65. პესიმიზმი
65. პესიმიზმი
დეკლარაცია
როდესაც ადამიანი სარკეში არასასიამოვნო გამოსახულებას ხედავს, ამახვილებს მასზე ყურადღებას და რეფლექსურად გამოხატავს ნეგატიურ დამოკიდებულებას, რის შედეგადაც ყველაფერი უარესდება. რეალობა თანდათან მკრთალდება სარკეში არსებული გამოსახულების მსგავსად. აი ასე ცალკეული ადამიანის ცხოვრების ფენა კარგავს მხიარულ ფერებს და ხდება სულ უფრო პირქუში და არამყუდრო. ნუღარ წამოეგებით გამაღიზიანებლებზე, ისინი მუდამ იქნებიან. შეეშვით პრობლემების ძიებას, გამოსავალი ეძიეთ. შეეშვით წუწუნს. როდესაც შეიცვლით ცხოვრებისადმი დამოკიდებულებას, შეიძენთ მტკიცე შეგრძნებას იმისა, რომ ყველაფერი კარგადაა, და კიდევ უკეთესად იქნება. უბრალოდ ყველაფერი ისე იქნება როგორც საჭიროა.
ახსნა
პესიმისტური მოლოდინებისადმი მიდრეკილება გვერდიდან არამიმზიდველად გამოიყურება. ისეთი ტიპის განწყობა: „მაინც არაფერი გამოვა!“ - ძალიან გავს სადომაზოხიზმს. პესიმისტი იღებს გაუკუღმართებულ სიამოვნებას, თავისი მძიმე ხვედრით ტკბობისას: „ცხოვრება ისეთი საშინელია, რომ უარესი უბრალოდ ვერ იქნება. ხოდა ჯანდაბამდეც გზა ქონია, მასაც და ცხოვრებასაც.“ ასეთივე ფატალური განწირულობით ეს ბედუკუღმართი კონსტატირებს თავის საძულველ მდგომარეობას: „ცხოვრება სრული წყვდიადია, და მომავალშიც არანაირი სინათლე არ ჩანს.“ მას ცოცხალი თავით არ სურს ასეთი ბედი და ამიტომაც მთელ თავის ფიქრის ენერგიას ახმარს წუწუნსა და ოხვრას. მაგრამ რისი არეკვლა შეუძლია სარკეს, როდესაც მხოლოდ უკმაყოფილო გამოსახულებას ხედავს? როგორიცაა გამოსახულება: „მე არ ვარ კმაყოფილი! მე არ მინდა!“ - ისეთივე იქნება ანარეკლიც: „დიახ, შენ არ ხარ კმაყოფილი, და შენ არ გინდა.“ სარკე აირეკლავს მხოლოდ ფაქტს, არც მეტი არც ნაკლები. და რადგან ასეა, უკმაყოფილების მიზეზები იმატებს, რაც თავის მხრივ კიდევ უფრო აუარესებს ადამიანის ცხოვრებისადმი დამოკიდებულებას. და ასე ბედის განებივრებული და გამორჩეული ადამიანი იქცევა ბედისგან ჩაგრულ ბუზღუნად, რომელიც მუდამ წუწუნებს, რომ სამყარო მასთან გამუდმებით ვალშია. ასეთ სევდიან სურათს ვღებულობთ. ადამიანი თავად აფუჭებს ყველაფერს, ისე რომ ვერც კი ხვდება.