კარლ გუსტავ იუნგი - წითელი წიგნი

Nox quarta

მესმის დილის ქარის ხმა, რომელიც მთებიდან მოდის. ღამე გადავაგორე, როდესაც მთელი ჩემი ცხოვრება დანებდა და გამოეკიდა ორ ცეცხლოვან პოლუსს შორის.

ჩემი სამშვინველი ნათელი ხმით მეუბნება: „კარი ანჯამებიდან უნდა მოიხსნას, ამგვარად ორივე მხარეს შორის გასასვლელი გაჩნდება, „ჰო“-სა და „არა“-ს შორის, ზედასა და ქვედას შორის, მარჯვენასა და მარცხენას შორის. ყოველ ურთიერთსაწინააღმდეგო მხარეს შორის ფართო გასასვლელი და ადვილი სწორი გზები უნდა იყოს. სასწორი უნდა დაიდგას, რომლის პინები ნელა ქანაობენ. ცეცხლის ალი უნდა ენთოს, რომელსაც ქარი ვერ აქრობს. ნაკადი თავისი უღრმესი მიზნისკენ უნდა მიედინებოდეს. ველურ ცხოველთა ჯოგები თავიანთი საძოვრებისკენ და სანადირო ადგილებისკენ უნდა წავიდნენ. ცხოვრება თავისი გზით წავა, დაბადებიდან სიკვდილამდე, სიკვდილიდან დაბადებამდე, უწყვეტი როგორც მზის გზა. ყოველივე ამ გზით ივლის.“

ასე იტყვის ჩემი სამშვინველი. მე კი უნებლიედ და საშინლად ვეთამაშები საკუთარ თავს. დღე დგას თუ ღამე? მძინავს თუ მღვიძავს? ცოცხალი ვარ თუ მკვდარი? 

ბრმა სიბნელე მომიცავს მე - დიდი გალავანი - ბინდის ნაცრისფერი მატლი მიღოღავს მის გასწვრივ. მრგვალი სახე აქვს და იცინის. სიცილი სულის შემძვრელი და ნამდვილად შვების მომცემია. თვალებს ვახელ: ჩემს წინ მსუქანი მზარეული დგას: „როგორ კარგად გძინავთ. საათზე მეტი გეძინათ.“

მე: „მართლა? მეძინა? სიზმარი ვნახე, რა საზარელი თამაში იყო! ამ სამზარეულოში ჩამეძინა; ეს მართლაც დედების სამყაროა?“

„ჭიქა წყალი დალიეთ, ძილიდან ჯერ კიდევ ვერ გამორკვეულხართ.“

მე: „ჰო, ამ ძილიდან გამორკვევა ძნელია. სად არის ჩემი თომასი? აჰ, აქ დევს, ოცდამეერთე თავზეა გადაშლილი: „ყველაფრის მიღმა და ყველაფერში, ჩემო სამშვინველო, ეძებე შენი სიმშვიდე მუდამ უფალში, რადგან ის არის ყოველი წმინდანის მარადიული სიმშვიდე.“

ამ ადგილს ხმამაღლა ვკითხულობ. განა ყოველი სიტყვის მიღმა კითხვის ნიშანი არ დგას?

„თუ თქვენ ამ სიტყვებზე ჩაგეძინათ, მშვენიერი სიზმარი უნდა გენახათ.“

მე: „აშკარად ვნახე სიზმარი - ვიფიქრებ მასზე. ისე, მითხარით, ვისი მზარეული ხართ?“

„ბატონი ბიბლიოთეკარის. უყვარს კარგად მირთმევა, და მრავალი წელია მასთან ვარ...“

მე: „ოჰ, არ მეგონა, რომ ბიბლიოთეკარს ასეთი სამზარეულო ექნებოდა.“

„დიახ, იცით, ის გურმანია.“

მე: „მშვიდობით, ქალბატონო მზარეულო, გულითად მადლობას გიხდით მიღებისთვის.“

„არაფრის, ეს ჩემთვის იყო დიდი პატივი.“

ახლა გარეთ ვარ. ესე იგი ბიბლიოთეკარის სამზარეულო იყო. ნეტა იცის, რა მზადდება იქ? სატაძრო ძილისთვის არასოდეს შევიდოდა იქ. ვფიქრობ, რომ თომას კემპენელი დავუბრუნო. ბიბლიოთეკაში შევდივარ:

ბიბლიოთეკარი: „აჰ,  საღამო მშვიდობისა, ისევ მობრძანებულხართ.“

მე: „საღამო მშვიდობისა, ბატონო ბიბლიოთეკარო, თომას კემპენელს გიბრუნებთ. ცოტა ხნით თქვენს სამზარეულოში ვიჯექი, რათა წამეკითხა, არც ვიცოდი, რომ თქვენი სამზარეულოა.“

ბიბლიოთეკარი: „ოჰ, გეთაყვა, ეგ არაფერია. იმედია ჩემმა მზარეულმა კარგად მიგიღოთ.“

მე: „მიღების გამო ვერ დავიჩივლებ. თომასის კითხვისას წავუძინე კიდეც.“

ბიბლიოთეკარი: „არ მიკვირს. ეს ლოცვების წიგნი ძალიან მოსაწყენია.“

მე: „დიახ, ჩვენნაირებისთვის. მაგრამ თქვენი მზარეულისთვის ეს პატარა წიგნი დიდი მნიშვნელობის არის.“

ბიბლიოთეკარი: „ჰო, ეგ მზარეულისთვის.“

მე: „ნება დამრთეთ, უხერხული შეკითხვა დაგისვათ: „ოდესმე თქვენს სამზარეულოში ჩაგძინებიათ?“

ბიბლიოთეკარი: „არა, ასეთი უცნაური რამ აზრადაც არასოდეს მომსვლია.“

მე: „გეტყვით, რომ ასე თქვენი სამზარეულოს არსის შესახებ რაღაც ახალს ისწავლიდით. მშვიდობიან საღამოს გისურვებთ, ბატონო ბიბლიოთეკარო!“

ამ საუბრის შემდეგ დავტოვე ბიბლიოთეკა და გარეთ შემოსასვლელში გავედი, სადაც მწვანე ფარდასთან მივედი. გვერდზე გადავწიე და რა ვიხილე? მაღალი სვეტებიანი დარბაზი ჩემს წინაშე - სიღრმეში დიდებული ბაღი - კლინგზორის ჯადოსნური ბაღი, როგორც ვიცანი. თეატრში აღმოვჩნდი: ორნი დგანან, წარმოდგენისთვის: ამფორტასი და კუნდრი ხომ არ არიან? ვხედავ, რომ ბიბლიოთეკარი და მისი მზარეულია. ბიბლიოთეკარი ავად არის, ფერწასულია და კუჭი აწუხებს, მზარეული იმედგაცრუებული და გაავებულია. მარცხნივ კლინგზორი დგას და ბუმბული უჭირავს, რომელსაც ბიბლიოთეკარი ყურს უკან იმაგრებდა. როგორ მეცნობა კლინგზორი! ამაზრზენი პიესა! შევხედოთ და მარჯვნიდან პარსიფალი გამოდის. აღსანიშნავია, რომ ისიც მეცნობა. კლინგზორი ბრაზით ესვრის პარსიფალს ბუმბულს. ის კი მშვიდად იჭერს მას.

სცენა იცვლება: ჩანს, რომ პუბლიკა, ამ შემთხვევაში მე, ბოლო აქტში ითამაშებს. დაჩოქებაა საჭირო, რადგან წითელი პარასკევის მსახურება იწყება: პარსიფალი გამოდის წინ - ნელი ნაბიჯით, თავზე შავი მუზარადით; მხრებზე ჰერაკლესავით ლომის ტყავი აქვს მოხვეული და ხელში კომბალი უჭირავს; გარდა ამისა, იგი ატარებს თანამედროვე შავ შარვალს, საეკლესიო დღესასწაულთან დაკავშირებით. მე ვღიზიანდები და ხელებს გამაფრთხილებლად წინ გავიწვდი, ხოლო წარმოდგენა გრძელდება. პარსიფალი მუზარადს მოიხსნის. თუმცა აქ არ არის გურნემანელი, რათა დაამშვიდოს და დალოცოს იგი. კუნდრი შორს დგას, თავს იფარავს და იცინის. პუბლიკა აღფრთოვანებულია და საკუთარ თავს პარსიფალში ამოიცნობს. ის ვარ მე. მე ჩამოვიხსნი აღჭურვილობას, რომელიც ისტორიით არის დაფარული, ჩემს ქიმერულ შემკულობას, და სინანულის თეთრი კვართით შემოსილი მივემართები წყაროსკენ, სხვისი დახმარების გარეშე ვიბან ხელ-ფეხს. შემდეგ სინანულის კვართსაც ვიხდი და ჩემს სამოქალაქო ტანსაცმელს ვიცვამ. სცენიდან ჩამოვდივარ და საკუთარ თავს ვუახლოვდები, რომელიც პუბლიკის სახით ჯერ კიდევ სალოცავად დგას მუხლებზე. წამოვაყენებ მას და საკუთარ თავს ვუერთდები.

რა იქნებოდა დაცინვა, ის ნამდვილი დაცინვა რომ არ ყოფილიყო? რა იქნებოდა ეჭვი, ის ნამდვილი ეჭვი რომ არ ყოფილიყო? რა იქნებოდა წინააღმდეგობა, ის ნამდვილი წინააღმდეგობა რომ არ ყოფილიყო? ვისაც საკუთარი თავის მიღება სურს, მან თავისი მეორე ნაწილიც ნამდვილად უნდა მიიღოს. ყოველ „ჰო“-ში ყოველი „არა“ არ არის მცდარი, ხოლო „არა“-ში ყოველი „ჰო“ ტყუილია. დღეს „ჰო“-ში რომ შემიძლია ყოფნა და ხვალ „არა“-ში, ერთიც და მეორეც ნამდვილია არის და მცდარი. „ჰო“-ს და „არა“-ს არ შეუძლიათ დათმობა, და ამრიგად ისინი არიან ჩვენი წარმოდგენა ჭეშმარიტისა და მცდარის შესახებ.

გსურს, რომ ჭეშმარიტისა და მცდარის შესახებ ზუსტი წარმოდგენა გქონდეს? თავდაჯერება ერთის ან მეორის შესახებ არა მარტო შესაძლებელია, არამედ აუცილებელიც, მაგრამ თავდაჯერება ერთში არის წინააღმდეგობა მეორის მიმართ. როდესაც ერთში ხარ, შენი დარწმუნება მეორეს გამორიცხავს. მაშ როგორ უნდა მიაღწიო მეორეს? და რატომ არასოდეს გვყოფნის პირველი? პირველი არ გვყოფნის, რადგან ჩვენში მეორეც არის. და როდესაც ჩვენ პირველს ვიკმარებთ, მეორე ნაკლებობას განიცდის და გვაგრძნობინებს შიმშილს. ჩვენ კი არ გვესმის ეს შიმშილი და ის ერთი გვშია, ასე ვართ მიბმულები ერთისკენ ლტოლვაზე. 

ამით მეორეზე ვზემოქმედებთ, რომ მან თავისი მოთხოვნები უფრო დაჟინებით წამოაყენოს. როდესაც ჩვენ მზად ვართ, მეორის მოთხოვნები ვაღიაროთ, შეგვიძლია მასთან გადავიდეთ, რათა იგი დავაკმაყოფილოთ. ამგვარად კი შეგვიძლია უკან მოვბრუნდეთ, რადგან მეორე გაცნობიერდა. მაგრამ როდესაც ერთით დაბრმავება ძლიერია, მეორესაც უფრო მეტად ვშორდებით, და ორივეს შორის უძირო უფსკრული ჩნდება. ერთი ზედმეტად მაძღარი იქნება, მეორე კი - ზედმეტად მშიერი. მაძღარი გაზარმაცდება და მშიერი დასუსტდება. და ჩვენ ვიგუდებით ცხიმში გახვეულები, უკმარისობაში ყოფნისას.

ეს ავადმყოფობაა, და ასეთი ბევრი გინახავს. ასეც უნდა იყოს, მაგრამ ამავე დროს ასე არც უნდა იყოს. საკმარისია საფუძვლები და მიზეზები, რომ ასე იყოს, მაგრამ ჩვენ გვსურს, რომ ასე არ იყოს. ადამიანებს თავისუფლება მიეცათ, რომ მიზეზებიც გადალახონ, რათა შექმნას რაიმე საკუთარ თავში და გარესამყაროში. შენი ზრდა იწყება, როდესაც შენი სულის ტანჯვით ამ თავისუფლებას მიაღწევ, რომ მეორეც მიიღო, მიუხედავად იმისა, რომ პირველის გწამს. 

როდესაც სხვები დამცინიან, ამას კი ისინი ყოველთვის იზამენ, მე მათ დავაბრალებ და დავივიწყებ, რომ საკუთარ თავს დავცინო. მაგრამ ვისაც საკუთარი თავის დაცინვა არ შეუძლია, სხვები დასცინებენ მას. ასე რომ მიიღე საკუთარი თავის დაცინვა, რათა ყოველივე ღვთაებრივი და გმირული ჩამოგშორდეს და სრულად ადამიანური გახდე. შენი ღვთაებრიობა და გმირობა სხვებისთვის დაცინვაა შენში. შენში მყოფი იმ მეორის გამო, უარი თქვი შენს საყვარელ როლზე, რომელსაც აქამდე თამაშობდი, და გახდი ის, ვინც ხარ. 

ვისაც იღბალი და წარუმატებლობა აქვს განსაკუთრებული ნიჭისგან, იმედები უცრუვდება იმის შესახებ, რომ მას ეს ნიჭი აქვს. ამგვარად იგი ხშირად სულელად იქცევა. რაღაც განსაკუთრებული ნიჭი არსებობს ჩემს მიღმა.  მე და ის ერთი არ ვართ. ნიჭის არსს არაფერი აქვს საერთო ადამიანის არსთან, რომელიც მას ატარებს. ის ხშირად მისი მატარებლის ხასიათით არსებობს. მისი პიროვნება განისაზღვრება მისი ნიჭის უარყოფითი მხარით, მისი საწინააღმდეგო მხარითაც კი. ამგვარად იგი არასოდეს არის თავისი ნიჭის სიმაღლეზე, არამედ ყოველთვის მის ქვემოთ. როდესაც იგი საკუთარ თავში იმ მეორეს იღებს, იძენს უნარს, თავისი ნიჭი ზიანის გარეშე ატაროს. ხოლო ვისაც მხოლოდ თავის ნიჭში სურს ცხოვრება და თავის მეორეს უკუაგდებს, ზღვარს გადადის, რადგან მისი ნიჭის არსი არ არის ადამიანური და ის ბუნების გამოვლინებაა. ადამიანი ამ დროს თავად ხდება არაადამიანური, თავად იქცევა ბუნების გამოვლინებად, რაც იგი სინამდვილეში არ არის. მთელი სამყარო ხედავს მის შეცდომას და იგი დაცინვის მსხვერპლი ხდება. მაშინ იტყვის იგი, რომ ეს სხვები დასცინიან, როდესაც სინამდვილეში იმ მეორის უგულებელყოფა აქცევს მას სასაცილოდ.

როდესაც ღმერთი ჩემს ცხოვრებაში შემოდის, ღვთის გულისთვის ჩემს სიგლახაკეში ვბრუნდები. ვიღებ სიგლახაკის ტვირთს და ვატარებ იმას, რაც ჩემში საძაგელი და სასაცილოა, ყველაფერ გასაკიცხს ჩემში. ასე მოვაშორებ ღმერთს იმ დაბნეულობასა და უაზრობას, რაც მას შეემთხვეოდა, მე რომ ეს არ მიმეღო. ამით გზას ვამზადებ ღმერთის ქმედებისთვის. ჯერ კიდევ ღამეა, საშინელებით სავსე ღამე. რა უნდა მოხდეს? ბნელი უფსკრულები დაცარიელდა და გაუდაბურდა? ან რა იცდის და დგას იქ ქვემოთ, გარდაუვალი და წითლად გავარვარებული?

რომელი ცეცხლი ჩაქრა და რომელი ნაკვერჩხალი ღვივის ჯერ კიდევ? ბნელ სიღრმეებისთვის უამრავი მსხვერპლი შევწირეთ, და იგი ისევ ითხოვს ამას. რა შლეგი მისწრაფებაა, რომელსაც დამშვიდება სურს? რა შეშლილი ყვირილია? ვინ იტანჯება ასე მიცვალებულთა შორის? მოდი და დალიე სისხლი, რათა ალაპარაკდე. რატომ უარყოფ სისხლს? რძე გინდა? თუ ყურძნის წითელი წვენი? იქნებ სულაც სიყვარული გინდა? მიცვალებულთა სიყვარული? შეიყვარო მიცვალებული? გსურს სიცოცხლის მარცვლები ქვესკნელის მკვდარი, ათასწლოვანი ცხედრისთვის? მიცვალებულთა უკეთური, სისხლის შემრევი ნდომა? ის, რაც სისხლს ყინავს. ცხედართან ავხორცი შერევა გსურს? მე ვამბობ „მიღებას“ - მაგრამ შენ გსურს „მიტაცება, მიხუტება, შეუღლება.“ გსურს სიკვდილი წაბილწო? ის წინასწარმეტყველი, როგორც შენ ამბობ, ბავშვზე დაწვა, თავისი პირი მის პირზე დადო, თავისი თვალი - მის თვალზე, თავისი ხელები - მის ხელებზე და ასე გაწვა ბავშვზე, რითიც ბავშვის სხეული გათბა.  კვლავ წამოდგა და სახლში დადიოდა, შემდეგ მოვიდა და ისევ გაწვა მასზე. ბავშვმა შვიდჯერ დააცემინა. შემდეგ თვალები გაახილა. ასეთი უნდა იყოს შენი მიღება, ასე უნდა მიიღო, არა ცივად, დაუფიქრებლად, უგულოდ, ქვენა გრძნობით, არამედ ხალისით, ამ ორმაგი, უწმინდური ხალისით, რომელიც თავისი საეჭვოობით უმაღლესთან აერთებს, იმ წმინდა-უწმინდურ ხალისთან, რომლის შესახებ არ იცი სათნოებაა იგი თუ ნაკლი, იმ ხალისით, რომლის ავხორცობას პირს არიდებ, რომელიც სექსუალურად მოუმწიფებელია. ამ ხალისით აღვიძებენ მიცვალებულს. 

შენს დაბალ „მე“-ს მკვდარივით სძინავს და სიცოცხლის სითბო სჭირდება, რომელიც ბოროტსა და კეთილს არ ასხვავებს და არ მიჯნავს ერთმანეთისგან. ეს არის ცხოვრების გზა, მას ვერც ბოროტს და ვერც კეთილს, ვერც წმინდას და ვერც უწმინდურს უწოდებ. ეს არც არის მიზანი, არამედ თავად გზა არის გადალახვა. ის არის ავადმყოფობაც და განკურნების დასაწყისიც. ეს არის ყოველივე სამარცხვინოს მშობელიც და ყოველივე წმინდას სიმბოლოც. ის არის შემოქმედების უძველესი ფორმა, პირველყოფილი ბნელი შეტევა, რომელიც გაივლის ყოველ დაფარულ, საიდუმლო ადგილს და ბნელ გასასვლელს გაივლის, როგორც წყალი ჩაივლის უმიზნოდ ქვიშაზე, ნაპრალებში ამოხეთქავს, რათა გაანაყოფიეროს გამომშრალი მიწა. ის არის ბუნების უპირველესი, ფარული მასწავლებელი, რომელიც მცენარეებსა და ცხოველებს საოცარი, ძალზე ჭკვიანი ხერხით ასწავლის, რომელსაც ჩვენ ვერ ჩავწვდებით. ის არის დიადი ბრძენი, რომელიც ზეკაცურს ცნობს, რომელიც უდიდეს მეცნიერებას ფლობს, რომელიც გაბნეულს აწესრიგებს და მოუხელთებელი სისავსიდან მომავალს წინასწარმეტყველებს. ის არის გველის მსგავსი, დამღუპველი და მადლით სავსე, საზარელი და სასაცილოდ დემონური. იგია ისარი, რომელიც ყოველთვის სუსტ ადგილას ხვდება, ამოვარდნილი ფესვი, რომელიც დაბეჭდილ საგანძურს აცხადებს.

შენ მას ვერც ჭკვიანსა და ვერც სულელს, ვერც კეთილსა და ვერც ბოროტს უწოდებ, რადგან ის ადამიანური ბუნების არ არის. ის არის მიწის მუქი ძე, რომელიც უნდა გამოაღვიძო. ის ერთდროულად მამაკაციც არის და ქალიც და უმწიფარი სქესის, აქვს მრავალი სწორი და მცდარი განმარტება, აზრიანი და უაზრო. ის არის მიცვალებული, რომელიც ყველაზე ხმამაღლა ყვიროდა, რომელიც ქვემოთ იდგა და იცდიდა, ვინც ყველაზე მეტად იტანჯებოდა. მას მსხვერპლად არც სისხლი სწყუროდა და არც რძე ,არც ღვინო, არამედ ჩვენი სხეულის მზაობა. მისი ლტოლვა ჩვენი სულის ტანჯვას არ ითვალისწინებდა, რომელიც წვალობდა და მარტვილობდა, რათა გამოეგონებინა ის, რასაც ვერ გამოიგონებდა, რომელმაც საკუთარი თავი დაანაწევრა და მსხვერპლად შეწირა. როდესაც ჩვენი დაგლეჯილი სული საკურთხეველზე დაიდო, პირველად ვისმინე მიწის ძის ხმა, და პირველად ვიხილე, რომ იგი დიადი მოწამე იყო, რომელსაც ხსნა სჭირდებოდა. ის რჩეულია, რადგან ყველაზე მეტად უარყოფილი იყო. ცუდია ამის თქმა; ალბათ ცუდად მესმის, ალბათ ცუდად ვიაზრებ, რასაც სიღრმე ამბობს. მტანჯველია ასეთი რამის თქმა, მაგრამ მაინც უნდა ვთქვა. 

სიღრმე დუმს. ის ამაღლდა, მზის სინათლეს ხედავს და ცოცხალთა შორის იმყოფება. მოუსვენრობა და წინააღმდეგობა იზრდებოდა მასთან ერთად, სიცოცხლის ეჭვი და სისავსე.

ამინ, ყველაფერი აღსრულდა. ჭეშმარიტია ის, რაც არ იყო ჭეშმარიტი, და არ არის ჭეშმარიტი ის, რაც იყო ჭეშმარიტი. მე ეს არ მომწონს, არ მსურს, არ შემიძლია. ოჰ, ადამიანური სიმდაბლე! ოჰ, მოუმზადებლობა ჩვენში. ოჰ, ეჭვი და იმედგაცრუება. ჭეშმარიტად, ეს წითელი პარასკევია, როდესაც უფალი მოკვდა, ჯოჯოხეთში ჩავიდა და საიდუმლო აღასრულა. ეს არის წითელი პარასკევი, როდესაც ქრისტეს ჩვენში სრულვყოფთ და ჩვენ თვითონ ჩავდივართ ჯოჯოხეთში. ეს არის წითელი პარასკევი, როდესაც ვჩივით და ვტირით, რათა ქრისტე აღსრულდეს, რადგან მისი აღსრულების შემდეგ ჩავდივართ ჯოჯოხეთში. ასეთი ძლიერი იყო ქრისტე, როდესაც მისმა სამეფომ სამყარო გადაფარა და საკუთარი თავის მიღმა მხოლოდ ჯოჯოხეთი დატოვა. 

ვინ შეძლო ამ სამეფოს საზღვრის გადაკვეთა სიმართლით, სუფთა სინდისითა და სიყვარულის კანონის მორჩილებით? ვინ არის ცოცხალთა შორის ქრისტე და ვინ ჩადის ცოცხალი ხორცით ჯოჯოხეთში? ვინ არის ის, ვინც ქრისტეს სამეფოს ჯოჯოხეთზეც განავრცობს? ვინ არის ფხიზელი, რომელიც სიმთვრალემ მოიცვა? ვინ არის ის, ვინც ვინც ერთიანობიდან დუალიზმამდე ჩამოვიდა? ვინ არის ის, ვინც საკუთარი გული დაანაწევრა, რათა დანაწევრებული გაემთელებინა? 

ეს მე ვარ, უსახელო, ვინც საკუთარ თავს არ ვიცნობ და ვისი სახელიც მის წინაშე დაფარულია. არ მაქვს სახელი, რადგან არც მიარსებია, მხოლოდ ახლა შემოვდივარ ყოფიერებაში. ჩემი თავისთვის ვარ ანაბაპტისტი და უცხო. მე ვარ ის, რომელიც ვარ, და არა სხვა. როდესაც ჩემი თავი დავამდაბლე, ავმაღლდი როგორც სხვა, მეორე. როდესაც საკუთარი თავი მივიღე, ჩემივე თავი ორად გავყავი, რომლითაც ჩემთან გავერთიანდი, მის მცირე ნაწილად ვიქეცი. ამგვარად ჩემს ცნობიერებაში ვარ ისე, თითქოს მისგან გამიჯნული ვიყო. 

მე ჩემს მეორე და უფრო დიდ მდგომარეობაში არ ვარ, თითქოს ეს მეორე და უფრო დიდი მე თვითონ ვიყო, არამედ ჩემს ჩვეულ ცნობიერებაში ვარ, მაგრამ იმდენად გამოყოფილი და გამიჯნული, რომ თითქოს მე ვარ ჩემი მეორე და უდიდესი მდგომარეობა, გაცნობიერების გარეშე. უფრო მცირე და ღარიბიც კი გავხდი, მაგრამ ჩემი სიმცირის გამო დიადის სიახლოვეს ვგრძნობ.

ხელახალი დაბადებისთვის უწმინდური წყლით მოვინათლე. მოსანათლი ემბაზის ზემოთ ჯოჯოხეთის ცეცხლი მელოდა. უწმინდურობაში განვიბანე და სიბინძურით განვიწმინდე. მე ის მივიღე; მივიღე, ღვთაებრივი ძმა, მიწის ძე, ორსქესიანი და უმწიფარი, და უეცრად იგი განკაცდა. ორი ეშვი ჩამოტყდა მას მისი ნიკაპი ნათელმა დაფარა. მე დავიჭირე, მე დავძლიე, მე მოვიცავი იგი. ბევრს ითხოვდა ჩემგან და მაინც ყველაფერი თან მოიტანა. რადგან მდიდარია იგი; მას ეკუთვნის მიწა. მაგრამ მისი შავი ცხენი დასცილდა მას.

ჭეშმარიტად, ამაყი მტერი დავამხე, უფრო დიდი და ძლიერი ვაიძულე, ჩემი მეგობარი გამხდარიყო. არაფერი უნდა მაცილებდეს მას, ბნელს. მისგან წასვლა რომ მოვინდომო, ჩრდილივით გამომყვება. როდესაც მასზე არ ვფიქრობ, მაინც ძალზე ახლოს არის ჩემთან. შიშად გადაიქცევა, როდესაც მას უარვყოფ. მე იგი დიდი პატივისცემით უნდა მახსოვდეს, სამსხვერპლო ტრაპეზი უნდა გავუმზადო. ჩემს მაგიდაზე მისთვის თეფში უნდა გავავსო. ბევრი რამ, რაც ადრე ადამიანებისთვის გავაკეთე, ამჯერად მისთვის უნდა გავაკეთო. ამის გამო მიმიჩნევენ ეგოისტად, რადგან არ იციან, რომ ჩემს მეგობართან ერთად დავდივარ და მრავალი დღე მას ეძღვნება. მაგრამ ჩნდება მოუსვენრობა, ნელი მიწისქვეშა რხევები, შორეული დიდი ხმაური. პირველყოფილისკენ და სამომავლოსკენ იხსნება გზები. სასწაული და საშინელი საიდუმლო ახლოვდება. ვგრძნობ საგნებს, რომლებიც იყო და იქნება. ჩვეულის მიღმა იხსნება მარადიული უფსკრული. მიწა ისევ მაძლევს იმას, რასაც მალავდა.