არის ჯოჯოხეთიც
არის ჯოჯოხეთიც
ასობით ცხოველის გამოკვლევის საფუძველზე ოლდზმა ვირთაგვას ტვინის ემოციური რუკა შეადგინა.
მისი მოცულობის 60 %-მდე ემოციურად ნეიტრალურია, ვირთაგვები არ ესწრაფვიან ამ ნაწილების ელექტრულ გაღიზიანებას, მაგრამ არც გაურბიან. ნეიტრალურებია ძირითადად ტვინის გარეთა, თავის ქალას ზედაპირთან ახლომდებარე ნაწილები. სამოთხეს ტვინის მოცულობის 35 % უჭირავს. ის უფრო შიგნით, ტვინის შიდა ღრუსთან ახლოს მდებარეობს.
ნეიტრალური ნაწილები თითქოს გადაფარებული აქვსო სამოთხეს, მისი წერტილების საერთო მასა ტვინის შიგნით შეწეულ ჯვარს წააგავს, მაგრამ ცალკეული წერტილების განლაგება საკმაოდ უცნაურია. ბევრ ადგილას ისინი ნეიტრალურებს ენაცვლებიან. მათი გარჩევა გარეგნულად შეუძლებელია, ეს მხოლოდ გაღიზიანებაზე, ცხოველის რეაქციის მიხედვით შეიძლება მოხდეს. სამოთხისეული წერტილები ყველაზე მეტია ბორცვაკის ქვედა სფეროში, ტვინის ფუძესთან, იქ, სადაც ღერო (ზურგის ტვინის გაგრძელება თავის ქალას შიგნით) ტვინის ნახევარსფეროებში გადადის.
და აქვე, ტვინის მთლად სიღრმეში, იმ წერტილების ქვემოთ, სადაც თვითგაღიზიანების სიხშირე მაქსიმუმს აღწევს, უშუალოდ ამ ნამდვილი სამოთხის ქვეშ, პაწაწინა სოლივთ არის ჩაჭედილი ნამდვილი ჯოჯოხეთი.
ბუნებას თითქოს ჰუმანურობა გამოუჩენია, ყოველ შემთხვევაში ვირთაგვების მიმართ მაინც: ჯოჯოხეთს მათ ტვინში მთელი მოცულობის მხოლოდ 5 % უჭირავს. თითქოს დიდი არ არის, მაგრამ რამდენადაც პატარაა, იმდენად ძლიერია ჯოჯოხეთი. იგი ადვილად საცნობია. საკმარისია მხოლოდ ერთხელ გავაგზავნოთ მასში ელექტრული გაღიზიანება, რომ ცხოველი მთელი თავისი ქცევით იძლევა სიგნალს: ,,აღარასოდეს!“ ვირთაგვამ ახალი კამერების დათვალიერებისას რომ შემთხვევით დააბიჯოს პედალს და იმპულსი ჯოჯოხეთზე ჩართოს, შეგიძლიათ დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, პედალს იგი აღარასდროს გაეკარება. მაგრამ თუ ჯოჯოხეთს გამუდმებით ვაღიზიანებთ, პედალი კი დენის გამომრთველია, მაშინ ვირთაგვა საშველის ძებნაში ბოლოსდაბოლოს მაინც წააწყდება მას და გარეგნულად სავსებით ისე იქცევა, როგორც თვით გაღიზიანების დროს: გამწარებული აწვება თათით პედალს ისეთი სიხშირით, რაც კი შესაძლებელია.
თაფლისკვერიცა და მათრახიც შეიძლება ერთნაირად გამოიყურებოდნენ.