თავი 23 - მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს
თავი 23
მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
ოთხი სიტყვა ახდენს სულის კრისტალიზაციას ენერგიის სივრცეში.
მეექვსე თვეზე უეცრად შეიძლება დავინახოთ, როგორ ცვივა თეთრი თოვლი.
მესამე მეთვალყურე - მზის დისკო დამაბრმავებელ სხივებს უშვებს.
წყალში რბილი ქარი ქრის.
ცაში მოლივლივე მიმღებლობის სულ-ენერგიას ჭამს. საიდუმლოთა საიდუმლო კიდევ უფრო ღრმავდება: მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება, სწორედ ესაა ნამდვილი სახლი...
ეს სიტყვები იდუმალებით სავსეა. მათი აზრი ასეთია: დიად დაოში ყველაზე მთავარი - ესაა მოქმედება უმოქმედობით. უმოქმედობა ეხმარება ადამიანს, რომ ფორმებსა და გარეგნულ გამოვლინებებში (მატერიალურში) არ გაიხლართოს. მოქმედება უმოქმედობით ეხმარება ადამიანს, რომ მკვდარ სიცარიელეში არ ჩაიძიროს. აქამდე ჩვენ ვსაუბრობდით სინათლის წრეზე მოძრაობის შესახებ და ამით მივუთითებდით პირველად გამონთავისუფლებაზე, რაც ემართება იმას, რაც შიგნითაა, იმის მეშვეობით, რაც გარეთაა. ეს მაძიებელს ოსტატის პოვნაში უნდა დაეხმაროს. ეს დამწყებებს ეხება. სანამ უმაღლეს სტადიას მიაღწევენ, ისინი ქვედა ორს გადიან. მას შემდეგ, რაც მოვლენათა თანმიმდევრობა ცხადი ხდება, ხოლო გამონთავისუფლების ბუნება ცნობილი, ცა უკვე აღარ მალავს გზას, არამედ ამჟღავნებს უმაღლეს ჭეშმარიტებას. მოსწავლეებო, საიდუმლოდ შეინახეთ ეს და გააორმაგეთ ძალისხმევა.
სინათლის წრეზე მოძრაობა - ესაა სისტემა, რომელიც საკუთარ თავში ყველაფერს მოიცავს. რაც უფრო წინ მიდის სამუშაო, მით უფრო იფურჩქნება ოქროს ყვავილი. მაგრამ არსებობს სინათლის წრეზე მოძრაობის კიდევ უფრო მშვენიერი სახე. აქამდე ჩვენ გარედან ვმუშაობდით იმაზე, რაც შიგნითაა; ახლა ჩვენ ცენტრში ვიმყოფებით და ვმართავთ იმას, რაც გარეთაა. აქამდე ჩვენ ოსტატის დარიგებებს ვეძებდით; ახლა კი ვასრულებთ მის დარიგებებს. ახლა ეს ურთიერთობები სრულიად იცვლება. თუ ამ მეთოდის მეშვეობით უნატიფეს სფეროებში გინდათ შეღწევა, თავიდან აუცილებელია დარწმუნდეთ იმაში, რომ სხეული და გული ბოლომდე კონტროლის ქვეშ იმყოფებიან, რომ უშფოთველი და მშვიდი ხართ, რომ თავისუფალი ხართ ნებისმიერი საზრუნავისგან, და ოდნავაც კი არაფერი გაღელვებთ, ღვთაებრივი გული კი ზუსტად შუაში იმყოფება. როცა წრეზე მოძრავი სინათლე ანათებს იმას, რაც შიგნითაა, გარეგნულ ნივთებზე დამოკიდებულება აღარ ჩნდება, სიბნელის ენერგია ფიქსირდება, და ოქროს ყვავილი უწყვეტად და სტაბილურად ანათებს. ამას ეწოდება პოლარობის კონცენტრირებული სინათლე. ურთიერთდაკავშირებული საგნები ერთმანეთს იზიდავენ. ამგვარად, უძირო სინათლის პოლარიზებული სვეტი ზემოთ აწვება. ეს არა მხოლოდ უფსკრულის სინათლეა, არამედ შემოქმედებითი სინათლეც, რომელიც შემოქმედებით სინათლეს ხვდება. როგორც კი ეს ორი სუბსტანცია ერთმანეთს ხვდება, ისინი ერთიანდებიან ერთ მთლიანობად, საიდანაც უსასრულო სიცოცხლე ვითარდება. იგი თავისთავად მოდის და მიდის, ამოდის და ჩადის თავდაპირველი ენერგიის სახლში. მაშინ თქვენ აცნობიერებთ უსასრულობას და სხივმფენ ნათებას. გეჩვენებათ, თითქოს მთელი სხეული მსუბუქია და ასაფრენადაა მზად. ამ მდგომარეობაზე ამბობენ: ღრუბლები ათას მთას ავსებენ. დროთა განმავლობაში იგი იწყებს მოსვლას და წასვლას ძალიან რბილად, შეუმჩნევლად ამოდის და ჩადის. პულსი შეშდება, სუნთქვა კი ჩერდება. ეს ჭეშმარიტი შემოქმედებითი გაერთიანების მომენტია, მდგომარეობისა, რომელზეც ამბობენ: მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს. ამ სიბნელეში ღვთაებრივი გული უეცრად მოძრაობას იწყებს. ეს ერთიანი სინათლის დაბრუნებაა, დრო, როდესაც ბავშვი ჩნდება.
ოდესღაც ცხოვრობდა მეფე, რომელსაც სამი ვაჟი ჰყავდა. მან გადაწყვიტა შეემოწმებინა, რამდენად გამოდგებოდნენ ისინი მომავალში მმართველად, და ამისთვის უჩვეულო გამოცდა მოუწყო.
მეფემ უბრძანა შვილებს, რომ ცხენებზე ამხედრებულიყვნენ, მშვილდ-ისრები წამოეღოთ და ტყეში გაჰყოლოდნენ მას. როდესაც გაშლილ მინდორს მიუახლოვდნენ, მეფემ გამხმარ ხეზე შემომჯდარი ორბისკენ მიუთითა. ორბი ისეთ მანძილზე იყო, რომ ისარი ადვილად მისწვდებოდა.
- მე მინდა, რომ ეს ორბი ჩამოაგდო, - უთხრა მეფემ უფროს ვაჟს. - მაგრამ ჯერ მითხარი, რას ხედავ?
პრინცმა გაკვირვებულმა უპასუხა:
- ნუ, მე ვხედავ მინდორს, ღრუბლებს, ცას, ხეს და...
- საკმარისია, - თქვა მეფემ და მეორე ვაჟი მოიხმო, რათა სროლისთვის მომზადეულიყო. ახალგაზრდამ უკვე მშვილდი მომართა, როცა მეფემ კვლავ ჰკითხა:
- ჯერ მითხარი, რას ხედავ?
- მე ვხედავ ცხენებს, მიწას, ხორბლის ყანას და ორბს გამხმარ ხეზე, - უპასუხა ვაჟმა.
- შეგიძლია არ ესროლო, - უთხრა მეფემ და უმცროს ვაჟს მიუბრუნდა. სროლისთვის მომზადებულს მასაც ჰკითხა:
- ჯერ მითხარი, რას ხედავ?
ისე, რომ წამითაც არ მოუცილებია თვალი თავისი მომავალი მსხვერპლისთვის, ახალგაზრდამ მშვილდი მოზიდა, დაუმიზნა და თქვა:
- მე ვხედავ წერტილს, სადაც მას ფრთები უერთდება...
იმავე მომენტში ახალგაზრდამ ისარი გაუშვა და ფრინველი მკვდარი დაეცა მიწაზე.
მეფე მესამე ვაჟი გახდა.
სამეფო იმას ეკუთვნის, ვისაც კონცენტრირებული მუშაობა შეუძლია, მითუმეტეს თუ საქმე ეხება შინაგან სამეფოს. ცხოვრებაში განსაზღვრული მიმართულებით, განსაზღვრული მიზნისკენ მოძრაობის უნარი, მკაფიო ხედვის შენარჩუნებით, თქვენი ენერგიების კრისტალიზაციას ახდენს. მიზანი - ეს მხოლოდ საბაბია. მიმართულება, ეს მხოლოდ მეთოდია.
ჩვეულებრივ თქვენი ყურადღება სხვადასხვა მხარეს იფანტება: თქვენი ერთი ნაწილი ერთი მიმართულებით მოძრაობს, მეორე ნაწილი კი - სხვა მიმართულებით. თქვენში ადამიანთა მთელი ბრბოა, და თქვენი არსების ყოველი ნაწილაკი გამუდმებით ეწინააღმდეგება მეორე ნაწილაკს. როგორ უნდა მიაღწიოთ რაიმეს ცხოვრებაში? როგორ უნდა იგრძნოთ დაკმაყოფილება? ნუ გაგიკვირდებათ, რომ თქვენს ცხოვრებაში არაფერია ტანჯვის გარდა, რომ თქვენი ცხოვრება სხვა არაფერი აღმოჩნდება, თუ არა ტრაგედია. პასუხისმგებლობას ამაზე მხოლოდ თქვენ ატარებთ.
მიუხედავად იმისა, რომ ენერგიის ამოუწურავ წყაროს ფლობთ, თქვენ შეგიძლიათ გაფანტოთ იგი. თუ თქვენი სხვადასხვა ნაწილები სამოქალაქო ომში არიან, ვერაფერ ღირებულს ვერ მიაღწევთ - რომ აღარაფერი ვთქვათ ღმერთზე, ჭეშმარიტებაზე. თქვენ ვერ მიაღწევთ ვერაფერ ღირებულს, რადგანაც ნებისმიერი რეალიზაცია, გარეგნულიც და შინაგანიც, აუცილებლად მოითხოვს, რომ ერთიანი იყოთ - რომ მთელი თქვენი ენერგია სამუშაოსკენ ისწრაფვოდეს, რომ მთელი თქვენი ენერგია ძიებისკენ იყოს მიმართული.
თქვენ მრავალი კითხვა გაგაჩნიათ, მაგრამ ისინი ვერასოდეს დაგეხმარებიან, სანამ არ გაერთიანდებიან და ძიებისკენ არ წარგმართავენ. როცა თქვენი ცხოვრება ძიებად იქცევა, როცა მას მიმართულება გაუჩნდება, იგი რეალიზაციისკენ სვლას დაიწყებს. მაშინ მასში კრისტალიზაცია მოხდება. კრისტალიზაცია ნიშნავს, რომ თანდათანობით მთლიანობა ხდებით, თანდათანობით თქვენს შიგნით ინდივიდუაცია ხდება. ჭეშმარიტების უმაღლესი წვდომა - სხვა არაფერია, თუ არა თქვენი არსების ერთიანობის უმაღლესი წვდომა. სწორედ ამაშია სიტყვა „ღმერთის“ აზრი. ღმერთი არ გელოდებათ სადღაც ცაში. ღმერთი თქვენს შიგნით გელოდებათ, მაგრამ მისი პოვნა მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეგიძლიათ, თუ ერთიანი და მთლიანი ხართ, რადგანაც მხოლოდ ერთიანობას შეუძლია ერთიანობის პოვნა.
გაიხსენეთ დიადი მისტიკოსის, პლოტინის გამოთქმა: „მარტოსულობის გაფრენა მარტოსულობისკენ“. თავიდან მარტოსულობამდე უნდა მიხვიდეთ. სწორედ ამის შესახებ ვსაუბრობდი გუშინ: მიდი საკუთარ მარტოსულობასთან. მარტოსულობასთან მისვლა - ერთიანად გახდომას ნიშნავს. და ეს ერთიანობა, ან უფრო ზუსტად მარტოსულობა, უზარმაზარ ძალას ანთავისუფლებს, რადგანაც ენერგიის ფანტვა წყდება. თქვენ აღარ კარგავთ ენერგიას. ჩვეულებრივი ადამიანი თიხის ქოთანს ჰგავს, რომელშიც იმდენი ხვრელია, რომ ყველაფერი გადმოსდის: შეგიძლიათ კვლავ და კვლავ შეავსოთ იგი, მაგრამ ყოველთვის ცარიელი დარჩება. თქვენი ძალისხმევები ვერანაირ ნაყოფს ვერ გამოიღებს; თავდაპირველად ხვრელების ამოქოლვაა საჭირო.
აღიქვით თქვენი ცხოვრება, როგორც გამთლიანების მშვენიერი შესაძლებლობა. როგორც კი ერთი მიმართულებით იწყებთ მოძრაობას, როგორც კი იკრებთ მთელ თქვენს ენერგიას, რაღაც ლაგდება თქვენში, თქვენს შიგნით ცენტრი ჩნდება. სწორედ ეს ცენტრია ღმერთისკენ მიმავალი კარი.
ამ სუტრებს უზარმაზარი ღირებულება გააჩნიათ. ისინი ძალიან იდუმალნი არიან, რადგანაც როდესაც ადამიანი ჭეშმარიტების გაზიარებას იწყებს, მას პოეზიის, იგავის, მისტერიის ენის გამოყენება უწევს. სხვა მეთოდი არ არსებობს. მათემატიკის ენა აქ არ გამოდგება, აქ მხოლოდ მეტაფორების ენა გამოდგება.
სანამ სიტრებზე გადავალთ, მოისმინეთ ერთი პატარა ისტორია.
როდესაც ძალიან მოხუცდა, დიადი ძენის ოსტატი ნანსენი თავისი მემკვიდრის გამოჩენას ელოდა. სინამდვილეში ის უკვე მზად იყო სხეულის დასატოვებლად, მაგრამ მაინც რჩებოდა მასში, რათა თავის მემკვიდრეს დალოდებოდა, მემკვიდრეს, რომელსაც ყველაფერს გადასცემდა, რასაც თვითონ მიაღწია, ამ ყველაფრის გასაღებს.
ეს უცნაური ჩანს, რადგან მას ბევრი მოსწავლე ჰყავდა. მას ათასი მოსწავლე ჰყავდა: რატომ არ უნდოდა რომელიმესთვის გადაეცა თავისი გასაღები? მის გარშემო დიადი მოსწავლეები იყვნენ - ძალიან ლოგიკურები, ინტელექტუალურები, დახვეწილები, - მაგრამ იგი იძულებული იყო დალოდებოდა. ამ ადამიანებს ესმოდათ ლოგიკის ენა, მაგრამ არ ესმოდათ სიყვარულის ენა. სიყვარული კი სრულიად სხვა ენაზე საუბრობს. ამ ადამიანებს შეეძოთ მათემატიკის გაგება, მაგრამ სრულიად არ შეეძლოთ მეტაფორის ენის წვდომა. ამ ადამიანებს მშვენივრად ესმოდათ პროზის ენა, მაგრამ ვერ გებულობდნენ პოეზიის მისტიკას. ამიტომაც ლოდინი უწევდა.
მამსენი, მოხუცი, ავადმყოფი, თავის ოთახში, საწოლში იწვა და რაღაცნაირად ახერხებდა სხეულში შეენარჩუნებინა თავი. სწორედ ამ დღეს, მასთან ოთახში შემოვიდა მისი მემკვიდრე ჯოშუ. არცერთი სიტყვა არ თქმულა... საკმარისი იყო მხოლოდ მისი გამოჩენა. არაფერი უთქვამს არც ოსტატს და არც მის მომავალ მოსწავლეს. იგი სრულიად უცხო ადამიანი იყო, მაგრამ ის, თუ როგორ გამოჩნდა, საკმარისი იყო.
ოსტატმა ჰკითხა:
- საიდან მოხვედი?
ოსტატი უკვე მრავალი დღის განმავლობაში არ ლაპარაკობდა: იგი ისეთი მოხუცი იყო, ისეთი ავადმყოფი, რომ ნებისმიერი საშუალებით ინახავდა ენერგიას. საუბრებზე არ ხარჯავდა მას. მრავალდღიანი დუმილის შემდეგ, პირველი რაც ჯოშუს უთხრა ეს იყო: „საიდან მოხვედი?“
ჯოშუმ უპასუხა:
- ძუიძოს მონასტრიდან.
„ძუიძო“ ნიშნავს „ნეტარების სხეულს“.
ნანსენს გაეცინა, მას კი უკვე მრავალი თვის განმავლობაში არ გაუცინია, და ჰკითხა:
- და შენ გინახავს ნეტარების სხეული?
- ნეტარების სხეული არ მინახავს, - უპასუხა ჯოშუმ, - მაგრამ მწოლიარე ბუდა ვნახე.
ეს რომ გაიგო, ნანსენი საწოლიდან წამოდგა, მიუხედავად იმისა, რომ მთელი წლის განმავლობაში არ წამომდგარა. ეს რომ გაიგო, წამოდგა და ჰკითხა:
- შენ უკვე გყავს ოსტატი?
- მყავს, - უპასუხა ჯოშუმ.
ნანსენმა ჰკითხა:
- ვინა არის შენი ოსტატი?
ისე ჰკითხა, თითქოს მისი ავადმყოფობა გაქრა, თითქოს კვლავ ახალგაზრდად იქცა. მისი ხმა მკაფიო, ახალგაზრდული, სიცოცხლით და ენერგიით სავსე იყო. „ვინ არის შენი ოსტატი?!“
ჯოშუს გაეცინა და უთხრა:
- თუმცა ზამთარი უკვე გავიდა, გარეთ მაინც ცივა. ჩემო ოსტატო, შემიძლია შემოგთავაზოთ, რომ კარგად იზრუნოთ თქვენს სხეულზე? - და მეტი არაფერი.
ნანსენმა თქვა:
- ახლა შემიძლია მშვიდად მოვკვდე. გამოჩნდა ადამიანი, რომელსაც ჩემი ენა ესმის. გამოჩნდა ადამიანი, რომელსაც შემიძლია შევხვდე არა ზედაპირზე, არამედ სიღრმეში.
ჯოშუმ უპასუხა:
- კარგი, იზრუნეთ თქვენს სხეულზე, ჩემო ოსტატო.
იმავე მომენტში მოხდა მისი ინიციაცია. იმან, რომ ჯოშუმ თქვა: „თუმცა ზამთარი გავიდა, გარეთ მაინც ცივა“, აჩვენა, რომ მას მეტაფორების ენაზე საუბარი შეეძლო, პოეზიის ენაზე საუბარი შეეძლო, სიყვარულის ენაზე საუბარი შეეძლო. სწორედ ამიტომ მან წარმოთქვა: „ჩემო ოსტატო, შემიძლია შემოგთავაზოთ, რომ კარგად იზრუნოთ თქვენს სხეულზე? გთხოვთ, დაწექით ლოგინში. არაა საჭირო ადგომა. თქვენ ჩემი ოსტატი ხართ! მე ჯერ არ მინახავს ნეტარება, მაგრამ ვიხილე ბუდა“.
ოსტატმა მოსწავლე იცნო, მოსწავლემ კი ოსტატი - ერთ მომენტში. რა მოხდა მათ შორის? ის, რაც მათ შორის მოხდა, სიტყვებს მიღმა იმყოფება. და მიუხედავად ამისა, ამის გამოხატვაც კი სიტყვების მეშვეობით მიწევს. ასეთი ისტორიის მოყოლაც კი ენის მეშვეობით მიხდება. სხვა საშუალება არ არსებობს.
ოსტატ ლუ-ძის ეს გამოთქმები იდუმალებითაა აღსავსე. ეცადეთ გულით გაიგოთ ისინი, უდიდესი სიყვარულით, უდიდესი მიმღებლობით.
არსებობს რაღაცის მოსმენის ორი მეთოდი. ერთი მეთოდი - კრიტიკოსის მეთოდია, რომელიც გამუდმებით აკრიტიკებს, განსჯის, აფასებს - სწორია ეს თუ არასწორი, შემეფერება მე თუ არა, შეესაბამება ჩემს ცოდნას თუ არა. კრიტიკოსი გამუდმებით ადარებს, განსჯის. ამ მეთოდით შეუძლებელია ამ მშვენიერი სუტრების გაგება. ეს სუტრები კრიტიკული გონების მიღმა იმყოფებიან. ისინი მხოლოდ მისთვის არიან მისაწვდომნი, ვინც სიმპათიით, ან უკეთეს შემთხვევაში ემპათიით არის განწყობილი, - მათთვის, ვისაც შეუძლია გადაეწყოს მათზე, ვისაც შეუძლია უბრალოდ გახსნილი იყოს და სმენად იქცეს, ისე, რომ ეს სუტრები მხოლოდ ფიზიკურ გულს კი არა, ღრმად დამალული სულიერ გულსაც შეეხონ.
ოსტატმა ლუ-ძიმ თქვა:
ოთხი სიტყვა ახდენს სულის კრისტალიზაციას ენერგიის სივრცეში.
თქვენ ფლობთ ენერგიას, თქვენ ფლობთ ყველაფერს, რაც გჭირდებათ. და მიუხედავად ამისა, ღატაკი ხართ, მიუხედავად ამისა, გლახაკს ჰგავხართ. თქვენ ჯერ არ გამოგიყენებიათ თქვენი ენერგია. ჯერ არ აღმოგიჩენიათ თქვენი საგანძური. ჯერ არ მიგიქცევიათ ყურადღება იმისთვის, რაც ღმერთმა გაჩუქათ. რადგანაც თქვენ არ ისწრაფვით შიგნითკენ, თქვენ გარეთკენ ისწრაფვით; აქედანაა თქვენი ყველა ტანჯვა. და ეს ტანჯვა ყოველთვის თქვენთან რჩება, რადგანაც გარე სამყაროში არ შეგიძლიათ აღმოაჩინოთ არაფერი, რაც დაგაკმაყოფილებთ. ჯერ არავის არაფერი არ უპოვნია გარესამყაროში, ალექსანდრე მაკედონელსაც კი. თქვენ შეგიძლიათ მთელი მსოფლიოს მბრძანებელი გახდეთ, თქვენ შეგიძლიათ ჩაკრავარტინი, მთელი სამყაროს, ყველა შვიდი კონტინენტის მბრძანებელი გახდეთ.
გაგიკვირდებათ: თანამედროვე გეოგრაფია ამტკიცებს, რომ მხოლოდ ექვსი კონტინენტი არსებობს, მაგრამ უძველესი ინდოელი გეოგრაფები ამბობდნენ, რომ კონტინენტი შვიდია. როგორც ჩანს ისინი ატლანტიდას ითვალისწინებდნენ. ხოლო ადამიანს, რომელიც ყველა შვიდ კონტინენტს მართავდა, ჩაკრავარტინს უწოდებდნენ. ჩაკრავარტინიც რომ გახდეთ, მაინც ღატაკი დარჩებით, ვერაფერს მოიპოვებთ. სინამდვილეში ბევრს დაკარგავთ, რადგანაც მთელ ცხოვრებას დაკარგავთ იმაზე, რომ რაღაც ტრივიალურს, ბანალურს, უსარგებლოს მიაღწიოთ - იმას, რასაც ნებისმიერ მომენტში წაგართმევთ სიკვდილი. სანამ რაღაცას არ მოიპოვებთ თქვენს შიგნით, ვერ იპოვნით სიმდიდრეს.
მხოლოდ შინაგანი სამეფო გხდით მდიდარს, რადგანაც მას სიკვდილიც ვერ წაგართმევთ. შეუძებელია მისი მოპარვა, დანგრევა, წართმევა. თუ ერთხელ შეიცანით, იგი ბოლომდე თქვენთან რჩება.
თქვენ შინაგან სივრცეს, შინაგან ენერგიას ფლობთ. ისინი მისაწვდომია თქვენთვის, უბრალოდ ვერ ამჩნევდით. თქვენ მშვენიერი ვინა* [ვინა - ინდური მუსიკალური ინსტრუმენტი] გაქვთ, მაგრამ არც კი შეხებიხართ მას, ვერც კი წარმოგიდგენიათ რა მუსიკაა მასში. თქვენ მას უბრალოდ ვერ ამჩნევთ.
ლუ-ძი ამბობს: „ოთხი სიტყვა...“ მხოლოდ ოთხ სიტყვას შეუძლია მოახდინოს თქვენი არსების კრისტალიზაცია, შეუძლია გაგხადოთ იმპერატორი, ბუდა, ქრისტე ან კრიშნა. რა არის ეს ოთხი სიტყვა?
ეცადეთ გაიგოთ ეს ოთხი მეტაფორა.
პირველი:
მეექვსე თვეზე უეცრად შეიძლება დავინახოთ, როგორ ცვივა თეთრი თოვლი.
მეორე:
მესამე მეთვალყურე - მზის დისკო დამაბრმავებელ სხივებს უშვებს.
მესამე:
წყალში რბილი ქარი ქრის.
მეოთხე:
ცაში მოლივლივე მიმღებლობის სულ-ენერგიას ჭამს. საიდუმლოთა საიდუმლო კიდევ უფრო ღრმავდება: მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება, სწორედ ესაა ნამდვილი სახლი...
ახლა შეეცადეთ გაშიფროთ ეს იდუმალი სიტყვები, ეს ეზოთერული გამონათქვამები. მათში უზარმაზარი აზრი და უდიდესი სილამაზეა ჩადებული. სიმპატიით განეწყვეთ მათდამი, რადგანაც ეს ერთადერთი საშუალებაა რაიმე ეზოთერულის გასაგებად.
მეექვსე თვეზე... თეთრი თოვლი.
მეექვსე თვე - ეს წლის შუა ნაწილია. იგი მთელი არსებულის შუალედის სიმბოლოა. თუ შეგიძლიათ, რომ ნებისმიერი რამის შუაში იყოთ, - ისე რომ არცერთი უკიდურობისკენ არ გადაიხაროთ, - მაშინ თქვენ შეასრულეთ პირველი მოთხოვნა. შუაში ყოფნის უნარი - ეს ძვირფასი თვისებაა მაძიებლისთვის, იმისთვის, ვინც ეგზისტენციალურ ძიებაში იმყოფება. ყოველთვის გახსოვდეთ შუალედი, ოქროს შუალედი. არ ჭამოთ ზედმეტი და არც შიმშილით მოიკლათ თავი - ნუ გადავარდებით ნურც ერთ უკიდურესობაში. ძალიან ნუ მიეჯაჭვებით ნივთებს, მაგრამ ნურც უარს იტყვით მათზე. იყავით ადამიანებთან, მაგრამ არა ძალიან ხანგრძლივად - არა იმდენად ხანგრძლივად, რომ მარტო ყოფნისთვის დრო არ დაგრჩეთ. ამავე დროს ნუ დარჩებით განდეგილად, ნუ მიეჯაჭვებით მარტოობას, ნუ გაექცევით ადამიანებს. იყავით სამყაროში, მაგრამ ნუ მისცემთ საშუალებას სამყაროს, რომ თქვენში შემოვიდეს. არაა აუცილებელი, გაექცეთ სამყაროს. თავი აარიდეთ უკიდურესობებს.
ეს ერთ-ერთი ყველაზე მთავარი რამაა, რაც აუცილებლად უნდა გახსოვდეთ, რადგანაც გონება გამუდმებით მოძრაობს ერთი უკიდურესობიდან მეორესკენ. გონება უკიდურესობების ხარჯზე არსებობს. შუაში გონება კვდება - ამაშია მთელი საიდუმლო.
არიან ადამიანები, რომლებიც ძალიან ბევრს ჭამენ, შემდეგ კი რამდენიმე დღით დიეტაზე ჯდებიან. რამდენიმე დღიანი ტანჯვის - ეგრეთ წოდებული დიეტის - შემდეგ ისინი კვლავ ბევრს ჭამენ, - შიმშილი თავისას ითხოვს, - შემდეგ კი კვლავ ყველაფერი მეორდება. ისინი მანკიერ წრეში არიან, ერთიდან მეორე უკიდურესობაში ვარდებიან, და ასე უსასრულობამდე. ისინი მოძრაობენ წინ და უკან, წინ და უკან, როგორც ძველებური საათის ქანქარა, და არ ესმით, რომ საათი სწორედ იმიტომ მუშაობს, რომ ქანქარა არ ჩერდება. ეს საათი - მშვენიერი მეტაფორაა. როცა ქანქარა შუაში შეშდება, საათიც ჩერდება. გონება სწორედ ეს საათია.
თუ ერთი უკიდურესობიდან მეორეში მოძრაობთ, გონება განაგრძობს არსებობას, დრო განაგრძობს არსებობას. გონება და დრო - სინონიმებია. როგორც კი შუაში ჩერდებით, დრო შეშდება, საათი ჩერდება, გონება ქრება. სწორედ იმ მომენტში, როცა გონება და დრო ქრებიან, უეცრად პირველად აცნობიერებთ, ვინ ხართ. როცა ღრუბლები ქრებიან, ცა იწმინდება და მზე ანათებს.
მეექვსე თვეზე... თეთრი თოვლი.
ჩინეთის იმ ნაწილში, სადაც ეს სუტრები იყო ჩაწერილი, თოვლი წლის მეექვსე თვეს მოდის. როცა თქვენს შიგნით ერთგვარი სიგრილე ჩნდება, ეს ნიშნავს, რომ შუალედურ გზას მიჰყვებით. თეთრი თოვლი რამდენიმე მოვლენის სიმბოლოა: სისუფთავის, სიგრილის, სიმშვიდის, ქალწულებრივი სისაღის, სილამაზის, გრაციოზულობის.
დარჩით შუაში, და თქვენ დაინახავთ, რომ თქვენი შინაგანი არსი ქალწულებრივი ქათქათა თოვლით დაფარულ ჰიმალაების მწვერვალებს ემსგავსება; გარშემო სიგრილე სუფევს, აბსოლუტური სიჩუმე, არაჩვეულებრივი სისაღე. მთელი ჭუჭყი გაქრა.
ნებისმიერი ჭუჭყი გონებასთანაა დაკავშირებული. როცა გონება არ არის, აზრები არ არიან, ჭუჭყიც აღარ არის. სწორედ აზრები აბინძურებენ თქვენს არსს.
მეექვსე თვეზე უეცრად შეიძლება დავინახოთ, როგორ ცვივა თეთრი თოვლი.
ეს უეცრად ხდება. იყავით შუაში, და უეცრად არსაიდან თეთრი თოვლი მოვა. სცადეთ ეს ექსპერიმენტის სახით. ეს არაა ფილოსოფია, რომელიც უნდა გაიგოთ, ეს ექსპერიმენტია, რომელიც უნდა ჩაატაროთ. სცადეთ იყოთ ნებისმიერი რაღაცის შუაში, და თქვენ დაინახავთ, როგორ ჩნდება თქვენს შიგნით უდიდესი სიგრილე, სიმშვიდე, შეკრულობა.
მესამე მეთვალყურე - მზის დისკო დამაბრმავებელ სხივებს უშვებს.
მეორე მეტაფორაა - „მესამე მეთვალყურე“.
ადამიანურ არსებაში სამი შრეა: პირველი შრე - სხეულია, მეორე - გონება, მესამე - სული. თუ პირველი მოთხოვნა შეასრულეთ, შეგიძლიათ მეორეც შეასრულოთ. თქვენ არ შეგიძლიათ მეორეს შესრულება პირველის გარეშე, ამიტომ მეთოდურად სიარული მოგიწევთ. თქვენ ვერ დაიწყებთ შუიდან, პირველ ნაბიჯს ვერ გადადგამთ ნებისმიერი ადგილიდან. ყველაფერში არსებობს გარკვეული თანმიმდევრობა. ჯერ მიაღწიეთ შუალედს რაიმეში და მთელი დღის განმავლობაში დააკვირდით, იხრება თუ არა თქვენი გონება რომელიმე უკიდურესობისკენ. თავი აარიდეთ უკიდურესობებს, და მაშინ შესაძლებელი გახდება მეორე მოთხოვნის შესრულება. თუ უკიდურესობებს თავს აარიდებთ, თქვენში სამ შრეს გააცნობიერებთ: უხეშ შრეს - სხეულს, ნატიფ შრეს - გონებას და მიღმიერ შრეს - სულს.
სხეული და გონება - მატერიის ორი გამოვლინებაა. სხეული - ხილული მატერიაა, ხოლო გონება - უხილავი. როცა ერთდროულად აკვირდეით გონება-სხეულს, თქვენ, დამკვირვებელი წარმოადგენთ ამ მესამე შრეს. სწორედ ესაა მესამე მეთვალყურე: დამკვირვებელი, მოწმე, ის ვინც ხედავს.
მესამე მეთვალყურე - მზის დისკო დამაბრმავებელ სხივებს უშვებს.
შემდეგ, როდესაც გადაწყობილი ხართ თქვენს დამკვირვებელზე, როცა ერთიანი გახდით მოწმესთან თქვენს შიგნით, უეცრად, თითქოს ღამის სიბნელეში მზე ამოდის და უდიდესი სინათლე იღვრება. სინათლით ივსებით შიგნიდანაც და გარედანაც, მთელი ყოფიერება მცხუნვარე ხდება.
მესამე მეტაფორა:
წყალში რბილი ქარი ქრის.
წყალი დაოსიზმში ცხოვრების ბუნებრივი დინების სიმბოლოა. იგი თავად დაოს სიმბოლოს წარმოადგენს. ლაო-ძი ამ გზას შემთხვევით არ უწოდებდა „წყლის გზას“. პირველ რიგში - წყალი ეს რაღაც რბილია, დამყოლია, იგი ყოველთვის ქვემოთკენ ისწრაფვის. იესო ამბობს: „იკანასკნელნი ამ სამყაროშჳ იქნებიან პირველნი ჩემს ღვთიურ სასუფეველში, ხოლო პირველნი იქნებიან უკანასკნელნი“. სწორედ ასევე წყალი ყველაზე ქვემოთ, ყველაზე დაბალი დონისკენ მიისწრაფვის. წვიმის წვეთები შესაძოა ევერესტზე დაეცნენ, მაგრამ იქ არ გაჩერდებიან და დაბლობზე ჩამოედინებიან. დაბლობშიც ყველაზე დაბალ ნაწილში შეიკრიბებიან. წყალი უკანასკნელი რჩება. იგი არაა ამბიციური. მას არა აქვს პირველობის ამბიცია.
გახდე სანიასი - ნიშნავს წყლად იქცე. იყო წყლის მსგავსი - ნიშნავს იყო ბედნიერი და თავს არაფრად გრძნობდე.
მეორეც, წყალი მოძრაობას ნიშნავს. იგი გამუდმებით მოძრაობს. როცა არ მოძრაობს, ბინძური და დაჭაობებული ხდება ხდება, შხამიანიც კი. იგი კვდება. მისი სიცოცხლე მოძრაობაშია, დინამიკაშია, დინებაშია. სიცოცხლე - ეს დინებაა, რომელშიც არაფერი რჩება სტატიური.
ცნობილია ედინკტონის გამოთქმა, რომ სიტყვა „სიმშვიდე“ აბსოლუტურად მოკლებულია აზრს, რადგანაც ყოფიერებაში არაფერი არასოდეს არ იმყოფება მშვიდ მდგომარეობაში. ეს არ შეესაბამება რეალობას, მოვლენათა რეალურ მდგომარეობას. ყველაფერი გამუდმებით იზრდება, მოძრაობს, ვითარდება. ცხოვრება - ეს მოგზაურობაა. ცხოვრებაში არაა არსებითი სახელები, მასში მხოლოდ ზმნებია. ენაში ჩვენ არსებითი სახელები შევქმენით. ისინი არასწორნი არიან, ისინი ძალიან არასწორ წარმოდგენას ქმნიან ცხოვრებაზე. ერთხელ, მომავალში, როდესაც ენა უფრო ეგზისტენციალური გახდება, არსებითი სახელები გაქრება, და ყველა არსებითი ზმნით შეიცვლება. არაფერი არსებობს მდინარის მსგავსი. არსებობს მხოლოდმდინარება; არაფერი არსებობს ყვავილის მსგავსი, არსებობს ყვავილობა, რადგანაც ყვავილი არც ერთ მომენტში არ ხდება სტატიური. იგი არასოდეს იმყოფება არსებობისმდგომარეობაში. იგი ყოველთვის გახდომის, დინების, სადღაც მოძრაობის მდგომარეობაშია. არსებობა დინებადია, აქედანაა წყლის ხატ-სახე, მეტაფორა „წყალში...“
თუ თქვენს შიგნით მოწმეს იპოვნით, შესაძლებელი ხდება მესამე მდგომარეობა: თქვენ დინების სილამაზეს ხედავთ. მაშინ აღარ გწყურიათ უსაფრთხოება, აღარ გწყურიათ ის, რომ ყველაფერი ისე დარჩეს, როგორც არის. თქვენ დინებაში იწყებთ მოძრაობას, ყოფიერების მდინარის ნაწილი ხდებით. ცვლილებებით იწყებთ ტკბობას.
ადამიანებს ძალიან ეშინიათ ცვლილებების. მაშინაც კი ეშინიათ, თუ ცვლილებები უკეთესობისკენაა. მათ ეშინიათ სიახლის, რადგანაც გონება კარგად ეჩვევა ძველს და დაბნეული აღმოჩნდება ხოლმე რაღაც ახალის წინაშე, ახალი ხომ აიძულებს გონებას, რომ სულ თავიდან ისწავლოს, ანა-ბანადან - და ვის უნდა სწავლა? გონებას სურს, რომ სამყარო სტატიური დარჩეს. სწორედ გონების წყალობით რჩება საზოგადოება ორთოდოქსალური, კონფორმისტული. მილიონობით ადამიანი მსოფლიოში კონფორმისტია - რატომ? როგორც ჩანს ისინი ღრმად არიან ამაში დაინტერესებულნი. ეს ინტერესი ასეთია: არავის უნდა სწავლა, არავის უნდა ზრდა, არავის უნდა რაღაც ახალთან შეხვედრა. ადამიანებს ძველი გზით სურთ სიარული, შემდეგ კი ბუნებრივია მოწყენილობას გრძნობენ. მაშინ ისინი ამბობენ: „რატოა ასე მოსაწყენი?“ ან: „როგორ გავიქარვოთ მოწყენილობა?“, არადა თავად ქმნიან ამ მოწყენილობას, მაგრამ ვერ ხედავენ იმ მექანიზმს, რითაც ამას აკეთებენ.
ჩემთან ბევრი ადამიანი მოდის, რომელიც ამბობს, რომ ყველაფერი მოსწყინდა. „როგორ განვთავისუფლდე მოწყენილობისგან?“ მოწყენილობა - ეს არაა პრობლემა, მოწყენილობა - შედეგი პროდუქტია. შიგნით სიღრმეში პრობლემას ერთი კითხვა განსაზღვრავს: მზად ხართ გამოიკვლიოთ რაღაც ახალი? მზად ხართ თავგადასავლებისთვის? თავგადასავალი რისკს გულისხმობს: არასოდეს იცი, - ყველაფერი შეიძლება უკეთესობისკენ შეიცვალოს, მაგრამ შეიძლება იმაზე უარეს დღეშიც კი აღმოჩნდეთ, ვიდრე მანამდე იყავით. ამაში ვერ იქნებით დარწმუნებულნი. ერთადერთი დარწმუნებულობა ცხოვრებაში - დაურწმუნებლობაა. დარწმუნებული შეიძლება მხოლოდ დაურწმუნებლობაში იყო და სხვაში არაფერში.
ყველაფერი ახალი აშინებს და აფრთხობს ხალხს. ისინი ძელს ეჭიდებიან. მრავალი ადამიანი პირობითობებს ეჭიდება, იმ პირობითობებს, რომლებიც მკვდარ ტვირთს წარმოადგენენ, რადგანაც მათი წყალობით მსოფლიო ძველებური რჩება. და ეს ადამიანები ძველ შაბლონებში დარჩენას ამჯობინებენ.
მაგალითად, ინდოეთში ადამიანები თითქმის ხუთიათასი წლის განმავლობაშჳ ცხოვრობდნენ იმავე სტრუქტურით, რომელიც მანუმ შექმნა. შესაძლოა იმ დროში ეს კარგი იყო; როგორც ჩანს მაშინ ამან თავისი როლი ითამაშა. ხუთიათასი წელი გავიდა, და ინდოეთში კვლავინდებურაც არსებობენ ხელშეუხებელნი. არსებობენ ადამიანები, რომლებზეც შეხებაც კი არ შეიძლება, რადგანაც ისინი ადამიანურ არსებებადაც კი არ ითვლებიან. ტრადიციის ყველაზე მხურვალე მიმდევრები მათ ჩრდილსაც კი გაურბიან. ეს ხდებოდა ადრე და ახლაც ხდება ზოგიერთ სოფელში: როცა ხელშეუხებელი, შუდრა, ქუჩაში მიდის, იგი გაჰყვირის: „გთხოვთ, გზიდან გამეცალეთ, მე მოვდივარ“, რადგანაც თუ მისი ჩრდილი ვინმეს დაეცემა მაღალი კასტიდან, ეს დანაშაულად ჩაითვლება. იგი შეიძლება ცემონ, სიკვდილამდე მიიყვანონ! ადამიანებს დღემდე წვავენ მსგავსი დანაშაულისთვის. და ეს სულელური, არაადამიანური, არადემოკრატიული სტრუქტურა უკვე ხუთიათასი წელია არსებობს! როგორც ჩანს, ინდოეთში დემოკრატია ვერ გაიმარჯვებს: თავად ინდუისტური გონებაა არადემოკრატიული. როგორ შეიძლება შექმნათ დემოკრატიული საზოგადოება, თუკი თავად გონების სტრუქტურა, გონების განპირობებულობა არადემოკრატიულია?
დემოკრატია უპირველეს ყოვლისა თანასწორობაზეა დაფუძნებული, როდესაც არავინაა ვინმეზე მაღლა ან დაბლა. მაგრამ ეს მიუღებელია ინდუისტებისთვის. შუდრებს, ხელშეუხებლებს, ადამიანურ არსებებად არ თვლიან. მათ ცხოველებს უთანაბრებენ. ქალიც ასევე არ ითვლება ადამიანად, ისიც ცხოველს უტოლდება. როგორ შეუძლია ასეთ გონებას დემოკრატიული გახდეს? დემოკრატიის დროშის ქვეშ მხოლოდ ქაოსი ხდება და მეტი არაფერი, რადგანაც ამისთვის არანაირი საფუძველი არ არსებობს. ეს ქვეყანა ხუთიათასი წლის მანძილზე ამ სტრუქტურას მიჰყვება და არაა მზად მასზე უარის სათქმელად. რა არის კარგი ამ სტრუქტურაში? არაფერი. იგი უკიდურესად უსახურია, საშინელია, გულისამრევია! მაგრამ რადგანაც ადამიანები ამდენი ხნის მანძილზე მიჰყვებოდნენ მას, არაფერი ახალის სწავლა არ უნდათ. ამით ცხოვრება ურჩევნიათ, ასე უფრო ადვილია. ისინი ვერ იტანენ ნებისმიერ ცვლილებას.
გახსოვდეთ: ეს ტენდენცია დიდი ან მცირე დოზით ყველა ადამიანშია - თქვენ არ გინდათ ცვლილებები. თქვენ გეშინიათ შეცვლის, რადგანაც ცვლილებებთან ერთად ახალი პასუხისმგებლობა ჩნდება, ცვლილებები ახალ გამოწვევაში გიხმობენ. გეშინიათ, რომ ვერ გაუმკლავდებით ამას, და თვლით, რომ ჯობია ძველი დარჩეთ, რადგანაც ძველში თქვენ დახელოვნებული და ეფექტური ხართ, ძველში თქვენ ბატონად თვლით თავს. ხოლო ახალთან კი - ვინ იცის? შესაძლოა იყოთ ბატონი, შესაძლოა არა.
მხოლოდ ბავშვებს შეუძლიათ სწავლა. ისინი მზად არიან სწავლისთვის, რადგანაც არანაირი წარსული არ აქვთ, რადგანაც არაფერი ძველი არ გააჩნიათ, რასაც მოეჭიდებოდნენ. რაც უფრო მეტად იზრდებიან, მით უფრო ნაკლებად სწავლობენ. დაახლოებით ოცდაათი წლის ასაკში ადამიანები წყვეტენ სწავლას. მათი გონებრივი ასაკი ამ დონეზე რჩება.
თუ თქვენ მაძიებელი გახდით, მოგიწევთ რომ განუწყვეტლივ ისწავლოთ. ცხოვრება - ეს სასწავლებელია. სწავლება არასოდეს წყდება. სიკვდილის მომენტშიც კი მაძჳებელი სწავლას განაგრძობს: იგი სიკვდილს სწავლობს. იგი ყოველთვის მზადაა ცვლილებისთვის.
წყალი ცვლილებების სიმბოლოა, მუდმივად ცვალებადი მოვლენების სიმბოლო, რომელიც დინებას ჰგავს. ისინი, ვინც მზად არიან სწავლისთვის, წარსულის დავიწყებისა და პატიებისთვის, ისინი, ვინც მზად არიან იმოძრაონ ნებისმიერ მომენტში, სწორედ ესენი არიან ნამდვილი ადამიანური არსებები, რადგანაც მათში თავგადასავლების სულია. ისინი ცხოვრების სილამაზეს და წყალობას შეიცნობენ. ცხოვრება თავის საიდუმლოებებს სწორედ ასეთ ადამიანებს უმჟღავნებს - მხოლოდ ასეთებს, - რადგანაც ისინი იმსახურებენ ამას. მათ დაიმსახურეს ეს, იმით, რომ გარისკვის არ შეეშინდათ. ისინი მამაცი ადამიანები არიან.
წყალში რბილი ქარი ქრის.
თუკი წყალს ემსგავსებით, თუკი მოძრავი, დინებადი, მუდმივად ცვალებადი არსება ხდებით, თუკი არასოდეს ეჭიდებით წარსულს და ძველს, თუკი ყოველთვის ახალს ეძებთ და ტკბებით მისით, მაშინ „რბილი ქარი ქრის“, მაშინ თქვენზე წყალობა გადმოდის. ,აშინ თქვენი არსება უდიდესი სილამაზით ივსება. მაშინ თქვენს შიგნით ღვთაებრიობის პირველი ცეკვა ხდება... რომელსაც „რბილი ქარი“ ეწოდება.
ღმერთი ძალიან რბილია. ის არასოდეს გიკაკუნებთ კარზე. თქვენ არასოდეს გესმით მისი ნაბიჯების ხმა. როცა ის მოდის, ძალიან ჩუმად მოდის და ოდნავ ხმაურსაც კი არ ქმნის. სანამ წყალს არ დაემსგავსებით, ღვთაებრივი ქარი ვერ იცეკვებს თქვენს შიგნით. თავიდან გახდით დინებადი.
ასეთია ჩემი გზავნილიც თქვენდამი, სანიასებისადმი - დარჩით დინებადი.
გახსოვდეთ: მომავალი მათ ეკუთვნით, ვინც მზადაა გამუდმებული ცვლილებებისთვის, რადგანაც თანამედროვე მსოფლიო ისე სწრაფად იცვლება, რომ ადამიანები, რომლებიც ძველს ეჭიდებიან, ძალიან დაიტანჯებიან. ადრე ისინი ასე ძლიერ არ იტანჯებოდნენ. პირიქით, იტანჯებოდნენ ისინი, ვინც მზად იყო ცვლილებებისთვის.
მომავალში პირიქით მოხდება. მომავალი მათ ეკუთვნით, ვისაც ცვლილებები უყვარს, ვინც სიხარულით შეიცვლება, ვინც იზეიმებს ცვლილებებს, ვინც ამისთვის ყოველ შანსს გამოიყენებს. მომავალი ასეთი ადამიანებისაა. ახლა ისტორიაში უზარმაზარი ცვლილება ხდება. იგი სხვა საფეხურზე გადადის. სწორედ ამიტომ მოვითხოვ ასე დაჟინებით, რომ ხელი არ შეუშალოთ იმას, რაც იცვლება.
თუ თქვენი ურთიერთობები ქალთან იცვლება, ხელს ნუ შეუშლით ამას. ნება მიეცით ამას, რომ მოხდეს, ნება მიეცით მოვლენებს, რომ თავისი გზით იდინონ. თუ განშორება მოგიწევთ, არ ინერვიულოთ ამაზე. უბედურს მიჯაჭვული გონება გხდით. თუ რაღაც იცვლება, ესე იგი ის იცვლება! დატკბით ცვლილებებით, დატკბით რაღაც ახალით. გაიხსენით ახლისთვის, მიიღეთ იგი. როგორც კი შეამჩნევთ, რომ ახლის მიღების უნარი შეიძინეთ და წარსულის გამო აღარ განიცდით, თქვენს ცხოვრებაში გრაციოზულობა, სინატიფე, სირბილე გაჩნდება. თქვენ ნაზ ყვავილს დაემსგავსებით.
ამ მომენტში მაძიებელი ცეკვას იწყებს. ამ მომენტში ზეიმი ხდება. გახსოვდეთ: ზღვის გოჭებსა და შიმპანზეებსაც აქვთ თამაშის უნარი, მაგრამ ზეიმი მხოლოდ ადამიანს შეუძლია. ზეიმი - ეს სუფთა ადამიანური უნარია. თქვენ ადამიანის მრავალი განსაზღვრება მოგისმენიათ. ვიღაც ამბობს, რომ ადამიანი - გონიერი ცხოველია, ვიღაც კიდევ სხვა რამეს ამბობს. მე კი ვამბობ, რომ ადამიანი - მოზეიმე ცხოველია. და ამაშია მისი განსხვავება სხვა ყველა ცხოველისგან.
მაგრამ როგორ შეგიძლიათ იზეიმოთ, თუკი რაღაც ძველს ეჭიდებით? თუ წარსულით ცხოვრობთ, მაშინ რაღაც მკვდარით ცხოვრობთ, საფლავში ცხოვრობთ, საშუალებას არ აძლევთ სიცოცხლეს, რომ თქვენში შემოაღწიოს. წარმოიდგინეთ ვარდის ბუჩქი, რომელსაც არ შეუძლია განშორდეს დამჭკნარ ყვავილებს და ჩამოცვენილი ვარდის ფურცლების მოგროვებას აგრძელებს. მას ეშინია ახალი კოკრების და ახალი ყვავილების, მას ეშინია გაზაფხულის.
ეს მილიონობით ადამიანს ემართება, ადამიანთა უმეტესობას. ისინი ეჭიდებიან დამჭკნარ, გამხმარ ყვავილებს. განაგრძობენ მათ მოგროვებას, მათ შესახებ მოგონებებით ცხოვრობენ და ამას ნოსტალგიას უწოდებენ. ეს უბრალოდ სისულელეა.
ნამდვილ ადამიანს არანაირი ნოსტალგია არა გააჩნია. იგი არასოდეს იყურება უკან, წარსულში, რადგანაც წარსული უკვე აღარ არსებობს. იგი მომენტში ცხოვრობს და გახსნილი რჩება მომავლისთვის. იგი აწმყოთი ცხოვრობს, და აწმყო მომავლის აღქმის საშუალებას აძლევს მას. მისი კარი ყოველთვის ღიაა ქარისთვის, წვიმისთვის და მზისთვის. ის მთლიანად გახსნილია.
წყალში რბილი ქარი ქრის.
სწორედ ამ მომენტში აცნობიერებს ადამიანი ღმერთის თანმყოფობას - არა ამაზე ადრე.
თავდაპირველად ცენტრში აწონასწორებთ საკუთარ თავს. შემდეგ მოწმის, სულის გაცნობიერებას იწყებთ. შემდეგ კი თანმყოფობას აცნობიერებთ, ერთგვარ ამოუცნობ იდუმალ თანმყოფობას, „რბილ ქარს“.
მეოთხე მეტაფორა:
ცაში მოლივლივე მიმღებლობის სულ-ენერგიას ჭამს.
მეოთხე მოვლენა იმაში მდგომარეობს, რომ როგორც კი ღმერთის თანმყოფობას აცნობიერებთ, თქვენი ორმაგობა, თქვენი შინაგანი დაყოფა ურთიერთწინააღმდეგობებად მაშინვე ქრება. მაშინ არ წარმოადგენთ აღარც ქალს და აღარც მამაკაცს, აღარც ინს და აღარც იანს. მაშინ უეცრად თქვენი მამაკაცური საწყისი ქალურს შთანთქავს, ხოლო ქალური - მამაკაცურს. ამ სტადიაზე მნიშვნელობას იძენს არდჰანარიშვარასინდუისტური კონცეფცია. მაშინ თქვენ ერთდროულად ხართ მამაკაცურიც და ქალურიც, ან არც ერთი ხართ და არც მეორე. თქვენ გააღწიეთ პოზიტიურად და ნეგატიურად დაყოფის ზღვარს მიღმა.
ცაში მოლივლივე...
მაგრამ ეს შესაძლებელი ხდება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუკი რბილი ქარი, ნატიფი ცეკვა, ღმერთის თანმყოფობა შეიცანით. მაშინ თქვენ ღია ცაში იწყებთ ლივლივს. უკვე აღარაფერს ეჭიდებით, უკვე აღარ დაღოღავთ მიწაზე. საფლავიდან ამოდიხართ. ფრთებს შლით და ცაში დაფრინავთ, გახსნილი ხართ ყოფიერებისადმი მთელი მისი გამოწვევებით, აღარ ხართ კონფორმისტი, ტრადიციებისა და პირობითობების მიმდევარი. მეამბოხე ხდებით. მხოოდ მეამბოხე სულს ძალუძს ღმერთის თანმყოფობის შეგრძნება. ღმერთის თანმყოფობა - სწორედ ესაა ზეცა, სწორედ ესაა სამოთხე!
მაშინ მეოთხე სასწაული ხდება, რომელიც თქვენს აბსოლუტურ კრისტალიზებას ახდენს: თქვენი ორმაგობა ქრება. თუ ეს არ ხდება, შიგნით სიღრმეში გახლეჩილი რჩებით. თუ მამაკაცი ხართ, განუწყვეტლივ თრგუნავთ თქვენს ქალურ საწყისს. თქვენ გიწევთ ამის გაკეთება. საზოგადოება გასწავლით: „გახსოვდეს, შენ მამაკაცი ხარ!“ თუ მამაკაცი ტირის, ვიღაც აუცილებლად იტყვის: „რას აკეთებ? შენ ხომ კაცი ხარ. შენ არ უნდა იტირო. მხოლოდ ქალები ტირიან“. და მაშინ მისი ცრემლები მყისვე შრებიან, იგი იკავებს მათ, ახშობს თავის ტირილს. „შენ კაცი ხარ და კაცურად უნდა მოიქცე. არ უნდა იტირო!“
თუ ტირილი არ შეგიძლიათ, როგორ გაიცინებთ? თქვენ ვერ გაიცინებთ მთელი გულით, თქვენი სიცილი არასრულფასოვანი იქნება, რადგანაც შეგეშინდებათ, რომ თუ ტოტალურად გაიცინებთ, ისე მოეშვებით, რომ ცრემლები, რომლებსაც შიგნით იკავებდით, თვალებიდან წამოგცვივდებათ.
ნუთუ არ დაკვირვებიხართ ამ მოვლენას? როცა ვიღაც ზედმეტად ძლიერ იცინის, ის ტირილს იწყებს. რატომ? რატომ ივსება თვალები ცრემლებით, როდესაც ძლიერ იცინით? - ის ფაქტი, რომ იცინით, ნიშნავს, რომ საშუალებას აძლევთ საკუთარ თავს - იგრძნოთ. თუკი შეგრძნების საშუალებას აძლევთ საკუთარ თავს, მაშინ საშუალებას აძლევთ თავს, რომ ყველაფერი იგრძნოთ. შეუძლებელია თავს უფლება მისცე - იგრძნო მხოლოდ ერთი რამ და სხვა ყველაფერი არ იგრძნო. ეს შეუძლებელია. თუ რაღაც ერთს თრგუნავთ, მაშინ სხვა ყველაფრისდათრგუნვაც გიწევთ. ეს ერთ-ერთი მთავარი საკითხია, რაც აუცილებლად უნდა გაიგოთ: თუ თქვენ თუნდაც რაიმე მცირეს თრგუნავთ, იმავე დოზით ითრგუნება მთელი თქვენი პიროვნება. თუ ტირილის უფლებას არ აძლევთ საკუთარ თავს, მაშინ სიცილის უფლებასაც ვერ მისცემთ. თუ სიცილის უფლებას არ აძლევთ საკუთარ თავს, მაშინ ტირილის უფლებასაც ვერ მისცემთ. თუ რისხვის გრძნობის უფლებას არ აძლევთ საკუთარ თავს, მაშინ თანაგრძნობასაც ვერ განიცდით. თუ თანაგრძნობის განცდის უფლებას არ აძლევთ საკუთარ თავს, მაშინ რისხვასაც ვერ იგრძნობთ. ცხოვრება გამუდმებით ინარჩუნებს გარკვეულ ბალანსს: რამდენადაც აძლევთ საკუთარ თავს შეგრძნებათა სისავსის უფლებას ერთ რამეში, იმდენადვე აძლევთ ყველაფერ დანარჩენში. თქვენ არ შეგიძიათ მხოლოდ რაღაც ერთის უფლება მისცეთ თავს: „მე არ ვიტირებ, მაგრამ მთელი გულით ვიცინებ“. ეს შეუძლებელია.
ადამიანს ასწავლიან, რომ უფრო და უფრო მამაკაცური გახდეს. ბუნებრივია, ყოველი ბავშვისთვის თანდაყოლილი წონასწორობა ირღვევა; მას აიძულებენ, რომ მხოლოდ ერთი პოლარობით იცხოვროს. ბიჭს აიძულებენ, რომ იყოს მამაკაცი, რომლისთვისაც ნებადართულია მხოლოდ რამდენიმე რამ. თუ ის ჩხუბობს, ეუბნებიან, რომ ყველაფერი რიგზეა. და მაშინ უწევს მთელი ცხოვრება რომ იჩხუბოს და იბრძოლოს. თუ პისტოლეტებით და ხმლებით თამაშობს, თუ ომობანას თამაშბს და სათავგადასავლო რომანებს კითხულობს, ეუბნებიან, რომ ყველაფერი რიგზეა. გოგონებს არ აძლევენ პისტოლეტებით თამაშის უფლებას. გოგონას ეუბნებიან: „თოჯინებით ითამაშე, ქორწილობანა ითამაშე. წარმოიდგინე, რომ ამ თოჯინის დედა ხარ. სახლი მოაწყვე მისთვის. საჭმელი მოამზადე. ასეთი რაღაცეები ითამაშე, იმიტომ, რომ სწორედ ეს გელის ცხოვრებაში. მოემზადე ამისთვის“. გოგონებს არ აძლევენ ხეებზე ძრომიალის უფლებას, ტოტებზე თავით ქვემოთ დაკიდების უფლებას. მათ ეუბნებიან: „შენ გოგო ხარ. ასე არ უნდა მოიქცე. ეს არაა ლამაზი“.
ასე, თანადათანობით, იზრდება ერთ-ერთი პოლარობა, მეორე კი ბოლომდე ითრგუნება. ასე იქმნება ღრმა გახლეჩილობა. ამით ყველა იტანჯება, რადგანაც საზოგადოება არაა მზად, რომ თქვენი არსება მთლიანობაში მიიღოს.
თუ რეალობასთან მიახლოება გსურთ, მაშინ მთლიანად მოგიწევთ თქვენი არსების მიღება. თქვენ ერთდროულად წარმოადგენთ მამაკაცსაც და ქალსაც, ერთდროულად ხართ მამაკაცი-ქალი. არავინ არ წარმოადგენს უბრალოდ ქალს ან უბრალოდ მამაკაცს. რა მშვენიერია, რომ ერთიც ხართ და მეორეც, - ეს ხომ ამდიდრებს თქვენს ცხოვრებას, თქვენს არსებას. ამას მრავალი ელფერი შეაქვს თქვენს ცხოვრებაში. თქვენ ფერთა მთელ სპექტრს, მთელ ცისარტყელას წარმოადგენთ. თქვენ - არ ხართ რომელიმე ერთი ფერი. ყველა ფერი თქვენ გეკუთვნით.
მეოთხე სტადიაში, როცა ღვთაებრივ თანმყოფობაში იძირებით, ყველანაირი გახლეჩილობა ქრება. და ეს გახლეჩა სხვანაირად ვერ გაქრება. ფსიქოანალიზი ამაში ვერ დაგეხმარებათ. სინამდვილეში ის გამუდმებით ხაზს უსვამს თქვენს ორმაგობას. ფსიქოლოგებს ჯერ კიდევთ წინ აქვთ, რომ მივიდნენ იმ წერტილამდე, სადაც მამაკაცები აღარ ასრულებენ მთავარ როლს, წინააღმდეგ შემთხვევაში ფსიქოლოგიის დროშს ქვეშ კვლავ გაგრძელდება სულელური მოვლენები.
ზიგმუნდ ფროიდი ამტკიცებს, რომ ქალებს შურთ მამაკაცების იმის გამო, რომ მათ პენისი აქვთ. რა სისულელეა! ის არასოდეს ამბობს, რომ მამაკაცებს შურს ქალების იმის გამო, რომ მათ ძუძები აქვთ. ეს ტიპიური მამაკაცური მიდგომაა. სინამდვილეში ქალები არანაირი შურით არ იტანჯებიან. პირიქით, მამაკაცი იტანჯება. ძალიან იტანჯება იმის გამო, რომ ბავშვის შობის უნარი არ გააჩნია. ამ დანაკლისის შევსებას შემოქმედების სხვა სახეებში ცდილობს: ლექსებს წერს, ხატავს, ძერწავს, დაკავებულია არქიტექტურით. მაგრამ ეს შემოქმედება მხოლოდ ჩანაცვლებაა: გულის სიღრმეში მან იცის, რომ არ შეუძლია სიცოცხლის შექმნა. მაგრამ ფროიდი ამაზე არასოდეს საუბრობს, თუმცა ეს უფრო სწორი იქნებოდა. იგი ამტკიცებს, რომ ქალები შურის გამო იტანჯებიან, რომ პენისი არ აქვთ. ეს აბსოლუტური სისულელეა. ფსიქოლოგია ჯერ კიდევ ინარჩუნებს დაყოფას ქალსა და მამაკაცას შორის. ადამიანური არსება ერთიცაა და მეორეც, მაგრამ ეს უმაღლესი ინტეგრაცია მხოლოდ მეოთხე სტადიაზე ხდება.
ცაში მოლივლივე მიმღებლობის სულ-ენერგიას ჭამს.
მიმღებლობა ქალური პრინციპის სიმბოლოა. ადამიანი თავის საპირისპირო წინააღმდეგობას შთანთქავს. გახსოვდეთ: ჭამა შთანთქმას ნიშნავს. სწორედ ამიტომაა ნათქვამი უძველეს ანდაზებში, რომ ყოველი მოსწავლე კანიბალი უნდა გახდეს, - მან თავისი ოსტატი უნდა შეჭამოს. ნუ გაიგებთ ამას სიტყვა-სიტყვით. ეს უბრალოდ მეტაფორაა, მაგრამ უდიდესი მნიშვნელობის მატარებელი მეტაფორა: ჭამა ნიშნავს, რომ თქვენ შთანთქავთ, ინელებთ. ოსტატი თქვენი ნაწილი ხდება, აღარაა თქვენგან განცალკევებული. სწორედ ამაზე საუბრობს იესო საიდუმლო სერობაზე, როცა მოსწავლეებს ემშვიდობება. მან პური გატეხა, მოსწავლეებს გადასცა და უთხრა: „ეს მე ვარ. იგემეთ, ეს ჩემი ხორცია“. შემდეგ ღვინო ჩამოასხა, მოსწავლეებს გადასცა და უთხრა: „ეს მე ვარ, შესვით, ეს ჩემი სისხლია“. ესეც კვლავ მეტაფორაა. ის ეუბნება თავის მოსწავლეებს: „გახდით კაციჭამიები. შეჭამეთ თქვენი ოსტატი, მოინელეთ თქვენი ოსტატი, რათა თქვენსა და ოსტატს შორის არ დარჩეს განცალკევებულობა“.
ეს მეოთხე მეტაფორა იგივეს ნიშნავს: თქვენში მეორე პოლარობა უნდა შთანთქოთ. როგორც ჩანს ლუ-ძი ამას თავის მოსწავლე-მამაკაცებს ეუბნებოდა, რადგანაც მრავალი საუკუნის მანძილზე სწორედ მამაკაცი იყო უფრო მეტად მიდრეკილი ძიებისადმი, თავგადასავლებისადმი. ქალი უფრო სახლისადმი, ოჯახურ კერისადმი იყო მიდრეკილი. სავარაუდოდ მისი მოსწავლეები მამაკაცები იყვნენ. სწორედ ამიტომ იგი ამბობს: „იგემეთ, შთანთქეთ საკუთარი ქალი“. მაგრამ იგივეა სამართლიანი ქალი-მოსწავლეების მიმართაც: მათ უნდა იგემონ, შთანთქონ თავიანთი მამაკაცი. იმისთვის, რომ ორმაგობა გაქრეს, შინაგანი ქალი და შინაგანი მამაკაცი შთანთქმულ უნდა იქნან.
როცა ყველაფერი ხდებოდა, რასაც ეს ოთხი მეტაფორა აღწერს, თქვენ გეხსნებოდათ უდიდესი საიდუმლო.
საიდუმლოთა საიდუმლო კიდევ უფრო ღრმავდება: მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება, სწორედ ესაა ნამდვილი სახლი...
მაშინ პირველად აცნობიერებთ, რომ თქვენ არ ხართ, რომ თქვენი არარსებობა არ ნიშნავს უბრალოდ სიცარიელეს. თქვენში პიროვნება ქრება, მაგრამ ჩნდება თანმყოფობა. ყოფიერებისგან განცალკევებულობა ქრება, და თქვენს არსებას მთელი ყოფიერი ავსებს. თქვენ აღარ ხართ უბრალოდ კუნძული. ახლა უკვე შეუძლებელია განსაზღვროთ, სად ხართ. ამიტომ...
მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება, სწორედ ესაა ნამდვილი სახლი...
ახლა უკვე აღარ შეგიძლიათ თქვათ სად ხართ და ვინ ხართ... სწორედ ესაა თქვენი ნამდვილი სახლი.
სიტყვა „არსად“ ჭეშმარიტად მშვენიერია.
დიდი ინდოელი მისტიკოსი სვამი რამატირთჰას არაერთხელ მოუყოლიაისტორია თავის მეგობარზე, უზენაესი სასამართლოს ადვოკატზე, რომელიც თავდაჯერებული ათეისტი იყო და გამუდმებით უარყოფდა ღმერთის არსებობას. ის იმდენად თავდაჯერებული ათეისტი იყო, რომ თავისი სასტუმრო ოთახის კედელზე დიდი ასოებით დაწერა: „ღმერთი არსად არ არის“, - რათა სტუმრების პროვოცირება მოეხდინა. ვინც არ უნდა მისულიყო მასთან, პირველი, რასაც ხედავდნენ, ეს იყო: „ღმერთი არსად არ არის“. იგი ყოველთვის მზად იყო თავს დასხმოდა ნებისმიერს, ვინც ამბობდა, რომ ღმერთი არსებობს.
მალე მას ბავშვი შეეძინა და კითხვის სწავლა დაიწყო. ეს-ესაა დაწყებული ჰქონდა ასოების შესწავლა, და ერთხელ, მამის მუხლებზე მჯდომმა კედელზე წარწერის კითხვა დაიწყო. „არსად“ (nowhere) - ეს გრძელი სიტყვაა, და ბავშვმა ვერ სეძლო მისი მაშინვე წაკითხვა, ამიტომაც ორ ნაწილად გაჰყო (now-here) და წაიკითხა: „ღმერთი არის აქ და ახლა“. სიტყვა „არსად“ შეგვიძლია ორ სიტყვად გავყოთ: „აქ“ და ახლა“. ბავშის მამას ძალიან გაუკვირდა: თუმცა თავად დაწერა ეს სიტყვები, ამგვარად არასოდეს წაუკითხავს. მათი აზრი სრულიად შეიცვალა. ღმერთი არის აქ-და-ახლა... მან თვალებში შეხედა ბავშვს და ამ უმანკო თვალებში პირველად შეიგრძნო რაღაც იდუმალი. პირველად იგრძნო, თითქოს ბავშვის ბაგეებით ღმერთი ლაპარაკობდა. მისი ათეიზმი, მისი მრავალწლიანი ათეიზმი, ბავშვის სიტყვების წყალობით გაქრა. რამატირთჰა ამტკიცებს, რომ სიკვდილის წინ მისი მეგობარი ერთ-ერთი ყველაზე რელიგიური ადამიანი იყო, რომელსაც ოდესმე იცნობდა. და ეს ცვლილება ბავშის წყალობით მოხდა, სრულიად შემთხვევით, უბრალოდ იმის გამო, რომ ბავშვს არ შეეძლო სიტყვა „არსად“-ის მთლიანად წარმოთქმა.
სიტყვა „აქ-და-ახლა“ მშვენიერია, ისევე როგორც სიტყვა „არსად“. როცა თქვენ აცნობიერებთ, რომ ღმერთი აქ-და-ახლაა, მაშინვე აცნობიერებთ, რომ ღმერთი არსად არაა, - ეს ერთი და იგივეა. ღმერთი არ იმყოფება სადმე, ეს სიმართლეა, ამიტომაც არ შეგიძიათ თქვათ სად არის იგი, არ შეგიძლიათ ზუსტად განსაზღვროთ მისი ადგილმდებარეობა.
ნანაკი ამბობდა, რომ იმის კითხვა, თუ სადაა ღმერთი, სრულიად არასწორია. ჯობია იკითხოთ, სად არ არის იგი. თუ ღმერთი ყველგანაა, მაშჳნ იმის თქმა, რომ ღმერთი არსადაა და ღმერთი ყველგანაა, ერთი და იგივეს თქმას ნიშნავს, რადგანაც თუ იგი ყველგანაა, მაშინ აზრი არ აქვს, თუ სადაა იგი, ღმერთი უბრალოდ არის.
„მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება“, აქ-და-ახლა იმყოფება.
ახლა - ეს ერთადერთი დროა, აქ - ერთადერთი ადგილი. თუკი არ შეგიძლიათ იპოვნოთ ღმერთი აქ-და-ახლა, სხვაგან ვერსად იპოვნით მას. ეს მომენტი, სწორედ ეს მომენტი...
თუ პირველი სამი სტადია გადალახულია და მეოთხეს მიაღწიეთ, მაშჳნ საიდუმლოთა საიდუმლოს გააცნობიერებთ: მიხვდებით, რომ ღმერთი - ეს არაა ადამიანი, რომელიც სადღაც ღრუბლებში ზის. ღმერთი არასოდეს შეიცნობოდა და შეიცნობა როგორც ადამიანი. ადამიანები, რომლებიც ღმერთს შეიცნობდნენ როგორც ადამიანს, უბრალოდ საკუთარი ფანტაზიების ტყვეობაში იყვნენ. თუ თქვენ ქრისტეს ჭვრეტთ, ეს თქვენი ფანტაზიაა. თავად ქმნით ამ ხილვას. თუ კრიშნას ჭვრეტთ, ეს თქვენი ფანტაზიაა. შეგიძლიათ განავითაროთ წარმოსახვა, მაგრამ ამ შემთხვევაში უბრალოდ სიზმარს ქმნით, გარეთ ახდენთ საკუთარი სიზმრის პროეცირებას. ეს გონების სამუშაოა, რომელიც სიზმრებს ჰბადებს.
ჭეშმარიტება - არაა ადამიანი, ჭეშმარიტება სადღაც იქ,გარეთ არაა. მისი, როგორც ობიექტის აღმოჩენა შეუძლებელია. ჭეშმარიტება - ეს თქვენი მოწმედ მყოფი სუბიექტურობაა. იგი მაშინ ჩნდება, როცა მამაკაცური და ქალური თქვენში ერთ მთლიანობად იქცევა.
ფრანგები ამბობენ: არსებობს სამი სქესი - მამაკაცები, ქალები და მღვდლები. ისინი ამას ხუმრობით ამბობენ, მაგრამ ამაში არის ჭეშმარიტების მარცვალი. სინამდვილეში ასეცაა: არსებობს სამი სქესი - მამაკაცები, ქალები და ბუდები.
შეუძლებელია ბუდას უწოდო ქალი ან მამაკაცი. თუმცა ბიოლოგიურად იგი ქალს ან მამაკაცს წარმოადგენს, იგი აღარ აიგივებს თავს საკუთარ სხეულთან. იგი უბრალოდ სუფთა მოწმეა. იმდენად შორსაა საკუთარი სხეულისგან, როგორც თქვენ ხართ შორს მისი სხეულისგან; იმდენადაა განდგომილი თავისი სხეულისგან, რამდენადაც თქვენ ხართ განდგომილი მისი სხეულისგან. მის სხეულს ისე უცქერთ, როგორც გარეშე დამკვირვებელი, შიგნით სიღრმეში ისიც გარეშე დამკვირვებელივით უცქერს თავის სხეულს. მანძილი თქვენსა და მის სხეულს და თავად მასსა და მის სხეულს შორის ერთნაირია. იგი აღარ აიგივებს თავს საკუთარ სხეულთან. მას ვერ ვუწოდებთ ვერც მამაკაცს და ვერც ქალს. იგი მამაკაცურისა და ქალურის მიღმა იმყოფება.
როცა ეს მიღმიერი იხსნება...
მიწა, რომელიც არსად არ იმყოფება, სწორედ ესაა ნამდვილი სახლი...
თქვენ სახლში ბრუნდებით.
ეს სიტყვები იდუმალებით სავსეა. მათი აზრი ასეთია: დიად დაოში ყველაზე მთავარი - ესაა მოქმედება უმოქმედობით.
მხოლოდ მაშინ, როდესაც სახლში ბრუნდებით, ბოლომდე აცნობიერებთ აზრს სიტყვებისა - „მოქმედება უმოქმედობით“. მაგრამ თავიდანვე ამ მიმართულებით უნდა იმოძრაოთ. მხოლოდ ამ შემთხვევაში, ერთხელაც, უმაღლესი განცდა მოხდება.
რაშია უმოქმედო მოქმედების არსი? აქტიურად ყოფნა ძალიან ადვილია, პასიურად ყოფნაც ძალიან ადვილია. არიან დაუდგრომელი ადამიანები, რომლებიც მუდამ აქტიურნი არიან. სწორედ ეს მოხდა დასავლეთში: ადამიანები ჰიპერაქტიურები გახდნენ. მათ ერთი წამითაც არ შეუძიათ წყნარად ჯდომა. მშვენიერ სავარძელში ჯდომის დროსაც კი, გამუდმებით ცქმუტავენ, ადგილს ვერ პოულობენ. მათ არ შეუძლიათ სიმშვიდეში ყოფნა. მთელი მათი ცხოვრება - წრიალია, ყოველ წუთში რაღაცით უნდა იყვნენ დაკავებულნი. ეს გამუდმებული აქტიურობა ჭკუიდან შლის მათ.
აღმოსავლეთში ადამიანები ძალიან პასიურები, ზარმაცები გახდნენ. ამ სიზარმაცის გამო ისინი გადაშენების პირას არიან. ამ სიზარმაცის გამო გაღატაკდნენ. ისინი მთელ მსოფლიოს განიკითხავენ იმის გამო, რომ ღატაკები არიან, თითქოს სხვა ადამიანები არიან ამაში დამნაშავე. ისინი ღატაკები არიან იმიტომ, რომ ზარმაცები არიან, უკიდურესად ზარმაცები. ღატაკები არიან იმიტომ, რომ მოქმედების უნარი თიტქმის გაუქრათ. როგორ შეუძლიათ იყვნენ პროდუქტიულები? როგორ შეუძლიათ იყონ მდიდრები? ისინი ღარიბები არიან არა იმიტომ, რომ მათ ექსპლუატაციას უწევენ. მთელი ფულიც რომ დაარიგონ, რაც კი ინდოეთის მდიდარ ადამიანებს გააჩნია, სიღარიბე არ გაქრება. დიახ, ეს მდიდარი ადამიანები გაღარიბდებიან, მაგრამ ღარიბები ვერ გამდიდრდებიან. სიღარიბე იმის გამო არსებობს, რომ შიგნით სიღრმეში პასიურობა სუფევს. ერთ-ერთი პოლარობის არჩევა ძალიან ადვილია: აქტიურობა - მამაკაცურო პოლარობაა, ხოლო პასიურობა - ქალური.
ლუ-ძი ამბობს: აუცილებელია ისწავლოთ მოქმედება უმოქმედობით. აუცილებელია დაეუფლოთ ამ რთულ თამაშს. უნდა აკეთოთ, მაგრამ არ გახდეთ მკეთებელი. უნდა აკეთოთ ისე, თითქოს ღმერთის ინსტრუმენტი ხართ. აუცილებელია იმოქმედოთ და ამავე დროს თავისუფალი იყოთ ეგოსგან. იმოქმედეთ, გამოეხმაურეთ სიტუაციას, მაგრამ ნუ გახდებით დაუდგრომელი. როცა მოქმედება ასრულდა, როცა ადეკვატურად გამოეხმაურეთ სიტუაციას, დასვენების უფლება მიეცით საკუთარ თავს. იმუშავეთ, როცა მუშაობაა აუცილებელი; დაისვენეთ, როცა დასვენებაა აუცილებელი. როცა მთელ სამუშაოს შეასრულებთ, მოდუნდით, სანაპიროზე წამოწექით. როცა ქვიშაზე წევხართ და მზით ირუჯებით, ნუ იფიქრებთ სამუშაოზე, ნუ იფიქრებთ თქვენს ოფისზე, ნუ იფიქრებთ თქვენს საქაღალდეებზე. დაივიწყეთ ყველაფერი. თუ მზეზე ნებივრობთ, ინებივრეთ. დატკბით ამით. ეს შესაძლებელი ხდება მხოლოდ მაშინ, როცა უმოქმედო მოქმედების საიდუმლოს შეიცნობთ. შემდეგ აკეთეთ ყველაფერი აუცილებელი თქვენს ოფისში, თქვენს ქარხანაში, მაგრამ რაც არ უნდა აკეთოთ, დარჩით მოწმედ, დარჩით ღრმა სიმშვიდეში, სრულიად ცენტრირებული. დაე, პერიფერიამ იმოძრაოს, როგორც ბორბალმა, ცენტრი კი ციკლონის ცენტრად დარჩეს, რომელშიც ყველაფერი უძრავია.
სრულყოფილი ადამიანი - ესაა ადამიანი, რომლის სულიც სიმშვიდეშჳ იმყოფება, ვისი ცენტრიც აბსოლუტურად მშვიდია იმ დროს, როცა პერიფერია მოქმედებაშია და ათას საქმეს აკეთებს. ასეთია სანიასინის ჩემეული გაგება. სწორედ ამიტომაც გეუბნებით: ნუ დატოვებთ სამყაროს. დარჩით სამყაროში, იმოქმედეთ სამყაროში, აკეთეთ ყველაფერი აუცილებელი და ამავდროულად დარჩით ამ ყველაფრის მიღმა, დარჩით განდეგილი, შეუბილწავი, როგორც ლოტოსის ყვავილი წყლის ზედაპირზე.
უმოქმედობა ეხმარება ადამიანს, რომ ფორმებსა და გარეგნულ გამოვლინებებში არ გაიხლართოს.
თუ გემახსოვრებათ, რომ თქვენი ღრმა შუაგული უმოქმედოა, თქვენს მოტყუებას ვერაფერი შეძლებს, არ გაიხლართებით ფორმებსა და გარეგნულ გამოვლინებებში, მატერიალურში, ვერ გახდებით მიწიერი ადამიანი.
მოქმედება უმოქმედობით ეხმარება ადამიანს, რომ მკვდარ სიცარიელეში არ ჩაიძიროს.
შესაძლოა სხვა საფრთხეცგელოდეთ: შესაძლოა რეგრესი განიცადოთ ერთგვარ გაშეშებაში, ლეთარგიაში, ნეგატიურ სიცარიელეში. თავი ამასაც უნდა აარიდოთ. ამაში უმოქმედო მოქმედება დაგეხმარებათ. მოქმედება პოზიტიურ საწყისს შეინარჩუნებს თქვენში, ხოლო უმოქმედობა - ნეგატიურს. მოქმედება მამაკაცურ საწყისს შეინარჩუნებს, ხოლო უმოქმედობა - ქალურს. წონასწორობაში ორივე ეს საწყისი ანეიტრალებს ერთმანეთს, და მაშინ იხსნება მიღმიერი, მაშინ უეცრად ხედავთ, რომ თქვენს შიგნით ბუდა იბადება.
აქამდე ჩვენ ვსაუბრობდით სინათლის წრეზე მოძრაობის შესახებ და ამით მივუთითებდით პირველად გამონთავისუფლებაზე, რაც ემართება იმას, რაც შიგნითაა, იმის მეშვეობით, რაც გარეთაა. ეს მაძიებელს ოსტატის პოვნაში უნდა დაეხმაროს.
პირველი მეტაფორა:
მეექვსე თვეზე უეცრად შეიძლება დავინახოთ, როგორ ცვივა თეთრი თოვლი...
მეორე მეტაფორა:
მესამე მეთვალყურე - მზის დისკო დამაბრმავებელ სხივებს უშვებს...
მესამე მეტაფორა:
წყალში რბილი ქარი ქრის...
მეოთხე მეტაფორა:
ცაში მოლივლივე მიმღებლობის სულ-ენერგიას ჭამს.
პირველი ორი მეტაფორა ქვედა საფეხურებს აღნიშნავს. ისინი ოსტატის პოვნაში გეხმარებიან. თუ ოსტატს შეხვდებით, მას, როგორც ოსტატს მხოლოდ იმ შემთხვევაში იცნობთ, თუ მანამდე ეს ორი საფეხური გაიარეთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შესაძლოა ბუდას შეხვდეთ და გვერდზე ჩაუაროთ, ისე რომ ვერ გააცნობიეროთ, თუ რა გაუშვით ხელიდან. ერთხელ, შედარებით გვიან, ამ ორი საფეხურის გადალახვის შემდეგ, თქვენ დაიწყებთ ტირილს, მოთქმას და სინანულს, რადგანაც გაიხსენებთ, რომ ოდესღაც გზაზე ბუდა შემოგხვდათ. ამ დანაკარგის გაცნობიერების შემდეგ ღრმა სინანულს იგრძობთ.
პირველი ორი საფეხური ოსტატის პოვნაში გეხმარებათ. პირველ ორ საფეხურზე გარედან მუშაობთ იმაზე, რაც შიგნითაა. სამუშაოს დაწყება გარედანაა აუცილებელი, რადგაანც სწორედ იქ იმყოფებით, და უკვე ამის შემდეგ იწყებთ შიგნითკენ მოძრაობას.
შემდეგი ორი საფეხური: თქვენ ოსტატი იპოვნეთ, ოსტატმა კი თქვენ გიპოვნათ. ამ სტადიაზე მის განკარგულებებს ასრულებთ. პროცესი მიმართულებას იცვლის: ახლა უკვე შინაგანი იწყებს მუშაობას გარეგანზე. პირველ ორ სტადიაზე თქვენ შრომობდით, პრაქტიკას გადიოდით, მედიტირებდით, საკუთარ თავზე მუშაობდით, ხელის ცეცებით სიბნელეში ეძებდით. ახლა უკვე იპოვნეთ ოსტატი, გაიგეთ მისი ხმა, იხილეთ მისი თვალები, იგრძენით მისი გული. მისი თანმყოფობა ღრმად შემოიჭრა თქვენს არსებაში. გაჩნდა ნდობა. ახლა უბრალოდ მიჰყვებით მას, აკეთებთ იმას, რასაც გეუბნებათ, და ამის კეთებით რეალიზაციამდე მიდიხართ.
ეს დამწყებებს ეხება. სანამ უმაღლეს სტადიას მიაღწევენ, ისინი ქვედა ორს გადიან. მას შემდეგ, რაც მოვლენათა თანმიმდევრობა ცხადი ხდება, ხოლო გამონთავისუფლების ბუნება ცნობილი, ცა უკვე აღარ მალავს გზას, არამედ ამჟღავნებს უმაღლეს ჭეშმარიტებას. მოსწავლეებო, საიდუმლოდ შეინახეთ ეს და გააორმაგეთ ძალისხმევა.
პირველ ორ სტადიაზე უზარმაზარი კონცენტრიებული ძალისხმევა მოგეთხოვებათ. თქვენ გაცნობიერებულად, განზრახვით უნდა იშრომოთ. ეს არაა მარტივი შრომა. პირველი ორი სტადია ადვილი არაა, რადგანაც თვალები დახუჭული გაქვთ და გული არ გიცემთ. შემდეგი ორი სტადია უფრო ადვილია, რადგანაც ახლა თვალები გახელილი გაქვთ: თქვენ იცანით ოსტატი, მოისმინეთ მისი გზავნილი, სიცხადე გეწვიათ. ახლა უკვე შეგიძიათ დაინახოთ. დაე ჰიმალაების მწვერვალი შორს იყოს, თქვენ მაინც ხედავთ მას. შესაძლოა, ათასი მილის მანძილი გაშორებთ, მაგრამ ახლა უკვე ხედავთ მას. თუმცა შორიდან, მაგრამ მაინც ხედავთ მზით განათებულ ჰიმალაის მწვერვალებს, იცით რომ ისინი არსებობენ. ახლა ეს მხოლოდ დროის საკითხია. ახლა უკვე იცით, რომ თქვენს გვერდით მეგზურია, რომელიც ამ მწვერვალებზე მრავალჯერ ასულა და ჩამოსულა. ახლა უკვე შეგიძლიათ, რომ მოუსმინოთ და მიჰყვეთ მას.
პირველ ორ სტადიაზე დიდ ეჭვებში და ბრძოლებში ხართ. ნებისმიერ მომენტში შეიძლება გზას გადასცდეთ. და თქვენი გზიდან გადაცდენა ძალიან უმნიშვნელო მოვლენებს, წვრილმანებს შეუძლიათ. როცა ამას მოგვიანებით გაიხსენებთ, გააცნობიერებთ, რა სასაცილო და უაზროა ეს წვრილმანები, - მაგრამ მათ შეუძიათ ხელი შეგიშალონ. მაძიებელი ძალზე ყურადღებით უნდა იყოს. პირველ ორ სტადიაზე მას დიდი სიფრთხილე მართებს, მხოლოდ ამ შემთხვევაში შეუძლია მათი გადალახვა. როცა იგი დაბალ საფეხურებს გადალახავს, იხსნებიან მაღალი საფეხურები.
ცა უკვე აღარ მალავს გზას...
ოსტატის მეშვეობით ცა გზას გიხსნით.
...არამედ ამჟღავნებს უმაღლეს ჭეშმარიტებას. მოსწავლეებო, საიდუმლოდ შეინახეთ ეს და გააორმაგეთ ძალისხმევა.
სინათლის წრეზე მოძრაობა - ესაა სისტემა, რომელიც საკუთარ თავში ყველაფერს მოიცავს. რაც უფრო წინ მიდის სამუშაო, მით უფრო იფურჩქნება ოქროს ყვავილი. მაგრამ არსებობს სინათლის წრეზე მოძრაობის კიდევ უფრო მშვენიერი სახე.
აქამდე ჩვენ ვსაუბრობდით სინათლის წრეზე მოძრაობაზე, რომელსაც თქვენ ანხორციელებდით, თქვენაპრაქტიკებდით. მაგრამ არსებობს სინათლის ცირკულაციის კიდევ უფრო მშვენიერი სახე, რომლის განხორციელებაც არ გჭირდებათ, რადგან იგი თავისთავად ხდება. ეს საჩუქარია, ეს წყალობაა.
როდესაც პირველ ორ საფეხურს გადალახავთ, ოსტატი ჩნდება. როცა ორ მომდევნო საფეხურს გადალახავთ, ღმერთი ჩნდება.
მეხუთე საიდუმლო, საიდუმლოთა საიდუმლო, იმაში მდგომარეობს, რომ ახლა ყველაფერი თვითნებურად მიდის. თქვენ არაფრის გაკეთება აღარ გჭირდებათ. სინამდვილეში, თუ რამეს გააკეთებთ, ეს ხელისშემშლელი იქნება. ახლა ყველაფერი სპონტანურად ხდება, თავისთავად ხდება. უწოდეთ ამას ღმერთი, უწოდეთ ამას დაო, - იგი გეუფლებათ, იგი გიპყრობთ! თქვენ სრულიად ქრებით. ახლა თქვენს შიგნით მხოლოდ ღმერთია. სწორედ ისევე, როგორც ის ყვავილის ფურცლებად და ხის ფოთლებად იშლება, ზუსტად ასევე იშლება იგი თქვენში ოქროს ყვავილად. ახლა ყველაფერი მასზეა დამოკიდებული, თქვენზე კი - აღარაფერი. ახლა ყველაფერი მისი ნებით ხდება, თქვენმა ნებამ კი თავისი სამუშაო უკვე შეასრულა.
პირველ ორ სტადიაზე აუცილებელი იყო უზარმაზარი ნების ძალა. მეორე ორ სტადიაზე აუცილებელია ნებაყოფლობითი კაპიტულაცია. როცა ოთხივე სტადიას გადალახავთ, აღარ იქნება საჭირო აღარც ნების ძალა და აღარც კაპიტულაცია. გახსოვდეთ, კაპიტულაცია - ეს უბრალოდ საკუთარ ნებაზე უარის თქმაა. პირველ ორ სტადიაზე ნების ძალას აძლიერებთ, მომდევნო ორზე კი აგდებთ მას - სწორედ ესაა კაპიტულაცია. როცა უარს ამბობთ საკუთარ ნებაზე და ნებდებით, ვლინდება უდიდესი საიდუმლოთა საიდუმლო, რომელიც არც ნების ძალაა და არც კაპიტულაცია. კვლავაც, ნების ძალა - ესაა მამაკაცური პრინციპის გამოვლინება, კაპიტულაცია - ესაა ქალური პრინციპის გამოვლინება; მეოთხე სტადიის გადალახვით თქვენ გადალახავთ ქალურსაც და მამაკაცურსაც: ქრება ნების ძალაც და თავგანწირვაც. ახლა თქვენ უკვე აღარ ხართ. თქვენი პოვნა შეუძებელია. ახლა არსებობს მხოლოდ არავინ, სიცარიელე, ნირვანა, და მთელ სამუშაოს დაო ასრულებს. სწორედ ისე, როგორც გაზაფხული მოდის, ხეებზე ფოთლები იშლებიან, ღრუბლები გროვდებიან და წვიმად იღვრებიან, სწორედ ისევე, როგორც დილა დგება და მზე ამოდის, ღამის ცაზე კი უთვალავი ვარსკვლავი ჩნდება, - ზუსტად ასევე ყველაფერ დანარჩენში ყველაფერი რაიმე ძალისხმევის გარეშე ხდება. მზე არ ხარჯავს ძალისხმევას იმაში, რომ დილით ამოვიდეს; ვარსკვლავები არ იბრძვიან იმისთვის, რომ ღამის ცაზე ანათონ; ყვავილები არ მიმართავენ ძალისხმევას, რომ გაიფურჩქნონ. თქვენ ბუნების ამ უმაღლესი მოწყობილობის ნაწილი ხდებით.
მაგრამ არსებობს სინათლის წრეზე მოძრაობის კიდევ უფრო მშვენიერი სახე. აქამდე ჩვენ გარედან ვმუშაობდით იმაზე, რაც შიგნითაა; ახლა ჩვენ ცენტრში ვიმყოფებით და ვმართავთ იმას, რაც გარეთაა. აქამდე ჩვენ ოსტატის დარიგებებს ვეძებდით; ახლა კი ვასრულებთ მის დარიგებებს. ახლა ეს ურთიერთობები სრულიად იცვლება. თუ ამ მეთოდის მეშვეობით უნატიფეს სფეროებში გინდათ შეღწევა, თავიდან აუცილებელია დარწმუნდეთ იმაში, რომ სხეული და გული ბოლომდე კონტროლის ქვეშ იმყოფებიან, რომ უშფოთველი და მშვიდი ხართ, რომ თავისუფალი ხართ ნებისმიერი საზრუნავისგან, და ოდნავაც კი არაფერი გაღელვებთ, ღვთაებრივი გული კი ზუსტად შუაში იმყოფება. როცა წრეზე მოძრავი სინათლე ანათებს იმას, რაც შიგნითაა, გარეგნულ ნივთებზე დამოკიდებულება აღარ ჩნდება, სიბნელის ენერგია ფიქსირდება, და ოქროს ყვავილი უწყვეტად და სტაბილურად ანათებს. ამას ეწოდება პოლარობის კონცენტრირებული სინათლე. ურთიერთდაკავშირებული საგნები ერთმანეთს იზიდავენ. ამგვარად, უძირო სინათლის პოლარიზებული სვეტი ზემოთ აწვება.
თუ თქვენ ორად ხართ გაყოფილი - მამაკაცურად და ქალურად, პოზიტიურად და ნეგატიურად, სინათლედ და სიბნელედ, გონებად და გულად, ფიქრებად და გრძნობებად, - თქვენი ენერგია ქვემოთკენ მოძრაობს. გაყოფა ქვემოთკენ მოძრაობას გულისხმობს. როცა გაყოფილი არ ხართ, ერთიანი ხართ, მაშინ ზემოთკენ იწყებთ მოძრაობას. იყო ერთიანი - ნიშნავს იმოძრაო ზემოთ; იყო ორმაგი - ნიშნავს იმოძრაო ქვემოთ. ორმაგობა - ესაა გზა ჯოჯოხეთისკენ, არაორმაგობა - ესაა გზა სამოთხისკენ.
ამგვარად, უძირო სინათლის პოლარიზებული სვეტი ზემოთ აწვება. ეს არა მხოლოდ უფსკრულის სინათლეა, არამედ შემოქმედებითი სინათლეც, , რომელიც შემოქმედებით სინათლეს ხვდება.
როცა ერთიანი ხდებით, თქვენს შიგნით უზარმაზარი შემოქმედებითი ძალა ფეთქდება. არავინ იცის რა პოტენციალს ატარებს იგი თავის თავში: შესაძლოა თქვენში პოეტი ან მხატვარი, მომღერალი ან მოცეკვავე იმალება. არასოდეს იცი, რა იმალება შიგნით. როცა მამაკაცური და ქალური ერთმანეთს შეხვდებიან თქვენში, გამონთავისუფლდება მთელი თქვენი პოტენციალი. იგი მოთხოვნადი გახდება. სწორედ ასე დაიბადნენ უპანიშადები, ყურანი, ბიბლია, კაჯურაჰოს და კონარაკის ტაძრები, ტაჯ-მაჰალი, აჯანტა და ელორა. ყველა ეს ქმნილება ძლიერ განსხვავდება ეგრეთ წოდებული შემოქმედებისგან, რომელიც თანამედროვე ეპოქაშია ცნობილი. ადამიანი, რომელმაც ტაჯ-მაჰალი ჩაიფიქრა, - სრულიად სხვა თანრიგის შემოქმედია, ვიდრე პიკასო.
ადამიანში, რომელმაც ტაჯ-მაჰალი ჩაიფიქრა, ორმაგობა გამქრალია. იგი სუფი მისტიკოსი გახლდათ. ეს ტაძარი მისი ხედვის გამოვლინებად იქცა, იგი ღრმა მედიტაციაში იშვა. ამ ეპოქაშიც კი, თუკი ტაჯ-მაჰალის წინ სავსემთვარეობის დროს მედიტირებთ, თქვენ გაოცდებით: რაღაც თქვენს შიგნით ზემოთ აღმასვლას, ამაღლებას დაიწყებს. თუ თქვენ ტაჯ-მაჰალის წინ სავსემთვარეობის დროს ერთი საათის განმავლობაში მედიტირებთ, თუკი უბრალოდ ზიხართ და უყურებთ მას, თქვენს შიგნით რაღაც სიგრილე გაჩნდება. თქვენში სიგრილე და სისაღე გაჩნდება. ან ბუდას ქანდაკებები, რომლებიც დიადი ბუდისტი მისტიკოსების მიერ იქნა გამოკვეთილი... როცა მედიტირებთ და უბრალოდ უმზერთ ამ ქანდაკებებს, რაღაც თქვენში ღრმად მშვიდდება.
შეხედეთ პიკასოს ნახატს და იგრძნობთ, რომ იგი ჭკუიდან გშლით. თუკი მთელი საათის განმავლობაში ათვალიერებთ მას, გულისრევას იგრძნობთ. ეს უფრო ნარწყევს ჰგავს, ვიდრე შემოქმედებას, - თითქოს პიკასომ თავის ნახატებში მთელი თავისი ნევროზი ამოიღო. შესაძლოა, ეს მას თავისი ნევროზისგან შველიდა; ფსიქოლოგები ამტკიცებენ, რომ სწორედ ასეცაა. არაერთხელ იქნა შემჩნეული, რომ როდესაც გიჟს ფუნჯს და საღებავებს აძლევენ და ხატვას სთხოვენ, იმ მომენტში, როცა იგი ხატვას იწყებს, მისი სიგიჟე ქრება. დღეს ფსიქოანალიზში არსებობს სკოლები, რომლებიც გვთავაზობენ ფსიქოთერაპიას ფერწერის მეშვეობით, თერაპიას ხატვის მეშვეობით. დიახ, ეს შესაძლებელია, ეს შვებას გაძევთ, როდესაც ტილოზე იღებთ იმას, რაც თქვენს შიგნით ხდება, შვებას გრძნობთ.
მაგრამ ეს ისეთივე ტიპის შვებაა, როგორსაც ღებინების ან კუჭის აშლილობის დროს განიცდით. ღებინების შემდეგ შვებას გრძობთ. მაგრამ რა შეიძლება ითქვას ადამიანებზე, რომლებიც თქვენს ნარწყევს უყურებენ? მათზე ვინ ფიქრობს? სულელი ადამიანები ყველგან არიან: თუკი მათ ეტყვით, რომ თანამედროვე ხელოვნება ასეთია - დაე ის ნარწყევს ჰგავდეს - ისინი მას დააფასებენ. ისინი იტყვიან: „რადგან კრიტიკოსები ამტკიცებენ, რომ თანამედროვე ხელოვნება ასეთია, როგორც ჩანს ასეცაა“.
მე მსმენია...
თანამედროვე მხატვრის გამოფენაზე, ერთ-ერთი მისი ნახატის წინ, ხალხის გროვა შეიკრიბა, რომლებიც თავიანთ აღტაცებას გამოხატავდნენ. შეიკრიბნენ დიდი კრიტიკოსები, ზოგიერთი მათგანი აღტაცებისგან ტაშსაც უკრავდა. შემდეგ მოვიდა მხატვარი და თქვა: „მოიცადეთ! ნახატი უკუღმა ჰკიდია“.
ვერავინ შეამჩნია, რომ ნახატი უკუღმა ეკიდა. სინამდვილეში, რადგან ის უკუღმა ეკიდა, უფრო იდუმალადაც კი გამოიყურებოდა.
ასეთი ბრიყვები არიან ადამიანები: ისინი ყველაფერში მოდას მისდევენ. ეს არაა ხელოვნება. ეს ნევროზია, ან ნევროზული ხელოვნება. არსებობს ხელოვნების სხვა სახე, რომელსაც გურჯიევი „ობიექტურ ხელოვნებას“ უწოდებდა.
როდესაც შინაგანი პოლარობა ქრება, როდესაც შინაგანი გაყოფა აღარ არის და თქვენ ერთიანი ხდებით, მთელი თქვენი შემოქმედებითი ძალა თავისუფლდება. მაშჳნ შეგიძიათ აკეთოთ რაღაც, რაც უზარმაზარ დახმარებას გაუწევს კაცობრიობას, რადგანაც თქვენი მთლიანობისგან გამომდინარე იქნება. ეს გამთლიანების სიმღერა იქნება. იგი მეფე სოლომონის სიმღერას ემგვანება, - ასეთივე მშვენიერი, ასეთივე ბრწყინვალე იქნება.
ურთიერთდაკავშირებული საგნები ერთმანეთს იზიდავენ.
როცა თქვენ მართლაც ერთიანი ხართ, ღმერთს იზიდავთ, რადგანაც ერთიანობა ერთიანობას იზიდავს: „მარტოსულობის გაფრენა მარტოსულობისკენ“. თქვენ ღმერთის მიმართულებით მიფრინავთ, ღმერთი კი თქვენი მიმართულებით მოფრინავს.
ეს არა მხოლოდ უფსკრულის სინათლეა, არამედ შემოქმედებითი სინათლეც, რომელიც შემოქმედებით სინათლეს ხვდება. როგორც კი ეს ორი სუბსტანცია ერთმანეთს ხვდება, ისინი ერთიანდებიან ერთ მთლიანობად, საიდანაც უსასრულო სიცოცხლე ვითარდება. იგი თავისთავად მოდის და მიდის, ამოდის და ჩადის თავდაპირველი ენერგიის სახლში.
როდესაც თქვენი შმეოქმედებითი ძალა ბოლომდე თავისუფლდება, თქვენზე ღმერთის შემოქმედებითი ძალა ეშვება, და ხდება ორი შემოქმედის შეხვედრა. მხოლოდ შემოქმედს შეუძლია შემოქმედთან შეხვედრა. როცა ეს ორი ძალა, ადამიანური და ღვთაებრივი, ერთმანეთს ხვდება...
გახსოვდეთ, ხდება ორი შეხვედრა. პირველი შეხვედრა - ესაა მამაკაცურის და ქალურის შეხვედრა თქვენს შიგნით. მეორე, უმაღლესი, ესაა თქვენი, როგორც ადამიანური არსების, ტოტალურის, მთლიანის შეხვედრა მთელ ყოფიერებასთან; ესაა ადამიანურის და ღვთაებრივის შეხვედრა, უმაღლესი შეხვედრა. ეს შეხვედრა მარადიულია. ეს პროცესი შეუქცევადია.
მაშინ თქვენ აცნობიერებთ უსასრულობას და სხივმფენ ნათებას. გეჩვენებათ, თითქოს მთელი სხეული მსუბუქია და ასაფრენადაა მზად. ამ მდგომარეობაზე ამბობენ: ღრუბლები ათას მთას ავსებენ.
ახლა თქვენ უსასრულო ხართ, ისევე როგორც ღრუბლები, რომლებიც...
...ათას მთას ავსებენ. დროთა განმავლობაში იგი იწყებს მოსვლას და წასვლას ძალიან რბილად, შეუმჩნევლად ამოდის და ჩადის. პულსი შეშდება, სუნთქვა კი ჩერდება. ეს ჭეშმარიტი შემოქმედებითი გაერთიანების მომენტია, მდგომარეობისა, რომელზეც ამბობენ: მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს. ამ სიბნელეში ღვთაებრივი გული უეცრად მოძრაობას იწყებს. ეს ერთიანი სინათლის დაბრუნებაა, დრო, როდესაც ბავშვი ჩნდება.
როდის ხდება ეს? როდის ხვდება თქვენში არსებული შემოქმედი მთელი ყოფიერების შემოქმედს? ეს მაშინ ხდება, როდესაც იმდენად მდუმარე ხართ, ისეთ სიჩუმეში ხართ, იმდენად არამყოფი დგახართ, რომ პულსი შეშდება, სუნთქვა კი ჩერდება.
ეს ჭეშმარიტი შემოქმედებითი გაერთიანების მომენტია, მდგომარეობისა, რომელზეც ამბობენ: მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს.
თქვენთვის ცნობილია, რომ როდესაც სავსემთვარეობა დგება, ზღვის წყალი მთვარის მიერ მიიზიდება, მისკენ ისწრაფვის. სწორედ ასევე ადამიანიც ღმერთისკენ მიისწრაფვის. მაგრამ სანამ თქვენს შიგნით არ შექმნით ამ უნარს, ამ აბსოლუტურ სიცარიელეს, თქვენ ოდნავ აიწევით, შემდეგ კი კვლავ დაეცემით. როცა არმყოფობა ხდებით - არა ნეგატიური არმყოფობა, არამედ რაიმე პოზიტიურობის არარსებობა - მაშინ „მთვარე ათიათას წყალს აგროვებს“. მაშჳნ თქვენ იწევით და იწევით, და მოდის შეხვედრა მთვარესთან...
ამ სიბნელეში ღვთაებრივი გული უეცრად მოძრაობას იწყებს.
როცა თქვენი ჩვეულებრივი გული შეშდება, ჩვეულებრივი პულსი კი ჩერდება, მასჳნ პირველად გრძნობთ ახალი თვისების გაჩენას. თქვენ კვლავ სუნთქავთ, მაგრამ თქვენი სუნთქვა სხვანაირი გახდა. პულსი გიბრუნდებათ, მაგრამ ეს აღარაა იგივე პულსი. ახლა თქვენს შიგნით ღმერთი ცხოვრობს. ახლა თქვენ უკვე აღარ ხართ, არის მხოლოდ ღმერთი.
სწორედ ამიტომ ვუწოდებთ ბუდას „ბჰაგავანს“: დადგა მომენტი, როდესაც მის შიგნით ღმერთმა დაიწყო ცხოვრება - ადამიანი გაქრა. ადამიანი ცარიელ ბამბუკად იქცა და მისგან ღვთაებრივმა სიმღერამ იწყო გადმოღვრა. ეს ადამიანის უმაღლესი მიზანია.
დღეისათვის საკმარისია.