განდეგილი
შემდეგ ღამეს ახალ ბილიკზე აღმოვჩნდი; ცხელ მშრალ ჰაერს ვგრძნობდი გარშემო, და ვხედავდი: უდაბნო, გარშემო ტალღებად მიწყობილი ყვითელი ქვიშა, საშინლად მწველი მზე, ცა ფერგადასული ფოლადივით ლურჯი, მიწის ზედაპირზე ჰაერი ვარვარებდა, ჩემს მარჯვნივ ღრმა ველი მდინარის ამომშრალი კალაპოტით, მცირე ბალახითა და მტვრიანი ეკალბარდით. ქვიშაში შიშველი ფეხის ნაკვალევს ვხედავ, რომელიც კლდოვანი ველიდან ზეგანზე გადის. მე მას მაღალ დიუნზე მივუყვები. სადაც დაღმართი იწყება, ნაკვალევი მიმართულებას იცვლის, ახალი ჩანს, იქვე გვერდით უფრო ძველი ნაკვალევია, ნახევრად გადაშლილი. მე მას ყურადღებით მივყვები: ის კვლავ დიუნის ფერდობს მიუყვება, შემდეგ კი ირევა სხვა ნაკვალევში - მაგრამ ეს იგივე კვალია, რომელსაც მივყვებოდი, სწორედ ის, რომელიც ველიდან ამოდის.
გაოცებული მივყვები ნაკვალევს ამჯერად აღმართზე. მალე მივაღწიე ცხელ, მოწითალო, ქარისგან გამოფიტულ კლდეს. ქვაზე იკარგება კვალი, მაგრამ ვხედავ, თუ სად არის კლდეზე საფეხურები და ჩავდივარ. ჰაერში სიმხურვალეა და კლდე წვავს ჩემს ტერფებს. ქვემოთ ვარ; ისევ ნაკვალევია. ის მიუყვება ველზე, ხვეულებთან შორიახლოს. და უცებ აღმოვჩნდი პატარა ქოხთან, რომელიც არის თიხით ნაშენები და ლერწმით გადახურული. კარის დანიშნულება აქვს მორყეულ ფიცარს, რომელზეც წითელი საღებავით ჯვარია გამოსახული. ნელა გავაღე. გამხდარი და მელოტი კაცი, მუქი ფერის კანით, სელის სამოსში, ზის ხალიჩაზე დდა ზურგით კედელს ეყრდნობა. მუხლებზე წიგნი უდევს ყვითელი პერგამენტითა და ლამაზი შავი ასოებით - ბერძნული სახარება, ეჭვგარეშე. ჩემს წინაშე ლიბიის უდაბნოს განდეგილია.
მე: „გაწუხებ, მამაო?“
ამონიუსი: „არ მაწუხებ. მაგრამ მამას ნუ მეძახი. ისეთივე ადამიანი ვარ, როგორც შენ. რა გსურს?“
მე: „მე სურვილის გარეშე მოვედი. შემთხვევით ვარ ამ ადგილას, უდაბნოში მოსული, ქვიშაზე ნაკვალევი ვნახე, რომელმაც შენთან მომიყვანა.“
ამონიუსი: „შენ იპოვე ნაკვალევი ჩემი ყოველდღიური გზის, რომელსაც დილით და საღამოს მივუყვები.“
მე: „მომიტევე, თუ ლოცვა შეგაწყვეტინე. მაგრამ შენთან ყოფნა ჩემთვის იშვიათი შესაძლებლობაა. განდეგილი ჯერ არასოდეს მინახავს.“
ამონიუსი: „თუ ველს მაღლა აუყვები, ბევრ სხვასაც ნახავ. ზოგს ჩემნაირი ქოხი აქვს, სხვები გამოქვაბულებში ცხოვრობენ, რომელიც ძველმა ხალხმა ამ კლდეებში გამოკვეთა. მე ველის ზედა ნაწილში ვცხოვრობ, რადგან აქ მეტი განმარტოვებაა შესაძლებელი და სიმშვიდეა, აქ უდაბნოს სიჩუმესთან ყველაზე ახლოს ვარ.“
მე: „დიდი ხანია, რაც აქ ხარ?“
ამონიუსი: „ალბათ ათი წელია აქ ვცხოვრობ, მაგრამ მართლა ვერ ვიხსენებ, რამდენი ხანი გავიდა. შეიძლება უფრო მეტი წელიც გავიდა. დრო ისე სწრაფად გადის.“
მე: „დრო შენთვის სწრაფად გადის? როგორ? შენი ცხოვრება ძალზე ერთფეროვანი უნდა იყოს!“
ამონიუსი: „ჭეშმარიტად, დრო ჩემთვის სწრაფად გადის. ზედმეტად სწრაფად. შენ წარმართი უნდა იყო, არა?
მე: „მე? ასე ვერ ვიტყვი. ქრისტიანული რწმენით გამზარდეს.“
ამონიუსი: „მაშინ როგორ კითხულობ, ჩემთვის დრო ნელა მიდის თუ არა? მაშინ უნდა იცოდე, თუ რით არის მგლოვიარე ადამიანი დაკავებული. დრო მხოლოდ უსაქმურებისთვის გრძელდება.“
მე: „მომიტევე კიდევ ერთხელ - ჩემი ცნობისმოყვარეობა ძლიერია - აბა რითი ხარ დაკავებული?“
ამონიუსი: „ ბავშვი ხარ? ჯერ ერთი ხომ ხედავ, რომ აქ მე ვკითხულობ, და ჩემი დროის განრიგი მაქვს.“
მე: „მაგრამ მე ვერაფერს ვხედავ აქ ისეთს, რითიც შენ აქ დაკავდებოდი. ეს წიგნი ხომ უკვე ბევრჯერ წაკითხული უნდა გქონდეს. და როგორც ვვარაუდობ, ეს სახარება უნდა იყოს, რომელიც შენ რა თქმა უნდა უკვე ზეპირად უნდა იცოდე.“
ამონიუსი: „როგორ ბავშვურად საუბრობ! შენ ხომ იცი, რომ წიგნის მრავალჯერ წაკითხვა შეიძლება - შეიძლება ის ზეპირადაც იცოდე, მაგრამ როდესაც შენს წინაშე სტრიქონებს უყურებ, ზოგი რამ ახლად წარმოგიდგეს, ან სრულიად ახალი აზრები მოგივიდეს, რომელიც აქამდე არ მოგსვლია. ყოველ სიტყვას შეუძლია შენს სულში ძლიერ იმოქმედოს. და ბოლოს, თუ ამ წიგნს ერთი კვირით გვერდზე გადადებ და შემდეგ ისევ აიღებ მას შემდეგ, რაც შენს სულში ცვლილებები მოხდა, მაშინ გამოანათებს შენთვის უფრო მეტი.“
მე: „მიჭირს ამის გაგება. წიგნში ხომ მუდამ ერთი და იგივეა, ნამდვილად საოცარი და ღრმააზროვანი, ღვთაებრივი შინაარსი, მაგრამ არა ისეთი მდიდარი, რომ იგი მრავალი წლის განმავლობაში შეიგრძნო.“
ამონიუსი: „მაკვირვებ. აბა როგორ კითხულობ ამ წმინდა წიგნს? მუდამ ერთსა და იმავე აზრს ხედავ მასში? საიდან ხარ? აშკარად წარმართი ხარ.“
მე: „გთხოვ, ცუდად ნუ გამიგებ, როდესაც წარმართივით ვსაუბრობ. მხოლოდ მომეცი საშუალება გესაუბრო. აქ ვარ, რათა შენგან ვისწავლო. შემხედე როგორც მოწაფეს, რომელმაც არაფერი იცის ამ საკითხზე.“
ამონიუსი: „როდესაც წარმართს გიწოდებ, არ გლანძღავ. ადრე მეც წარმართი ვიყავი და, როგორც მახსოვს, ისევე ვფიქრობდი, როგორც შენ. როგორ უნდა წამოგაძახო შენი უვიცობა?“
მე: „გმადლობ შენი მოთმინებისთვის. ჩემთვის მნიშვნელოვანია ვიცოდე, თუ რას კითხულობ და რა დასკვნა გამოგაქვს წიგნიდან.“
ამონიუსი: „შენს შეკითხვაზე პასუხის გაცემა რთულია. უსინათლოსთვის ფერების ახსნა უფრო ადვილია. უპირველეს ყოვლისა ერთი რამ უნდა იცოდე: სიტყვების თანმიმდევრობას არ აქვს რაიმე აზრი. ხოლო ადამიანები ილტვიან იმისკენ, რომ სიტყვათა თანმიმდევრობას ერთადერთი აზრი მისცენ, რათა ორაზროვანი ენა არ ჰქონდეთ. ეს საყოველთაო და შეზღუდული ლტოლვაა და ღვთაებრივი შემოქმედების ყველაზე დაბალ საფეხურებს ეკუთვნის. როდესაც ღვთაებრივი აზრების უფრო მაღალ საფეხურებზე ადიხარ, შეიცნობ, რომ სიტყვათა თანმიმდევრობას გავრცელებულზე უფრო მეტი მნიშვნელობა აქვს. მხოლოდ ყოვლისმცოდნეს ეძლევა, რომ სიტყვათა თანმიმდევრობის ყველა მნიშვნელობა იცოდეს. ჩვენ კი მუდამ ვირჯებით, რომ კიდევ უფრო მეტი მნიშვნელობა შევიცნოთ.“
მე: „თუ შენი სწორად მესმის, გულისხმობ, რომ ახალი აღქმის წმინდა წერილებსაც ორმაგი, ეგზოტერული და ეზოტერული მნიშვნელობა აქვთ, როგორც იუდეველი სწავლულები თავიანთი წმინდა წიგნების შესახებ ამბობენ.“
ამონიუსი: „ეს უკეთური ცრურწმენები შორის არის ჩემგან. ვამჩნევ, რომ ღვთაებრივ საკითხებში სრულიად გამოუცდელი ხარ.“
მე: „ამ საკითხებში ჩემი ღრმა უცოდინრობა უნდა ვაღიარო. მაგრამ ძლიერ მსურს შევიტყო და გავიგო, თუ რას გულისხმობ სიტყვათა თანმიმდევრობის მრავალ აზრში.“
ამონიუსი: „სამწუხაროდ არ შემიძლია ყველაფერი გითხრა, რაც ვიცი. მაგრამ მე ვცდი, თუნდაც ყველაზე მარტივი განგიმარტო. შენი უცოდინრობის გამო, სხვანაირად დავიწყებ: უნდა იცოდე, რომ სანამ ქრისტიანობას გავიცნობდი, ქალაქ ალექსანდრიაში რიტორი და ფილოსოფოსი ვიყავი. მე მრავალი მოწაფე მყავდა, მათ შორის ბევრი რომაელი, ასევე რამდენიმე ბარბაროსი გალიიდან და ბრიტანიიდან. მე მათ არა მხოლოდ ბერძნული ფილოსოფიის ისტორიას, არამედ ახალ სისტემებსაც ვასწავლიდი, მათ შორის ფილონის სისტემას, რომელსაც იუდეურს ვუწოდებთ. ჭკვიანი კაცი იყო, მაგრამ ფანტასტიურად აბსტრაქტული, როგორც ეს იუდეველებს ახასიათებთ, როდესაც სისტემას ქმნიან, და ამასთან იგი საკუთარი სიტყვების ტყვე იყო. მე ამას ჩემი სიტყვები დავუმატე და სიტყვათა ისეთი ქსელი შევქმენი, რომელშიც არა მხოლოდ ჩემი მსმენელები, არამედ მეც გავები. ჩვენ ვტკბებოთი უკეთურობით სიტყვებსა და სახელებში, რომელიც ჩვენივე უბადრუკი ქმნილებები იყო, და მათ თავად ღვთაებრივი შესაძლებლობები მივაწერეთ. ჰო, ჩვენ გვწამდა ამის სინამდვილის და გვეგონა, რომ ღვთაებრივი მოვიპოვეთ და სიტყვებში გამოვხატეთ.“
მე: „მაგრამ ფილონ იუდეველი - რომელსაც გულისხმობ, სერიოზული ფილოსოფოსი და დიდი მოაზროვნე იყო, და თავად იოანე მახარებელმა არ აუარა გვერდი და ფილონის ზოგიერთი აზრი სახარებაში გადმოსცა.“
ამონიუსი: „მართალი ხარ: ეს არის ფილონის დამსახურება: მან ენა შექმნა, როგორც მრავალმა სხვა ფილოსოფოსმა. ის ენის ხელოვანთა წრეს ეკუთვნის. მაგრამ სიტყვები ღმერთებად ვერ იქცევა.“
მე: „შენი არ მესმის. იოანეს სახარება აცხადებს: ღმერთი იყო სიტყვა. იქ ცხადად არის ეს გამოთქმული, რაც შენ ახლა უარყავი.“
ამონიუსი: „გაფრთხილდი, რომ სიტყვების ტყვე არ გახდე. აქ არის სახარება: წაიკითხე ის ადგილი, სადაც გაცხადებულია: მასში იყო სიცოცხლე. როგორ ამბობს იქ იოანე?“
მე: „მასში იყო სიცოცხლე, და სიცოცხლე იყო ნათელი კაცთა. ნათელი ბნელში ნათობს და ბნელმა იგი ვერ მოიცვა. იყო კაცი, მოვლინებული ღმერთის მიერ, და სახელი მისი იოანე. ის მოვიდა სამოწმებლად, რათა ემოწმებინა ნათლისათვის და, ამრიგად, ყველას ერწმუნა მისგან. არ იყო ის ნათელი, არამედ რათა ემოწმებინა ნათლისათვის. იყო ნათელი ჭეშმარიტი, რომელიც გაანათლებს ყველა კაცს, მომავალს ქვეყნად. ამ ქვეყნად იყო და ქვეყანა მის მიერ შეიქმნა, და ქვეყანამ ვერ იცნო იგი - ამას ვკითხულობ აქ. რას გულისხმობ?“
ამონიუსი: „მე გეკითხები, ეს „ლოგოს“ ცნება და სიტყვა იყო? ის იყო ნათელი, ადამიანიც კი და ადამიანთა შორის იცხოვრა. ხედავ, რომ ფილონმა იოანეს მხოლოდ სიტყვა ასესხა, ამგვარად იოანეს სიტყვა „ნათლის“ გვერდით სიტყვა ლოგოსი შეეძლო გამოეყენებინა, რათა ძე კაცისა აღეწერა. იოანესთან ლოგოსის მნიშვნელობა ცოცხალ ადამიანს მიეცა, ფილონთან კი ლოგოსი სიცოცხლეს, ღვთაებრივ სიცოცხლეს, მკვდარ ცნებას მიეწერება. ამით მკვდარი სიცოცხლეს არ შეიძენს, ხოლო ცოცხალი მოკვდება. და ეს იყო ჩემი აღმაშფოთებელი შეცდომა.“
მე: „ვხედავ, რასაც გულისხმობ. ეს აზრი ჩემთვის ახალია და ღირს ამაზე ფიქრი. აქამდე მეგონა, რომ რაც იოანესთან ღრმა მნიშვნელობის არის, რომ ძე კაცისა არის ლოგოსი, ამით უმდაბლესი უმაღლეს სულიერამდე, ლოგოსის სამყარომდე ადის. შენ კი მიხსნი, რომ პირიქით, იოანემ ლოგოსის მნიშვნელობა ადამიანამდე ჩამოიყვანა.“
ამონიუსი: „მე შევძელი დამენახა: იოანეს დიდი დამსახურებაა, რომ ლოგოსის მნიშვნელობა ადამიანამდეც კი ჩამოიყვანა.“
მე: „შენ მნიშვნელოვანი ხედვები გაქვს, რომელიც შეცნობის სურვილს მიღვივებს. როგორ? შენ თქვი, რომ ადამიანური უფრო მაღლა დგას ვიდრე ლოგოსი?“
ამონიუსი: „ამ შეკითხვაზე შენი თვალსაწიერის მიხედვით გიპასუხებ: ადამიანური ღმერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი რომ არ გამხდარიყო, მაშინ იგი როგორც ძე ხორცს არ შეისხამდა, არამედ ლოგოსში გაცხადდებოდა.“
მე: „ამას აქვს აზრი, მაგრამ ვაღიარებ, რომ ეს დასკვნა მაოცებს. განსაკუთრებით მაოცებს, რომ შენ, ქრისტიანი განდეგილი, ასეთ აზრებამდე მიხვედი. შენგან ამას არ ველოდი.“
ამონიუსი: „როგორც ვამჩნევ, ჩემს შესახებ მცდარ წარმოდგენას იქმნი. შენ ჩემი საქმის პატარა მაგალითი უნდა ნახო. რათა ნასწავლი დამევიწყებინა, მრავალი წელი მარტომ გავატარე. ოდესმე ნასწავლი დაგვიწყებია? - მაშინ უნდა იცოდე, თუ რამდენი ხანი სჭირდება ამას. მე ვიყავი თავის საგანში წარმატებული მასწავლებელი. როგორც იცი, ასეთი ადამიანები რთულად ან საერთოდ ვერ ივიწყებენ ნასწავლს. მე კი ვხედავ, მზე ჩავიდა. მალე დაღამდება. ღამე დუმილის დროა. მე შენს ღამის გასათევს გაჩვენებ. დილა ჩემი სამუშაოსთვის მჭირდება, ხოლო შუადღის შემდეგ შეგიძლია ისევ მოხვიდე ჩემთან, თუ გსურს. და ჩვენს საუბარს გავაგრძელებთ.“
მან ქოხიდან გამიყვანა, ველი ლურჯ ჩრდილებშია გახვეული. ცაზე უკვე პირველი ვარსკვლავები კიაფობენ. კლდის კუთხეში მივყავარ: ვდგავართ გამოქვაბულის შესასვლელთან, რომელიც ქვაშია გამოკვეთილი. შევედით: შესასვლელთან ახლოს ლერწმის ღეროების გროვაა, რომელზეც ჭილოფია გადაფარებული. გვერდით წყლით სავსე დოქი დგას, და თეთრ ნაჭერზე გამომშრალი ფინიკი და შავი პური დევს.
ამონიუსი: „აქ არის შენი ადგილი და ღამის მოსასვენებელი. კარგად იძინე, და შენი დილის ლოცვა არ დაგავიწყდეს, როდესაც მზე ამოვა.“
განდეგილი ცხოვრობს უსასრულო უდაბნოში, რომელიც შემზარავად მშვენიერია. ის ჭვრეტს მთლიან და შინაგან აზრს. ის ვერ იტანს მრავალფეროვნებას, თუ ეს მას უახლოვდება. ამას იგი შორიდან აკვირდება როგორც მთლიანს. ამრიგად მისთვის ვერცხლისფერი ელვარება და სიმშვიდე აღემატება მრავალფეროვნებას. რაც მასთან ახლოს არის, მარტივი და ერთგვაროვანი უნდა იყოს, რადგან მრავალფეროვანი და ჩახლართული სიახლოვეში ვერცხლისფერ ელვარებას ანაწევრებს და არღვევს. მის გარშემო არ უნდა იყოს არც ბუნდოვანება ჰაერში და არც ნისლი, თორემ იგი მრავალფეროვნებას მთლიანობაში შორიდან ვერ დაინახავს. ამის გამო უყვარს მარტოსულს უდაბნო, რადგან ყოველივე მახლობელი მარტივია, რადგან განდეგილსა და შორეულს შორის არაფერია ბუნდოვანი და წაშლილი.
განდეგილის ცხოვრება ცივი იქნებოდა, რომ არ იყოს დიადი მზე, რომელიც ჰაერსა და კლდეებს აცხელებს. მზე და მისი მარადიული ნათება უნაზღაურებს განდეგილს მისი პირადი ცხოვრების სითბოს. მის გულს მზე სურს.
ის მზიან ქვეყნებში მოგზაურობს.
ის შენატრის მზის ნათებას, გავარვარებულ ქვებს, რომლებიც დაყრილია შუადღეზე, მშრალი ქვიშის ოქროსფერ და ცხელ ელვარებას.
განდეგილი ეძებს მზეს, და არავინ არის მზად მისთვის გულის გულის გადასაშლელად, როგორც ის, უპირველეს ყოვლისა ამის გამო უყვარს მას უდაბნო, რადგან მისი ღრმა სიმშვიდე უყვარს. მას ცოტა საზრდო სჭირდება, რადგან მზე და მისი სითბო კვებავს მას. უპირველეს ყოვლისა ამის გამო უყვარს განდეგილს უდაბნო, რადგან ის მისთვის დედასავით არის, რომელიც განსაზღვრულ დროს საკვებსა და მაცოცხლებელ სითბოს გასცემს.
უდაბნოში განდეგილი თავისუფალია საზრუნავისგან, და მთელს თავის ცხოვრებას იგი თავისი სამშვინველის აყვავებული ბაღებისკენ მიმართავს, რომელიც მხოლოდ მხურვალე მზის ქვეშ ხარობს. მის ბაღში შესანიშნავი წითელი ნაყოფი მოიწევა, რომელიც მაგარი კანის ქვეშ წვნიან სიტკბოებას მალავს.
შენ ფიქრობ, რომ განდეგილი ღარიბია. შენ ვერ ხედავ, რომ იგი ნაყოფით დახუნძლული ხეების ქვეშ სეირნობს და მისი ხელი მარცვალს ეხება. მასთან შეხვედრისას მუქი ფოთლების ქვეშ სავსე წითელი ყვავილობით იშლებიან კვირტები, და ნაყოფი თითქმის დახეთქილია წვენით, რომელიც ვეღარ ეტევა მასში. სურნელოვანი ფისი იღვრება მისი ხეებიდან, ხოლო მის ფეხქვეშ ახალი ამონაზარდი ამოდის.
როდესაც მზე დაქანცული ფრინველივით ზღვის ზედაპირზე ჩაესვენება, განდეგილი თბილად მოიცვამს, სუნთქვას შეიკავებს, არ ინძრევა და მხოლოდ მოლოდინშია, თუ როდის ამოვა აღმოსავლეთიდან სინათლის განახლების სასწაული.
გადავსებული მოლოდინი არის განდეგილში. მის გარსემო უდაბნოს საშინელება და უწყლო სიმშრალეა, და ვერ ხვდები, თუ როგორ შეუძლია განდეგილს ასე ცხოვრება.
მისი მზერა ბაღებზეა მიმართული, და მისი ყურები წყაროს უსმენენ, და მისი ხელი ეხება ხავერდოვან ფოთლებსა და ნაყოფს, და მისი სუნთქვა ერთ-ერთი ყვავილოვანი ხის სურნელებას შეიგრძნობს.
ის ვერც კი გეტყვის, რამდენად სავსეა მისი ბაღების დიდებულება. ის ბორძიკობს, როდესაც ამაზე საუბრობს, და ის გეჩვენება სულიერად და ცხოვრებით ღარიბი. მაგრამ მისმა ხელმა არ იცის სად უნდა ჩაავლოს აღუწერელ სისავსეში.
ის შენ ერთ პატარა და შეუმჩნეველ ნაყოფს გაძლევს, რომელიც მის ფეხებთან ახლახანს დაეცა. შენ ამას ღირებულად არ თვლი; მაგრამ როდესაც მას აკვირდები, ხედავ, რომ ამ ნაყოფს მზის გემო აქვს, რომელზეც არც კი გიოცნებია. ის გამოსცემს სურნელს, რომელიც შენს გონებას აბნევს და განატრებინებს ვარდების ბაღს, ტკბილ ღვინოსა და მოშრიალე პალმებს. ოცნებით გიჭირავს ეს ნაყოფი ხელში და გსურს ხე, რომელზეც ის იზრდებოდა, და ბაღი, რომელშიც ეს ხე დგას, და მზე, რომელმაც ეს ბაღი გაანაყოფიერა.
და გსურს თავად იყო ის განდეგილი, რომელიც მზესთან ერთად თავის ბაღში სეირნობს, მისი მზერა ჩამოკიდებულ ყვავილებზეა მიმართული, მისი ხელი მარცვლებს ეხება და ათასობით ვარდის სურნელს შეიგრძნობს.
მზით გათანგული და მაჭარით შეზარხოშებული წვები უძველეს გამოქვაბულებში მოსასვენებლად, რომლებიც გარდასული ათასწლეულების ხმებსა და ფერებს გადმოსცემენ.
როდესაც იზრდები, ყოველივეს ისეთივე ცოცხალს ხედავ, როგორიც იყო, და როდესაც გძინავს, ისვენებ ისევე როგორც სხვა დანარჩენი, და შენი სიზმრები შორეული ტაძრების საგალობლების გამოძახილია.
შენ ძირს გძინავს ათასი მზიანი წლის განმავლობაში და გღვიძავს კვლავ ათასი მზიანი წლის განმავლობაში, და ძველი ცოდნით სავსე სიზმრები შენი მოსასვენებლის კედლებს ამშვენებენ.
და საკუთარ თავს მთლიანობაში ხედავ.
ზიხარ, ტრიალდები კედლისკენ და უყურებ, მშვენიერ გამოუცნობ მთელს. სახარება წინ გიდევს წიგნივით, და გამოუთქმელი წყურვილი გიპყრობს, რომ შთანთქა იგი. ამის გამო ტრიალდები უკან, გაშტერდები და ზიხარ დიდხანს. უძლური ხარ, რომ ეს გაიგო. აქა-იქ ბჟუტავს ნათელი, აქა-იქ ხიდან ნაყოფი ძირს ეცემა, რომლის აღება შეგიძლია, აქა-იქ ფეხებში გედება ოქრო. მაგრამ რა ხდება, როდესაც ამას მთელს ადარებ, რომელიც შენს წინაშე ხელის გაწვდენაზე ფართოდ დევს? შენ ხელს გაიწვდენ, მაგრამ ის თითქოს უხილავ ძაფებზე დაკიდებული შეშდება. შენ გსურს ზუსტად იცოდე, მაგრამ თქვენს შორის რაღაც ბუნდოვანი და უხილავი დგება. გსურს იქიდან ერთი ნაჭერი მაინც ამოგლიჯო, მაგრამ ის გლუვი და გაუმტარია, როგორც მოპრიალებული რკინა. ამიტომ ეყრდნობი უკან კედელს, და როდესაც ეჭვების ჯოჯოხეთის ყოველ განსაცდელს გაივლი, ისევ ჯდები, ეყრდნობი უკან და შეჰყურებ სახარების სასწაულს, რომელიც შენს წინ არის გადაშლილი. აქაც და იქაც ციმციმებს ნათელი, აქაც და იქაც ეცემა ნაყოფი. შენთვის ყველაფერი ძალზე ცოტაა. მაგრამ შემდეგ საკუთარ თავით კმაყოფილება გეუფლება და წლებს აღარ აქცევ ყურადღებას, რომელიც ამასობაში გადის. რა არის წლები? რა არის დაჩქარებული დრო მისთვის, ვინც ხის ქვეშ ზის? როგორც ჰაერში მონაბერი ჩაგივლის დრო და შემდეგ ნათელს, შემდეგ ნაყოფს ელოდები.
წმინდა წერილი გიდევს წინ და გეუბნება მუდამ ერთსა და იმავეს, როდესაც სიტყვის გჯერა. მაგრამ როდესაც საგნების გჯერა, რომელთა ადგილას მხოლოდ სიტყვებია, ბოლოში ვერასოდეს გადიხართ. უსასრულო გზით უნდა იარო, რადგან ცხოვრება არა შემოსაზღვრულ, არამედ უსაზღვრო გზებზე გადის. ხოლო უსაზღვრობა გაღელვებს, რადგან უსაზღვრობა საზარელია, და შენი ადამიანურობა ამის წინააღმდეგ გამოდის; ამის გამო ეძებ საზღვრებსა და შეზღუდვებს, რადგან ასე უსაზღვრობაში ჩაძირვისას არ დაიკარგო. შეზღუდვა შენთვის აუცილებელი ხდება. შენ ყვირი სიტყვას მხოლოდ ერთი მნიშვნელობით, რათა მის დაუსრულებელ მნიშვნელობებს გვერდი აუარო. სიტყვა შენთვის ღმერთი ხდება, რომლითაც იგი შენ განმარტებათა უთვალავი შესაძლებლობებისგან გიცავს. სიტყვა არის დამცავი ჯადოქრობა უსასრულობის დემონებისგან, რომლებსაც სურთ შენი სამშვინველი ამოგგლიჯონ და გაანიავონ. შენ გამოხსნილი ხარ, როდესაც შეგიძლია თქვა: ეს არის ეს და მხოლოდ ეს. შენ ჯადოსნურ სიტყვას ამბობ, და უსასრულო მოიცავი სასრულში. ამის გამო ეძებენ და ქმნიან ადამიანები სიტყვებს.
ვინც სიტყვების გალავანს დააქცევს, იგი ამხობს ღმერთებს და ბილწავს ტაძრებს. განდეგილი არის მკვლელი. ის ხალხს კლავს, რადგან იგი ფიქრობს ძველ წმინდა კედლებზე და ანგრევს მათ. ის უსასრულობის დემონებს მოიხმობს. და ის ზის, უკან მიეყრდნობა და არ შეისმენს და არ უყურებს კაცობრიობის ოხვრას, რომელიც საზარელი ცეცხლის კვამლშია. ახალი სიტყვების პოვნა არ შეგიძლია, თუ ძველ სიტყვებს არ დაარღვევ. მაგრამ არავინ უნდა დაარღვიოს ძველი სიტყვები, თუ არ არის ახალი სიტყვა ნაპოვნი, რომელიც უფრო მტკიცე ზღუდეა უსასრულობისათვის და უფრო მეტ სიცოცხლეს იძლევა, ვიდრე ძველი სიტყვა. ახალი სიტყვა არის ახალი ღმერთი ძველი ადამიანისთვის. ადამიანი იგივე რჩება, როდესაც მისთვის ახალ ღმერთის ხატებებს ქმნი. ის მიმბაძველი რჩება. რაც სიტყვა იყო, ის უნდა იქცეს ადამიანად. სიტყვამ შექმნა სამყარო და სამყაროზე უწინ იყო. ის ანათებდა როგორც ნათელი ბნელში, და ბნელმა ვერ მოიცვა იგი. ამრიგად სიტყვა უნდა გახდეს ის, რასაც ბნელი მოიცავს, რადგან რისთვის არის ნათელი, რომელსაც ბნელი ვერ მოიცავს? მაგრამ შენმა ბნელმა ნათელი უნდა მოიცვას.
სიტყვის ღმერთი ცივია და მკვდარი და შორიდან ანათებს როგორც მთვარე, გამოუცნობი და მიუწვდომელი. დაე სიტყვა თავის შემოქმედს დაუბრუნდეს, ადამიანსაც კი, ამგვარად სიტყვა ადამიანამდე ამაღლდება. ადამიანი უნდა იყოს ნათელი, ზღვარი, საზომი. ის უნდა იყოს თქვენი ნაყოფი, რომლისკენაც ნატვრით იწვდით ხელს. ბნელი მოიცავს არა იმდენად სიტყვას, არამედ უფრო ადამიანს, რადგან ბნელი მოიხელთებს მას, რადგან ადამიანი თავად არის ბნელის ნაწილი. არა სიტყვიდან გადმოსვლა ადამიანთან, არამედ სიტყვიდან ასვლა ადამიანისკენ, ამას მოიხელთებს ბნელი. ბნელი არის დედაშენი, მის მიმართ კრძალვა გმართებს, რადგან დედა საშიშია. მას ძალაუფლება აქვს შენზე, რადგან ის შენი მშობელია. პატივი ეცი ბნელს ისევე როგორც ნათელს, ამგვარად გაანათებ შენს ბნელს.
როდესაც იაზრებ ბნელს, ის მოგიცავს შენ. ის გადმოდის შენზე როგორც ღამე ლურჯი ჩრდილებითა და უთვალავი მოკიაფე ვარსკვლავებით. დუმილი და სიმშვიდე გადმოდის შენზე, როდესაც ბნელის გააზრებას იწყებ. მხოლოდ მას ეშინია ღამის, ვინც ბნელი ვერ გაიაზრა. მხოლოდ ბნელის, ღამეულისა და უძიროს შენში გააზრებით გამარტივდები. და გაგიწევია დასაძინებლად როგორც ყველას ათასწლეულების განმავლობაში, და გძინავს ძირს ათასწლეულების კალთაში, და შენი კედლებიდან ძველი ტაძრების საგალობლები ისმის. მარტივი ხომ მარად ერთი და იგივეა. დუმილი და ლურჯი ღამე ფართოვდება შენზე, სანამ შენ ათასობით წლის გამოქვაბულში სიზმრებს ნახულობ.