრაობაა სინათლის გარეშე.
მაგრამ სწორედ ასე მოხდა. ეს დაემართა ჰათჰა-იოგას: იოგები ფიქსაციას ახდენენ, კონცენტრაციას ახდენენ, მაგრამ მათ დაივიწყეს სინათლე. მათ სრულიად დაავიწყდათ სტუმარი, ისინი განაგრძობენ სახლის მომზადებას. ისე არიან გატაცებული სახლის მომზადებით, რომ დაავიწყდათ, რისთვის და ვისთვის ემზადებიან. ჰათჰა-იოგი გამუდმებით იმზადებს სხეულს, ასუფთავებს მას, აკეთებს სხვა და სხვა ასანებს, სუნთქვით ვარჯიშებს და კიდევ ბევრ რამეს, გულისრევამდე. მაგრამ მას სრულიად დაავიწყდა, რატომ აკეთებს ამას. სინათლე მის გვერდით იმყოფება და ელოდება, მაგრამ იგი არ უშვებს შიგნით, რადგანაც სინათლეს მხოლოდ მაშინ შეუძლია შემოსვლა, თუ ის რელაქსირებულ, მიმღებ მდგომარეობაშია.
ფიქსაცია ჭვრეტის გარეშე - ესაა წრეზე მოძრაობა სინათლის გარეშე.
მაგრამ ეს უბედურება დაემართათ ე.წ. იოგებს. მეორე უბედურება დაემართათ ფსიქოანალიტიკოსებს, ფილოსოფოსებს.
ჭვრეტა ფიქსაციის გარეშე - ესაა სინათლე წრეზე მოძრაობის გარეშე!
ისინი ფიქრობენ სინათლეზე, მაგრამ არანაირად არ მომზადებულან იმისთვის, რომ სინათლემ ისინი აღავსოს; ისინი მხოლოდ ფიქრობენ მასზე. ისინი ფიქრობენ სტუმარზე: ისინი ათასერთ რამეს ფიქრობენ სტუმარზე, მაგრამ მათი სახლი მზად არაა. ერთიც და მეორეც ხელიდან უშვებს.
ოსტატი ამბობს:
ყურადღება მიაქციეთ ამას!
წინააღმდეგ შემთხვევაში თქვენც ხელიდან გაუშვებთ. მოემზადეთ და დაელოდეთ. მზად იყავით. ცხვირის წვერის ჭვრეტა, მესამე თვალის გაცნობიერება, გამართული ხერხემალი, მოსახერხებელი პოზა - სულ ესაა, რაც უნდა გააკეთოთ, მეტი არაფერი მოგეთხოვებათ. არაა საჭირო, რომ წლობით აპრაქტიკოთ იოგას პოზები, წლიდან წლამდე, წლიდან წლამდე. ეს სისულელეა. სწორედ ამიტომ გამოიყურებიან ე.წ. იოგები ასე სულელებად, არაჭკვიანებად. შესაძლოა მათი სხეული ძლიერია, და დიდხანს იცოცხლებენ, მაგრამ რა აზრი აქვს ?
სინათლის გარეშე ცხოვრება ბნელი და უაზრო დარჩება. ხანგრძლივად იცხოვრებთ თუ ხანმოკლედ, არ აქვს მნიშვნელობა. მაშინაც კი, თუ სინათლეში მხოლოდ ერთი მომენტი იცხოვრებთ, ეს საკმარისია. ეს ერთადერთი მომენტი მარადიულია.
არიან ფილოსოფოსები, რომლებიც განიხილავენ სინათლეს: რა არის ეს, როგორ განვსაზღვროთ იგი, და რომელი განსაზღვრებაა ყველაზე საუკეთესო. ისინი გამუდმებით ქმნიან ახალ თეორიებს, დოგმებს, აზროვნების უდიდეს სისტემებს. მაგრამ არაფრისთვის არ არიან მზად... სინათლე კი იქვე, ზღურბლზე ელოდება.
ყურადღება მიაქციეთ ამას!
არ აყვეთ არც ერთ ამ ცდუნებას. თუ შეგიძლიათ, რომ გაცნობიერებული დარჩეთ, ეს ძალიან მარტივი განსაკუთრებულად მატრანსფორმირებელი მომენტია. ადამიანს, რომელსაც სწორად ესმის, ერთ მომენტში შეუძლია სრულიად სხვა რეალობაში შევიდეს.
ღმერთი არაა შორს, ღმერთი თქვენს შიგნითაა.
დღეისათვის საკმარისია.