კარლ გუსტავ იუნგი - წითელი წიგნი

ერთ-ერთი უბრალო

შემდეგ ღამეს ისევ ვხეტიალობდი თოვლით დაფარულ მხარეში, რომელიც მშობლიურივით იყო. საღამოს ნაცრისფერი ცა მზეს ფარავს. ჰაერში ნოტიო ყინვა იგრძნობა. ვიღაც შემომიერთდა, არასანდოდ გამოიყურება. ცალთვალაა და სახეზე ერთი-ორი ჭრილობა აქვს. ღარიბია და ბინძური სამოსით, მაწანწალა. მოკლე შავი წვერით, რომელსაც დიდი ხანია საპარსი არ უნახავს. ყოველი შემთხვევისთვის კარგი ჯოხი მაქვს. „საშინლად ცივა“, ამბობს იგი ცოტა ხნის შემდეგ. მე ვეთანხმები. დიდი ხნის დაყოვნების შემდეგ კითხულობს: „საით გაგიწევიათ?“

მე: „შემდეგ სოფლამდე მივალ, სადაც ღამის გათევას ვაპირებ.“

ის: „მეც ეგრე მოვიქცევი, მაგრამ არ მგონია ვიპოვო ადგილი.“

მე: „უფულობის გამო? ვნახოთ. არ მუშაობთ?“

ის: „ჰო, ცუდი დროა. ერთი-ორი დღის წინ ერთ ზეინკალთან ვმუშაობდი. მაგრამ მერე სამუშაო აღარ ჰქონდა. ახლა კი ვმოგზაურობ და ვეძებ სამუშაოს.“

მე: „ვინმე გლეხთან რომ გეპოვათ სამუშაო? მიწაზე ყოველთვის აკლიათ მუშა ხელი.“

ის: „გლეხთან მუშაობა საჩემო არ არის. ეს არის დილით ადრე ადგომა, მძიმე სამუშაო და მცირე გასამრჯელო.“

მე: „მაგრამ სოფლად ყოფნა უფრო მშვენიერია, ვიდრე ქალაქში.“

ის: „სოფლად მოსაწყენია, ვერავის ნახულობ.“

მე: „სოფელშიც ხომ არის ხალხი.“

ის: „მაგრამ მათ არ აქვთ სულიერი იმპულსი, გლეხები გაუთლელები არიან.“

გაკვირვებული ვუყურებ მას. რაო, ამას სულიერი იმპულსიც უნდა? უმჯობესია თავისი გასამრჯელო პატიოსნად გამოიმუშავოს და მხოლოდ ამის შემდეგ იფიქროს სულიერ იმპულსზე.

მე: „მაგრამ მითხარით, რა სახის სულიერი იმპულსი გაქვთ ქალაქში?“

ის: „საღამოს კინემატოგრაფში შეიძლება წასვლა. ეს დიდებულია და იაფიც. იქ შეიძლება ყველაფრის ნახვა, რაც მსოფლიოში ხდება.“

ვფიქრობ ჯოჯოხეთზე, იქაც არის კინემატოგრაფი მათთვის, ვისაც ეს ინსტიტუტი დედამიწაზე ეზიზღებოდა, რადგან ის სხვების გემოვნებაში ჯდებოდა.

მე: „კინემატოგრაფში ყველაზე მეტად რა გაინტერესებთ?“

ის: „ყოველმხრივ მშვენიერი ხელოვნებაა. იყო ერთი, რომელიც სახლებზე დარბოდა. ერთს საკუთარი თავი უბეში ეჭირა. ერთი ცეცხლში იდგა და არ იწვოდა. აღსანიშნავია, რომ ადამიანებს ყველაფერი შეუძლიათ.“

და ადამიანი ამას სულიერ იმპულსს უწოდებს. მართლაც, აღსანიშნავია: განა წმინდანებს არ ეჭირათ თავიანთი თავები უბეში? წმინდა ფრანჩესკო და იგნატიუსიც ხომ ამაღლდნენ მიწიდან - და სამი კაცი ცეცხლით გახურებულ ღუმელში? განა ეს მკრეხელური იდეა არ არის, დაინახო Acta Sanctorum ისტორიულ კინემატოგრაფში? აჰ, თანამედროვე სასწაულები ცოტათი უფრო ტექნიკურია, ვიდრე მითიური. მე ჩემს თანმხლებს ემოციით ვუყურებ - ის მსოფლიო ისტორიით ცხოვრობს, განა მეც ეგრე არ ვარ? 

მე: „ნამდვილად, ეს კარგად არის შესრულებული. რამე მსგავსი გინახავთ კიდევ?“ 

ის: „დიახ, მე ვნახე, როგორ მოკლეს ესპანეთის მეფე.“

მე: „მაგრამ ის ხომ არ მოუკლავთ.“

ის: „არა უშავს, მაშინ ეს სხვა წყეული კაპიტალისტი მეფე იქნებოდა. ერთი მაინც ხომ მოიშორეს. ყველა რომ მოშორდეს, ხალხი თავისუფალი იქნებოდა.“ 

ვეღარაფრის თქმას ვბედავ: ვილჰელმ ტელი, ფრიდრიხ შილერის ნაწარმოები - ცენტრში კაცი, რომელიც გმირული ისტორიის ნაკადშია. ის, ვისაც ტირანთა სიკვდილის შესახებ ამბავი მძინარე ხალხთან მიაქვს.

სასტუმროსთან მივედით, გლეხურ მეურნეობასთან - სუფთა სამყოფელთან - კუთხეში მამაკაცები სხედან და ლუდს სვამენ. ჩემში „ბატონი“ ცნეს და უკეთესი კუთხე შემომთავაზეს, სადაც კუბოკრული სუფრა არის მაგიდის ბოლოში გადაფარებული. ის კი მაგიდის მეორე ბოლოში ჯდება, და გადავწყვიტე კარგ ვახშამზე დამეპატიჟებინა. ის მოლოდინით და მშიერი შემყურებს - თავისი ცალი თვალით.

მე: „სად დაკარგეთ თქვენი თვალი?“

ის: “ჩხუბში. მაგრამ მეც კარგად დავჭერი. მას სამი თვე მიუსაჯეს. მე ექვსი თვე მომისაჯეს. ციხეში კარგი იყო. სრულიად ახალი შენობა იყო. საზეინკლოში ვმუშაობდი. ბევრი სამუშაო არ ჰქონდათ და საკვები საკმარისი იყო. ციხე სულაც არ არის ცუდი.“

გარშემო ვიყურები, რათა დავრწმუნდე, რომ არავინ გვისმენს, თუ როგორ ვსაუბრობ ნაციხარ კაცთან. ეტყობა არავის შეუმჩნევია. აშკარად უმწიკვლო საზოგადოებაში მოვხვდი. არსებობს ჯოჯოხეთშიც ციხეები მათთვის, ვინც სიცოცხლის განმავლობაში იქ არასოდეს მოხვედრილა? და ხომ არ არის განსაკუთრებულად მშვენიერი გრძნობა, ერთხელ მთლად ქვემოთ რეალობის ფსკერზე დაეშვა, სადაც უფრო ქვემოთ ვეღარ ჩახვალ, არამედ მხოლოდ ზემოთ შეგიძლია დაიძრა? სადაც რეალობის მთელი სიმაღლე თვალწინ არის?

ის: „მას შემდეგ ქუჩაში ვიყავი, რადგან გამიშვეს. შემდეგ საფრანგეთში გავემგზავრე. იქ მშვენიერი იყო.“

რა მოთხოვნებს აყენებს მშვენიერება! ამ ადამიანისგან რაღაცას ისწავლი.

მე: „რატომ იჩხუბეთ?“

ის: „ერთი გოგოს გამო. ის მასთან ქორწინების გარეშე იყო, მე კი გოგოს შერთვა მინდოდა, პატიოსანი პიროვნება იყო. ჩხუბის შემდეგ სურვილი გამიქრა. მის შესახებ აღარაფერი მსმენია.“

მე: „რამდენი წლის ხართ?“ 

ის: „გაზაფხულზე ოცდათხუთმეტის ვხდები. კარგი სამუშაო უნდა ვიპოვო, შემდეგ დავქორწინდებით. იქნება რამე. თუმცა ფილტვი მაწუხებს. მაგრამ გამოვკეთდები.“

ძლიერი ხველება აუტყდა. ვფიქრობ, რომ კარგი პირი არ უჩანს და მიკვირს ღარიბი ეშმაკის ურყევი ოპტიმიზმი.

ჭამის შემდეგ წავედი ღარიბულად გაწყობილ ოთახში დასაძინებლად. მესმის, თუ როგორ განთავსდა იგი თავის ოთახში. ხშირად ახველებს. შემდეგ სიმშვიდე დადგა. მაგრამ მოულოდნელად ისევ მაღვიძებს საშინელი ოხვრა და ხრჩობა, მოგუდული ხველებით. დაძაბული ვუსმენ -  ეს ის არის, ეჭვგარეშე. საფრთხე იგრძნობა. წამოვხტი და უცებ მოვიცვი ტანზე. ვაღებ მისი ოთახის კარს. მთვარის შუქი ანათებს იქაურობას. კაცი ჩაცმული წევს თივით სავსე ტომარაზე. პირიდან მუქი ფერის სისხლი მოსდის და გუბე დადგა იატაკზე. სულშეხუთული კვნესის და სისხლს ანთხევს ხველებისას. წამოდგომა სურს, მაგრამ ისევ უკან ვარდება. მიხმარებას ვცდილობ. მაგრამ ვხედავ, რომ სიკვდილმა ჩაავლო მას. მთლიანად სისხლშია. ჩემი ხელები სისხლშია. ის ხრიალებს. შემდეგ დაძაბულობა ქრება, გააკანკალა მთელს სხეულში. მოკვდა და გაშეშდა. 

სად ვარ? არის ჯოჯოხეთში მათი სიკვდილიც, ვისაც სიკვდილზე არასოდეს უფიქრია? ვუყურებ ჩემს სისხლიან ხელებს - თითქოს მკვლელი ვიყო... ეს ჩემი ძმა ხომ არ არის, რომლის სისხლი ხელებზე მეწებება? მთვარე ოთახის თეთრ კედელზე ჩემს ჩრდილს შავად ხატავს. რას ვაკეთებ აქ? რისთვის ეს საზარელი სანახაობა? მზერით ვეკითხები მთვარეს როგორც შემსწრეს. რა კავშირშია ეს მთვარე? განა უარესი უკვე არ უნახავს? განა ასი ათასჯერ არ ჩაუხედავს გატეხილ თვალებში? მისი მარადიული კრატერებისთვის ეს სულ ერთია - ერთით მეტი ან ერთთ ნაკლები. სიკვდილი? განა ცხოვრების სიცრუეს საბურველს არ ახდის იგი? ამის გამო არის მთვარისთვის სულ ერთი, თუ ვინ მოკვდება. მხოლოდ ჩვენ ვიწვევთ ამის გამო ხმაურს, ხომ ასეა? 

რა აკეთა ამან? იშრომა, იზარმაცა, იცინა, სვა, ჭამა, იძინა, ქალის გამო ცალი თვალი და თავისი სამოქალაქო რეპუტაცია დაკარგა, გარდა ამისა ავად თუ კარგად ადამიანური მითოსით იცხოვრა, ილუზიონისტები აოცებდნენ მას, ტირანების კვლას იწონებდა და ხალხის თავისუფლებაზე ბუნდოვნად ოცნებობდა. შემდეგ კი საცოვადად მოკვდა, როგორც სხვები. ასე ხდება ზოგადად. ძირს დავჯექი. როგორი ჩრდილებია მიწაზე! ყოველი ნათება ქრება უიმედობასა და მარტოობაში.  სიკვდილი შემოვიდა - და ვეღარავინ გლოვობს. ეს არის ბოლო ჭეშმარიტება, არავითარი გამოცანა. რომელი სიცრუე გვაჯერებს გამოცანებს?

ჩვენ გაჭირვებისა და სიკვდილის დაქანებულ ქვებზე ვდგავართ.

გლახაკი მიერთდება და სურს ჩემს სამშვინველში შემოვიდეს, როცა მე თვითონ არ ვარ გლახაკი. სად იყო ჩემი გაჭირვება, როცა მე ამით არ ვცხოვრობდი? მე ვიყავი ცხოვრებით მოთამაშე, ვინც მასზე მძიმედ ფიქრობდა და ადვილად ცხოვრობდა. გაჭირვება იყო შორს და დავიწყებული. ცხოვრება უფრო დამძიმდა და გართულდა. ზამთარი აღარ მთავრდებოდა, ხოლო გლახაკი თოვლში იდგა და იყინებოდა. მე შევუერთდი მას, რადგან მე ის მჭირდება. ის ამსუბუქებს და ამარტივებს ცხოვრებას. ის სიღრმეში მიუყვება, ძირს, სადაც მე სიმაღლეს ვხედავ. სიღრმის გარეშე სიმაღლე არ გამაჩნია. ალბათ სიმაღლეზე ვარ, მაგრამ სიმაღლეს ვერ ვაცნობიერებ. მჭირდება სიღრმე ჩემი განახლებისთვის. ყოველთვის, როდესაც სიმაღლეზე ვარ, სიმაღლე იცვითება ჩემთვის, და საუკეთესო ხდება ჩემთვის აუტანელი.

მაგრამ რადგან მე არ მინდა, რომ საუკეთესო ჩემში აუტანელი გახდეს, მე თვითონ ვხდები აუტანელი, ჩემი თავისთვის აუტანელი, სხვებისთვის აუტანელი და ტანჯვის სული. იყავი პატიოსანი და თქვი, რომ შენი საუკეთესო საზარელი გახდა, ამით იხსნი საკუთარ თავსაც და სხვებსაც უსარგებლო ტანჯვისგან. ადამიანი, რომელსაც საკუთარი სიმაღლიდან ჩამოსვლა აღარ შეუძლია, სნეულია, ტანჯავს საკუთარ თავსაც და სხვებსაც. როდესაც შენს სიღრმეს ჩაწვდი, მაშინ ხედავ საკუთარ სიმაღლეს ნათლად, სასურველად და შორს, თითქოს მიუწვდომელი იყოს, რადგან ფარულად არ გსურს მიაღწიო მას, ამის გამო გეჩვენება იგი მიუწვდომლად. და სწორედ ეს გიყვარს, შენს სიღრმეში ყოფნის დროსაც, შენი სიმაღლის განდიდება და საკუთარი თავისთვის თქმა, რომ მას მხოლოდ ტკივილით მიატოვებდი, და რომ დიდხანს ვერ იცოცხლებდი, ის რომ მოგაკლდეს. კარგია, რომ სხვანაირი გახდი და ასე საუბრობ. მაგრამ იცი, რომ ეს არ არის მართალი, საფუძველი არ აქვს. შენს სიღრმისეულ მდგომარეობაში აღარ განასხვავებ თავს შენი თანამოძმე ადამიანებისგან. აღარაფრის გრცხვენია და აღარაფერი გაწუხებს, რადგან შენი თანამოძმეების ცხოვრებით ცხოვრობ და მათ ფსკერზე ჩადიხარ, საყოველთაო სიცოცხლის წმინდა ნაკადში შედიხარ, სადაც აღარ ხარ მარტოხელა მაღალ მთაზე, არამედ ხარ თევზი თევზებს შორის, ბაყაყი ბაყაყებს შორის.

შენი სიმაღლე არის შენი პირადი მთა, რომელიც შენ და მხოლოდ შენ გეკუთვნის. იქ მარტოსულ ყოფაში ხარ და შენი ცხოვრებით ცხოვრობ. როდესაც შენი ცხოვრებით ცხოვრობ, არ გადიხარ საერთო ცხოვრებას, რომელიც მუდამ მყოფადია და უწყვეტი, ისტორიისა და კაცთა მოდგმის მუდმივი ტვირთისა თუ სიკეთის ისტორია. შენ ცხოვრობ უწყვეტი ყოფით, მაგრამ არა ქმნადობით. ქმნადობა სიმაღლეს ეკუთვნის და არის ტანჯვით სავსე. როგორ შეგიძლია გარდაიქმნებოდე, როდესაც არასოდეს ყოფილხარ? ამის გამო გჭირდება სიღრმისეული მდგომარეობა, სადაც შენ არსებობ. მაგრამ ამავე დროს გჭირდება სიმაღლეც, რადგან იქ იქმნები. 

როდესაც შენს სიღრმისეულ მდგომარეობაში საერთო ცხოვრებით ცხოვრობ, მაშინ შეიცნობ საკუთარ „მე“-ს. როდესაც შენს სიმაღლეზე ხარ, განასახიერებ შენს საუკეთესო მხარეს და შენში მხოლოდ საუკეთესოს ცნობ, არა იმას, რაც საერთო ცხოვრებაში როგორც მყოფადი ხარ. იმას, ვინც ქმნადია, ვერავინ ცნობს. მაგრამ სიმაღლეზე წარმოსახვა უძლიერესია. ჩვენ წარმოვიდგენთ რომ ვიცით თუ ვინ ვართ ქმნადობაში, და ასევე ძლიერ გვსურს ვიცოდეთ, თუ ვინ ვართ ყოფიერებაში. ამის გამო არ გვიყვარს სიღრმისეული მდგომარეობა, რადგან მხოლოდ იქ ვიცით ნათლად საკუთარი თავის შესახებ. 

ქმნადობაში მყოფისთვის ყოველივე გამოუცნობია, ხოლო ყოფიერებაში მცხოვრებისთვის არა. ვინც გამოცანებით წვალობს, საკუთარ სიღრმისეულ მდგომარეობაზე უნდა იფიქროს; ის იმ გამოცანას ამოხსნის, რომელიც წვალებას იწვევს, და არა იმას, რომელიც უხარიათ. 

იყო ის ვინც ხარ არის აუზივით, რომლიდანაც ხელახლა იბადები. ყოფიერება სიღრმისეულ მდგომარეობაში არის არა უპირობო არსებობა, არამედ უსასრულოდ ნელი ზრდა. ფიქრობ, რომ ჭაობივით დგახარ, სინამდვილეში კი ნელა ჩაედინები ზღვაში, რომელიც მიწის უღრმეს ადგილებს ფარავს და იმდენად დიდია, რომ ხმელეთი მხოლოდ კუნძულივით ჩანს, უკიდეგანო ზღვის წიაღში ჩანთქმული. 

როგორც ზღვის ერთი წვეთი მონაწილეობას იღებ დინებაში, მიქცევასა და მოქცევაში. შენ ნელა ეცემი ნაპირზე და ნელა იძირები უსასრულოდ გრძელ ჩასუნთქვასა და ამოსუნთქვაში. შეუმჩნეველი ნაკადებით შორეულ მანძილებზე ხეტიალობ და რეცხავ უცხო ნაპირებს და არ იცი, საიდან მოხვედი იქ. დიდი ქარიშხლის ზედაპირზე ამოდიხარ და ისევ სიღრმეში იძირები. და არ იცი, როგორ გემართება ეს. აქამდე ფიქრობდი, რომ შენი მოძრაობა შენგან მოდის და მას შენი გადაწყვეტილებები და ძალისხმევა სჭირდებოდა, რათა გემოძრავა და ადგილიდან დაძრულიყავი. მაგრამ მთელი შენი ძალისხმევითაც ვერასოდეს იმოძრავებდი და ვერ მიხვიდოდი იქამდე, სადაც ზღვასა და სამყაროს დიდ ქარს მიჰყავხარ. უკიდეგანო ლურჯი ზედაპირებიდან შავ სიღრმეებში იძირები; მანათობელი თევზები ჩაგივლიან გვერდზე, საოცარი ტალღა გივლის გარშემო. შენ გაივლი სვეტებს შორის და ხვეულ, მოძრავ, მუქი ფერის ფოთლებიან წყალმცენარეებს შორის, და ზღვა ისევ აგაგდებს ღია მწვანე ფერის წყალში თეთრქვიშიან ნაპირზე, და ტალღა ქაფით გამოგიტანს ნაპირზე და ისევ გადაგყლაპავს, მოწმენდილი ფართო ღელვა მსუბუქად აგიტაცებს და ახალი სივრცეებისა და სიღრმეებისკენ, დარწეული მცენარეებისკენ და გრძელკუდა თევზებისკენ, ნელა მხოხავი წებოვანი პოლიპებისკენ და მწვანე წყლისკენ, თეთრი ქვიშისკენ და მოქცეული ტალღებისკენ წაგიღებს. 

ხოლო შორიდან შენი სიმაღლე ანათებზე ოქროსფრად ზღვაზე, როგორც მთვარე მიქცევისას რომ გამოჩნდება, და შორიდან საკუთარ თავს შეიცნობ. და გიპყრობს ლტოლვა და მოძრაობის ნება. გსურს ყოფიერებიდან ქმნადობაში გადახვიდე, რადგან შეიცანი, თუ რა არის ზღვის სუნთქვა და მისი დინება, რომელიც ხან სად და ხან სად წაგიყვანს, და მისი ტალღა, რომელიც უცხო ნაპირებზე გამოგრიყავს და კვლავ გადაგყლაპავს, ზემოთ და ქვემოთ რომ გადაგავლებს წყალს. 

შენ ხედავდი, რომ ეს ყოველივე ცალკეულის ცხოვრება და სიკვდილი იყო. ამას გრძნობდი, როდესაც გარშემო საერთო სიკვდილი გივლიდა, სიკვდილი მიწის უღრმესი ადგილიდან, სიკვდილი შენი იმ სიღრმიდან, რომელიც სუნთქავს და მიედინება. ოჰ, შენ ნატრობ მაღლა ყოფნას, იმედგაცრუება და სიკვდილის შიში მოგიცავს მთელ ამ სიკვდილში, რომელიც სუნთქავს და მარად მიმოიქცევა. მთელი ეს ნათელი და ბნელი, თბილი, გრილი და ცივი წყლები, მოქანავე, დაგრეხილი წყალმცენარეების მსგავსი ცხოველები და ცხოველ-მცენარეები, ღამის ყოველი საოცრება შენთვის საზარელი ხდება და მზეს ნატრობ, ნათელ, მშრალ ჰაერს, მყარ ქვას, განსაზღვრულ ადგილსა და სწორ ხაზს, უძრავსა და გაჩერებულს, წესსა და დადგენილ მიზანს, მარტოობასა და საკუთარ თვალსაზრისს.

ღამით სიკვდილის შემეცნება მოვიდა ჩემთან, სამყაროს მომცველი კვდომა. მე ვხედავდი, თუ როგორ გადავდივართ სიკვდილში, თუ როგორ წვება ოქროს თავთავი მთიბავის ცელის ქვეშ, როგორც კამკამა ტალღა ნაპირზე. ვინც საერთო ცხოვრებაში დგას, სიკვდილის შიშს შეიცნობს. აქედან წაიყვანს სიკვდილის შიში მას განმარტოვებისკენ. ის იქ არ ცხოვრობს, არამედ ცხოვრებას შეიცნობს და უხარია, რადგან განმარტოვებაში იგი არის ქმნადი და სიკვდილი გადალახა. საყოველთაო ცხოვრების გადალახვით იგი სიკვდილს გადალახავს. განმარტოვებაში ის არ ცხოვრობს, რადგან ის არის არა ყოფიერებაში, არამედ ქმნადობაში. 

ქმნადობაში მყოფი ცხოვრებას შეიცნობს, ხოლო ის, ვინც მხოლოდ არსებობს, ვერასოდეს შეიცნობს, რადგან ის ცხოვრების შუაგულშია. მას სჭირდება სიმაღლე და განმარტოვება, რათა ცხოვრება შეიცნოს. ხოლო ცხოვრებაში იგი სიკვდილს შეიცნობს. და ეს კარგია, რომ საყოველთაო სიკვდილს შეიცნობ, რადგან ამის შემდეგ იცი, რისთვის არის შენი განმარტოვება და სიმაღლე კარგი. შენი სიმაღლე მთვარესავით არის, რომელიც ანათებს და მარტო ხეტიალობს და ღამეებში მარად ნათლით იყურება. ზოგჯერ იგი იმალება, და ხარ მთლიანად მიწის წყვდიადში, მაგრამ იგი ყოველთვის კვლავ შეივსება სრული ნათებით. 

მიწის სიკვდილი მისთვის უცხოა. იგი შორიდან ხედავს მიწის ცხოვრებას, თავად უდარდელი და ნათელი, გარემომცველი ნისლისა და ზღვის დინებების გარეშე. მისი უცვლელი ფორმა მყარია მარად. ის არის ღამის მარტოსული ნათელი, ერთადერთი მარადისობის ნაწილი. 

იქიდან იყურები ცივად, უგრძნობი და მანათობელი. მიღმა მყოფი ვერცხლისფერი ნათებითა და მწვანე ბინდით ამოავსებ საზარელ სივრცეს. მაგრამ შენ ხედავ, რომ შენი მზერა ნათელი და ცივია. შენი ხელები წითლად შეღებილია სისხლით, მაგრამ შენი მზერის მთვარისეული ნათელი უგრძნობია. ეს შენი მოძმის სისხლია, ეს შენი სისხლია, მაგრამ შენი მზერა რჩება მანათობელი და მოიცავს საზარელ სივრცეებს მიწის ხვეულებში. შენი მზერა სუფევს მოვერცხლილ ზღვებზე, თოვლიან მწვერვალებზე, ლურჯ ველებზე, და ადამიანური ცხოველის კვნესა და ვაება არ გესმის.

მთვარე მკვდარია. შენი სამშვინველი ავიდა მთვარემდე, სამშვინველთა მცველამდე. ასე მივიდა სამშვინველი სიკვდილთან. შინაგან სიკვდილამდე მივედი და ვიხილე, ხორციელი სიკვდილი უკეთესია ვიდრე შინაგანი სიკვდილი. და გადავწყვიტე გარეგნულად მოვკვდე და შინაგანი ცხოვრება გავაგრძელო. ამგვარად მოვტრიალდი შინაგანი ცხოვრების საპოვნელად.