განდევნა
განდევნა
შემთხევითობავ! ნეტავ კიდევ რამდენ ჰიმნს აღავლენს მეცნიერება შენს სადიდებლად?
ამერიკელმა მკვლევარმა ვირთაგვების თვითგაღიზიანების ცდები ნამდვილი კონვეიერივით მიაყოლა ერთმანეთს. სხვადასხვა ვირთაგვას ოლდზი უნერგავდა ელექტროდებს ტვინის სულ ახალსა და ახალ ნაწილებში, აკვირდებოდა ცხოველთა ქცევებს, ცვლიდა პირობებს, შეჰყავდა ყველანაირი ნივთიერება, აკეთებდა ოპერაციებს - ერთი სიტყვით „კეთილსინდისიერად“ ცდილობდა, ინფორმაციის მაქსიმუმი გამოეწურა საცდელი არსებებიდან. ისინი კი, თუ ელექტროდები ტვინის სამოთხის უბნებში აღმოუჩნდებოდათ, ნამდვილი ელეტრომანები ხდებოდნენ.
აი, ტვინში ელექტროდი ჩაუნერგეს მორიგ ვირთაგვას და კამერაში მოათავსეს. მკვლევარი თვითონ დააწვა პედალს. პატარა ტვინმა ელექტრული სიამოვნების პირველი ულუფა მიიღო.
როგორ იქცევა ვირთაგვა?
იგი იწყებს ძებნას! გამალებით, მოუსვენრად დასუნსულებს კამერის ერთი კუთხიდან მეორეში, სუნავს, თათებით სინჯავს ყველაფერს იქამდე, ვიდრე ბოლოსდაბოლოს არ იპოვის იმას, რაც საჭიროა, - პედალს. ახლა კი ვირთაგვას უკვე ვეღარ გააგდებ აქედან. რიტმულად, წამში ერთხელ ან ორჯერ აგზავნის ტვინში იგი ელექტრულ გაღიზიანებებს. ელექტრომანიის გამომუშავების მთელ პროცედურას ერთი-ორი წუთი სჭირდება. ვირთაგვა მზადაა საათში რვაათსჯერ, ხოლო ზოგიერთ წერტილში ოცდაოთხ საათიან განუწყვეტელ გაღიზიანებას გაუძლოს, სრულ ღონემიხდილობამდე ან კრუნჩხვით შეტევამდე.
თუ მკვლევარი ელექტრულ წრედს გაწყვეტს და პედალზე დაწოლა აღარაფერს იძლევა, მივიღებთ სამოთხიდან განდევნის ექსპერიმენტულ მოდელს. მომყავს ოლდზის სიტყვები: ,,ცხოველი რამდენჯერმე გაშმაგებით აწვება პედალს და მხოლოდ ამის შემდეგ მიატოვებს, ქექვას მოჰყვება, ან ჩაიძინებს. მაგრამ დროდადრო მაინც უბრუნდება და აწვება პედალს (თითქოს უნდა დარწმუნდეს, რამე ხომ არ გამომრჩაო).