თავი 17 - ცის ნაგლეჯი
თავი 17
ცის ნაგლეჯი
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
თქვენი სამუშაო თანდათანობით კონცენტრირებული და მომწიფებული გახდება, მაგრამ სანამ მიაღწევთ მდგომარეობას, როცა ისე ზიხართ, როგორც გამხმარი ხე კლდის წინ, არსებობს მრავალი შეცდომის დაშვების ალბათობა, რომელზეც მინდა განსაკუთრებულად გავამახვილოყურადღება. ეს მდგომარეობები ცნობადნი ხდებიან, როცა თქვენს პირად გამოცდილებად იქცევიან. თავიდან მინდა შეცდომების შესახებ გითხრათ, შემდეგ კი - წარმატების ნიშნების შესახებ.
როცა პრაქტიკოსი თავისი გადაწყვეტილების განხორციელებას იწყებს, აუცილებელია თვალყური ვადევნოთ იმას, რომ ყველაფერი სიმსუბუქისა და მოდუნებულობის მდგომარეობაში მიმდინარეობდეს. გულს არ უნდა მოვთხოვოთ ძალიან ბევრი. უნდა გავითვალისწინოთ, რომ გული და ენერგია ავტომატურად კოორდინირდება. მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეიძლება სიმშვიდის მიღწევა. სიმშვიდის მდგომარეობისთვის აუცილებელია სწორი პირობების შექმნა და სწორი ადგილის პოვნა. არ ღირს იმ ადგილას დაჯდომა (და მედიტირება), სადაც სიმშვიდე არაა. იგულისხმება, რომ გონება თავისუფალი უნდა იყოს ზედმეტი საზრუნავისგან. აზრები ყველა რთულ სიტუაციაზე გვერდზე უნდა გადავდოთ; პრაქტიკოსი განდეგილი და დამოუკიდებელი უნდა იყოს. არაა საჭირო ასევე აზრების კონცენტრაცია მედიტაციის სწორად შესრულებაზე. საფრთხე ჩნდება მაშინ, როცა ამას ზედმეტ ყურადღებას აქცევთ. მე არ ვგულისხმობ, რომ ამას არანაირი ყურადღება არ უნდა დაუთმოთ; უნდა შეინარჩუნოთ თანაბარი მანძილი ყოფნასა და არყოფნას შორის. თუ, მიზნის არსებობისას, შეგიძლიათ მიაღწიოთ მდგომარეობას, როდესაც მიზანი არ არსებობს, მაშინ ყველაფერი სწორად გაგიგიათ. მაშინ შეძლებთ, რომ მიუშვათ საკუთარი თავი, ვგერდზე გადგეთ, დამოუკიდებელი და თავდაჯერებული გახდეთ. შემდეგ უნდა იზრუნოთ იმაზე, რომ არ გახდეთ ცდუნებებით სავსე სამყაროს მსხვერპლი. ცდუნებების სამყარო იქ იმყოფება, სადაც ხუთი ბნელი დემონი ერთობა. ეს ხდება მაგალითად მაშინ, როცა ფიქსაციის დასაწყისიდან პრაქტიკოსს უჩნდება აზრები მშრალ შეშასა და ნახშირზე, და მხოლოდ ზოგჯერ - აზრები დიად დედამიწაზე ნათელი გაზაფხულის მოსვლაზე. ამგვარად სიბნელის სამყაროშიეფლობით. ენერგია იქ ცივია, სუნთქვა უხეში, და თქვენს წინ სიცივისა და გახრწნის მრავალი ხატ-სახე ჩნდება. თუ იქ დიდხანს დარჩებით, მცენარეებისა და ქვების სამყაროში მოხვდებით.
პრაქტიკოსი არ უნდა აჰყვეს ათიათას ცდუნებას. ეს მაშინ ხდება, თუკი სიმშვიდის მდგომარეობის მოსვლასთან ერთად ერთიმეორის მიყოლებით ჩნდება მრავალი კვანძი. პრაქტიკოსს მათი გარღვევა სურს, მაგრამ არ შეუძლია; იგი მიჰყვება მათ, და თითქოს შვებას გრძნობს. ეს ნიშნავს, რომ ბატონი მსახურად იქცა. თუ პრაქტიკოსი დიდხანს ჩერდება ამ სტადიაზე, ის ილუზორული სურვილების სამყაროში მოხვდება.
ყველაზე კარგ შემთხვევაში თქვენ სამოთხეში აღმოჩნდებით; ყველაზე ცუდში კი - სულ- მელიებს შორის. დიახ, მართლაც, ასეთი სული-მელია შეიძლება მთებში დაძრწოდეს, ქარით და მთვარით, ყვავილებით და ხილით, მარჯნის ხეებითა და ზურმუხტის ბალახით ტკბებოდეს. მაგრამ როცა ეს მთავრდება, მთავრდება მისი ჯილდოც, და ის კვლავ მღელვარე სამყაროში იბადება.
ერთხელ მონადირეები უღეან ტყეშ შევიდნენ და იქ ქოხი აღმოაჩინეს, რომელშიც ხის ჯვრის წინ განდეგილი ლოცულობდა. მისი სახე ნეტარებისგან ბრწყინავდა.
- გამარჯობა, ძმაო. დაე გვიბოძოს ღმერთმა სასიამოვნო დღე. შენ ძალიან ბედნიერად გამოიყურები.
- მე ყოველთვის ბედნიერი ვარ.
- შენ ამ განმარტოებულ ქოხში ცხოვრობ და ლოცულობ, და ამასთან ბედნიერი ხარ? ჩვენ ყველაფერი გვაქვს, მაგრამ უბედურები ვართ. სად იპოვნე ბედნიერება?
- მე იგი აქ, ამ ქოხში ვიპოვნე. გაიხედე ამ ხვრელში, და თქვენ დაინახავთ ამ ბედნიერების გამობრწყინებას. - და პატარა სარკმელზე მიუთითა მათ.
- შენ მოგვატყუე. ჩვენ მხოლოდ ხის ტოტები დავინახეთ.
- კიდევ ერთხელ გაიხედეთ.
- მხოლოდ ხის ტოტებს და ცის ნაგლეჯს ვხედავთ.
- ესაა, - თქვა განდეგილმა, - სწორედ ჩემი ბედნიერების მიზეზი - ეს ცის ნაგლეჯი.
ნეტარება - ეს თავად ადამიანის ბუნებაა. მას არ სჭირდება ძებნა, მას უბრალოდ ხელახლა აღმოჩენა სჭირდება. ჩვენ უკვე გვაქვს ის. ჩვენ წარმოვადგენთ მას. ვეძებოთ იგი სადღაც გარეთ - ეს საიმედო გზაა მისი ხელიდან გაშვებისკენ. შეწყვიტეთ ძიება და ჩაიხედეთ თქვენსსიღრმეში, და იქ გელით ცხოვრების უდიდესი აღმოჩენა, რადგანაც ყველაფერი, რასააც მრავალი საუკუნის, მრავალი ცხოვრების განმავლობაში ეძებდით, ყოველთვის თქვენს შიგნით იყო. თქვენ არ გჭირდებათ იყოთ ღატაკი, თქვენ იმპერატორად ხართ დაბადებულნი. ღმერთის სასუფეველი თქვენშია, მაგრამ თქვენი თვალები გამუდმებით გარეთ ეძებენ, ამიტომაც გამუდმებით ხელიდან უშვებთ მას. ის თქვენს თვალებშია, და არა თვალების წინ.
ღმერთის სასუფეველი - ეს არაა ობიექტი, ეს თქვენი სუბიექტურობაა. მისი ძებნა არაა საჭირო, რადგანაც ეს თავად მაძიებლის ბუნებაა. მაშინ განმარტოებულ ქოხში, უღრან ტყეშიც კი შეგიძლიათ ბედნიერი იყოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში სასახლეშიც კი უბედური იქნებით.
სამყაროს ყველანაირი ტანჯვა არსებობს: ღარიბი ერთი მიზეზის გამო იტანჯება, მდიდარი მეორე მიზეზის გამო, მაგრამ მათ შორის არ არის განსხვავება იმაშ, რაც ტანჯვას ეხება. ხანდახან ხდება, რომ მდიდარი უფრო მეტადაც კი იტანჯება, რადგანაც მას მეტის უფლება შეუძლია მისცეს საკუთარ თავს. მას მეტი შესაძლებლობა აქვს. ღარიბ ადამიანს არ შეუძლია ამდენი ტანჯვის მოხვეჭა, მდიდარს კი შეუძია. ამიტომ ყველაზე მდიდრები ყველაზე უბედურებად გრძნობენ თავს. ამ თვალსაზრისით, ყველაზე მდიდრები ყველაზე ღარიბები ხდებიან. სინამდვილეშ, როცა მდიდარი ხდებით, პირველად გრძნობთ ცხოვრების სიღარიბეს. თუ ღარიბი ხართ, შეგიძლიათ იმედი გქონდეთ, რომ ერთხელაც გამდიდრდებით, და მაშინ თქვენთან სიხარული მოვა, და მაშნ ზეიმი იქნება. მაგრამ როცა სიმდიდრეს აღწევთ გარე სამყაროშ, უეცრად ეს იმედი ქრება, და დგება უზარმაზარი უიმედობა. თქვენ ვარდებით სასოწარკვეთილებაში: ახლა უკვე არანაირი იმედი და არანაირი მომავალი აღარ გაქვთ, ახლა უკვე ბოლო იმედსაც გამოეთხოვეთ.
თქვენ ყოველთვის ცხოვრობდით იმ ფიქრით, რომ ერთხელაც მდიდარი გახდებით, და მაშინ ყველაფერი კარგად იქნება. როგორც იქნა გახდით მდიდარი, მაგრამ არაფერი შეცვლილა, თქვენი შინაგანი ტანჯვა უწინდებურად გრძელდება. სინამდვილეშ, სწორედ კონტრასტით, გარეგნულ სიმდიდრესთან შედარებით თქვენ უფრო ნათლად, უფრო მკაფიოდ აცნობიერებთ შინაგან სიღარიბეს. გარეგნული სიმდიდრის ფონზე შინაგან სიღარიბეს გრძნობთ: ყველაფერი, რასაც გარეთ ფლობთ, შინაგან სიცარიელეს გაგრძნობინებთ. ამიტომაც არაა გასაკვირი, რომ მდიდარი ქვეყნები რელიგიურები ხდებიან.
ინდოეთი რელიგიური ქვეყანა იყო, როდესაც ჰყვაოდა. ბუდას და მაჰავირას დროს ინდოეთი მდიდარი იყო, და სწორედ ამ სიმდიდრის წყალობით აცნობიერებდა იგი თავის შნაგან სიღარიბეს. როცა შინაგან სიღარიბეს აცნობიერებთ, თქვენს ძიებას შიგნითკენ წარმართავთ. როცა აცნობიერებთ, რომ ვერაფერი გარეგნული ვერ დააკმაყოფილებს შინაგან წყურვილს, რომ ყველაფერი გარეგნული გარეთ რჩება, რომ არ შეგიძიათ მათი შიგნით მიღება, როცა ამაში ბოლომდე რწმუნდებით, მაშინ მიემგზავრებით საძიებლად, თავგადასავლებისთვის. სწორედ ეს თავგადასავალია რელიგია.
ახლა ინდოეათი ვერ იქნება რელიგიური. ინდოეთი - ერთ-ერთი ყველაზე ღარიბი ქვეყანაა მსოფლიოში. როგორ შეუძია მას იყოს რელიგიური? იგი ვერ მისცემს საკუთარ თავს რელიგიურობის უფლებას. რელიგია - ეს უმაღლესი ფუფუნებაა. უმაღლესი ფუფუნება, უმაღლესი მუსიკა, უმაღლესი პოეზია, უმაღლესი ცეკვა. ესაა ყოფიერებით თრობის უმაღლესი შეგრძნება. თუ გშიათ, ვერ შეძებთ ამის ძიებას. როცა ადამიანი მშიერია, მას პური სჭირდება, მას არ სჭირდება მედიტაცია. როცა ადამიანი ავადაა, მას წამლები სჭირდება, და არა მედიტაცია. მხოლოდ ჯანმრთელ ადამიანს შეუძია გააცნობიეროს, რომ რაღაც ისეთი აკლია, რის მიცემაც მხოლოდ მედიტაციას შეუძია და სხვას არაფერს.
მე მეკითხებიან, რატომაა ამ აშრამში ასე ცოტა ინდოელი. ეს არაა გასაკვირი. მათ არ აინტერესებთ მედიტაცია. მათ აინტერესებთ მატერიალური საგნები, ისინი მხოლოდ მატერიალურით შემოიფარგლებიან. რა თქმა უნდა, ისინი ლაპარაკობენ სულიერებაზე, მაგრამ ეს უბრალოდ ლაპარაკია, წარსულის მემკვიდრეობა. ეს აძლევთ მათ სასიამოვნო შეგრძნებას, რომ ისინი სულიერები არიან; თუ რაიმე აკლიათ მატერიალურ სამყაროში, სხვა თუ არაფერი თავისი სულიერებით მაინც დაიტრაბახებენ. მაგრამ ჩემთვის სულიერება - უფრო მაღალი სტადიაა, ვიდრე მატერიალიზმი. მატერიალიზმი - ეს საყრდენი წერტილია სულიერებისთვის.
მხოლოდ მდიდარი ქვეყნები გრძნობენ სულიერი სიღარიბეს. როცა სულიერ სიღარიბეს გრძნობთ, არსებობს ორი შესაძებლობა: ან თავს იკლავთ, ან შინაგან ტრანსფორმაციას გადიხართ. შინაგანი ტრანსფორმაციის მეთოდი - ეს მედიტაციაა. როცა თვითმკვლელობა და მედიტაცია ორ უკანასკნელ შესაძებლობად რჩება და სხვა ვარიანტები არ არსებობს, მაშნ გიწევთ, რომ აირჩიოთ: ან თავი გაინადგუროთ, რადგან თქვენი ცხოვრება უაზროა, ან ტრანსფორმაცია განიცადოთ და ყოფიერების ახალ დონეზე გახვიდეთ. მდიდარი ქვეყნების წინ ყოველთვის იდგა ეს დილემა, ეს არჩევანი თვითმკვლელობასა და მედიტაციას შორის.
მდიდარ ქვეყნებშ უფრო მეტი თვითმკვლელობა ხდება, უფრო მეტი ადამიანი იშლება ჭკუიდან, ვიდრე ღარიბ ქვეყნებში. ღარიბ ადამიანს არ სცალია თვითმკვლელობაზე ფიქრისთვის, ის ძალიან დაკავებულია თვითგადარჩენით. ღარიბ ადამიანს არ სცალია თავისი ენერგიის ტრანსფორმაციაზე ფიქრისთვის. იგი იმაზე ზრუნავს, თუ როგორ დააპუროს თავისი შვილები, როგორ იპოვოს თავშესაფარი. მას საერთოდ არ აინტერესებს ის, რაც სხეულზე მაღლაა, სხეულის შიგნითაა. და ეს ბუნებრივია, მე ამას არ განვიკითხავ. ეს აბსოლუტურად ბუნებრივია, სწორედ ასეც უნდა იყოს. სწორედ ამიტომაც არიან მიდრეკილნი კომუნიზმისკენ ყველაზე ღარიბი ქვეყნები, ხოლო კაპიტალისტური ქვეყნები - უფრო მეტად სულიერებისკენ.
მარქსის წინასწარმეტყველება არ აღსრულდა. მარქსი ამბობდა, რომ მდიდარი ქვეყნები კომუნისტურები გახდებოდნენ. ეს უაზრობა გამოდგა: კომუნისტურები მხოლოდ ღარიბი ქვეყნები გახდნენ. რუსეთი ერთ-ერთი ყველაზე ღარიბი ქვეყანა იყო, ისევე როგორც ჩინეთი, ისევე როგორც ინდოეთი. ინდოეთი ნებისმიერ მომენტში შეიძლება გახდეს კომუნიზმის მსხვერპლი: იგი უკვე უახლოვდება მას. ამერიკა არ გამხდარა კომუნისტური.
მარქსი წინასწარმეტყველებდა, რომ მდიდარი ქვეყნები კომუნისტურები გახდებოდნენ. მე კი ვამტკიცებ, რომ მდიდარი ქვეყნები გარდუვალად ხდებიან რელიგიურები, ღარიბები კი კომუნისტურები. თუ კომუნისტური ქვეყანა მდიდარი გახდება, ის რელიგიის ძიებას დაიწყებს. სწორედ ეს ხდება ახლა რუსული სულის სიღრმეში: დღეს რუსეთი მიუახლოვდა იმ წერტილს, სადაც კვლავ შეუძლია იფიქროს ღმერთზე, ლოცვაზე, მედიტაციაზე.
თქვენ გაგიკვირდებათ, როცა გაიგებთ, რომ რუსეთში ადამიანები საიდუმლოდ ხვდებიან იმისთვის, რომ ილოცონ, რადგანაც ლოცვა აკრძალულია მთავრობის მიერ. იყო რელიგიური - ნიშნავს იყო დამნაშავე. აქ ჩვენ ტაძრები გვაქვს, მაგრამ იქ არავავინ დადის; ჩვენ გვაქვს ეკლესიები, მაგრამ ადამიანები უნდა დაიყოლიო, რომ იქ იარონ, თუნდაც კვირაობით. ადამიანებს ქრთამი უნდა მისცე, ეკლესიაში, ტაძარში, მეჩეთში ან გურუდვარში რომ წავიდნენ. შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ სიტუაცია, როცა ადამიანები საიდუმლოდ, იატაკქვეშეთში ხვდებიან იმისთვის, რომ ილოცონ, - ილოცონ ჩუმად, რომ არავინ გაიგოს? ღრმად რუსულ სულში კვლავ იბადება რელიგია. ის უნდა დაიბადოს: ახლა რუსეთი საკმარისად მდიდარია იმისთვის, რომ უფრო ამაღლებულზე იფიქროს.
ცხოვრების ჩემეულ ხედვაში მატერიალიზმი და სულიერება - არ არიან წინააღმდეგობები; მატერიალიზმი გზას უგებს რელიგიას. ამიტომაც მე აბსოლუტურად მატერიალისტური და აბსოლუტურად სულიერი ვარ. ეს ერთ-ერთი ყველაზე ძირითადი საკითხია, რის მოტანაც თქვენამდე მინდა: არასოდეს შექმნათ ურთიერთწინააღმდეგობა სხეულსა და სულს შორის, სამყაროსა და ღმერთს შორის. არასოდეს შექმნათ წინააღმდეგობა მატერიალიზმსა და სულიერებას შორის - ისინი ისეთივე განუყოფელნი არიან, როგორც სხეული და სული. იყავით მატერიალისტურნი, გამოიყენეთ თქვენი მატერიალიზმი, როგორც საყრდენი სულიერებისთვის.
ეს დიდ გაურკვევლობას ქმნის ადამიანთა გონებებში, რადგანაც ისინი ყოველთვის თვლიდნენ, რომ სიღარიბე - ეს რაღაც სულიერია. ეს სრული სისულელეა. სიღარიბე - ეს ყველაზე არასულიერი რამაა ამქვეყნად. ღარიბი ადამიანი ვერ იქნება სულიერი. იგი შეიძლება ეცადოს, მაგრამ მისი სულიერება ზედაპირული დარჩება. იგი არ იყო იმედგაცრუებული სიმდიდრით - როგორ გახდება სულიერი? აუცილებელია ღრმა იმედგაცრუება - იმედგაცრუება გარესამყაროთი, - და მაშინ შიგნითკენ შემობრუნდებით. შიგნითკენ შემობრუნება მხოლოდ გარკვეულ წერტილში ხდება, როდესაც ბოლომდე ხართ იმედგაცრუებული გარეგნულით, - როცა უკვე დაინახეთ ყველაფერი გარეგნული, როცა გამოსცადეთ იგი, - და გააცნობიერეთ, რომ მასში არაფერია, ეს მხოლოდ პატარა ბუშტუკებია, ერთმომენტიანი შეგრძნებებია. ისინი ბევრს გპირდებიან, მაგრამ ცოტას გისრულებენ. ბოლოს და ბოლოს ხელცარიელი რჩებით.
გარე სამყაროს მხოლოდ სიკვდილის მოცემა შეუძლია, მეტი არაფრის. სიცოცხლე შიგნით უნდა ეძებოთ. სიცოცხლის წყარო - თქვენს შიგნითაა.
თესლში უკვე ჩადებულია ხე. თუ თესლს გაჭრით, იქ ვერ აღმოაჩენთ ხეს, - ეს ასეა იმიტომ, რომ ასე მისი აღმოჩენა შეუძლებელია. შესაძლებლობა უნდა მისცეთ თესლს, რომ გაიზარდოს, მაშნ პოტენციალი, რომელიც მასშია ჩადებული, ზედაპირზე გამოვა. როცა ბავშვი ჩნდება ქალის წიაღში, ის უბრალოდ თესლს წარმოადგენს, მაგრამ მასშ უკვე ჩადებულია მთელი პოტენციალი, მთელი შესაძლებლობები. თესლი მთელ ინფორმაციას შეიცავს: როგორი სხეული ექნება მას, როგორი სახე, როგორი ფერის თვალები, თმები, რა სიმაღლის იქნება, რამდენხანს იცოცხლებს, იქნება თუ არა ჯანმრთელი, მამაკაცი იქნება თუ ქალი, შავკანიანი თუ თეთრი. სიცოცხლე ამ ტესლისგან ვითარდება.
მედიტაცია - ეს თქვენს დაფარულ შუაგულში დაბრუნებაა, საიდანაც ყველაფერი ჩნდება, - საიდანაც გაჩნდა სხეული, საიდანაც გაჩნდა გონება, საიდანაც ჩნდებიან აზრები, საიდანაც ჩნდებიან სურვილები. თქვენ წყაროს უნდა დაუბრუნდეთ. რელიგია - ეს წყაროსთან დაბრუნებაა. შეიცნო წყარო - ნიშნავს შეიცნო ღმერთი, შეიცნო მიზანი, რადგანაც წყარო და მიზანი ერთია. იმ შუაგულშიდაბრუნება, სადაც თქვენი დასაწყისია, - ნიშნავს იმ მიზნამდე მისვლას, რომლის მიღწევაც გინდოდათ, - მაშინ წრე იკვრება. მაშინ დგება მომენტი, როცა ალფა ომეგა ხდება, მაშნ ხდება რეალიზაცია. როცა წრე იკვრება, დგება რეალიზაცია.
ამაშია ოსტატი ლუ-ძის „ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლოს“ მთელი სწავლება. იგი ცდილობს, რომ ყველაფერი აგიხსნათ: როგორ შეკრათ წრე, როგორ აიძულოთ სინათლეს წრეზე მოძრაობა, როგორ შეხვიდეთ სიღრმეში, - როგორ დაინახოთ ცის ნაგლეჯი, სამოთხის ნაგლეჯი, როგორ იყოთ ყოველთვის ბედნიერი, იყოთ ბედნიერი ჯოჯოხეთშიც კი. ისეთი, როგორიც ახლა ხართ, ყველგან უბედური იქნებით, სამოთხეშიც კი. თქვენ იქაც კი იპოვნით უბედურად ყოფნის საშუალებას, რადგანაც იქ თან წაიღებთ მთელ თქვენ ეჭვიანობას, მთელ თქვენ რისხვას, მთელ თქვენ სიხარბეს, მთელ თქვენ მესაკუთრეობას, მთელ თქვენ სექსუალურობას, მთელ თქვენ დათრგუნვებს, - თან წაიღებთ მთელ ამ ტვირთს.
როგორც კი სამოთხეში მოხვდებით, იქ თქვენს გარშემო ჯოჯოხეთს შექმნით, რადგანაც ჯოჯოხეთის თესლებს ატარებს თქვენს შიგნით.
ნათქვამია, რომ თუ თქვენ სუფთა ხართ, თუ თქვენ მდუმარე ხართ, მიაღწევთ სამოთხეს. სინამდვილეში პირიქითაა: თუ თქვენ სუფთა ხართ, თუ თქვენ მდუმარე ხართ, სამოთხე მოაღწევს თქვენამდე. არსად არ გჭირდებათ წასვლა, თქვენ ყოველთვის აქ იმყოფებით, მაგრამ როდესაც შიგნით ყველაფერი სინათლით ივსება, გარე სამყარო ტრანსფორმაციას განიცდის. ბუდა იგივე სამყაროში ცხოვროპბს, რაშიც თქვენ, ბუდა იმავე ქუჩებში დადის, რომლებშიც თქვენ, მაგრამ ბუდა სრულიად სხვა სამყაროშია - ბუდა სამოთხეშ ცხოვრობს, თქვენ კი ჯოჯოხეთში. შესაძლოა ბუდას გვერდით ზიხართ, ხელი ხელზე გიკიდიათ, ან მის ფეხებს ეხებით, - ისე ახლოს ხართ და ამავე დროს ისე შორს, თითქოს სხვადასხვა სამყაროებში იმყოფებით. რაშია საიდუმლო? როგორ უნდა ვიყოთ სამოთხეში? როგორ უნდა ვიყოთ სრულ ნეტარებაში? როგორ უნდა ვიყოთ ბრწინვალებაში, რომელსაც ღმერთი ჰქვია? აი ისინი, საიდუმლოებები.
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
თქვენი სამუშაო თანდათანობით კონცენტრირებული და მომწიფებული გახდება.
დაოს გზა - ეს არაა უეცარი გასხივოსნების გზა. ის არ ჰგავს ძენს. ძენი - ეს უეცარი გასხივოსნებაა, დაო - ეს თანდათანობითი ზრდაა. დაოს არ სჯერა უეცარი და მკვეთრი ცვლილებების. დაოს სჯერა, რომ საჭიროა ყოფიერებასთან ერთ რიტმში ვიმოძრაოთ, მოვლენებს მოხდენის საშუალება მივცეთ, არაფრის ფორსირება არ მოვახდინოთ, არ ვუბიძგოთ მდინარეს. დაო ამბობს: არსად არ უნდა იჩქაროთ, რადგანაც თქვენს განკარგულებაშ მარადისობაა. დათესეთ თესლები და დაელოდეთ; გაზაფხული მოვა, როგორც ეს ყოველთვის ხდებოდა. როცა გაზაფხული მოვა, ყვავილებიც გაიფურჩქნებიან. მაგრამ არ იჩქაროთ, უბრალოდ დაელოდეთ. ნუ დაიწებთ ხის ზემოთ ქაჩვას, რათა ის მალე გაიზარდოს. ნუ შეიმუშავებთ პარადიგმას, რომ ყველაფერი ხსნადი ყავასავით უნდა იყოს. ისწავლეთ ლოდინი, რადგანაც ბუნება ძალიან-ძალიან ნელია. ამ სინელის წყალობით აქვს ბუნებას გრაციოზულობა.
ბუნება ძალიან ქალურია, ის მოძრაობს, როგორც ქალი. ის არ მირბის, არ ჩქარობს. ის წყნარი მუსიკაა, ის ძალიან ნელა მოძრაობს. ბუნებას უზარმაზარი მოთმინება გააჩნია, და დაოს სჯერა ბუნების გზის. დაო ნიშნავს „ბუნებას“, ამიტომ დაო არასოდეს ჩქარობს. ეს აუცილებლად უნდა გაიგოთ. დაოს ძირითადი გზავნილია - ისწავლოთ მოთმინება. თუ შეგიზლიათ, რომ უსასრულოდ ელოდოთ, ყველაფერი შეიძლება წამშიც კი მოხდეს. მაგრამ თქვენ არ უნდა მოითხოვოთ, რომ ეს წამში მოხდეს: თუ ამას მოითხოვთ, შესაძლოა არც არასოდეს მოხდეს. თავად თქვენი მოთხოვნა გახდება დაბრკოლება, თავად თქვენი სურვილი შექმნის დისტანციას თქვენსა და ბუნებას შორის. იყავით ჰარმონიული ბუნებასთან, ნება მიეცით ბუნებას, რომ თავის რიტმში იმოძრაოს. როცა ის, რასაც ელოდით, მოდის, - ეს ყოველთვის მშვენიერია; ყოველთვის, როცა ის მოდის, სწრაფად მოდის. ასი წლის შემდეგაც რომ მოვიდეს, ეს ჯერ კიდევ არაა გვიანი, - ვერასოდეს იქნება გვიანი. ის ყოველთვის სწორ მომენტში მოდის.
დაოს სჯერა, რომ ყველაფერი მაშნ ხდება, როცა აუცილებელია: როცა მოსწავლე მზადაა, ოსტატი მოდის, როცა მოსწავლე აბსოლუტურად მზადაა, ღმერთი მოდის. ეს შესაძლებელი ხდება, რადგანაც თქვენ ეს დაიმსახურეთ. თქვენი დაცარიელებულობა, თქვენი მიმღებლობა, თქვენი პასიურობა ხდის ამას შესაძლებელს, და არა თქვენი აჩქარებულობა, თქვენი სულსწრაფობა, თქვენი აგრესიული მიდგომა. გახსოვდეთ: შეუძლებელია ჭეშმარიტების დაპყრობა, ჭეშმარიტებამ უნდა დაგიპყროთ თქვენ, თქვენ უნდა დანებდეთ ჭეშმარიტებას.
მაგრამ ყველა ქვეყანაში მრავალი საუკუნის განმავლობაში აგრესიულობას, ამბიციურობას გვასწავლიდნენ. ჩვენ გვაიძულებდნენ, რომ გვეჩქარა, გვაიძულებდნენ, რომ შიშ გვქონოდა. ჩვენ გვეუბნებოდნენ: „დრო - ფულია, დრო შეუფასებელია; როცა ის მიდის, ის სამუდამოდ მიდის, ამიტომ იჩქარე. აჩქარებაა საჭირო“.
ამას ჭკუიდან გადაჰყავს ადამიანები. ისინი ჩქარობენ, მოძრაობენ და ვერ ტკბებიან ერთ ადგილზე ყოფნით.დარბიან მთელ მსოფლიოში, ერთი საკონტინენტთაშორისო სასტუმროდან მეორეში, ისინი კი ყველანი ერთმანეთს ჰგვანან. იმყოფებით თქვენ ტოკიოში თუ ბომბეიში, ნიუ-იორკში თუ პარიზში, არ აქვს მნიშვნელობა. ყველა ეს სასტუმრო ერთმანეთს ჰგავს. ადამიანები გადაადგილდებიან ერთი სასტუმროდან მეორეში და ჰგონიათ, რომ მსოფლიოში მოგზაურობენ. მათ შეეძლოთ ერთ საკონტინენტთაშორისო სასტუმროში დარჩენილიყვნენ, და საჭირო არ იქნება სხვაგან წასვლა, რადგანაც სასტუმრო ყველგან ერთნაირია. მაგრამ ისინი ფიქრობენ, რომ მოგზაურობენ. სიჩქარე ნევროზულებს ხდის ადამიანებს.
დაო - ეს ბუნების გზაა. სწორედ ისევე, როგორც იზრდებიან ხეები,ჩიტები, ბავშები, ზუსტად ისევე, როგორც მიედინებიან მდინარეები, - სწორედ ასევე უნდა გაიზარდოს ადამიანი ღმერთში.
თქვენი სამუშაო თანდათანობით კონცენტრირებული და მომწიფებული გახდება.
ნუ იჩქარებთ და ნუ გახდებით სასოწარკვეთილნი. თუ დღეს რაღაც არ გამოგივიდათ, გულს ნუ გაიტეხთ. თუ ეს დღეს არ გამოგივიდათ, ეს ბუნებრივია. თუ ეს რამდენიმე დღის განმავლობაშ არ გამოგივათ, ეს ბუნებრივია.
ადამიანებს ისე ეშინიათ წარუმატებლობის, რომ ამ შიშს გამო არასოდეს არ ცდილობენ. არის ბევრი ადამიანი, რომელსაც არასოდეს უყვარდება, რადგან ეშინია: ვინ იცის? - იგი შეიძლება უკუაგდონ. ამიტომაც იღებენ გადაწყვეტილებას, რომ სიყვარულის გარეშე იცხოვრონ. რათა ვერასოდეს ვერავინ შეძლოს მათთვის უარის თქმა. ადამიანებს იმდენად ეშინიათ წარუმატებლობის, რომ არასოდეს ცდილობენ რაიმე ახლის მოსინჯვას: ვინ იცის? - თუ არ გამოუვათ, რა იქნება მაშინ?
ბუნებრივია, როცა შინაგანი სამყაროსკენ იწყებთ სიარულს, თქვენ მრავალი წარუმატებლობა გელით, რადგანაც მანამდე არასოდეს ყოფილხართ იქ. ყველაფერი, რაც იცით, - ეს გარეთკენ მოძრაობაა, ექსტრავერტობა. თქვენ არ იცით, როგორ იმოძრაოთ შიგნითკენ. ადამიანებს ესმით სიტყვები: „იარეთ შიგნით, შედით სიღრმეში“, - მაგრამ მათთვის ამას არანაირი აზრი არ აქვს. ყველაფერი, რაც მათ იციან - ეს გარეთკენ მოძრაობაა; ყველაფერი, რაც მათ იციან, - ეს სხვა ადამიანებისკენ მოძრაობაა. მათ არ იციან, რას ნიშნავს საკუთარ თავთან მისვლა. ეს ბუნებრივია, და ეს დაკავშირებულია თქვენს წარსულ ჩვევებთან, ამიტომ მრავალჯერ განიცდით წარუმატებლობას. გულს ნუ გაიტეხთ. სიმწიფე ნელა, მაგრამ მყარად მოდის. ამისთვის დროა საჭირო.
გახსოვდეთ, სხვადასხვა ადამიანებს ამისთვის სხვადასხვა დრო დასჭირდებათ, ამიტომ ნუ შეადარებთ. ნუ დაიწყებთ ფიქრს: „ვიღაც ასეთი ბედნიერი, ასეთი მდუმარე ხდება, მე კი ჯერ კიდევ არა. რა მჭირს ასეთი?“ ნუ შეადარებთ საკუთარ თავს ნურავის, რადგან ყოველი ადამიანი სხვადასხვაგვარად ცხოვრობდა წინა ცხოვრებებში. მაგალითად, შეიძლება აღმოჩნდეს, რომ პოეტი უფრო ადვილად შევა სიღრმეში, ვიდრე მეცნიერი; მათ განსხვავებული განათლება აქვთ. ყველა მეცნიერული განათლება იქამდე დაიყვანება, რომ იყოთ ობიექტურნი, დაინტერესდეთ ობიექტით, დააკვირდეთ ობიექტს და დაივიწყოთ სუბიექტურობა. იმისთვის, რომ მეცნიერი იყოს, ადამიანმა ბოლომდე უნდა გამორიცხოს საკუთარი თავი ექსპერიმენტისგან. ის არ უნდა ჩაერთოს ექსპერიმენტში, ის არ უნდა ჩაერთოს მასში ემოციურად. ის სრულიად მიუკერძოებელი უნდა იყოს, როგორც კომპიუტერი. ის არ უნდა იყოს ადამიანი. მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეუძლია იყოს ნამდვილი მეცნიერი, მხოლოდ ამ შემთხვევაში მიაღწევს წარმატებას მეცნიერებაში. მას პოეტისგან სრულიად განსხვავებული მიდგომა აქვს ცხოვრებისადმი.
პოეტი ერთვება. როცა ის ყვავილს აკვირდება, ცეკვას იწყებს მის გარშემო, მონაწილე ხდება და არა უბრალოდ მიუკერძოებელი დამკვირვებელი. მოცეკვავისთვის, შესაძლოა კიდევ უფრო იოლი იყოს სიღრმეში შესვლა, რადგანაც მოცეკვავე და მისი ცეკვა იმდენად ერთნი არიან, და ცეკვა - ეს ისეთი გამოვლინებაა შინაგანისა, რომ მოცეკვავეს ძალიან იოლად შეუძია შინაგან სიღრმეში შესვლა. ამიტომ ძველ საიდუმლო მისტიკურ სკოლებში ცეკვა ერთ-ერთ საიდუმლო მეთოდს წარმოადგენდა. ცეკვა მისტიკურ სკოლებსა და ტაძრებში გაჩნდა. ცეკვა - ეს ერთ-ერთი ყველაზე რელიგიური მოვლენაა. მაგრამ მან იმდენად დაკარგა თავისი მნიშვნელობა, რომ თითქმის სრულიად საპირისპიროდ იქცა. იგი სექსუალური მოვლენა გახდა. მან დაკარგა თავისი სულიერი განზომილება. გახსოვდეთ: ყველაფერი სულიერი შესაძებელია გახდეს სექსუალური, - თუ იგი ქვემოთ ეშვება; ყველაფერი სექსუალური შესაძლებელია გახდეს სულიერი, - თუ იგი მაღლა ადის. სულიერება და სექსუალურობა ურთიერთკავშირშია. მუსიკოსი უფრო იოლად შევა მედიტაციაში, ვიდრე მათემატიკოსი. თქვენ სხვადასხვა გონებები, სხვადასხვა ჩვევები, სხვადასხვა განპირობებულობები გაქვთ.
მაგალითად, შეიძლება აღმოჩნდეს, რომ ქრისტიანისთვის უფრო ძნელია მედიტაცია, ვიდრე ბუდისტისთვის, რადგანაც გამუდმებული მედიტაციის ოცდახუთი საუკუნის შემდეგ ბუდიზმმა გარკვეული თვისება შესძინა თავის მიმდევრებს. ამიტომ, როდესაც ჩემთან ბუდისტი მოდის, მას შეუძლია ძალიან ადვილად ჩაიძიროს მედიტაციაში. როდესაც ჩემთან ქრისტიანი მოდის, მედიტაცია რაღაც უცხოდ ეჩვენება, რადგანაც ქრისტიანობამ ბოლომდე დაივიწყა მედიტაცია, იგი მხოლოდ ლოცვას იყენებს.
ლოცვა - ეს სრულიად სხვა მოვლენაა, ვიდრე მედიტაცია. ლოცვაში ყოველთვის მონაწილეობს ვიღაც სხვა. მლოცველი ვერ იქნება დამოუკიდებელი. ლოცვა სიყვარულს ჰგავს, ლოცვა - ეს დიალოგია. მედიტაცია - არაა დიალოგი, იგი არ ჰგავს სიყვარულს. ეს სიყვარულის სრული წინააღმდეგობაა. მედიტაციაში სრულ მარტოობაში რჩებით, თქვენ არსაით გაქვთ წასასვლელი, არავისთან გაქვთ ურთიერთკავშირი. მედიტაცია - ეს არაა დიალოგი, რადგანაც მასში არ მონაწილეობს სხვა არავინ. თქვენ საკუთარ თავთან რჩებით სრულ მარტოობაში. ეს სრულიად სხვა მიდგომაა.
ამიტომ ყველაფერი იმაზე იქნება დამოკიდებული, როგორი ჩვევები გაქვთ, როგორი გონება გაქვთ, როგორი განპირობებულობა გაქვთ, როგორი განათლება გაქვთ, რომელ რელიგიაში აღიზარდეთ, როგორი წიგნები იკითხეთ, როგორ ადამიანებთან იცხოვრეთ, როგორი ენერგია შექმენით თქვენში. ეს დამოკიდებული იქნება ათასერთ საკითხზე - იმაზე, თუ რამდენის მიღება შეგიძლიათ. სიმწიფე ნელა, მაგრამ მყარად მოდის. საჭიროა მხოლოდ მოთმინება, მოთმინებით და მდუმარედ მუშაობა, და მაშინ მოვა კონცენტრაცია და სიმწიფე. სინამდვილეში, სიმწიფე და კონცენტრაცია - ერთი მოვლენის ორი ასპექტია. სწორედ ამიტომ ბავშვებს არ შეუძლიათ იყვნენ კონცენტრირებულნი: ისინი გამუდმებით მოძრაობენ, მათ არ შეუძლიათ გაჩერდნენ და კონცენტრაცია მოახდინონ - ყველაფერი იპყრობს მათ ყურადღებას. გვერდით მანქანები ჩაივლიან, ჩიტი ჭიკჭიკებს, ვიღაც იცინის, მეზობელი რადიოს რთავს - მათ ყურადღებას მთელი სამყარო იპყრობს. ისინი ერთვებიან ერთი ობიექტიდან მეორეზე, მათ არ შეუძლიათ კონცენტრაცია.მათ არ შეუძლიათ, რომ რაღაც ერთს იმდენად ტოტალურად მიუძღვნან თავი, რომ ყველაფერი დანარჩენი გაქრეს და უმნიშვნელო გახდეს.
სიმწიფესთან ერთად კონცენტრაციის უნარიც მოდის. სიმწიფე და კონცენტრაცია - ერთი მოვლენის ორი სახელწოდებაა. მაგრამ უცილებელია გვახსოვდეს, რომ ისინი თანდათანობით მოდიან; ნუ შეადარებთ და ნუ იჩქარებთ.
მაგრამ სანამ მიაღწევთ მდგომარეობას, როცა ისე ზიხართ, როგორც გამხმარი ხე კლდის წინ, არსებობს მრავალი შეცდომის დაშვების ალბათობა, რომელზეც მინდა განსაკუთრებულად გავამახვილოყურადღება.
ოსტატი ლუ ძი ამბობს: „სანამ მიაღწევთ მდგომარეობას, როცა ისე ზიხართ, როგორც გამხმარი ხე კლდის წინ“... ესაა არაჩვეულებრივად მშვენიერი დაოსური გამოთქმა, რომელიც უზარმაზარ მნიშვნელობას ატარებს. ესნ ნიშნავს ცოცხალს, და ამავე დროს მკვდარს, მკვდარს, და ამავე დროს არაჩვეულებრივად ცოცხალს. ეს ნიშნავს, რომ იყო სამყაროში უზარმაზარი სიხარულითა და ზეიმით, და ამასთან არ იყო სამყაროს ნაწილი; იყო სამყაროსი, მაგრამ არ მისცე სამყაროს უფლება, რომ შენში იყოს, - „როგორც გამხმარი ხე კლდის წინ“ - იცოცხლო, და ამავე დროს მკვდრად დარჩე.
ალექსანდრე მაკედონელს ინდოეთიდან სანიასის ჩამოყვანა უნდოდა, რადგანაც მისმა ოსტატმა, დიადმა ფილოსოფოსმა არისტოტელემ, სთხოვა: „როცა ინდოეთიდან დაბრუნდები, სანიასი წამოიყვანე“, - რადგანაც ინდოეთის უდიდესი საჩუქარი მსოფლიოსადმი - ესაა სანიასის ცხოვრების გზა. არისტოტელეს ძალიან აინტერესებდა ეს. ძალიან უნდოდა ენახა, რა ადამიანი იყო სანიასი, რადგანაც სანიასი სხვაგან არსად იყო, გარდა ინდოეთისა. ესაა ინდოეთის განსაკუთრებული წვლილი მსოფლიო კულტურაში, ეს ცხოვრების სრულიად სხვაგვარი სტილია: სანიასი სამყაროში ცხოვრობს, და ამავდროულად არ ეკუთვნის მას, მიუჯაჭველი და განდეგილი რჩება მის მიმართ. იგი ლოტოსის ყვავილს ჰგავს, რომელიც წყლის ზედაპირზეა და ამავე დროს მას წყალი არ ეხება. როცა ცვრის წვეთები ლოტოსის ყვავილზე გროვდება, ისინი მარგალიტებივით კაშკაშებენ განთიადის მზის სხივებში, მაგრამ საერთოდ არ ეხებიან ყვავილს, ყვავილი კი არ ეხება მათ. ისინი ისე ახლოს, და ამავე დროს ისე შორს არიან ერთმანეთისგან...
- როგორი ადამიანია - ეს სანიასი? - არისტოტელესთვის ეს საინტერესო იყო, როგორც ფილოსოფოსისთვის.
ის არ იყო ისეთი ადამიანი, რომელიც სანიასი გახდებოდა, მაგრამ ცნობისმოყვარეობის გამო სთხოვა ალექსანდრეს მისი ჩამოყვანა:
- შენ ბევრ რამეს ჩამოიტან. ჩემთვის სანიასი ჩამოიყვანე.
როცა ალექსანდრე ინდოეთს ტოვებდა, მას არისტოტელეს თხოვნა გაახსენდა. როდესაც უზარმაზარი ალაფი მოჰქონდა, უცებ სანიასის შესახებაც გაახსენდა.
ალექსანდრემ იკითხა, თუ სად შეიძებოდა სანიასის ნახვა, და ხალხმა მიუგო მას:
- დიახ, ჩვენ გვყავს შესანიშნავი სანიასი, მაგრამ მისი თან წაყვანა პრაქტიკულად შეუძლებელია.
- ნუ ღელავთ, - უპასუხა ალექსანდრემ. - ეს მემომანდეთ. თქვენ მე არ მიცნობთ. ჰიმალაებსაც რომ ვუბრძანო, ჩემთან ერთად წამოვიდეს, ისინი წამოვლენ, რომ აღარაფერი ვთქვათ სანიასზე. სადაა იგი, მომეცით მისი მისამართი.
და მას მისცეს მისამართი.
სანიასი შიშველი ფაკირი იყო, რომელიც მდინარის პირას ცხოვრობდა. ალექსანდრემ მასთან ოთხი მეომარი გაგზავნა, გაშიშვლებული ხმლებით. როცა ეს ოთხი ჰერაკლე დაინახა, სანიასს გაეცინა.
- შენ არ გესმის, - უთხრეს მას მეომრებმა, - ეს დიდი ალექსანდრეს ბრძძანებაა. მასთან უნდა წაგიყვანოთ. ის გელოდება.
სანიასმა უპასუხა:
- მე დიდი ხანია შევწყვიტე მისვლა-მოსვლა. თუ ჩემი ნახვა უნდა, შეუძია თვითონ მოვიდეს, მე კი აღარც მივდივარ და აღარც მოვდივარ. ერთიც და მეორეც ჩემს გონებასთან ერთად გაქრა. ახლა აღარ დარჩა არავინ, ვინც მიდის, და არავინ, ვინც მოდის. მე აღარ ვარსებობ!
რა თქმა უნდა, ამ ბერძნებს არ შეეძლოთ ამის გაგება.. ბერძნები - ეს ინდოელების სრული ურთიერთწინააღმდეგობაა. ინდოელები თავისი არსით არალოგიკურები არიან, ხოლო ბერძნები ლოგიკურები. ინდოელები პოეტურნი, ინტუიტიურნი არიან, ხოლო ბერძნები ინტელექტუალურნი.
მეომრები შეეპასუხნენ:
რა სისულელეს ბოდავ? ჩვენ შეგვიძლია ძალით წაგიყვანოთ!
- თქვენ შეგიძლიათ ჩემი სხეული წაიყვანოთ, - უპასუხა მათ სანიასმა, - მაგრამ მე არა. თქვენ შეგიძლიათ ჩემი სხეული ჩაამწყვდიოთ გისოსებშ, მაგრამ მე არა. ჩემი თავისუფლება ხელშეუხებელი დარჩება. მე ლოტოსის ყვავილი ვარ, წყალი არ მეხება.
ბერძნებისთვის ეს სრული უაზრობა იყო. მათ თქვეს:
- მოიცადე, ახლა ყველაფერს ალექსანდრეს მოვუყვებით, რომ რამე ცუდად არ გავაკეთოთ.
მათ ალექსანდრეს სანიასის მშვენიერი სიტყვები გადასცეს და შეატყობინეს:
- ეს ძალიან ლამაზი ადამიანია, რომელიც შიშველი ზის მზეზე, მდინარის პირას. ის დიდი იმპერატორივით გამოიყურება, თუმცა მის გარშემო არაფერია. ის არაფერს არ ფლობს, შესაწირის თასიც კი არ გააჩნია. მაგრამ ის ისეთი მშვენიერია, ისეთი გრაციოზული! როცა თვალებში უყურებ, გეჩვენება, რომ მთელი მსოფლიოს იმპერატორია. მას ეცინება ჩვენს სისულელეზე, იმაზე, რომ გაშიშვლებული ხმლებით მივედით, მას კი საერთოდ არ შეშინებია. გვითხრა: „თქვენ შეგიძლიათ მოკლათ ჩემი სხეული, მაგრამ ჩემს მოკვლას ვერ შეძლებთ“.
ალექსანდრე დაინტრიგდა. ის თავად გაემგზავრა ამ შიშველი სანიასის სანახავად. და მან შთაბეჭდილება მოახდინა მასზე, უზარმაზარი შთაბეჭდილება:
- მოგიწევს, რომ გამომყვე. ეს ბრძანებაა! - უთხრა ალექსანდრემ.
მაგრამ სანიასმა უპასუხა:
- იმ დღეს, როცა სანიასი გავხდი, შევწყვიტე ბრძანებების მიღება. მე თავისუფალი ადამიანი ვარ, და არა მონა. არავის შეუძლია მიბრძანოს. შეგიძლიათ მომკლათ, მაგრამ არ შეგიძიათ, რომ მიბრძანოთ.
ალექსანდრე განრისხდა. ხმალი იშიშვლა და თქვა:
- ახლა თავს მოგაჭრი!
სანიასს კვლავ გაეცინა და წარმოთქვა:
- შეგიძლია მომაჭრა, რადგანა მე უკვე დიდი ხანია თავად მოვიჭერი იგი. მე მკვდარი ვარ.
აი, რა არის ნამდვილი სანიასი - მკვდარი ადამიანი.
სანიასმა თქვა: „როგორ შეიძლება მკვდარი ადამიანის მოკვლა? მკვდარი ადამიანი მკვდარია, მას უკვე აღარ შეუძლია მოკვდეს, - ყველაფერი უკვე დამთავრდა. შენ ცოტათი დააგვიანე: მე უკვე არარ ვარსებობ. დიახ, შეგიძლია თავი მომჭრა, - მაშინ შენ დაინახავ, როგორ ეცემა თავი მიწაზე, და მეც დავინახავ, როგორ ეცემა თავი მიწაზე. მე მოწმე ვარ, დამკვირვებელი!“
აი, რას ნიშნავს „გამხმარი ხე კლდის წინ“. ალექსანდრე კლდე იყო, სანიასი კი გამხმარი ხე. რას შეუძლია კლდემ დაუშავოს გამხმარ ხეს? გამხმარი ხე უკვე მკვდარია. კლდე ვერ გაანადგურებს გამხმარ ხეს. გამხმარ ხეს არ ეშინია კლდის.
მაგრამ სანამ ეს დაგემართებათ, არსებობს...
მრავალი შეცდომის დაშვების ალბათობა, რომელზეც მინდა განსაკუთრებულად გავამახვილოყურადღება. ეს მდგომარეობები ცნობადნი ხდებიან, როცა თქვენს პირად გამოცდილებად იქცევიან.
გახსოვდეთ ეს ყველაფერი, რაზეც ოსტატი ლუ-ძი თავის საოცრად ძვირფას ტრაქტატში საუბრობს. ეს ერთ-ერთი უდიდესი გზავნილია მაძიებლისთვის. ის ჰყვება ამ საკიტხებზე, რადგანაც თავად გამოსცადა ისინი, თავად შემოხვდა გზაზე ეს ყველაფერი. ის შეეჯახა ამ შეცდომებს და მოუნდა, რომ მოსწვალეებიც გაენათლებინა, რათა ეს შეცდომები არ გამხდარიყვნენ მათთვის დაბრკოლება, რათა ამ შეცდომებს არ მოეცდინა ისინი.
ის, ვინც არასოდეს ყოფილა მედიტაციაში, ვერ გაიგებს, რა შეცდომებია ესენი. მათი გაგება მხოლოდ მაშინ შეგიძლიათ, თუ ისინი თქვენი პირადი გამოცდილება გახდება. საჭიროა მათი მომზადება, ვინც გზაზე იმყოფება, საჭიროა იმის თქმა, თუ რა ხაფანგები ელოდებათ გზაზე. გზაზე ყოფნა ადვილი არაა: მრავალ ადგილას მისგან სხვა ბილიკებს გადავყავართ; თუ ასეთ ბილიკს აირჩევთ, შესაძოა ჩიხში შეხვიდეთ. მაგრამ მხოლოდ მრავალი წლის შემდეგ გაიგებთ, რომ ეს ჩიხია, ან შესაძლოა მრავალი სიცოცხლის შემდეგაც. მაშნ ყველა თქვენი შრომა და ძალისხმევა ამაო აღმოჩნდება, და მოგიწევთ კვლავ დაუბრუნდეთ იმ წერტილს, სადაც მთავარი გზიდან გადაუხვიეთ. და გზაზე არაა ნიშნები, თქვენ არც რუქა გაქვთ, და მისი შედგენა შეუძლებელია, რადგანაც ღმერთი განუწყვეტლივ იცვლება. მისი ყოფიერება - ეს გამუდმებული ცვლილებაა. იცვლება ყველაფერი, გარდა ცვლილებებისა, ამიტომაც ერთხელ და სამუდამოდრუქის შედგენა შეუძლებელია. შეიძლება მხოლოდ მინიშნებები მივცეთ. ეს - მინინიშნებებია. თუ თქვენ გესმით ეს მინიშნებები, შეგიძლიათ სწორ გზაზე იაროთ; და ყოველთვის, როცა შეცდომის დაშვების შესაძებლობა ჩნდება, თქვენი გაგება დაგეხმარებათ.
თავიდან მინდა შეცდომების შესახებ გითხრათ, შემდეგ კი - წარმატების ნიშნების შესახებ.
ლუ-ძი ამბობს: „...თავიდან მინდა შეცდომების შესახებ გითხრათ, შემდეგ კი - წარმატების ნიშნების შესახებ“, რომლებიც ადასტურებენ, რომ სწორ გზაზე ხართ.
როცა პრაქტიკოსი თავისი გადაწყვეტილების განხორციელებას იწყებს, აუცილებელია თვალყური ვადევნოთ იმას, რომ ყველაფერი სიმსუბუქისა და მოდუნებულობის მდგომარეობაში მიმდინარეობდეს.
ეს პირველია, რაც აუცილებლად უნდა გავიგოთ, თუ ღებულობთ გადაწყვეტილებას, რომ შიგნითკენ იაროთ, თუ ღებულობთ გადაწყვეტილებას, რომ იყოთ სანიასი და იმედიტიროთ, თუ აცნობიერებთ, რომ რაღაც თქვენში გიხმობთ, და ცდილობთ, რომ იპოვოთ პასუხი კითხვაზე: „ვინ ვარ?“ - მაშინ აუცილებელია პირველ რიგში გახსოვდეთ შემდეგი: არაა საჭირო შიგნითკენ დაძაბლი სიარული, იმოძრავეთ შიგნითკენ მოდუნებულმა. დარწმუნდით, რომ თქვენს შნაგან მოგზაურობას თან ახლავს სიმსუბუქე. ეს განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანია.
ეს პირველი შეცდომა, როგორც წესი, ყველას ემართება: ადამიანები ყოველგვარი აუცილებლობის გარეშე ართულებენ თავიანთ შინაგან მოგზაურობას, რაღაც მძიმეს ხდიან მას. ეს გარკვეული მიზეზით ხდება. ჩვეულებრივ ცხოვრებაშ ადამიანები ბრაზობენ სხვა ადამიანებზე. ჩვეულებრივ ცხოვრებაში ისინი ძალადობას ავლენენ სხვების მიმართ. თავიანთ ჩვეულ ექსტრავერტულ ცხოვრებაში, ისინი სადისტებივით იქცევიან: ტკბებიან, როცა სხვებს აწვალებენ, ტკბებიან, როცა იმორჩილებენ, იმონებენ სხვებს, ტკბებიან, როცა ეჯიბრებიან სხვებს. მთელი მათი სიამოვნება იმაშია, რომ სხვები დაამცირონ. აი, რა არის თქვენი გარეგანი მოგზაურობა, აი, რა არის პოლიტიკა. ეს პოლიტიკური გონებაა, რომელიც გამუდმებით ცდილობს სხვებზე აღმატებას. პატიოსნად თუ უპატიოსნოდ, ნებისმიერი მეთოდით ცდილობთ, რომ გამარჯვება მოიპოვოთ სხვებზე. სხვისი განადგურებაც რომ მოუწიოს, გააკეთებს ამას. მაგრამ უნდა გაიმარჯვოთ: უნდა გახდეთ პრემიერ-მინისტრი, უნდა გახდეთ პრეზიდენტი, უნდა გახდეთ ვიღაც - ნებისმიერ ფასად! ყველა დანარჩენი - მტერია, რადგანაც ყველანი ისინი კონკურენტები არიან. გახსოვდეთ ეს: მთელი თქვენი განათლება ბრძოლისთვის გამზადებთ. ის არ გამზადებთ სიყვარულისთვის და მეგობრობისთვის, ის კონფლიქტისთვის, მტრობისთვის, ომისთვის გამზადებთ.
ყველგან, სადაც კონკურენციაა, გარდუვალად იქნება მტრობაც. როგორ შეიძლება მეგობრულად განეწყოთ ადამიანებისადმი, რომლებსაც ეჯიბრებით, რომლებიც საფრთხეს წარმოადგენენ თქვენთვის? ან ისინი გაიმარჯვებენ და თქვენ დამარცხდებით, ან თქვენ გაიმარჯვებთ, და ისინი დამარცხდებიან. ამიტომ თქვენი ეგრეთ წოდებული მეგობრობა - ეს მხოლოდ ფორმალობაა, თავის მოჩვენებაა. ესაა შეზეთვა, რომლის მეშვეობითაც ყველაფერი რბილად მიდის. მაგრამ თუ უფრო ღრმად ჩავიხედავთ, დავინახავთ, რომ არავინ არავის მეგობარი არაა. მეგობრებიც კი არ არიან მეგობრები, რადგანაც ერთნამეთს ადარებენ ტავს, ებრძვიან ერთმანეთს. ჩვენი განათლების გამო, რომელიც მხოლოდ ამბიციურობას და პოლიტიკურ თამაშს ასწავლის, მსოფლიო საომარ ბანაკად იქცა.
როცა ადამიანი შიგნითკენ ბრუნდება, იქმნება პრობლემა: სად წაიღოს მთელი ეს რისხვა, მტრობა, აგრესიულობა, ძალადობა? ახლა, როცა ის მარტოობაში რჩება, საკუთარ თავს ტანჯავს, საკუთარი თავის წინააღმდეგ მიმართავს რისხვას. სწორედ ამას აკეთებენ ეგრეთწოდებული მაჰატმები. რატომ იტანჯავენ თავს? რატომ მარხულობენ? რატომ წვანან ნემსებზე? თუ შეიძება, რომ მშვენიერი ხის ჩრდილში დაისვენო, მაშინ რატომ წვანან მცხუნვარე მზეზე? რატომ ზიან ცეცხლთან, როცა ასე ცხელა? რატომ დგანან შიშვლები თოვლზე და რატომ ბანაობენ გაყინულ წყალში? ეს კიდევ უფრო გარყვნილი პოლიტიკაა. ადრე ისინი სხვებს ებრძოდნენ. ახლა, როცა მარტონი დარჩნენ, საკუთარ თავს ებრძვიან. ესენი შიზოფრენიკები არიან, გახლეჩილი ადამიანები არიან. მათ სამოქალაქო ომი დაიწყეს - საკუთარ სხეულს ებრძვიან.
სხეული გახდა თქვენი ეგრეთწოდებული მაჰატმების მსხვერპლი. სხეული ისეთი უმანკოა, მას არაფერი დაუშავებია ჩვენთვის. მაგრამ თქვენი ეგრეთწოდებული რელიგიები გამუდმებით ასწავლიან, რომ სხეული - თქვენი მტერია, ის უნდა აწვალო.
თქვენი გარეთკენ მოძრაობა სადიზმის გამოვლინება იყო. თქვენი შიგნითკენ მოძრაობა მაზოხიზმის გამოვლინება ხდება, საკუთარი თავის ტანჯვას იწყებთ. არის გარკვეული სიამოვნება, რაღაც გარყვნილი სიხარული იმაში, რომ საკუთარი თავი აწვალოთ. თუ ისტორიას მიმართავთ, გაგიკვირდებათ, საკუთარ თავს არ დაუჯერებთ, როცა დაინახავთ, როგორ ტანჯავდა ადამიანი საკუთარ თავს. ადამიანები თავად აყენებენ საკუთარ თავს ჭრილობებს და საშალებას არ აძლევდნენ, რომ შეხორცებულიყო, რადგან სხეული - ეს მტერია.
არსებობენ ქრისტიანული, ინდუისტური, ჯაინისტური და სხვა სექტები, სადაც ადამიანები ძალიან დახვეწილად აწამებენ თავიანთ სხეულს. მათ დიადი მეთოდები შეიმუშავეს ამისთვის. არსებობდა ერთი ქრისტიანული სექტა, სადაც ადამიანები არა მხოლოდ მარხულობდნენ, არამედ ტყავს აძრობდნენ, ამათრახებდნენ საკუთარ სხეულს. ყველაზე პატივცემული წმინდანი კი ის ადამიანი იყო, რომელმაც ყველაზე მეტი ჭრილობა მიაყენა საკუთარ თავს. ადამიანები ხვდებოდნენ და თავიანთ ჭრილობებს ითვლიდნენ. რა ადამიანები უნდა ყოფილიყვნენ ისინი? როგორც ჩანს ამით სიამოვნებას ღებულობდნენ, რაღაც გარყვნილ სიხარულს გრძნობდნენ.
ინდოეთში თავიანთ სხეულებს ჯაინი ბერები ტანჯავენ. დიგამბარას ჯაინი ბერები ყოველ წელს იგლეჯენ თმებს, მათ გარშემო კი ხალხი იკრიბება, რომ ამას უყურონ. ეს ძალიან მტკივნეულია, ხალხს კი უხარია: „რა მადლია!“ ეს ბერები - უბრალოდ გარყვნილი ფსიქოპატები არიან. მათ ელექტროშოკი სჭირდებათ, სხვა ვერაფერი უშველით.
ადამიანები აფექტის მდგომარეობაში ხანდახან თმებს იგლეჯენ; თუ თქვენ ცოლიანი ხართ, იცით, რომ თქვენი ცოლი ხანდახან თმებს იგლეჯს, როცა განრისხებულია. ეს სწორედ ქალებს ახასიათებთ, რადგანაც მათ უკრძალავენ ქმარზე ხელის აღმართვას. მაშ, რა უნდა გააკეთონ? ცოლს უნდა, რომ დაარტყას ქმარს, მაგრამ ამის გაკეთება არ შეიძლება: წმინდა წერილებში წერია, რომ ქმარი - ეს ღმერთია. მან მშვენივრად იცის, რომ ეს სისულელეა, მაგრამ წმინდა წერილი წმინდა წერილია. იგი მშვენივრად იცნობს თავის ქმარს: თუ ის ღმერთია, მაშინ ეშაკი ვინღაა? მაგრამ ამის თქმა არ შეუძლია, ის უნდა დაიხაროს და მის ფეხებს ემთხვიოს. როცა სასიყვარულო წერილებს წერს ქმარს, ხელი უნდა მოაწეროს: „შენი მონა“, თუმცა იცის, ვინაა მათ შორის მონა! სინამდვილეში, ყველამ ყველაფერი იცის, ეს უბრალოდ ფორმალობაა.
თუ ქმარს დაარტყამს, დანაშაულის გრძნობა გაუჩნდება, თითქოს რაღაც არარელიგიური, რაღაც ცოდვილი გააკეთა. ამიტომაც ხელს ვერ წევს მასზე. მაგრამ მაინც უნდა, რომ დაარტყას! რა უნდა ქნას? მაშინ ან თებშებს ამტვრევს, მაგრამ ისინი ძვირია და შემდეგ ინანებს ამას; ან აირჩევს უფრო მარტივ, უფრო იაფ, უფრო ეკონომიურ მეთოდს - საკუთარ თავს სცემს, თმებს იგლეჯს, კედელს ურტყამს თავს. ეს ყველაზე იაფი ვარიანტია. მას უნდა, რომ ქმარს ჩაარტყას თავში, მაგრამ არ შეუძლია. ეს დაუშვებელია, ეს ამორალურია. ვინ შთააგონა ეს აზრი? - ქმარმა... ქმრებმა, მათმა მღვდლებმა, მათმა პოლიტიკოსებმა.
თუ საგიჟეთში წახვალთ, იქ მრავალ ადამიანს ნახავთ, რომელიც თმებს იგლეჯს. ადამიანები შეშლილობის მდგომარეობაში იგლეჯენ თმებს.
როცა ჯაინი ბერი თმას იგლეჯს - ეს პათოლოგიაა, მაგრამ მის გარშემო ხალხი იკრიბება, რათა ეს მოვლენა იზეიმონ. „რაღაც დიდებული ხდება! შეხედეთ, რა დიადი წმინდანია!“ რადგანაც ამას პათოლოგიას ვუწოდებ, ეს ადამიანები ჩემს წინააღმეგ არიან. ეს ბუნებრივია, რომ ჩემს წინააღმდეგ არიან.
ქრისტიანულ სექტებში... რუსეთში არსებობდა სექტა, რომლის წევრებიც სასქესო ორგანოებს იჭრიდნენ. ეს მოვლენა უამრავ ხალხს იზიდავდა. ისინი ამას გარკვეულ დღეებში აკეთებდნენ. ეს სიგიჟე იყო. ერთი ადამიანი თავის გენიტალიებს იჭრიდა და შორს ისროდა, და მისი სისხლი გარშემო იფრქვეოდა, შემდეგ ეს სიგიჟე იმ ადამიანებს ედებოდათ, რომლებიც საყურებლად მოდიოდნენ: მაშინ ვიღაც შედიოდა წრეში და იგივეს იმეორებდა. იმ დროისთვის, როცა დღესასწაული მთავრდებოდა, გენიტალიების მთელი მთა იქმნებოდა, და ამ ადამიანებს დიდ წმინდანებად თვლიდნენ.
ქალები დაბნეულნი იყვნენ, - როგორ შეეძლოთ თავიანთი ერთგულების დამტკიცება? - ისინი ძუძუებს იჭრიდნენ. ერთი უბრალო შეცდომის გამო უამრავი სისულელის გაკეთება შეიძლება. შეცდომა იმაში მდგომარეობს, რომ თავიდან დილობთ, სხვებს გაურთულოთ ცხოვრება; როცა შიგნითკენ ბრუნდებით, თქვენი ძველი გონება ცდილობს, რომ თავად თქვენთვის გაართულოს ცხოვრება.
გახსოვდეთ: თქვენი შინაგანი მოგზაურობა მსუბუქი უნდა იყოს, რადგანაც რაღაც შეიძლება მხოლოდ სიმსუბუქის, რელაქსაციის მდგომარეობაში მოხდეს. როცა დაძაბული ხართ, როცა არაკომფორტულად ხართ, ვერაფერი ვერ მოხდება. როცა დაძაბული ხართ, როცა არაკომფორტულად ხართ, გონება მოუსვენრადაა და სიმშვიდეს ვერ პოულობთ. როგორ შეგიძლიათ იგრძნოთ სიმშვიდე, როცა გშიათ? ადამიანები მარხვას ქადაგებენ, ამბობენ, რომ მარხვა დაგეხმარებათ მედიტაციაში. ხანდახან მარხვას შეუძლია დაგეხმაროთ ჯანმრთელობის გაუმჯობესებაში, რამდენიმე ზედმეტი კილოგრამის მოშორებაში, მაგრამ მარხვა ვერ დაგეხმარებათ მედიტაციაში. თუ მარხულობთ, ან შიმშილობთ, გამუდმებით გონებაზე იფიქრებთ.
ოჯახური წყვილი მღვდელთან მივიდა საოჯახო საკითხებზე კონსულტაციისთვის. საუბრის მიმდინარეობისას, რომელიც თავიდან სერიოზულად წარიმართა, მღვდელმა რამდენჯერმე შენიშნა, რომ შემოსასვლელში რამდენიმე მიმზიდველი გოგო ელოდებოდა.
- მამაო, - უთქრა ქმარმა, - თქვენ მე მაოცებთ.
- რატომ? - უპასუხა მღვდელმა. - ის ფაქტი, რომ მე დიეტაზე ვარ, არ ნიშნავს, რომ არ შემიზლია მენიუთი დავინტერესდე.
ადამიანები, რომლებიც სექსს თრგუნავენ, გამუდმებით ინტერესდებიან მენიუთი; ადამიანები, რომლებიც თრგუნავენ თავის მოთხოვნილებას საჭმელისადმი, გამუდმებით საჭმელზე ფიქრობენ. ეს ბუნებრივია! როგორ შეიძლება ასე მედიტირება? თუ შიმშილობთ, მაშინ თქვენს წარმოსახვაში გამუდმებით დაინახავთ ერთიმეორის მიყოლებით სხვადასხვა მენიუს, მაშინ ყველგან მაცდუნებელი კერძები მოგელანდებათ. ამ კერძებს ისეთი არომატი და ისეთი გემო ექნებათ, რომ პირველად იგრძნობთ ცხოვრებაში, როგორ ცოცხლდება თქვენი ცხვირი, პირველად იგრძნობთ ცხოვრებაში, როგორ ცოცხლდება თქვენი ენა.
ხანდახან სასარგებლოა შიმშილობა, რათა ახალი ინტერესი აღგეძრათ საჭმლისადმი, მაგრამ ეს არანაირად არ უწყობს ხელს მედიტაციას. ეს მხოლოდ იმითაა სასარგებლო, რომ თქვენს სხეულს უფრო მგრძნობიარეს ხდის, თქვენ უფრო მწვავედ შეიგრძნობთ საჭმლის გემოს. თუ იშიმშილებთ, მხოლოდ იმიტომ, რომ შემდეგ მთელი სისავსით დატკბეთ საჭმლით! ხანდახან სასარგებლოა რაღაც დროით არაფერი ჭამოთ, რაღა მადა დაგიბრუნდეთ. ეს შეიძლება სასარგებლო იყოს ჯანმრთელობისთვის. მაგრამ ეს ვერ იქნება სასარგებლო მედიტაციისთვის. თუ მშიერი ხართ, უფრო გაგიჭირდებათ მედიტაცია, ვიდრე მაძღარი რომ ყოფილიყავით. თუ ძალიან ბევრს ჭამთ, ამან შეიძება პრობლემები შექმნას, რადგანაც თუ ძალიან ბევრს ჭამთ, ძილიანობას გრძნობთ. ხოლო თუ საერთოდ არაფერს ჭამთ, შიმშილს იგრძნობთ.
ყველაზე კარგია - შეინარჩუნოთ შუალედი, შეინარჩუნოთ ოქროს შუალედი.
ჭამეთ ზუსტად იმდენი, რომ შიმშილი არ იგრძნოთ, მაშინ უფრო გაგიადვილდებათ მედიტაცია. მაგრამ ნუ შეჭამთ ზედმეტად ბევრს,წინააღმდეგ შემთხვევაში გადატვირთულობას და ძილიანობას იგრძნობთ. ოქროს შუალედი ყველაფერში, ყველა სიტუაციაში უნდა დაიცვათ.
იყავით კომფორტულად და მსუბუქად. ნუ დაიტანჯავთ თავს, არაა საჭირო ზედმეტი პრობლემების შექმნა. გადააგდეთ თქვენი მოძალადე, აგრესიული გონება, და მაშინ შეძლებთ, რომ შიგნითკენ იაროთ, რადგანაც შიგნითკენ სიარული მხოლოდ მოდუნებული ცნობიერებითაა შესაძლებელი. ღრმა მოდუნების მდგომარეობაში თქვენს ყველაზე დაფარულ შუაგულს აღწევთ.
როცა პრაქტიკოსი თავისი გადაწყვეტილების განხორციელებას იწყებს, აუცილებელია თვალყური ვადევნოთ იმას, რომ ყველაფერი სიმსუბუქისა და მოდუნებულობის მდგომარეობაში მიმდინარეობდეს. გულს არ უნდა მოვთხოვოთ ძალიან ბევრი.
ნუ მოითხოვთ ზედმეტად ბევრს, ეს მღელვარებას და დაძაბულობას გამოიწვევს. ნუ მოითხოვთ საერთოდ ნურაფერს, უბრალოდ დაელოდეთ. ჩათესეთ თესლი თქვენს გულში, დაიწყეთ მუშაობა და დაელოდეთ გაზაფხულს.
გულს არ უნდა მოვთხოვოთ ძალიან ბევრი.
მაგრამ ადამიანები ძალიან ბევრს ითხოვენ, მათ უნდათ მყისიერი სატორი, სამადჰი, ნირვანა.
ხანდახან ჩემთან მოდიან სულელი ადამიანები და მეუბნებიან: „ჩვენ მთელი კვირის განმავლობაში ვმედიტირებდით, მაგრამ არაფერი მომხდარა“. კვირის განმავლობაში? სამოცდაათი მილიონი ცხოვრების განმავლობაში ისინი აკეთებდნენ ყველაფერს მედიტაციის წინააღმდეგ! გადის კვირა, - როგორც ჩანს, ისინი ფიქრობენ, რომ ღმერთისთვის ან ჩემთვის დიდი რამე გააკეთეს, - და საჩივარით მოდიან: „არაფერი არ მოხდა. შვიდი დღე გავიდა, მედიტაციურ ბანაკში მხოლოდ სამი დღე დაგვრჩა“, ისინი კი ჯერ არ გასხივოსნებულან!
ნუ მოითხოვთ ძალიან ბევრს, ნუ იქნებით ზედმეტად ავხორცული. გამოავლინეთ მეტი გაგება. ყველაფერს დრო სჭირდება.
უნდა გავითვალისწინოთ, რომ გული და ენერგია ავტომატურად კოორდინირდება.
გახსოვდეთ, რომ თქვენ არ უნდა იღელვოთ შედეგზე. ის ყოველთვის შეესაბამება თქვენს მოთხოვნილებებს, ის ყოველთვის შეესაბამება იმას, რასაც იმსახურებთ: ის, რისთვისაც მზად ხართ, აუცილებლად მოხდება. თუ რაღაც არ ხდება, ეს მხოლოდ იმაზე მეტყველებს, რომ თქვენ ჯერ კიდევ არ ხართ ამისთვის მზად. მოემზადეთ. თუ შედეგს მოითხოვთ, ეს ვერ დაგეხმარებათ. გაიგეთ, რომ ჯერ არ დაგიმსახურებიათ ეს. ამიტომ განაგრძეთ თქვენი გულის გაწმენდა, განაგრძეთ ენერგიის კონცენტრირება, მეტი იმედიტირეთ, გახდით უფრო მდუმარენი, უფრო მოდუნებულნი. ეძებეთ მეტი და მეტი ჰარმონია თქვენს შინაგან სამყაროსთან და დაელოდეთ, რადგანაც როცა გული და ენერგია კოორდინირდება, შედეგი ავტომატურად მოვა. თუ თესლი ჩათესეთ, არ გჭირდებათ ყოველდღიურად მიწის ჩიჩქნა იმისთვის, რომ თესლებს დახედოთ და გაიგოთ, რა ხდება. ასე თესლებს გაანადგურებთ. ასე არასოდეს არაფერი მოხდება.
უბრალოდ დაელოდეთ. რამდენიმე თვის განმავლობაში არაფერი არ ხდება, თუმცა თქვენ რწყავთ, ანოყიერებთ მიწას. თქვენ განუწყვეტლივ უვლით თესლებს, მაგრამ რამდენიმე თვის განმავლობაშ არაფერი ხდება. შემდეგ, ერთხელ, ერთ მშვენიერ დილას სასწაული ხდება - თესლები აღმოცენდებიან. ვლინდება ორი პაწაწინა ფოთოლი, და ხდება სასწაული - ის, რაც უხილავი იყო, ხილული ხდება. ეს ყველაზე დიდი სასწაულია ამქვეყნად, - როცა თესლი აღმონაცენს იძლევა. მაშინ იზეიმეთ!
მაგრამ ეს ყოველთვის თავის დროზე ხდება.
მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეიძლება სიმშვიდის მიღწევა. სიმშვიდის მდგომარეობისთვის აუცილებელია სწორი პირობების შექმნა და სწორი ადგილის პოვნა.
ბუნებრივია, თუკი გსურთ, რომ ვარდის ბაღი გააშენოთ, მთელი ნიადაგის შეცვლა მოგიწევთ. მოგიწევთ, რომ მოაშოროთ ყველა ქვა, ყველა ძველი ფესვი, ყველა სარეველა. აუცილებელი იქნება სწორი პირობების და სწორი ადგილის, დაცული ადგილის შერჩევა. ეს ადგილი ღობით უნდა შემორაგვოთ. ყველა ეს მოსამზადებელი ძალისხმევა საჭიროა, თუ ვარდების გაშენება გინდათ. მედიტაცია - ეს ვარდია, ყველაზე მშვენიერი ვარდი, ადამიანის ცნობიერების ვარდი. სწორედ ამიტომ ეწოდება ამ წიგნს „ოქროსფერი ყვავილის საიდუმლო“... ოქროსფერი ვარდები.
რას ნიშნავს სწორი პირობები? რას ნიშნავს სწორი ადგილი?
არ ღირს იმ ადგილას დაჯდომა (და მედიტირება), სადაც სიმშვიდე არაა.
აუცილებელია იმ ადგილი პოვნა, რომელიც თქვენს მედიტაციას გააძლიერებს. მაგალითად, ჯობია ხის ქვეშ დაჯდეთ, ვიდრე კინოთეატრის წინ, ან რკინისგზის სადგურზე. ჯობია ბუნებაში წახვიდეთ, ხეებთან, მდინარეებთან, მთებთან, სადაც დაო ჯერ კიდევ მიედინება, ვიბრირებს, პულსირებს, ანათებს. ხეები მდუმარენი არიან, ისინი გამუდმებულ მედიტაციაში იმყოფებიან. მაგრამ მათი მედიტაცია გაუცნობიერებელია, ამიტომაც არ გთავაზობთ, რომ ხედ იქცეთ. მე გთავაზობთ, რომ ბუდა გახდეთ! მაგრამ ბუდას გააჩნია ხესთან რაღაც საერთო: ის ისევე ყვავილობს, როგორც ხე, ის ისევე სავსეა სასიცოცხლო ენერგიით, როგორც ხე, ის ისეთივე ექსტატიურია, როგორც ხე, რა თქმა უნდა, იმ განსხვავებით, რომ ის გაცნობიერებულია, ხე კი გაუცნობიერებელი. ხე დაოში გაუცნობიერებლად იმყოფება, ბუდა კი გაცნობიერებულად. განსხვავება მათ შორის ისევე უზარმაზარია, როგორც ცასა და მიწას შორის.
მაგრამ თუ თქვენ ხის ქვეშ ზიხართ, ჩიტების გალობას ისმენთ, მოცეკვავე ოფოფს ხედავთ, მდინარის მჩქეფარე წყლის ხმა ან ჩანჩქერის შესანიშნავი მუსიკა გესმით... იპოვნეთ ადგილი, სადაც ბუნება ჯერ კიდევ არაა დაბინძურებული, დარღვეული. თუ ასეთ ადგილს ვერ პოულობთ, მაშინ უბრალოდ დახურეთ კარი და თქვენს ოთახში ნდაჯექით მედიტაციისთვის. თუ შესაძლებელია გამოყავით თქვენს სახლში ოთახი ან კუთხე სპეციალურად მედიტაციისთვის. რატომაა საჭირო სპეციალური ადგილი? - რადგანაც ნებისმიერი მოქმედება ქმნის თავის ვიბრაციებს. თუ ერთი და იმავე ადგილას ზიხართ და მედიტირებთ, ეს ადგილი მედიტატიური ხდება. ყოველდღე, როცა მედიტირებთ, ის ისრუტავს თქვენს ვიბრაციებს, თქვენი მედიტატიური მდგომარეობის ვიბრაციებს. მეორე დღეს ეს ვიბრაციები თქვენ გიბრუნდებათ: ისინი გეხმარებიან, ისინი გავსებენ, ისინი ხელს გიწყობენ.
სწორედ ამიტომ შენდება ეკლესიები, ტაძრები, მეჩეთები. თავად ეს იდეა მშვენიერია. იდეა იმაში მდგომარეობს, რომ ყველას არ შეუძლია ჰქონდეს სპეციალური ოთახი ლიცვისთვის და მედიტაციისთვის, სამაგიეროდ შესაძლებელია არსებობდეს სპეციალური ადგილი მთელი სოფლისთვის - ტაძარი მდინარის პირას, ხეებით გარშემორტყმული, იმ ადგილას, სადაც არასოდეს იკრიბება ბევრი ხალხი, სადაც არაა ამქვეყნიური წრიალი. როვცა ადამიანს მედიტაცია სურს, მას შეუძლია ტაძარში წავიდეს. ყველამ იცის, რომ როცა ადამიანი ტაძარშია, ის არ უნდა შეაწუხოთ.
წმინდა ადგილი - ეს სხვა არაფერია, თუ არა კარგი სივრცე მედიტაციისთვის. წმინდა ადგილი - ეს სწორი პირობებია. თუ ძალიან ხართ განრისხებული - ეს არასწორი დროა მედიტაციისთვის: თქვენ დინების საწინააღმდეგოდ ივლით. თუ თქვენ სიხარბეს გრძნობთ - ეს არასწორი დროა მედიტაცისთვის: თქვენ გაგიჭირდებათ მედიტირება. მაგრამ არსებობს მომენტები, როცა ძალიან მიმღებნი ხდებით მედიტაციისთვის. მაგალითად, აკვირდებით მზის ამოსვლას, და უეცრად ყველაფერი შეშდება თქვენს შიგნით, თქვენ აღარ ხართ ჩვეულებრივი სამყაროს ნაწილი - ეს კარგი მომენტია მოედიტაციისთვის. თავს კარგად გრძნობთ, ჯანმრთელი ხართ, დღეს არავისთან გიკამათიათ, - ეს კარგი დროა მედიტაციისთვის. თქვენთან კარგი მეგობარი ოვიდა, და თქვენ სიყვარული აღგავსებთ, - ეს კარგი დროა მედიტაციისთვის. თქვენს შეყვარებულთან იმყოფებით, და ორივენი არაჩვეულებრივად ბედნიერად გრძNობთ თავს, - დაჯექით და იმედიტირეთ ერთად, და თქვენ იგრძნობთ, რომ საყვარელ ადამიანთან მედიტაცია - ეს უდიდესი სიხარულია ამ ცხოვრებაში.
იპოვნეთ სწორი დრო, ის ყოველთვისაა. არ არსებობს ადამიანი, რომელიც სწორ დროს ვერ იპოვნიდა მედიტაციისთვის. დღე-ღამის განმავლობაში მრავალი წამია ისეთი, რომელიც შეგვიძლია ძალიან ადვილად ვაქციოთ მედიტაციად, რადგანაც ამ წამებში თქვენ ბუნებრივათ მოძრაობთ შიგნითკენ. ვარსკვლავიანი ღამე ჩამოწვა: წამოწექით მიწაზე, შეხედეთ ვარსკვლავებს, განეწყვეთ მათ მიმართ, შემდეგ კი იმედიტირეთ. ხანდახან კარგია შვებულებაში მთებში წასვლა, - მაგრამ მაშინ თან არ წაიღოთ რადიო, წინააღმდეგ შემტხვევაშ ყველანაირ სისულელეს წაიღებთ თან. როცა მთაში წახვალთ, არავის მისცეთ თქვენი მისამართი და ტელეფონის ნომერი, წინააღმდეგ შემთხვევაშ აზრი არ აქვს არსად წასვლას. როცა მთაში მიდიხართ, რამდენიმე დღით ბოლომდე დაივიწყეთ დანარჩენი სამყარო. დრო, რომელსაც შვებულებაშ ატარებთ, ჯობია მედიტაციაშ გაატაროთ, მხოლოდ მაშნ იქნება ეს ნამდვილი დასვენება. თუ თქვენ არ მედიტირებთ, თუ ერთ ტალღაზე არ ხართ განწყობილი ბუნებასთან, მაშინ ეს არაა დასვენება, მაშინ თქვენ უბრალოდ მთელი სამყარო თან მიგაქვთ შვებულებაში.
ერთხელ ჰიმალაებშ წავედი მეგობრებთან ერთად, და მომიწია მეთხოვა მათთვის, რომ მარტო დავეტოვებინე, რადგანაც მათ თან წამოიღეს რადიომიმღებები, გაზეთები, ჟურნალები, წიგნები, რომლებსაც კითხულობდნენ; ამასთან ისინი გამუდმებით ლაპარაკობდნენ, ლაპარაკობდნენ იმაზე, რაზეც ყოველთვის. მე მათ ვუითხარი: „რატომ წამოხვედით ჰიმალაებში? ამ ყველაფერს სახლშიც განიხილავდით და აქაც განიხილავთ - იგივე ჭორები, იგივე ამბები“.
და ყოველთვის, როცა ჩემთან ერთად რომელიმე ლამაზ ადგილას მოდიოდნენ, თან ფოტოაპარატები მოჰქონდათ და ფოტოებს იღებდნენ. ვეუნბნებოდი მათ: „თქვენ თავად მოხვედით აქ, რომ დაგენახათ ეს ყველაფერი, იმისთვის არ მოსულხართ, რომ ფოტოაპარატისთვის გეჩვენებინათ ჰიმალაები!“
მაგრამ ისინი ამბობდნენ: „ჩვენ შესანიშნავ ფოტოალბომს გავაკეთებთ და მოგვიანებით დავათვალიერებთ იმ მშვენიერ ადგილებს, რომლებიც მოვინახულეთ“. იმ მომენტში ისინი იქ არ იყვნენ, ისინი მხოლოდ ფოტოაპარატებს აჩხაკუნებდნენ. აუცილებელია ამ სისულელეებზე უარის თქმა.
ხანდახან ძალიან კარგია მთებში გამგზავრება. მე არ ვამბობ, რომ იქ უნდა იცხოვროთ, - ეს არაა კარგი, - რადგანაც მაშნ მიდრეკილება გაგიჩნდებათ მთაში ყოფნისკენ და შეგეშინდებათ უკან, სმყაროშ დაბრუნება. შვებულება არ უნდა იყოს ძალიან ხანგრძლივი. შემდეგ დაბრუნდით უკან და თან წამოიღეთ სიწმინდის მთელი ეს სიმშვიდე, მთელი ეს სიჩუმე, მთელი ეს განცდა. თან წამოიღეთ და ეცადეთ ისე გააკეთოთ, რომ ეს ყველაფერი თქვენთან დარჩეს ჩვეულებრივ სამყაროშც.
ყველა ეს რჩევა - დამწყებებისთვისაა. თუ ადამიანი საკმარისად ხანგრძლივად მედიტირებს, მას შეუძია კინოთეატრის წინაც იმედიტიროს, რკინიგზის სადგურზეც და პლატფორმაზეც.
თხუთმეტი წლის განმავლობაში მე გამუდმებით ვმოგზაურობდი, - დღიდან დღემდე, წლიდან წლამდე, - ან მატარებელში ვიყავი, ან თვითმფრინავში, ან ავტომობილში. ეს ყველაფერი გავლენას არ ახდენდა ჩემს მედიტაციაზე. როცა თქვენ ნამდვილად ღრმად გაიდგით ფესვები თქვენს არსში, მაშინ აღარაფერი ახდენს გავლენას თქვენს მედიტაციაზე. მაგრამ დამწყებებთან ყველაფერი სხვაგვარადაა. როცა ხემ ღრმად გაიდგა ფესვები, მაშინ ქარები, წვიმები და ქარბუქები კიდევ უფრო მეტ მთლიანობას მისცემენ ხეს. მაგრამ როცა ხე ჯერ კიდევ პატარაა, ნაზია, მაშნ პატარა ბავშიც კი დიდ საფრთხეს წარმოადგენს მისთვის. მის გვერდით მიმავალმა ძროხამ კი - მიუხედავად იმისა, რომ წმინდა ცხოველია - შეიძლება გათელოს იგი.
თუ თქვენ ახლახანდს დაიწყეთ მედიტაცია, გახსოვდეთ ლუ-ძის რჩევები. მათ უზარმაზარი მნიშვნელობა აქვთ.
იგულისხმება, რომ გონება თავისუფალი უნდა იყოს ზედმეტი საზრუნავისგან. აზრები ყველა რთულ სიტუაციაზე გვერდზე უნდა გადავდოთ; პრაქტიკოსი განდეგილი და დამოუკიდებელი უნდა იყოს.
თუ თქვენ მედიტაციას აპირებთ, გამორთეთ ტელეფონი, ჩამოკიდეთ კარზე წარწერა, რომ ერთი საათის განმავლობაშ არავინ შეგაწუხოთ, რომ მედიტირებთ. როცა შეხვალთ სამედიტაციო ოთახში, ფეხსაცმელი ზღურბლზე დატოვეთ, რადგანაც წმინდა სივრცეში აპირებთ შესვლას. ზღურბლზე დატოვეთ არა მხოლოდ თქვენი ფეხსაცმელი, არამედ თქვენი ყველა საზრუნავიც. გაცნობიერებულად დატოვეთ ფეხსაცმელთან ერთად ყველა საზრუნავი, მათ გარეშე შედით შიგნით. ოცდაოთხი საათის განმავლობაშ შეგიძლიათ თავს უფლება მისცეთ, რომ ერთი საათი საზრუნავის გარეშე გაატაროთ. დაუთმეთ ოცდასამი საათი თქვენს პრობლემებს, სურვილებს, აზრებს, ამბიციებს, გეგმებს, მაგრამ გამოყავით ერთი საათი მედიტაციისთვის. შედეგად თქვენ აღმოაჩენთ, რომ მხოლოდ ეს ერთი საათი იყო ნამდვილი ცხოვრების საათი, ხოლო დანარჩენი ოცდასამი საათი დროის ტყუილად კარგვა გახლდათ. მხოლოდ ეს ერთი საათი იყო სასარგებლო, დანარჩენი დრო კი ტყუილად დაიხარჯა.
არაა საჭირო ასევე აზრების კონცენტრაცია მედიტაციის სწორად შესრულებაზე.
მეორე, რაც აუცილებლად უნდა გახსოვდეთ: არ უნდა იღელვოთ იმაზე, სწორად აკეთებთ თუ არა ყველაფერს. შასაძლოა ინერვიულოთ, როცა გარკვეულ პოზაში ჯდომა მოუხერხებელია თქვენთვის. თუ შეგიძლიათ ასე ჯდომა, ეს კარგია, მაგრამ თუ ეს უსარგებლო საზრუნავი ხდება, დაივიწყეთ ეს პოზა. მაგალითად, თქვენ არ შეგიძლიათ სრული ლოტოსის პოზაში ჯდომა, იგი რთულია ადამიანებისთვის, რომლებიც სკამზე ჯდომას არიან მიჩვეულნი, რადგან მათი მუსკულატურა უკვე ფორმირებულია გარკვეული სახით, ამიტომ თუ სეეცდებით ამ პოზის მიღებას, იგი უკიდურესად მოუხერხებელი იქნება თქვენი ფეხებისთვის. ისინი დაგიბუჟდებათ და აგტკივდებათ, ისინი გამუდმებით მიიპყრობენ თქვენს ყურადღებას. ნუ აიძულებთ საკუთარ თავს ლოტოსის პოზაში ჯდომას. თუ ადვილად აკეთებთ ამას, ეს შესანიშნავია, ხოლო თუ არა, მაშინ ნებისმიერი სხვა პოზა ლოტოსის პოზა იქნება.
თუ იატაკზე ჯდომა გიჭირთ, სკამზე დაჯექით. მედიტაციას არ ეშინია სკამების. ის შეიძლება ნებისმიერ ადგილას მოხდეს.
ზუსტად ამ დღეებში, ვიღაცამ კითხვა დასვა: „შეიძლება თუ არა გასხივოსნდე, როცა მოქანავე ხის ცხენზე ხარ ამხედრებული?“ შეიძლება. გასხივოსნება შეიძლება ხის ცხენსაც დაემართოს! ამაზე ნუ იდარდებ. ამიტომაც ლუ-ძი ამბობს:
არაა საჭირო ასევე აზრების კონცენტრაცია მედიტაციის სწორად შესრულებაზე.
მიაქციეთ ამას ყურადღება, მაგრამ არა ზედმეტი, ძალიან ნუ იღელვებთ, აბსოლუტურად სწორი გაქვთ თუ არა ხერხემალი, იმყოფება თუ არა თქვენი თავი ხერხემალთან ერთ ხაზზე, აკეთებთ თუ არა მზერის ფოკუსირებას ცხვირის წვერზე ზუსტად ისე, როგორც ეს ლუ-ძის უწერია. თქვენ სხვა თვალები გაქვთ, ლუ-ძისგან განსხვავებული. თქვენ ხომ იცით, როგორი თვალები აქვთ ჩინელებს. სინამდვილეში, მათ ისეთი თვალები, თითქოს გამუდმებით ცხვირის წვერს უყურებენ. მათი თვალები მხოლოდ ნახევრადაა ღია. როცა ჩინელს ვაძლევ სანიასას, სირთულე მექმნება იმასთან დაკავშირებით, რომ თვალებში ჩავხედო.
თქვენ სხვა თვალები გაქვთ. ყველას განსხვავებული თვალები და განსხვავებუადმნიშვნელოვან საკითხებზე. ეს უბრალოდ გზის მიმანიშნებლებია: გაიგეთ ისინი, შეისრუტეთ ისინი, შემდეგ კი იარეთ საკუთარი გზით. იპოვნეთ საკუთარი გზა. ყველაზე მთავარი, რაც უნდა გახსოვდეთ, - ეს ისაა, რომ მოხერხებულად და მოდუნებულად უნდა გრძნობდეთ თავს.
საფრთხე ჩნდება მაშინ, როცა ამას ზედმეტ ყურადღებას აქცევთ. მე არ ვგულისხმობ, რომ ამას არანაირი ყურადღება არ უნდა დაუთმოთ; უნდა შეინარჩუნოთ თანაბარი მანძილი ყოფნასა და არყოფნას შორის.
ზუსტად შუაშ უნდა იყოთ. ადამიანები ან ზედმეტად აქტიურნი ხდებიან, ან ზედმეტად პასიურნი. თუ ისინი ზედმეტად აქტიურნი არიან, ჩნდება მღელვარება, აჩქარებულობა, დაუცხრომელობა. თი ისინი ზედმეტად პასიურნი არიან, ჩნდება ძილიანობა, სიზარმაცე, ერთგვარი ლეთარგია. იყავით ზუსტად შუაში. შუაში ყოფნა - ეს ის კრიტერიუმია, რომელიც ყველაფერში უნდა გამოიყენოთ. არ ჭამოთ ზედმეტი და არც შიმშილით მოიკლათ თავი. არ იძინოთ ზედმეტი და არც იმაზე ნაკლები, ვიდრე საჭიროა. ყოველთვის გახსოვდეთ, რომ ჯობია შუაში იყოთ: ნებისმიერი სიჭარბე უნდა გამოირიცხოს, ნებისმიერ უკიდურესობაზე უარი უნდა თქვათ, რადგანაც გონების მოდუნებული მდგომარეობა მხოლოდ შუაშია შესაძლებელი.
თუ, მიზნის არსებობისას, შეგიძლიათ მიაღწიოთ მდგომარეობას, როდესაც მიზანი არ არსებობს, მაშინ ყველაფერი სწორად გაგიგიათ.
თუკი შეგიძლიათ მიაღწიოთ წონასწორობას ძალისხმევასა და ძალისხმევის არარსებობას შორის, მიზანსწრაფულობას და შედეგისადმი მიუჯაჭველობას შორის, ყოფნასა და არყოფნას შორის, გონებასა და არაგონებას შორის, მოქმედებასა და უმოქმედობას შორის...
თუ, მიზნის არსებობისას, შეგიძლიათ მიაღწიოთ მდგომარეობას, როდესაც მიზანი არ არსებობს, თუ შეგიძლიათ ძალისხმევა ძალისხმევის გარეშე, მოქმედება მოქმედების გარეშე, - მაშნ ყველაფერი სწორად გაგიგიათ. მაშინ შეძლებთ, რომ მიუშვათ საკუთარი თავი, ვგერდზე გადგეთ, დამოუკიდებელი და თავდაჯერებული გახდეთ.
ეს ყველაზე მთავარია: შემდეგ შეგიძლიათ უფლება მისცეთ თავს, რომ უბრალოდ დინებას გაჰყვეთ, „საკუთარი თავი მიუშვათ“.
შემდეგ უნდა იზრუნოთ იმაზე, რომ არ გახდეთ ცდუნებებით სავსე სამყაროს მსხვერპლი. ცდუნებების სამყარო იქ იმყოფება, სადაც ხუთი ბნელი დემონი ერთობა. ეს ხდება მაგალითად მაშინ, როცა ფიქსაციის დასაწყისიდან პრაქტიკოსს უჩნდება აზრები მშრალ შეშასა და ნახშირზე, და მხოლოდ ზოგჯერ - აზრები დიად დედამიწაზე ნათელი გაზაფხულის მოსვლაზე.
გახსოვდეთ: ყველაზე ძნელია რელიგიური ადამიანისთვის - არ იყოს სერიოზული, ყველაზე ძნელია რელიგიური ადამიანისთვის - არ იყოს სევდიანი, ყველაზე ძნელია რელიგიური ადამიანისთვის - არ იყოს სიცოცხლის უარმყოფელი, რადგანაც ჩვეულებრივ რელიგიური ადამიანი სწორედ ასეთია. რელიგიური ადამიანები ძალიან სევდიანები, ძალიან სერიოზულები ხდებიან, - მათ ავიწყდებათ გაზაფხული. ისინი მხოლოდ „მშრალ შეშასა და ნახშირზე“ ფიქრობენ. და მაშინ წონასწორობას კარგავენ. აუცილებელია ხანდახან გვახსოვდეს დედამიწაზე ნათელი გაზაფხულის მოსვლა.
ჭეშმარიტად რელიგიურ ადამიანს იუმორის გრძნობა გააჩნია. ჭეშმარიტად რელიგიური ადამიანი გულწრფელია, მაგრამ არა სერიოზული, ბოლომდე ჩაფლულია ძიებაში, მაგრამ არასოდეს ტრაბახობს თავისი რელიგიურობით, არასოდეს; და ამის გამო არასოდეს გრძნობს სხვებზე უპირატესობას. ის მოკრძალებულია. ნამდვილად რელიგიური ადამიანი - ესაა ადამიანი, რომელსაც შეუძლია ქარში, წვიმის ქვეშ იცეკვოს, რომელსაც შეუძლია გაუღიმოს და გაეხუმროს ბავშვებს, რომელიც მოდუნებულია ნებისმიერ ცხოვრებისეულ სიტუაციაში. სწორედ ესაა თავისუფლება - ეგოსგან თავისუფლება. ეგო ხდის ადამიანს სერიოზულს.
ამგვარად სიბნელის სამყაროშიეფლობით.
თუ ზედმეტად სერიოზული ხდებით, სიბნელის სამყაროში იძრებით.
ენერგია იქ ცივია, სუნთქვა უხეში, და თქვენს წინ სიცივისა და გახრწნის მრავალი ხატ-სახე ჩნდება.
გახსოვდეთ: თქვენ არ უნდა გახდეთ ცივი. თქვენი ეგრეთ წოდებული წმინდანები ძალიან ცივად გამოიყურებიან, მათ ყველაფერი არასწორად გაიგეს. გახდით გრილი, მაგრამ არასოდეს გახდეთ ცივი, - ამათში დიდი სხვაობაა. ეს ძალიან პარადოქსული ჩანს. გრილში ვგულისხმობ მდგომარეობას, რომელიც წვასთან შედარებით უფრო გრილად გვეჩვენება, სიკვდილის სიცივესთან შედარებით კი - თბილად. ის თბილია სიკვდილის სიცივესთან შედარებით და გრილია სიცოცხლისადმი ვნებიან წყურვილთან შედარებით. ის ერთდროულად თბილიცაა და გრილიც. ჭეშმარიტად რელიგიური ადამიანი გრილი რჩება, რადგანაც მას არ გააჩნია ვნება, და იგი თბილი რჩება, რადგანაც არაა სევდიანი, არაა სერიოზული.
თუ იქ დიდხანს დარჩებით, მცენარეებისა და ქვების სამყაროში მოხვდებით.
თუ ზედმეტად ცივი გახდებით, მაშინ ადრე თუ გვიან ქვად იქცევით: გახდებით არაცნობიერი, დაკარგავთ ადამიანობას. ჩემი დაკვირვებით, მრავალი თქვენი წმინდანი - ესენი არიან ადამიანები, რომლებმაც ადამიანურობა დაკარგეს. არცერთი მათგანი არ გამხდარა ზეადამიანი, თუ არა ქვეადამიანი. ისინი ქვების სამყაროს განეკუთვნებიან.
პრაქტიკოსი არ უნდა აჰყვეს ათიათას ცდუნებას. ეს მაშინ ხდება, თუკი სიმშვიდის მდგომარეობის მოსვლასთან ერთად ერთიმეორის მიყოლებით ჩნდება მრავალი კვანძი. პრაქტიკოსს მათი გარღვევა სურს, მაგრამ არ შეუძლია; იგი მიჰყვება მათ, და თითქოს შვებას გრძნობს.
სწორედ ამაშია ფსიქოანალიზის შეცდომა. ფსიქოანალიზი აზრთა თავისუფალი ასოციაციაგახდა.თქვენ შეგიძლიათ უსასრულოდ იქექოთ თქვენს აზრებში: ერთ აზრს მეორემდე მივყავართ, მეორეს - მესამემდე, და ასე დაუსრულებლად. აუცილებელია გვერდზე გავდგეთ მთელი აზროვნების პროცესისგან. აზრები მოვლენ, ისინი ყველა მხრიდან გავსებენ, ისინი ემგვანებიან ღრუბლებს, რომლებიც ცის მცირე ნაგლეჯსაც კი არ გიტოვებენ. როცა აზრები ზედმეტად ბევრია, თქვენი პირველი ბუნებრივი იმპულსია - ებრძოლოთ მათ, რადგანაც თქვენ წაიკითხეთ, რომ მედიტაცია - ეს აზრების არარსებობაა. მაგრამ თუ აზრებს ებრძვით, ვერასოდეს მიაღწევთ მათ არყოფნას. თუ შეებრძლებით მათ, მარცხს განიცდით. თავად ბრძოლაში ჩართვა გახდება თქვენი მარცხის მიზეზი. თუ ჩრდილებს ებრძვით, მარცხს განიცდით. სცადეთ საკუთარ ჩრდილთან ბრძოლა და დამარცხებული აღმოჩნდებით, - არა იმიტომ, რომ ჩრდილს გააჩნია დიდი ძალა, უბრალოდ იმიტომ, რომ ჩრდილი არ არსებობს. როგორ შეგიძლიათ მოიგოთ ბრძლა იმასთან, რაც არ არის? აზრები - ეს ჩრდილებია, ნუ შეებრძოლებით მათ.
თუ არ ებრძვით, მაშნ მეორე გზა ჩნდება, - გზა, რომელიც ფსიქოანალიზმა აირჩია: მაშინ მათთან ერთად იმოძრავეთ, მაშინ საშუალება მიეცით მათ, რომ იმოძრაონ საითკენაც უნდათ. სწორედ ესაა აზრთა თავისუფალი ასოციაცია. მაშნ ჩნდება კვანძები: ერთი აზრი დაკავშირებულია მეორესთან, მეორე - სხვასთან და ასე უსასრულობამდე. ეს გარკვეულ რელაქსაციას მოგცემთ. სწორედ ამიტომ გრძნობენ ადამიანები, რომ ფსიქოანალიზი ეხმარება მათ, შველის მათ. ის არც ეხმარება და არც შველის, უბრალოდ ბრძლა წყდება. ბრძლა დაძაბულობას ქმნის. როცა ბრძლა წყდება, დაძაბულობაც ქრება, - და დაძაბულობის გაქრობა გიქმნით შეგრძნებას, რომ თქვენ გადარჩით.
მოლა ნასრედინი ძალიან ვიწრო ფეხსაცმელით დადიოდა. ის საჭიროზე ორი ზომით ვიწრო იყო. მთელი დღე წუწუნებდა და ჩიოდა თავის ფეხსაცმელზე. ერთხელ ჰკითხეს:
- რატომ არ იყიდი სხვა ფეხსაცმელს? რატომ განაგრძობ წუწუნს? ვინ გაიძულებს მათ ტარებას? ხომ შეგიძლია სხვა წყვილი იყიდო?
- არასოდეს! - დაიყვირა მოლამ.
მე ვკითხე:
- რატომ?
- იმიტომ, - უპასუხა მან, - რომ ეს ჩემი ერთადერთი ნუგეშია. როცა ფეხსაცმელთან მთელი დღის ბრძლის შემდეგ სახლში მივდივარ, ვიხდი მათ და ლოგინში ვწვები, ისე კარგად ვარ!
რა თქმა უნდა, თქვენ კარგად იქნებით. თავიდან ებრძვით საკუთარ ფიქრებს და ვერ ამარცხებთ მათ, შემდეგ ბრძოლას წყვეტთ, მოძრაობის საშუალებას აძლევთ აზრებს და მათთან ერთად მოძრაობთ. მაშინ უკვე კარგად ხართ. აი, ფსიქოანალიზის მთელი საიდუმლო. ფსიქოანალიზი არ გეხმარებათ: თქვენ კარგად ხდებით უბრალოდ იმიტომ, რომ ის ბრძოლაზე უარის თქმის საშუალებას გაძევთ.
ლუ-ძი ამბობს: „ერთიც და მეორეც არასწორია. არაა საჭირო ბრძლა, და ასევე არც აზრების მიყოლაა საჭირო. აუცილებელია დარჩეთ დამკვირვებლად, მოწმედ“.
ეს ნიშნავს, რომ ბატონი მსახურად იქცა.
თუ აზრებს მიჰყვებით, მაშინ ბატონი მსახურად იქცევა.
თუ პრაქტიკოსი დიდხანს ჩერდება ამ სტადიაზე, ის ილუზორული სურვილების სამყაროში მოხვდება.
აუცილებელია კვლავ გახდეთ ბატონი. თქვენ ბატონი უნდა იყოთ და არა მსახური. რას ნიშნავს იყო ბატონი? ეს ნიშნავს - მოწმედ ყოფნას. უბრალოდ დააკვირდით ამ აზრებს სრულ სიმშვიდეში, უბრალოდ დააკვირდით. ნება მიეცით, რომ მოვიდნენ, ნება მიეცით, რომ წავიდნენ, ნება მიეცით, რომ გაჩნდნენ, ნება მიეცით, რომ გაქრნენ. უბრალოდ შეამჩნიეთ, რომ ახლა აზრი გაჩნდა, აი, ის აქ არის, და აი, უკვე აღარ არის. და მალე მიუახლოვდებით იმ წერტილს, სადაც ისინი უფრო და უფრო იშვიათად გამოჩნდებიან, ერთხელ კი - შუალედი... ყველა აზრი გაქრა. ამ შუალედში - ღმერთის პირველი განცდაა.
ყველაზე კარგ შემთხვევაში თქვენ სამოთხეში აღმოჩნდებით; ყველაზე ცუდში კი - სულ- მელიებს შორის. დიახ, მართლაც, ასეთი სული-მელია შეიძლება მთებში დაძრწოდეს, ქარით და მთვარით, ყვავილებით და ხილით, მარჯნის ხეებითა და ზურმუხტის ბალახით ტკბებოდეს. მაგრამ როცა ეს მთავრდება, მთავრდება მისი ჯილდოც, და ის კვლავ მღელვარე სამყაროში იბადება.
თუ მედიტაციაში წარმატებას მიაღწევთ, სამოთხეში, მარადიულ ნეტარებაში დაიბადებით. თუ წარმატებას ვერ აღწევთ, თუ გვერდზე გადაუხვევთ... გვერდზე გადახვევას დაოსები „სულ-მელიებს შორის დაბადებას“ უწოდებენ.
სული-მელია - ეს პოეტის სულია. სული-მელია - ეს წარმოსახვის სულია. მედიტაციაში რომ ვერ მიაღწიოთ წარმატებას, რაღაცას მაინც შეიძენთ. თქვენი შენაძენი ის იქნება, რომ უფრო მეტად დატკბებით ხეებით, ყვავილებით, უფრო მეტად დატკბებით სამყაროთი და მისი სილამაზით. მაგრამ ადრე თუ გვიან ენერგია, რომელიც მედიტაციამ შექმნა, გაქრება, და კვლავ მღელვარე სამყაროს მორევში აღმოჩნდებით.
გახსოვდეთ, თუ მედიტაციაში წარმატებას მიაღწიეთ, მარადიული სიხარული გელოდებათ. თუ ვერ მიაღწიეთ, მაშინ სიხარულისა და შთაგონების რამდენიმე ლამაზი გაელვება გელით. ის, ვინც მედიტაციაში ვერ აღწევს წარმატებას, პოეტი ხდება; ის, ვინც აღწევს, მხედველი ხდება. მხედველები - ეს მარადიულობის პოეტები არიან, პოეტები - ეს ერთმომენტიანის პოეტები არიან.
სწორედ ამიტომ ხდება ხანდახან, რომ მცირე ხნის მედიტაციის შემდეგ იმდენად კარგად გრძნობთ თავს, რომ მედიტაციას წყვეტთ, - თქვენ ფიქრობთ, რომ ყველაფერს მიაღწიეთ. ხეები უფრო მწვანეები გახდნენ, ვარდები - უფრო ვარდისფერები, სიყვარული ჰყვავის, ყველაფერი მიედინება, - რაღა საჭიროა მედიტაცია? მაგრამ მალე ენერგია, რომელიც მედიტაციამ შექმნა, გაქრება, და თქვენ სულ-მელიად იქცევით. ეს ხდება ნარკოტიკების გამოყენების დროსაც: ნარკოტიკები მხოლოდ სულ-მელიებს ქმნიან. მაგრამ თუ მედიტაცია არაა დასრულებული, ამასაც იგივემდე მივყავართ.
თუ გადაწყვეტილება მიიღეთ, ჩათვალეთ,რომ პასუხისმგებლობა გაქვთ; თქვენ უეჭველად ბოლომდე უნდა გახვიდეთ. ეს გამოწვევაა. მიიღეთ ეს გამოწვევა და გაემგზავრეთ ამ ყველაზე მშვენიერ მოგზაურობაში შიგნითკენ. და არასოდეს გაჩერდეთ შუაში, არ გაჩერდეთ, სანამ ბოლოში არ გახვალთ, სანამ ციკლონის ცენტრში არ აღმოჩნდებით.
დღეისათვის საკმარისია.