ჩემი ძმა ანანტა და ჩემი და ნალინი
მთარგმნელი : ქრისტეანე სხივოსანი
„ანანტა ვეღარ იცოცხლებს; მისი ამ ცხოვრების კარმის ქვიშა ამოიწურა.“
ამ დაუნდობელმა სიტყვებმა ჩემს შინაგან ცნობიერებამდე მიაღწიეს, როდესაც ერთ დილით ღრმა მედიტაციაში ვიჯექი. სვამის ორდენში შესვლიდან მალევე, ჩემი უფროსი ძმის, ანანტას სტუმრად, ჩემს დაბადების ადგილს, გორაკპურს ვესტუმრე. უეცარმა ავადმყოფობამ საწოლში გამოკეტა; მე სიყვარულით ვუვლიდი მას.
შინაგანმა საზეიმო განცხადებამ მწუხარება მომგვარა. ვიგრძენი, რომ გორაკპურში დიდხანს დარჩენას ვეღარ გავუძლებდი, მხოლოდ იმისთვის, რომ მეყურებინა როგორ შორდებოდა ჩემი ძმა ჩემს უმწეო მზერას. ნათესავების მხრიდან გაუგებარი კრიტიკის ფონზე, ინდოეთი პირველივე ხელმისაწვდომი ნავით დავტოვე. ის ბირმისა და ჩინეთის ზღვის გავლით იაპონიამდე მიცურავდა. მე კობეში გადმოვედი, სადაც მხოლოდ რამდენიმე დღე გავატარე. ჩემი გული ღირსშესანიშნაობების დათვალიერებისათვის ძალიან დამძიმებულიყო.
ინდოეთში დაბრუნებისას გემი შანხაიში გაჩერდა. იქ გემის ექიმმა, დოქტორმა მისრამ, რამდენიმე საჩუქრის მაღაზიაში მიმიყვანა, სადაც შრი იუკტესვარის, ჩემი ოჯახის წევრებისა და მეგობრებისთვის სხვადასხვა საჩუქრები შევარჩიე. ანანტასთვის დიდი მოჩუქურთმებული ბამბუკის ნაჭერი ვიყიდე. როგორც კი ჩინელმა გამყიდველმა ბამბუკის სუვენირი მომაწოდა, იატაკზე დავაგდე და ტირილით ვიყვირე: „ეს ჩემი საყვარელი გარდაცვლილი ძმისთვის ვიყიდე!“
ცხადმა გაცნობიერებამ მომიცვა, რომ მისი სული უსასრულობაში გათავისუფლდა. დაცემის შედეგად სუვენირი მკვეთრად და სიმბოლურად გაიბზარა; ტირილის ფონზე, ბამბუკის ზედაპირზე დავწერე: „ჩემი საყვარელი ანანტასთვის, რომელიც აღარ არის“.
ჩემი თანმხლები ექიმი სარკასტული ღიმილით აკვირდებოდა ამ მოვლენებს.
„შეინახე ცრემლები“, შენიშნა მან. „რატომ უნდა დაღვარო ისინი, სანამ არ დარწმუნდები, რომ ის მკვდარია?“
როდესაც ჩვენი ნავი კალკუტაში ჩავიდა, ექიმი მისრა კვლავ თან გამომყვა. ჩემი უმცროსი ძმა, ბიშნუ, ნავმისადგომთან მელოდებოდა. „ვიცი, რომ ანანტა წავიდა ამ ცხოვრებიდან“, ვუთხარი ბიშნუს, სანამ მას ლაპარაკის შესაძლებლობა მიეცემოდა. „გთხოვ, გვითხარი მე და აქ მყოფ ექიმს, როდის გარდაიცვალა ანანტა“.
ბიშნუმ თარიღი დაასახელა, რომელიც ზუსტად იმ დღეს იყო, როდესაც შანხაიში სუვენირები ვიყიდე.
„მოიხედე!“ ამოილუღლუღა ექიმმა მისრამ. „ამის შესახებ არც ერთი სიტყვა არ გავრცელდეს! პროფესორები სამედიცინო კურსს, რომელიც ისედაც საკმარისად გრძელია, ერთწლიან გონებრივ ტელეპათიის შესწავლას დაამატებენ!“
მამამ თბილად ჩამეხუტა, როდესაც გურპარის გზაზე ჩვენს სახლში შევედი. „მოხვედი“, თქვა მან ნაზად. თვალებიდან ორი მსხვილი ცრემლი ჩამოუგორდა. ჩვეულებრივ არადემონსტრაციულს, მანამდე არასდროს გამოუხატავს ჩემთან ასეთი სიყვარული.
გარეგნულად სერიოზული მამა, შინაგანად კი დედის მდნარი გული ჰქონდა. ოჯახთან ყველა ურთიერთობაში მისი ორმაგი მშობლის როლი აშკარად ვლინდებოდა.
ანანტას გარდაცვალებიდან მალევე, ჩემი უმცროსი და, ნალინი, სიკვდილის პირას მყოფი უკან ღვთაებრივი განკურნების შედეგად დაბრუნდა. ამ ამბის მოყოლამდე, მისი ცხოვრების რამდენიმე ეტაპს შევეხები.
ნალინისა და ჩემი ურთიერთობა ბავშვობაში არც ისე ბედნიერად ხასიათდებოდა. მე ძალიან გამხდარი ვიყავი, ის კი კიდევ უფრო გამხდარი. არაცნობიერი მოტივის ან „კომპლექსის“ გამო, რომლის იდენტიფიცირებაც ფსიქიატრებს არ გაუჭირდებათ, ხშირად დავცინოდი ჩემს დას მისი სასიკვდილოდ ფერმკრთალი გარეგნობის გამო. მისი რეპლიკები უკიდურესი ახალგაზრდობისთვის დამახასიათებელი უგულო გულწრფელობით თანაბრად იყო გაჟღენთილი. ხანდახან დედა ერეოდა და ბავშვურ კამათს დროებით ჩემს ყურზე, როგორც უფროსის ყურზე, ნაზი შეხებით ამთავრებდა.
დრო გავიდა; ნალინი ახალგაზრდა კალკუტელ ფიზიკოსზე, პანჩანონ ბოსეზე დაინიშნა. მან მამისგან დიდსულოვანი მზითევი მიიღო, სავარაუდოდ (როგორც დას ვუთხარი), რათა საქმროსათვის ადამიანი-ლობიო-ძელის ბედი აენაზღაურებინა.
დანიშნულ დროს, რთული საქორწინო ცერემონიები აღინიშნებოდა. ქორწილის ღამეს, კალკუტაში, ჩვენი სახლის მისაღებ ოთახში, ნათესავების დიდ და მხიარულ ჯგუფს შევუერთდი. საქმრო უზარმაზარ ოქროთი მორთულ ბალიშს ეყრდნობოდა, ნალინი კი გვერდით ედგა. სამწუხაროდ, მშვენიერი, იასამნისფერი აბრეშუმის სარი 25.1. სრულად ვერ მალავდა მის კუთხურობას. ჩემი ახალი სიძის ბალიშს შევაფარე თავი და მეგობრულად გავუღიმე. მას ნალინი არასდროს ენახა ქორწილის დღემდე,სადაც მან საბოლოოდ გაიგო, რას იღებდა ქორწინების ლატარიაში.
ჩემი თანაგრძნობით, დოქტორ ბოსემ შეუმჩნევლად ნალინისკენ მიუთითა და ყურში ჩამჩურჩულა: „მითხარი, ეს რა არის?“
„რატომ, ექიმო,“ ვუპასუხე მე, „ეს ჩონჩხია თქვენი დაკვირვებისათვის!“
სიხარულისგან შეკრთომილებს, მე და ჩემს სიძეს ძალიან გვიჭირდა შეკრებილი ნათესავების წინაშე სათანადო ზრდილობის შენარჩუნება.
წლების განმავლობაში ექიმმა ბოსემ თავი შეაყვარა ჩვენს ოჯახს, რომლებიც შემდეგ ყოველი ავადმყოფობის დროს მას მივმართავდით. მე და ის მალე დავმეგობრდით, ხშირად ვხუმრობდით ერთად, როგორც წესი, ჩვენი სამიზნე ნალინი იყო.
„ეს სამედიცინო კურიოზია“, შენიშნა ერთ დღეს ჩემმა სიძემ. „შენს გამხდარ დაზე ყველაფერი მოვსინჯე _ ვირთევზას ღვიძლის ზეთი, კარაქი, ალაო, თაფლი, თევზი, ხორცი, კვერცხი, ტონიკები. ინჩის მეასედითაც კი ვერ ამობურცულა.“ ორივემ ჩავიხითხითეთ.
რამდენიმე დღის შემდეგ ბოსების სახლს ვესტუმრე. ჩემი დავალება სულ რამდენიმე წუთს გაგრძელდა; მეგონა, ნალინის შეუმჩნევლად ვტოვებდი სახლს. როგორც კი წინა კარს მივაღწიე, თბილი, მაგრამ მბრძანებლური ხმა გავიგონე.
„ძმაო, მოდით აქ. ამჯერად ხელიდან ვერ დამისხლტებით. თქვენთან საუბარი მსურს.“
კიბეებით ავედი მის ოთახში. ჩემდა გასაკვირად, ის სულ ცრემლებში იყო.
„ძვირფასო ძმაო“, თქვა მან, „მოდი, ძველი ნაჯახი დავმარხოთ. ვხედავ, რომ ახლა მტკიცედ დგახართ სულიერ გზაზე. მინდა ყველანაირად თქვენნაირი გავხდე.“ მან იმედიანად დაამატა: „ახლა გარეგნულად ძლიერი ხართ; შეგიძლიათ დამეხმაროთ? ჩემი ქმარი არ მიახლოვდება და მე ის ძალიან მიყვარს! მაგრამ კიდევ უფრო მეტად ღმერთის შეცნობაში წინსვლა მსურს, მაშინაც კი, თუ სუსტი 25.2. და არამიმზიდველი უნდა დავრჩე.“
მისმა ვედრებამ ღრმად შემძრა. ჩვენი ახალი მეგობრობა თანდათან იზრდებოდა; ერთ დღეს მან მთხოვა, ჩემი მოწაფე გამხდარიყო.
„როგორც გინდათ, ისე მასწავლეთ. მე ღმერთს ვენდობი და არა ტონიკებს.“ მან წამლები მოაგროვა და სახურავის კანალიზაციაში ჩაასხა.
მისი რწმენის გამოცდის მიზნით, ვთხოვე, რაციონიდან მთლიანად ამოეღო თევზი, ხორცი და კვერცხი.
რამდენიმე თვის შემდეგ, რომლის განმავლობაშიც ნალინი მკაცრად იცავდა ჩემს მიერ დადგენილ სხვადასხვა წესს და მრავალი სირთულის მიუხედავად, იცავდა ვეგეტარიანულ დიეტას, ვესტუმრე მას.
„დაიკო, შენ კეთილსინდისიერად იცავდი სულიერ მცნებებს; შენი ჯილდო ახლოსაა.“ გავუღიმე კეკლუცით. „რამდენად მსუქანი გინდა იყო _ ისეთივე მსუქანი, როგორც ჩვენი დეიდა, რომელსაც წლებია ფეხები არ უნახავს?“
„არა! მაგრამ მეც მინდა თქვენნაირი მსუქანი ვიყო.“
საზეიმოდ ვუპასუხე. „ღვთის წყალობით, როგორც ყოველთვის სიმართლეს ვამბობდი, ახლაც სიმართლეს ვამბობ. 25.3. ღვთაებრივი კურთხევით, შენი სხეული ჭეშმარიტად შეიცვლება დღეიდან; ერთ თვეში მას იგივე წონა ექნება, რაც ჩემსას.“
გულიდან წამოსული ეს სიტყვები ახდა. ოცდაათ დღეში ნალინის წონა ჩემსას გაუტოლდა. ახალმა სიმრგვალემ მას სილამაზე შესძინა; მის ქმარს ის ძლიერ შეუყვარდა. მათი ქორწინება, რომელიც ასე არასახარბიელოდ დაიწყო, იდეალურად ბედნიერი აღმოჩნდა.
იაპონიიდან დაბრუნებისას გავიგე, რომ ჩემი არყოფნის დროს ნალინი ტიფით დაავადდა. მის სახლში მივვარდი და შეძრწუნებული დავრჩი, როცა ჩონჩხად დარჩენილი დამხვდა. კომაში იყო.
„სანამ ავადმყოფობამ გონება აურია,“ მითხრა ჩემმა სიძემ, „ის ხშირად ამბობდა: „ძმა მუკუნდა აქ რომ ყოფილიყო, ასე არ ვიქნებოდი“. სასოწარკვეთილმა დაამატა: „მეც და სხვა ექიმებიც იმედს ვერ ვხედავთ. ტიფთან ხანგრძლივი ბრძოლის შემდეგ სისხლიანი დიზენტერია დაეწყო“.
ლოცვებით ცისა და დედამიწის გადატრიალება დავიწყე. ანგლო-ინდოელი ექთნის ჩართვით, რომელმაც სრული თანამშრომლობა გამომიცხადა, ჩემს დაზე იოგას სხვადასხვა სამკურნალო ტექნიკა გამოვიყენე. სისხლის დიზენტერია გაქრა.
თუმცა ექიმმა ბოსმა სევდიანად გააქნია თავი. „მას უბრალოდ აღარაფერი დარჩა დასაღვრელი“.
„გამოჯანმრთელდება“, მტკიცედ ვუპასუხე მე. „შვიდ დღეში სიცხე გაუვლის“.
ერთი კვირის შემდეგ ძალიან გამიხარდა, როდესაც ნალინიმ თვალები გაახილა და სიყვარულით აღსავსე თვალებით შემომხედა. იმ დღიდან მისი გამოჯანმრთელება აჩქარდა. მიუხედავად იმისა, რომ მას ჩვეული წონა დაუბრუნდა, თითქმის სასიკვდილო ავადმყოფობის ერთი სამწუხარო ნაიარევიც დარჩა: მისი ფეხები პარალიზებული იყო. ინდოელმა და ინგლისელმა სპეციალისტებმა ის უიმედო ინვალიდად გამოაცხადეს.
მისი სიცოცხლისთვის დაუსრულებელმა ომმა, რომელსაც ლოცვით ვაწარმოებდი, დამღალა. სერამპურში წავედი, რომ შრი იუკტესვარისთვის დახმარება მეთხოვა. მის თვალებში ღრმა თანაგრძნობა გამოისახა, როდესაც ნალინის გასაჭირის შესახებ ვუამბე.
„შენი დის ფეხები ერთ თვეში კარგად იქნება.“ მან დაამატა: „შიშველ სხეულზე ორკარატიანი, გაუხსნელი მარგალიტის სამაჯური ატაროს, რომელიც საკეტით არის დამაგრებული.“
სიხარულით განცდილი შვებით მის ფეხებთან თაყვანსაცემად დავეცი.
„ბატონო, თქვენ ოსტატი ხართ; თქვენი სიტყვა მისი გამოჯანმრთელებაზე საკმარისია; მაგრამ თუ დაჟინებით მოითხოვთ, დაუყონებლივ შევიძენ მარგალიტს.“
ჩემმა გურუმ თავი დააქნია. „დიახ, ეგრე გააკეთე.“ მან განაგრძო ფიზიკური და ფსიქიკური მახასიათებლების სწორად აღწერა, ნალინის, რომელიც არასდროს ენახა.
„ბატონო,“ ვკითხე მე, „ეს ასტროლოგიური ანალიზია? თქვენ არ იცით მისი დაბადების დღე ან საათი.“
შრი იუკტესვარმა გაიღიმა. „არსებობს უფრო ღრმა ასტროლოგია, რომელიც არ არის დამოკიდებული კალენდრებისა და საათების ჩვენებებზე. თითოეული ადამიანი შემოქმედის, ანუ კოსმიური ადამიანის ნაწილია; მას აქვს როგორც ციური, ასევე მიწიერი სხეული. ადამიანის თვალი ხედავს ფიზიკურ ფორმას, მაგრამ შინაგანი თვალი უფრო ღრმად აღწევს, თუნდაც უნივერსალურ ნიმუშში, რომლის განუყოფელი და ინდივიდუალური ნაწილი თითოეული ადამიანია.“
კალკუტაში დავბრუნდი და ნალინისთვის მარგალიტი ვიყიდე. ერთი თვის შემდეგ მისი პარალიზებული ფეხები სრულიად განიკურნა.
დამ მთხოვა, ჩემი გურუსთვის გულწრფელი მადლიერება გადამეხადა. ის ჩუმად ისმენდა მის გზავნილს. თუმცა როდესაც წასვლას ვაპირებდი, მან მნიშვნელოვანი შენიშვნა გააკეთა.
„შენს დას ბევრმა ექიმმა უთხრა, რომ მას შვილების გაჩენა არ შეუძლია. დაარწმუნეთ ის, რომ რამდენიმე წელიწადში ორ ქალიშვილს გააჩენს.“
რამდენიმე წლის შემდეგ, ნალინის სასიხარულოდ, მან გოგონა გააჩინა, რამდენიმე წელიწადში კი კიდევ ერთი ქალიშვილი.
„თქვენმა ოსტატმა აკურთხა ჩვენი სახლი, მთელი ჩვენი ოჯახი“, მითხრა ჩემმა დამ. „ასეთი კაცის არსებობა მთელი ინდოეთის განწმენდაა. ძვირფასო ძმაო, გთხოვთ, უთხარით შრი იუკტესვარჯის, რომ თქვენი მეშვეობით თავს მის კრია იოგას ერთ-ერთ მოწაფედ კრძალვით ვთვლი.“
...................................................................................................................................................
25.1. ინდოელი ქალების მოხდენილად დრაპირებული კაბა.
25.2. რადგან ინდოეთში ადამიანების უმეტესობა გამხდარია, ზომიერი სისავსე ძალიან სასურველად ითვლება.
25.3. ინდუისტური წმინდა წერილები აცხადებს, რომ ისინი, ვინც ჩვევად ინარჩუნებენ სიმართლეს, განავითარებენ თავიანთი სიტყვების მატერიალიზაციის ძალას. რასაც ისინი გულიდან წარმოთქვამენ, ცხოვრებაში ახდება.
