მაინც როგორ დავივიწყოთ?
მაინც როგორ დავივიწყოთ?
თუ არსებობს გამოდევნა - ჯოჯოხეთისაგან მეხსიერების თავდასაღწევი მექანიზმი - ყოველთვის რატომ არ მოქმედებს იგი? რატომ არის ხოლმე, რომ ვერაფრით ვერ ვივიწყებთ წყენას, დამარცხებას, უიღბლო სიყვარულს, სულისშემძვრელს სიტუაციას?..
- თქვენ შეგნებულად გინდათ ამის დავიწყება?
- დიახ, შეგნებულად.
- უბედურებაც მაგაშია.
აქ არავითარი პარადოქსი არ არის; როდესაც საკუთარ თავს რაიმეს დავიწყებას უბრძანებთ, თქვენ სწორედ ამით იხსენებთ კიდევაც მას.
ჩუმჩუმად ამოწმებთ თავს, სადღაც გულის სიღრმეში კითხულობთ, დამავიწყდა ეს ამბავი თუ არაო, სწორედ ამ შინაგანი შეკითხვით ხელახლა იგონებთ, იწვევთ ექოს. იქმნება მოჯადოებული წრე და მოგონება მხოლოდ მტკიცდება.
დავიწყებსათვის შეუმჩნევლად დავიწყებაა საჭირო. შეგნებული სურვილი დავიწყებისა მხოლოდ ხელს გვიშლის, თუკი ქვეცნობიერი მისწრაფება არ არსებობს. მაგრამ ამ მექანიზმში გაირკვევა და მისი დაუფლება უბრალო ამბავი არ არის. სწორედ აქ ყოველთვის დახვავებულია ხოლმე უამრავი პარადოქსი და წინააღმდეგობა, ვინაიდან თამაშში ორსახოვანი იანუსი მონაწილეობს. ყველაფერს ისევ ყურადღების გადატანის გამოცდილი, თუმცაღა ძნელი გზით სიარული სჯობს, და სწორედ ამ დროს, ადრე თუ გვიან, იმოქმედებს ის ქვეცნობიერი (რა სჯობს ვუწოდოთ?) ნება, ჯოჯოხეთის ის ავტომატური მინიმიზაცია, რომელიც მთელ ჩვენს არსებას მსჭვალავს.